Stapje verder

Gisteren was het prachtig zacht en zonnig weer. (Vandaag wordt ook zo'n dag zo te zien) En toch merken dat ik over een hobbeltje moet om naar buiten te gaan. Alsof ik 'daar niet bij mag horen'. Genieten; dat is voor leuke mensen. Niemand hoeft me te zien.

Gelukkig kon ik mijzelf motiveren om mij van mijzelf niks aan te trekken en eens een grote uitdaging aan te gaan.

Ga maar eens kijken of je verder dan het Verpleeghuis durft te fietsen. Dat verpleeghuis ligt aan een grote weg en aan die grote weg ligt een eind verderop aan de ene kant 'het winkelhart' wat ik vermijd met de fiets en aan de andere kant 'haha...ook een soort van winkelhart" Maar dan met een tuincentrum en veel meubelzaken etc. Oh ja..dat noemen ze de meubelboulevard. Alsof het leuk is daar te flaneren.

Ik bedacht een heel ingewikkelde heenreis in plaats van gewoon Immer Gerade Aus te rijden. Een soort van vermijding van plekken waar ik zou moeten afstappen. Overal waar ik wist waar een stoplicht stond, reed ik om. Haha...kwam ik ergens achter het verpleeghuis terecht, fietspad bordjes volgend en opeens was het fietspad op. Zo sukkelig geregeld daar. Bij terugweg ook aan de voorkant slecht geregeld trouwens. Alsof de rode verf voor het fietspad op was en oh ja...nu bekijken jullie het maar...

Dus afstappen alsnog. Gelukkig vond ik een hoge stoep om mijn rechtervoet op te zetten en kon ik naar rechts overhellend afstappen (ziet u het voor u???). Dan kan ik mijn linkervoet dus wel over de fiets krijgen.

Nou...laat ik dan nu maar The Full Monty doen en zo reed ik door naar de Meubelboulevard. Ooit zag ik bij de Trendhopper een te schattig kussentje in de vorm van een eekhoorntje met aan de achterkant nepbont, maar zoooo zacht om te aaien. Een soort knuffel voor volwassenen. Ik heb denk ik wel 5 x met dat kussen in mijn handen gestaan vorig jaar of misschien was het al twee jaar geleden, maar ik mocht het niet kopen van mijzelf. Dan koop ik wel iets voor mijn dochter of zoon.

Zelfs niet als ik dacht dat mijn kleindochter het wel leuk zou vinden (goed excuus he?), zo'n aaibaar kussen. Nou...die winkel in en helemaal niks geen Eekhoorntjes. Allemaal andere kussens, heel veeeeeel soorten kussens, genoeg kussens om een kleine stad mee te voorzien, potjes, vazen, dingen, frummels...wel leuk om naar te kijken, om inspiratie op te doen, maar ik hoef niks. Oh ja...ik dacht ook nog...ik doe hier wel inspiratie op en dan kan ik kijken of ik zoiets bij een Kringloop kan scoren of in de eigen kast. Of zelf maken. Of het gewoon laten en niks in mijn hol slepen.

Daarna nog bij een paar goedkopere winkels naar binnen gestruind om daar naar de goedkopere versies van die accessoires te kijken, maar ik moest mezelf zowat over de drempel sleuren, want eigenlijk al teveel gezien en moe. En toen maar weer gekeken wat de slimste route naar huis was en het tuincentrum ben ik helemaal maar niet meer aan begonnen. Ik moest ook nog naar huis fietsen en wat energie overhouden. Het gonsde aardig in mijn hoofd.

Deed wel bijna een 'Treesje', denkend dat ik na de brug zou uitkomen, halverwege een fietspad en dan toch voor de brug eindigen MET stoplichten en ook nog een stuk waar je vrij stijl omhoog moest klimmen (dus omvalgevaar dacht mijn bange hart), maar kom op..doortrappen, en moet je afstappen, dan stap je maar af. Je kan het!!!

Maar zo tevreden dat ik net iets verder durfde te fietsen dan meestal. Op het bordje zag ik staan dat het 5 km was. Dus dan zou ik 10 km hebben gefietst. Lijkt me toch wel iets minder (opgezocht: 3,7 km enkele reis), maar ach...het gaat erom dat ik mezelf weer wat verder heb gepushed dan de comfortzone. Jippie Jaja Jippie a Jeee.

Slecht geslapen, weet niet precies waarom, maar merk wel dat ik me daar geen zorgen over ga maken en het ook niet helemaal ga analyseren. Het is gewoon zo. Nou en.

Wat altijd helpt om me op gang te krijgen is iets huishoudelijks te doen waar ik plezier in heb. Dus hoppa...bed afgehaald en de wasmachine aangezet. Kan het nog even buiten drogen straks. Dat ruikt toch wel het allerlekkerst.

Kop koffie gemaakt, ruikt ook heerlijk. 

En dankbaar zijn dat ik niet geheel overvallen raak door angsten en die dan wil/moet bedwingen door allerlei dwangmatige handelingen te moeten doen van mijzelf, om toch maar op de een of andere manier het gevoel van controle te hebben. 

Terwijl je weet dat je hele (werk)leven uit de klauwen is gelopen en niets nog is zoals jij het wil. En zelfs dat - wat wil ik dan - weet ik niet meer. 

En moet ik mezelf afvragen of ook dat erg is. Bosjes vrouwen van mijn leeftijd werken niet of zijn gestopt toen er kinderen kwamen of hebben de helft aan het aantal werkjaren staan. 

Zo; genoeg gesemeld; ga de zon opzoeken!