Smoeders

En zoals altijd komt er vanuit het Universum (ok...u kunt nu lachen of wegklikken) weer een passend citaat op paniek en angsten:

Altijd fijn om zaken te relativeren.

Sometimes, Cellie, instead of running from something scary in your life, it's easier to learn not to be scared of it.

Let it stay. Pull up a chair. Share some iced tea. 

Tallyho,

   The Universe

Las dat de moeder van de schrijfster waar ik een tijdje terug een boekpresentatie van bijwoonde, haar uitgever aanklaagt en via een kort geding eist dat haar boek uit de handel wordt genomen. Want dat zou een verkeerd beeld geven van de familie en haarzelf. Datzelfde deed ze al jaren eerder, toen Mizee een roman uitbracht, die haar ook niet zinde. 

Ik schreef haar al dat dit de reden geweest is dat Maarten 't Hart pas na de dood van zijn moeder een boek over haar schreef. 

Je kan natuurlijk wachten tot na haar dood, maar soms moet je dan wel lang wachten tot jij jouw visie op je jeugd kan geven. Uit respect of uit angst voor diezelfde familie. 

Doet me denken aan die witz over dat echtpaar van beide 99 die gaat scheiden. Waarom ze nu nog gaan scheiden op deze leeftijd? "We hebben gewacht tot de kinderen dood waren".

Toen ik bij mijn moeder was, vertelde ik haar dat ik het moeilijk vond dat ze me al die tijd dat ik thuis zit en me niet lekker voel (tsja...beestje bij zijn naam noemen is een makke binnen onze familie) nooit eens langs is geweest en toen ging ze uitgebreid uitleggen hoe dat dan kwam. Dus niet zeggen dat dat rot voor me is inderdaad.

Het is zo druk op de weg naar mijn huis. En dan is ze bang dat ze verkeerd rijdt of de afslag mist. Ze heeft een zus wonen ergens onder de Maasstad en daar rijdt ze dan wel heen. Rond de drukste knooppunten en wegen van Nederland. Dus dat snap ik niet. Maar ja, zei ze, dat is een rechte weg. 

Dat ze ook met de trein zou kunnen komen of met iemand meerijden...dat kwam niet in haar op en al helemaal dat het me verdriet deed. Maar goed, er kwam iemand langs tijdens dat gesprek en die had al haar zorg nodig, dus liet ik het maar erbij. 

Daar moet ik het later als de rust is weergekeerd nog maar een keer over hebben. Niet over dat niet op bezoek komen, maar over wat het met me doet. 

En ondertussen in mijn eigen leven kijken hoe ik dat dan doe naar mijn eigen kinderen. Wat voor soort moeder ben ik dan, met mijn kritiek op die van mij. Want ik weet dat dit zelfde gedrag ook bij mij voorkomt. Vind ik zelf dan. Ben blij dat ik het met mijn zoon daar over heb kunnen hebben. En nu moet ik dat ook nog blijvend laten zien en niet alleen praten. 

Belde ik hem van de week nog even op, stond hij alweer in de startblokken om te gaan werken. Zwaai ik wel even naar boven als hij overvliegt.

Om met een vrolijke noot te eindigen. Ik keek gisteren naar De Roelvinkjes in de bijstand en die twee zonen waren zo wereldvreemd en tot op het bot verwend dat ze niet wisten dat je tegenwoordig in de bus niet met cash kan betalen, maar of met pin of met een OV-card. Hadden zich dus helemaal niet verdiept in leven zonder auto. Nou...dan nemen we maar een taxi!