Door de scheiding van hun ouders ruim 5 maanden geleden is het voor mij nog wat ingewikkelder geworden om ze te zien, want het ene weekend zijn ze bij hun vader of juist weer niet en ik weet nooit wanneer. Uiteraard heb ik geen lijstje gekregen van de afspraken. Dat zou niet echt gezond zijn. De navelstreng is echt al wat jaartjes geleden doorgeknipt.
De consequentie is dus dat ik ze, ook door de Corona-maatregelen, al maanden te lang niet gezien heb. Met een baby erbij is dat enorm jammer. De lieverd is ruim 5 maanden en enorm gegroeid natuurlijk. Zo gaat dat met kinderen. Straks komen ze op hun bromfiets/vliegende fiets/transporter langs.
Een nadeel van werken is dat je veel minder tijd over hebt voor je sociale leven. Nu had ik al een klein sociaal leven, maar dan blijven eigenlijk alleen de weekenden over om even langs te gaan. En op mijn vaste niet-werken dag kan dochterlief weer net niet. Want dan moet zij werken. Of zijn de kinderen net bij hun vader.
Voel me door dit alles een slechte moeder en een nog waardelozere grootmoeder. Mijn dochter belast ik niet met die gevoelens. Die heeft echt wel genoeg op haar bordje. Meer dan genoeg. Bovendien is dat mijn ervaring, hoe ik het voel. En moet ik daar dus zelf uitkomen of mee leren leven. Niet dat in iemands schoot werpen of me passief agressief..kijk eens wat me is aangedaan...gedragen.
Daar zou Marjan Berk het nou niet over hebben bij "Matthijs gaat door" vorige week. Had ze een afspraak over met haar kinderen. Gelukkig schreef ze er wel een boek over. Keek het niet live, maar zag het terug en genoot van de levendigheid bij deze al bijna 89 jarige vrouw. Elke volgende dag is er weer eentje om naar uit te kijken.
Wie zal me bellen, wat gaan we eten..de simpele maar essentiele zaken. Joi de vivre.
Genoten van het interview met haar. Hieronder ook een fijne.
Met een Zeeman. Het was bijna het laatste tijdsslot - jahaaaa van de Winkel, dus niet met een zeebonk -, maar wilde vooral even voor wat kleine spullen neuzen. Vooral dat neuzen maakt het leuk. En prettig dat er maar een paar mensen in de winkel waren. Meer verkooppersoneel dan kopers.
Kom ik bij de kassa met vooral spullen voor de kleinkinderen Vouwblaadjes, lief shirtje etc. hahah. Zacht ei ben ik toch. Op weg naar de date zag ik ook een met 50% afgeprijsde grote zinken bak met slappe plantjes bij de supermarkt, dus die heb ik ook gekocht. Had alleen een plens water nodig. I'm a sucker voor afgeprijsde zaken. Nou ja...in het kleine dan.
Voor de rest voelde ik mij nogal allenig de hele zaterdag. God wat zou ik graag even tegen iemand willen praten. Of met iemand. Vond het te koud om buiten te werken in de tuin. Kon niet op tempo komen. Mis jullie. Commentaar op mijn blogs. Of als ik app. Of mailtjes stuur. Je verbonden weten is denk ik het allerbelangrijkste in het leven.
Enfin; op tijd uit bed, lekker mijn haren gewassen en heerlijk warm douchen. Zalig begin van de dag. Was in de machine, die hang ik straks op hangt alweer aan de lijn.
Keek naar een heerlijke uitzending van Gardener's World vanochtend. Zo fijn al dat snoeiwerk om straks in de zomer volop bloei te hebben. Metaforisch ook al zo mooi. Onthouden. Eerst snoeien, dan bloeien.
Verheug me op de start van de Formule 1. Ken weinig andere vrouwen die uberhaupt iets hebben met auto's. Ja, erin rond gereden worden. Het liefst door een ander.
Zondag ook nog Volle Maan. Gisterenavond was hij al zo mooi te zien in de avond.
Snel...iets doen nu voordat ik vanavond in een wolf verander. Of erger: blijvend een zuur zeikwijf met baardgroei. Aan de zijlijn op alles en iedereen die wel een leven heeft commentaar leverend. Bah. Ga toch koken of zo.
Ommetje gedaan, lekker met die harde wind en af en toe regen. Maar toch maar doen. Doorwaaien en eruit met die gedachten. Of pak je bezemsteel...Vlieg er eens uit!
Had wel twee heren over de vloer. Klusjesmannen want naar aanleiding van een lekkage al weken terug, werd er nu naar aanleiding daarvan naar het lood op het dak gekeken en er moest opnieuw gevoegd worden. Dit was al de derde keer dat er naar die lekkage gekeken werd.
Die klusmannen arriveren altijd heel vroeg. (Ik wilde schrijven dat ze vroeg komen, maar dat is ook weer zo rolbevestigend). Dus ik zat om 07.15 uur al gewassen en aangekleed en met een volle koffiepot gereed te wachten.
Mijn kantoor had ik ook al geopend.
Netjes op tijd kwamen ze voorrijden. En vroegen of ze achterom konden, met hun ladders en spullen. Dat kon. Even een praatje gemaakt en toen gingen ze aan de slag. Kijken of hun instructies, op een tablet, klopten, zelf ook bekijken of de situatie zo is zoals geschetst en na de koffie aan de slag. Het dak op.
Ik ook maar. Aan de slag dan. Het dak op doe ik niet meer. Al kan ik niet heel vroeg op de ochtend mijn eerste clienten gaan bellen. Maar wel wat administratie doen.
Lekker dat ik geen dag vrij voor zulk soort zaken hoef te nemen, zoals voorheen toen thuiswerken nog niet zo ingeburgerd was. Al werkte ik toen ook wel vanaf huis een enkele keer toen ik nog in de Sales werkte. Maar daar werd toch altijd wel iets van gevonden.
Wilde de heren nog een tweede bak koffie aanbieden, maar ze moesten alweer door naar de volgende klant. Dus een thermoskan halfvol koffie over. Gezien het vroege tijdstip wel lekker om wakker te worden, maar al te veel koffie is ook niet zo fijn. Ik gaf aan dat ik alle spullen in mijn tuin zelf wel weer terug zette. Konden zij door naar de volgende patient. En was ik even lekker buiten bezig.
In de middag op de dienstfiets wat opgehaald voor mijn werk. Man....wat ZWAAAAAAR. Gelukkig heb ik fietstassen, formaat postbodetas en had 2 grote boodschappentassen bij me, waar ik de spullen in over pakte en zo kon ik balancerend weer terug naar huis fietsen. Meteen de broodnodige beweging gehad. En zo blij dat ik dat durf en dus ook doe. Of eigenlijk niet eens nagedacht heb over omvallen. Meer over lekker tempo houden en een route kiezen zonder stoplichten voor de terugweg.
Lag er bij thuiskomst een leuk brievenbuspakketje op de mat. Spannend!! Bleek van mijn werkgever te zijn omdat er een nieuw systeem in werking is genomen. Wat leuk! En lekker. Verbaasde mijzelf dat ik er maar eentje nam en de rest kon bewaren. Voor het weekend.
Lekker gewerkt en de dag goed afgesloten. En heel bewust het weekend begonnen. Dus telefoon op stil na werktijd.
Ever have a dream at night, Cellie, when you wondered in the middle of it whether or not you were dreaming?
Knowing that if you were just dreaming, you could rewrite the scary parts and expand the happy parts; run faster, jump higher, laugh your head off; summon guides, travel through time, read minds; levitate, manifest, do the impossible.
But then, you thought to yourself, "No, this just can't be a dream, it's way too real."
Een tuin/poortdeur kopen en laten neerzetten/timmeren.
Mooie afvalbak in de keuken
Keukenweegschaal
Nieuw laminaat in woonkamer en keuken
Andere Gordijnen in de woonkamer (dat is meer verlangen dan een
noodzakelijkheid)
Tuinkastje
Een regenton
Zo'n ding voor in de tuin, hoe heet dat ook al weer?? Oh ja; spitvork
Kleding
Vakantie
Auto
Mag ik daar wel over nadenken, nu eindelijk. Jaren zuinig geleefd en nu raken dingen op of
kapot. Of wordt het gebrek aan steeds ergerlijker. Liever stel ik alles nog
een paar jaar uit, maar soms gaat dat niet (meer).
Nou ja, auto niet; dat is meer een sarcastisch grapje. Eigen vervoer staat voor mij (voor
mij dus, kan voor een ander geheel anders voelen, zeker als je in een grote
stad woont met voldoende OV) voor vrijheid. Vrijheid om te kunnen gaan wanneer
en waar ik wil. Zonder mondkapje op te hoeven in die auto of naast iemand te
moeten zitten die ik niet blief. Of die hoest. Of extra sterke salami-worst op
brood heeft. Of keihard kutmuziek speelt. Of iedereen in de bus laat
meegenieten van haar telefoongesprekjes met haar bestie want a la Kardashians
op speaker met de telefoon elegant in de klauwnagels-hand.
Een heel blik pubers met mondkapjes op half zeven in de metro. Talk to the
hand.
Of vervoer wat niet komt. Of vertraagd is. Vrijheid om te kunnen bepalen
wanneer ik wegga. Niet wanneer er vervoer is. Bus/trein of benenwagen. En oh
ja; niet te vergeten, in een auto gooi je je spullen lekker in de achterbak.
Ga je met OV moet je zelf sjouwen, dus nadenken over wat er mee kan en
moet.
Maar ik dwaal af.
Dat zuinig zijn en vooral de angst dat het (toch) nog slechter wordt
financieel, dat zit er toch wel erg ingebakken merk ik. Dus daar moet ik iets
mee.
Jajajajajaja....niemand weet hoe de toekomst verloopt. Kan ook morgen onder
een tram lopen (zie je wel...had ik nou maar die auto!). Ook ik weet niet of
deze baan blijvend is of dat aan het eind van mijn tijdelijke contract ik weer
terug bij af ben. Of gemeentes zo gaan bezuinigen dat dit hele project wordt afgeblazen. En opnieuw moet gaan zoeken naar werk en weer die hele
mallemolen in moet van solliciteren, hopen, bidden en vrezen. En weer opletten
op de centen. Mijn vertrouwen in een goede afloop ben ik onderweg een beetje verloren.
I'm getting too old for that shit!
Dus 'mag' ik nu het eigenlijk wel breed laten hangen? Voor mijn normen dan
breed he..Is dat verstandig of leg ik liever een buffertje aan.
Oh nee...dat buffertje dat geeft MIJ dan wel een gevoel van veiligheid, maar
dat betekent ook dat ik niet in aanmerking kom voor allerlei zaken die gelden
als je echt geen cent meer te makken hebt. Of dat nou door de omstandigheden
komt, of door je gebrek aan financiële inzicht en discipline of hoe lang jouw situatie al duurt.
Het voelde altijd alsof ik werd bestraft hiervoor. Voor een kloppende
boekhouding en een beetje buffer.
U gaat niet door naar de voedselbank (alsof dat een feest is, dat snap ik ook
wel!) en allerlei leuke potjes kan u ook niet gebruik van maken want gespaard
dus jammer de bammer. Had er nou maar er een puinhoop van gemaakt. Of nog
minder opgepot. Of gewoon nog langer in de misere gezeten; alles op. Geen
reserves meer.
Kan ik dus niet beter nu investeren in bovenstaande goederen, want straks kan
dat misschien niet meer?
En verder gaan met mijn plan bij de tandarts. Mijn ogen en oren laten
testen.
Lastig, dat lange termijn plannen. Vooral met een aantal onzekere factoren en
vervelende ervaringen in het verleden hiermee.
Angsthaas. Of toch realist? Of de Paashaas in vermomming? Zonder paaseitjes
dit keer.
Plande een afspraak om een half uurtje ergens in een winkel rond te dwalen. Halverwege de middag zegde ik online weer af. Wat moet ik daar? Dat ene dingetje is geen hoofdzaak en kan wel wachten. Want dan kom ik waarschijnlijk toch weer met 5 dingen bij de kassa. Dus doe maar niet.
Ben niet zielig. Of wat dan ook, maar gewoon me heel erg bewust van het feit dat mijn geluk ook zo weer voorbij kan zijn. En kijk ik om mij heen weet ik en besef ik dat het hebben van materiele zaken niet betekent dat je een tevreden leven hebt. Daar zit het geluk niet in. Dat is mijn streven ook helemaal niet.
Wat ik wel zou willen is zo'n Transporter systeem van Star Trek. Scotty...Beam me up! In een poep en een zucht even snel overal heen en weer terug. Handig!!! En je bagage beamt gewoon mee up.
Zag dat de herhaling van Gardener's World, de eerste weer van dit seizoen, op zondagochtend om 07.45 uur op de BBC was. Dus maar lekker met een kop thee op de bank. Daarna dan maar douchen en aankleden.
Ook daar zijn in de tuin de Buxushaagjes weggehaald. Ook omdat het dan fijn is om weer eens wat anders te kunnen dan grotere planten die over die haag piepen. Herkenbaar. Bij mij omdat de buxusrups alles in een noodtempo had kaalgevroten en er niets meer terug groeide. Zoals overal in de buurt.
En die honden, weer zo vrolijk en geïnteresseerd (of juist niet).
Hoop op meer energie en middelen dit jaar om mijn tuin in goede conditie te brengen. En de slakken dit jaar niet alles op te laten vreten (al waren er vorig seizoen stukken minder, want vrij droog).
Mini-tuintje. Gewoon in een bloemkoolwijk, dus geen fraaie percelen met een partij gras waar je een elektrische maaier met zitje voor nodig hebt.
Of twee olijke vrouwelijke detectives.
Zag trouwens een heerlijke FeelGood film op RTL8. Wild Oates. Heerlijk ontspannen en stukken beter te genieten dan een persconferentie met minister Schoen. Seks met Billy Connolly. Zou ik mijn rechterarm, nee linkerarm voor geven. Al praatte hij alleen maar tegen me in bed. Ook goed. Oraal begaafd.
Op de huidige trendy manier van communiceren - via social media - , kwam ik erachter dat het knipperlicht in de relatie bij mijn Scandinavische broertje nu weer eens opgroen staat. Zat toevallig even op Facebook te kijken, waar ik nul actief ben, maar zo kan ik wel wat neven en nichten volgen, en daar was zijn status - zo doe je dat dus tegenwoordig - veranderd door haar in 'Heeft een relatie met die golddiggende bitch".
Nu merk ik wel dat ik minder van de leg ben dan alle vorige 26787 keren dat het licht toch weer op groen stond en hij ook niet de moeite nam om dat te vertellen en het daarna weer ingewikkeld was en hij een luisterend oor nodig had, advies vroeg, dat in de wind sloeg ook 26786 keren en het licht weer op rood stond. En dat is eigenlijk wel heel erg prettig voor mijn gemoedsrust merk ik, wat minder me druk erover maken. Hij wil dit kennelijk graag en heeft zijn lessen nog steeds niet geleerd. En misschien ik ook nog steeds niet. Geloof ik niet in 'nu is alles anders'. Ben ik gewoon een te kritische zeikzus.
Heb hem wel laten weten dat ik het heel bijzonder vond om op deze manier zoiets te moeten vernemen, terwijl we van de week nog best lang aan de telefoon zaten. Lijkt me toch wel iets belangrijks in je leven. Wat ze noemen essentieel.
En ja, dat doet mij pijn en verdriet, dat ik kennelijk daar niet belangrijk genoeg voor ben. Dat onze band minder close is dan ik dacht.
En weer even snel terug in de gedachtencirkel dat ik ook voor hem er niet toe doe. Bij wie wel eigenlijk? Nooit de allerleukste, de allerliefste, de allerbelangrijkste. Met wie je dingen graag deelt. In vertrouwen hoop ik. Niet direct doorgeven aan de andere vrinden. Bengel ergens onderaan de lijst. Zie je wel.
Maar WEG met die ziekmakende gedachten. Poppycock!! Zo werkt het leven niet. En zo belangrijk ben ik sowieso niet. De meeste mensen hebben behoefte aan ja-knikkers, geen zin in iemand die bevraagt en doorvraagt. Dan zal mijn eenzaamheid wel het resultaat zijn van mijn eigengereidheid.
Levert niets op deze stroom van verkeerde conclusies. Waarom zou ik ambiëren om eindelijk eens te horen dat ik onmisbaar ben voor iemand. Tamelijke narcistische gedachtegang.
Zou het liefste dan naar de winkel gaan en daar 23 bonbonblokken inslaan en allemaal opvreten. Achter elkaar. Dempen, dempen en verdoven die klote-gevoelens. Grote trigger voor een vreetbui. Een ander drinkt wat glazen (of flesjes) wijn achter elkaar, wat borrels of rookt of snuift wat. Zie je niks van. Ik eet en dat is maar al te zichtbaar, want nog te laf ook om te kotsen daarna. Sukkel; koos ik nog voor de zichtbaarste vorm van verslaving ook.
In plaats daarvan dook ik de tuin in, haalde wat planten weg die de hele tuin overwoekeren (oh hoe symbolisch), strooide opgespaarde koffieprut in de tuin (bedankt voor de goede tips!) was kortom lekker bezig, terwijl het best wel koud was. En voel maar even wat ik voel. Ga door die pijn heen en ervaar het. Ervaar ook dat ik het wel aan kan. Teleurstelling, boosheid, bang, afgewezen voelen, alleen voelen, onbegrepen maar het allergrootste pijngevoel is het me uitgesloten voelen. Dat je toch net weer niet bij the inner circle hoort.
Vroeger als kind hoorde ik dan de mooiste en populairste meisjes tegen mij zeggen of ik ergens anders kon gaan staan op het schoolplein. Niet bij hen in ieder geval. Pas later leerde ik daar schijt aan te hebben en mijn eigen weg te gaan. En toch zit dat nog vlak onder mijn huid. Dat gevoel van niet goed genoeg, niet leuk genoeg te zijn en er niet bij te horen. Even krabben en je hebt beet.
Dacht ik toch echt een olifantenhuid te hebben gekweekt, maar dat is alleen mijn uiterlijk. Of geheugen.
Als ik deze tune hoor bij De Krokante Leesmap - de podcast - dan word ik altijd vrolijk. Of kukel net in slaap. Maar dat maakt ook vrolijk; in slaap kunnen kukelen.
Luisterde naar een podcast laatst en daar was iemand met zo'n rukstem om naar te luisteren. Jonge vrouw en dan van die maniertjes. Vocal-fry..brrrrrr..Maar ook, vooral om naar te luisteren, een nare hoge nogal gejaagde stem. Haal eens goed adem mens!
Een soort van met je nagels op een schoolbord-effect had die stem op mij. Dus snel naar een stem met een rustiger timbre. Maarten van Rossem of zo. Lekker slaapverwekkend.
De Winter is voorbij volgens de kalender en toch stonden de ijsbloemen op mijn slaapkamerraam gisteren. Maart roert zijn staart? April doet wat hij wil en meer van dat soort boerenwijsheden.
En ook nog lichte regen in de middag. Waar bleef die zon dan? Komt hij vandaag soms, op zondag? Zal ik 'm even bellen? Ring ring ring..
Merk dat ik tamelijk allergisch reageer op het werkwoord "moeten". Zodra dat woord in een zin naar mij wordt geuit dan spring ik direct - nou deed ik dat maar direct, maar dus een halve dag later hahah - in mijn valkuil. Maar gelukkig heb ik het mechanisme wel door. (Uit)eindelijk.
Moet?
NEEEEEEEEEEEEEEEEEEE
Ik wil niks meer moeten.
Ben klaar met moeten.
Moeten hoort bij manipuleren voor mij. En bij dominant je zin doordrijven. Dat ik me moet neerleggen bij de wil van een ander. Want die weet alles beter. Of is sterker of heeft meer geld of macht om die mening te mogen verkondigen. Waar ik er in het geheel niet meer toe doe. Gereduceerd tot een nobody.
Maar heb ik het wel goed gehoord en vooral is het niet een reflectie van wat er zich vooral in mijn eigen hoofd zich afspeelt? Bang zijn dat ik het toch niet goed genoeg doe. Je moet het zus en zo doen. Niet begrepen heb, geen overzicht heb in de werkzaamheden? Door de mand val als een niet kundig iemand. Miskoop van de maand. Terug naar af moet. Terug naar onzelfstandigheid en - vooral in mijn hoofd - weer veel moeten.
Want er moet momenteel weinig hoor. En ik doe veel meer dan waar ik voor aangenomen ben. Hand- en spandiensten, want uitval door ziekte en mensen die tot over hun oren in hun werk zitten ook door invoering van nieuwe wetgeving. Nieuwe mensen een beetje trainen. Stagiaires zaken uitleggen. Zaken oppakken die ik zie liggen en niet aan de zijlijn blijven staan kijken, maar in actie komen.
Maar dus dat moeten. Daar moet ik wat mee. Niet van mij af eten. Of weg eten. Of gaan piekeren. Of gaan twijfelen. Maar laten dalen. En doorgronden waarom en hoezo en er dan smakelijk om lachen. En dan weg laten waaien. Waaaaaaaaaai woei weg ermee.
Lachen! Pak jezelf bij je lurven en lach erom.
Dat is een betere manier. Erkennen dat ik het zo ervaar, maar dat dit geen waarheid hoeft te zijn. Alleen mijn invulling van het geheel. En laat ik het daarna wegwaaien.
Zo, nog even een lekkere kop koffie drinken, gewoon thuis, en dan....tsja..niks. Want ik moet gelukkig niks dit weekend. Dat wil ik zelf zo, daar kies ik voor.
Ondertussen al een emmertje of vier aan te groot gegroeide planten uit de tuin geruimd. En daartussen en daaronder de plantjes ontdekt die ik juist wel op die plek wil zien. Heerlijk werkje. Heilzaam. Symbolisch ook wel. Staat een plant op de verkeerde plek en krijgt de plant te weinig mogelijkheid tot groei, dan verpietert die plant. Dus.
Wel 3 weken terug alweer kocht ik narcissen- en hyacintenbolletjes. Ze bleven heel lang dicht en vooral klein en kennelijk gebeurde er niets. Qua groei. En Bloei.
Nu ruik ik die bijna bedwelmende geur van de hyacinten en weet dat het goed gaat komen. Met de Lente.
Mijn moeder had nooit hyacinten in huis. En deed daar altijd zo hysterisch over. Dat ze er hoofdpijn van zou krijgen (maar ze waren er nooit) dat het vergif was voor haar en zo errug dat er ook maar iemand zo'n ding in huis zou zetten. In die tijd was mijn moeder wel vaker over the top qua reageren. Nogal zwart-wit en haar mening was de beste. Nu begrijp ik beter waar dat allemaal vandaan kwam, maar jemig...als kind en puber vond ik dat maar wat lastig.
Maar ik hou er (wel) van.
Sowieso wat zachts en moois voor mijzelf.
Kreeg het rode potlood NIET mee. Inleveren mevrouwtje!! Had 'm al bijna in mijn zak gestoken. Zunige gemeente hier. Wie zou daar thuis de muren rood mee gaan kleuren? Want bakken vol lange rode potloden zag ik.
(Heb trouwens al een rode muur).
Overigens; is er aan de buurtkatten doorgegeven dat mijn tuin openbare kattenbak is geworden? Werkelijk overal drollen gevonden vandaag. Zelfs bovenop planten. Fijn zo'n buitenschijtkat!
Dus lekker de shit opgeruimd. Had nog zo met ze afgesproken dat ze thuis op de bak zouden gaan. Moet maar eens schoteltje voor de kwartjes neerzetten voor de rakkers.
Nu nog even mijn bed lekker vers en schoon opmaken en dan alle verplichte nummertjes weer gedaan. Vanochtend na het douchen direct de badkamer gedaan en gedweild. Dat voelt al meteen lekker zo'n afgevinkte taak.
Ook blij dat ik besloot mijn "op kantoor" dag te verplaatsen. Kan ik gewoon zelf besluiten. Moet naar kantoor om zaken te regelen die per post verzonden moeten worden en dan kan helaas niet vanaf huis. Spaar uiteraard wel alles op. Zo min mogelijk reisbewegingen als het kan op het drukste stuk OV van Nederland. Ha fijn!
Kijk graag naar BinnensteBuiten, vooral waarin mensen heel trots zijn op hun huis. En dan vooral de inrichting.
Grappig om mensen blij te horen vertellen dat hun inrichting toch zo uniek is. En dan de week erop eenzelfde soort huisraad te zien. Oh...zo apart. Dit heeft niemand.
Zie ik een teakhouten bureautje, zo leuk....vintage, en kan dan alleen maar denken dat mijn ouders dat ooit voor mij hadden aangeschaft, begin jaren 70, want ik moest 'studeren'. Klotebureau! Ik stootte altijd mijn knieen. Twee deurtjes en een laatje in het midden.
En nu weer helemaal hipperdepip. Blijft nog steeds een klotebureau voor mij. En dan die groen fluwelen banken. Ook zo hip. Nee joh...mijn ouders hadden ook groen fluweel. In zo'n eikenhouten omlijsting. Brrrrrr...hoef ik ook niet meer thuis te hebben, al moet ik eerlijk zeggen dat je geen eikenhout (nog) ziet. Dat duurt denk ik nog een jaartje of 5 voordat Eikenhout weer hip is.
En mensen zo blij zijn met hun Vintage Echt massief Eikenhout kast. Of tafel. Zo hip. Alles herhaalt zich weer in de mode.
Kreeg bij een tijdelijke abonnement wat ik nam voor de verkiezingen (nou ja...eigenlijk gewoon om weer eens lekker de krant te kunnen lezen op een zaterdag) een Politiek kwartet in de bus.
Vermakelijk.
En wie weet helpt het bij het invullen van het hokje? Of gewoon even smakelijk lachen. Herkenbare werksituatie namelijk:
Wel gaan stemmen hoor. Elke stem maakt het verschil. Niet stemmen = ook niet mogen zeuren.
Ook hierbij dacht ik direct bij het zien van de trailer...verrek; wat bekend dat plot. Keek snel op de site van IMDB of dit op een boek was gebaseerd en ja hoor....had ik vorig jaar gelezen. In vertaling heet het De Ware van John Marrs
Zijn we niet allemaal, als we hem of haar nog niet gevonden hebben of nog zoekende zijn, naar De Ware? Of hoe je dat ook noemt.
Dit geeft een leuke of niet zo'n leuke blik in de toekomst van daten.
Had online een 10 minuten afspraak geboekt om bij de Blokker te mogen winkelen. Had al online gekeken om het thuis te laten bezorgen, maar wat ik nodig had was niet zo duur en de verzendkosten zouden dan 25% van de aankoop bedragen. Beetje zondegeld. Dus bedacht ik dat ik dan net zo goed even een stukje verder kon fietsen dan mijn eigen wijk en kijken of ze dat product daar op voorraad hadden en het zelf ophalen. Meteen ook beweging en een uitje! Zat me de hele ochtend al erop te verheugen. Als je het uitje noemt is het meteen veel aantrekkelijker.
Het was heel erg rustig. Ik was (uiteraard, ik haaaaat te laat komen) op tijd en mocht nog voor mijn tijdvak de winkel in, want er was toch niemand. Zalig even struinen, veel kijken en maar weinig kopen; dat ene ding alleen maar. En beseffen dat de verleiding van winkelen vooral ligt in impuls aankopen. Toch dat ene leuke paasdingetje, toch die fijn uitziende...maar ik heb niets nodig. Want nog servetten op voorraad. Geel gekleurd. Paaseieren maak ik zelf wel. Waarschijnlijk alleen voor mijzelf als we dan nog steeds in Lockdown zitten.
Maar wel heerlijk om zonder iemand anders die net in hetzelfde gedeelte wat nodig heeft, rustig door de paden te kunnen lopen. Ik snap wel dat ze van 2 klanten per 10 minuten en dat over de hele dag verspreid niet winter doorkomen. Maar stel dat je thuis al hebt gekeken en dan sowieso wat koopt. Want ik zelf ben van het type Kijke Kijke, maar (toch maar) niet Kope.
Daarna naar het Kruidvat. Potje mineralen gehaald en de rest laten staan, want die aanbiedingen van 2 halen 1 betalen, zijn er iedere maand. Dus die verleiding kon ik makkelijk weerstaan. Wel even bij hun oorbellen gekeken, maar niet echt mijn smaak. En te druk in de winkel, dus la maar.
Door naar de schoenmaker; had een vraagje over een drukknoop van mijn nieuwe jas, die met de val van de fiets beschadigd is en niet meer drukt. Dus jas hangt nu half open. Dat voelt nogal koud en armoedig. (Note to self: koop nooooooit een jas met alleen drukkers als sluiting. Rits en drukkers is zoveel beter).
Nee...moet ik bij een kledingreparatiezaak zijn. Hij deed alleen schoenen, tassen etc. Maar blij dat hij open was en ik het kon navragen.
Ook nog even snel naar de supermarkt, maar ook daar was ik het al snel zat. Teveel keuzes en eigenlijk iedere keer me afvragen of het echt wel nodig was. Of impuls of verleiding. Naar de kassa en wegwezen!
Thuisgekomen eerst mijn voordeurbel weer bellend gemaakt. Simpel, want de batterijen moesten vervangen worden en die had ik nog op voorraad wist ik. Dus bij de Blokker niet - voor de zekerheid - ook nog batterijen meegenomen. Vond dat ik dan maar van de week of zo nog een keer zo'n 10 minuten afspraak moest plannen. Die paar dagen zonder bel overleefde ik ook nog wel.
En de nieuwe keukenweegschaal in gebruik genomen. De oude had vorige week de geest gegeven. Het lipje waar batterijen in moeten, pakte niet meer want afgebroken. Ook niet met plakband of zo te fixen.
Blij dat ik geld terugkreeg van mijn energieleverancier. Dat gaf ruimte in het hoofd en budget.
Eerst de verpakking eraf peuteren, het plastic verwijderen en het batterijenvakje openschroeven met een mini-parkerschroevendraaier, die ik gelukkig al voor mijn voordeurbel oefening op tafel had liggen. Van die hele fijne soort van horlogemaker schroevendraaiertjes. Ook dat lukte en het plastic lipje van de batterij gehaald et voila..het werkt. Yes!
Had van te voren al overal gekeken wat de prijzen zoal zijn. Mijn oude weegschaal had ik driehonderd jaar geleden bij de Lidl gekocht, uit zo'n bak. En gelezen welke wel en niet goed bevielen dus kwam op dit degelijke Duitse merk uit.
Nog een stapeltje slopen gestreken. Alles weer vers in de kast kunnen leggen. Zalig gevoel. En toen was het nog maar halverwege de middag. Dat voelt prettig; dingen gezien, dingen gedaan. Een productieve en fijne dag. En oh ja...nog voor de regen weer thuis.
Oh ja...voor diegenen die me heel lief en bezorgd adviseerden om de spullen voor mijn werk toch echt te declareren; ik krijg een onkostenvergoeding en uiteraard let ik op dat ik niet meer uitgeef dan die vergoeding, maar met een paar bloknotes zal me dat de kop niet kosten. Ik ben niet geheel blue en werk al meer dan 40 jaar he.
Dat zei mijn ene Oma toen ze haar pasgeboren achterkleindochter zag. "Ze lijkt wel blank he....blijft dat zo?"
"Nee Oma, straks bak ik haar nog af."
Schijnt een generatiedingetje te zijn. Of ook weer niet. Want hoe vaak ik wel niet van collega's, die stukken jonger waren dan Oma, hoorde dat mijn toenmalige echtgenoot toch wel heel erg donker was. Alsof dat een normale constatering was. En ook kennissen. En misschien was het wel alleen een constatering, geen waarde-oordeel.
Of een werkgever, die niet wist hoe mijn echtgenoot eruit zag, hoe hij zich onbewaakt dacht en zich uitliet over mensen met uiterlijke kenmerken zoals mijn man.
En ook; goh...zijn jouw kinderen toch bijna zwart he in de zomer.
Kan ook gewoon domheid zijn. Onnozelheid. Niet snappen hoe dat voelt voor een ander zo'n opmerking. Net als zeiken over iemand met rood haar en sproeten. Als je jaren daarom gepest bent, ben je wat gevoeliger voor alles wat over de kleur van je haar gaat. En die zou je nog kunnen verven, die kleur.
Maar de generatie van mijn Oma, die breiden nog hemdjes voor de zwartjes. Als ik met mijn kinderen bij de hemdjesbreiende Oma op bezoek kwam dan zei ze dat ook...Ha...Cellie met de zwartjes.
In die tijd 'kon' dat ook nog. Dacht Oma. Of eigenlijk dacht ze daar niet over na. De enige zwartjes die zij kende, waren van de tv.
Dus ik weet het niet of die opmerking in het licht moet worden gezien van discriminatie, racisme of gewoon dommigheid. Onnozelheid. Niet snappen wat die opmerking doet of hoe het voelt als je wel door de kleur van je huid als 'minder' wordt gezien. Eigenlijk gebrek aan empathie. Ik denk dat laatste nog het meest.
In veel landen is het een slecht ding als je huid te donker is. En hoe lichter, hoe hoger van aanzien. Indoctrinatie? Traditie? Ook onnozelheid? Een ander schoonheidsideaal. Koloniaal restje?
Door een lezer van mijn blog werd ik erop attent gemaakt dat op BBCFirst ook afleveringen te zien zijn van Rosemary & Thyme.
Heerlijke detective-serie, heel fijn ook voor verstand op nul en blik op oneindig-avonden. Even me niet druk maken over van alles en nog wat en vooral zaken waar ik totaal geen invloed op heb. Ook niet hoe anderen dat ervaren.
Dus in plaats van naar de zoveelste persconferentie over de Coronacrisis, keek ik maandagavond heerlijk om 19.00 uur naar de eerste aflevering van deze serie. Zo te zien op de site van BBCFirst, elke avond deze week om deze tijd. En in de herhaling midden in de nacht of in de ochtend. Zoek maar even op.
Heeeel fijn!
Tuinieren, uitspitten en uitzoeken; al mijn interesses bij elkaar.
Die actrices zijn ook perfect gekozen.
Had trouwens direct door wat de oorzaak was van de dood van iemand. Moet je natuurlijk geen digitalis in je tuin hebben staan. En die Berenklauwen voorspelden ook niet veel goeds (niet dodelijk, wel enorm vervelend).
Very often, Cellie, when tides start turning, great gears start shifting, and gusting winds start blowing at the onset of a really wonderful dream's alignment with your present life, there is commotion, unpredictability, even turmoil.
So, hey, let's always assume that's the case whenever you experience commotion, unpredictability, even turmoil. K?
Leek me wel een interessante serie, dus toen er niets leuks op de buis was, 2 afleveringen gekeken. Maar wat kwam het verhaal me bekend voor. Was ik opeens in het bezit van een kristallen bol? Had ik voorspellende gaven?
Keek op de filmsite wie de scenarioschrijver was en daar vond ik al snel dat het gebaseerd is op een boek wat ik ik een paar jaar gelezen had en waar ik vooral onder de indruk was van het einde.
Aha! Ik ben niet gek, ik ben een vliegtuigje.
Gebaseerd dus op het gelijknamige boek van Sarah Pinborough. Las het in 2018 zie ik in mijn lijst. Och...toen las ik nog veel zeg. En neusde lekker in de bibliotheek. Wat mis ik dat. Niet van te voren doorgeven wat je wil, maar gewoon iets zien, even snuffelen door het boek en dan meenemen.
Maar dus kijktip. Leuk te weten is dat de dochter van U2 zanger Bono een hoofdrol speelt.
Helaas waren mijn kleinkinderen er niet; die waren dat weekend bij hun vader. Wel even gefacetimed. Ook leuk en blij dat we die optie hebben.
Maar officieel mag er dus maar één persoon op visite komen. Gezellig!!!! Niet dus. Liever sloeg ze de hele dag over. En viert het wel een keertje als alles weer 'normaal' is.
Vooral ook omdat ze ook het hele weekend alleen is en alles nog vers van de pers is. Dus geen lieve knuffels van haar dochter of een volle luier (kadootje!!) van baby. Niks
Bah!
Dus ik wilde perse toch even langsgaan. Uiteraard in overleg met haar. Ook al hoorde ik dat haar vriendin er al was geweest in de ochtend. Nou...arresteer me maar dan.
Toen ik haar belde was ze lekker aan het opruimen en vooral direct weggooien. Dat is pas echt opruimen!
Ze had al een rondje geskate vertelde ze dus lekker bezig. Vertelde haar dat ik haar erg bewonder. En van haar hou.
Voor het eerst iets bij de Hema online besteld en in de winkel opgehaald. Ik moest wel, want mijn schrijfblok wat ik voor mijn werk gebruik was vol (geschreven).
Dus meteen maar een aantal besteld en dat cakeblik (langwerpig) als ik toch bezig was en doe er dan ook maar wat waxinelichtjes bij.
Bij een online vriendin zag ik dat zij bij haar bestelling Paaseitjes kreeg. Dus ik was reuze benieuwd. Zouden ze dat hier ook doen?
Werd gemaild en gebeld dat mijn bestelling binnen was en wanneer kon ik het ophalen? Nou...na werktijd graag en het kon zelfs nog vandaag (ik dacht dat je 4 uur van te voren moest doorgeven wanneer je tijdslot was) en onderweg (op de fiets, zo fijn dat ik het gewoon nog doe en durf, er zelfs niet bij nadacht; gewoon doen.) werd ik nog een keer gebeld en toen stond ik al bijna voor de deur. Hahah...
Leuk voor het eerst sinds tijden weer even een Hema gezien. Niet naar binnen, want aan de deur afhalen. Mega grote doos en gelukkig pakten ze 'm uit zodat de spullen in mijn fietstas konden (doos niet; veel te groot en grotendeels verpakkingsmateriaal dus), maar helaas pindakaas, geen eitjes erbij. Dus ik vertelde het verhaal en tsja...te weinig besteld. Een paar euro maar, maar goed...ondanks mijn naar Paaseitjes smachtende ogen, moest ik toch zonder ei als een Humpty Dumpty naar huis. Kreeg wel een bestellijst mee. Voor Paaseitjes. Tsja..
Wel erg blij met mijn schrijfblokken. Want ik schrijf graag zaken uit en uiteraard daarna verwerken online in de diverse datasystemen. Maar door het schrijven zit het in mijn vingers.
Of als iemand me belt of andersom, is het fijn om even aantekeningen te maken. Dat kan nu weer; dankzij de Hema. Bij de supermarkten was er niets te koop wat erop leek.
Dit was het opwindendste uitje weer sinds tijden! En nog zonder ei ook. Kan je nagaan hoe het MET eieren geweest was. Mijn eigen eieren zijn al een tijdje op.
Plots lukte het Van Merwijk - in de wieg gelegd voor misantropie en zelfhaat - zijn eigen leven in veel vergevingsgezinder licht te zien. Plots bleek hij een ander type mens dan zelf gedacht. "Je wordt door die kanker absoluut liever. Omdat je ook veel meer zachtheid ervaart, ga je die ook teruggeven. Dat is eigenlijk veel beter, had ik veel eerder moeten doen."
De publiciteit rond zijn ziekte leverde hem nog meer goeds op. Zijn schilderwerk vloog plotseling zijn webshop uit, een grote overzichtstentoonstelling is in de maak. Voor zijn theaterwerk kreeg hij een Edison Oeuvreprijs. En zijn belevenissen als kankerpatiënt vervatte hij in een goed verkochte instructiegids: Kanker voor beginners.
De toon was daarin nooit die van de zieke op weg naar zijn laatste ademstoot. Van Merwijk koos voor lucht en humor. "Er valt heel veel te lachen als kankerpatiënt," constateerde hij. "Als je tenminste oog hebt voor het absurde. Maar dat heb ik gelukkig mijn hele leven gehad."
Als je valt dan is het handig om op je achterwerk terecht te komen. Daar zit het meeste 'vleesch'. Een soort van airbag maar dan ingebouwd. Nou ja, meer een Fatbag.
Wilde even snel naar de brievenbus wat post voor mijn werk voor 17.00 uur erin droppen, dus fietsje gepakt en snel snel snel. Het aloude Haastige Spoed is Zelden Goed telt nog steeds, want bij het opstappen op mijn bejaardenfiets verloor ik mijn balans en ik wist nog dat ik dacht; Op mijn derriere landen!! en dan zie je zelf bijna in slowmotion vallen en die fiets ergens half bovenop me.
Het stootkussen deed zijn werk. Alleen mijn ego hevig gekwetst en ik wist niet hoe snel ik weer op kon krabbelen. En hoopte even onzichtbaar daar te liggen hahah!! Wat ook klopte, wat niemand interesseert het. Helaas was de fiets nogal zwaar en viel ik nog een keertje tegen de grond met die klotefiets. Maar ik hield me voor dat ik met beleid moest opstaan, die zonnebril - die ergens heen was gestuiterd - die pak ik zo wel (toch een goedkoop dingetje) en ik verbaasde me erover dat ik nogal snel en soepel weer overeind stond. Misschien toch springveren in den derriere? Ruimte zat.
Naar huis gefietst. Verder gewerkt. Nu voel ik wel wat stijfheid in mijn spieren trekken, maar dat was te verwachten. Alles nog heel. Aan en in het lijf (hoofd weet ik niet; dat was altijd al een warhoofd), kleding en fiets ook.
Maar man man man...wat een fraai staaltje weer van sukkeligheid. Gelukkig kan ik erg om mijzelf lachen en blijf ik maar hardop zeggen dat ik het goed heb afgehandeld. Vallen en weer opstaan. Altijd weer opstaan.
Waar het denk ik in allerlei instellingen van overheid en semioverheid vaak mis gaat, is dat de systemen zijn bedacht door mensen die behalve op papier nog nooit te maken hebben gehad met de situatie waarin die systemen ondersteuning bieden of financiële armslag geven. De menselijk maat is ver te zoeken.
Helaas ben ik daar wel ervaringsdeskundige en het begint mij steeds meer op te vallen. Hoe de afstand groot is tussen de mensen of bedrijven die de diensten leveren aan mensen in problemen. En vanuit hun instructieboeken aangeven dat dit nou eenmaal de wachttijden zijn, of de protocollen of dat mensen 'gewoon' zelf in actie moeten komen. Gewoon zes weken wachten op een gesprek. Minimaal zes weken. Ondertussen moet je jezelf maar zien te redden. Ja, want 'we' kunnen je natuurlijk niet bij de hand nemen...
Daarbij volledig aan het feit voorbij gaand dat door hoogopgelopen stress je brein dit niet meer kan; zelf in actie komen.
Ook daar heb ik ervaring mee. Zo bevreemdend te merken dat ik naar de BBC keek en opeens niet meer kon verstaan wat ze zeiden. Het kwam niet meer binnen.
Laat staan cijfertjes, formulieren, papieren etc.
'Gewoon even doen'.
En daarnaast nog de schaamte over de situatie waarin je zit. Dat je het zo uit de klauwen hebt laten lopen, want je moet toch 'gewoon even...'. Daar had ik gelukkig toen geen last van - schaamte over schulden, want had een paar jaar daarvoor mijn schulden zelf opgelost, ingelost met een strak aflosschema en ervoor gezorgd dat ik een goede administratie heb. En ja..dat betekende dat ik inleverde op 'leefgenot', geen vakanties, geen nieuwe kleding..nou ja...lang verhaal, maar was toen wel blij dat ik een periode met nog veel lagere inkomsten kon ingaan zonder schulden. Op dat vlak geen zorgen. Hoefde alleen maar rond te zien komen van een inkomen op bijstandsniveau. "Gewoon".
Maar die schaamte, die herken ik. En het niet op tijd hulptroepen inroepen. Dat herken ik ook. Of de ontkenning van de ernst van de problemen. Je kan heel lang in de Nijl zitten (To be in denial)
Al deze zaken; het lijkt wel alsof hulpverleners dat totaal nooit hebben meegemaakt. Zelf. Dus niet gelezen in een studieboek. Laat staat medewerkers van Belastingdienst, Gemeente, UWV en nog meer van dat soort instanties waarmee je te maken kan krijgen. Die hebben allemaal hun zaakjes prima op orde. "Gewoon".
Gewoon ook elke maand netjes je salaris ontvangen. Plus bonus omdat je thuis moet werken. Voor de extra koffie die je als ambtenaar nu thuis moet zetten. Goh.
Ik was/ben al blij dat ik nog budget voor koffie had, thuis. Voor budgetkoffie wel te verstaan. Het goedkoopste huismerk. Ook prima.
Elektriciteit afgesloten? Nee joh...klagen over slechte Wifi in huis. En alle vinkjes keurig afgevinkt in het systeem. Gewoon.
In de avond lekker de kachel wat harder. Gewoon. Draai aan de knop of geef Siri opdracht en hoppa. Lekker warm in huis. Zo gewoon allemaal.
Van de week deed ik mijn oorbellen uit. Die hebben een stukje achter het oor, een doorzichtig plaatje met een soort van moertje. Vloog dat doorzichtige stukje uit mijn handen. Hoorde 'm zo wegrollen. Maar waarheen?
Onvindbaar.
Opgezogen in het zwarte gat waar denk ik meer voorwerpen in verdwijnen haha! Nog met mijn telefoon met de zaklamp optie gekeken, kastje weggeschoven, maar nergens!
Dus deed ik zo'n soort vlinderstukje erachter de volgende dag en in de avond oorbellen weer uit. Maar kreeg dat stukje niet los. Onwrikbaar vast. En die oorbellen waren niet van een modelletje dat je daar lekker mee kan slapen. Beetje te groot.
Gelukkig heb ik een goedgevulde gereedschapskist en daar haalde ik een tang uit, nogal groot vergeleken met mijn oor en wrikte daarmee dat ding van achter mijn oor los. Dus maar een ander soort 'achterstukje' in de doos met oorbellen gezocht. Deze zat te goed vast.
Heerlijk van mijn tuin genoten ook dit weekend. Koffie in de zon gedronken, wel met een jas aan, maar das macht niks aus. En genoten van een zaterdagkrant, dat geeft mij altijd een fijn weekend gevoel.
Een tuin, althans eentje met planten en struiken en een grasveldje, geeft ook altijd werk. Veel gesnoeid, vooral de palen waar ik klimop en rozen tegenaan laat groeien. Die klimop groeit al als je ernaar kijkt. De Groene afvalbak zit nu al weer bijna vol. Al lijkt het alsof je er niks van ziet mijn werk. Had nog een zak tuinaarde liggen en die gooide ik op een plek die dat nodig had, waar hoop ik over een tijdje de Pioenrozen weer gaan groeien en de volgende dag als dank een verse drol van een buurtkat. Dus maar wat satéstokjes op die plek uitgezet. Dat maakt relaxed ervoor gaan zitten wat moeilijker voor de kat. Met zijn zwarte gat.
