Op de huidige trendy manier van communiceren - via social media - , kwam ik erachter dat het knipperlicht in de relatie bij mijn Scandinavische broertje nu weer eens op groen staat. Zat toevallig even op Facebook te kijken, waar ik nul actief ben, maar zo kan ik wel wat neven en nichten volgen, en daar was zijn status - zo doe je dat dus tegenwoordig - veranderd door haar in 'Heeft een relatie met die golddiggende bitch".
Nu merk ik wel dat ik minder van de leg ben dan alle vorige 26787 keren dat het licht toch weer op groen stond en hij ook niet de moeite nam om dat te vertellen en het daarna weer ingewikkeld was en hij een luisterend oor nodig had, advies vroeg, dat in de wind sloeg ook 26786 keren en het licht weer op rood stond. En dat is eigenlijk wel heel erg prettig voor mijn gemoedsrust merk ik, wat minder me druk erover maken. Hij wil dit kennelijk graag en heeft zijn lessen nog steeds niet geleerd. En misschien ik ook nog steeds niet. Geloof ik niet in 'nu is alles anders'. Ben ik gewoon een te kritische zeikzus.
Heb hem wel laten weten dat ik het heel bijzonder vond om op deze manier zoiets te moeten vernemen, terwijl we van de week nog best lang aan de telefoon zaten. Lijkt me toch wel iets belangrijks in je leven. Wat ze noemen essentieel.
En ja, dat doet mij pijn en verdriet, dat ik kennelijk daar niet belangrijk genoeg voor ben. Dat onze band minder close is dan ik dacht.
En weer even snel terug in de gedachtencirkel dat ik ook voor hem er niet toe doe. Bij wie wel eigenlijk? Nooit de allerleukste, de allerliefste, de allerbelangrijkste. Met wie je dingen graag deelt. In vertrouwen hoop ik. Niet direct doorgeven aan de andere vrinden. Bengel ergens onderaan de lijst. Zie je wel.
Maar WEG met die ziekmakende gedachten. Poppycock!! Zo werkt het leven niet. En zo belangrijk ben ik sowieso niet. De meeste mensen hebben behoefte aan ja-knikkers, geen zin in iemand die bevraagt en doorvraagt. Dan zal mijn eenzaamheid wel het resultaat zijn van mijn eigengereidheid.
Levert niets op deze stroom van verkeerde conclusies. Waarom zou ik ambiëren om eindelijk eens te horen dat ik onmisbaar ben voor iemand. Tamelijke narcistische gedachtegang.
Zou het liefste dan naar de winkel gaan en daar 23 bonbonblokken inslaan en allemaal opvreten. Achter elkaar. Dempen, dempen en verdoven die klote-gevoelens. Grote trigger voor een vreetbui. Een ander drinkt wat glazen (of flesjes) wijn achter elkaar, wat borrels of rookt of snuift wat. Zie je niks van. Ik eet en dat is maar al te zichtbaar, want nog te laf ook om te kotsen daarna. Sukkel; koos ik nog voor de zichtbaarste vorm van verslaving ook.
In plaats daarvan dook ik de tuin in, haalde wat planten weg die de hele tuin overwoekeren (oh hoe symbolisch), strooide opgespaarde koffieprut in de tuin (bedankt voor de goede tips!) was kortom lekker bezig, terwijl het best wel koud was. En voel maar even wat ik voel. Ga door die pijn heen en ervaar het. Ervaar ook dat ik het wel aan kan. Teleurstelling, boosheid, bang, afgewezen voelen, alleen voelen, onbegrepen maar het allergrootste pijngevoel is het me uitgesloten voelen. Dat je toch net weer niet bij the inner circle hoort.
Vroeger als kind hoorde ik dan de mooiste en populairste meisjes tegen mij zeggen of ik ergens anders kon gaan staan op het schoolplein. Niet bij hen in ieder geval. Pas later leerde ik daar schijt aan te hebben en mijn eigen weg te gaan. En toch zit dat nog vlak onder mijn huid. Dat gevoel van niet goed genoeg, niet leuk genoeg te zijn en er niet bij te horen. Even krabben en je hebt beet.
Dacht ik toch echt een olifantenhuid te hebben gekweekt, maar dat is alleen mijn uiterlijk. Of geheugen.
Oh Fuck.
Afbeelding van Rolf Dobberstein via Pixabay
14 opmerkingen:
Ai, herkenbaar! En pijnlijk ja dat gevoel.
Wonderlijk he,die oude neurale paden. Wie weet was je broertje bang voor kritiek van jouw kant.(ik verzin maar iets)
Ach, daar schrik ik toch van. Wat akelig dat je met dit soort gevoelens rond loopt. Ik weet ook niet zo goed wat ik moet zeggen. Het is wel herkenbaar; de hele klas wordt voor een feestje uitgenodigd en jij en nog iemand anders niet. Wat in je jeugd gebeurt raak je niet zo maar kwijt. Groetjes Ella.
ja klotegevoelens zijn dat, het idee hebben dat je niet gezien wordt voor wie je bent, buitengesloten, afgewezen.. en herkenbaar ook. en toch.. je hebt er nog niet 1 bonbonbloc door opgeknaagd (laat staan 22) en je hebt die gevoelens durven ervaren, en jezelf er doorheen gesleept, door iets positiefs voor jezelf te doen. therapeutenpraat, jazeker, maar het Universum zou trots op je zijn. nou jij nog :-). en je kunt er nog goed over schrijven ook, zodat mensen het herkennen. Hoop dat je vandaag een dag hebt met fijnere ervaringen! Yvonne
Olifanten zijn erg gevoelige dieren, ondanks hun dikke huid... Doet pijn he,dit soort dingen. Dit heeft even tijd nodig om te verwerken.
snap het goed.zelfde ervaringen. tot ik 60 werd ,gestopt met iedereen nalopen,kaarten sturen,bellen enz.somige laten weten wat ik er van vond,dit eenrichting verkeer.nu meer rust in hoofd en in mijn leven.voor me zelf ben ik nu het belangrijkste.had ik eerder moeten doen.mensen kunnen je erg teleurstellen.
wat kunnen mensen elkaar toch vreselijk pijnigen....
wanneer stopt het..
cellie, ik vind je zo dapper,
xxx
Ach lieverd toch.
Zo herkenbaar, de bonbonblokken ook.
ha Cellie,
fuckfuckfuck... ik kan me zo inleven in je verhaal...
Denk meteen: Cellie is rijp voor een fanclubje!
Als je het boek "Spiegelogie" van Willem de Riddre van me wilt lenen, dan hoor ik het wel.
Ik heb er heel veel aan gehad.
dag lieve Cellie... geef jezelf maar een schoudeklopje. je bent een fijn mens!
groetjes van Marlou
Zo mega herkenbaar.
Ik sta ook elke keer weer verbaast dat ik de band met mijn zus zo anders ervaar als dat zij dat ervaart. Ik heb altijd het gevoel dat we best close zijn, maar toch laat zij regelmatig merken dat dit niet het geval is. En elke keer weer heb ik dat deksel-op-de-neus gevoel. Gek is dat, ik zou toch beter moeten weten....
Vreemd om dergelijk dingen te lezen op (a)social media. Het zou me verdriet doen als mijn broer zich zo zou gedragen.
Vroeger was ik ook a-populair waardoor ik er op een gegeven moment niet meer bij wílde horen. Leuk was anders maar het heeft me wel gevormd.
Je bent een lieverd. Ik wou dat je broer dat tegen je zei...'
Lieve groet.
Ik denk feitelijk ook dat jouw broer wel weet dat hij mogelijk weer de ellende op aan het zoeken is. En dat hij dat liever niet met jou wil bespreken, omdat hij weet dat jij weet dat hij ook wel weet dat dit een domme actie van 'm is. Maar hij wil dat nu graag even niet weten.
Ik herken me in jou, maar ook een beetje in je broer... weten dat je iets niet zou moeten doen, en het dan toch doen. En dan vooral even niet willen hoeven nadenken daarover. Kop in 't zand en iedereen vermijden die je er mogelijk aan herinnert (alleen al door zijn/haar aanwezigheid) dat het niet helemaal slim is wat je doet.
Misschien durft je broer het niet te zeggen tegen je omdat het al de zoveelste keer is, of is hij bang dat je je zorgen gaat maken, of is hij erg verdrietig en is het moeilijk om te vertellen. Ik wil maar zeggen het hoeft niet aan jou te liggen.
Een reactie posten