Het minste wat ik kon doen en het meeste is iedere dag even stilstaan bij het feit dat ik dankbaar mag zijn voor mijn vrijheid en die van mijn kinderen en kleinkinderen.
Zelfs de vrijheid om te zeuren over peanuts. Of het weer.
Lees ook hier: Namen - Marlou of hier: Namen - Bettie
| Geadopteerde naam: | ||
| ||
Met de bus, de metro, de tram en de trein en ook nog met een boot gereisd vandaag. Alleen het vliegtuig niet. Ook nog op de fiets. Die telt ook mee natuurlijk. En via het vliegveld gereisd, nou ja, het station bij het vliegveld.
Wilde even voor een leuk stofje voor iets voor mijn jongste kleindochter kijken, want wil voor haar verjaardag een jurkje of broek maken. Dus even naar de Albert Cuyp. Dichterbij is er geen enkele stoffenwinkel, behalve op de markt, maar daar kom ik niet altijd. En och...lekker excuus toch om even rond te neuzen.
En als vrouw van de wereld had ik me voorgenomen ook ergens een lekkere kop koffie te gaan drinken en misschien iets te eten. Dat duurde even, voordat ik iets vond, want uiteraard liep ik de hele Pijp door, vond niets geschikts en liep ook nog eens de verkeerde kant op. Orientatie-vermogen van een verdwaalde mot op pootjes.
Maar een aardige marktkoopman wees me de juiste richting toen ik het hem vroeg en dat betekende terug naar het beginpunt en dan nog te eigenwijs zijn om helemaal naar punt B te lopen hahah...nou ja, je ziet nog eens wat. Of iemand.
Maar enfin, zag wel leuke straatjes en leuke mensen dus voor mijn gevoel toch even ergens anders. En een leuk stofje. Meerdere stofjes, maar ik hield me in. Eerst dit maar eens afmaken. En op tijd. Heb ook nog een opdrachtje liggen om een aantal jeans van een vriendin van mijn dochter weer 'heel' te maken, d.w.z. alle expres opengesneden stukjes, weer van een lapje erachter te voorzien. Rukwerkje, want weinig ruimte om te draaien met mijn naald op de naaimachine. Maar goed; iedere dag een beetje en dan is de stapel ook weggewerkt.
Op een fijn terras in de zon genoten van een lekkere cappuccino. Ze hadden wel allerlei taartjes voor erbij, maar niet gedaan. Klonk allemaal niet als iets waar ik zin in had. Zat wel op de eerste rang qua mensen bekijken. En zo druk alweer in de stad.
Daarna richting Centraal Station en daar de heen-en weerpont genomen. Heen en weer inderdaad. Even de wind door mijn haren laten wapperen. Zo lekker en ontspannen! Een instant-vakantiegevoel. Als ik de hele dag op die boot moest blijven vond ik het ook al prima. Nou ja...behalve dan met fietsers die hun voorwiel zowat in je achterste duwen en keihard telefoongesprekken voeren over alleen maar interessante zaken.
En toen de trein weer richting huis en daar nog een bus en toen nog een stukje fietsen. Mijn dochter zou langskomen om wat te brengen, dus ik kon niet de hele dag wegblijven of ergens wat verderop heen. Maar zo was het prima. Niet te lang, geen museumbezoek want dat moet je dus echt plannen, dat kan niet spontaan (helaas). Dat vond ik altijd de charme van de museumjaarkaart. Zo naar binnen kunnen lopen, maar ook zo er weer uit.
Tandarts viel gelukkig mee, wist al dat het een lange sessie zou zijn, maar ook omdat het verdoofd was. Voorheen gunde ik me dat niet, maar nu heb ik geen zin meer in zinloos pijn voelen. Dan maar weer een paar tientjes extra op de tandartsrekening. Heb dus bewust de keus gemaakt om niet ergens heen te gaan met vakantie. Tandjes gaan voor.
En dan waarschijnlijk ook nog iets om beter te horen en dan bedoel ik niet zo'n ouderwetse toeter aan je oor.
Met dank aan mevrouw H te B die me opmerkzaam maakte aan de jaren 70 hits op radio 5. En me eraan herinnerde dat ik eigenlijk nog steeds een kleine radio wil. Niet zo'n Ghettoblaster hoor. In de huiskamer. Nu dan met DAB kwaliteit, maar gewoon lekker luisteren terwijl je werkt. Ik zit, ook als ik niet werk, vaak in stilte. Via internet radio luisteren daar denk ik vaak niet aan.
Vroeger, in die jaren 70, zat ik urenlang aan de radio gekluisterd als puberette. Zwijmelde weg bij dit soort nummers. Melancholisch en mooie muziek. Even niet de spanning die beneden aanwezig was, voelen.
Hehe....toch even de zon door de wolken. 2 minuten. Dat maakt al zo'n verschil. Want de Herfst kruipt langzaam steeds dichterbij. Ook in mijn stemming. Die kleine depressie in het weer lijkt aanstekelijk.
En het voelt daardoor steeds minder als 'zomervakantie'. Lees zon en lekker buiten in de zon kunnen zijn. Geen sokken aan. Buiten koffie drinken.
Enorm de behoefte om weg te dromen. Ergens anders te zijn. Of nergens. Op te lossen. Spontaan naar een museum gaan kan niet zo merkte ik; je moet reserveren en zitten meestal al vol. Dus dan maar niet vanmiddag. Het mag volgende week een keertje. Maar ja, dan moet ik al naar de tandarts en naar de audicien. Zelf verprutst he.
Dus schop onder mijn ruime hol en wegwezen. Even ergens anders zijn. Balletjes bij de Ikea (mogen ook vega-ballen zijn, die zijn heerlijk namelijk), maar ga weg! Kssssssssst!!
Deze plek in de huiskamer is al bijna 10 maanden ook je kantoor. En dan nu ook nog je vakantie-adres! Geen wonder dat je het zat bent!
Bus gepakt en naar de Ikea. Wat is het een donkere lucht. Alsof het zo gaat regenen. Nee toch? Die bus kan je niet spontaan pakken, want gaat maar eenmaal per uur buiten de spits. Dus mis ik 'm dan gaat mijn ideetje niet door.
Gehaald (1 dingetje maar) waar ik voor kwam, plus nog wat stompkaarsen en thuisgekomen bedacht ik dat de waxinelichtjes bijna op zijn. Nou ja...ga ik wel naar de Hema. Of een andere keer nog een keertje, want zag iets voor mijn dochter, maar wil dat eerst met haar afstemmen. Niks opdringen.
Zag heel veel leuke dingen, maar bedacht iedere keer of ik dat nodig had of nodig wilde hebben. Dus was snel de winkel door, maar toen gingen opeens alle lichten uit en een alarm af en konden we een minuut of 10 niet door een deur die gesloten was, vlak voor de kassa's. Spanning en sensatie! Beleef ik meer dan ik wilde.
Ook weer opgelost en mijn tas met aankopen na de kassa in een kluisje gedaan en toen voor de ballen! Was het warme buffet gesloten. Alleen koude spullen. Had me zo verheugd erop. Ik ben al als een kind zo blij en noem dat uit eten gaan. (Ja...u kunt nu lachen!!).
Gelukkig was er nog wel soep, maar bij mijn tafeltje aangekomen bleek dat waarschijnlijk ook onder het koude buffet te vallen. Nou ja...lauwig.
Neuriede het liedje van Siske de Rat voor me uit. Want het was ook nogal leeg in het restaurant. En daarna huiswaarts en weer wachten op de bus. Had al van te voren gekeken hoe vaak en hoe laat, dus maar een paar minuten wachten. Op de bushalte stond een bus, maar die ging maar tot halverwege mijn traject wist ik en een agressieve man stond tegen de bus aan te schoppen. Zo; gezellig! En te schreeuwen en dan is het wel fijn dat ik een beetje dovig ben. En me kon afsluiten voor zijn verhalen over onrecht en gedoe. Zo geen behoefte aan. Had ik wel mijn kans om te praten vandaag laten schieten.
Lekker naar het station, daar de streekbus en daar de fiets en heerlijk weer zu hause en even een uitje gehad.
Waarschijnlijk voor velen uber saai. En geheel niet avontuurlijk. Kan mij wat schelen!
Appreciating what you have little of is easy, Cellie.
|
Die ene keer dat ik weer eens naar kantoor moest, was het de dag van de Grote Storing bij de NS. De trein stopte bij een klein stationnetje en we kregen te horen dat we een Rood licht hadden. Dus even geduld. Kwartiertje later hoorden we dat we beter de metro konden nemen richting de hoofdstad om van daar uit verder te reizen. Deze trein kon niet verder. Waarom werd niet verteld. Blij dat er een metrostation was. En we niet bij een station zonder snel vervoer stopten.
In de hoofdstad aangekomen stond er op alle borden dat alle treinen waren gecancelled.
Dus niet naar huis met de trein. Tram genomen dwars door een mooi gedeelte van de stad om daar weer over te stappen op een tram naar een stad waar ik wist dat de streekbus ging richting mijn huis. Wel nog stukken lopen om her en der te komen en lekker met die laptop en werktas sjouwen. Allang blij dat ik niet in de grote mensenmassa voor het station vaststond maar door kon reizen. Omdat ik wist hoe ik via kruip en sluipwegen er toch kon komen, ook zonder de trein.
De taxi chauffeurs blij in ieder geval. Heb nog nooit zulke dikke rijen op Schiphol zien staan.
Uren later dan ik wilde was ik thuis.
Maar dat was allemaal niet zo belangrijk. Hoorde dat kleindochter naar het ziekenhuis was met haar vader. Benauwdheidsklachten. Ze hoefde gelukkig niet, zoals vorige keren te blijven en ik hoop dat ze door de medicatie het wat minder benauwd krijgt.
De dag positief beginnen, dat is de kunst. En niet toegeven aan lamlendigheid of somberheid of dan maar liever in bed blijven sluimeren en de dag laten gaan. Dankbaar zijn dat je er mag zijn. Het doel van alles? Het doel van het leven? Waarom zo in doelen denken? Je bent toch geen voetballer?
Hup uit dat bed, op een normale tijd en afhalen dat bed. Alles in de was, dan kan je vanavond in een lekker schoon fris bed stappen. Hoe fijn is dat!
Douchen, was aangezet; dat zijn al twee positieve zaken. Lekkere koffie maken. Fijn dat ik geld heb om gewoon boodschappen te kunnen doen. Mijn OV kaart op te laden, zodat ik naar mijn werkplek kan reizen.
Als het droog blijft hang ik zo de was buiten, aan de droogmolen, die toch een beetje op een toren van Pisa lijkt dichtgeklapt en met hoes erom, maar niet zeiken. Hij staat! Zelf gedaan. Trouwens; die toren staat er ook al honderden jaren.
Het is wel enorm donker hier in de ochtend. Alleen daarvan zou je al depressief worden. Dan maar een lamp aan!
Nog steeds enorm doof, maar de hoop dat de huisarts ernaar kijkt en dat het misschien wel iets simpels is, doet leven. Blij met ondertiteling via teletekst. Niet handig omdat ik voor mijn werk moet bellen, doof als een kwartel zijn. Heb het vorige week wel aangegeven, maar of het blijft hangen is nummertje twee.
Zoek naar de mooie dingen dus. Dat is al makkelijk als ik even naar mijn foto's kijk van mijn kleinkinderen.
Weet dat het goed gaat met mijn kinderen. Mijn dochter na een zeer hectische tijd - zwanger en gescheiden (niet haar wens hoor) tijdens de zwangerschap en toen met spoed op zoek naar betaalbare woonruimte, weer in balans is en nu verder kan in haar nieuwe omgeving en nieuwe situatie. Mijn zoon die een fijne relatie heeft en altijd oog voor anderen blijft houden.
En dat ik in de post een superschattig boekje ontving. Een kakkerlakje! Door de schrijfster (Nicolien Mizee) zelf opgestuurd naar mij. Wat lief! Ook mooie illustraties.
Doet me goed dat ik 'gezien' word. Want voel me nogal onzichtbaar. Dat zijn mijn eigen gedachten en hoeven niet waar te zijn. Dat moet ik me goed realiseren.
Is het waar?
En zie ik anderen dan wel in mijn egocentrische genavelstaar? Draait het alleen om mij?
Hoe 'aardig en attent' ben ik voor anderen?
Werk aan de winkel dus.
De halve dag gewerkt trouwens in plaats van vrij zijn, want ik wil geen gezeik dat mijn werk niet af is en van de week een dag op kantoor en dan weet ik nu al dat ik niet echt aan werken toekom. Net als vorige week. Dingen uitleggen, voordoen, nakijken of men het snapt en pas dan mag ik ook nog eens met zomervakantie. Nou ja, het was nogal stom weer, dus erop uit had ik geen zin an. Nergens zin in trouwens, ook dat moet anders. Dus wel de tuin in en wel even een rondje snoeien doen.
Lekker gekookt, groentesmoor gemaakt en genoeg om er meerder keren van te genieten. Bakjes in de diepvries en dit kan ik ook weer variëren met pasta of rijst. Nu gewoon zonder iets erbij, laag in koolhydraten dus.
Zo; afwas doen. Bed opmaken en dan even blik op oneindig en verstand op nul en het mes op tafel. Kijken of ik nog enige kennis heb. Nou ja, heb onthouden en kan reproduceren.
Al lang bewonderaar van iemand die de zaken met schulden en weinig geld hebben, plaatselijk structureel aanpakt. Maar dan praktisch en to the point en niet, oh het is nu vrijdag; we werken niet op vrijdag. Stuur maar een mailtje, dan kijken we er volgende week wel naar. Of adviezen gegeven vanuit een werkelijkheid die nog nooit geldgebrek of geldzorgen kende.
Mensen juist weer, door ze persoonlijk te betrekken bij het hele proces, werkelijk sterker en slimmer maakt. Een appel doet op zelfredzaamheid.
Niet alles voorgekauwd, maar juist zelf actief meedenken en werken. En uiteraard zelf het goede voorbeeld gevend. En inspiratie. Groot respect voor wat ze heeft neergezet. Klik maar op de link dan zie wel wie ik bedoel.
Drukke werkdag, maar ben tevreden over wat ik in de pauze voor mijzelf heb gedaan. Afspraak bij huisarts gemaakt voor dovig oor (of misschien wel oren). Bij een audicien kon ik pas medio oktober terecht en denk dat het wel handig is om medische oorzaken uit te sluiten. Je mag onze praktijk alleen in de ochtenden bellen voor afspraken, vanwege onderbezetting, dus de eerste keer hoorde ik dat er meer dan 15 wachtenden voor me waren. Daar had ik de tijd niet voor. Gelukkig lukte het me eind van de ochtend wel. En dan maar vroeg, eerste optie pas volgende week. Pfff. Niet eens bij mijn eigen huisarts.
Gezonde maaltijd gekookt, nou ja geroerbakt. Mijn groentela met 'vergeten' groentes is alweer wat leger.
In de avond, na de afwas, ommetje gelopen.
En hoorde een goede opmerking over het me druk maken over mijn werk van een collega. Dat relativeert de zaken weer even en precies wat ik nodig had.
Bekeek via NPOStart Maud & Babs; fijne serie. Aanrader. Iemand de serie gezien?
Waar was ik op 11 september 2001 ten tijde van de aanslag in New York?
Op mijn werk. Bij een ICT-bedrijf, dus nieuws kwam heel snel online beschikbaar en ik kan me nog herinneren dat mijn collega's eerst dachten dat het een hoax was, dat eerste vliegtuig in die Toren. Dat KAN toch helemaal niet. Toen het tweede vliegtuig ook in zich in die andere toren boorde, toen snapten wij dat het echt was. Ook CNN - toen de nieuwszender online was er snel bij. Op een gegeven moment waren alle nieuws-websites overbelast. Iedereen wilde lezen wat er gaande was. En twintig jaar geleden was de techniek toch ietsje anders dan vandaag.
En al snel volgden de beelden. Om kippenvel van te krijgen. En de conclusies van mijn collega's of directie. Dat nu WO III was uitgebroken. Ik vond dat toen nogal hysterisch, maar nee hoor...zij wisten het zeker. Dit is het begin van een nieuwe wereldoorlog.
Meest jonge mannen zonder gezin, veel nog bij hun ouders wonend (dat deden Nerds toen al en ook toen was het niet zo simpel om je eigen plek te vinden of ze wilden liever nog 24 jaar sparen), geen gezin waar ze verantwoordelijk voor waren en vooral bezig met hun werk en allemaal vrij onbekend met multiculturele wijken. Nog niet zoveel gezien van het leven.
De rest van de middag werd er weinig gewerkt. Veel complottheorieën werden er bedacht en uitgesproken en heel vreemd om dan weer thuis te komen en de impact te voelen van wat er speelde, aan de andere kant van de wereld. Die zo ver en ook zo dichtbij is. Er met mijn kinderen over te praten. Pubers toen. Die al snel door hadden (of kregen) hoe de wereld in elkaar zit.
Weten jullie nog wat je deed of hoe dit nieuws toen hebt ervaren? Bekijk je het nu met andere ogen?
Er waren veel collega's ziek op haar werk en toen de werkgever haar op een extra vroege dienst indeelde was ze niet heel blij. Ex kon ook niet de kinderen naar school brengen, ook aan het werk en zij - door de vroege dienst, ook niet. En vroeg is om 06.00 uur beginnen.
Of ik in plaats van thuis in mijn huis, bij haar thuis kon werken en dan in de ochtend de kinderen naar school en de opvang brengen. Dan kon ik daarna verder werken. Want kinderen waren niet thuis. Wifi voorhanden en alle spullen om te kunnen werken nam ik wel mee. Nachtje logeren bij mijn eigen dochter. Maar dan allemaal snel besloten, want was op mijn werk en ophalen ging op een centraal punt, snel naar mijn huis racen, nachtkoffertje mee, werkspullen had ik al mee, want was een dagje naar kantoor en dan weer naar haar huis. Daar samen eten en dan dochter op tijd naar bed en de kinderen ook. En ik ook want had eigenlijk even willen bijtrekken na een drukke dag op kantoor.
Het ochtendje kinderen naar school en opvang brengen, leek wel een ochtend uit een (kinder-)comedyshow. De baby trok het drinken van de grote zus omver. Hele vloer nat, mijn schone jeans zeiknat, schoenen doorweekt en baby blij...lekker glibberen in de zooi.
Had net zo goed doordacht, alles voor mijzelf eerst gedaan, zodat ze niet op Oma hoefden te wachten. Nog maar een keer aankleden, ook de baby. De haren van dames ontwarren en borstelen en in een leuk modelletje kneden.
Nog even het laatste beetje van de ochtendfles en ja hoor...grote golven lekker over mijn shirt, de grond en dat geleuf je toch niet. We moesten over 5 minuten naar school! De boterham met jam valt altijd met de jam-kant op de grond natuurlijk.
Weer dweilen en super opletten dat niemand erin ging staan en natte sokken of kleding kreeg. De schooltas had ik al met overblijftrommel en fruit aan de voordeur gehangen. Niet vergeten! Jongste kreeg alles op de opvang, dus die hoefde niets mee.
Mam...de kinderwagen staat in de berging. Kan je 'm zo pakken. Sowieso even nadenken hoe ik de jongste goed vasthield de trap af. Want geen verantwoorde schoenen - zeiknat, maar birkenstocks, die ik eigenlijk altijd binnen draag.
Enfin; kreeg de sleutel van de berging met geen mogelijkheid omgedraaid. De tussen al niet eens. De tijd tikte in mijn hoofd keihard door. Oudste moet op tijd op school zijn!
Dan maar sjouwen met dat kind. 8 kilo op je arm. Je heup. Op de ruime borstpartij. En het was zo lekker drukkend warm ook.
Al half gesmolten kwamen we op tijd bij de basisschool van oudste aan. We mochten niet mee naar binnen wist ik - Coronamaatregelen - maar de juffen stonden bij de deur en mijn oudste stoere kleindochter wist de weg hoor. Dag lieverd, je moeder haalt je eind van de dag weer op! Dag Oma!
En nu, nog een keer kijkend door de zweetdruppels, naar de routebeschrijving (goh...een doorgaande lijn) liep ik compleet verkeerd. Een soort van kortsluiting in de hersens zo leek het. Baby werd steeds zwaarder en voelde als 80 kg. Het zweet gutste van mijn hoofd. Kwam ik wel op tijd, dit was een soort van herbeleving van een droom. De weg kwijtraken, niet meer kunnen denken waar je bent of heen moest.
Vond onderweg een winkelwagentje en die heb ik gekaapt om haar verder in te vervoeren. Was gesloopt! Vroeg nog de weg aan iemand. Waar is kinderdagverblijf Huppeldepup. Oh daar...Was het Kinderdagverblijf Happeldepap! Blij dat ik haar niet daar zomaar dropte, maar goed keek hoe de naam was.
Was er wel eens langsgereden in de auto, samen met mijn dochter toen ze haar kind op haalde. Aan de weg, in een groot modern gebouw en om de hoek de ouderwets gezellig aandoende winkelstraat. Daar stond ik nu aan het begin van. En doooooooorrrrrr en jemig wat vond ik mijzelf een ontzettend dom vrouwtje. Die zich niet kan oriënteren. Niet weet wat het verschil tussen links- of rechtsaf is. Als een ouwe kip zonder kop maar wat rondloopt.
Maar gelukkig; ik vond het gebouw uiteindelijk, met kind in de keurig schone winkelwagen (van nette zwerver geweest denk ik aan de blikjes te zien die erin lagen) arriveerde ik op tijd. Nackered!
En dan de terugweg. In 10 minuten, terwijl heen drie kwartier dwalen en sjouwen.
Ik zag het einddoel al van verte liggen. Schaamde me kapot. Gewoon immer gerade aus!
Thuisgekomen, in het huis van mijn dochter maar direct verder met werken, maar eerst onder de douche; dat zou ik sowieso doen, maar nu was het heel hard nodig. Moest toch mijn inmiddels gedroogde met vlek andere shirt aan. Kop heerlijke koffie gemaakt in haar keuken en aan de slag. Verder met wat ik heel vroeg al had gestart. Mijn eerste mailtje ging rond 07.00 uur de deur uit. Nu bellen met clienten, afspraken maken en de tijd ging snel. Dochter was klaar met werken, wilde nog even sporten en zou daarna de kinderen ophalen en mij naar huis brengen. Toen was het echt wel ruim einde werkdag.
Maar zo fijn dat ik geen vrij hoef te nemen en toch mijn uren kan maken, mijn werk afkrijg en als belangrijkste mijn dochter uit de brand kan helpen. Hoe doet ze dat allemaal?? Mijn petje af voor moeders van jonge kinderen die werken. En helemaal als ze het alleen moeten doen.
Las dat het boek Pluk van de Petteflet jubileert. Uitgekomen in 1971, dus dit jaar al 50 jaar oud. Mijn oudste kleindochter vindt het een leuk boek. Vooral de plaatjes. Die jongetjes met hun wilde haar. En Pluk zelf natuurlijk. Nog een boek van haar moeder geweest.
Heb ook twee kinderbordjes met een tekening van Pluk erop en ze was verrukt dat ze hem herkende. En ik dan ook. Zo kneuterig dat je als Oma allemaal van dat soort dingen in huis mag halen (ok...eigenlijk ook voor mijzelf; ik hou ervan!).
Zou wel een hele kamer vol met kinderboeken willen hebben, want het genot van lezen is zo heerlijk. En dat er wat te lezen is. Gelukkig is daar nog de bibliotheek.
Kwam in de avond terug van een fijne afspraak bij vrienden en reisde met de streekbus. Daar stapte een stel jonge jongens uit, nogal uitgelaten en eentje dacht leuk te zijn en een klap op een opgeblazen volle zak chips te geven. De bus en passagiers die vlakbij de uitgang zaten, onder de stukjes chips. Had hij vast vaker gedaan, want hij had de chips eerst lekker klein geknepen.
En niet eens lekkere chips! Aso-gedrag. Had hem graag een draai om zijn oren gegeven, maar dat zal wel niet politiek-correct zijn. Buschauffeur zei ook al niks.
Allemaal schijterds. Ik ook. Had ook geen zin, want hij was snel uitgestapt en deuren gingen al dicht. Lachen!!!
Wat een mooie en spannende race op Zandvoort en dan ook nog ruim winst voor Max Verstappen. Vond het heel erg fijn om te bekijken. Met samengeknepen billen, want wat een parcours! Bochten en bochten.
En hij nam ook weer de leiding over in het klassement. Yeeeeah. Sta ik wel in mijn eentje voor de tv te juichen he...
Helaas geen kaarten voor in het eggie, maar nu zou ik dat ook niet willen. Met alle Corona-maatregelen en de illusie dat zoiets 'veilig' kan. Ben ook helemaal niet gewend meer aan grote mensenmassa's en normaal hou ik daar ook helemaal niet van. Plus dat het voor mij nogal vreemd is, dat dit wel kan en theater- en andere cultuurzaken (die je eigenlijk ook gewoon vanaf een CDtje kan genieten) niet.
Nu drukte te horen op de provinciale weg hier achter. Verkeer kan via die route vanuit Zandvoort afgevoerd worden. Ook helikopters te zien.
Dus veilig op tv bekeken. Oranje-feestje. Morgen weer terug in de realiteit van alledag hoor mensen. Nou ja, direct daarna eigenlijk, want voelde me opeens nogal Bor de Wolf.
Terug naar het Enge Bos.
A question to ask yourself each morning, Cellie, that really lights fires, gongs bells, and summons resources is "What little, mortal, baby steps can I take today that will demonstrate expectancy, prepare for my dream's manifestation, and above all, place me within reach of life's magic?"
