Lang telefoongesprek gehad met collega die heel heel voorzichtig aan het terugkomen is van een Burn-out. De tweede op de afdeling die dat heeft. Sinds ik er werk. Officieel, want te vaak en te veel vang ik op dat men tot over de oren in het werk zit.
Al hoorde ik weer van een ander dat dit ook 'een manier van doen' is. Wat ik al eerder schreef dat het me ook opviel dat de mensen die er heel lang en uitgebreid over praten en klagen, het qua werkzaamheden die ze moeten uitvoeren best te doen is. Maar dan moet je niet zoveel praten en gewoon eens aan het werk gaan. Vind ik dan.
Tijdens dat gesprek had ik het idee dat hij er nog lang niet was, want de grote mate van opwinding over iets wat het management erdoor had gedrukt, voor het hele bedrijf dus niet alleen lokaal, die vond ik opvallend. Er was nog nul afstand en relativering.
Pas als je dit soort zaken hebt leren accepteren of liever - snappen dat het management nou eenmaal een koers heeft gekozen en die echt niet omdat 1 persoon zich daarover opwindt die koers gaat wijzigen. Prestige, geld en vooral geld hebben daarmee te maken. En met minder mensen, meer doen. Misschien niet het bedrijf waar jij voor kan werken omdat jij daar niet gelukkig van wordt.
Maar goed, fijn gesprek en ik hoop dat hij dat ook zo heeft ervaren. Ook meer om een hart onder zijn riem te kunnen steken. Want rete-eenzaam als je alleen nog maar op de bank kan zitten en je energie volkomen op en weg is. Fysiek en geestelijk leeg. Hij voelt zich een oude man. Wil na die paar uurtjes werken eigenlijk weer naar bed.
Hij gaf aan dat hij juist vorige week een keertje "Neen" tegen zijn zoon had gezegd voor een oppasklus bij zoonlief in huis. Vond hij dan weer heel moeilijk. En niet bij hem passen. Maar hoort ook bij het voorkomen van een volgende Burn-out. Je eigen grenzen beter bewaken. Ook prive. Herkenbaar.
Toevallig vroeg mijn dochter of ik wat voor de kleindochters kon doen in de vorm van uit school halen. Maar moet die dag werken en ook nog eens op kantoor aanwezig zijn. Kan ik natuurlijk me wel in allerlei bochten wringen en toch thuis willen werken en dan thuis = bij haar thuis want ze woont in een andere stad, maar geen noodgeval, maar iets wat ze zelf inplande, wetende dat haar kinderen opgehaald moeten worden. Had ze dus eerst daarover moeten nadenken en niet nu pas. Of is dat te keihard?
Bovendien pas ik die week al twee dagen op. (Terwijl ik dacht even een paar dagen vrij te hebben) En valt er weinig te werken met 2 kleine kinderen in de buurt (daarna). Tenminste; ik kan dat niet (meer) tien bordjes tegelijk laten draaien.
Dus vond - na toch wel die innerlijke dialoog dat ik uiteraard een waardeloze moeder en Oma was den dan tegen mezelf zeggen dat ik me aanstel, want ik moet gewoon werken en geen noodgeval, meer luxe en dat mag mijn dochter zelf regelen dus stop dat schuldgevoel maar heeeeeeeeel snel weg!
Pffff...word al moe van mezelf als ik het opschrijf. Dat altijd beschikbaar willen zijn voor die ander. Hou van mij, want ik doe het zo 'goed'. Ik zeg op alles ja (ook ten koste van mijn eigen energie) Oh ja...er zijn is niet genoeg. Ik moet bewijzen dat ik het waard ben. Liefde moet altijd verdiend worden. Door 24 uur beschikbaar en oproepbaar te zijn. Die liefde krijg je niet zomaar. En ik zeker niet. Zo; kop dicht nu, innerlijke kritische stem.
Niks
Van
Waar!
Maar onthouden; Neen is ook een antwoord.
Vooral als je dus meestal Ja zegt.
En misschien ook wel om moeilijke situaties daardoor te vermijden. Die voornamelijk in je hoofd bestaan. Want na mijn Neen geen gezanik of geduvel met mijn dochter gehad. Volwassen vrouw dus ik neem aan dat ze eea anders geregeld heeft.
Even meezingen!
14 opmerkingen:
Het kan niet altijd ja zijn en wat je zegt, geen noodgeval. Goed gedaan dus!
(en die innerlijke criticus, die kan alleen maar kritisch zijn, dat is best een eentonig deuntje hoor)
En dan het liefst NEE zonder te veel uitleg
Goed gedaan en naar jezelf geluisterd.
Dat je zo’n strijd met jezelf moest leveren is toch wel een aanwijzing dat je nog niet in balans bent wat dat betreft. Als jij je grenzen zo poreus maakt, kan het niet anders dan dat anderen daar overheen gaan. Maar je zei tenslotte NEE.
Nee zeggen is zo moeilijk omdat we dan iedere keer weer met dat schuldgevoel zitten en het makkelijker is om Ja te zeggen. Wel merk ik dat het makkelijker word hoor, misschien een kleine troost. Superknap van je. Liefs en fijn weekend.
ps: is het je trouwens opgevallen hoe makkelijk een ander nee zegt? Vroeg een kleine gunst aan een buuv maar ze zei gewoon NEE. Ik snapte dat niet want he, ik doe toch ook voor jou .....en vraag nooit wat. Weer iets geleerd.
Ik vergeleek dit blog met het blog van 2 dagen geleden ‘Plek’ en zou je aanraden op dezelfde manier op je collega’s te reageren zoals je nu op je dochter deed.
Ik vind het heel reëel dat je hierbij je dochter niet kunt helpen.
Bij ons in de zorg is de uitval door ziekte hoog. En werd er regelmatig gevraagd of ik kon in vallen": "Want er is echt geen vervanger te krijgen en nu komt de zorg voor de bewoners in het geding".
Natuurlijk, zei ik regelmatig ja. Maar Ik was kennelijk een makkelijk prooi voor mijn leidinggevende. want in een gesprek met collega's bleek dat zij helemaal niet werden benaderd.
Voortaan bedank ik dus voor de eer om in te vallen.
Dat heb je goed gedaan! Inderdaad, bij "nood" is de afweging een andere dan bij "Ik wil iets".... "Wil je oppassen". Nee! Dat komt nu niet goed uit (want je wilt lezen, fietsen, in bad, tbv kijken - bijkomen van je eigen drukke leven!!)
Goed dat je uiteindelijk toch nee zei... echt soms mag je best een keer alleen aan jezelf denken!!!
Wat een herkenbaar verhaal. Ik vind het ook heel moeilijk om nee te zeggen, vooral tegen mijn kinderen. Een van onze kinderen heeft ernstige psychiatrische problemen, ik was altijd aan het proberen zijn problemen op te lossen zelfs zonder dat hij daar om vroeg.
Ben nu aan het leren om grenzen te stellen en dat is best lastig.
Goed zo!
Ik denk dat je de vraag van je dochter te zwaar opneemt. Natuurlijk vraagt ze jou (vertrouwd, betrouwbaar) eerst, maar volgens mij wel met de volle verwachting dat je eerlijk bent met je antwoord. Ze heeft al lang jonge kinderen en zal een rijtje alternatieven hebben (en een hele ex-schoonfamilie?)
Een reactie posten