Mijn huidige functie heb ik nog nooit kunnen uitvoeren, zoals hij al jarenlang werd uitgevoerd en wat in de benaming van mijn functie opgenomen is. Mensen in levende lijve ontmoeten, aanhoren, geruststellen of juist laten afkoelen en uitleggen hoe de procedure werkt en de urgentie van de zaak inschatten. Daarbij kan je gebruik maken van verbale en non-verbale communicatie.
Alles gaat telefonisch. Vanwege de Covid-maatregelen. Al nog voordat ik hier kwam werken. Dus mijn voorganger kon mij wel 1 volle dag inwerken (heel veel praten vooral van haar kant, maar me niet laten zien hoe het echte werk eruit zag. Bovendien gingen we de maand daarna op een heel nieuw informatiesysteem over. Dus ook dat is nieuw nieuw nieuw. Had ik net de oude onder de knie.
Moet ik mijn functie zoals hij in oorsprong was - als we ooit weer volluk mogen ontmoeten natuurlijk - mijzelf ook weer aanleren.
Alweer veranderingen. Tamelijk wat in 1,5 jaar tijd. Op werkgebied dan.
Plus nog alle stress die er op de werkvloer was en is. Door al die veranderingen, maar ook door hoge werkdruk en een bijna compleet nieuwe crew. Die ook niet weten of ze hier permanent mogen blijven.
Maar goed; permanent moet ook ieder 3 maanden opnieuw. Het doet wel wat met me, al die onzekerheden en veranderingen, maar heb mezelf wel aangeleerd om in mijn vrije tijd ook echt andere dingen te doen om weer op te laden. Het los te laten dat zaken oneerlijk zijn of raar. Dat is nu eenmaal zo. Op de bres staan daar ben ik wel klaar mee. Totaal zinloos. Want de boodschapper wordt altijd vermoord.
Nou ja, zo dramatisch is het in dit land nog niet. Hooguit ontslagen of weggepest. Of het werkleven heel moeilijk gemaakt. Maar dat is onze mijn realiteit en ervaring. Niet te vergelijken met de onvrijheid en onzekerheid van oorlog die we vandaag herdenken.
Dus dankbaar dat ik nog steeds kan zeggen dat ik van na de oorlog ben.
7 opmerkingen:
Echt? Geloof je dat zo de realiteit is in dit land? Ik hoor en lees wel eens iets natuurlijk maar heb het zelf nooit zo ervaren. Treurig is het
wat een onzekere situatie voor je
Ik geloof direct dat je niet in een fijne werkomgeving zit, maar om dat nou te zeggen dat dit de realiteit is voor heel het land. Dat gaat er bij mij niet in. Maar wellicht hebben de mensen in mijn omgeving en ikzelf mazzel met onze werkgevers.
ha Cellie, ja... lijkt me toch best wel moeilijk. Iedere drie maanden een permanent is ook niks.
Maar ja... je houdt toch maar mooi de econmomie in stand.
Dank je wel dus...
groetjes en.... doorgaan!
Xxx Marlou
Hoi Cellie, als ik het goed begrijp ben je actief in de schuldhulpverlening. Heb je er weleens over gedacht te solliciteren bij een gemeente. De arbeidsvoorwaarden zijn goed en bij de gemeente waar ik werk en de gemeentes waar ik hiervoor werkte, was de werksfeer ook goed.
Jouw baan klinkt niet als een onverdeeld genoegen vind ik altijd als ik het lees. Dat lijkt me soms best lastig.
Ik gun je een leuke baan in een veilige omgeving met mensen die gelijkgestemd zijn. Want die zijn er wel, echt.
Een reactie posten