Gevonden

In mijn oor dus. 

De audicien kon de dome er gelukkig vrij eenvoudig met een speciale lange pincet uitvissen. Ook zonder pijn. Ook fijn. Maar niet aan zitten frotten, dus de schade was beperkt. Maar direct een aantal van die dingen meegevraagd. Die dome-pjes. 

                                                   Afbeelding van Clker-Free-Vector-Images via Pixabay 

Daarna moest ik weer snel door naar huis met de bus en de fiets en doorrrrrrrrwerken. Maar helemaal uit mijn ritme en ik moest echt goed mijn kop erbij houden, want zorgvuldig werkje. In de ochtend was ik daar ook al mee bezig en dat werkt toch minder prettig in een rumoerige omgeving. Er is weer eens iets omgegooid in de planning en dan is het maar weer meeveren en afspraken omplannen. 

Wat ik uitermate 'interessant' vind, is dat mensen denken dat ze tegen mij gewoon kunnen spuien over 'die buitenlanders (gewoon in jouw stadje geboren, dus hoezo buitenlander?). Waarom? Omdat ik dezelfde kleur heb? Het met mij hebben over 'ze'... (meestal gebruiken ze dan nog 'hun' ook. Ocherm!). 

Altijd verbijsterd als ik dan na al die verschrikkelijk eerlijkheid even wat foto's laat zien van 'ze'. Dat was 40 jaar geleden al zo en nu nog steeds. 

Ik kan niet geloven dat mensen die dit soort dingen werkelijk denken, op dit soort werkplekken zitten. En ook weer wel. 

Oortje

Dopje (of dome zoals ze dat noemen) van mijn ene gehoorapparaat zit of nog in mijn gehoorgang of ligt ergens in huis, maar in ieder geval ben ik 'm kwijt.

Dat betekent na de ochtend naar huis, naar de oorwinkel en laten kijken of het nog in mijn oor zit en sowieso nieuw dopje halen, want nu is dat apparaat onbruikbaar. 

Daar gaat mijn dag-indeling!

I spy with my little eye

Was vrijdag uit mijn werk even een winkel ingelopen.  Zag iemand bij een van de vele koffiemachines op mijn werk op een andere verdieping,  die een hele leuke kerst-mok had. Ze vertelde dat er wel 3 bekers heet water in kunnen, dus dat scheelt ook weer bekers en dus minder afval en heen en weer lopen. Dus vroeg haar waar ze die had gehaald.

Die winkel (leek een soort kleine V&D) liep ik dus in en wow....wat veul! Zoveel keuzes en dingen en spullen. En boven nog veel meer. Werd er accuut onrustig van. En kon dus nul keuzes maken plus dat ik de trein wilde halen, dat winkelt ook niet echt ontspannen. Was nu wel een keertje stipt einde werktijd ingepakt (oh nee, klopt niet want ik was al een half uur eerder begonnen) en richting huis vertrokken, dus nu wel wat tijd over. En ik me dus afvroeg of ik uberhaupt nog wel iets nodig had. Wel een hele leuke kerstafdeling. Erg leuk zelfs. Vond het ook prettig te merken dat ik daar zelfs een beetje plezier in had. Beetje snuffelen, kijken wat er nu te koop is. Wat luchtigheid.

Zaterdag de doe-dingen gedaan die ook moeten (de was, opruimen en iets terugbrengen wat niet was wat ik hoopte) en toen was het al middag en had ik nog niets luchtigs en leuks gedaan. Wat mijn voornemen is. Voor de balans met de drukte en zorg rondom mijn werk en andere zaken. Meer luchtigheid bewust inplannen dus. 

Dacht aan het blog van Bertiebo over de tentoonstelling over Hockney en keek online of er nog plek was. Nog eentje! Dus nu niet te lang wikken en wegen en dan toch de trein voorbij laten rijden; Doen!

En zeker omdat mijn museumjaarkaart op de mat lag vrijdag. Blij dat er niet bijbetaald hoefde te worden, maar dan nog is dat nooit tientjeswerk. Maar dus ook daardoor weten dat als ik het helemaal niks vond, of toch te druk, dat ik er dan zo weer uit was. Met nog minder dan 28 seconden kijktijd per schilderij! Zonder (financieel) schuldgevoel.

Was uiteraard vroeger dan mijn tijdslot aanwezig, maar in de rivier voor het museum lag de stoomboot van Sinterklaas en die had kennelijk audiëntie want telkens kwamen er weer ouders met kinderen op de kade. En pieten die dan het verkeer even ophielden. Wat blijf ik dat leuk vinden om te bekijken. En had ik graag daar met de kleinkinderen gestaan, ze de lol en plezier van dit feest meegeven. Maar ja de andere ouder was aan het ouderen deze week.

Heb ze wel een schoenkado opgestuurd. Dat was nog te groot voor de brievenbus, al zat het wel in een bubbelenveloppe,  dus moest weer terug mee naar huis (had het op een werkdag meegenomen, omdat ik daar langs een brievenbus kom) en weer omgepakt naar iets kleiner formaat. Ben een slechte hulppiet.

Vond de tentoonstelling wel interessant, maar ontzettend druk (ja...zaterdagmiddag he..) en kon het niet volop tot me nemen. Mooi? Tsja...eerlijk gezegd sprak het me niet enorm aan, zijn stijl van schilderen. Maar me voorgenomen om er nog een keertje heen te gaan, gewoon een keertje door de week, dan hoop ik dat het minder druk is en ik langer dan 28 seconden voor een schilderij sta. Het museum zelf blijft een geweldige plek. En al met al deed het me goed om even een andere invulling aan mijn weekend te geven dan alleen maar nuttige zaken en lezen. 

Heb mijzelf nog iets kado gedaan wat al ruim 10 jaar 'op' was. Gunde het mijzelf niet, te duur, was het echt wel nodig? En nu met 30% BlackFriday korting vond ik dat ik dat wel mocht. Want wie weet hoe de zaken er volgend jaar voorstaan en nu kan het, mag het en wil ik het. Omdat ik dus al zo lang eigenlijk helemaal nooit meer van dat soort artikelen koop, vond ik het wel een kostbare investering. Maar rekende dus maar om wat het me per dag zou kosten (gebruik het niet dagelijks) en hoe lang ik kan doen met zo'n geur. Heel lang. Goede inspiratie vanuit een ander blog hierdoor.

Om het schuldgevoel weg te poetsen gaf ik een soortgelijk bedrag aan een goed doel. Tandartsbusjes die het hele land intrekken om gratis mondzorg te geven voor mensen die zich dat niet meer kunnen veroorloven. En jaren rondlopen met een rotte kies of ontsteking. Had de petitie al getekend dat mondzorg voor volwassenen weer terug moet in de basisverzekering. 

Tandjes

 Zo; weekend. 

Lekker gewerkt, vooral door kunnen werken, want er was niemand, helemaal niemand op kantoor. En al helemaal niemand in het gebouw waar wij werken, want standaard is vrijdag de 'thuiswerk' dag of de dag dat als je parttime werkt er niet bent. En oh ja...voetbal op tv van dat Oranje clubje.

De leidinggevende had gewoon op alle verzoeken om een dagje vrij te krijgen, ja geantwoord, zonder na te kijken of er wel het minimum aantal hulpverleners aanwezig waren, of omdat men het zo zwaaaar heeft hoppa jij hoeft ook niet te komen en dus zat ik het fort in mijn eentje te bewaken, plus de inkomende telefoontjes en de diverse mailboxen die ik beheer. Naast al het invoer en uitvoerwerk. En spontane zaken die spoed hadden. En omplannen van afspraken. 

Maar ook nul aanspraak, lunchpauze gewoon maar achter mijn bureau en doorwerken, nogal saai, maar dat ben ik ook momenteel vind ik, dus dat past goed.

Moest wel grinniken om een vergaderverzoek voor in het nieuwe jaar. Oh? Ben ik dan nog bij het clubkse?

Laat thuis, maar daar had ik al rekening mee gehouden. Had nog een stuk van de zaterdagkrant om te lezen, dus prima en door het voetbal (denk ik..) was het niet eens druk in de trein. Bedacht nog even of ik nog langs de supermarkt zou gaan op weg van busstation naar huis, maar nee hoor...niet nodig.

Lekker naar huis, omkleden in relaxte (nachtjapon en dik vest) kleding, alle werkspullen en kleding opruimen, nog even snel schone slopen op mijn bed gedaan, kan ik er straks zo inspringen en dan het eten opwarmen wat ik gisteren al gemaakt had. 

Kaarsjes aan en dan de blik op oneindig en verstand op nul. Dat laatste gaat vrij simpel. Twee tandjes lager en klaar. 

Kalmerend

 Hier word ik heeeeel rustig en vooral blij van. Wat een slimme ideeen!

Warm

Van de week kwam de trein en ik zag al dat het een heel kort treintje was. Veel te kort om alleen al op dit station iedereen van een zitplaats te kunnen voorzien. Dus alweer hutje aan mutje hangen, zitten en niet fijn. Het opgepropt zijn. Na een lange drukke werkdag. Met grote tas en laptoptas.

Bij een tussenstop werd er ook omgeroepen dat er niemand meer bij mocht. De trein zat vol. Propvol. Japans propvol. Dus bleven veel passagiers op het perron staan, zonder mee te mogen. 

En dan ook nog wederom vertraging, haha hoorden wij de omroeper zeggen, u merkt wel dat we heel langzaam gaan, maar dat is fijn want u staat daardoor niet te wankelen, dus blij dat ik op mijn eindstation aankwam - ook nog met moeite, want ook daar moesten er weer heel veel passagiers bij en in en wachten totdat iedereen eruit was..poepoeh. 

En dan de bus net zien wegrijden en weten dat je ook daar moet wachten, maar dat kon ik wel hebben na zo'n horrorrit. 

Om dit alles een beetje te omzeilen ga ik al eerder van huis dan nodig en ook weer later weg, maar het lijkt steeds voller te worden. Moeten we allemaal weer op kantoor zijn? Of werken we juist weer op kantoor omdat het daar 'warm' is.

Warm krijg je het in ieder geval wel van lekker dicht tegen elkaar aan staan/hangen/zitten. Heel warm. Zweterig warm.

Kreeg het ook warm toen ik besloot lekker op de fiets richting het GROTE winkelcentrum alhier te gaan. Beter fietsen dan de bus want zonnetje en blauwe lucht en ik krijg mijn portie beweging (klem zitten in een trein is toch echt weinig beweging) dus hoppa, jas aan, handschoenen en gaan. Handschoenen en jas veel te warm uiteindelijk. Had een rondje in mijn hoofd waar ik allemaal heen moest en wat ik moest regelen en zo lekker dat dit allemaal gelukt is. 

Zonder drukte (niet gaan als de kinderen uit school zijn), maar gewoon prettig. En ben ik ontspannen, dan krijg je dat ook terug. Had voor mijn verjaardag een nieuwe oude telefoon gehad van mijn dochter en qua model paste mijn oude doorzichtige hoes prima. Maar had pas vorige week door dat de camera op een iets andere plek zit en de oude hoes deze half bedekt. Ja...logisch dat je foto's nogal uhm..slecht waren. Nieuwe hoes aangeschaft. 

Dingen voor mijn hoorapparaat opgehaald. Kon je niet online bestellen, maar moest je voor naar de winkel. Heel fijn dat ze gratis zijn en onder het pakket vallen. 

Geen zin om de Hema in te gaan. Veel te druk en te warm. Wat ik daar moest halen, dat had geen haast en geen prioriteit. Wel langs de bibliotheek om een gratis boek op te halen en vooruit ook een boek uit de collectie (maar wederom geen zin om lang te zoeken, nul inspiratie en concentratie momenteel).

Thuisgekomen even kijken wat ik nog zou willen doen die middag. Oh ja, mijn voortuin even ontdoen van de bladeren die op mijn stoepje zijn blijven liggen, voornamelijk uit mijn eigen boom. Dus eigen stoep eerst.

Heerlijk dat het bijna af is, als het begint te regenen. Mag ik, met een karweitje wat afgevinkt kan worden, even niksen. Alhoewel; had me voorgenomen nog even een uurtje te gaan werken (Dat werden er twee). Hoeft niet van de baas hoor, maar die heeft totaal nul overzicht en die roept alleen maar dat het vroeger nog veeeeeel drukker was. 

Alleen vergeet hij erbij te zeggen dat we met iets meer FTE's waren, zo hoorde ik van collega's die er al jaren werken. Dus appels met peren vergelijken. Bovendien doe ik dit werk al een tijdje en hou mijn eigen tellijsten bij en zie dat het iedere maand meer en meer wordt. Mensen die aankloppen om hulp dus.

Hou niet van dit soort Rutte-achtige manier van antwoorden. Zeg dan gewoon dat het inderdaad aanpoten is met minder mensen, maar wel meer werk. Volgende week een veroordelingsgesprek en dan zal ik dit zeker ter sprake brengen.

Zo geen zin meer in dit soort omtrekkende bewegingen. Ik ben toch niet dom?

Nu de laptop uit en even verzinnen wat ik ga eten. Oh ja, had van mijn dochter hele dunne plakken kipfilet gehad gemarineerd, dus die kan ik in de airfryer bakken en dan in de salade doen in reepjes. Ook kreeg ik een zak met zoete aardappelen frites mee en dat lijkt me wel goed erbij smaken. 

De afwas doen, kleding voor morgen klaarleggen en dan ontspannen de avond in.

Woensdag wijsheid

 If, once upon a time in your life, Cellie, suddenly and without warning, an event, a person, or some unexpected good news changed everything for the better, it can only mean one thing…

Chances are astronomically high it will happen again.

I'm just sayin' -

  

The Universe

Ruimte en doorrrrrr

Las het het Volkskrant magazine van vorige week het verhaal van Jip van den Toorn, de beeldcolumnist. Waarom ze zich een buitenstaander voelt. En wat ze doet om wel ruimte in te nemen. En las ook het bijzondere verhaal van haar moeder. Ook met ruimte mogen innemen te maken. Het verhaal van haar moeder is verwerkt in het boek Lieveling van Kim van Kooten (aanrader!).

Dat deed me denken aan op wat voor manieren - want ik herkende veel uit haar verhaal - ik ruimte probeer in te nemen. Uberhaupt me (te vaak) af te vragen of ik dat wel mag.

En toen kreeg een soort van openbaring: Door dik te zijn. Zo neem ik letterlijk ruimte in. Mijn lichaam neemt de ruimte in die mijn hoofd niet durft te claimen. Nou ...psychologie van de koude grond natuurlijk, maar ik 'zag' het direct. En voelde het ook. 

Wat ik ook voelde was hoe akelig en alleen ik me voelde als ik in een werkomgeving als bij DWDD was terecht gekomen. Waar de directeur-eigenaar het zijn recht vond om je helemaal af te fakkelen. Te kleineren, tot de grond toe af te breken. En waar niemand van de collega's daar ook maar iets van durfde te zeggen, te bang voor hun hypotheek, auto van de zaak en nog meer van die gouden ketenen. 

Dat ik niet brak, maar mijn maatregelen had genomen (al in een vroeg stadium) daar kon hij maar moeilijk mee omgaan. Toch brak ik prive wel, maar dat plezier gunde ik hem niet daar in zijn kamertje.

Later wederom zo'n werksituatie. "Jij, jij bent lastig! Ik had je toen (toen ik kennelijk lastig was) direct moeten ontslaan. En je kan ook niks. Goh, apart met de hoogste omzetcijfers van allemaal.

En ook altijd zo'n juffrouw van HR erbij. Die ik De Beul noemde, want zij moest het even afmaken voor de directeur. 

Een bedrijf waar mensen het zo moeilijk werd gemaakt, dat een collega van mij uit het leven stapte. 

Ook een directeur eigenaar die oorspronkelijk uit de reclame en tv-wereld kwam. "Beroemd" bij kenners. En kennelijk ook bij de poederleverancier-boys. Die kon van het ene op het andere moment poeslief zijn of je helemaal de grond in schreeuwen (met spuug erbij). En alweer niemand die zijn bek open durfde te doen. Niemand. Want oh oh oh hij was zo gul. Met geld uit de kas. 

Tegen hem zeggen dat ik zijn excuses wilde horen voor dit uitzonderlijke en niet verdiende geschreeuw, dat vond hij uiteindelijk wel terecht en 1 minuut na zijn excuses (ook weer met snot van zijn kant) kom...we gaan naar de groothandel, kies maar een kado uit. Hij kocht loyaliteit. 

Echt, ze bestaan werkelijk. Mannen (en soms ook vrouwen) zoals de heer Van Nieuwkerk. Ze bestaan ook omdat de omgeving wegkijkt. Niet kan geloven dat iemand die zo charmant is ook een hele zwarte kant heeft. 

Oh ja, mijn vader was zo'n soort man. Ook niemand die kon geloven dat zo'n charmante, leuke vent thuis een geheel ander soort man was.

En dat degene die wel iets durft te melden, zo razendsnel een kopje kleiner wordt gemaakt (als brenger van slecht nieuws) dat de rest het wel laat. 

Lees over PTSS, opgelopen door de ervaringen op de werkvloer, lees over hoe moeilijk mensen het hebben gehad en nog steeds hebben door dit soort werkomgevingen.  Niets nieuws onder de zon. 

Ik zit direct weer terug in hoe verschrikkelijk eenzaam ik me voelde, eenzaam en zie je wel. Je kan ook niks. Waardeloos en nog dik bovendien. Niemand wil jou, niemand kiest jou. Niemand. Zie je wel. 

Je kan beter verdwijnen. Hoef je niet de rest van je leven eenzaam door te brengen. En neem je totaal geen ruimte meer in. 

Huggy Wuggy

Reisde weer eens heen en weer met de trein en bij het weer-reizen stond de trein amper buiten mijn werkplaats ruim een half uur stil. Oorzaak was een kapotte trein voor ons op het traject werd omgeroepen. Daar moesten we op wachten. Wachten. Wachten. Nu is dat meestal nog wel weer door te komen, een tijdje moeten wachten, maar nu wachtten mijn kleindochters op me om voor een bepaalde tijd opgehaald te worden in hun Kinderdagverblijf of Naschoolse opvang en ging al eerder weg omdat er was gemeld dat eentje zich niet zo lekker voelde en of ik nu kon komen.

Hun moeder had een feestje van haar werk in het buitenland en ik zou oppassen en blijven slapen. En kon daarvoor de auto van mijn dochter op haar werk ophalen, snel mijn werkspullen thuis neerzetten en mijn tas met tandenborstel en schone onderbroek en nachtjapon thuis ophalen en dan door naar de dames.

Nu tikte de klok fijn door, het begon ook weer te regenen, dus was allemaal nipte timing. En was de binnendoor-weg naar haar huis ook nog opgebroken wegens werkzaamheden (dat had ze me van te voren verteld) dus ook daardoor langer onderweg want over de snelweg.

Maar gehaald en op tijd; eerst jongste opgehaald, die zit het verst van huis en daarna de oudste kleindochter, die nog lekker even een dutje lag te doen. En zich weer ok voelde . Ben gaan lopen dat leek me handiger dan telkens weer een parkeerplek vinden. Het is daar nogal druk met de tram voor de deur. Maar het begon toch weer te miezeren, dus allemaal een beetje verregent toen we thuis kwamen.

Gezellig samen even spelen, het eten opwarmen (had mijn dochter al voor ons klaargezet) en zorgen dat ze een beetje op tijd naar bed gingen en dat lukte wonderwel. De jongste is alweer zo enorm gegroeid in ontwikkeling vooral. De kinderstoel is passe en ook het speentje doen we niet meer aan en alles wil ze heel graag vooral zelf doen. Prima. 

Na het eten lekker spelen met de stickers die je ooit bij de Appie kon sparen, inplakken in het boek van Freek (had ik speciaal gekocht voor de diepte-investering van wel een hele euro, maar niet keurig op de daarvoor aangewezen plekken, maar lekker kris kros of op het hoofd van je zusje, of je eigen wangen. Nou ja, als ze maar lol hebben. Na het eten lekker hun pyama's aangedaan. En nog even een beetje voorlezen, al ging de oudste dat doen, een fantasieverhaal ook over heel veel regen, net als buiten, maar nu in het boek, een kadootje van me voor de oudste nog uit de kinderboekenweek. De jongste bracht ik naar bed en de oudste las nog even wat hoofdstukken aan mij voor. Wat geniet ik van dit soort momenten. 

Toen legde ze me uit hoe hun tv werkt (echt he...een vijfjarige die haar oma uitlegt welke knopjes ze moet gebruiken om naar een andere kanaal te gaan op hun smart-tv (heb ik niet thuis, mijn tv is gewoon dom)), dus kon ik nog even wat bekijken, maar ik was al snel ook moe van de tamelijke drukke en stressvolle werkdag, het moeten wachten in de stilstaande trein redelijk lang en de dingen die daarna kwamen (snel snel lopen in het donker door Amsterdam naar de ene plek om kind op te halen en dan op tempo naar de volgende terwijl het al ging miezeren). En ook nog een kind die heeeeeeeeeeel nodig naar de wc moest, maar moest met jongste nog 4 trappen op (die alles zelf wilde doen, dus ook die trap oplopen). En dan heb ik het nog niet eens over hoe de sluiting in het wandelwagentje toch werkt... Een soort van superding, waar alle bandjes in samenklikken, maar klikt bij mij nooit in een keertje dicht. Dan sta ik echt als een sukkel te klooien ermee. En voel me heel dom.

En langs een groepje opgeschoten jongetjes lopen die met vuurwerk liepen te klooien. Wat is dat Oma, vuurwerk? Wat is dat Oma "Stoer doen". 

En in de ochtend waren ze weer op tijd wakker en kropen lekker bij mama en mij in bed. Niet lang, want tijd om te spelen. Had een memory-spel voor ze gekocht van Peppa Pig (nee Oma, niet Pippa Pig, maar PEPPA) Oh ja. En gekleurd papier mee genomen om mee te knutselen en hielp Sinterklaas ook nog met een schoen-kadootje wat ze leuk vonden om te krijgen. Maakt niet uit hoe groot of klein. 

Hun moeder ging boodschappen doen en ik bleef bij de kinderen. Kon ze even snel zonder de kinderen naar alle winkels op haar lijstje. Wij gingen ontbijten samen en oudste voelde zich niet zo lekker, dus die mocht in het bed van haar moeder even tv kijken. Maar dat ging al snel beter. Misschien gewoon even wat tijd voor haarzelf nodig en in lekker warm bed. Ze keek naar iets wat ik zelf heel stom vond en totaal niet leuk voor kinderen van haar leeftijd. (Ook niet van een andere leeftijd; gewoon stom programma! En uberhaupt tv-kijken) 

Maar ze had ook een speelgoedpop van een monstertje daarvan (Huggy Wuggy) dus het zal wel trendy zijn. Daar ben ik toch echt helemaal uit merk ik. Toch vond ik het Sinterklaasjournaal op de tv in de woonkamer en dat leek toch echt wat 'onschuldiger' en fijner om naar te kijken dan monsters met enge tanden. Gewoon een gezellige witte man met zwartgeveegde knechten :)

Oudste vroeg me of dat een verklede man was (Sinterklaas) al loopt haar Opa ook wel eens eens in zo'n soort jurk dus zo vreemd kwam Sint niet over op haar denk ik en ik gaf aan dat dit klopt. Maar voor de rest vond ze het wel leuk om te zien vooral de tafel van Diewertje met al die pepernoten. En kadootjes van de Pieten. En het kadootje in hun schoen die ochtend. En wilde ze het heel graag nog een keertje bekijken. Hoe dat moest wist ze zelf al. Dus zaten we gezellig naar het Sinterklaasjournaal te kijken. Ik baalde een beetje dat ik geen tijd meer had om nog pepernoten te kunnen kopen voor ik naar ze vertrok, maar dat is dan maar zo. Niet alles hoeft perfect te zijn tenslotte. 

Moeder had bij heel veel verschillende verswinkels in de buurt boodschappen gehaald en voor mij een lekker versgemaakt filodeeg broodje met spinazie en feta van de Turkse bakker, in de oven nog even opgewarmd voor me en nog een heerlijke latte met havermelk uit haar koffieapparaat. Mmmm!

Ze bracht me thuis en toen was het al een flink eind ver in de middag. In mijn huis was het maar 14 graden, dus dat was nogal frips. Kachel toch maar aangezet en met 17 graden voelde het al heel snel behaaglijker. 

Wel mijn deel van mijn winterdekbed over mijn bed heen gedaan en zo had ik het heerlijk warm in de nacht. Toch stonden de bloemen op het slaapkamerraam in de ochtend.

Sollicitatienieuws is er niet. Had zo gehoopt zelf te kunnen opzeggen hier. Ben het niet geworden bij mijn vorige poging. Ze dachten dat ik me wel heel snel zou gaan vervelen in deze functie was het argument, toen ik hiernaar vroeg, om me toch niet uit te nodigen voor een tweede ronde. Zucht! Maar dat had je toch ook al uit mijn CV kunnen concluderen? Dat ik veel kan en heb gedaan. 

Weer herpakken, nog steeds weer verder zoeken want op mijn werk is de situatie nog steeds geheel vaag en onbekend of wij als bedrijf dit werk wel mogen blijven uitvoeren op die werkplek. Voelt onveilig, onprettig en onzeker. Alle zaken die ik niet zoek (wie wel?). En dan voel ik me inderdaad wel een Huggy Wuggy. 

Onbereikbaar

Een zus van me heeft Corona. Dus blijft ze ook weg bij onze moeder, waar ze veel voor regelt en doet. Appte mijn zus regelmatig om te vragen hoe het met haar ging en of ik iets voor haar kon doen. Gelukkig viel het mee gaf ze aan. En haar buren konden helpen met de boodschappen.

Na een paar dagen viel me op dat ze haar profiel anders had ingesteld en ze beantwoordde ook geen appjes meer en nam de telefoon niet op (althans als ik haar belde, misschien alleen bij mij wel, was mijn conclusie). Misschien voorbarig die conclusie. 

Omdat ze ook niet bij mijn moeder over de vloer komt, kon ik het mijn moeder ook niet vragen. Of alles goed met zus was. Dus vroeg het aan een broer van me waarvan ik weet dat hij ook regelmatig contact met haar heeft. En ondertussen zag ik al van allerlei scenario's voor mijn ogen voorbij trekken. Omdat ze niet echt een stabiele geestelijke gezondheid heeft. En helaas wonen we niet op fiets-afstand. 

Tegelijkertijd maakte het me ook boos. Wat een aandachttrekkerij weer. Je profiel uitzetten, niet reageren op appjes, terwijl ik dus via de broer hoorde dat het allemaal aan de beterende hand ging met haar. Maar ze wel 'klaar' was met deze of gene gaf ze aan.

Ben ik waarschijnlijk gene weer. En deze denk ik ook.

Want toen er gedoe was met mijn moeder (het CSI-moeder-verhaal) en ik mijn schema voor het weekend wijzigde en direct naar mijn moeder ben gegaan (nee, hoefde niet a la minuut, maar wel door na mijn werk toen ik thuis was gekomen en dan een uurtje reistijd) toen kreeg ik de nogal aanvallende vraag (zo werd dat ook gebracht) wat IK dan allemaal precies dan wel doe voor mijn moeder. Waar mijn moeder bijstond. Alsof mijn moeder - lijdend voorwerp - er niet was en we dit eens even tot aan het laatste uurtje wat ik aan mijn moeder heb besteed gingen verantwoorden. Om dan te concluderen: Wie is het beste kind. Want wie doet het meest?

Ging daar dus niet op in. Zo geen zin in, maar bleef dus maar de techniek van de hangende grammofoonplaat (dit verraadt mijn leeftijd precies. Wie weet uberhaupt wat dat is - een grammofoonplaat en dat die kan blijven hangen in een groef!) en bleef herhalen dat ik dat niet aan haar hoefde te verantwoorden. En het was nog wel een 78 toeren plaat. Extra groot, dus veeeeeel hangcapaciteit.

Vond mijzelf wel een enorme zeikerd, maar kom op zeg....het gaat toch niet om wie er het meeste overheeft voor onze moeder? En zo not done dit gemier waar moeder bij is, vooral omdat ze een beetje in de war leek volgens de twee zussen. 

Zus snapt ook niet dat je best ruzie kan maken, maar dat dit niet betekent dat je dan niet meer van elkaar houdt. Ze straft me dan door niets te laten horen, zelfs niet op mijn verjaardag. Uitsluiten en doodzwijgen. Fijn hoor. En zo lekker volwassen ook. En precies de patronen vanuit onze opvoeding herhalend. Ben je niet 'lief" dan wordt je gestraft. Uit de groep gegooid; weg met jou. Jij hoort er niet meer bij. Beetje ziekmakend systeem. Al jarenlang hoor ik er liever dus niet bij, dan mee te doen met dit gedoe. Dus mijn prijs heb ik allang betaald.

Het is een ingewikkeld verhaal allemaal, maar de onrust die ik voelde een paar dagen lang door haar onbereikbaarheid en daarbij haar geestelijke onstabiliteit en ook nog een flink stuk schuldgevoel, dat hoef en wil ik niet meer. Want net een weekend daarvoor een telefonisch onbereikbare moeder, dus die zag ik ook al onderaan de trap liggen. (He...ik ben een echte optimist dus) 

Nog zonder noodknop, want dat zou mijn andere zus gaan regelen en die is niet zo van het doorpakken (of misschien wel heel gezond; laat zich niet zo manipuleren door The Family). 

Goedkoper

Kreeg een bericht van de NS dat per januari de prijs van mijn abonnement omlaag gaat. Kijk...dat zijn nog eens goede berichten. En zo hou je wel mensen in de trein. 

Niet goedkoper was (zelf) versgeperst sinaasappelsap bij de supermarkt. Dit was altijd al 25 cent goedkoper dan bij de Appie, maar nu ruim 11% duurder geworden. Nog steeds onder de Appie prijs hoor, maar dus maar niet meegenomen. Meteen uit mijn ritme hahah.... liep een beetje als een kip zonder kop door de supermarkt. 

Ook 'grappig of toevallig' was dat er van de week bij mijn werkplek geflyerd werd voor een betere CAO vanuit een vakbond en wat ik daarin las aan eisen, daar kunnen wij alleen maar van dromen. Geen CAO, geen schaal-indelingen, geen periodieken, niks noppes de nada. 

Ja, wel een dikke pluim vanuit het management. Dat we zo committed zijn. Waarop ik aangaf dat een goede vriend me ooit al vroeg of ik met die veren (in mijn reet) kon betalen bij de supermarkt? Schamper gelach. Zou ik ook wel weer een minnetje op mijn rapport door krijgen, maar dat boeit me niet meer.

Of eigenlijk was het geen veer maar wederom een wortel. Met zicht op die wortel hoopt men dat we nog harder gaan werken. Want ooit is die wortel voor ons! Echt! Ze zijn er druk mee bezig.

Hotemetoot

De eerste omgeleide treinreis richting mijn werkplek verliep uitermate soepel. Hoefde niet eens meer over te stappen. Holadiejee... Wel ruim een kwartier later dan mijn normale rit op het werk.  En terug helemaal later, ruim 25 minuten in totaal. Maar dat kwam ook omdat ik nog even met wat collega's in gesprek was. Eigenlijk zou ik een eerdere trein willen nemen, maar dit gesprek was me ook wel even wat later thuiskomen waard. 

Afbeelding van Drajt via Pixabay 

Dus blij dat ik al van te voren had nagedacht over wat ik ga eten. Hoefde het alleen nog maar in de oven te schuiven en ondertussen kon ik vast alles voor de volgende dag klaarleggen en zetten. Dan hoef ik daar in de vroege ochtend niet meer mijn hoofd over te breken. 

En ach...het is maar 14 dagen. Sommige trajecten zijn al maandenlang alleen met een busverbinding te doen. En er gaat tenminste nog vervoer. 

Let erop geen ouwe zure muts te worden met dagelijks gezeik over je woon-werkverkeer. Het is gewoon niet anders. Deal with it!

Nu duik ik even onder in Hunted. Alleen interessant te zien hoe je onder water kan blijven in een tijd waarin je digitaal zo traceerbaar bent. Of je door de buurman zijn telefoonhistorie verraden wordt. En daarna lekker op tijd naar bed. Morgen alweer druk en allerlei hotemetoten op bezoek. Dus ook schone onderbroek aan morgen!

Vet!

Alweer moeten zoeken naar een passende vacature en alweer solliciteren. Dat vind ik nou niet een prettig karweitje voor het weekend, maar het moet. Van mijzelf. Wil ik niet blijven 'hangen' en dat wil ik niet, bij de huidige werkgever. Die door zijn personeelsbeleid mij niet bevalt. Dus moet ik niet blijven miepen, maar in actie blijven komen. Niet afwachten. 

Denk dat mijn laatste sollicitatie het niet geworden is, ook al was het een prettig gesprek en mijn toekomstige collega iemand van mijn leeftijd (wist ik al van het uitzoeken, maar de foto was een beetje flatterend). 

Wilde ook nog even eruit; dus hoppa op de fiets, op zoek naar stompkaarsen in een mooie kleur geel. De HEMA had alleen pisgeel, de kleur die ik daar ooit gekocht had (Okergeel) is kennelijk niet meer hip en trendy. Bij de Xenos slaagde ik wel en ook nog in de aanbieding. Dus pik in: t' is winter. En geen idee dat vandaag de intocht van Sinterklaas ook hier zou zijn. Dus nogal druk. Veel mensen met kinderen. 

Dan mis ik mijn kleinkinderen bijna zoveel dat het pijn doet, maar ze waren, zo vertelde mijn dochter bij haar ex dit weekend. Geen idee of ze nog een Sinterklaas te zien kregen. Ga ze in ieder geval wel een schoenkadootje opsturen. Iets van Mohammed en berg. 

En ja, alweer dacht ik eraan hoe fijn het zou zijn als ik een auto voor de deur had staan. Gewoon gaan wanneer je wil en kan. 

De komende weken wordt al het treinverkeer richting mijn werkplek omgeleid. Of je moet 'lekker' een stukje met de metro reizen en daarna weer verder. Kost weer extra reistijd dus de komende weken. Met een auto kan je overigens ook niet meer de aangewezen route rijden; door omleidingen aldaar.

Had mijn winterjas aangedaan, maar man man man...veel te warm. Natuurlijk krijg ik het van fietsen ook al warm en doordat het druk was in het winkelcentrum was het daar ook bepaald warm. Plus dat de zon volop scheen. En nog een rondje om gereden. Even door het bos in de buurt. Daar was het ook al druk. Tsja..had ik kunnen weten; mooi weer, droog dus natuurlijk ga je dan een rondje wandelen. Of even over het water heen kijken. Of met je kleinkinderen spelen. 

Geen schapen aangereden gelukkig. De zon stond al vroeg heel laag. In de tuin mijn geraniums (waar ik meestal achter zit) bij elkaar verzameld en op mijn werkkamer boven gezet. Mogen ze overwinteren. Nu maar er aan denken dat ik ze deze winter niet gezelschap ga houden. Dat zou nogal saai en eentonig zijn.

Ik grilde 2 hamburgers in de grillpan, zonder vet of olie. Alleen een loeihete pan dus. Wat een water kwam er uit die hamburgers, die soort hoef ik dus ook niet meer te kopen bij de Appie. Dus al tijdens het bakken het raam open moeten doen, want zag niets meer. Lekker dan. In ieder geval weer voldoende geventileerd.

Mikmak

Hartelijk dank voor alle lieve ondersteunende berichten op mijn sollicitatiepost. Niets gehoord nog, dus dan concludeer ik al (te snel misschien) dat de keus niet op mij is gevallen. Want komende week zouden de gesprekken voor de tweede ronde zijn. Maar laat die duimen nog maar draaien, want we weten niet hoe een koe een haas vangt!

Was laat thuis, het klinkt bijna saai, maar wederom vertraging op mijn traject en in de ochtend ook al, maar nu de bus, dus blijft afwisselend en pakte nog net een bundeltje Sint Maarten-lopers mee. Had alles alvast klaargezet in de gang, maar tsja...hier beginnen ze echt rond 18.00 uur en dan ben ik nog reizende.

Blijft leuk, die kinderen met hun lampjes en liedjes. En grote lege tassen die gevuld worden door de hele wijk. De supermarkten zijn er weer blij mee. Tandartsen ook denk ik.

Kwam er net een horde kinderen; ik zei nog je mag er wel twee, maar denk dat ze verstonden twee handjes, want net als moeder Smit: ALLES WEG! Maar beter, anders ga ik het zelf opeten. Niet miepen dus!

Buitenwaxinelichtje uitgedaan en Sint Maarten is wel klaar nu. Kan ik iets eten en in de relaxmode.

En toch nog even duimen, misschien tegen beter weten in.

Weer

Prettig geslapen want ik sliep de hele nacht door. Dat is fijn wakker worden. 

Lekker mijn bed afgehaald, de witte was gedaan (binnen opgehangen, want veel regen de hele dag door), bed weer lekker frips en schoon opgemaakt met een dekbedovertrek dat ik graag in de herfst/winter gebruik. Donkerder gekleurd en voor mij de kleuren van die seizoenen. Ook een nieuw dekbedovertrek nog aanschaffen zou kunnen, maar echt noodzakelijk?  Neuh. 

Gestofzuigd, administratie bijgewerkt. Gesprek voor sollicitatie aan het oefenen. Wat zijn nou de grote plussen om juist mij aan te nemen? Waarom wil ik juist daar werken? Even op LinkedIn gekeken wie wie is en of we gezamenlijke werkvrienden hebben. Altijd goed om mijn netwerk te verkennen. En ook van te voren te weten met wie ik dat gesprek ga hebben, waar ze vandaan komen, hoelang ze er al werken. Kennis is macht tenslotte.

Nagedacht over wat ik aantrek voor dat gesprek. Is het schoon, heel en beschikbaar? Schoenen of toch die laarsjes. Je kan namelijk nooit een eerste indruk voor de tweede keer maken. En wat voor weer zou het zijn in Den Haag...dus regenjas en waterproof mascara?
Keuzes, keuzes, keuzes...

En ja, heb mijzelf daar al in dat gebouw gevisualiseerd. Met zo'n kek toegangspasje. He...goedemorgen collega! En zie mijzelf ook al elke dag heen en weer reizen daarhenen.  Kies mij!!!!!!!

Hij ging!

Het is natuurlijk makkelijk om te blijven zeuren over treinen die te laat gaan, helemaal niet gaan of zijn geweest maar dan heel volgeladen.

De bus was keurig op tijd, ik kon zitten en op tijd op het station. Daar liep ik zo naar mijn vertrouwde spoor en ja hoor...de trein zou komen en kwam ook. Op tijd. En ook daar genoeg plek. Zelfs een conducteur en ook weer op tijd aangekomen.

En terug idem dito, zelfs 2 conducteurs (volgens mij eentje in opleiding). Dus het kan wel. En het is een prettig gevoel als alles lekker loopt. 

Was wel heel vroeg wakker en zou eigenlijk nog weer even een paar uurtjes moeten slapen, maar dat ging niet. Nou ja, dan maar dommelen en alsnog op de normale tijd mijn bed uit. Dus erop letten op tijd naar bed te gaan. Oma!

De kachel voor het eerst even in de avond hoger gezet. Het was 16,5 graden in huis en ik kreeg koude handen ervan. Ondanks dik vest. Gewoon even te kil. En wat zalig zeg even een warm(er) huis. En niet eens heel hoog, gewoon 18 graden, maar wel blij dat het zomaar kan. 

Ken je mop van de trein die...

Die ging niet!

Zelfs nog tot in de bus op weg naar mijn vertrekstation gekeken of er nog wijzigingen waren, maar nee...hij stond vrolijk te ronken op het perron volgens de app.

Niet.

Alles was weer eens, het nieuwe normaal, gecancelled. Of had vertraging. De volgende intercity op weg naar mijn bestemming, via een kleine omweg, had dus ook al vertraging. Zoveel vertraging dat ik nog noest op het knopje van de trein drukte op mijn tussenstation, maar de deuren waren al potdicht en de conducteur had zijn fluitje al lang ergens gestopt waar hij 'm voorlopig niet uit hoefde te halen (deed Waylon dat nou maar eens!) en dus zag ik ook die trein aan mij voorbij gaan. Volgende optie pas over een kwartier. (Note to self; neem gewoon direct het boemeltje op mijn vertrekstation. Was je er in ieder geval een kwartiertje eerder, zonder stress. En tijd voor koffie op je werkplek.

Al met al meer dan een half uur later op mijn werkplek dan mijn oorspronkelijke planning. Nog steeds niet te laat, maar geen fijn begin van de week. 

En de koffie was ook nog eens op bij de AH to Go. Werd gereinigd het apparaat. De andere machine accepteerde mijn bankpas niet. Nou; lekker dan!!

Zwaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaar leven! Moeilijk, moeilijk, moeilijk.

Omdat ik al aan mijzelf had voorspeld hoe mijn leidinggevende slecht is in time-management, had ik mijn timer gezet op het moment dat ik echt moest gaan inpakken en wegwezen. Anders zou ik alweer mega-laat thuis zijn en ik wist dat ik dat vandaag even niet zou trekken. Door zijn langzame geleuter.

Die timer hielp erg goed. Hij was direct klaar met zijn betoog en recap van de recap. Wakker geschrokken!

Ook de rit terug was druk, vol en zelfs de bus was niet normaal afgeladen vol. Kom maar door Corona!

Had al in mijn hoofd wat ik wilde gaan koken/maken en de avond ervoor de zaken uit de diepvries gehaald die hiervoor nodig waren. Alleen nog alles snijden, wokken en klaar. Mmmmm..Surinaamse nasi. Met zelfgemaakt zuur. 

Nog even bedenken wat ik morgen ga aandoen naar mijn werk en matching oorbellen erbij zoeken en dan is het wel weer gedaan. Oh nee...eerst nog even de afwas doen. Gewoon met de hand. 5 minuten werk hooguit. 

Nada de noppes

Onderweg naar huis vrijdag besloot ik een kleine omleiding te nemen - heel klein hoor - om iets op te halen omdat ik wist dat ik daar het weekend minder tijd (en misschien ook wel zin in) en voor zou hebben. En binnen is binnen tenslotte.

En ook in het kader van "Doe eens iets anders, prikkel jezelf een beetje". Maar schlepte wel mijn zware werktas&laptop en dan ook nog mijn ook zwaar beladen schoudertas mee, dus ontspannen was het niet, maar ik vond dat ik niet moest miepen. Loop dagelijks met die zware last, dit kon er ook nog wel bij..Hoppa! 

Ergens anders uitgestapt, overgestapt op bus die me naar het centrum zou brengen, daar het winkelcentrum in waarvan ik wist dat ze de hele avond open zouden zijn en op mijn doel af (altijd; nooit even slenteren haha...), daarna 3 boodschappen gehaald, zodat ik die ook niet meer hoefde te halen als ik thuis kwam en toen weer op de bus staan wachten. Bij de bushalte zo blij met mijn nieuwe waterdichte fietstassen. Daar kon alles makkelijk in en droog ook nog. Plus dat ik daarin ook een doekje had gedaan om mijn natte zadel mee af te drogen, dus geen natte kont bij thuiskomst. Hoezee!

Eerst de groenbak naar binnengehaald. Zag dat iemand er een lading bladeren in had gedaan. Nou ja...maakt mij niet zoveel uit, dat klinkt wel in en kan mee met de volgende ronde. Fietstassen geleegd in de gang, fiets in de schuur en toen direct door naar boven om mijn werkkleding te verwisselen voor mijn thuis-relax-outfit. Oorbellen uit, horloge af, bh ook in de hoek geslingerd. Fijn.

Beneden overal wat waxinelichtjes aangedaan. Dat ziet er gezellig uit. 

En dan hoeft er even niets meer. 

Dat het al laat is, dat maakt ook niet uit, want nogmaals (zeg ik tegen mijzelf) er hoeft niets meer. Hard genoeg gewerkt, of eigenlijk hard& smart genoeg gewerkt ook. En klaar dan. 

En dan is het alweer zaterdag. 

Een lange lunch met mijn zoon en zijn vriendin ergens zijn stad gisteren. Bij een hippe tent. Gezellig. En mooi om te horen hoe ze in het leven staan, wat hun plannen zijn. Soms verbaas ik me erover dat dit mijn kind is.

Merk dat ik meer 'leuke' dingen moet inplannen om naar uit te kijken en om de eentonigheid te doorbreken. Niet alleen maar bijkomen van mijn werk dus. En dan ook nog alleen maar nuttige dingen doen, in mijn eentje voornamelijk, in het weekend. Dat fleurt me niet echt op. 

Dus ik ga toch maar wel de museumjaarkaart weer nemen. Want ik weet hoe ik enorm kan genieten van een uitstapje en van de kunst aldaar. En het feit dat je daar naar toilet kan gaan. Als ouwe zeikerd.

Durf het bijna niet te zeggen, maar heb (hoera!!) een sollicitatiegesprek eind deze week. Vond het lang duren voordat men reageerde, maar gelukkig mag ik komen praten. 

Was een ontspannen zondag. Wat lummelklusjes gedaan, breien op de bank en Netflixen (de hele dag regen en regen) wat eten mixen tussendoor en mijn lunchpakket voor de werkdag alvast voorbereiden, klaarhangen wat ik morgen naar mijn werk aandoe en dan zit het weekend er alweer op. Gaat veel te snel!

Nu nog het enige tv-kijken op de zondagavond: Het Gouden Uur, goedgemaakte serie op NPO3 en dan alweer tijd om af te taaien.

Hoe was jullie weekend?

Nuttig

De administratie weer bijgewerkt. Alles loopt prima (ik zal niet schrijven als een trein, gezien mijn ervaringen daarmee). Dankbaar dat ik niet uit de pas loop. En overzicht heb.

Op 2 november zond BBCFirst een nieuwe aflevering uit van MacDonald & Dodds. Het ging over een moord tijdens Allerzielen en werd dan ook (toeval?) op 2 november uitgezonden. Maar alweer haalde ik het einde niet. Dus kijk het wel een andere keer terug op mijn app. Dan voel ik me wel een oude muts, die op de bank in slaap sukkelt. Maar weet ook dat dit onzin is. Mijn wekker gaat om 05.30 en dan is het gewoon einde van mijn dag rond 22.00 uur hooguit. 

Leuke quote uit die aflevering:

DSI Mary Ormond: Anything odd or suspicious happened recently in your personal life?

DS Dodds: No. Nothing happens in my personal life.

Qua dat lijk ik op DS Dodds. Al hoop ik dat ik dan ook zijn analytisch vermogen heb. 

De zon schijnt nu, dus laat ik daar maar gebruik van maken en er nog even van genieten. Vanochtend vroeg al de was gedaan, slopen gestreken, wat kledingreparaties gedaan, Bless the House en dus mijn rondje 'nuttig bezig zijn' ook al weer afgevinkt. En mijn plastic en dat soort zaken plus oud papier ook net weggedaan bij het brengparkje. Stomme naam. 

Dan is het winkelcentrum denk ik het haalparkje.

Denk trouwens dat dat brengparkje ook weer op de schop gaat omdat we nu ook een klikko voor plastic en dat soort zaken erbij krijgen. 

Eind van de middag nog even mijn boeken (niet allemaal gelezen, want sommige vond ik eigenlijk na 2 pagina's stomvervelend dus maar niet aan begonnen) bij de bibliotheek in de bus gedaan. En nog even iets bij de Action gekocht net voor de winkel dicht zou gaan en het al donker werd. In die winkel is het al volop Kerstsfeer. Maar voor Kerst heb ik zo ontzettend veel in huis dat er niets nodig is. 

Keek naar Oogappels en wat is dit toch een goedgeschreven en gespeelde serie. 

Die Merel woont in de straat waar vrinden van mijn Opa en Oma woonden. Dat was dus ook een 'goede' straat. Die hele wijk was keurig en nog steeds.  Zij woonden een paar straten verderop. Tegenover de tennisbaan. 

TreinGroundhogday

Koffie was nog net zo lekker, maar op een ander station 100% duurder (geen Happy Hour). Nog steeds niet duur als je andere koffietentjes ziet en het minibekertje wat je daar krijgt. Dus ik klaag niet.

Zag mijn aansluitende Intercity nog net met zijn rode knipperlichten gedag zwaaien en toen had ik al gezien dat ik nog zeker een kwartier moest wachten op het boemeltje. Mijn eerste trein had vertraging. En de app gaf al aan dat ik de aansluiting waarschijnlijk daardoor niet ging halen, maar toch even proberen. 

Nou ja...in ieder geval even mijn hartslag omhoog. 

Op het station stond ook de trein naar Londen, klaar voor vertrek. Leuk om even te fantaseren hoe het 'daar' nu is. Honderd jaar niet meer geweest, maar vond het een fijne stad. Kwam op plekken waar je als normale toerist niet zo snel komt toen. 

Kwam op eigenlijk mijn gewone aanvangstijd mijn werkplek op rollen en dat voelt het toch niet prettig. Want ben er liever wat vroeger, zodat ik op mijn beginwerktijd er klaar voor zit. En dat een beetje ontspannen kan voorbereiden. Dat voorbereiden doe ik al de dag ervoor, door te kijken wie er allemaal komen, waar ik voor moet zorgen en of alles in orde is. 

Lekker gewerkt verder en ik doe mijn best me niet gek te laten maken door de aanbesteding. Heeft geen nut. Heb er nul invloed op. 

Nu het werk het werk laten en even iets vers eten. Denk dat het de laatste dag is dat ik in mijn zomerjas naar mijn werk kon. 

Groundhog NS-Day

Had toch echt echt werkelijk waar zeer goed op de app gekeken voor ik naar de bushalte fietste. Of mijn trein echt wel zou gaan dit keer. Niets aan het handje. Pak die trein lekker dan kan je op je werk nog even wat meters maken, voordat iedereen er is en ik daardoor minder kans heb op ongestoord werken.

Wat grappig dat je dan toch op je station met grote letters : "Cancelled" ziet staan. Bummer! Had nog wel even tijd om Happy Hour koffie te scoren en stapte toen maar in een boemeltje, maar met gloeiend hete koffie voor maar 1 euro. En een supergrote beker ook nog eens. En blij dat ik ondanks die gecancelde trein toch nog ruim op tijd zou aankomen. Dus relax. Geen nut om je daarom druk te maken noch op te winden. Grappig de controle van je kaartje door beveiligers van de NS. Geen conducteur meer te krijgen waarschijnlijk.

Genoten van de koffie, de zon die nu een uurtje eerder opkwam en dan maar weer de dag beginnen. Meteen al druk, want moest wat zaken herplannen. Dat lukte allemaal op tijd. Clienten merkte er niets van. 

Heel bewust iemand gevraagd die het liefst elke ochtend eerst thuiswerkt (nee, geen kinderen of zo)en dat altijd op de ochtend zelf aangeeft, mijn stille wraak hahah, dus hij zat schoongewassen ook een gesprek te voeren op kantoor. Zo dan. Machtsmisbruiker ben ik. Nee hoor, hij gaf zelf aan dat ik bij ziekte ook hem mocht inzetten. 

Had thuis nog een spitskooltje, paprika en nog wat champignons in de koelkast. Lekker geroerbakt met knoflook en kruiden. Zo nog even afwassen dan is alles weer klaar voor vandaag. 

En dan morgen hoop ik niet weeeeer GroundhogDay. Al is die koffie wel smakelijk.