Las online in de Linda een interview over ouders die hun zoon zijn verloren door een vliegtuigongeluk. Artikel in Linda
En nu, 12 jaar later, geven de ouders aan hoe het voor ze is. Zonder hun zoon te moeten verder leven. En ook weten hoe dit ongeluk is veroorzaakt. De plek hebben bezocht.
En ondanks dit grote verlies ook de veerkracht hebben om door te kunnen leven. Vooral dat. Dat raakt me.
Besefte toen al goed dat dit ook mijn zoon had kunnen zijn. Heeft dezelfde opleiding gedaan, op dezelfde plek, zelfde vliegtuig. Alleen is mijn zoon nu 35, piloot inderdaad met een lieve vrouw en sinds kort ook een superschattig dochtertje. Rijk! Maar voel me ook al rijk omdat hij er is. Net als mijn dochter.
Werkte hard en nog even langer. Wel bewust een goede maaltijd gemaakt, want ik voelde aan alles dat mijn lijf dat nodig heeft. Ook al was het laat. Alles lekker gesneden en in de oven gezet en ondertussen even verder werken. Alweer een hele ochtend inwerken. Weinig tijd dus voor mijn eigen werk.
Was al vroeg wakker. Vond het koud gisteren. Kachel aangedaan. In de nacht wakker en toch maar mijn gewatteerde sprei op mijn bed extra erbij.
Zag toen ik naar mijn werk reed dat het 3 graden was. Oh...nu snap ik dat het koud was.
Blog aangepast; ter zelfbescherming. Bedankt voor jullie fijne reacties!
4 opmerkingen:
Heftig weer. Sterkte
Goed voor jezelf zorgen inderdaad!
Ik had je moeder allang gedropt. Ze verdient al die energie die je ook in jezelf en je eigen kinderen kan stoppen niet. Maar goed, ik snap dat je daar misschien door allerlei andere redenen anders over denkt. Let alleen wel op dat je jezelf niet ook tot martelaar bombardeert, net zoals zij. Echtgenote van incestbroer zou ik terugschrijven met letterlijk de boodschap dat ze getrouwd is met een incestpleger, en daardoor geen enkel moreel overwicht op je heeft. Wat zij of hij willen boeit niet; het recht mensen de wet voor te schrijven hebben ze verspeeld. Maar goed, het is makkelijker vanaf de zijlijn.
Misschien met de kleinkinderen naar de dierentuin oid? Of even lekker uitwaaien, de stress uit je lijf. Of even zwemmen in een openbaar zwembad? Ik zie je daar nooit over schrijven. Is niet al te duur, iets heel anders en daarom misschien net wat je nodig hebt om die adrenaline en stress gevoelens te doorbreken. Zelfs als je er geen zin in hebt. Gewoon iets doen wat je normaal nooit doet, liefst iets lichamelijks. Hoop dat het helpt.
Blijf dicht bij jezelf.
Je doet het goed!
Weet niet wat te zeggen, vind het echt zo vreselijk voor je. En ik kan me je boosheid en frustratie zo ontzettend goed voorstellen. Probeer, en ik blijf het zeggen, de boel los te laten, niet meer mee bezig zijn. Is niet makkelijk, maar het kan wel. En ja, makkelijk gezegd vanaf de zijlijn zoals Anoniem om 12.58 ook al schreef.
Een reactie posten