Zachtjes over de drempel..

Want ik weet niet wat er in 2018 allemaal gaat gebeuren. Alleen dat ik steeds beter besef wat er echt toe doet. En dat zijn hele basale zaken. Niet een vaste baan, of een auto voor de deur of een vakantie naar een zonnig eiland.

Als eerste en meest belangrijkste; de liefde voor mijn kinderen en kleinkind. En vice versa. De liefde en aandacht die ik van vrienden krijg en soms ook van mensen die ik niet echt persoonlijk ken. Het voelen en weten dat ik onderdeel ben van een geheel. Dat ik ertoe doe. Mijn gezondheid en mijn zelfstandigheid zijn belangrijke zaken. En mijn veerkracht.

Er pruttelt een groentensoepje, met van alles wat ik nog in huis heb. Lekker laten pruttelen. Ik was gisteren denk ik een van de weinigen die slechts 1 prei, 1 zak winterwortels en 2 bananen kocht. Meer was niet nodig en laat al die hapjes en dingetjes maar lekker liggen, want ik heb nog meer dan genoeg in huis. Oh ja...vergeet die ik die fles mousserende wijn te noemen. Ook al ben ik alleen als de klok twaalf uur slaat, toch wil ik proosten op het Nieuwe Jaar.

Omdat dit een hoopvol gebaar is, maar ook Licht en bros bros bros bros, lekker luchtig. Dat ik durf te toosten op een nieuw jaar!

Omdat er vandaag, zondag, geen vuurwerk mag worden verkocht, lijkt het een stuk minder te knallen de hele dag. Straks om 18.00 uur mag het officieel, maar misschien regent het dan weer, nog steeds dus is het minder leuk om in nat weer te lopen knallen. Siervuurwerk vind ik heel erg mooi om te zien.

Maar dat knallen is een oud gebruik; om de boze geesten van het Oude Jaar weg te jagen. Dan zou ik zeggen: knal nog even door!

Denk dat ik nog wel een tijd ga meemaken, waarin zelf vuurwerk afsteken verboden is en de gemeentes grote vuurwerkshows organiseren. Lijkt me een stuk veiliger, maar ook wel een beetje saai. Niet dat mijn kinderen op 1 januari uren naar rotjes gingen zoeken, maar het heeft wel iets spannends om iets te mogen laten knallen. Gewoon legaal gekocht vuurwerk, met een sticker goedgekeurd erop dan. Maar zelf knallen en dit nog leuk vinden ook is waarschijnlijk niet politiek correct meer in een tijd waarin alles omgrensd en gereguleerd lijkt te worden.

Een zwager van mij ging regelmatig Carbid schieten ergens in Drenthe. Mijn vader vertelde daar ook altijd opgetogen over, maar dan niet op het platteland, maar gewoon bij zijn ouders in de straat, in een stad.
Met mijn vader ging ik ook vaak na 00.00 uur nog even op de straat bij ons om de hoek kijken naar de kerstboombranden. Dat was normaal in die tijd. Lekker een brandje stichten van de oude Kerstbomen. En dat liep wel eens uit de hand, dan gooiden ze er 'per ongeluk' ook het tuinhek van tante Truus bij, maar gewoon tsja..spannend om naar te kijken; er gebeurde tenminste nog iets onverwachts in plaats van zo'n lange saaie Oudejaarsavond met lauwe keiharde oliebollen en van die te zachte appelbeignets. Een avond die, in mijn kinderogen, altijd voor volwassenen was en vooral saai. En dan moest de tv heel hard, want mijn Opa had zijn gehoorapparaten weer niet goed afgesteld. Dus donderde Wim Kan keihard door de huiskamer. Daar moesten de volwassenen wel heel erg om lachen, dus dat was dan weer wat minder saai.

Mijn Oma maakte altijd 2 grote schalen met huzarensalade en die moesten koel staan, dus maar op de badkamer (met granieten vloer en alleen zo'n verwarmings element aan de boven de wastafel die je met een koordje aan kon doen, dus koel). En mijn broers en ik altijd even stiekem een likje nemen van de eitjes met ketchup die ter garnering bovenop lagen.

Als het dan Middernacht was dan dekte mijn moeder gehaast en altijd chagrijnig de tafel en moesten we allemaal een bordje huzarensalade eten. Geen Champagne, of wijn. Toasten met een glas sinasappel-sap. Niks op de bank eten. En oh....al helemaal geen ontspannen sfeer of huispak of zelfs pyama.

En dan daarna alles weer afwassen (geen afwasmachine) en opruimen en oh wee als er 1 vork ontbrak! Dan schoot mijn moeder accuut in de stress en kreeg iedereen de schuld, want hij zou wel met de schillen in de vuilnisbak liggen; hadden WIJ weer niet goed opgelet...Jemig; krijg het nog benauwd van al dat gesnauw en gestress. Toen al heb ik me voorgenomen dat later geheel anders te doen.

Wat deed ik dan vandaag?

De weekendkrant lezen, beetje online her en der bijlezen. Naar een BBC kookprogramma kijken, beetje breien, mijn oude i-phone backup van maken, conference van Sara Kroos kijken - soms herkenbare dingen en soms ook niet, maar ach...hoe leuk ben ik dan? Beetje plakken en knippen in een notitieboekje wat ik als agenda ga gebruiken, een oliebol eten, wat Kerstspullen opruimen, genieten dat het toch nog steeds een beetje donker is en ik mijn waxinelichtjes aan kan doen, even contact met iemand ver weg wat fijn kan via de moderne technologie, dus nogmaals hoera smartphone. Nog even (toch nog) checken wat mijn totaalwaarde is, zodat ik niet boven bepaalde grenzen uitvlieg door mijn eigen zuinigheid of dommigheid - het is maar hoe je het bekijkt, dat ene eurootje teveel maakt heel veel verschil heb ik door schade en schande geleerd.

Dan mag en hoef ik nu niks meer vind ik zelf. Ja, mijn soepje afmaken straks. Egocentrisch? Ja, waarschijnlijk ben ik dat. Dat ik vanavond niets meer wil moeten. De gebiedende wijs past mij slecht.

Kinderen vieren Oud- en Nieuw elders, of niet omdat ze moeten werken. En ik vind het nog steeds belangrijker dat ze de rest van het jaar het fijn vinden om me te zien en ik hen. Niet op "speciale" dagen verplicht met elkaar uitzitten.

De laatste 2017 zwijmel

En daarmee kan ik jullie meteen een goed Nieuw Jaar toewensen met vooral een stabiele gezondheid. Of anders doen de zusjes of Ella het wel:

Goede moed/moet

Voor Kerstmis kreeg ik van mijn dochter een nieuwe "oude" i-phone. Mijn i-phone was zo oud (nou ja...in telefoonland dan he, dat bepaalde Apps niet meer gedownload konden worden. Zo doen ook de banken mee aan het steeds maar weer een nieuwer model telefoon nodig hebben. Een vriendin van mijn dochter  kwam het kadootje nog brengen Kerstavond, gaf ook haar wat zelfgemaakte baksels mee en ik hoefde alleen maar de telefoon "even te resetten via i-tunes en dan nog even mijn appjes etc overzetten van oude i-phone (ook al een krijgertje ooit van mijn zoon).

Oh...kabeltje past niet moet een kleinere stekker zijn. De kabeltjes met kleine stekker die ik heb zijn voor windows apparaten. Passen dus niet. Leve Apple. Waar alleen Appelzooi op past. Gelukkig kon ik een goedkoop kabeltje bij ons in het winkelcentrum kopen. Had ook de keus bij een andere winkel voor een duurder uitziende verpakking en die was 5 x zo duur. Voor een rip-off; oftwel niet eens een origineel Appelmodel. Die helemaal de hoofdprijs kosten.  Enfin:

Dus: I-tunes downloaden op een Windows laptop.
Instructie volgen die ik van haar vriendin kreeg
Werkt niet
Nog een keer
Werkt niet
Nog een keer
Nog een keer
Nog een keer
Nog een keer


Laat maar even. Ik voelde mij weer tamelijk simpel. Of eigenlijk heel dom.

Een uurtje erna nog een keer de instructie GOED gelezen en gedaan wat er stond en toen lukte het. Hehe...oh...simkaart uit oude telefoon peuteren (waarom is dat allemaal zo KLEIN!!) en in nieuwe telefoon doen. Waar is een paperclip?  Hoe krijg ik dat kreng eruit?

Oh mam is handig als je eerst een back-up maakt van je oude telefoon in I-cloud en dan kan je dat zo overzetten op je nieuwe telefoon. Heb je dat al gedaan? Nee...ik schreef dat ik vandaag wel weer verder ga prutsen.

Maar ik merk aan mijzelf NU al dat ik eigenlijk helemaal niet moet gaan prutsen vandaag. Want: waar staat dat ik nu aan de nieuwe/andere telefoon MOET? Alleen in mijn hoofd. En ik merk dat mijn stresslevels oplopen daardoor. Dus moet/wil ik van het MOETEN af.

Want ik moet, op de laatste werkdag van 2017, nog wel wat checklijsten aflopen en doen. Om goed voorbereid 2018 in te gaan. En zelfs hierbij ondervraag ik mijzelf of dat echt echt echt wel zo is. Er was een storing bij internetbankieren, dus ik hoop dat ik vandaag er wel bij kan.

Zodra er bij een klusje een deadline staat of het werkwoord MOETEN, dan schiet ik in de stress. Lichte stress, want ik kan het mezelf zien doen en weet dan ook dat ik verstandiger keuzes mag en wil maken. En meestal doe ik dat dan ook. Het herkennen van gedrag is al de helft van de weg naar herstel vind ik.

Al die e-mailtjes met reminders dat je nog maar DRIE dagen hebt om over te stappen voor je zorgverzekering. En reminders of je het wel echt goed geregeld hebt....om gek van te worden.

Zo had ik ook voor mijzelf bedacht dat mijn luxaflex schoon MOEST zijn voor Kerstmis (ja, die van dit jaar). Toen ik merkte dat ik nog wel aardig wat te doen had en die deadline niet zou gaan halen, tenzij ik enorm doorwerkte, kon ik dat los laten en nu is het dat ik elke dag nog steeds doe wat ik kan en uiteindelijk zal het wel een keertje schoon zijn.

Waarna ik waarschijnlijk weer van voren af aan kan beginnen, want dat is de makke van schoonmaken. Dan blijft het niet voor altijd schoon, maar wordt vanzelf ook weer stoffig. Maar ben blij dat ik die deadline zelf heb geweigerd. En niemand die opmerkte dat mijn luxaflex 2 kleuren had (donkergrijs en vies en cremekleurig schoon). Want het was gezellig en daar ging het om.

Bovenstaande zegt me ook dat ik er nog helemaal niet weer 'ben'. Alleen maar op weg naar herstel. Nog niet hersteld. Maar wel met goede moed en weinig moeten (voor zover mogelijk dan he..er zijn zaken die nou eenmaal echt moeten). Dat een van mijn valkuilen is dat ik alles goed of zo mogelijk perfect wil doen. Perse wil laten zien dat ik het echt wel kan. Dat ik ook alles alleen kan. Alles.
Snap dat dit allemaal in mijn eigen hoofd zit en nergens in een contractje is vastgezet.

Gisteren mijn winterdekbed aan mijn herfstdekbed geritst en jemig...dat slaapt lekker zeg! Heerlijk warm. Had ik dus ook eerder moeten doen. Oh nee...mogen.

En vanochtend kwam er nog een klein stapeltje Kerstkaarten binnen. Ook leuk. En lief. Heel lief.

Vies verhaal

Een beetje gammel wakker en te vroeg en ook nog met rommelende darmen. Nu al? Maar ach, ik was op tijd bij de WC en besloot toch nog maar even te dommelen. Omdat het kan.

Gisterenochtend had ik trouwens een klusje gedaan wat ik meestal achteraf wel vind meevallen, maar ik kan gewoon niet zo goed tegen natte haren. Ook niet de mijne. Het douche-putje schoonmaken en dan echt het deksel eraf en alles wat daar klontert weghalen (ieeeew) en gaf ik voorheen mijn dochter met lange krulharen de schuld van de opstopping, nu had ik dat toch echt zelf veroorzaakt, ondanks dat ik wat zichtbaar is aan haren, netjes verwijder. Maar goed; het allersmerigste klusje direct in de ochtend als eerste doen geeft een voldaan gevoel.

En vanochtend helemaal want een gevalletje spuitpoep. Zelfs onder de douche. En ik nam me voor dat ik, in plaats van te zeuren en me rot te voelen, juist dankbaar ben dat ik gisteren alles had schoongemaakt, dus het doucheputje liep vrolijk door en de rest dus ook. Alles de afvoer in of dat nou via de WC buis is of de buis ernaast. Ik schreef het al: Vies verhaal!

En blij dat ik alles zelf kan opruimen, dat de wasmachine alles schoonwast en ik niet op de hulp hoef te liggen wachten in mijn eigen shit. En dat ik een set schone lakens en dekbedhoes heb, dus ook daar niks aan de hand. Geen droger, maar ook dat maakt niets uit, want morgen is alles weer droog.

Zo direct maar een banaan eten. Dat stopt. Doet me trouwens denken aan de zwarte mond die mijn vader had, als hij Norit had genomen tegen dit soort dingen. Dat hadden mijn ouders altijd in huis en wij (de kinderen) vonden het heel komisch dat het er zo smerig uitzag. Maar het hielp wel.

Gisteren nam ik een tweede deel op van een BBC-serie die speelt in het Amsterdam van de 17e eeuw, maar is gefilmd in Leiden. The Miniaturist. Erg mooie beelden, spannend verhaal. Gebaseerd op het poppenhuis wat in het Rijksmuseum staat van Petronella Oortman.

Vandaag een beetje voorzichtig aan met alles, maar het zal wel weer overgaan. Ik denk dat ik gisteren iets heb gegeten wat ik beter weg had kunnen doen. Iets te lang bewaard. Voortaan direct invriezen.

Ontkersten

Een goede tip is direct na de Kerstdagen een checklist te maken van de spullen die je dit jaar gemist hebt en - nog belangrijker - van alles wat je (toch al) in huis hebt. Kaarsen, servetten, versiering, tafelkleden, Kerstkaarten, Kerstpostzegels etc.

Uiteraard ook dingen wegdoen (Kringloop waar je je ook dit jaar aan ergerde, lelijk vond en toch weer in een opbergdoos wil doen).

Dat bespaart je eind 2018 weer nodeloos extra kaarsen kopen en erachter komen dat je er nog genoeg had (mea culpa). Ook opschrijven of duidelijk opruimen waar je eea bewaard helpt. En dat onthouden helpt nog meer. En straks duidelijk op de dozen met de Kerstspullen noteren wat erin zit.

Wat Flylady ook altijd fijn doet is dat ze aanraadt elke dag iets op te ruimen van je Kerstversiering. Dan hoef je niet op 6 januari uuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuren bezig te zijn met weghalen en opruimen, maar elke dag 10 minuten dat is te overzien. Zo wen je ook weer aan een huis zonder de Kerstsfeer.

De wasmachine draait en straks de witte was weer lekker ophangen. Dat ruikt altijd zo heerlijk en voelt ook weer schoon en opgeruimd.

Wat niet opgeruimd moet worden is de Kerststemming van Warmte en Licht. Van kijken naar wat er nou echt toe doet, waar je blij van werd die dagen. Midden in de Winternacht ging de Hemel open.
Zo lees ik vanochtend dat voor sommigen mensen dat echt zo was, want plots overleden. Nog heel jong. En zo te zien geheel gezond.

Loop ik toch weer met een Youpje in mijn hoofd...Stel dat vandaag de laatste dag is?

Heb enorm genoten van een ongedwongen en niet al te lange Kerstbrunch - en dan nog niet eens met Kerstmis hahah - met mijn kinderen en kleinkind. Dat zoonlief en ik toevallig allebei een Foute Kersttrui aanhadden. Dat mijn kleinkind gezellig mee kon doen, zonder aan slangetjes te liggen/zitten. Dat ik, omdat ik dat nooit meer koop, moest nadenken over sinasappelsap en andere sapjes. Die uiteindelijk nog steeds te groot waren ingekocht.

Gisterenavond zag ik op BBC Twee een ballet. Cinderella, maar dan in een moderne tijd. De tijd van de Blitz in WOII in Londen. Wat was dat prachtig! Ik wist niet dat ik zo lang mijn aandacht bij iets kon houden.

Ook enorm genoten van Eerste en Tweede Kerstdag in mijn eigen bubble, alleen dus. Bewust nee gezegd tegen een uitnodiging om Kerstmis bij mijn moeder te vieren. En nog bewuster nee gezegd tegen een verzoek van een zus of ik dan toch niet wilde komen, want anders was moeders alleen (zus zou er wel zijn, dus hoezo alleen?). Oh ja, mijn zus appt dit ieder jaar.
En ik ben niet alleen met 1 zus hoor, heb een half elftal aan broers en zussen. En verder de verantwoording naast me neergelegd dat ik die leegheid van mijn moeder dagen moet vullen. Of dat zij dan kan zeggen dat die en die er ook waren. Alsof we uit een gezellig warm samenhangend gezin komen. Dat het allemaal aan mijn vader lag - want die was gek - , maar mijn moeder schuldloos is aan een nogal liefdeloze opvoeding.

Oh...dit klinkt enorm wraakzuchtig en helemaal niet warm of licht, toch vind en vond ik dat het tijd was om, zeker omdat ik bij niemand op nummertje 1 sta, mijzelf op nummer 1 mocht zetten. Iets met de wet uit de luchtvaart; "Moeders zet uw zuurstof masker eerst bij uzelf op en dan bij uw kind".

Deze dagen in rust en kalmte door brengen in plaats van weer te bussen en treinen en op de tijd te letten en op mijn budget. En dan de rest van de week weer bij moeten komen.

En dan nu weer bijna een normale dag. Nou ja, normaal. Heb gewoon gezegd dat het deze week Kerstvakantie is. Ontkersten dus en nakijken hoe het met administratieve zaken zit.

Merkte dat ik slecht kan tegen het MOETEN. Je moet naar je ziektekostenverzekering kijken, je moet overstappen, je moet je moet je moet... En stel nou dat ik helemaal niets moet en alles laat zoals het is?

Dat is toch ook een optie? Ik had al nagekeken of alles wat ik denk wat er zou kunnen gebeuren verzekerd is. En ik weet helemaal niet wat er met mij gaat gebeuren in 2018. Dus waarom zou ik die angst verzekeren. Omdat dit de verzekeringsmaatschappijen zo goed uitkomt. Stel....dat ik in 2018 opeens wel...dan ben je in ieder geval verzekerd.
De ervaring leert me dat er helemaal niets van dat 'stel nou' is gebeurd de afgelopen jaren. Dus dat zal in 2018 ook wel loslopen. Of niet, maar dat zien we dan wel weer.

Wat ik heb geleerd in 2017  is dat ik met een minimaal budget toch prima kan rondkomen. Door sommige wensen in de ijskast te zetten, door creatiever te zijn, door minder hoge verwachtingen te hebben en vooral door bemoedigende woorden en daden van vrienden.

Leuk om een passende aanmoeding in de inbox te vinden:

Don't be afraid to go where you've never gone and do what you've never done,Cellie, because both are necessary to have what you've never had and be who you've never been.

Be the ball, 

  The Universe

Hoe "ontkersten" jullie?

Doen

Gistermiddag, na de Kerstdienst op de BBC en mijn eigen Kerstontbijt/brunch - heerlijke koffie en wat (nou, ok...heeeeel veeeeeeel) left-overs van de Pre-Kerstbrunch (zoals gewoonlijk toch weer te ruim ingekocht, ondanks dat ik iedereen een pakketje meegaf met lekkere dingen voor thuis) met mijn kinderen en kleinkind op zondag, had ik zomaar zin in een stuk wandelen, die Eerste Kerstdag.

Echt?

Ja, echt, dus jas aan en feestelijke handschoenen (dat verzin ik zelf, maar ik hou altijd van een leuk plaatje en iets feestelijk noemen maakt het ook direct feestelijk) en lipstick op en gaan. Ik had aan mijn oorbellen kleine rode Kerstballen gehangen. Doe eens gek en vond dat ik zo gek onaangepast mocht doen als ik wilde. Niemand die er commentaar op heeft en het gaf me een feestelijk gevoel. Dat ik mijzelf versierd had (bij gebrek aan).

Het was eigenlijk een soort van Herfstweer, warm, droog en een beetje winderig (of was ik dat) en ik zag alweer dat de Ark van Noach was uitgelopen. Iedereen liep in paartjes of met het gezin. Maar gelukkig verzonk ik niet in 'arme alleenlopende ik" gevoelens, maar was blij DAT ik kon lopen en wilde lopen en was op zoek naar de Kerstboom met ballen in het bos. Zouden ze er nog inhangen?

Ja hoor, allemaal nog! Wat leuk. Het maakte me vrolijk.

Fijn gevoel - vrolijk - om mee thuis te komen en weten dat je helemaal niets hoeft. Van jezelf. En dat dit een zeldzaamheid is, want meestal vind ik dat ik heel veel moet. Dat ik moet voldoen aan bepaalde plaatjes die ik zelf bedacht heb, of die anderen voor mij bedacht hebben en waar ik bang ben vanaf te wijken, of verzin het maar.

Slecht geslapen, maar ik denk dat het kwam omdat ik last had van mijn maag en dacht dat ik dan wat rechter op moest liggen en dat ging niet echt lekker. Toen alle sprookjes van Grimm beluisterd via de bibliotheek app (van die Wolf die toch slecht sliep met stenen in zijn maag!) en toen dommelde ik toen het al ochtend werd een beetje in. Oh...en misschien ook wel door de cocktail die ik maakte die Jamie Oliver verklapte bij Graham Norton en waarvan de gasten zeiden dat hij echt Kerstmis-achtig was, door de kaneel en het schijfje Clementine (sinasappel of wat ik gebruikte een heel dun schijfje mandarijn). En wat een lieve Freundin me al zei (of eigenlijk haar zus): Het is zo verkwikkend!

En toch...en toch kan ik me niet druk maken om een slechtere nacht. Want ik hoef niet naar mijn werk vandaag (en morgen ook niet hahah), dus ik mag het zo rustig aan doen als ik wil of kan. Heb geen verplichtingen om ergens op te moeten draven, hoef niet te reizen. Dus al zou ik de hele dag in mijn nachtkleding blijven lopen (niet hoor.....dat doe ik echt zelden tot nooit; bang voor de afglijdende schaal en ik vind het juist prettig om frisgedouched te zijn. Voor mijzelf). Niemand die er iets van zegt.

Keek gisterenavond nog naar een documentaire op alweer de BBC over Judi Dench. Dame Judi Dench moet je zeggen; mooie actrice vooral qua karakter. En die film over Queen Victoria en haar Indiase vriend lijkt me heel bijzonder.

Kreeg gisterenavond laat een appje met een grappig en sexy filmpje van iemand om me Merry Xmas te wensen en ik moest glimlachen erom. En vandaag lachen toen ik mijn BNN doe boek opensloeg en een kaartje zag waarop onderstaande stond:

Mmmmm.....neeeeeee. Stuur maar niet op. Even warme Kerstballen is leuk, maar die kan ik zelf ook opwarmen.

Vandaag eindelijk tijd voor de dikke weekendkrant met allerlei interviews en van sommige werd ik heel nederig en ook weer geinspireerd. Dat door mijn eigen tunnelvisie ik mezelf niet toesta aan het leven deel te nemen op Volle Toeren. Maar met de voet op de rem. En dat de enige die die voet van het rempedaal kan halen, ik zelf ben.

Heb zin in een kort blokje om. Heb dat ook zojuist gedaan en wat bijzonder, iemand die ik niet ken, wenste me een Gezegene Kerstdag en er ontspon zich een micro-gesprekje, zomaar. De kers op de Kersttaart.

Fijne Kerstdagen

Wens al mijn lezers (en niet lezers) hele fijne Kerstdagen. Dat je ze mag doorbrengen met de mensen die je dierbaar zijn. Fysiek of in gedachten.
En moet je 'verplicht' naar de schoonouders, of ouders of voelt dat zo zwaar; het zijn maar een paar uurtjes. Dan is het weer klaar. En doe het dan in het nieuwe jaar eens anders.

Dat je je niet gek laat maken dat Kerstmis "perfect" dient te zijn. Dat je je niet laat opjagen doordat je zoveel moet. Van jezelf, van anderen, van je gezin, van de buitenwereld. Bedenk ook die andere 363 dagen dat je familie en vrienden hebt, dat je een kring van mensen om je heen hebt die misschien wel meer om je geven dan je denkt. Wees elke dag een stralende ster in je eigen wereld.

Dat je je realiseert hoe goed we het hebben met ons allen in Nederland. Er schijnt nog nooit zo veel en vaak gepint te zijn. We leven in een land zonder oorlog. We hebben meer dan genoeg te eten (de meesten van ons dan) om op 1 januari weer flink op dieet te moeten. En er zijn vangnetten om de ergste financiele nood op te vangen, soms een vangnet met grote gaten, maar er is een net!

Foto van Pixabay

Momenteel kijk ik naar een Kerstdienst op de BBC. Fijne liederen, een lieve inbreng van kinderen en kinderkoren, fijne teksten en soms ontroert het me, juist omdat die liederen me zo bekend voorkomen. Dat is de kracht van herhaling. En het orgelspel is ook heel mooi. Maar ook gisteren The Viccar of Dibley opgenomen met een heerlijke humoristische twist bij datzelfde orgelspel.

We zijn meer verbonden met elkaar dan we zien. Er lopen allerlei dunne draden tussen ons. Geen eenzame eilanden, maar op zijn minst schiereilanden zijn we.

Fijne Kerstdagen in verbondenheid met elkaar

Hehe

Terwijl mijn opgenomen BBC programma over discohits uit de jaren 70 en 80 lekker op de achtergrond draait, bakken mijn pasteitjes in de oven.

Eerst vulling gemaakt en daarna dacht ik"oh leuk, ik maak halve maantjes", in plaats van driehoeken, maar dus weer extra handelingen. Een pasteitje viel geheel uit elkaar, maar die heb ik lekker in een bakje gestopt. Kan hij in zijn eigen sop gaarkoken. Maar goed als ik maar niet ga stressen (schoonmoeder van mijn dochter bakt altijd voor een kazerne en dan zijn er nog steeds bergen over en lekker!!, daar kan ik niet aan tippen, maar dat hoeft ook niet van mij. Ik geniet van de geuren en kleuren en weten dat straks mijn kinderen lekker hier zijn. Gewoon ongedwongen en op tijd weer naar huis, want allebei morgen werken.

Had begin dit jaar een poot van een lam meegekregen van schoonzoon. Zo'n bout waarmee je zomaar a la Roald Dahl iemand kan ombrengen en daarna het bewijs opeten. Maar mijn oven is te klein voor zo'n enorm ding, dus lag het maar ruimte in te nemen in mijn diepvries. Van de week er maar uitgehaald, na 2 dagen was het ontdooid. In stukken gesneden en er gisteren soep van gemaakt. Een Afrikaanse techniek is eerst koken en daarna het vlees nog een lekker korstje geven. Mijn ex-man kon heerlijk koken en leerde me dat en zo leuk dat zoonlief onlangs het nationale gerecht leerde koken samen met hem.

Ik kijk wel. Tulband is goed gelukt zo te zien en aan de breinaald toets voldeed hij, dus ik denk ook gaar.

Tafel is versierd, gedekt en klaar voor gebruik. Ik verheug me erop mijn kinderen te zien, hun verhalen te horen.

Zo, nu nog even bakkleren uit en iets anders aandoen. Ik ben er klaar voor.

Bijna Kerstmis zwijmel

Bijna Kerstmis - nog 2 dagen - en dus hoor je overal en nergens Kerstliedjes. Vooral de bekende en juist daarom vond ik het leuk om wat minder bekende te kiezen. Even zoeken en je hebt wat:

De laatste 3 deden me terugdenken aan tijden op de bank met een dekentje met mijn 2 kinderen (toen waren ze nog jong he...) en Home Alone op tv, rond Kersttijd. 

Kevin die altijd vergeten was (goh...) en mooie en leuke kinderavonturen beleefde in zijn ouderlijk huis of later in The Big City. Altijd met de nogal domme boeven en hoe dommer hoe leuker en doooink, alweer een bus verf tegen hun hoofd, of toch die deurknop aanraken, terwijl ze vermoeden dat hij onder stroom staat. Zo heerlijk dat het heel duidelijk was wie The Bad Guys waren. Ook alweer 25 jaar oud Home Alone las ik. Alleen de eerste twee films vinden wij leuk, de rest is een slap aftreksel. 

De laatste 3 songs zijn gecomponeerd/uit of voor die film. En de allerlaatste is niet van Metallica schijnt, maar van een Russische band. 

Wens jullie allemaal prettige Kerstdagen, met weinig familiedrama, maar vooral veel tevredenheid over wat er goed gaat en wat mooi is en nogal vergankelijk is. 

Heb een grote schaal krenten en rozijnen gisterenavond al in de week gezet (in water en geen drank want dat is niet halal) en een pak roomboter uit de koeling om lekker zachter te worden. Ga straks een tulband bakken voor mijn Pre-Kerstbrunch met mijn kinderen en kleinkind. En nog veel meer dingen om te bakken en maken (lekkere pasteitjes met kruidig gehakt en wat ik gisteren zag bij de BBC, leuke kerststerren van bladerdeeg gevuld met iets) en zo hoop ik in een rustige stemming te komen. Genieten van dingen zelf maken en even de boze buitenwereld met al zijn regeltjes buiten sluiten. 

Laatste kans

Laatste kans om nog wat zaken te regelen, want anders zijn de ambtenaren met Kerstvakantie en werken kennelijk ook de banken op halve kracht, dus wat er nu nog overgemaakt en geregeld moet worden, vandaag afhandelen. Knopen doorhakken en vooral niet in de paniekmodus schieten. Merk dat die modus nog wel erg onder de oppervlakte aanwezig is. Maar het hoeft niet, echt niet!

Mijn gemeente blijft nog steeds maar beloven om me terug te bellen met de dag er nog bij en de persoon die me gaat terugbellen, maar is die dag gekomen en geweest, dan is er niets aan die belofte waargemaakt.

Dus ook vandaag weer aan de slag met ze. Wat heb ik een hekel aan (af)wachten! Of eigenlijk het stuur uit handen moeten geven. Zelluf doen!
Oh ja; niet meer braaf zijn; ik heb mijn aktieplan (met dank aan goede blogvriendin Maria!) al klaar staan en ga dat ook uitvoeren, want ik ben het totaal zat! En heb - door schade en schande ook moeten leren dat Nette en lieve mensen niet veel voor elkaar krijgen in deze wereld.
Ben je Brutaal (Assertief?), doortastend en ook nog eens niet omheen te kunnen of zelfs agressief, dan pas luisteren 'ze' naar je.

Kreeg al eerder bevestiging van deze theorie door een man die mijn kapotte wc weer opnieuw stucadoorde een tijd terug in opdracht van de woningbouwvereniging. Hij zei me dat het zonde was dat hij ook de hal niet even mag meenemen, want die mag eigenlijk ook wel opnieuw gestuct worden.

Hoe krijg ik dat dan voor elkaar vroeg ik hem. Nou, mevrouw, u bent waarschijnlijk te netjes, want hij kende diverse huurders, die door CONSTANT zeuren en zanikken en dreigen, alles voor elkaar kregen (Goh...waarom moet ik nu aan mijn buren denken, die de busjes van de woningbouwvereniging permanent voor de deur hebben staan en nieuwe ramen en weet ik veel inmiddels hebben). En ja, die buurvrouw kan snerpend en langdurig zeuren.
I want it all and I want it NOW!! Niets rustig afwachten (is dat Calvinistisch?), maar drammen en rammen.

Kreeg van de week al een idee dat ik eigenlijk Kerstvakantie wil vieren. Gewoon niks meer hoeven uitzoeken, regelen en doen.  Dus vandaag maar echt de laatste dag om dingen te doen en dan vanaf zaterdag in de Kerstvakantie-stemming.

Sommige ziektekostenverzekeraars zal ik niet kiezen omdat ik weet dat ze gebruik maken van  C allcenters zoals waar ik voor gewerkt heb, wat zeg ik - heb zelf als 'adviseur' gewerkt na wel een dieptetraining van een uurtje - , die mensen onderbetalen en uitbuiten. En dan vallen er heel wat af. Daardoor vertrouw ik niet op hun kennisniveau en weet ik dat ik zaken zelf moet opzoeken en uitpluizen. Nou ja...het klinkt dramatischer dan het is, want ik ga ook voor 2018 voor minimaal. Niet meer zo bang zijn dat er dingen niet verzekerd zijn, want de ervaring leert me dat je eerder oververzekerd bent.

Terwijl ik aan de telefoon zat met zoonlief, net terug van zijn werk, en hem uitnodigde voor een pre-Kerstbrunch, hoorde ik dat iemand me belde. Zal je zien dat dit net de gemeente is...hahah.... Oh...niet een bekend nummer. En in plaats van direct in de Goody Good Good mood te schuiven; laat de beller maar terugbellen! Ontspan.

Nawoord: Ontspannen blijkt me nog niet zo goed af te gaan. Er was een voicemail ingesproken. Waarschijnlijk stond mijn contactpersoon al met haar jas aan, want terugbellen lukte vandaag niet meer (door mij dan) en ze zijn intern voor mijn verzoek een werkproces aan het opstarten (mmmm...ook een langdurig iets kennelijk), maar nog niet klaar en ik kan woensdag weer bellen als ik vragen heb. En Fijne Kerstdagen.... Mijn niet-ontspannenheid blijkt hieruit; dat ik toch nog of met de telefoon in de zak loop of gewoon thuis blijf en ondertussen wel iets doe, maar in de 'bel me dan!!' modus zit. En pas nu, al ver in de middag ben ik er wel klaar mee. Dat gezemel. Van mijzelf voornamelijk. Die ingeboren braafheid. Van kijk mij toch eens goed mijn allerbest doen. Waar ik helegaar niks mee bereikt heb. Niet eens een medaille van de Braafheid Academie!

Maar goed: Neem nog een kop koffie; maak nog wat lamellen van je Luxaflex schoon, stofvrij en lekker helder aka de oorspronkelijke kleur en wees vooral dankbaar voor alles wat er goed gaat en goed is. En dat blijkt zo ontzettend veel te zijn, vooral in de categorie Echt Belangrijke zaken.

Onder het schoonmaken kijk en luister ik naar een documentaire over George Micheal die verleden jaar met Kerstmis overleden is. Kreeg in 1997 van een Australische vriend een bandje (ja...cassettebandjes, dat deed je toen nog) met ballads van hem. Een totaal ander genre dan hij met Wham zong. En ik vond het mooi (maar goed; ik vond vrijwel alles wat hij opstuurde mooi).

Maar deze song, van Queen oorspronkelijk, trof me alweer in mijn hart. Ook door het verhaal van George over geliefden verliezen aan Aids. Aan de dood.

Erfenis

Met een zucht legde ik gisterenavond het uitgelezen boek weg. "De erfenis van Elisabeth". Elke avond met plezier weer naar bed, omdat ik wist dat dit boek op me lag te wachten. Heel fijn geschreven, oorspronkelijk Engels.

En ook bedacht wat dan de erfenis is die ik gekregen heb of die ik ooit denk door te geven.

Spullen, herinneringen, gedrag.

Ooit een ontzettende ruzie gehoord tussen mijn vader en zijn zuster over iets 'antieks' wat zij zou hebben ingepikt, maar voor mij was bestemd door mijn overgrootmoeder die overleden was. Beschaamd werden weken later de, in mijn ogen grootse zaken, overhandigd, maar het was een lullig klein kristallen karafje en een nog lulliger ook qua grootte, delfsblauw doosje. Knijp je oog dicht en je zag het dingetje niet meer.
Was dat nou die enorm ruzie waard? Ik begreep er niets van. Maar ik had mijn erfenis. Yeh.... Om zoiets??? Pas veel later begreep ik dat het niet om de spullen ging, maar om gedrag en om de pikorde.

Ik hou van tuinieren al denk ik zelf dat ik geen echt talent heb, maar mijn beide kinderen wonen in een appartement en voor zover ik nu kan zien hebben ze (nog) geen behoefte aan wroeten in de grond. Al heeft het ene kind wel een aantal kamerplanten. Ik hou niet zo van kamerplanten, vind het meestal nogal truttige planten, mijn moeder weer wel, die heeft echt groene kamerplantenvingers. Ik ben meer van buitenplanten.
Ben creatief, nog veel meer dan ik zelf toegeef en vind het heerlijk om met mijn handen iets te maken. Breien, naaien, borduren en ik denk als ik erin duik, dat ik ook kan haken. Ooit iets begonnen, maar toen was ik nog niet zo rustig in mijn hoofd, dus dat werd wat rommelig.

Kan tekenen en schilderen, maar ook daarvan zie ik tot op heden niets terug in mijn kinderen. Maar ik weet hoeveel mijn beide Opa's van tekenen hielden, hun kinderen niet en kennelijk slaat het dan een generatie over. Alhoewel toen mijn vader in het verpleeghuis zat omdat hij oa Alzheimer had, hij enorm genoot van schilderen. Niet dat er nou direct een verscholen Rembrandt in hem zat, maar het plezier wat hij had daar ging het om. Ik heb een grote groene teken-map met werk van hem. Mijn moeder heeft ook dat haar huis uitgebonjourd, zoals alles wat aan mijn vader of zijn familie herinnert.

Dromen en dan in het bijzonder voorspellende dromen is iets wat in mijn familie voorkomt. Maar wel in een soort van Jozef-vorm. Je moet het kunnen verklaren om te zien wat de betekenis is. Het helpt om dromen op te schrijven, want natuurlijk zal iedereen zeggen als er iets uitkomt dat dit wel heel erg goed uitkomt of toevallig is.
Synchroniteit noemen ze dat in de psychologie.

Zowel mijn vader als mijn moeder hebben maar 1 zus, dus dat betekent dat ik maar 2 tantes heb. De ene tante werd altijd als 'raar en stom en achterlijk' bestempeld door mijn ouders en omdat ik qua uiterlijk (en omvang) op haar leek voelde ik me ook zo, behandelde mijn vader me ook zo. De andere tante kreeg het hokje Oppervlakkig, dus geen van de tantes voldeed. Voor mij, als kind, was die Stomme tante gewoon een lieve tante.
Best wel ingewikkeld, vooral als je maar twee tantes hebt. Hun echtgenoten, was mijn ervaring, hielden er allebei van om in jonge meisjeslijven te knijpen in gedeeltes waar niemand mag knijpen. En dat wel stiekem uiteraard.

Dat heeft mij geleerd dat ik mijn kinderen heb meegegeven dat niemand zomaar aan hun lijf mag komen. Dat mijn kinderen waardevol zijn. Dat ik ze ook heb gewaarschuwd voor dit soort mensen. Voor familieleden die heel netjes lijken, maar dat niet zijn.

Dat ik dat grote kleed, wat binnen onze familie van generatie op generatie werd doorgegeven, dat kleed om alles onder te vegen, niet heb geaccepteerd als mijn erfenis.

Foto van Pixabay

Heb mijn kinderen verteld wat er aan de hand is - toen ze daar oud genoeg voor waren - , wat er speelt en zij hebben zelf hun keuzes kunnen maken om nog wel of niet om te gaan met neven en nichten. Juist omdat mijn kinderen mij vertelden en mij eigenlijk leerden, dat de kinderen van die familieleden niet mochten lijden onder de fouten van hun ouders.

Nou, genoeg naar de Erfenis gekeken.

En ook lang genoeg wederom op een telefoontje van de Gemeente zitten wachten. Ik ga wat luchtigs doen (een boodschapje en even naar buiten hahah) en voor de rest van de dag het Licht opzoeken. Of zelf maken door alle waxinelichtjeshouders lekker aan te steken straks. Of weer even naar een filmpje van mijn lieve kleinkind te kijken. Superfijn die smartphone!

Slome Sjaantje

Voelde me bij het wakker worden een Slome Sjaantje. En toch kon ik er ook direct mijn schouders over ophalen. So what!!

Ik was te vroeg wakker geworden vanochtend (rond 05.30 uur) en had een nieuw luisterboek gedownload, een kinderboek, want geen behoefte aan donker en duister en moord op kinderen. Heerlijk luisteren naar een verhaal over een Olifantje van Toon Tellegen. Zonder dubbele bodem's. Gewoon mooi.

Oh...aha...nu snap ik het: gisterenavond keek ik naar de opgenomen aflevering van Cardinal, waarin het over kindermoord ging. Niet echt goed voor mijn huidige tere zieltje merk ik.

En gisteren ook nog mijn eigen blog nagelezen om te zien hoe ik van een donkere plek naar het licht toeschuif. En door wie en wat en wat maakt het verschil. Het viel me op dat ik vaak meldde dat ik slecht had geslapen. Iets waar ik voordat ik mijn uitbuitwerk ging doen zelden last van had.

Dus bij het wakker worden niet mezelf voor mijn kop slaan dat het zo laat was - want; er HOEFT niets -, maar lekker mijn bed afgehaald en alles in de was gedaan. Kan ik vanmiddag mijn bed lekker vers opmaken. En me verheugen op slapen in een lekker schoon bed.

Dus maar eerst een lekker grote kom Havermoutpap met bosbessen en lijnzaad gemaakt, kop koffie met kaneel erbij dan kan de dag starten.

Gisterenavond belde mijn moeder ook nog - op een voor haar doen vroeg tijdstip en dan komen altijd alleen maar Dienstmededelingen - en ze vroeg heel kort of ik 1e Kerstdag bij haar wilde doorbrengen. Buiten dat ik daar niet echt zin in had, was ik trots op mezelf dat ik heel simpel kon zeggen: Nee, bedankt, ik blijf thuis dit jaar.

Toen appte een zus me vrij kort daarna; of ik ook kwam 1e Kerstdag . Zij kwam ook en anders zat mijn moeder alleen. En of ik anders met Oud en Nieuw kon komen, want anders zat Moeders dan die dag alleen. Dan konden we het een beetje spreiden.

Mijn moeder is geen zielig behoeftig oud besje, die niets meer kan hoor; ze rijdt lekker in haar cabriootje van hot naar her, woont in een afbetaald huis, geniet van het pensioen van mijn vader, doet zelfstandig haar huishouding, heeft een grote vrienden- en kennissenkring en slikt geen enkele medicatie en vrijwel al haar kinderen en kleinkinderen (veel!!)  wonen op fietsafstand.

Tjsa...ik heb hier het hele jaar alleen gezeten, want mijn moeder 'durft' niet deze kant op te rijden zegt ze, terwijl ze wel naar andere grote steden over snelwegen rijdt. Het is omdat ik heb gezegd dat ik het niet trek dat ze dan blijft slapen. En het moet dan wel uitsluitend op haar manier gaan. (Vooruit; Fair is fair = het moet dus ook op mijn manier gaan).Dus dan komt ze helemaal niet. En met de trein reizen dat is kennelijk een mijl op zeven. Maar dan gaat ze niet naar haar kleinkinderen of haar zieke achterkleinkind, want niemand wil haar brengen. Ik voelde me erg ongezien in die tijd. Onzichtbaar ziek. Het hielp niet mee dat ik dat niet kon loslaten. En ja, ik heb dat ook met haar besproken, maar dan komt er een riedel aan uitleg waar ik niet zoveel mee kan. Of hoef. Waarbij mijn gevoel volledig wordt ondergesneeuwd.

Dus nu de brave dochter uithangen die dan er gewoon weer zit met Kerstmis, nee, niet meer doen. Niet goed voor me. Verleden jaar ben ik ook al met Kerst geweest samen met mijn kinderen en vers geboren kleinkind en ook toen bedacht ik me al dat mijn andere broers en zussen mooi de dans ontspringen, door wel hun eigen plannen te trekken. Mijn moeder is niet zielig en eenzaam, maar zij kan het zo brengen alsof er niemand aan haar denkt. Dat kan je ook omdraaien. En dan krijg je een ander plaatje.

Was hangt, alweer een flink stuk luxaflex ontgrauwd en nu is het zaak dat ik mezelf toesta om lichtheid te voelen. En te zien. Al is het de hele dag hier vrij bewolkt en sombertjes.

Toen ik gisteren een eind liep met Man met Hond zagen we opeens in het bos een versierde Kerstboom staan. Enorm grappig. En ook dat iemand dat gedaan had en dat die ballen er nog steeds in hingen!

En net nog een hele positieve ervaring in een winkel. Ik had daar een tijd terug Kerstkaarten gekocht, maar zag dat er niet genoeg enveloppen bij zaten. En ook nog een afwijkend model, dus kon niet mijn standaard enveloppen uit de voorraad gebruiken. De dame achter de kassa heeft dat prima opgelost, door een pakje enveloppen open te maken en er een paar uit te halen. Gratis!

Fijn!

Doorlopen!

Vandaag weer een heel eind gewandeld met Man met Hond. Zoals ik al bij een vriendin aangaf, is het voor mij nu helder geworden dat ik prettiger wandel als ik dat zonder verwachtingen doe. Verwachtingloos Wandelen. Kan zo maar een nieuw werkwoord worden in 2018.

Verwachtingloos in de zin van niet (meer) denken dat hij mij snapt, of mijn gedachten kan lezen of opeens meer is dan de wandelman. Wat vroeger was, is vroeger en niet nu. Vroeger was het ook Horizontaal wandelen. Die sport beoefenen ik nu nog individueel.

Blij dat ik wandel en een heel eind, want toen ik zag dat we richting parkeerplaats konden lopen gingen we nog een rondje om de plas en door bossages en modderige paden.

Thuisgekomen kakte ik een beetje in, maar ik bedacht me dat dat mag. Ik hoef (nog) niet de hele dag op hoog energieniveau te zijn. Of van allerlei zaken af te strepen en door te strepen.
Een week geleden zat ik aan het ziekenhuisbedje van mijn kleinkind en nu kan ik -redelijk onbezorgd - gewoon wandelen. Hoe fijn is dat?!

Mijn psycholoog gaf aan dat ik mag nadenken over hoe ik liever voor mijzelf kan zijn. Want mijn immer kritische innerlijke stem die kan bij tijd en wijle nogal aanwezig zijn. Of alles overstemmen.

En toch werk ik nog steeds stukken van die lijstjes af. Omdat de hele dag niks doen me ongedurig maakt en omdat er op sommige zaken een deadline zit. Zo wandel ik ook dat lijstje rustig door.

Hongerig

Hongerig naar geluk of eigenlijk en beter nog - want wat is geluk nou eenmaal en het is zo vluchtig -  naar tevredenheid. Naar me tevreden voelen, tevreden blijven voelen en niet langer gefrustreerd zijn. Probeer inderdaad steeds met andere ogen naar een situatie te kijken en bij alles ook te denken: "Is dat zo" (Dank Vlasje!)

Was zo blij gisterenavond toen ik na een bezoek aan mijn dochter, schoonzoon en kleine kruimel nog met energie thuiskwam. Energie!! De meeste tijd was ik zo enorm moe na zo'n onderneming. Dat ik met de bus moest, met de trein, overstappen, trein en oh mensch...nog een stuk lopen. Maar nu dus nog energie.

En zo fijn dat ik zo mijn soepje kon opwarmen (vooruit denken!) en helemaal niets meer hoefde van mijzelf. Genieten van ontspannen en vooral dankbaar zijn dat kleindochter aan de beterende hand is.

Maar ook dankbaar zijn dat ze zulke lieve ouders heeft. Fijn gesprek met mijn dochter gehad over van alles en nog wat. Niet omdat we ervoor gingen zitten, maar omdat dat zo spontaan opborrelde.
Wat ik ook heel prettig vond te horen is dat ze van de week met een vriendin een dagje naar een Spa gaat. Heel goed: tijd voor jezelf nemen en voor je lijf. Ik kan nog veel van mijn dochter leren. Niet dat ik naar een Spa wil, maar wel dat ik tijd en aandacht aan mijn lijf mag besteden.

Toen ik vanochtend wakker werd zag ik dat ik een hele nacht had doorgeslapen. Voor de wekker wakker, maar niet midden in de nacht. Hoezee!

Zo fijn om de dag te beginnen met het idee van kom maar op. En maandag is meestal een prettige dag omdat ik dat ervan maak.  Ik doe mijn rondje Bless the House, ik denk dat ik zo direct nogmaals contact op neem met mijn gemeente, die me binnen 2 dagen zou terugbellen, een week geleden. Duh!

Ga een Kerstbrunch of eigenlijk een Pre-Kerstbrunch verzorgen voor mijn kinderen. Geen gedoe, maar gewoon fijn dat we even elkaar kunnen en vooral willen zien. Dus bedenken wat ik ga maken. Alles Halal, maar zo ingewikkeld is dat niet. Zelfs bij de Appie verkopen ze Halal producten. En zoveel vleesdingen ga ik niet maken. Zag een simpel recept van bladerdeegdingen met een eitje erin. En spek, maar dat laten we maar zitten.
Mijn ervaring is dat ik meestal toch teveel heb gemaakt of gekocht, dus hou mezelf in deze keer. Heb al jaren een tulbandvorm in huis en misschien van de week maar een mooie en lekkere tulbandcake maken (geen drank erin hahah. De ingredienten heb ik in huis (dank Flylady).

Wil ook nog een kado afbreien voor onder de Kerstboom. Mmm...nog even doorbreien maar. Geen dure dingen, maar vooral kleine dingen met liefde gemaakt of gekocht. Het gaat om het gebaar.

Kreeg vanochtend bevestiging van een Energiemaatschappij voor de overstap binnen. Mooi. Ook weer geregeld.

Ook bekijken of ik ga overstappen naar een andere zorgverzekeraar. En of ik misschien ook wel gewoon kan blijven waar ik zit. Ieder jaar veranderen is niet perse nodig. Maar kijk wel goed naar wat je te verwachten hebt aan zorg in 2018, met de kennis die je nu hebt. Waarschijnlijk moet er iets met een oog gebeuren en wie weet val je van je fiets en dan wil je ook graag in de buurt terecht kunnen, im gefahl von Hals- und Beinbruch.

Oh ja...deze week ook budget voor 2018 opstellen. Maar dat is niet zo ingewikkeld, want grotendeels hetzelfde als 2015, 2016 en 2017. Maar wel doen en goed kijken waar er geld is weggelekt. Of waar je kennelijk behoefte aan hebt en te weinig voor hebt begroot.

Verbaas en verwonder me erover dat ik al deze dingen nog kan en vooral wil. Begin van dit jaar waren er momenten dat ik naar de BBC keek en het niet meer verstond. Ik voelde me zo stom, maar mijn brein was oververhit leek het. Zelfs breien snapte ik niet meer. Ik kon eenvoudige telpatronen niet meer uitvoeren.

Wat is het nu dan anders. Dat ik weer plezier heb in dingen. En ja, Engels gaat weer normaal, versta het weer hoor. Echt true whore.

Wat me ook altijd heeft geinspireerd en kennelijk kan ik nu de moed opbrengen om dat me weer te laten inspireren is : Hoe kan ik dat voor elkaar krijgen. En klein zijn de verlangens, maar er zijn verlangens en dat is ook al fijn.

Dus inderdaad vandaag alweer gebeld met onze mooie gemeente. Wil graag van mijn geld af, maar zij willen dat kennelijk niet hebben, want terugbellen/schrijven ho maar. En toch wil ik het geregeld hebben, nog voor het einde van dit jaar dus alweer gebeld. En uiteraard alles genoteerd. Yep....ik word echt echt echt werkelijk waar teruggebeld. Mijn brief en eigen aktieplan staan al klaar.

Nu kan ik een beetje lachen hierom en a la Harm Edens van Dit was het Nieuws denken: gelukkig hebben we de foto's nog en mijn eigen plan trekken. Een jaar geleden was ik compleet wanhopig geworden van dit nalatige gedrag. En dacht dat het allemaal aan mij lag.

Dus mag en moet ook concluderen dat ik een grotere veerkracht heb dan ik denk.

Zelf bekeken

Vandaag kleindochter thuis bezocht en zelf bekeken of ze er al beter uitziet dan toen ik haar aan slangen en apparaten zag liggen in het ziekenhuis en ik moet tot mijn vreugde bekennen: Ja!!!!!

Lekker meezingen met Baby-tv met babyliedjes (oh nee...dat was ik). Guitige oogjes en zin om alles weer te ontdekken. Of gewoon lekker bij haar moeder knuffelen of bij haar vader. En ondertussen nog even een slaapje doen. Zo zoet.

Heerlijk om even een paar uurtjes bij haar te kunnen zijn. Haar moeder vertelde dat ze nog wel een paar weken last kan houden van hoesten, maar dat moet slijten. Schijnt erbij te horen, bij een infectie via een bacterie.

En omdat ik me aanmeldde voor NS extra kon ik de reis ook nog eens, zonder extra kosten,  Eerste Klas maken. Dat viel eigenlijk wel tegen, want ik merkte weinig verschil. Ja, dat je ruimschoots keuze hebt uit een zitplaats, maar de stoelen waren hetzelfde, alleen roodgekleurd, er was geen extra koffie of thee of service van dien aard. Alleen een plekje in een "aparte' ruimte. Eigenlijk heel ouderwets het idee van een Eerste Klas.

De trein reed niet naar het station waar mijn dochter vlakbij woont vanwege werkzaamheden op die lijn en dus moest ik nadenken hoe ik daar dan wel kwam. Uiteindelijk ben ik gaan lopen vanaf een ander station, ook omdat nog meer bussen de reis extra duur zou maken. En aangezien ik toch meer moet bewegen, gold dat direct als mijn loopje voor vandaag. Als provinciaal vroeg ik mijn dochter of het in het donker ook veilig was, maar daar moest ze toch wel een beetje om gniffelen. Ja mam...

Had in de trein een heerlijk boekje bij me (uit de bieb); Flip van Marjan Berk. Echt heerlijk boekje om in de Eerste of Tweede klas te lezen.

Nu wacht ik tot mijn soepje is opgewarmd (heerlijke Dahlsoep) en dan vind ik het een fijne zondag geworden.

Oh ja..ik zag bij Gerlinde van het Blog In het Hoge Noorden dat zij een tak voor voor het raam had gemaakt voor Kerstmis en dat vond ik zo'n leuk idee dat ik zoiets ook geknutseld heb van het groen wat ik voor mijn Kerststukjes had gekocht voor mijn dochter en haar gezin.

Nu doen zij niet echt aan Kerstmis maar ik zei al dat ze het ook als Zonnewende/Wintertak/het Licht komt-tak mag zien. Wat ze willen. Of achter de Rodondendrons gooien, is ook een optie.

Ik vond het in ieder geval een leuk werkje om te maken.

Nog 9 dagen maar zwijmel

Nog 9 dagen en dan is het Kerstmis.

En er zijn heel veel songs te vinden over Kerst. Perfecte Kerst, Verpeste Kerst, Witte Kerst. En ga zo maar door.

Maar uiteindelijk gaat het erom dat je die dagen kan doorbrengen met de mensen die je dierbaar zijn. Onthoudt de Gouden Regel: Bezoek en Vis blijven 3 dagen fris. Dit omdat Kerst nu extra lang kan duren omdat het op maandag en dinsdag valt dus met weekend erbij wel 4 dagen!

Oh ja: Voor wie een echte Kerstster wil zijn: kijk op het blog van Annemiek en stort wat voor haar Kerst-actie: Kerstactie Annemiek

Onderstaande song vond ik toen ik zocht naar Perfecte Kerstsongs:

Ik hou van Daniel Lohues zijn liedjes, al moet ik soms wel zoeken naar de ABN versie. En sneeuw hebben we deze week al gehad, dus niet meer klagen :)


Hieronder de originele tekst:

Ik zie ons lopen in de sneij
Dikke jassen, 2 paar sokken
In mien dreumen één groot kerstcliché

Dennengeur en maoneschien,
Sterrenklaor, 1000 keersen
If you want it zingen Jóhn & Yoko,
Nou ik wul wel

Mar der is ien muuilijkheid
't Is zelden dat 't hier met Kerstmis sneijt
Zelden is't hier net zo wit
as op zo'n kerstkaort

Mar waorum ok dat nog wensen
Want ik heb joe en jij hebben mij

En die sneij die denken we der wel bij
Want zunder sneij is't ok wel Kerst en old en neij
En mog der nog wat vallen dit jaor
Dan is't ja mooi, dan is't ja klaor
Mar valt der echt gien iene vlok
Dan denken we het dér wel bij
Die sneij

'n Gruune Kerst hef ok wel wat
Leersen an en deur de plassen
En in huus wat holt bij op het vuur

En bovendien toen in Bethlehem
Zullen ze daor toen ok 'n pak sneij had hebben?
't Lek mij stug, 't kan best wezen
Wie zal't zeggen

Mar 't is gewoon een feit
't Is toch anders as 't sneijt
't Is net of 't dan echter is,
volgens het boekie

Mar waorum ok dat nog wensen
Want ik heb joe en jij hebben mij

Ik luuster nie naor 't weersbericht
Want ik wul niet dat 't daor an ligt
Wat veur weer 't ok wordt dit jaor
't Kan me niks verschelen

Die sneij

Foutekersttruiendag

Blij dat ik volgende week een gesprek met mijn psycholoog heb, want moet natuurlijk wel even bijkomen van het feit dat Gordon niet getrouwd is.

Nee hoor; laat hem nog maar lang en goed uitzoeken wat nou wel bij hem past, maar dit in ieder geval niet.  En zeker niet en plein public een relatie opbouwen.

Vanochtend laat wakker en ik kon tegelijkertijd denken dat dat helemaal niet erg is. Want geen afspraak op de agenda (ik heb niet eens een agenda meer!) dus begin de dag rustig en kijk maar wat er komt. Alles kan zo weer 180 graden anders eruit zien. Dus genoten van een warme douche met mijn oranje Rituals douchefoam. Dat vind ik echt verwennerij en ik doe gelukkig heeeeeel lang met een bus. En die geur maakt me blij.

En daarna bedacht ik dat ik dan NU ook mijn voeten moest verzorgen. Altijd als het weer wisselt tussen vriezen en dooien dan doet mijn kleine teen pijn, dus wees er een beetje lief voor. Zo gezegd zo gedaan en uiteindelijk is het dan niet veel moeite, maar ik merk dat ik er gewoon te weinig tijd voor vrijmaak. Of 's avonds gewoon geen zin heb in koude voeten in een bak water. En toch is ook dat zorgen voor mijn voeten belangrijk. Vooral nu ik (weer) meer loop. Sowieso goed voor je lijf zorgen is belangrijk. En lang, te lang vond ik dat allemaal geen moer uitmaken. Wat had het allemaal nog voor zin.

Administratie gedaan. Ook altijd prettig als alles loopt en klopt. Kreeg van de week nog weer even een kleine hartverzakking (wat me aangeeft dat ik nog niet helemaal stressbestendig ben) toen mijn fanclub eerder dan normaal me een bericht stuurde. Maar bleek dat de grote site van alle berichten van de Overheid een paar dagen wegens onderhoud uit de lucht is en ik dus eerder bericht kreeg van een regulier bericht. Don't panic Mr Mainwaring!!!

Gisteren Dennentakken (gelukkig maar € 1,50) gehaald om een Kerststukje te maken. Dat doe ik altijd liever zelf, want de prijs die je betaalt in de winkel is te veel voor wat je ervoor krijgt. En ik heb gewoon genoeg in huis om zelf iets in elkaar te knutselen. Bovendien vind ik het ook nog eens leuk om te doen. En alles wat leuk om te doen is, is weer goed voor de stemming.

Van de week zag ik het programma waarin iemand (ja...een bekende Nederlander) 3 weken op straat leeft. En dat deze actrice (Imanuelle Grives) zo ontzettend blij was dat ze nog even met haar vader kon bellen. Dat ze nog iemand had om op terug te vallen. Het besef kwam toen pas bij haar binnen hoe eenzaam het is als je niemand hebt. Of durft te hebben denk ik dan. Want uit ervaring weet ik dat je kring groter is dan je denkt, vooral als je je eenzaam en afgesloten voelt.

Toen ik een aantal jaren geleden als vrijwilliger bij een landelijke telefonische hulpdienst werkte, was dat een van de grootste thema's. Dat ze ons belden omdat er niemand anders was.

Denk ook weer even terug aan mijn collega, die een aantal jaren geleden uit het leven stapte rond deze tijd en waarvan wij - de collega's - wel vermoeden dat ze eenzaam was. Want anders dan anderen en moeite met contact maken. Toch bleek op haar crematie dat de hele aula propvol zat en dat er sprekers waren die haar vriendschap roemden.
Hoe weinig weet je van elkaar. Maar ook was ik dankbaar dat ze toch een kring van mensen om haar heen had. Die haar allemaal naar het Licht stuurden die dag. Die dag in de sneeuw, die dag voor Kerstmis.

En dan is het vandaag kennelijk FouteKersttruiendag. Zelfs Rembrandt heeft er eentje aan vandaag. Al denk ik dat het in zijn tijd nog niet echt een dingetje was. En dat zo'n knalrode trui enorm duur was.

Het is somber weer vandaag. Daarom is het nog prettiger om dan het het licht en luchtig te maken en te houden. Even dacht ik nog dat ik misschien wel naar de kapper zou kunnen, maar ik zie het niet zo zitten vandaag. Niet genoeg 'zit' en 'wacht' energie.

Ik denk dat ik mijn verwarming een tikkie hoger zet dan 15 graden, want ondanks foute trui, toch wel frips. Oh ja...boven ook maar even de ramen dicht doen; genoeg doorgelucht!

Wees blij en dankbaar als je vanavond naast iemand op de bank mag hangen. Dat er iemand graag bij jou wil zijn. Want zo vanzelfsprekend is dat niet. (En ja..als die iemand Al Bundy is dan snap ik dat je als Peggy ook denkt..La maar).

Trek dan die FouteKersttrui maar over je hoofd. Ook lekker warm.

De ster van Gordon

Gisterenavond zag ik net als Gordon regelmatig hoopt,  mooie sterretjes. Vallende sterren van de Geminiden-zwerm.

Ik lag al in bed, maar bedacht dat je een wens mag doen als je een vallende ster ziet. Heel toevallig net op dat moment brak de lucht even open, want het was tamelijk bewolkt en zag ik verschillende vallende sterren. Zelfs zonder contactlens. Dat kwam goed uit want ik had voor heel wat mensen wat te wensen.

Wat prachtig! En helemaal gratis. Alleen weer even uit je warme bed komen en je gordijnen open doen. Op het juiste moment

Toen ik gisterenmiddag het goede bericht hoorde dat kleindochter ontslagen was uit het ziekenhuis en thuis de kuur mocht afmaken, toen pas kreeg ik zin om de kerstboom uit de voorraadkast te pakken (namaak) en op te tuigen.

Gelukkig heb ik geleerd om op de dozen (die dozen zat ooit een kerstpakket in, dus al jaren oud, maar lekker herkenbaar als Kerstdoos, voor deze kerstdoos, vooral duidelijk te schrijven wat erin zit. Hoef ik niet te zoeken. En toch kom ik ieder jaar weer grappige dingen tegen die ik kennelijk vergeten was. Ook heb ik wat oude Appie Heijn Kerstplastictassen waarin de lichtjes en sterren zitten. En de Kerstkussen-overtrekken. 

Vergeten objecten zijn o.a.van die vogeltjes die hun staart verloren hebben en hun knijpertje. Die piek met in guldentekens de prijs op het doosje. Tientallen plastic ballen uit de tijd dat mijn kinderen klein waren (en terugdenken aan die keer dat ik zei "Ja hoor...die kunnen niet kapot en per ongeluk toch een glazen bal probeerde te laten stuiteren").

Het is uiteraard tamelijk sentimenteel en ook vreemd om een plastic nep-spar in je huis in december te plaatsen en die te versieren. Of nog vreemder een echte boom. En die dan na een paar weken weg te gooien. 

Stel dat het een cactus zou zijn. En iedereen in Nederland zo'n prikkelboom in huis haalt (oh ja...dat doen we al want supertrendy) en er dan ballen inhangt.

Waar komt de traditie van Kerstballen vandaan? Die boom snap ik - Midwinter en eeuwig groen, net als die lichtjes en sterren - maar de rest hebben we er bij verzonnen omdat het gewoon gezellig is. 

Kan me herinneren dat mijn Opa altijd Kersttakken rondom schilderijen in zijn huis stak. Het hele huis rook heerlijk naar dennen. En het verhaal dat Oma en Opa vroeger echte kaarsjes in de boom hadden en mijn Opa ooit die boom brandend en al, als een fakkel door de tuindeuren moest gooien om erger te voorkomen. Luid vloekend. Gek genoeg kan ik me van de andere kant niks herinneren van Kerstbomen of Kerstdiners of gezelligheid. Daar moest je als kind maar gewoon je tijd uitzitten en vooral niet lastig zijn.

Ik hoop dat mijn kleinkind later aan me terugdenkt als die eerste Oma en Opa. Dat vooral de gezelligheid en de aandacht met liefde voor mijn familie onthouden blijft.

Een van de echte sterren in blogland vind ik Annemiek. Dus wil je iemand nog een lichtje gunnen deze Kerst maak dan wat over naar haar zonder strijkstok Goede Doel. Klik hier maar: De echte sterren

Vanavond kunnen we op tv zien wie Gordon heeft uitgekozen om zijn sterretje te poetsen. Misschien wel 6 maanden en dan zal zijn eigen ster weer dusdanig gaan jeuken dat hij weer iets anders nodig heeft. Dat lijkt me ondanks al zijn geld toch een eenzaam bestaan. Dat je nooit rust hebt. En altijd jeuk aan je sterretje.

Oh en morgen schijnt het Internationale Ugly Sweater dag te zijn. Hoef ik me niet eens om te kleden.

ET Phone Home

Wat was ik blij dat ik "gewoon" op bezoek kon gaan bij mijn lieve kleinkind in het ziekenhuis. Niet teveel sneeuw of code Rood noch code Rood in mijn hoofd.

Moest eigenlijk alleen maar lachen toen ik drie kwartier op de bus stond te wachten en het digitale bordje telkens "oponthoud" aangaf en daarna vervolgens weer een nieuwe aankomsttijd doorgaf.
Omdat het zo glad was had ik een bushalte wat dichter bij huis uitgekozen en daarmee ook een lokale buslijn en blij dat het fietspad goed gestrooid was, dus kon ik redelijk zonder glibberpartijen de bushalte bereiken. En gelukkig lag er nog sneeuw aan de zijkanten van de stoepen, dus kon ik met grip toch in de avond weer naar huis lopen, want alle 'schone' fietspaden waren helemaal opgevroren en spekglad.

Met andere wachtenden ergerden we ons, maar ook kon ik met iemand enorm lachen om de wachttijd. Want er komt in ieder geval nog een bus.
Er stond een man bij de halte die het nodig vond om ons land met Rusland te vergelijken, waar ze gewoon zonder voorruit rijden, want anders slijten door de vorst de ruitenwissers enorm die vastvriezen en jemig de pemig wat een watjesland was Nederland dan; 1 dagje sneeuw en het hele land in chaos. Nee...in Rusland...daar rijden ze gewoon met het dak eraf, want anders vriest dat vast!

Grappig want ik heb ooit met Russen samengewerkt en die reden toch echt met een vooruit in de auto in de winter. Ook met minus 30. Maar wel met speciale diesel in de tank en spijkerbanden. En de auto eerst aan het stopcontact opwarmen.

Maar goed..de bus kwam uiteindelijk, de trein ook, de tram ook en wat heerlijk dat de tram voor de ingang van het ziekenhuis stopt. Daarna even zoeken waar de Kinderafdeling is en ik wist eigenlijk niet zeker of ze er nog waren, want al een paar uur geen contact (of ze sliepen dat kon ook of de telefoon stond uit - dat laatste).

En in de wirwar van het ziekenhuis vond ik gelukkig snel de Kinderafdeling en na wat geklungel met de toegangsdeur (tsja...lees dan eerst de instructies he...) en wie was dan dat kleinkind, werd me de kamer gewezen waar ze was. Haar ouders waren er ook en het was heerlijk rustig en heel prive. Geen open zaal of doorzichtige bak, maar gordijnen en zacht licht.

Ze was verbonden aan een monitor door allerlei draden en zo kon de verpleging haar goed in de gaten houden. Je hebt bijna een ITC opleiding nodig om dat uit te kunnen lezen. Aan haar teentje zat een clip met een soort van wat ik haar ET Phone Home lampje noemde. En rond haar lieve koppie de zuurstofleidingen, maar zo zei haar moeder, op haar neus, niet meer in haar neus, dus proberen hoe het zonder zuurstof gaat. Mocht het niet gaan, dan zat alles nog op het koppie geplakt en konden ze direct weer zuurstof geven.

En ging dat een hele nacht goed, dan mocht ze naar huis om daar verder op te knappen.

Heerlijk dat ze nu inderdaad naar huis mag!! Want zoals ET al wilde is het nergens zo fijn als thuis.

En wat doet het pijn aan je hart om je lieve kleinkind zo ziek te zien. Dus ben zo blij dat het beter gaat en ze lekker naar huis mag.

Vandaag me al voorgenomen om bewust op ontspannen te focussen, want ik merkte dat ik dat nodig heb.

En toch weer heel wat opruim- en schoonmaaktaakjes gedaan. Gewoon omdat ik dat wil. Niet te lang, niet perfectionistisch, maar kort en krachtig.

Dan ga ik zo direct maar eens de Kerstboom uit de voorraadkast schleppen en neerzetten. En optuigen is ook fijn. Want vond het de Goden verzoeken om dat eerder te doen.

Hallelujah!!

Gejaagd

Juist omdat ik gisteren ook nog eens ingesneeuwd was, zowel fysiek als in mijn hoofd en niet eens ergens met vervoer kon komen, voelde ik me nogal tsja...nogal opgejaagd.

En vandaag hoop ik op dooi, zodat de bussen weer rijden, want hoorde dat ze gisteren eind van de middag niet meer reden. Sommige opritten van de snelweg konden ze niet op.

En de trein was natuurlijk ook idem. En dat 9292 eruit lag hielp ook niet. Net nadat alle schema's veranderd waren.

Maar die opgejaagdheid komt voort uit het gevoel dat ik weer alles fout doe. Dat ik gisteren meteen in het ziekenhuis had moeten zijn (hoe dan????)

Dat ik vandaag met fruitmanden en honderd knuffels aan haar bedje moet staan (moet???)

Dat ik ieder uur moet informeren hoe het gaat.

Dat ik moet doen, doen doen doen....

Jemig mens...hou je eens rustig!!!

Nog geen inspiratie om nu de Kerstboom op te zetten. Te gejaagd merk ik maar wel een klein stukje van mijn huis in Kerstsfeer gebracht en die rituelen geven ook rust. Dat ik mezelf dat gun.

Dus net maar even sneeuw geschept. Zodat iedereen weer veilig over mijn stukje (en vooruit ook maar dat van de buren die deden alleen hun eigen straatje) kan schuifelen. En even fysieke arbeid is fijn, want dat kan je hoofd bijna aan niets anders denken dan Schep die Sneeuw!!

Alle doe-taken voor vandaag qua huishouden ook al afgerond, zonder dat ik daar erg in had, maar ik deed het al.  Zonder de e-mail te hebben gelezen. Net als gisteren. Ook dat brengt rust (en regelmaat hahah).
En de uitzoekklus ook in gang gezet. Gisteren al. En vanochtend deel II afgehandeld.

Dus je mag tevreden zijn. En dan vanmiddag kijken of je naar het ziekenhuis kan komen.

Dochter gaf me gisterenavond aan dat ze nu weer naar een ziekenhuis in hun stad zijn gebracht. Alweer een ambulance-ritje en dat met code rood! Gelukkig is dat ziekenhuis bij hen in de buurt dus niet meer lange reizen voor haar papa. Ze moet vandaag ook nog blijven, want nog steeds zuurstof nodig. En heerlijk dat 1 van de ouders bij het kind mag blijven ook in de nacht. Dat geeft denk ik zoveel rust en veiligheid.

Moet dus ervoor zorgen rustig en kalm te blijven. Me niet door mezelf laten opjagen. Dus ga zo direct even wat ontspannends doen. Breien, borduren...en dankbaar zijn dat er goede zorg is in Nederland.

Dankbaar zijn dat ik de straat op durf met de gladheid. Dat ik durf te reizen en bovendien dat ik KAN reizen (daar genoeg saldo voor heb). Ze zouden bij de voedselbank ook een OV-Bank moeten aanleggen. Want maak eens een ritje naar een ziekenhuis ver weg en je hele weekbudget is gehalveerd.

Ziek kleinkind

Wakker worden met een bericht dat kleindochter in ziekenhuis is opgenomen.

Mijn dochter gaf door dat ze na haar verjaardag ziek was geworden en de koorts niet zakte. Dus na een aantal keren huisarts en Spoedeisende hulp volgde het advies voor opname.
Waar ik gisteren genoot van de sneeuw, baalden zij enorm, want ze moesten door die gladheid naar huisarts en ziekenhuis.

Helaas was het vol in het ziekenhuis (ja...dat kan!) en moesten ze met die gladheid met een ambulance naar een ander ziekenhuis in de provincie. Want daar was misschien wel plek.

Sta je niet bij stil als je in de hoofdstad woont met veel ziekenhuizen en een ziekenhuis om de hoek. En misschien ook wel, want al bij haar geboorte was er nergens plek om te bevallen. Dus ook toen al moeten leuren bij ziekenhuizen, terwijl mijn dochter al bijna moest bevallen.

Maar goed. Het is een rotbericht zo op de maandagochtend, maar ze is in goede handen en ligt aan de zuurstof en krijgt antibiotica want er is een bacterie gevonden. Allemaal in en aan zo'n klein lijfje.
Blij dat mijn dochter en schoonzoon hun hoofd koel hielden en goed handelden.

Ik kan verder niks nu. Wat een vervelend gevoel is. Wil graag er kunnen zijn als mijn dochter me nodig mocht hebben.  Het enige wat ik kan doen is kalm blijven. En bidden.

Hoop dat de behandeling aanslaat en ze straks weer onbezorgd door het leven dartelt.

Witte Wonder Wereld

Vandaag aan het eind van de middag is mijn vader 5 jaar terug overleden. Hij had net nog een lekker toetje op. Dat typeert hem 'n beetje. En maakte me toen al aan het glimlachen.

Ik zie hem nog vaak terug. Vooral als ik in de spiegel kijk. Of naar mijn lijf. Of misschien wel in mijn gedrag, wat ik ingewikkeld vind, want mijn vader liet nog wel een paar steken vallen als vader en mens. Of hij daar wat aan kon doen dat is nog ingewikkelder.

Maar heb eerlijk gezegd geen behoefte meer om een diepte- analyse op het huwelijk van mijn ouders los te laten of op mijn vader. Hij is nu 5 jaar dood en ik mis hem niet heel veel. Dat komt ook omdat hij al heel lang er niet meer was door zijn ziekte.  En net als ik dat concludeer, dan komen er weer vlagen binnen van hoe hij was. Ook zijn grappige kanten. En hoe hij zijn hele leven op zijn tenen moest lopen. Arme man.

Ik zie ook dat ik zelf soms te lang in hoe het vroeger was kan blijven hangen en merk dat me dit weinig positiefs brengt. Het is een afgesloten periode die niet weer terugkomt. Zaak is om meer van vandaag te genieten en daarmee een basis voor morgen te leggen.

Maar vandaag dus;  wat een geweldig weer is het nu. Ik hoopte al op sneeuw en hoorde dat elders in het land er gisteren en eergisteren al een wit pak lag. Hoe magisch mooi en verstild lijkt de wereld als het wit is.
En vanochtend begon het ook eindelijk hier te sneeuwen. Eerst natte sneeuw en nu lijkt het te blijven liggen.

En fijn dat ik nergens heen hoef, want misschien zou ik dan wel anders piepen. Heb in het verleden ooit uren vastgestaan in onverwachts sneeuwweer en deed een uur over alleen al van de afrit naar de snelweg rijden.

Maar net terug van een lekker eind door de verse sneeuw lopen, die inderdaad bleef liggen. Op de oude Timberlands van mijn dochter, maar heerlijk warm en mijn voeten blijven droog

Oh...dat knerpgeluid dat is zo heerlijk. En die rozige warme gloed in je lijf omdat je weet dat je lekker buiten bent, terwijl het niet hoeft, maar je het zo heerlijk vind. En die eerste voetstappen - als een Maanwandeling - op een groot wit maagdelijk veld. Nog net geen sneeuw-engel gemaakt hahah!!

Had gisteren Beertje Paddington opgenomen en zo fijn om die nu te bekijken. Ja, een kinderfilm, maar Brits en van zulke fijne kwaliteit dat ik met genoegen en een glimlach aan het kijken ben. Ik hou van beren. En niet alleen van mastuberen.

Ooit had ik met een lagere schoolvriendin een geheime Berenclub. Gingen we in het bos (zo noemden we dat; het was gewoon een strookje land tussen twee wijken, met dichte struiken, bosjes en bomen, dat kon gewoon in de jaren 60, op zo'n plek spelen) verhalen verzinnen over wat onze beren gingen doen. Twee kleine speelgoedbeertjes. Beertje Paddington achtig, al is die in de film 1.10m. Wel wat groot voor aan een sleutelhanger.

Het thee-water is klaar; ik ga een lekkere kop warme thee maken en genieten van deze Witte Wonder Wereld. Alsof ik heel even in zo'n sneeuwbol zit verstopt. Met of zonder hertje. Wat is dat met hertjes? Opeens zie je ze overal in de winkels. 2017 - Kerstmis met een Hert. Oh Dear.

Zo, kaarsjes aandoen en een extra licht voor mijn vader en voor iedereen die is overleden.

Brand zwijmel

Hevige bosbranden in Californie momenteel. En droog. Dus moest ik aan onderstaande song denken.

En ook omdat mijn zoon daar deze week weer zit voor zijn werk.

In sommige gedeelte van Nederland is het nu wit van de sneeuw. Hier niet of misschien moet ik zeggen nog niet, want het regent en hagelt hier alleen. Kennelijk nog te hoge temperaturen voor sneeuw.

De vestjes van Father Brown

Kijk ik weer, met veel plezier, naar een aflevering van Father Brown op BBC First, dan vallen mij altijd de zelfgebreide vestjes op in de serie.

Van de huishoudster:

Van de gastspeelsters:

Mooi ajour.

Een truitje met Egypische motieven. Hoe leuk!!


En op het grote internet vond ik deze, het originele jaren 50 patroon:

Mooi lurex vestje van Bunty (heerlijke naam toch!)


Buiten dat de aankleding zorgvuldig en goed is gedaan van deze serie, vraag ik me dan altijd af; wie breit die kledingstukken. Heeft de BBC een breister in dienst? Of een groepje breisters?

Ben momenteel een sjaal met stippen aan het breien. Dat gaat heeeeeeeeeeeeeel langzaam want ik brei die stippen in en dan had ik bedacht met allemaal losse bolletjes te werken voor die stippen, die ik dan per bolletje in boterhamzakjes doe om uit elkaar te houden en na iedere pen weer even alles uit elkaar draaien. Jemig....je zou er overstuur van raken. En toch is het heel ontspannen, want weinig ruimte voor andere gedachten dan bolletje hier en bolletje daar. Heerlijk!

Ik hou ervan naar dit soort details zoals die truitjes en vestjes te kijken en te zoeken. Ook de kopjes op de keukentafel vind ik interessant om te bekijken. Klopt het met de tijd?

Nu kreeg ik een aantal maanden terug, samen met het jaren 20 Amsterdamse stijl kastje van mijn Opa en Oma ook nog een aantal dozen van mijn moeder. Ja, daar zat het servies in van mijn overgroot-oma. Iedereen vond het nogal grof, maar ik zag een unieke stijl en zei dat ik het wel mooi vond. Niet dat ik het ook wilde hebben. Want ik heb al genoeg servies in huis.
Omdat mijn moeder vrijwel alles wat aan mijn vader of zijn familie herinnert het huis uit aan het werken is, drong ze (zeurde ze) wanneer ik dat kastje wilde hebben. Om een lang verhaal kort te maken, staat het nu in mijn huiskamer. Met die dozen onuitgepakt nog erin.
Maar alweer langdradig verhaal; ik zag dus dat servies ooit op de keukentafel staan bij Father Brown.

Wat ik opmerkelijk vond aan het gesprek met mijn zoon is dat hij mijn moeder in haar rol als Oma beziet. Zo stuurt hij haar vaak kaartjes van de plekken op de wereld waar hij voor zijn werk moet zijn. Omdat ze dat leuk vindt. En hij ook.

Hij vindt haar een fijne Oma. Terwijl ik nog wel wat vragen heb bij hoe ze bepaalde dingen deed als moeder. Daar ook gesprekken voor heb bij mijn therapeut. Maar ook; Dit leerde me dat ik hem niet mag beinvloeden met MIJN mening, mijn visie op dingen en dat dit ook maar slechts mijn gevoel is.

Ik weet zeker dat vrijwel iedereen een andere herinnering heeft aan dezelfde dingen. Of een andere kijk op zaken. Ook mijn broers en zussen. Maar ook dat mijn moeder in haar rol als Oma een veel lievere en mildere vrouw is dan toen ze moeder was.
Dat haalt de zwaarte er een beetje vanaf voor mij. Dat besef. En wat een lieve vriendin me vertelde; dat sommige mensen beperkt zijn. Dat ze niet in staat zijn om te reageren zoals gebruikelijk is.

En natuurlijk snap ik ook steeds beter dat mijn moeder heel erg jong was toen ze kinderen kreeg en van toeten nog blazen wist. De leeftijd van meisjes waar mijn zoon al niet meer warm voor loopt want te onvolwassen vindt hij.

Had vanochtend een oude banaan verwerkt in bananenpannenkoekjes, maar de laatste die was nogal hard gebakken (afgeleid) en nogal zwart geblakerd. Hahah...Past wel bij de zwarte koffie.
Waarvan ik nu nog maar een lekker kopje neem.

Buiten donker, nat en regen, hagel en andere neerslag. Binnen zorg ik voor warmte (kachel nog niet aan hoor...beetje bezuinigen zolang ik het kan rekken) door alweer wat aan de luxaflex te doen, wat dingen voor Kerstmis neerzetten en ik vind dat ik vandaag niks hoef. Maar wederom wel veel mag.

En ondertussen doe ik toch meer dan ik dacht te kunnen.