Moest eigenlijk alleen maar lachen toen ik drie kwartier op de bus stond te wachten en het digitale bordje telkens "oponthoud" aangaf en daarna vervolgens weer een nieuwe aankomsttijd doorgaf.
Omdat het zo glad was had ik een bushalte wat dichter bij huis uitgekozen en daarmee ook een lokale buslijn en blij dat het fietspad goed gestrooid was, dus kon ik redelijk zonder glibberpartijen de bushalte bereiken. En gelukkig lag er nog sneeuw aan de zijkanten van de stoepen, dus kon ik met grip toch in de avond weer naar huis lopen, want alle 'schone' fietspaden waren helemaal opgevroren en spekglad.
Met andere wachtenden ergerden we ons, maar ook kon ik met iemand enorm lachen om de wachttijd. Want er komt in ieder geval nog een bus.
Er stond een man bij de halte die het nodig vond om ons land met Rusland te vergelijken, waar ze gewoon zonder voorruit rijden, want anders slijten door de vorst de ruitenwissers enorm die vastvriezen en jemig de pemig wat een watjesland was Nederland dan; 1 dagje sneeuw en het hele land in chaos. Nee...in Rusland...daar rijden ze gewoon met het dak eraf, want anders vriest dat vast!
Grappig want ik heb ooit met Russen samengewerkt en die reden toch echt met een vooruit in de auto in de winter. Ook met minus 30. Maar wel met speciale diesel in de tank en spijkerbanden. En de auto eerst aan het stopcontact opwarmen.
Maar goed..de bus kwam uiteindelijk, de trein ook, de tram ook en wat heerlijk dat de tram voor de ingang van het ziekenhuis stopt. Daarna even zoeken waar de Kinderafdeling is en ik wist eigenlijk niet zeker of ze er nog waren, want al een paar uur geen contact (of ze sliepen dat kon ook of de telefoon stond uit - dat laatste).
En in de wirwar van het ziekenhuis vond ik gelukkig snel de Kinderafdeling en na wat geklungel met de toegangsdeur (tsja...lees dan eerst de instructies he...) en wie was dan dat kleinkind, werd me de kamer gewezen waar ze was. Haar ouders waren er ook en het was heerlijk rustig en heel prive. Geen open zaal of doorzichtige bak, maar gordijnen en zacht licht.
Ze was verbonden aan een monitor door allerlei draden en zo kon de verpleging haar goed in de gaten houden. Je hebt bijna een ITC opleiding nodig om dat uit te kunnen lezen. Aan haar teentje zat een clip met een soort van wat ik haar ET Phone Home lampje noemde. En rond haar lieve koppie de zuurstofleidingen, maar zo zei haar moeder, op haar neus, niet meer in haar neus, dus proberen hoe het zonder zuurstof gaat. Mocht het niet gaan, dan zat alles nog op het koppie geplakt en konden ze direct weer zuurstof geven.
En ging dat een hele nacht goed, dan mocht ze naar huis om daar verder op te knappen.
Heerlijk dat ze nu inderdaad naar huis mag!! Want zoals ET al wilde is het nergens zo fijn als thuis.
En wat doet het pijn aan je hart om je lieve kleinkind zo ziek te zien. Dus ben zo blij dat het beter gaat en ze lekker naar huis mag.
Vandaag me al voorgenomen om bewust op ontspannen te focussen, want ik merkte dat ik dat nodig heb.
En toch weer heel wat opruim- en schoonmaaktaakjes gedaan. Gewoon omdat ik dat wil. Niet te lang, niet perfectionistisch, maar kort en krachtig.
Dan ga ik zo direct maar eens de Kerstboom uit de voorraadkast schleppen en neerzetten. En optuigen is ook fijn. Want vond het de Goden verzoeken om dat eerder te doen.
Hallelujah!!
5 opmerkingen:
Hallelujah. Wat een heerlijk nieuws.
Yeah! Fijn voor jullie allemaal!
HEERLIJK bericht dit!
Oh wat fijn zeg.. dat geeft weer rust!
Wat goed dat je gegaan bent, en wat fijn dat ze naar huis mag!
Een reactie posten