Mijn gemeente blijft nog steeds maar beloven om me terug te bellen met de dag er nog bij en de persoon die me gaat terugbellen, maar is die dag gekomen en geweest, dan is er niets aan die belofte waargemaakt.
Dus ook vandaag weer aan de slag met ze. Wat heb ik een hekel aan (af)wachten! Of eigenlijk het stuur uit handen moeten geven. Zelluf doen!
Oh ja; niet meer braaf zijn; ik heb mijn aktieplan (met dank aan goede blogvriendin Maria!) al klaar staan en ga dat ook uitvoeren, want ik ben het totaal zat! En heb - door schade en schande ook moeten leren dat Nette en lieve mensen niet veel voor elkaar krijgen in deze wereld.
Ben je Brutaal (Assertief?), doortastend en ook nog eens niet omheen te kunnen of zelfs agressief, dan pas luisteren 'ze' naar je.
Kreeg al eerder bevestiging van deze theorie door een man die mijn kapotte wc weer opnieuw stucadoorde een tijd terug in opdracht van de woningbouwvereniging. Hij zei me dat het zonde was dat hij ook de hal niet even mag meenemen, want die mag eigenlijk ook wel opnieuw gestuct worden.
Hoe krijg ik dat dan voor elkaar vroeg ik hem. Nou, mevrouw, u bent waarschijnlijk te netjes, want hij kende diverse huurders, die door CONSTANT zeuren en zanikken en dreigen, alles voor elkaar kregen (Goh...waarom moet ik nu aan mijn buren denken, die de busjes van de woningbouwvereniging permanent voor de deur hebben staan en nieuwe ramen en weet ik veel inmiddels hebben). En ja, die buurvrouw kan snerpend en langdurig zeuren.
I want it all and I want it NOW!! Niets rustig afwachten (is dat Calvinistisch?), maar drammen en rammen.
Kreeg van de week al een idee dat ik eigenlijk Kerstvakantie wil vieren. Gewoon niks meer hoeven uitzoeken, regelen en doen. Dus vandaag maar echt de laatste dag om dingen te doen en dan vanaf zaterdag in de Kerstvakantie-stemming.
Sommige ziektekostenverzekeraars zal ik niet kiezen omdat ik weet dat ze gebruik maken van C allcenters zoals waar ik voor gewerkt heb, wat zeg ik - heb zelf als 'adviseur' gewerkt na wel een dieptetraining van een uurtje - , die mensen onderbetalen en uitbuiten. En dan vallen er heel wat af. Daardoor vertrouw ik niet op hun kennisniveau en weet ik dat ik zaken zelf moet opzoeken en uitpluizen. Nou ja...het klinkt dramatischer dan het is, want ik ga ook voor 2018 voor minimaal. Niet meer zo bang zijn dat er dingen niet verzekerd zijn, want de ervaring leert me dat je eerder oververzekerd bent.
Terwijl ik aan de telefoon zat met zoonlief, net terug van zijn werk, en hem uitnodigde voor een pre-Kerstbrunch, hoorde ik dat iemand me belde. Zal je zien dat dit net de gemeente is...hahah.... Oh...niet een bekend nummer. En in plaats van direct in de Goody Good Good mood te schuiven; laat de beller maar terugbellen! Ontspan.
Nawoord: Ontspannen blijkt me nog niet zo goed af te gaan. Er was een voicemail ingesproken. Waarschijnlijk stond mijn contactpersoon al met haar jas aan, want terugbellen lukte vandaag niet meer (door mij dan) en ze zijn intern voor mijn verzoek een werkproces aan het opstarten (mmmm...ook een langdurig iets kennelijk), maar nog niet klaar en ik kan woensdag weer bellen als ik vragen heb. En Fijne Kerstdagen.... Mijn niet-ontspannenheid blijkt hieruit; dat ik toch nog of met de telefoon in de zak loop of gewoon thuis blijf en ondertussen wel iets doe, maar in de 'bel me dan!!' modus zit. En pas nu, al ver in de middag ben ik er wel klaar mee. Dat gezemel. Van mijzelf voornamelijk. Die ingeboren braafheid. Van kijk mij toch eens goed mijn allerbest doen. Waar ik helegaar niks mee bereikt heb. Niet eens een medaille van de Braafheid Academie!
Maar goed: Neem nog een kop koffie; maak nog wat lamellen van je Luxaflex schoon, stofvrij en lekker helder aka de oorspronkelijke kleur en wees vooral dankbaar voor alles wat er goed gaat en goed is. En dat blijkt zo ontzettend veel te zijn, vooral in de categorie Echt Belangrijke zaken.
Onder het schoonmaken kijk en luister ik naar een documentaire over George Micheal die verleden jaar met Kerstmis overleden is. Kreeg in 1997 van een Australische vriend een bandje (ja...cassettebandjes, dat deed je toen nog) met ballads van hem. Een totaal ander genre dan hij met Wham zong. En ik vond het mooi (maar goed; ik vond vrijwel alles wat hij opstuurde mooi).
Maar deze song, van Queen oorspronkelijk, trof me alweer in mijn hart. Ook door het verhaal van George over geliefden verliezen aan Aids. Aan de dood.
6 opmerkingen:
Gewoon doen wat goed voelt, lekker je hoofd leeg maken en van jezelf niks moeten. Ik wens je een fijne kerst en alvast een heerlijke rustige kerstvakantie!
Geniet van je kerstvakantie.
Dat was het Tribute to Freddy concert. Ik weet het nog goed.
I.p.v. iets minder braaf, zou ik "iets assertiever" voorstellen. Je kan vragen om wanneer je dan teruggebeld kan gaan worden. En dan tegen die tijd direct weer bellen. Zeg dan, misschien heb je het telefoontje gemist (bijna niet voor te stellen, maar wel fijne smoes om binnen te komen).
Mocht dat niet helpen, vragen wanneer je langs kan komen. Zeg dat het je niet duidelijk is waarom het zo lang moet duren. Leg uit dat het je belast. Je met je handen in het haar zit. Het heel goed wil doen, maar niet weet hoe. Misschien kan iemand dat face to face uitleggen, misschien helpt dat?
Ik ben wel eens uit pure noodzaak naar de balie gelopen. Ik kreeg post op de dag dat ik reactie had moeten geven. Ik ben ermee, met poststempel naar de balie gelopen en alleen maar "help me" gezegd. Opende deuren. Toen heb ik geleegd dat ik wel om hulp moet vragen om geholpen te kunnen worden (lukt nog steeds niet altijd hoor).
Het lijkt dat je bang bent een aso te worden. Of nog erger, een zeurde aso met snerpende stem. Maar tussen niet voor jezelf opkomen en een egoïstische aso met lelijke stem zit nog heel veel ;-)
Volgens mij ben je al zo'n eind op weg. Ik lees je stukjes met veel bewondering voor je stappen.
Ik ga morgen ook maar eens een stukje Luxaflex, of zoals wij ze gekscherend noemen, horizontale lamellen schoonmaken.
Ik kan me deze tribute to Freddie Mercury nog goed herinneren. Ik vond het altijd al een prachtige vertolking. Een poosje terug hoorde of las (ik weet het niet meer, ik denk dat ik een deel van dezelfde docu zag als jij) dat hij dit nummer zong, wetende dat zijn partner, die ook in het publiek aanwezig was, net te horen had gekregen dat hij aids had. Dat ze er met niemand over spraken. En dat Freddie net was overleden aan aids. Jemig... en dan daar staan en dit nummer zo vertolken... Kippenvel.
Ik zing het altijd keihard mee... als niemand luistert. In de auto bijvoorbeeld. Mijn uithalen klinken als een valse kraai :-).
Herkenbaar. Helaas denk ik dat er weliswaar veel zit tussen niet voor jezelf opkomen en een krijswijf zijn, maar dat er ergens een moment komt dat de wanhoop overhand krijgt en de felheid uit je tenen komt. Wat ik dus meemaakte deze week. Wat ik daarvan heb geleerd dat ik in een eerder stadium meer duidelijkheid moet vragen en bevestiging van zaken zwart op wit.
Nu ontspannen, ik wens je goede dagen met rust in je hoofd en energie die stroomt. X
Een reactie posten