Erfenis

Met een zucht legde ik gisterenavond het uitgelezen boek weg. "De erfenis van Elisabeth". Elke avond met plezier weer naar bed, omdat ik wist dat dit boek op me lag te wachten. Heel fijn geschreven, oorspronkelijk Engels.

En ook bedacht wat dan de erfenis is die ik gekregen heb of die ik ooit denk door te geven.

Spullen, herinneringen, gedrag.

Ooit een ontzettende ruzie gehoord tussen mijn vader en zijn zuster over iets 'antieks' wat zij zou hebben ingepikt, maar voor mij was bestemd door mijn overgrootmoeder die overleden was. Beschaamd werden weken later de, in mijn ogen grootse zaken, overhandigd, maar het was een lullig klein kristallen karafje en een nog lulliger ook qua grootte, delfsblauw doosje. Knijp je oog dicht en je zag het dingetje niet meer.
Was dat nou die enorm ruzie waard? Ik begreep er niets van. Maar ik had mijn erfenis. Yeh.... Om zoiets??? Pas veel later begreep ik dat het niet om de spullen ging, maar om gedrag en om de pikorde.

Ik hou van tuinieren al denk ik zelf dat ik geen echt talent heb, maar mijn beide kinderen wonen in een appartement en voor zover ik nu kan zien hebben ze (nog) geen behoefte aan wroeten in de grond. Al heeft het ene kind wel een aantal kamerplanten. Ik hou niet zo van kamerplanten, vind het meestal nogal truttige planten, mijn moeder weer wel, die heeft echt groene kamerplantenvingers. Ik ben meer van buitenplanten.
Ben creatief, nog veel meer dan ik zelf toegeef en vind het heerlijk om met mijn handen iets te maken. Breien, naaien, borduren en ik denk als ik erin duik, dat ik ook kan haken. Ooit iets begonnen, maar toen was ik nog niet zo rustig in mijn hoofd, dus dat werd wat rommelig.

Kan tekenen en schilderen, maar ook daarvan zie ik tot op heden niets terug in mijn kinderen. Maar ik weet hoeveel mijn beide Opa's van tekenen hielden, hun kinderen niet en kennelijk slaat het dan een generatie over. Alhoewel toen mijn vader in het verpleeghuis zat omdat hij oa Alzheimer had, hij enorm genoot van schilderen. Niet dat er nou direct een verscholen Rembrandt in hem zat, maar het plezier wat hij had daar ging het om. Ik heb een grote groene teken-map met werk van hem. Mijn moeder heeft ook dat haar huis uitgebonjourd, zoals alles wat aan mijn vader of zijn familie herinnert.

Dromen en dan in het bijzonder voorspellende dromen is iets wat in mijn familie voorkomt. Maar wel in een soort van Jozef-vorm. Je moet het kunnen verklaren om te zien wat de betekenis is. Het helpt om dromen op te schrijven, want natuurlijk zal iedereen zeggen als er iets uitkomt dat dit wel heel erg goed uitkomt of toevallig is.
Synchroniteit noemen ze dat in de psychologie.

Zowel mijn vader als mijn moeder hebben maar 1 zus, dus dat betekent dat ik maar 2 tantes heb. De ene tante werd altijd als 'raar en stom en achterlijk' bestempeld door mijn ouders en omdat ik qua uiterlijk (en omvang) op haar leek voelde ik me ook zo, behandelde mijn vader me ook zo. De andere tante kreeg het hokje Oppervlakkig, dus geen van de tantes voldeed. Voor mij, als kind, was die Stomme tante gewoon een lieve tante.
Best wel ingewikkeld, vooral als je maar twee tantes hebt. Hun echtgenoten, was mijn ervaring, hielden er allebei van om in jonge meisjeslijven te knijpen in gedeeltes waar niemand mag knijpen. En dat wel stiekem uiteraard.

Dat heeft mij geleerd dat ik mijn kinderen heb meegegeven dat niemand zomaar aan hun lijf mag komen. Dat mijn kinderen waardevol zijn. Dat ik ze ook heb gewaarschuwd voor dit soort mensen. Voor familieleden die heel netjes lijken, maar dat niet zijn.

Dat ik dat grote kleed, wat binnen onze familie van generatie op generatie werd doorgegeven, dat kleed om alles onder te vegen, niet heb geaccepteerd als mijn erfenis.

Foto van Pixabay

Heb mijn kinderen verteld wat er aan de hand is - toen ze daar oud genoeg voor waren - , wat er speelt en zij hebben zelf hun keuzes kunnen maken om nog wel of niet om te gaan met neven en nichten. Juist omdat mijn kinderen mij vertelden en mij eigenlijk leerden, dat de kinderen van die familieleden niet mochten lijden onder de fouten van hun ouders.

Nou, genoeg naar de Erfenis gekeken.

En ook lang genoeg wederom op een telefoontje van de Gemeente zitten wachten. Ik ga wat luchtigs doen (een boodschapje en even naar buiten hahah) en voor de rest van de dag het Licht opzoeken. Of zelf maken door alle waxinelichtjeshouders lekker aan te steken straks. Of weer even naar een filmpje van mijn lieve kleinkind te kijken. Superfijn die smartphone!