Doen

Gistermiddag, na de Kerstdienst op de BBC en mijn eigen Kerstontbijt/brunch - heerlijke koffie en wat (nou, ok...heeeeel veeeeeeel) left-overs van de Pre-Kerstbrunch (zoals gewoonlijk toch weer te ruim ingekocht, ondanks dat ik iedereen een pakketje meegaf met lekkere dingen voor thuis) met mijn kinderen en kleinkind op zondag, had ik zomaar zin in een stuk wandelen, die Eerste Kerstdag.

Echt?

Ja, echt, dus jas aan en feestelijke handschoenen (dat verzin ik zelf, maar ik hou altijd van een leuk plaatje en iets feestelijk noemen maakt het ook direct feestelijk) en lipstick op en gaan. Ik had aan mijn oorbellen kleine rode Kerstballen gehangen. Doe eens gek en vond dat ik zo gek onaangepast mocht doen als ik wilde. Niemand die er commentaar op heeft en het gaf me een feestelijk gevoel. Dat ik mijzelf versierd had (bij gebrek aan).

Het was eigenlijk een soort van Herfstweer, warm, droog en een beetje winderig (of was ik dat) en ik zag alweer dat de Ark van Noach was uitgelopen. Iedereen liep in paartjes of met het gezin. Maar gelukkig verzonk ik niet in 'arme alleenlopende ik" gevoelens, maar was blij DAT ik kon lopen en wilde lopen en was op zoek naar de Kerstboom met ballen in het bos. Zouden ze er nog inhangen?

Ja hoor, allemaal nog! Wat leuk. Het maakte me vrolijk.

Fijn gevoel - vrolijk - om mee thuis te komen en weten dat je helemaal niets hoeft. Van jezelf. En dat dit een zeldzaamheid is, want meestal vind ik dat ik heel veel moet. Dat ik moet voldoen aan bepaalde plaatjes die ik zelf bedacht heb, of die anderen voor mij bedacht hebben en waar ik bang ben vanaf te wijken, of verzin het maar.

Slecht geslapen, maar ik denk dat het kwam omdat ik last had van mijn maag en dacht dat ik dan wat rechter op moest liggen en dat ging niet echt lekker. Toen alle sprookjes van Grimm beluisterd via de bibliotheek app (van die Wolf die toch slecht sliep met stenen in zijn maag!) en toen dommelde ik toen het al ochtend werd een beetje in. Oh...en misschien ook wel door de cocktail die ik maakte die Jamie Oliver verklapte bij Graham Norton en waarvan de gasten zeiden dat hij echt Kerstmis-achtig was, door de kaneel en het schijfje Clementine (sinasappel of wat ik gebruikte een heel dun schijfje mandarijn). En wat een lieve Freundin me al zei (of eigenlijk haar zus): Het is zo verkwikkend!

En toch...en toch kan ik me niet druk maken om een slechtere nacht. Want ik hoef niet naar mijn werk vandaag (en morgen ook niet hahah), dus ik mag het zo rustig aan doen als ik wil of kan. Heb geen verplichtingen om ergens op te moeten draven, hoef niet te reizen. Dus al zou ik de hele dag in mijn nachtkleding blijven lopen (niet hoor.....dat doe ik echt zelden tot nooit; bang voor de afglijdende schaal en ik vind het juist prettig om frisgedouched te zijn. Voor mijzelf). Niemand die er iets van zegt.

Keek gisterenavond nog naar een documentaire op alweer de BBC over Judi Dench. Dame Judi Dench moet je zeggen; mooie actrice vooral qua karakter. En die film over Queen Victoria en haar Indiase vriend lijkt me heel bijzonder.

Kreeg gisterenavond laat een appje met een grappig en sexy filmpje van iemand om me Merry Xmas te wensen en ik moest glimlachen erom. En vandaag lachen toen ik mijn BNN doe boek opensloeg en een kaartje zag waarop onderstaande stond:

Mmmmm.....neeeeeee. Stuur maar niet op. Even warme Kerstballen is leuk, maar die kan ik zelf ook opwarmen.

Vandaag eindelijk tijd voor de dikke weekendkrant met allerlei interviews en van sommige werd ik heel nederig en ook weer geinspireerd. Dat door mijn eigen tunnelvisie ik mezelf niet toesta aan het leven deel te nemen op Volle Toeren. Maar met de voet op de rem. En dat de enige die die voet van het rempedaal kan halen, ik zelf ben.

Heb zin in een kort blokje om. Heb dat ook zojuist gedaan en wat bijzonder, iemand die ik niet ken, wenste me een Gezegene Kerstdag en er ontspon zich een micro-gesprekje, zomaar. De kers op de Kersttaart.