De vestjes van Father Brown

Kijk ik weer, met veel plezier, naar een aflevering van Father Brown op BBC First, dan vallen mij altijd de zelfgebreide vestjes op in de serie.

Van de huishoudster:

Van de gastspeelsters:

Mooi ajour.

Een truitje met Egypische motieven. Hoe leuk!!


En op het grote internet vond ik deze, het originele jaren 50 patroon:

Mooi lurex vestje van Bunty (heerlijke naam toch!)


Buiten dat de aankleding zorgvuldig en goed is gedaan van deze serie, vraag ik me dan altijd af; wie breit die kledingstukken. Heeft de BBC een breister in dienst? Of een groepje breisters?

Ben momenteel een sjaal met stippen aan het breien. Dat gaat heeeeeeeeeeeeeel langzaam want ik brei die stippen in en dan had ik bedacht met allemaal losse bolletjes te werken voor die stippen, die ik dan per bolletje in boterhamzakjes doe om uit elkaar te houden en na iedere pen weer even alles uit elkaar draaien. Jemig....je zou er overstuur van raken. En toch is het heel ontspannen, want weinig ruimte voor andere gedachten dan bolletje hier en bolletje daar. Heerlijk!

Ik hou ervan naar dit soort details zoals die truitjes en vestjes te kijken en te zoeken. Ook de kopjes op de keukentafel vind ik interessant om te bekijken. Klopt het met de tijd?

Nu kreeg ik een aantal maanden terug, samen met het jaren 20 Amsterdamse stijl kastje van mijn Opa en Oma ook nog een aantal dozen van mijn moeder. Ja, daar zat het servies in van mijn overgroot-oma. Iedereen vond het nogal grof, maar ik zag een unieke stijl en zei dat ik het wel mooi vond. Niet dat ik het ook wilde hebben. Want ik heb al genoeg servies in huis.
Omdat mijn moeder vrijwel alles wat aan mijn vader of zijn familie herinnert het huis uit aan het werken is, drong ze (zeurde ze) wanneer ik dat kastje wilde hebben. Om een lang verhaal kort te maken, staat het nu in mijn huiskamer. Met die dozen onuitgepakt nog erin.
Maar alweer langdradig verhaal; ik zag dus dat servies ooit op de keukentafel staan bij Father Brown.

Wat ik opmerkelijk vond aan het gesprek met mijn zoon is dat hij mijn moeder in haar rol als Oma beziet. Zo stuurt hij haar vaak kaartjes van de plekken op de wereld waar hij voor zijn werk moet zijn. Omdat ze dat leuk vindt. En hij ook.

Hij vindt haar een fijne Oma. Terwijl ik nog wel wat vragen heb bij hoe ze bepaalde dingen deed als moeder. Daar ook gesprekken voor heb bij mijn therapeut. Maar ook; Dit leerde me dat ik hem niet mag beinvloeden met MIJN mening, mijn visie op dingen en dat dit ook maar slechts mijn gevoel is.

Ik weet zeker dat vrijwel iedereen een andere herinnering heeft aan dezelfde dingen. Of een andere kijk op zaken. Ook mijn broers en zussen. Maar ook dat mijn moeder in haar rol als Oma een veel lievere en mildere vrouw is dan toen ze moeder was.
Dat haalt de zwaarte er een beetje vanaf voor mij. Dat besef. En wat een lieve vriendin me vertelde; dat sommige mensen beperkt zijn. Dat ze niet in staat zijn om te reageren zoals gebruikelijk is.

En natuurlijk snap ik ook steeds beter dat mijn moeder heel erg jong was toen ze kinderen kreeg en van toeten nog blazen wist. De leeftijd van meisjes waar mijn zoon al niet meer warm voor loopt want te onvolwassen vindt hij.

Had vanochtend een oude banaan verwerkt in bananenpannenkoekjes, maar de laatste die was nogal hard gebakken (afgeleid) en nogal zwart geblakerd. Hahah...Past wel bij de zwarte koffie.
Waarvan ik nu nog maar een lekker kopje neem.

Buiten donker, nat en regen, hagel en andere neerslag. Binnen zorg ik voor warmte (kachel nog niet aan hoor...beetje bezuinigen zolang ik het kan rekken) door alweer wat aan de luxaflex te doen, wat dingen voor Kerstmis neerzetten en ik vind dat ik vandaag niks hoef. Maar wederom wel veel mag.

En ondertussen doe ik toch meer dan ik dacht te kunnen.