Ik voel heel veel mededogen, vooral na alweer bijna een hele dag verhalen over hoe haar ouders waren, hoe haar opvoeding was, hoe ze de kilte ervaren heeft van haar schoonouders over wat voor soort man hun zoon was, hoe ze meerdere keren geprobeerd heeft bij hem weg te gaan.
Maar het gaat altijd over haar kant van het verhaal. Haar ellende. Wat haar is aangedaan door mijn vader. Door zijn familie. Nergens neemt ze verantwoording
Toch bleef ik doorvragen/rijden op mijn weg. Het verhaal van mijn moeder kende ik inmiddels wel. Ik wilde dat ze het eens door mijn ogen kon bekijken. Hoe het is voor een kind om op te groeien in een gezin waar het onveilig is, waar iedereen op eieren moet lopen want anders wordt mijn vader boos en als hij boos is, dan is het oorlog. En zoals in elke oorlog vallen er slachtoffers.
Ik vroeg om uitleg, om de achtergrond van haar keuzes en ook de reden om geen keuzes te maken. Wat ook een keus is uiteindelijk. En de voor mij onbegrijpelijk keuze om na mij nog meer kinderen te krijgen. Want het was nadat ik geboren was duidelijk hoe de vork in de steel zat. Zo hoorde ik meerdere malen.
Vond het bijzonder te horen dat ze nu snapt dat mijn vader veel dingen simpelweg niet anders kon, juist omdat hij een psychische stoornis had. Die heel lang verborgen is gebleven, maar kennelijk wel bij zijn ouders bekend was en, zo vertelde mij moeder, haar eigen moeder wist dit ook. Was ingelicht door de moeder van mijn vader. Maar koos er ook voor om dit niet te vertellen.
Bijzonder ook dat hele families bij kennelijk allemaal dezelfde fabriek zo'n kleed hadden aangeschaft. Het kleed waar je alles onder kan vegen. Als je het niet ziet, dan is het er niet. En dan spreek je er uiteraard al helemaal nooit meer over.
Voorzichtig legde ik nog een keer uit dat ik heel lang me heb afgevraagd hoe gewenst ik dan wel was. Dat ik dit niet voel. Was ik niet de oorzaak ervan dat mijn ouders moesten trouwen, grote schande in de families en dus trouwen zonder witte jurk en in een klein achteraf kerkje (alsof God het dan ook niet kan zien).
Nu is de edele kunst van met elkaar praten over moeilijke zaken ons niet echt met paplepel ingegoten, dus bleef mijn moeder maar telkens terugvallen op hoe moeilijk alles voor haar was in haar huwelijk. Over de onberekenbaarheid van mijn vader, maar ook zijn aparte kijk op zaken of eigen invulling van naar een training gaan voor je werk voor een diploma.
Het is bijna lachwekkend en zeker comedy-waardig , maar hij schijnt wekenlang trouw op een vaste dag naar een training te zijn geweest, maar haalde zijn diploma maar niet. Uiteindelijk gaf hij aan dat hij al die avonden maar naar de bioscoop was geweest en nooit naar de training. Dat trok hij niet. Geen studiebol. Wel een hele charmante en mooie man om te zien toen hij jong was. Elvis in Nederlandse versie.
Foto van Pixabay
Die nooit eens de kolenkit vulde.
Gelukkig kon ik door de moderne techniek die mobiele telefonie ons biedt toch van mijn moeder horen/lezen toen ik al in de trein terug naar huis zat, dat ik een gewenst kind door haar was.
Dit bericht moet ik maar inlijsten. Want zaken van het hart, zoals zeggen dat we van elkaar houden, of dat we spijt hebben van het verdriet wat we (onbedoeld) hebben veroorzaakt, of elkaar lang liefdevol vasthouden, dat is vrij onbekend bij ons.
Heb het mijzelf helemaal moeten leren en zal waarschijnlijk ook nog steeds bijlessen moeten krijgen. En ook ik weet nu al dat ik steken heb laten vallen.
14 opmerkingen:
Wat goed dat je bent blijven doorvragen. Heel dapper van je. Ongelooflijk zwaar om zo op te groeien. Dat doet veel met je.
Maar je bent in elk geval gewenst door je moeder. Hoera!
Je hebt er duidelijk passende nummers bij gevonden.
Ik kan het niet meer vragen (beide ouders zijn overleden) maar ik weet wel zeker dat ik geen gewenst kind ben geweest. De 4E in een rij van 10 met tussendoor nog diverse miskramen. Heb ik eronder geleden: ik geloof het niet. In ons katholieke milieu werden overal veel kinderen geboren, je werd gevoed en gekleed, ging naar kerk, school en bibliotheek en vroeg je niet af of je gewenst was. Je was er gewoon.
Ikzelf heb op mijn 18E afscheid van de kerk genomen, van het geloof al 10 jaar eerder! Gewenst of niet, je moet wel zelf iets van je leven maken en zelf je geluk zoeken!
Wat afschuwelijk!! Bijna alsof ik iets lees dat een ander over mij schreef. Ik kan me dus wel enigszins voorstellen hoe jij je moet voelen (altijd gevoeld hebt).
Dat bericht van je moeder is inderdaad om altijd te bewaren en veelvuldig terug te lezen, zeker op de minderfijne momenten.
Steken laten vallen is absoluut niet erg, integendeel, het moet zelfs want die maken deel uit van de lessen die we moeten leren.
Virtueel maar niet minder oprecht gemeend stuur ik je een vette knuffel. Je bent veel sterker dan je denkt, hou gerust moed en vertrouwen dat het met elke stap die je zet een beetje beter zal gaan.
Liefs en een fijn ♥-verwarmend weekend.
Ik voel een diep respect voor je blog!
Het lijkt in veel op mijn levensverhaal, zij het dat ik het mijn moeder nooit rechtstreeks heb durven vragen, ze verkrampte al als ik in die richting kwam.
Ook zij was "slachtoffer" van een fout huwelijk.
In tegenstelling tot jouw vader was mijn vader mijn held, hij beschermde me tegen mijn moeder.
Ik heb me dan ook altijd een "splitter" gevoeld tussen mijn ouders, enerzijds "blijf van haar af" en anderzijds "ik moet dit kind niet".
Met mijn vader heb ik later veel gesprekken gehad, maar 1 ding is altijd onbespreekbaar gebleven, de kritiek op mijn moeder.
Ook hij klemde dan de kaken op elkaar.
Wat fijn voor je om alsnog het berichtje te krijgen, dat je een gewenst kind bent geweest en zeker iets om in te lijsten!
Groet Lily
Heftig. Die mensen wisten niet hoe het anders te doen, iets wat zich generaties lang kan handhaven, Toch is jouw beste kado aan jezelf om er niet meer onder te lijden, de beste wraak ook. Therapie een mogelijkheid?
Wat een verhaal. Ik wens je veel sterkte toe, en hoop dat je ondanks alles heel gelukkig bent?
Heel knap dat je er zo over kan schrijven.
Afgelopen week hoorde ik ook zo'n verhaal wat een jeugd met iemand kan doen maar ook kan motiveren om anderen in een moeilijke situatie juist willen helpen, dit ging vooral om het financiele deel.
Het mooiste te lezen vind ik de zin. En ook ik weet nu al dat ik steken heb laten vallen:-)
Wow ook al een en al eerlijkheid dit logje. Goed van je dat je door bent blijven vragen.. zal niet makkelijk geweest zijn. En dat sms´je moet je heel goed gedaan hebben! En inderdaad, we maken allemaal fouten.. mooi als je dat van jezelf ook kunt erkennen..
De Elvis versie vind ik niet mooi, maar die van Carole King is prachtig, video ook trouwens!
Iedereen voelt zijn eigen pijn het ergst.
Je moeder, zowel je vader, en niet onbelangrijk ook jij!
Ik kan enkel voor mijzelf spreken: ik heb ook een psychische stoornis. Ik ben bipolair. Omdat het genetisch bepaald is heeft mijn dochter het nu ook.
En wij zijn praktiserende katholieken met 7 kinderen.
En met een vreselijk pijnlijke echtscheiding achter de rug omdat mijn vrouw mijn ziekte niet meer kon verdragen.
Een ieder voelt zijn eigen leed het meest.
Ik bid voor jou.
Dat laatste ben ik helemaal met je eens!
Het voelt een beetje als het verhaal van Hubbie over zijn jeugd. Over zijn vader. Goed dat je door bleef vragen. Een mooi en eerlijk logje.
Liefs Joanne
Voor veel mensen blijven veel dingen uit hun leven en hun opvoeding een raadsel, hoe het zo heeft kunnen gaan, en waarom volwassenen wel of geen besluiten genomen hebben die grote gevolgen kregen voor hun kinderen. Hele generaties hebben niet geleerd om te praten, alleen geleerd om te gehoorzamen tegen alle ratio in...
Child of Mine en Sweet Child o Mine, twee bijna gelijke titels en heel verschillende muziek. Ik blijf met een ander raadsel achter: Elvis die muziek van Guns 'n Roses speelt? Elvis is overleden in 1977 en Guns 'n Roses is opgericht in 1985...
Dat filmpje van Elvis die Guns 'n Roses muziek speelt is niet echt. Maar wel grappig.
En ja, wat je zegt als het je niet geleerd is dan is het moeilijker om het wel te doen; echt praten.
Een reactie posten