Is dat echt zo? Het is hetzelfde model. Ik ga het straks maar eens even nameten. Veel zit in mijn hoofd en is vaak en regelmatig niet echt zo. En meten is weten tenslotte.
Vertelde mijn moeder toen we praten over hoe het echt ging hier ging, dat ik al vanaf begin dit jaar ziek thuis met burn-out zit en ik het moeilijk vind om precies uit te leggen hoe ik me soms voel en oh ja, dat ik al een tijd niet meer fiets, want fiets is kapot en repareren is 1/3 van de oorspronkelijke aanschafkosten fiets en fiets is al ouder. Dus deed ik eerst niets, toen naar fietsenmaker, die deed ook niets want geen tijd en toen ging ik nog banger naar huis en toen dacht ik vervolgens nog wel een aantal weken na wat voor fiets ik van budget moeder kon kopen. Want mijn moeder bood heel lief aan dat ik voor een bepaald budget naar nieuwe fiets en fietstassen (en aanhangwagen en weet ik veel) kon kijken.
Dus een paar weken terug (ja echt!) durfde ik de deur uit en liep in het grote winkelcentrum en bedacht dat ik dus naar fietsen moest kijken. Wilde dat niet, want kon me niet voorstellen iets te vinden voor dit budget maar hoppa, ging bij een echte fietsenwinkel naar binnen. Een fietsenwinkel die in mijn hoofd als nogal duur gerangschikt staat. Wat een aannames en vooronderstellingen!!
Jemig...vroeger kocht ik voor mijn kinderen gewoon zo'n fiets omdat ik vond dat ze dat nodig hadden voor school. Is het dan niet eens tijd voor mij?
Niet echt een heel groot keuzepakket. Eigenlijk maar 1 fiets. En hakte toen - geheel tegen mijn gewoonte in - in 1 x de knoop door. Maar wel op mijn manier dan he...niet proefrijden, proefzitten of proef nog wat of op maat afstellen, want ik voelde me direct al een sukkel, paste niet soepel tussen zadel en stuur, ging allemaal niet moeiteloos (dat wist ik toch al, niets gaat momenteel moeiteloos) en wat stond ik nou te twijfelen bij de goedkoopste maar wel nieuwe en redelijk betrouwbare fiets in de winkel. Dat stel ik dan later zelf thuis wel af met mijn ringsleutel nummertje 13.
De route naar huis was alleen al lachwekkend. Niet in een rechte lijn naar huis dus. Nagedacht hoe ik constant OP de fiets kon blijven, niet hoefde af te stappen, want dat ging niet (soepel genoeg nog). Dacht ik. En fietste dus via enige omwegen, maar zonder af te stappen naar huis, met het zweet tussen de bilnaad en andere naden en gelukkig had ik een tas bij me die schuin over mijn borst kon zoals alle vrouwen van boven een bepaalde leeftijd, dus geen gevaar voor tas tussen voorwiel en alsnog vallen.
Maar nu dus:
Bang dat ik omval als ik moet stoppen met de fiets.
Bang dat ik onverwachts moet stoppen.
Bang dat ik omval als ik bij een stoplicht moet stoppen en niet met mijn ene voet op een stoepje kan staan.
Bang dat ik de verkeerde fiets heb gekocht.
Bang dat ik zoals alles de laatste tijd fout doe.
Bang dat ik niks meer goed kan beoordelen noch doen.
Dus vind ik dat ik moet ik oefenen. Droog oefenen. Met opstappen. Met de knieeen hoger kunnen optrekken. Met evenwicht houden. Met een minder strakke broek aan, zodat de knieeen hoger kunnen. Met minder bang zijn. Jezusmina, met maar tegen mezelf aanlullen, de hele dag lang. Ik word daar al helemaal bang door. Dat ik doordraai. Ze me straks komen ophalen met zo'n overhemd met extra lange mouwen. En dat fietst helemaal onhandig.
Kijk ik naar filmpjes op Youtube over fietsen voor senioren. Hoe fijn het is om nog te kunnen fietsen. Zegt mijn moeder ook, met haar fiets met verlaagde instap. Makkelijk zat dan natuurlijk. Maar zo'n fietst past niet in budget, dus niet zeiken, maar doorgaan met oefenen, met die bangheid uit je kop rammen.
En buig en strek en op en neer en heen en weer en.... ik wil gewoon een auto!
Anyway...met mezelf afgesproken wanneer ik toch echt weer moet gaan fietsen. En op- en afstappen. En misschien ook wel vallen. En daarna weer opstaan.
Want; hoe vaak ben je dan al gevallen? Op alle keren dat je gefietst hebt? Misschien is dat 1%?
En omdat het vandaag zonnig droog weer is en ik de fietstassen heb gerepareerd en omdat ik ook weet dat hoe langer ik zaken uitstel, hoe enger het wordt, ben ik vanmiddag maar gaan fietsen. Echt een rondje van niks qua afstand en tijd, maar het gaat erom DAT ik het heb gedaan.
En ja, eerst even in het hoofd bedacht wat de slimste route was (weinig kruispunten, stoplichten of andere obstakels) en toen maar gewoon gegaan. En he....opstappen ging nogal klungelig, maar het ging toch? En eenmaal in beweging, dan lijkt er niets aan de hand.
Onderweg vond ik dat ik een noodstop moest oefenen, zonder hoge stoeprand in de buurt om die korte beentjes op te kunnen zetten...en ook dat ging redelijk. En opstappen vanuit vlakke ondergrond. En ook dat ging...niet charmant, maar jemig....wie let er nou op je? Iedereen is echt alleen maar met zichzelf bezig (net als ik dus).
Oh wat had ik graag van dat Amerikaanse ingeblikte applaus op de achtergrond hahah!!
Door zo bangig te zijn bij tijd en wijle, zit mijn lijf een beetje op slot. Alsof het vertrouwen zelfs in mijn lijf weg is. En de enige manier om dat weer terug te krijgen is gewoon doen. Elke dag een stukje. Totdat fietsen weer net als voorheen een automatisme is geworden. Geen megahoge berg die ik niet durf te beklimmen.
Ja, ik ben mijn beste therapeut. Nog goedkoop ook :)
Tijd voor een kop thee.
Ja, ik ben mijn beste therapeut. Nog goedkoop ook :)
Tijd voor een kop thee.
12 opmerkingen:
Ik heb een fiets met lage instap van mijn moeder gekregen, toen zij zo oud was dat fietsen niet meer verantwoord was. Zo,n lage instap is ook erg fijn voor moeders met kinderen die per fiets vervoerd worden, je stapt gemakkelijk af.
Misschien is het een optie om eens bij meerdere fietsenhandelaren te gaan kijken of je niet jouw fiets kunt ruilen tegen een fiets met een lagere instap. Petje af trouwens dat je bent gaan fietsen, je hebt schrik voor dingen maar je doet het wel!
Heb je wel eens Rock Rose van de bach druppels geprobeerd? Haalt de scherpe kantjes van de angst af,heeft mij erg geholpen bij ernstige angst die ik jaren gehad heb toen ik in de overgang zat. Gebruik het zelfs nu nog af en toe als er een raar onheilspellend gevoel bij mij probeert op te komen. Ik ga zelf nooit maar dan ook nooit zonder een flesje op zak de deur uit.
Goed dat je het toch gedaan hebt. In kleine stapjes kom je toch verder!
Elke keer als ik jouw stukjes lees bedenk ik dat ik graag je buurvrouw zou willen zijn.... Zet 'm op, fiets 'm erin! (O, nee, doe dat maar niet.)
Je observeert, constateerd en weet wat de oplossing is. Dat is al heel ver in zelf therapie! Applaus!
Als ik dat allemaal zo lees mag ik blij zijn dat ik sinds 5 jaar niet meer mag fietsen van de uroloog. Hoef ik ook niet dapper te zijn.
Ondertussen heb je het hartstikke goed aangepakt. Je ziet overal leeuwen en beren maar uiteindelijk valt het telkens mee. Heel dapper dat je er ook open over schrijft.
Is het misschien handig dat je je zadel wat lager laat afstellen? Dat kun je met je voeten beter en sneller bij de grond bij een noodstop.
Heel veel sterkte. Aan je doorzettingsvermogen ligt het echt niet.
Lieve groet
Kop op, het gaat je allemaal lukken! Ik heb van mijn leven nog nooit met mijn voeten bij de grond gekund op mijn fiets, behalve mijn racefiets, dat was een kleintje hoor! En ik ben soms ook wel eens onzeker op die fiets. En ik weet zeker dat ik wel weer een keer ter aarde zal storten als ik onverwacht moet stoppen. Dat is tot nu toe, sinds ik in Zeist woon dan, nog maar één keer gebeurd... Maar ik hoop natuurlijk dat het de volgende keer ook weer goed gaat! Sterkte met je fiets, niet twijfelen, je hebt heus wel de goede gekocht hoor. Neem je tijd om eraan te wennen, al ga je elke dag maar een straatje om op de fiets.
You go girl! Goed bezig!
Misschien is een rokzadel nog een optie, dan heb je meer ruimte tussen zadel en stuur.
Niet opgeven hoor, blijf fietsen!
Aardig van je moeder, dat ze je geld voor een fiets gegeven heeft.
Goed van je en ook de enige remedie om je angsten de baas te blijven, al is dat niet altijd makkelijk.
En ja, je bent ook je eigen therapeut zo, maar tegelijkertijd geeft het ook voldoening, dat je het toch maar mooi gedaan hebt!
Volgens mij zit je op de goede weg met de burn-out en hopelijk tref je een goede therapeut, die je verder op weg helpt!
Goed gedaan!
Groet Lily
Applausje voor je. Toen ik het zelf weer eens probeerde na jaren niet durven viel ik onmiddellijk om en durfde toen helemaal niet meer. Omdat ik wel wilde fietsen heb ik een goedkope driewieler kunnen kopen en de eerste paar keer durfde ik zelfs de bocht nauwelijks om. Maar na en tijdje ga je er toch weer lol in krijgen en nu fiets ik weer bijna elke dag.
Een reactie posten