Soms word ik dan een zuur mens genoemd.
Alsof ik mij alles persoonlijk aantrek. Maar ook; alsof ik er wat aan kan doen. Of eigenlijk; moet doen. Of zou moeten doen.
Is dat wel zo?
Zijn sommige zaken gewoon niet een kwestie van pech hebben, een kwestie van zo gaat dat, een kwestie van wrong place, wrong time. Maar ook; joh....laat eens gaan!!! Sta niet altijd in de 'vecht' modus.
En, zoals mijn vriendin me dit weekend ook al terecht aangaf, heb ik wel goed bedacht of het wel de moeite waard is om iets te gaan bevechten. Is het niet veel rustgevender om zaken op zijn beloop te laten gaan en betalen wat des Keizers is.
Zit er onder dat gevoel van tekort gedaan voelen niet een enorme drang van bevestiging vragen en nodig hebben. Dat ik dus wel leuk ben, wel aardig, wel lief, wel mooi, wel slank (uhm..), wel een goede moeder, wel een goede vriendin, een goed mens, een nuttig lid van de samenleving, een goede werknemer, wel een goede zus....en vult u verder maar in. (En dat is heel veel!). En heeft dit alles dan niet te maken met weinig oprechte zelf-acceptatie. Omdat ik al vroeg leerde dat ik liefde moet verdienen (ervoor moet vechten, mijn best doen, aardig en lief en netjes zijn).
Dus dat ik altijd het goede doe, altijd bezig ben nuttig te zijn, altijd in de weer ben en blijf mijn gelijk te krijgen of mijn recht, slecht tegen onrechtvaardigheid kan, is dat omdat ik bang ben dat iemand mijn schaduwkanten(ja...meerdere kanten dus) ontdekt. Of ik die zelf ontdek. En als die ontdekt zijn, dat het dan nogal logisch is dat ik niet in de top tien sta van leuke mensen waar iedereen graag bij wil zijn.
En ja....is dat dan uberhaupt een streven, om in een top tien te verschijnen? Misschien is positie no. 11 wel veel leuker!
Het is al erg genoeg dat mijn grootste minpunt mijn twee pluspunten zijn. Zo zichtbaar voor de grote buitenwereld. Dat ik altijd bezig ben om daar iets aan te doen, want stel dat ik zou zeggen dat ik accepteer hoe ik eruit zie, zoals ik eruit zie. Dat niet goed genoeg, wel goed genoeg zou zijn.
Het zou fijn zijn als ik in mijn constante gedachtenrondrit dat 'vechten' eens kon laten. Dingen en vooral overtuigingen los durf te laten zodat er plek en energie vrijkomt voor andere dingen.
Lastig dat ik bij andere mensen wel snel de vinger op hun zere plek kan leggen, maar in mijn eigen geval niet eens een vinger vind. Laat staan een plek. Terwijl het overal zeer doet.
Foto van Pixabay
Vandaag maar een rustig dagje ervan gemaakt. In het kader van gisteren was het voor mij alweer druk genoeg. Wel leuk druk. Erg leuk.
Toch nog wel een was gedaan (jahaaaaa), opgehangen en verder mijn huis geblessed, heel even wat in de tuin gedaan, maar jemig.....steenkoud en alles is stijf bevroren. Kreeg direct een traan-oog van de kou.
Ik ga vanavond lekker niks doen, op de bank in een dekentje gewikkeld wat opgenomen serie's bekijken.
6 opmerkingen:
Inzien is toch de eerste stap in verandering?
Heel herkenbaar, hoor. Soms moet je jezelf dan een schop onder je kont geven. Maar misschien mag je ook soms denken, dat het menselijk is, wat je doet. Het is niet heel erg dat je af en toe zeurt. Maar toch mag je ook jezelf dan weer die schop onder je kont geven, als je 't merkt. En dan wat anders gaan doen.
Ik sprak afgelopen vrijdag met een vrijwilliger bij de bloedbank (hij schenkt daar de koffie of thee in). Hij was ongeveer zestig jaar en had eerst heel lang als postbode gewerkt. Toen was hij daar op een gegeven moment weg gegaan naar een nieuw bedrijf, daar was 'ie zeven jaar in dienst geweest, en toen ging dat nieuwe bedrijf failliet en stond 'ie op straat. En niemand wou 'm meer hebben (hij was toen denk ik net 50+).
Dat lijkt me heel erg pijnlijk. En ik geloof dat het voor die meneer ook wel pijnlijk geweest is (als ik 'm zo hoorde). Maar o.a. door zijn vrijwilligerswerk ging het nu weer wat beter met 'm. Hij moest wel uitkijken met z'n geld, maar hij werd wel gewaardeerd, en hij vond het gezellig om op zo'n dag met de andere mensen te praten.
Ik vind soms de maatschappij behoorlijk hard voor mensen. En daar moet je dan maar mee "dealen", als eenvoudig mensje.
Mee eens Petra, met jouw laatste alinea, maar de maatschappij zijn wij...als mensen iets meer empathie naar elkaar zouden hebben zou het leven er een stuk mooier uit zien.
Er bestaan, helaas, maar bitter weinig liefdevolle mensen.
Zelfreflectie heb je iig wel ;)
Dat is al heel wat.
En wie wil er nou geliefd zijn?
Ik zei je al.. ik zou willen dat ik mezelf zo goed zou kunnen analyseren en dat dan beredeneren.
Wat ben jij het laatste jaar vooruit gegaan; ongelofelijk! Je staat veel steviger met beide benen op de grond. Laat de kaas niet meer van je brood eten en je doet ook nog aan zelfreflectie.
Het vechten herken ik van mezelf. Ik heb een moeilijke jeugd gehad en daarna zijn er dingen gebeurd, waarvan m'n eigen hond geen brood lust. Ik moest altijd opkomen voor mezelf. Er was niemand anders die het deed. Nu kan ik niet anders meer dan vechten...
Lieve groet ♥
Een reactie posten