Prikkelig gestemd

Prikkelig, omdat ik gisterenochtend eerst wat buisjes bloed moest laten vollopen om mijn glucosegehalte in mijn bloed over een langere periode te bepalen en dus geprikt moest worden. Volgende week een afspraak om de uitslag te horen en ik hoop toch zo dat ik niet het standaard protocol krijg van hoppa.....nog meer medicijnen mevrouwtje, want u bent niet in staat om het zelf te doen. Ook dat niet. Loser!!

Ik had mijn stembiljet al in mijn tas gedaan, want ik zou toch langs een stemlokaal lopen en dan hadden we dat alvast gedaan. Ook de leesbril erbij, voor het geval ik het niet kon lezen.

Je moet maar voorbereid zijn he.

Het is het een beetje grauw vandaag, net als gisteren en het regent hier (nog) licht, dus moet de zin maar weer zoeken. Ergens in de tenen denk ik.

Dus gisterenochtend  eerst een kopje koffie in een mooi kopje. Zo leuk dat Pourquoi Pas me op dat idee bracht. Als in de zin dat je jezelf mag verwennen. Zoals koffie in een mooi kopje en niet in een mok met een stuk eraf. Dat soort mokken heb ik trouwens allemaal al de deur uitgedaan. Maak een klein feestje van simpele dingen. Dat kan zij heel goed.

Kijk ik de kunst een beetje af. Spiegelen heet dat.

Kocht het weekend trouwens wel paaseitjes, maar die heb ik afgegeven aan de Voedselbank. Leek me heerlijk om met Pasen verwend te worden als je elke week elk dubbeltje om moet draaien, vooral als je ook nog eens kinderen hebt.

Verder moet wil ik af van het nuttig willen invullen van mijn tijd. Als ik soms her en der lees dat sommige vrouwen maar spaarzaam hebben gewerkt en dat ook prima vinden - zonder schuldgevoel van het leven genieten -  dan mag ik met zo'n 38 jaar op de teller toch ook wel eens ontspannen? En ik 'moet' nog zeker 10 of misschien wel 12 jaar werken. En misschien wil ik dat - en nu kan ik dat niet eens stresskip die ik ben - helemaal ook niet meer.

Maar daar wil ik nu niet over uitwijden.

Was fijn om even in de tuin te zijn. En verder een beetje borduren aan een kussen wat ik heel saai vind, dus borduur ik er wat kleur op. Nooit eerder gedaan, ik hou eigenlijk niet van borduren, maar het is heeeeeel rustgevend.

Mis een auto voor de deur; dat als ik zin heb; hup zo ergens heen kan gaan. Maar ben realist genoeg om te beseffen dat een auto geen slimme keus zou zijn in mijn financiele situatie. Want de auto loopt niet op water en ook al gebruik ik de auto niet, toch kost hij nog steeds elke maand geld. En dan die 'onverwachte' reparaties...brrrrrrr...
Wel prettig; niet goed. Dat anderen in dezelfde situatie wel die keus maken moeten zij weten. Ik heb toch liever wat geld achter de hand mocht het systeem mij uitkotsen of even niet sociaal zijn.

Mijn arm is aan een kant nu voorzien van een mooie nogal grote bloeduitstorting. Het prikken was even zoeken (de een kan dat beter dan de ander) en uiteindelijk toch maar de rest uit de andere arm getapt. Daar is alleen een klein prikgaatje te zien.

Vanochtend eerst maar mijn haar gewassen en daarna de witte was in de machine gedaan. Dat voelt altijd weer prettig. Wassen en schoonhouden. Gisteren was trouwens een opdracht van de Flylady om de onderste plank van de kledingkast eens uit te mesten. Veel mensen hebben daar hun schoenen staan kennelijk. Ik niet; dat lijkt me niet zo fris. Schoenen staan beneden in de meterkast en in een schoenenkastje aan de muur. Maar dus wel andere troep bewaard, dus alles eruit en kijken wat er allemaal ligt. Wat kan er weg? In de vuilnisbak of voor de Kringloop. Dat ruimt weer lekker op. En ook direct weggooien, want anders dan ga ik denken...maar misschien heb ik dat nog wel nodig als ik over 35 jaar ga papierknippen!

Soms loop ik tegen de muren aan van frustratie over de kleinheid van mijn leven momenteel. Ik hou het zelf ook klein. Ga er niet op uit, want stel dat ik al mijn centen opmaak. Durf er niet op uit, want stel dat mijn energie alweer halverwege op is. Of dat ik weer van mijn fiets afval. Dus fiets ik niet. Na de laatste val heb ik een week hoofdpijn gehad en dat heb ik vrijwel nooit (meer). Dus daar ook weer bezorgd over. En ergens is er nog een stemmetje dat me toefluistert dat ik helemaal geen leuke dingen verdien. Je werkt niet eens, je doet de hele dag geen bal, alleen als je nuttig bent, dan verdien je wat. Niet zomaar. Nooit zomaar. En jij al helemaal niet.

Las dat wat je tegen je zelf zegt,  zich in je brein met een tien-voudige snelheid constant herhaald. Dus ik heb niet eens anderen nodig om mijzelf naar beneden te halen. Dat doe ik zelf wel. Soms voel ik me een bodemloze put die nooit gedempt kan worden. Bodemloos als in ik zou zoveel willen, maar dat mag en kan allemaal niet (meer). Maar is dat echt zo, of denk ik dat alleen maar?

Foto van Pixabay

En hoe stom het ook klinkt, zelfs een man die me behandelt alsof ik niet belangrijk ben en te stom om voor de duvel te dansen, die me expres negeert, die mis ik. En zijn hond. Gevaarlijke gedachten, want zo'n type man voegt niets toe. Vult alleen wat op. Maar vervult niets. Breekt me juist af. Ook al is zo'n soort man dus voor mij nog zo vertrouwd vooral door zijn onbetrouwbaarheid; niet meer mee omgaan. Hij heeft duidelijk laten zien hoe belangrijk ik voor hem ben. En daden spreken meer dan woorden.

Dus moet ik die negatieve gedachten afbreken en doorbreken. Een kopje heerlijke koffie maken, zo direct als de was klaar is de was ophangen, misschien juist wel even ergens heen (lopen??). En beseffen hoe goed ik het heb.

Elke dag te eten, een veilig huis, een warm bed en twee leuke en lieve gezonde stabiele kinderen, die enorm fijne volwassenen zijn geworden.
Geen schulden, elke maand kon ik alle vaste lasten nog steeds betalen. Hoe fijn is dat! Besef dat nou eens! Ik ben zoveel sterker en veerkrachtiger dan ik mezelf vertel. Ga het dan ook eens geloven.