Door de knieen

Een triest verhaal van een kennis van me. De man waarmee zij, voor het eerst na het overlijden van haar man, heeeeel voorzichtig mee afsprak, die haar 'mijn vriendin' noemde, maar dat niet definieerde in de zin van een van de vele of diegene waarmee hij de rest van zijn leven wilde delen, die man dus werd volgens haar eigen woorden ingepikt door een andere vrouw. Toen zij in het ziekenhuis lag en dus niet samen met hem uitstapjes kon doen. Die andere vrouw kon dat wel en al snel ook. En ik schat in nog horizontale uitstapjes ook.

Mij lijkt dan dat hij zijn ware gezicht laat zien. Of; dat ze nooit verder heeft gevraagd hoe hij die relatie tussen hen zag. Want dat zij er veel meer van maakte dan hij deed en hem ook nog een keer heeft gezegd dat ze van hem houdt, dat was duidelijk. Voor haar niet. Maar ja; niets gewend op relatiegebied. Haar man was niet echt een ideale partner en aardig zijn voor haar dat deed hij al jaren niet meer. Meer ervaring dan haar man heeft ze niet.

Nu was ze op visite bij haar zwager die jarig was. En bij schoonzus, die gezamenlijke kennissen zijn van die man, want ze kennen elkaar al heel lang. Die nieuwe mevrouw niet. Die is geheel nieuw in het plaatje.
Vrouw roept dan ook verbaasd uit wat mijn vriendin daar doet als ze daar binnenkomt en zij daar op visite is, zoals ze al jarenlang doet.

En in plaats van die vrouw keihard in haar gezicht uit te lachen omdat een nogal brutale opmerking is, aangezien het haar familie is, zakt ze van ellende bijna in elkaar. Maakt ze zich zo klein mogelijk. In de gang, toen ze zo snel als ze kon zich uit de voeten maakte, zakte ze door haar knieen vertelde ze. Wat een schaamte voelde ze. En verdriet.

Foto van Pixabay

Heb haar nogmaals op het hart gedrukt dat het niet alleen die vrouw is die haar zo'n gevoel geeft, die man laat dat ook toe. En heeft zijn keus gemaakt. Wat ook iets over hem zegt.

Dus in plaats van verdrietig te zijn, kan ze beter flink boos worden. Want zo'n aardige vent is het niet, een beetje een lamlul meer. En toch blijft ze aan hem hangen en hopen dat hij tot inzicht komt. Hele dromen gaan over hem. In alles ziet ze sprankjes hoop. Dat hij toch voor haar kiest.

Blijft maar aangeven dat het zo'n troela is die vrouw, zo'n totaal andere vrouw dan zijn vorige vrouw (en dan zij natuurlijk), zo onbeschaafd, zo hard pratend en ook zo de ruimte innemend, zo egocentrisch, zulke opvallende 'luide' kleren.
Ja, een type die vrijwel iedereen ondersneeuwt. Die je onmiddellijk kort moet houden anders walst ze over je heen. En toch heeft hij voor haar gekozen. Voor mevrouw Haaibaai. Vind het heel sneu voor die kennis. Dat zij haar leven sinds hij met Mevrouw HaaiBaai is,  minder leuk vindt. Ik snap het wel en toch is het niet gezond. Ze ontloopt situaties waar ze hen aantreft, maar dat betekent dat ze niet meer naar een clubje kan waar hij en mevrouw Haaibaai ook komen. Of naar de verjaardag van haar zwager. Dat ze zichzelf zo klein maakt.
Wat vind ik dat rot voor haar. En wat zou ik willen dat ze inziet dat zij ook ruimte mag innemen.

Hoe heerlijk rustig dat ik geheel niets van dit soort relatie-ellende beleef. En ja...ook geen leuke relatie dingen. Nada de noppes. Alleen wakker worden, alleen naar bed, alleen boodschappen doen, alleen in de tuin, alleen de dag doornemen, alleen de kramp uit je been halen, alleen bang zijn, alleen sex. Geen feestjes omdat ik zoveel jaar getrouwd ben, of een relatie heb. Niks. En om nou een feest te organiseren omdat ik 25 jaar gescheiden ben is ook weer iets treurigs. Wel ludiek.

Maar echt never nooit meer een lamlul in mijn leven om maar 'gezelschap' of iemand te hebben. Man met Hond laat niets meer van zich horen. En ik ben blij dat ik standvastig ben en niet in de valkuil trap die eenzaamheid heet en toch weer water bij de rotwijn doe. Want ik ben kennelijk ook heel ontvankelijk voor lamlullen.

Vandaag een beetje in de tuin gerommeld, weer wat takken van een opgevroten grote buxusbol gesnoeid, een boek met de titel "De dag dat wij Andy zijn arm afzaagden" uitgelezen en verheug me op een wolkenloze nacht, zodat ik de vallende sterren kan zien. En misschien wel een wens kan doen.

Energie opladen dus. Net als een elektrische auto aan de laadpaal. Ben ik komende week weer energiek genoeg om te kunnen oppassen op Little Miss Sunshine.