Woelrat

Gedoe en gezeur. En dat is nu precies wat ik niet meer wil. Misschien heb ik dit wel zelf veroorzaakt. Door mijn rechtlijnigheid. Door simpel Nee te zeggen tegen een (in mijn ogen dan afgrijselijk stom en saai en duur) voorstel van incestbroer.

Toch vond ik het nodig om mijn stem te laten horen en niet mee te gaan in wat de meute doet. Om - en daar word ik nog steeds razend door - dan maar iedereen rustig te houden. Te doen alsof het allemaal one happy family is. Zoals mijn moeder mijn vader jarenlang rustig moest houden, anders sloeg hij haar weer in elkaar. Of dreigde dat te doen. Niets zeggen. Niets opkloppen. Rustig rustig rustig. Naar buiten toe het plaatje van "Alles gaat prima" volhouden. Mijn vader, zo'n charmante man, mijn moeder de neuroot, contact gestoord. Zal wel aan haar liggen.

En zoals het altijd al ging; dat - mijn mening geven -  moet ik zuur bekopen. Zo voelt het althans.

Want ik weet niet of 'iedereen' mij een zuur oud wrokkig en geheel niet flexibel wijf vindt, maar dat vul ik zelf zo in. Dat ik van de rechte lijn ben, helemaal niet vergevingsgezind. Dat ik allergisch ben voor emotionele manipulatie. In vlekken uitbarst zowat.

Moet dus vandaag heel goed mijn best doen om deze gedachten, die maar gedachten zijn, eruit te laten waaien. Niet denken dat ik alweer er helemaal alleen voorsta met mijn afwijkende mening.

En alweer hoor - vooral in mijn hoofd, maar ook in het echt - hoe familieleden me toeroepen dat ik niet normaal ben, altijd al alles anders doe. Zie je wel!

Zoek maar weer eens een molen op, daar kan ik beter tegen vechten. Vechten tegen onrecht. Het zit me zo ingebakken. En levert me kennelijk zo weinig op.

Vind dit moeilijk, ingewikkeld en ook onnodig, maar kennelijk moet ik nog wat lessen leren. Ben al blij dat ik vrolijke kleren aandoe. Bewust geen donkere oude of slobberige. En altijd die oorbellen in. Hahah...en lippenstift op. Ook al voel ik me niet zo. Fake it until I make it zeg maar in goed Nederlands. Lach naar de spiegel (nou ja.. a la Josephine van Napoleon, met de mond altijd dicht vanwege slechte tandjes) en laat ze allemaal lekker de schijt krijgen.

En gisteren zo heerlijk dat de zon opeens begon te schijnen. De lucht stukken blauw vertoonde en ik direct mijn fiets pakte, de fietstassen volstopte met spullen voor de Kringloop en die heerlijk en vooral  bevrijdend wegbracht. Weg ermee, uit mijn huis en niet in de verleiding komen om toch ook nog even daar rond te lopen en weer nieuwe dingen aan te schaffen. Niet nodig. Hoeft niet. Wil ik niet.

Zo moet ik mijn gedachten-stroom ook weer legen. Het hielp ook niet dat ik een interview las met Manon Uphoff over de incest in haar familie. Haar laatste boek. Dat ze vertelde wat er in de nacht gebeurde en dan in de ochtend het Bambibordje klaar staat voor het ontbijt. Hoe gespleten je dat maakt. Maar ook hoe ze bewust niet brak met haar ouders.

Kom op; doe je routines. Wees niet bang dat je alweer door iedereen afgewezen wordt. Sta pal achter je besluit. Je bent geen Ja-knikker. Geen pleaser (meer). Ik ben sterk, maak bewuste keuzes en ja, dat betekent soms pijn, maar zonder wrijving geen glans.

Eerst maar je koffie opdrinken en daarna de administratie bijwerken. En daarna wat leuks doen. Al was het maar een lekker warm visje op de markt halen. En geen hysterische beelden uit Iran bekijken. Slecht voor de gemoedsrust.

Voel ik me minder een woelrat. Maar ik ben het wel. In China dan.

Afbeelding van Annalise Batista via Pixabay