Het fixmannetje te paard

Eindelijk, na echt jaren met dingen gehannest die kapot waren in huis, een reparatieverzoek bij de Woningbouwvereniging neergelegd. Hup; doe het nou eens!! Gun dat jezelf! Kreeg het zelf niet meer in orde. Weinig kracht in mijn handen (vind ik zelf, vergeleken met 20 jaar terug toen ik 'alles' kon. En ook deed).

En dan nog omdat de batterijen in al mijn rookmelders begonnen te piepen, 7 jaar te vroeg, want die dingen zouden zeker 10 jaar mee moeten gaan zeiden ze toen die krengen werden opgehangen.

Het duurde nog 3 weken voordat er iemand langs kon komen, maar ach...na al die jaren maakte dat ook niet meer uit. Alleen werd het piepen iedere dag harder. En harder. En harder. En harder. En nog harder.

Het scheelt dat ik niet zo goed meer hoor.

Maar nu, na honderd jaar, kan ik eindelijk het raam in mijn keuken weer opendoen. Toen er tweehonderd jaar geleden een schilderbeurt plaatsvond, deden de schilders het raam dicht na het schilderen en ik kreeg het met mijn kippenkracht niet meer open. Een beetje wijkte het, maar niet genoeg om open te gaan.

Alweer hoorde ik dat ik niet te 'bescheiden' hoef te zijn. Gewoon dingen melden dan komt er een mannetje om het te fixen. Nog een leuke vent ook. Interessante info over zonnepanelen. Nu kan een raam weer normaal open, twee deuren weer normaal dicht en zit ik te genieten in de verse luchtstromen tussen keukenraam en tuindeur. Zonder piepende brandmelders.

In deze Corona-tijd gelezen dat vooral goede verversing van lucht heel belangrijk is, dus dubbele blijheidswaarde.

Bij de Moedertjestraining zaten wij in een lokaaltje met een lullig ventilatortje, waarover de week ervoor nog door het Rode Kruis werd geadviseerd om die juist niet te gebruiken, maar ramen en deuren open te houden ter ventilatie (en afkoeling). Met de chronische hoester gecombineerd en deuren dicht wel een ideale omgeving. Hoe het niet moet. 

En -uiteraard - alweer solliciteren, uitzoeken wie wat waar, de video van het bedrijf bekijken, bekijken waar ik aansluit met mijn kennis en kunde, mijn talenten tot hun recht zouden komen, maar meer nog; dat ik nooit meer naar zo'n moedertjestraining hoef! Dus weer goed nadenken over mijn brief, mijn motivatie en hoppaaaaa...Brief nummer 351 denk ik. En toch iedere keer hopen dat dit 'm wordt.  In je hoofd zie je jezelf dat werk al doen. Dat je ook weer bij een team hoort. Neem mij!! 

Waarom krijg ik dit laatste nog steeds niet gefixed? Ook daar wordt in de Moedertjestraining geheel geen aandacht aan geschonken. Dat het je soms ontzettend veel pogingen kost om terug in het zadel te komen. En dan bij voorkeur nog op een paard waar je je prettig op voelt. 

Oh nee..wij, de uitkeringtrekkende single moedertjes mogen een gegeven paard niet in de bek kijken. Alle paarden zijn goed genoeg voor ons. Ook de rare circuspaarden. Zebra's. Als er maar een zadel op past.