De eerste moedertjes-trainingen gaan allemaal over Persoonlijke ontwikkeling. Maar ik denk zelf voor sommige van mijn medecursisten nog iets te hoog gegrepen. Plus dat ze op de Pyramide van Maslov nog ergens op de eerste treden zitten. Bezig met overleven, met geldproblemen of (doordat ze nog echt heel jonge kinderen hebben op te voeden - in hun uppie) gedoe met de ex of het ontbreken van een partner en vooral de weinige speelruimte in een bijstandsuitkering. Heb ik het nog niet eens over de verplichtingen die voortvloeien uit het krijgen van een bijstandsuitkering. Daar wordt door de trainer nergens over gesproken. Nergens. Alsof we in LaLaLand wonen. Zo fijn, zo'n training!! Staan we allemaal straks in onze kracht.
De angst regeert. Dan werkt zo'n soort training toch voor geen meter. We zitten hier onder dwang. Vind ik. En heb al heel wat van dit soort trainingen meegemaakt, maar dan wel op vrijwillige basis. Omdat ik graag wilde groeien. En dingen anders wilde leren bekijken. Vooral mijzelf en mijn gedrag.
Leuk itempje leek de trainer wel eens inventariseren hoe de balans was in ons leven. Welk een open deur zeg!
Bij nummertje uno van deze balansopname was het direct al feest. Hoe staat het met onze financiele status?
Natuurlijk greep dit veel, te veel vrouwen direct bij de strot. Problemen met geld. En realiseerde me extra goed dat ik relatief in een luxe positie zit. Ik heb controle over mijn financieen. Ook nu het extreem weinig is. En dat komt alleen omdat ik me ervoor heb ingezet om schuldenloos te zijn omdat ik voorzag dat dit een nog groter probleem zou worden als mijn inkomsten nog meer zouden opdrogen. Wat dus ook gebeurde, steeds minder minder minder (quote Die Blonde nog maar eens).
Maar dus wel dingen opofferen. Mijn hele vakantiegeld storten in de schuld, geen vakanties, geen uitjes, heel lang geen nieuwe kleding en een strak budget. Jarenlang. En goed uitzoeken hoe zaken in elkaar zitten. Had dit al helemaal in Excel uitgewerkt. De dag dat ik geen schulden meer zou hebben. De dag dat het totaal van mijn schuld op NUL zou staan.
Daar keek ik naar uit. En ben uitermate trots op mijzelf dat dit nog steeds zo is. Want mijn inkomen is daarna alleen nog maar minder geworden. Maar dat kon ik pas heel goed nadat mijn kinderen niet meer thuis woonden en ik alleen voor mijzelf verantwoordelijk was.
Dan dondert het niet of je de hele week soep eet. Geen sociaal leven hebt. Bewust.
Met kinderen snap en weet ik dat dit een geheel ander verhaal is. Na de vakantie willen ze ook wel eens wat te vertellen hebben. Of een keertje leuke kleren die nieuw ruiken, zelf uitgezocht.
Een aantal cursisten vertelde, in tranen, dat ze naar de Voedselbank gaan toen iemand over haar problemen met geld sprak. Dat ze vrijwel niets overhield en heel creatief moest zijn om nog geld te hebben voor eten (ik zag nog wel opties; gebruik dat pakje sigaretten eens voor huishoudgeld). En adviseerden haar over haar schaamte heen te stappen en ook daar aan te kloppen.
Eigenlijk zou De Gemeente beter eerst een Budgettraining kunnen aanbieden. Wil ik die wel geven. Als ervaringsdeskundige en niet zeggen dat je dat ook bent omdat jouw ouders weinig geld hadden vroeger.
De positie van een kind is echt een andere dan die van een ouder die daarvoor verantwoordelijk is. Dus vind dat die vergelijking mank gaat.
Afbeelding van Harald Landsrath via Pixabay
12 opmerkingen:
Tjonge, die verplichtheden die niets bijdragen, het moest niet mogen. En ja eerst budgettraining, daar gaat al veel mis bij mensen, nooit geleerd.
ik sluit me helemaal bij vlasje aan cellie,
moeten, daar zakt je broek ook vanaf, ik vind dat je het super doet,
ik heb 2 hondjes om voor te zorgen, dat is al een opgaaf...
xxx
Mijn gedachte (en alleen maar mijn gedachte, want ik ken jou niet en misschien sla ik de plank wel mis):
Jij zit er onder dwang, dat is balen. Voor jou. Voor de dames die er zitten met jou en de trainer zou het wel eens een kans kunnen zijn. Iemand die zo bewust is en scherp kan reflecteren op wat er gebeurd zou weleens van grote waarde kunnen zijn. Vraag is of jij het geduld en de ruimte kunt opbrengen om gedoseerd en geaccepteerd jouw geleerde lessen te delen. Ook al zou maar 1 van de dames jou in de pauze uit haarzelf vragen hoe je dat dan doet dat budgetteren. Dat is toch winst?
Ook voor jou, want de situatie waarin jij zit is niet mals. Doet vast ook iets met je eigenwaarde en zelfvertrouwen. Wie weet krijg je energie van het feit dat je van waarde kunt zijn voor deze dames en de trainer, dat doet ook wat met jouw eigenwaarde en zelfvertrouwen. En dat ga straal je uit. En uitstraling is naar mijn idee van invloed op hoe de omgeving op jouw reageert, misschien komen er ineens weer kansen en mogelijkheden voor jou voorbij. Ik gun het je!
Mooie reactie hierboven. Mijn gedachten gingen ook een beetje in die richting, maar zij (is het een zij?) verwoordt het beter.
Het klinkt inderdaad alsof ze bij deze training een paar stappen overslaan, waardoor het niet past bij de vrouwen die er zijn. Dat je ze eerst moet helpen om een beetje in de rust te komen, voordat ze van alles toch zich kunnen nemen. Het zou toch eigenlijk prachtig zijn, als dat dan een functie voor jou zou zijn. Je hebt ervaring, en je begrijpt hen.
Waarom niet naar de Gemeente met dat voorstel? Budgettraining.. je moet toch in je kracht gaan staan van ze? Dit is jouw kracht en je hebt ze echt wat te bieden. Deze training kost geld en levert gemeente geen geld op in de zin van minder vrouwen in de bijstand. Niet jezelf als vrijwilliger aanbieden. In onze gemeente zijn ze heel druk met mensen uit de schulden te halen/houden. Daar werken ambtenaren, misschien een baan voor jou? Ervaring en de kennis en het vrijwilligerswerk dat je al gedaan hebt. Kom op in je kracht en open sollicitatie versturen! Bieke
Heeft het Universum je nog niet verteld dat je daar niet zonder reden zit? Want dat denk ik namelijk...
Ga het proberen,die budgettraining. Jij bent vast tactvoller,dan zoals het nu gaat.
Goed plan, doen!
Ik denk dat jij veel kan bijdragen daar.
Ik werk regelmatig bij gemeenten, mijn ervaring is dat er pas iets verandert als iemand zijn mond opendoet! Het is allemaal zo goed bedoelt, maar slaat soms de plank volledig mis. Ik zou misschien niet meteen een open sollicitatie sturen, maar wel een mail naar de beleidsadviseur met de vraag of op prijs wordt gesteld om jouw ervaringen en ideeën te delen. Vraag naar een beleidsadviseur en neem geen genoegen met een trainer of iemand van de uitvoerende dienst!!! Stuur desnoods een mail naar de wethouder met jouw ervaringen, dat wordt ook altijd heel serieus opgepakt. Zeg niet wat er allemaal mis is, maar wel hoe het naar jou beter zou kunnen!
Ik zie in jou zeker een budgettrainer. Ga het doen!
Lieve groet ♥
Voordat je weer een oproep krijgt: ga trainingen volgen voor het starten van een eigen bedrijf. Meld je daarvoor aan via de bijstand, dan krijg je vast reiskostenvergoeding. En dan start je een bedrijfje dat budgettrainingen geeft, of tenminste, je kijkt of je dat kunt. Dan volg je a: trainingen die wel iets voor je betekenen en b: ziet de participizzawet jou als een waardevolle proactieve mensch. Dat is iedereen, maar het is vooral belangrijk om te zorgen dat je dat stempeltje ook van hen krijgt ;-)
Een reactie posten