Tevreden dat mijn moeder en gezelschap precies die week naar het eiland van de Schapen zijn geweest, waarop er ook nog zon was (naast wat regen, maar dat waaide over) en niet de week waarop het weer even herfst leek. Mooie foto's. Blije moeder, die dacht dat ze daar zeker nooit meer zou komen. Die zichzelf dat dan ook niet gunt en niet over haar zelfopgelegde beperkingen durft te stappen.
Dat alles laat mij weer naar mijzelf kijken. Want ik vind dat ik ook wel dit soort gedrag vertoon. Vooral nu met Corona en de periode van de Intelligente (hoe praat je dingen mooier? Intelligent?) Lockdown.
Dingen niet doen uit 'angst'. Nou ja...angst. Is het angst? Bang om te gaan zweten, een beetje ongemak voelen. Me niet comfortabel voelen. Oh ja, misschien ook me wel angstig en alleen, altijd weer alleen te voelen. Piekeren. Maar eigenlijk wel snappen dat de som van dat ongemak en het plezier van wel ergens heen gaan, dingen ervaren, onder de mensen komen nog altijd positief uitkomt.
Jemig..zit dat dus in de familie? Oh nee..geadopteerde familie heeft dat ook. Is het dan 'aangeleerd'?
Aangepraat?
Afgekeken?
Spring er gewoon in. Doe een Leap of Faith. Het ergste wat me kan gebeuren is dat ik op mijn bek ga. En ik weet al hoe dat voelt. De kunst is telkens weer op te staan. Niet blijven liggen (tenzij je lichamelijk niet meer kan opstaan; het gaat eigenlijk over het proces in je hoofd).
Kijk naar de kleine zaken die allemaal goed gaan. Maak eens een optelsom, want maken vele kleintjes niet één grote? Eén grote wat? Een gevoel van tevredenheid. Misschien zelfs wel geluk. Vrijheid. Joi de Vivre. (Oeps..dat is wel wat te frivool).
3 opmerkingen:
Wauw wat een prachtig voorbeeld van reflectie en zelf inzicht. Daar kun je wat mee!
LOL maar je zegt het wel goed,
klein beginnen en dan naar het grotere,
komt goed let maar op.
xxx
Wie weet ,wat er uit je optelsommetje komt.Ik hoop momenten van geluk
Een reactie posten