Haalde vorige week uit de bibliotheek twee boeken. Had mijzelf op rantsoen gezet. Was nog bezig met het jurkje voor kleindochter en een te grote stapel nog te lezen boeken zou me alleen maar leesstress opleveren in plaats van ontspanning.
Moet
Uit
Binnen
Leentermijn!!!
Doe ik natuurlijk zelf; dat ik daarvan stress ervaar. Maar goed; Een van de boeken was een eerste van een reeks, ze stonden er allemaal in de bibliotheek (hoera!). De boeken over de Cazalets. Het eerste boek; "Lichte jaren" meegenomen.
Via de schrijfster Nicolien Mizee had ik al gehoord hoeveel plezier zij had bij het lezen van deze boeken, dus ze stonden al lang op mijn lijst. Maar hoewel zeeën van tijd, geen concentratie. Zag ze wel vaker liggen in de bibliotheek, die boeken, maar de dikte (500+ bladzijden) hielden me tegen. Maar nu dus niet. Gewoon aan het eind van de dag even zitten met een kop thee en dan lekker lezen. En kijken hoever ik kom binnen de leentijd. Niet echt een boek om in bed te lezen, te zwaar haha om goed vast te houden zonder koude schouders te krijgen.
Maar fijne schets van een tijdperk, een familie en alles daarom heen. Dat Hillary Mantel een aanbeveling deed, dat zegt ook al iets.
Een rustpunt in de dag. Heel bewust gemaakt. Want kan blijven doorjakkeren, maar daar eindig ik niet heel ontspannen door.
Amai, dat zouden onze zuiderburen zeggen. Het jurkje voor kleindochter is af. Echt wel op tempo Slak-die-in-de-bocht-afremt. Het venijn zat 'm in de staart. Vond de zak niet goed zitten. Niet recht en ook niet goed aansluitend.
Weer uitgehaald. Opnieuw gedaan, opnieuw gemeten, gekeken, gespeld, gemeten, geregen, nog een keer gemeten en vastgenaaid en hoppaaaa! Klaar.
Kreeg al direct weer nieuwe ideeen, maar even de rem maar erop gezet. Laat maar even sudderen die ideetjes. Wat misschien valt het niet in de smaak. Stomme stof of stom ontwerp (uit de laatste Knippie, dus niet helemaal stijl jaren 80!).
Nu nog hopen dat het dametje het ook een leuke jurk vindt. Ook nog een ander kadootje gekocht al een paar weken terug. Oma's mogen dat; verwennen! Zou soms willen dat ik geld genoeg had om van die enorme grote Lego of duplo zaken te kopen, zo'n doos groter dan het kind zowat, maar gelukkig weet ik dat het voor het kind geen drol uitmaakt. Ze is ook blij met namaak-legoblokjes van Zeeman. Kan ze bij mij uren mee fantaseren en spelen en daar gaat het om. Prikkel haar fantasie.
Had een paar jaar terug een Kerstkado gehad. Van een hele lieve en vooral attente blogger. Stond voor de deur opeens. Een grote doos. En in die doos verzamel ik nu het hele jaar door allerlei kadootjes. Voor de kleinkinderen, voor mijn kinderen als ik iets zie waarvan ik denk dat het bruikbaar is. Zo komt de hele riedel niet in één keer en spreid ik mijn uitgaven.
De kadodoos noem ik dus de uhm..Kadodoos.
Denk ook eens aan deze kado-doos; geen strijkstok, maar wel praktische hulp en voor wat hoort wat principe, zodat je je niet een 'arme sloeber' voelt, maar je gezien wordt en weer wat terug kan doen. Je ertoe doet.
Weer een fijn lichtpuntje in deze Lockdown-blijf vooral binnen, plannen die niet door mogen gaan en zie niemand-tijd! Juist die lichtpuntjes blijven zien. Wat is er allemaal wel goed en fijn en mag ik dankbaar voor zijn.
Leuke en beetje over the top Italiaanse romantische serie over een single vrouw die voor een tv-netwerk werkt en daar een tv-programma bedenkt over astrologie. En ondertussen wat interessante dates heeft.
Gewoon Nederlandse ondertiteling. En maar een half uurtje per aflevering.
Door een tip van een medeblogger even wat muziek opgezet, de Evergreen top 1000 op radio 5, terwijl ik de klussen van vandaag doe en afstreep. En door de soort muziek meteen een flashback naar toen ik een tiener (=puberette) was. Altijd op mijn kamertje (echt mini-kamertje met klapbed, dan kon je net (als bed was opgeklapt) aan een teakhouten bureautje - nu voor honderden euro's helemaal te gek hip te koop - je huiswerk maken) luisterde ik naar de radio. Die was toen al oud want van mijn vader geweest, maar he...als ik maar kon luisteren naar muziek daarop.
Wat zwijmelde ik daar wat uurtjes weg zeg. Beter dan beneden zitten, daar was het altijd De Koude oorlog. Of mijn moeder lag op de bank met zware hoofdpijn.
Later kreeg ik een kamer op zolder, ook niet groot, maar stukken groter dan opklapbed-kamertje.
Maar die muziek dus. Wat een fijne breker van de stilte overdag. Zit toch wel erg veel alleen thuis. Te werken en privé ook veel alleen. Dat kan ik goed en ik vind ook altijd wel vermaak, maar geen gezelligheid met me, myself and I.
Oh ja...weer even de administratie bijwerken. Klopt alles nog en eigenlijk moet ik al de begroting voor 2023 klaar hebben.
Want in december krijg je altijd de toeslagen over januari, dus moet ik NU al inschatten of mijn salaris ENORM (nee dus) gaat stijgen en mijn toeslagen minder worden. De belastingdienst heeft al een schatting gemaakt. Dus check of die klopt.
Ik hoef eerlijk gezegd helemaal geen salarisverhoging. Ik kom rond, budgetteer nog steeds strak, maar blijf ergens nog steeds bang dat ik straks weer veel minder inkomen heb. En die angst daar heb ik niets aan. Want niemand weet wat de toekomst brengt. Maar moet ook praktisch denken. Stel dat ik straks weer bij het UWV moet aankloppen, dan is 70% van een iets hoger inkomen toch wel fijn. Dus maar weer gaan rekenen. Wat heb ik nodig om alle bordjes weer draaiend te laten zijn. 30% bruto verhoging dus. Denk niet dat dit erin zit. Maar wie niet onderhandelt, krijgt ook niks.
Misschien win ik toch nog eens de staatsloterij (he...Moos, dan moet je wel meedoen he!!).
En de dag al begonnen met iets waar ik altijd van opknap. Bed afhalen en weten dat je in de avond in een kakelvers bed kan stappen. Lekker alles laten doorluchten. Moet ik het nog wel zelf weer opmaken natuurlijk, maar ook dat vind ik een fijne klus. Heb me aangeleerd een fijne klus te vinden. Laat ik het zo opschrijven. Want je kan uiteraard zeiken dat je 'alweer' zo'n huishoudelijke klus moet doen, maar er moet niets; ik kan ook wekenlang lekker tussen de klamme lappen liggen, maar dat doe ik niet, want niet prettig, niet hygiënisch en dit is nou net een beetje luxe. (Met dekbedhoezen van honderd jaar oud hahahah!!).
Dus zo direct de dekbedhoes en kussenslopen uit de wasmachine halen, ophangen aan het rekje op zolder. Droogt vanzelf door de opstijgende warme lucht in huis (haha...welke warme lucht???) en dan vers beddegoed uit de kast halen.
Even verder werken aan het mini-jurkje. Rustig, met focus en genietend van het feit dat het lukt. En nu, op de zak na, af is. Dus kan er nog steeds voor kiezen die zak er niet op te maken. Niet de druk te hoog laten worden. De perfectionist in mij heeft vrij.
Het concert van Adele bekijken. Alle liedjes zijn wel in mineur geschreven valt me op. Dat geeft het een triest sausje. Maar wat een prachtige jurk had ze aan. Helemaal show en geweldig mooi gemaakt. En haar oorbellen, zo passend bij het gebouw waar ze voor stond op te treden.
Wat een kneuterblogje. Geen opwindende zaken. Geen sex, geen drugs en rock & roll ook al niet. Mozeskriebel!
Zo dan: Had me vandaag al voorgenomen om gewoon even flink en lekker door te werken. Dat betekent heel wat taken afstrepen van mijn takenlijst voor die dag. Allemaal eigenlijk! Elke dag weer nieuwe zaken of dezelfde zaken in een andere verpakking.
Planners, die niet kunnen plannen haha! Die precies doen wat besproken is om het juist niet meer zo te doen. Maar ja...niemand op kantoor die het tuig in de gaten houdt he.. :)
Voel ik het toch wel jeuken als ik (te) vroeg begin en (te) laat eindig, vrijwel elke dag. Rond 14.00 uur bedenk dat lunchpauze eigenlijk wel even nodig is. En ook besef dat de collega's die al die dossiers behandelen (ik maak ze alleen, inhoudelijk doe ik er weinig meer mee, dat is mijn functie niet en trouwens ook mijn beloning is daar geheel niet naar hahah!) een enorm grote werkbelasting hebben. Te groot. Een aantal afgebrand thuis. Mensen die 'opeens' vrij nemen, want bijna over de rooie. Collega's die zijn opgestapt niet vervangen (nog). Pffffff...
Een heel ongezonde werkomgeving lijkt het zo. En dan nog de druk dat het hele clubje over een tijdje niet eens meer weet of ze dit werk hier kunnen blijven doen, want aanbesteding hangt in de lucht. Als een soort van zwaard van Damocles. Wat gaat er dan met al die dossiers gebeuren; al die clienten?
Dus ik moet mijzelf scherp(er) in de gaten houden. NIET op niet-werkdagen toch nog even wat werk doen. Hou je uren bij en neem op tijd een dagje vrij.
En ontspan. Zoek vooral de luchtigheid en lichtheid der dingen.
Was er een bijeenkomst georganiseerd voor de vrijwilligers van de organisatie waar ik enige jaren voor werkzaam was. Of ik zin had om erbij te zijn, want officieel afscheid was er nooit genomen vanwege de Covid-maatregelen. Kon dat ook direct nog gedaan worden.
Heel even dacht ik 'leuk' totdat de verstandige helft (nou vooruit, kwart) van mijn brein het overnam en ik besefte dat we midden in een mini-lockdown zitten, ga nou niet in grote gezelschappen bijeenkomen dus en gezelschappen waar je niet zoveel van weet ook nog en vroeg ik me af of het voor mij verstandig zou zijn me daarvoor aan te melden.
Wist het antwoord eigenlijk al direct. Nee....doemaarniet.
Op mijn werk is het advies ook weer, zoveel mogelijk thuiswerken wat ik al vanaf het begin van mijn dienstverband hier doe, dus waarom zou ik nu opeens voor een vrijwilligersbaan al die regels in de wind slaan. Voor een gratis borrelnootje en een roze koek.
Natuurlijk is het fijn om te horen hoe je wordt gemist, maar ja...ik denk dat ze tegen niemand zullen zeggen: blij dat je opgehoepeld bent! En we gaan jou juist helemaal niet missen. Doei!!!
Ga nog wel een keertje op mijn eigen locatie langs om daar afscheid te nemen, met heel erg in mijn achterhoofd dat ik me misschien wel in 2023 daar weer ga aanmelden want geen betaald werk meer (einde contract).
Dus vuurtjes warm houden. Oh nee...dat heet Netwerken!
maandag 22 november 2021
Fietste net voor een bui uit naar een winkelcentrum een eind verderop. In de verleiding gekomen door iets wat ik daar de dag ervoor zag, maar toen nog niet in de enorme afprijzing (70%). Was er wel langer naar op zoek, dus geen impuls-aankoop.
Zag een geweldig regenboog. Fietste nog snel naar het eind ervan, maar alweer geen Pot met Goud. Bummer!
Alle andere winkels waren dicht, behalve de supermarkten. Kocht biologische volkoren macaroni, van die lekkere ouderwetse elleboogjes. En zag een kadootje voor mijn dochter, voor straks onder de boom. Eet al jarenlang - als ik pasta eet - alles in de volkoren variant en dan ook nog biologisch bij voorkeur. Ligt gewoon in de schappen bij de supermarkt.
Het regende een beetje, maar dat hinderde me niet. Was weer snel geslaagd en daarna lekker thuis verder werken aan het jurkje voor kleinkind. Dacht dat ik nog zeeen van tijd had, is ze binnenkort al jarig!! Wat vliegt de tijd zeg!
Oh ja...en de dikke weekendkrant. Geweldig artikel over Yvonne Keuls en niet zo'n geweldig artikel over Jeugdzorg.
Fijn om dingen te kunnen doen. Realiseerde me tijdens het fietsen dat het ook uitermate prettig is dat ik balans heb, sterke benen en dus genoeg snelheid maak om niet om te vallen. Gewone fiets, geen electrieke (ok...die rijden me dus wel allemaal voorbij). En dat ik de vrijheid heb om te kunnen bedenken dat ik even weg wil, dat dit gewoon kan, dat ik dit gewoon doe en dat er niemand zanikt wat ik nou toch weer ga doen. Vooruit:..ook niemand die vraagt als ik thuiskom hoe het was.
Ondanks dat ik altijd "Honey....I'm home!!" roep in de gang bij de voordeur. Je moet toch wat!
F1 bekijken. Ook altijd leuk. Al wordt het nu wel erg spannend. Verstappen heeft gridstraf gekregen - 5 plekken terug - omdat hij 2 gele vlaggen negeerde en vertrekt van plek 7. Nog een paar races dan is dit lange seizoen ook weer voorbij. Hij werd tweede en gelukkig ook nog een extra punt voor de snelste ronde.
Nog even verder aan jurkje gewerkt. Omdat ik alles rijg, gaat het op tempo Elfendertig. Maar kan me niet bommen. Ik wil dat het eindresultaat mooi is en vooral prettig zit. Nu nog hals-pas doorstikken, maar eerst persen en alles omzomen. En oh ja...dan ook nog die zak erop. Nu weet ik hoe hoog vanaf de halsboord hij moet beginnen en dan is het ook nog even opmeten dat het patroon doorloopt.
Verder een app gedownload van het ziekenhuis als daarheen moet voor de KNO-arts. Kan je je via de app aanmelden in de wachtkamer van de poli waar je moet zijn en dan kan de assistent zien dat je er bent. Hoef je je niet meer bij het centrale punt van de receptie te melden en zij jou weer aanmelden. Daar zit dus straks niemand meer, hooguit Robbie de Robot! (Vraag me wel af hoe het werkt als ik me gewoon vanuit huis 'aanmeld', maar zal ook wel op locatie geselecteerd zijn niet alleen op "Halloooooo ik zit er hoor!)
Petje af voor ouders met jonge kinderen die thuis (moeten) werken. Had voor kleindochter een heel assortiment dingen meegenomen om haar bezig te houden. En dat kan ze ook heel goed. Maar dan nog kan je je niet 100% op je werk concentreren. En niet verwachten dat een kind van 4 zichzelf de hele dag entertaint.
Als Oma helemaal al niet, omdat alles wat ze doet me zo raakt. Hoe ze vraagt of het haar van haar moeder ook zo in de klit kon zitten. Deed het ook pijn als ik het borstelde? Hoe ze alle vouwblaadjes met tekeningen versiert, waarin je ziet dat ze zich ontwikkeld en echte gezichten tekent. Probeert om te schrijven. Het liefste haar naam. (Op haar manier dan he..) Ze me het plekje op haar hand laat zien waar de infuusnaald inging. Moet lachen om de rups die ik maak van een vouwblaadje. En de rups in een vlinder laat veranderen met een extra vouwblaadje erbij.
Ze leest voor uit het kleine boekje wat ik voor haar kocht een tijdje terug over De Vriendjes van Pluk. En ze ziet dat ook zij in een Petteflet woont en dat het kamertje naast dat torenkamertje van Pluk misschien ook wel van Pluk is, kijk maar gordijnen! En die Stampertjes...hahah Oma, die kammen nooit hun haar he?
Kijk Oma, aan de overkant wonen al wel mensen; kijk maar gordijnen en wasgoed op het balkon. Goed gezien lieverd!
Behandel de e-mail, sla aangemaakte dossiers op en hou de tijd in de gaten want kleindochter moet op tijd medicatie krijgen. Had al rekening ermee gehouden dat het zo'n dag kon worden waarin er of veel spoedzaken zouden gebeuren of juist helemaal niets. Alles wat ik kon doen al van te voren gedaan. En wat ik nog moest doen, dat kon ook nog in de avonduren. Als het maar op tijd af is.
Ben er gedisciplineerd genoeg voor. Hoef niet aangestuurd te worden dat er zaken gedaan moeten worden.
Maar respect voor de thuiswerkende ouders. En de niet thuiswerkende. Heel wat bordjes om draaiende te houden!
Nam dit boek mee uit de bibliotheek vanwege de titel en de auteur. En pas later viel me de afbeelding op het boek op. Een bewerkte foto van een schilderij van Titus door zijn vader Rembrandt.
Mocht van mijzelf maar één boek meenemen. Ik lees erg langzaam en dan geeft de inlevertermijn me stress op. Dus liever die 3 weken volledig aan dat ene boek besteden. Wanneer ik daar tijd voor maak.
Lees graag in bed voordat ik in slaap val. Ontspannend en beter voor mij dan nog allerlei dingen online te bekijken.
Hoe goed past het verhaal van deze roman bij de branche waarin ik werk. Waar mijn interesse ligt.
Maar ook hoe iemand uit de 'bovenlaag' in contact komt, bij toeval, met een jongen die niet gezien is door onze maatschappij, zijn vader en omgeving.
Eigenlijk het thema van deze roman; ben je gezien?
Want de hoofdpersoon maakt ook nog een huwelijkscrisis door en is zijn baan kwijt geraakt bij een bekend museum in zijn stad.
Hoe Ernest van der Kwast daar een mooi verhaal van maakt, geschreven ook vanuit zijn ervaring met ondersteunen met mensen met schulden, dat deed me iedere avond zowat met een glimlach inslapen.
Maar ook realistisch. Dat hoe goed jij je best doet voor een ander, die ander zelf in beweging moet komen en blijven. Je kan die verandering niet voor een ander regelen. En dat sommigen afhaken. Terugvallen in oud gedrag.
De frustratie uit hulpverlenersland. Maar ook van ouders en leraren. Je ziet de potentie, maar het komt er toch niet uit.
Het verhaal van de huwelijkscrisis en hoe en waarom juist die twee verbonden met elkaar zijn, komt minder goed uit de verf, maar snap maar al te goed dat hij juist het verhaal van de verandering in het leven van Ilyas wil schetsen.
Merk telkens de licht geschokte blik van collega's als ik een ervaringsdeskundige blijk (daar wat over vertel als het te pas komt). Dat er - in mijn ogen - sprake is van 'zij' en 'wij'. Maar juist die lamgeslagenheid, niet meer weten waar te beginnen, die herken ik maar al te goed. Lege flessen inleveren om nog wat huishoudgeld te hebben.
Bonte was in de machine in de ochtend en mijzelf onder de douche gewassen en mijn haar idem en daarna mijn haar droog gefohnd. In de zomer doe ik dat vrijwel niet, maar nu is de hele ochtend met zo'n nat hoofd rond lopen niet verstandig. Moet nog wennen aan de nieuwe coupe. Maar dat heb ik altijd. Dat het pas na een week of twee naar mijn zin zit.
Even wat meters maken op gebied van huishouden en administratie en daarna ben ik 'vrij'. Oh ja, en die was even ophangen. Kreeg zelfs nog inspiratie om mijn slaapkamerramen schoon te maken. En niet direct weer op kakken he vogels!
Van de week ga ik op oudste kleindochter oppassen; ze mag nog niet naar school en dus ook niet naar de opvang. En dochter heeft niet eindeloos vrije dagen en ex-schoonzoon ook niet, dus spring ik even in. Blij dat het kan en blij dat we nog steeds verplicht thuiswerken. En anders had ik vrij genomen uiteraard.
Er werd al gezegd dat veel mensen op mijn werk vrij hadden gevraagd (ik ook in augustus al geloof ik en dat was goedgekeurd), maar nu moesten er natuurlijk "nog wel mensen aanwezig zijn tussen Kerst en Oud en Nieuw". Tja, langdurig uitgevallen collega's wegens ziekte, mensen die ondertussen zijn opgestapt en niet vervangen. Collega's die opeens toch vrij waren. En toch gaat er dan iets knagen...zal ik niet toch een paar dagen gaan werken?
Lekker in de tuin de bladeren van de Japanse Kers opgeruimd die nu, als laatste boom van de straat, toch allemaal tegelijk eraf leken te vallen. Mooi die herfstkleuren, maar wel lastig voor voetgangers, zo'n keurig stoepje belegd met bladeren en sommigen natgeregend. Dus maar even vegen en de helft in de achtertuin gemieterd waar het kon (tussen de planten) en de andere helft in de groene bak. Lekker weer was het; zonnetje en droog. En ook nog maar even wat gesnoeid.
Nog wat aan het jurkje gewerkt. Nu moet ik alle stukken aan elkaar naaien en dan van de week even de maat opnemen wat de beste plek voor een zak is voor kleindochter. En dan nog die zak erop maken. Ook goed om iets met je handen te doen in plaats van in je hoofd te blijven hangen.
Ontspannen dag vandaag; vooral omdat ik weet dat het beter met kleindochter gaat en dat ik heel bewust afstand hou van werkzaken op de vrije dag. Morgen mag ik weer knallen. Vandaag hoeft dat niet. En ik ook beter kan inschatten of zaken waard zijn om me enorm over op te winden, of gewoon accepteren dat dit is hoe daar de zaken lopen. En wat er nou echt toe doet in mijn werk. En daar hoort niet bij stagiaires opvoeden. Ook nogal ingewikkeld met online werken. Hoe laat ben je er en wat doe je op een dag? En hoezo doe je alleen de leuke dingen en mag ik dan de volgende dag....oh; toch weer enige opwinding.
Of liever gezegd, van Daniel Craig. Die deze rol in de film No Time to Die voor het laatst uitvoerde.
Een vriendin nam me mee naar de bioscoop om deze film te bekijken. Voelde me wel een beetje schuldig dat ik me liet entertainen, terwijl mijn bloedjes het moeilijk hadden. Mocht ik dat wel? (Van mijn innerlijke criticus dan he...niemand anders verweet me iets).
Heerlijke film. Ik werd helemaal in de film gezogen en even geen andere gedachten, zorgen, piekermomenten. Alleen Bond. James Bond. Aanrader. Sowieso weer sinds tijden naar de bioscoop geweest. Ook al feest.
En het gezelschap van mijn vriendin.
Hij heeft alleen net zo'n pruilmondje als Matthijs van Nieuwkerk aanstellerig kan trekken, vooral op foto's. Brrrrrrrr...zo niet aantrekkelijk.
Heerlijk rode linzensoepje gemaakt op zondag. Een Indiase dahlsoep. Rustig uien en knoflook pellen en snijden, fijn kalmerend en haha ontroerend (lees tranende ogen) werkje. Soep is super simpel, maar daardoor juist zo lekker en de specerijen maken de smaak. De volgende dag nog lekkerder.
Had ik wel even nodig; om de komende dagen niet na te hoeven denken wat ik ga doen met het eten, mochten er zaken rondom mijn kleindochter nodig zijn. Voorlopig nog in het ziekenhuis. En door Covid weer strengere bezoekersmaatregelen, dus nog niet langs geweest. Wacht totdat mijn dochter aangeeft dat het kan. Zit ik wel op mijn handen. Maar ook op mijn ego, dus ik kan me inhouden. Het draait niet om mij tenslotte.
Zolang dochter maar weet dat ik er graag een uurtje reizen voor over heb, dan spring ik wel in het OV. Maar dus niet nodig. Dat springen in. Meeleven kan ook van afstand. Hoop dat ze dat voelt.
Dus ongedurig. Even werken aan het jurkje voor kleindochter. Had de bovenkant van de jurk afgewerkt met een boordje, maar vond de afwerking ruk. Nadenken en vooral instructiefilmpjes op Youtube bekijken, in een oud Naaiboek uit de jaren 80 kijken of ik daar wat vond, maar aangezien ik geen lock-machine heb, dus maar een beleg gemaakt en dat eerst geregen en toen genaaid met de machine. Stukken netter!
Maar het uithalen van de oude rijgdraden, de draden van het vaststikken van de eerste poging, dat kost allemaal extra tijd. Maar goed; het hoofd is dan wel met iets anders bezig dan piekeren.
Bovendien sprak ik mijn piekerende zelf streng toe dat het kind daar sowieso niet sneller door herstelt. Een Oma Piekerhoofd te hebben. Dus doe liever iets constructiefs. Maak een leuk jurkje voor het kind. Besloten ook een zak erop te maken. Altijd fijn om iets erin te kunnen stoppen. Dus ook bedenken wat voor soort zak, waar en hoe. Hoe groot.
(Voel mij wel een beetje eenzaam merk ik. Maar dat is een gevoel. Dat komt door het constant tegen mijzelf aan praten. Geen feit dus).
F1 bekeken. Erg fijn en spannend dus ontspannend, al eindigde Max 'maar' op plek 2.
Maandag wederom een volle (maar fijn; dat leidt ook lekker af) werkdag. Her en der wat besprekingen via Zoom. Kreeg nog de vraag of we binnenkort weer 'live' mochten.
Uhm....voorlopig niet. Nieuws niet gevolgd? De komende 3 weken zeker niet, dus we blijven alles online of telefonisch doen.
Laat uitgelogd, maar binnen 2 stappen in de Kantine. Maar eerst even een ommetje gedaan. Moest ook nog wat brieven posten en was eerder die dag ook al even eruit geweest. Bewust.
Newsflash: eind van de middag ontslagen uit het ziekenhuis. Kleindochter mocht naar huis! Wat heerlijk.
Maar nu, met het goede nieuws, nu kan ik even alles los laten. Behalve die ene kringspier uiteraard.
Na een erg drukke werkweek, was ik net mijn laatste dingen aan het afronden en moest nog 1 telefoontje plegen toen ik een appje van mijn dochter kreeg. Oudste kleindochter in het ziekenhuis. Een wondje is gaan ontsteken in haar gezicht, heel heel heel snel allemaal en dus opgenomen.
Wist niet hoe snel ik mijn werklaptop en andere zaken moest opruimen en ook nog supersnel een kaartje naar het ziekenhuis gestuurd nog net voordat de brievenbus gelicht zou worden. Dat telefoontje erna gedaan en alles afsluiten idem.
Maar nu even niets. Geen idee hoe snel men dit onder controle weer heeft, maar het ziet er enorm akelig uit. Vooral voor mijn kleindochter allemaal naar. Die een abonnement lijkt te hebben rond deze tijd van het jaar om dan een paar nachten in het ziekenhuis te liggen. Dacht toch net dat ze dat had opgezegd!
Blij dat er nog plek is in dat ziekenhuis. Dankbaar dat er nog zorg is.
Zat op mijn thuiskantoor en de temperatuur in huis was 16,5 graden. Dat is het op mijn werkplek op kantoor nooit hoor. Altijd warm.
Toen ik in de avond naar bed ging dacht ik dat het misschien wel fijn zo zijn een warmwaterkruik in bed te hebben. Door de warmte sneller in slaap vallen. Kreeg een soort van flash in mijn hoofd, nog voordat ik die kruik erbij haalde dat mijn hele bed onder water was gelopen door die kruik. Nou ja...Stel je niet zo aan joh!
Bleek bij het vullen dat er een scheur in zat. Dag kruik! Het water gutste er zo uit. En fijn die flash/waarschuwing van het Universum.
Zat me gisteren toch een beetje te verheugen op Sint Maarten. Leuk die kinderen aan de deur en die lieve liedjes en de ouders aan het begin van de tuin die staan wachten. Brandend lantaartje buiten gezet.
De bel ging maar twee keer. Heb zelfs de ontvanger van de deurbel naast me gezet op tafel, want dacht echt vanwege doofheid dat ik de bel niet meer hoorde. Die kinderen die kwamen heb ik handenvol lekkere dingen meegegeven. Moet op! De rest zag ik allemaal de andere kanten op lopen.
Och rijd toch niet stilletjes mijn huisje voorbij!
En was nog wel in mijn (nogal late) pauze even snel wat snoep gaan scoren. Alles al bijna op en opgeruimd hoor in de supermarkt. Op het allerlaatst ingekocht, zodat ik zo min mogelijk zelf in de verleiding zou komen.
Kriebel krabbel kruisje, niemand belt aan bij mijn huisje!
Kocht van mijn verjaardags-geld van mijn moeder en korting voor mijn verjaardag van mijn 'vaste' Duitse merk een winterjas. Was wel klaar met die jas zonder rits, met drukknopen, die bij ieder zuchtje wind helemaal openwaait. Niet functioneel, wel grappige stof. Alleen om in te lopen, zonder zijwind, voorwind of achterwind maar mmm...ik beraad me dus nog op een rits erin maken. Want zo maar afdanken, dat doe ik nooit. Niets te verliezen; heb nu toch al een hekel aan de sluiting van de jas.
Deze nieuwe jas, met rits, met goede zakken (ook met rits, dus dan dondert er niets uit tijdens het fietsen)en bovendien waterafstotend en trok ik aan toen ik op mijn fietsje heerlijk ontspannen, want op mijn gemak, naar de kapper fietste. Op afspraak, dus ik wist hoe laat ik aan de beurt zou zijn en wanneer ik me daar moest melden. Voor Corona was dat altijd op de gok en hopen dat het niet te druk zou zijn.
Op weg erheen had ik het al tamelijk 'warm'. Toen ik na de kapper (heerlijk; waarom doe ik dat zo weinig; nou ja...geen wet van Meden en Perzen natuurlijk; om de 6 weken MOET ik naar de kapper, maar om de 6 (eigenlijk nog meer!) maanden is ook weer iets te overdreven. Tenzij ik lang haar ambieer. Maar daar heb ik het soort haar niet voor. Tot boven de schouders staat het nog verzorgd, daarna - vooral nu ik weer werk - vind ik het zelf wat minder representatief. Al is dat natuurlijk kul. Mijn doelgroep heeft nul euro budget voor de kapper. Dus dat maak ik eigenlijk mijzelf wijs. Plus dat ik alles telefonisch afhandel. En voornamelijk thuis werk. Hahah...hoe hou je jezelf voor de gek.
Anyway. Haalde bij een restaurant mijn verjaardags-verrassing op. Pas toen je ging afrekenen, dus je stond al binnen, had al een keus gemaakt en afstand houden vinden mensen nog steeds niet nodig, pas dan werd je QR code gecontroleerd. Dus volslagen zinloos. En daarna mijn online pasje laten scannen, op de juiste pagina voor de verrassing (korting uiteraard) en daarna betalen. Allemaal met die jas aan; het zweet brak me zowat uit! Mijn pas gedroogde haar van de kapper zag er - in mijn hoofd vooral - niet meer uit! Plofkop en zweetuitbraak.
Jas uit, aan tafeltje zitten en genieten van een kopje koffie met een pompoentaartje. Jaaaaaa, daar zit er weer eentje: een DDD-tje. Achter een taartje nog wel!
Dikke Domme Diabeet (las ik online in een artikel over overgewicht), zoals ik in de zorg word gelabeld door sommigen.
Dik = ja, Dom = niet echt, Diabeet = helaas wel. Dom slaat natuurlijk op het feit dat 'wij' niet genoeg ons best doen om onze levensstijl te veranderen en daardoor nog steeds Diabeet (type 2 dan...type 1 gaat het niet over) zijn. En zullen blijven. Eigen schuld. Dikke Domme Bult.
Stress is ook slecht en slecht slapen ook. Bugger; werd ik vannacht om 03.00 wakker en luisterde daarna naar Teun en Gijs en hoorde nog net de moeder van Gijs en toen viel ik eindelijk weer in slaap. Maar goed slapen is belangrijk, zeker voor een DDD.
Dat ik vanochtend al rekening had gehouden met dit 'uitje' qua eten, dat ik lekker met de fiets (ouderwets model, zonder accu) erheen reed, dat ik de rest van de dag ook weet dat ik aan mijn tax zit, dat zou in zo'n ballonnetje boven mijn hoofd moeten hangen. Daarom vind ik het vaak ingewikkeld om ergens wat te nemen. Financieel, maar ook kijk die DDD eens.
Maar langzamerhand geleerd daar schijt aan te hebben. Want over iedereen kan men wel iets op te merken hebben. Of juist helemaal niets. Maak ik mijzelf ietsje te belangrijke DDND. Domme Dikke Narcistische Diabeet.
Pffff..
Liep nog even een boekenwinkel in en zag een te lief Unicorn boek voor kleindochter die over niet al te lange tijd jarig is. Zag ook dat er een aantal winkels niet meer waren en andere ervoor in de plaats waren gekomen.
In de Hema waren de Sint Maarten stokjes in de aanbieding. Je viel erover toen je naar binnenliep. Ik kocht alleen de waxinelichtjes in de aanbieding, want geniet van de zachte lichtjes in de avonden. En het geeft een 'warm' gevoel, zonder dat de kachel direct hoger moet.
Kreeg het steeds heter in die jas, waar ik een T-shirt met korte mouwen en een vest (vooruit, denk toch te dik) onder aan had. Jemig, de vlammen sloegen me uit. Alsof ik weer in de overgang zat! Ben denk ik echt gewend aan een koele omgeving en een niet al te warme winterjas.
Thuisgekomen onmiddellijk jas uit...heerlijk. T-shirt kon je uitwringen (bij wijze van spreken dan) en vest...alles in de wasmachine plus de mondkapjes uiteraard van vandaag. Want opgedroogd zweet brrrrrrrr..
Even zelf door de wasstraat weer en nu weer ontspannen. Wat veel gedaan op zo'n dag. Zonder stress.
Jas goedgekeurd als winterjas. Alle ritsen had ik al even met een waxinelichtje nagelopen, zodat eea soepel loopt. En testen of dit zo is. Geen vastlopers, Of in de stoflopers. Hoe zit het op de fiets (alleen ben ik niet zo lang, dus af en toe haakt de achterkant over mijn fietszadel, dus opletten bij afstappen.
Wel eraan denken dat ik me, met die jas, niet als zo'n Russisch vrouwtje in allerlei extra laagjes hoef te kleden. Want jas is prima en isoleert ook goed.
Weer wat geheel anders dan een Bonbonbloc. Mooie documentaire over de witte (of andere kleuren) plastic stoel uit een geheel gegoten, vandaar de naam Monobloc.
Vooral het gedeelte hoe een organisatie deze stoel inzet als onderdeel van een rolstoel. Fraaie documentaire te zien nog op NPOStart: Monobloc
Viel me een uitspraak op, gedaan door een prachtige man, die klopt als een bus. Afrika moet het doen met wat wij 'over' hebben. Geen nieuwe kleding, maar de Zak van Max. Of oude auto's. Of tweedehands fietsen. (Nog even wachten op de eerste batch tweedehands electrische fietsen hoor...).
Het dedain van ons dat 'ze' er zo handig mee zijn en zulke goede dingen mee doen. Denk dat we dit niet eens doorhebben.
En eerst hier alle vaccinaties en zelfs de derde prik komt eraan en dan wat er 'over' is naar landen die wat minder welvarend zijn. Goed van ons!
Patroonpapier opgezocht, patroon getekend vanuit de basis, patroon overgenomen op patroonpapier. Op de stof gelegd - goed kijken wat het patroon aangeeft, wat betreft stofvouw en recht van draad en zo direct weer verder. Vastspelden. Uitknippen en alweer de aanwijzingen volgen (niet zo eigenwijs zijn altijd Citroen!) en dan ben ik al een heel eind met de verjaardags-jurk voor kleindochter. Inmiddels alles uitgeknipt, garen erbij gezocht en nu alleen nog even checken met mijn dochter of het hoofd van kleindochter door de halsopening kan, anders moet ik er toch iets anders voor verzinnen. De stof is niet al te stretchy.
"Leuke jurk oma, maar ik krijg 'm niet over mijn hoofd!".
Hier komen de hele dag van die kleine maar pittige buitjes over, dus ideaal binnen-hobby-weer en/of lezen. Lekker bezig en zo blijft het hoofd ook redelijk vrij van stressen over werk. Nou ja...nadenken over wat ik aandoe als ik naar de werkplek ga, wat ik meeneem qua lunch (er is wel een kantine, maar heb geen zin om daar in de verleiding te komen zoals de stagiaires doen, die met een patatje achter het bureau zitten) en fruit tussendoor. Allemaal meesjouwen naast de werklaptop en de diverse mappen qua papierzooi, headset etc. Altijd feest. En buiten de spits reizen? Dan ben ik er tegen lunchtijd!
Blijf in het nu. Nu ben je lekker bezig met dat jurkje. Leuke heerlijk dikke tricotstof, zacht van binnen. Ziet er niet uit alsof het gaat uitlubberen bij de naden en zo ja, dan is het kind er waarschijnlijk alweer uitgegroeid.
Hou van 'echte' kinderkleding. Niet van grote mensenkleding die in het klein voor kinderen is nagemaakt. Dat deden ze in vroegere eeuwen trouwens ook al hoor, dus niets nieuws onder de zon, maar in kinderkleding moet je vooral je lekker kunnen bewegen en kunnen spelen vind ik. Ze kunnen hun hele volwassen leven nog serieus moeten zijn. Pakken en stropdassen dragen.
En het mag ook vies worden die kleding en dat vraag ik me allemaal af als ik af toe die mini-me versies zie van de uberhippe mama's.
Op zaterdag gewoon op werkweektijd wakker en dus maar op tijd uit bed. Lekker de dag beginnen. De was aangezet, mijzelf door de wasstraat gehaald en hoppa, direct ook maar boodschappen halen. In beide zakken een mondkapje (vers gewassen hoor), maar die heb ik altijd wel bij me. In het OV is het nog steeds verplicht en soms in winkels snotteren mensen iets te dichtbij me, dus liever een kleine barriere tussen mij en de snotteraar. Waarschijnlijk helpt het niet heel veel, maar alle beetjes tellen. Want ook een verkoudheidje heb ik geen zin in.
Je zag iedereen weer even zoeken naar het mondkapje voor ze het winkelcentrum inliepen en sommigen zelfs nog tot in de winkel. Mag ik toch hopen dat dit mondkapje niet al maanden in hun jaszak zat hahah!
Had zin in verse jus d'orange, maar helaas deed het apparaat in de supermarkt het niet. Er kwam niets uit. Nou ja, 3 druppels. Dan maar niet. Geen behoefte aan een heel net sinaasappels, want die zin komt maar een paar keer per jaar. En doet me denken aan hoe mijn moeder elke dag een glas verse sinaasappelsap drinkt en dat maakt op zo'n elektrisch persding van Philips.
Lekker om schoon te maken altijd. Maar, toen mijn moeder, aan haar heup was geopereerd en aan de andere ook, een paar jaar later en nog een andere keer zorgverlof voor een ziekenhuisopname, dat echt elke dag wilde bij haar ontbijt op bed. Sta je daar voor 07.00 uur (mijn moeder ontbijt altijd vroeg, toen ook en dat schema mocht echt niet anders; dan ging ze mokken) met je duffe hoofd sinaasappels doormidden te snijden en broembroembroem te persen. Dus de liefde voor verse jus is er een beetje af. Eruit geperst.
Denk nog even terug aan al die kennissen en vriendinnen die op ziekenbezoek kwamen. Koffie, thee, koekje. Mijn moeder genoot van de aandacht (dat snap ik heel goed) en rekte volgens mij haar periode van revalidatie nog even op. Dacht even aan haar toen ik vanochtend een oudere dame uit mijn buurt achter haar rollator naar de supermarkt zag lopen. Loopt mijn moeder ook nog zoveel 'los' in de buurt? Gaat ze boodschappen halen, neemt ze altijd de fiets aan de hand mee. Voor de fietstassen zegt ze, maar ik denk meer voor een steuntje. Alleen naar de kerk loopt ze zonder fiets. Terwijl ze ook daar voor De Boodschap komt. De rest doet ze met de auto. Fietsen doet ze niet meer. Maar ooit gevallen op een drukke weg met nieuwe heupen en niet zelf haar fiets meer kunnen optillen, dus ik snap het helemaal. Ben altijd weer dankbaar dat ik wel durf en vooral doe.
Wel goede herinneringen aan verse jus toen ik bij een lieve vriendin logeerde die mij daarmee verraste in de ochtend. Dat vond ik wel heel erg fijn en lekker. Dat iemand dat voor je doet. En haar kippen een eitje produceerden; kakelvers!
Hoppa! Pak de streekbus en rij naar een stad met een markt waarvan je weet dat er kraampjes staan met naaispul (en dan bedoel ik niet extra hoog geprijsde waren).
Helaas Pindakaas. Nada de Noppes. Alleen maar eetwaren. Heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeel veel. En ook veel volluk op de been. Liep richting busstation tot ik bedacht dat op weg daarheen een mega-stoffenwinkel zit. Hoe kon ik dat nou toch vergeten!
Geslaagd. Stof, boordband en nam ook maar wat patroonpapier mee. Sprak uit hoe blij ik ben dat er in ieder geval nog 1 winkel zit in deze stad die stoffen en habberdasherry verkoopt. Ander is het inderdaad online zaken kopen. Maar ik hou er juist van om even aan een stof te voelen, te verkreuken of het echt kreukvrij is, hoe valt het, is het dikke stof of juist soepel.
Helemaal voldaan richting huis. Kort bezoekje alweer, maar de focus lag op het vinden van een leuke dikkere tricotstof en spul voor een boordje. Kon helaas geen stof met een eenhoorn vinden, maar daarvan is er genoeg spul in de winkels te vinden. Denk dat mijn smaak nog ergens in de jaren 80 is blijven steken, maar kijk ik in de Knippie uit 1989 en die van dit jaar..mwaoh..zo ouderwets is Oma niet hoor. En anders gooit het kleinkind de jurk maar achterin de kast.
Pompoen in stukken gesneden en daarna in blokjes en pompoensoep gemaakt. De helft van de blokjes vroor ik in. Het was nogal veel namelijk.
Alle doe-dingen weer gedaan voor die dag. Die soep pruttelt lekker en straks even de staafmixer erdoor. En dan de soep afmaken met een lepeltje volle yoghurt erop. Kan je ook zure room voor nemen of creme fraiche. Maar had ik niet in huis en dus improviseren.
Nu even heerlijk naar de F1 kijken. In Mexico dus begint relatief laat.
Grappige erg Britse korte serie op BBC First. Mapp & Lucia.
Over indruk willen maken op de buren over je status en dat er dan een ander komt die jouw status en positie overneemt. Want leuker, beter, origineler en in contact met veel (meer) belangrijke mensen. Veel blabla, veel poeha, veel Britse onderkoelde humor.
Zag het al in September en nu in de herhaling op Zondagochtend op BBC First, supervroeg. Maar wel de moeite waard. Als je net wakker bent, of nog niet uit bed wil.
Van 07.00 tot 08.00. Maar geloof nu alweer aflevering 2 geweest en er zijn er maar 3. Er is ook een verfilming in de jaren 80 geweest met Prunella Scales en de actrice die ik kende uit Miss Marple. Die had ik graag gezien, want als ik de reviews lees allemaal net wat pittiger.
Oh...die oudere series zijn via Youtube te vinden. Leuk voor lange koude winterdagen!
Maar goed; deze is ook fijn tijdverdrijf. Vooral voor de status; verstand op nul en blik op oneindig.
Gisteren helemaal nergens even tussendoor heen geweest. Bijna niet eens naar de keuken om even wat te lunchen te maken. Echt enorm druk en zaken moesten allemaal met spoed worden geregeld.
Bepaalde zaken zijn zo afgesproken tussen de opdrachtgever en mijn bedrijf, dus moeten we dat kunnen leveren. En het gaat dan niet over schoenen. Maar mensen met spoed helpen want anders kunnen ze in een doos gaan wonen straks. Heel veel dozen nodig momenteel.
Ook al hoorde ik van de week dat het rijmpje van die tien kleine donkergekleurde mensen nu wel heel snel aftelt naar nul! Alweer een collega die ergens anders gaat werken. Vorige maand al 2 collega's adieu gewenst, nu dus nog eentje.
Dat kan natuurlijk; alleen vervang die mensen dan! Maar kennelijk heel moeilijk om voor dit soort werk mensen te vinden (neeeeheeee...voor dit soort werk mensen te vinden, die het prima vinden zo laag betaald te worden en een zeer zware werkbelasting te krijgen). Of het management laat ons bewust naar de klote gaan met minder mensen werken tot einde contract. Gelukkig hoef ik daar mijn mooie hoofdje niet over te buigen.
En nadat ik eindelijk het licht in het kantoor uitdeed, nadenken over mijn impuls om nu even lekker naar de supermarkt te gaan. Waarvoor dan? Compensatievoer halen? Je hebt nog genoeg gezonde keus in je eigen koelkast en voorraad.
Dus wokte ik een verse spinazie/gehaktschotel met blokjes feta en een pepertje. En uiteraard ui en knoflook. En lekkere specerijen. Beter!
Ook dat is goed voor mijzelf zorgen.
De afwas doen en dan lekker genieten van alles wat er wel is. Met een dekentje op de bank hangen. Gewoon...omdat het kan. En dan eens kijken of ik dit weekend zin heb om op stofjes- en accessoiresjacht te gaan.
Kwam tot de conclusie dat de coupon stof die ik kocht op een grote stoffenexpositie, meer voor een zomers jurkje geschikt is dan een jurk voor nu. Of voor een nachtjapon. Misschien maak ik dat er wel van.
Kocht wel een Knippie, dan heb ik weer een aantal basispatronen. En inspiratie.
Maar uhm..naadband..heb ik niet. Maakte eigenlijk nooit eerder iets van tricot. En boordband hahah ook niet. Er zit geen systeem denk ik in mijn lapjes-administratie. Misschien kom ik het tegen als ik het niet (meer) nodig heb.
Enfin. Was wel fijn om me met dat soort zaken bezit te houden. Patronen te bekijken en te bedenken wat ik kan en wil. Jammer genoeg is er alleen op vrijdagen Markt, met stoffen en een fourniturenkraam en dan werk ik (nu bedenk ik dat ik in mijn pauze even een uitje kan plannen naar de markt en daar snel eea kan inslaan, maar laat dan 'snel' maar zitten. Kost me zo weer een uur. Maar wie weet...als ik behoorlijk burgerlijk ongehoorzaam ben, doe ik het wel.
En zo te zien is het morgen minder regenachtig. En bovendien werkte ik al twee dagen extra tijd, dus ik vind het wel prima. Niet te braafkazerig doen he..Je bent al boven de 60!
Zo leuk; kreeg een foto van mijn broer, dat mijn zoon samen met hem een ontbijtje at. In dat land van Noorderlicht en de Kerstman. Zoonlief was daar voor zijn werk, dus sprak hij even af met zijn oom in zijn stad, voor hij weer naar een ander land vertrok.
Eindelijk weer eens zin om naar de kapper te gaan, was er geen plek. Voorheen (in 1900) kon je zo naar binnenlopen en met geluk was je direct aan de beurt. Met pech zat je soms 1,5 uur te wachten. Tijdens Corona hebben ze een systeem ingevoerd dat je een SMS stuurde voor een afspraak en dan kreeg je een bevestiging hoe laat het kon die dag.
Nu een volledig reserveringssysteem en dus al vol. Geen zin om de hele zaterdag daarmee vol te plannen, dus maar een weekje opgeschoven, naar mijn vrije dag. Dan dus weer wel met mondkapje bij de kapper, maar ach...ik zit in het OV ook al uren met zo'n zelfgebreid kapje op en ik word er gelukkig niet benauwd door. Of paniekerig. Hoef alleen maar te zitten ermee, niet op een verpleegafdeling keihard te werken met een mondkapje op.
Maar enfin; Kappersplannen van de baan voor vandaag, dus even weer hele schema omgooien. Gaan we rondje Bless the House even doen. Moet ook nog. Overal ook even stofzuigen. Koffiepauze hahah...Administratie bijwerken. Fijn te zien dat alle vaste lasten 'gewoon' afgeschreven kunnen worden. Ik straks mijn OVcard weer kan opladen en dus kan reizen.
Even een rondje op de fiets want wil wat zaken halen, die ze hier niet hebben. En gewoon even 'druit!'.
Helemaal voldaan, want alles van mijn lijstje kunnen afvinken en aan de linkerkant doemt een enorm zwarte wolkenmassa op. Nog op 3 druppels na droog thuis en altijd fijn om vanachter je ramen naar regen te kijken.
In de supermarkt zag ik dat een dame haar muntje in haar winkelwagen liet zitten. Sprak haar aan en ze vertelde me dat ze nog een beetje met haar hoofd bij een begrafenis zat van deze week. En de week ervoor ook al eentje. Soms raakt het leven van een ander je even. En mag ik gewoon dankbaar zijn dat alles hier zo 'normaal' loopt. En ik alleen maar zeur over de drukte op mijn werk. Had ik een jaar geleden ook niet kunnen denken!
Tuttutuuuuuuut, het leek wel alsof de hele provincie bij ons aanklopte om hulp. En nu direct graag. Want anders noodsituatie. Een collega merkte al op dat het wel leek alsof 'men' alles op een bepaalde datum als ultimatum had staan. Allemaal tegelijkertijd.
En al die zaken moesten bevestigd worden, ingepland, geregeld en de deur uitgestuurd. En dan denk ik nog maar even niet aan de collega's die daarna een dossier moeten bijhouden. Veeeeeeel werk. Weinig collega's. Te weinig.
Dus werkte wat langer door om de zaken op tijd af te hebben. Maar gelukkig werkte ik thuis, dus geen reistijd en de route naar de kantine was 2 stappen. Moest ik nog wel de groenten snijden en wokken, maar lekker vers, zelfgemaakt en in rust gegeten.
Even niet meer aan mijn werk denken. Ik heb mijn best gedaan en meer kan ik niet doen. En ik denk dat ik voor de clienten even een luisterend oor ben geweest, voor mij ook niet onbelangrijk. De zingeving uit mijn werk zeg maar.
En nu even niks dringends...Verstand op nul en blik op oneindig. (Dat eerste is niet zo moeilijk).
Zo te lezen kan ik voor deze herfst en wie weet ook de winter weer aan de slag om wat mondkapjes te maken, passend bij herfstjas en winteralpino-pet/muts etc. Altijd leuk om wat creatiefs te doen te hebben. Verheug me nu al op de Kerstballen aan het Kerstmondkapje te naaien. Van die leuke kleine. Je moet toch wat.
Vraag me altijd af hoe het kan dat dit soort voorgenomen besluiten die pas in de avond officieel aan het Volk worden medegedeeld de dag ervoor al uitgelekt zijn.
In de ochtend nog droog, dus toen maar even naar buiten geweest. Werd gisteren, op zondag dus om 06.00 uur wakker, beetje vroeg, maar snap ook wel dat mijn interne klok denkt dat het 07.00 uur is en qua aantal uren slaap helemaal prima.
Rustig opstaan. Lekker douchen, haren wassen en nu toch maar fohnen gezien de koudere temperaturen in huis en buiten.
Genieten van de koffie. Even wat boodschappen gehaald voor de rest van de week. Mooi al die herfstkleuren bij de bladeren van de bomen! En mooi dat ik er oog voor heb.
Nog met de fiets even een stukje om. Keek nog even wanneer er regen werd verwacht (ongeveer), maar kwam toch in een buitje terug. Viel mee gelukkig en de rest van de dag geen verplichtingen buitenshuis.
Zocht in een Knippie uit 1989 naar een patroon voor een jurkje voor kleindochter. Zag wel een patroon van blousjes voorbij komen die ik ooit maakte. En later nog een jas. Voor mijn dochter toen ze 4 of 5 was. Nog even verder zoeken.
De declaratie voor de maand oktober uitzoeken en de zaken versturen naar mijn zakelijke email. Kan ik het doorsturen ter goedkeuring naar HRM.
Vroeg donker, helemaal door de regenbuien de hele middag en dan is de dag alweer voorbij. Niets bijzonders gedaan. Zo ging de hele maand een beetje voorbij met niets bijzonders gedaan.
Maar ja; moet dat dan? Elke week vullen met bijzondere gebeurtenissen. Is het alledaagse ook al niet heel bijzonder.
Als ik lees dat Aaf Brandt Corstius zo verlangde naar een burgerlijk gezin met 2 ouders toen ze een kind was. En misschien ook nog wel toen ze volwassen was. Mooi interview trouwens. Denken volwassenen wel eens na over de impact van hun gedrag als ze kinderen hebben? Doe ik dat genoeg? Heb ik dat genoeg gedaan?
Ook de lijst met spullen, de spullen van Ma in dit geval, van een dierbare na het overlijden is heel gewoon. Ook mooi artikel in de Volkskrant. En daardoor juist zo herkenbaar en groots. Deed me ook nadenken over mijn spullen. Niets van waarde. Kan allemaal direct door naar de Kringloop en veel klein spul. Teveel denk ik, dus ook maar eens wat gaan lozen deze winter. Wie zit er te wachten op Kerstkaarten van tante Truus uit 1986 tenslotte.
Hoorde van mijn tante dat mijn oom Parkinson heeft. Dat liet ze al voor de tweede keer officieel weten aan de familie (waarop de cynisch kant van mij dacht "en tante Alzheimer..."), maar die zij heeft altijd een nogal vreemde manier van communiceren. Haha...dat zit in de familie!
