Langs geweest bij mijn moeder het weekend. Dat is dan altijd een hele dag inclusief reizen. Wilde eigenlijk een auto huren, maar was daar te laat mee om te regelen (goh...had eigenlijk zitten wachten totdat men hierboven snapte wat ik wilde en er dus opeens een auto voor de deur stond), dus toch maar met de trein gegaan en gelukkig staakte de bussen niet die zaterdag. Eigen schuld dus niet zeiken. Wel lekker wat eerder naar het station gegaan om daar bij de AH to go een grote kop koffie voor in de trein te halen en iets voor bij de koffie voor mij bij moeder (en betaalde het geheel zelf en vroeg niet of mijn moeder dit even kon betalen achteraf of erger, betaalde het met haar pinpas).
Lang bezoek, want mijn moeder komt altijd pas laat op gang over waar het echt om gaat (gaat dan pas de zaken vertellen die er echt toe doen, na alle koetjes en kalfjes benoemd te hebben) na 2 kopjes koffie, een boterham en een kop thee van een theezakje wat al 16 keer is gebruikt - gekleurd water drinken brrrrrrrr (weggemieterd, nieuw zakje gepakt). Ik gebruik een theezakje ook wel vaker dan 1 x, maar niet de hele week.
Er waren ook wat praktische zaken waarvoor ik kwam. En wilde ook graag even zien hoe het ging. Of ik niet de zaken te rooskleurig voorstelde en mijn moeder een beetje aan het afglijden is naar de vergetelheid.
Steelzus bleef nog gewoon doorgaan met haar opdring, dram en betaalgedrag. Ze gaat over de grenzen van mijn moeder heen. Ook omdat mijn moeder niet daadkrachtig genoeg (meer) is om dit een halt toe te roepen. De verkeerde dingen roept. Of zucht.
Volgens andere zus stond er opeens een nieuwe klok in het huis van onze moeder. Had steelzus gehaald. Mijn moeder heeft in elk hoekje van de huiskamer wel een tikkende en dingdongende klok staan. Dus totaal overbodig en kon me ook niet voorstellen dat mijn moeder daarom had gevraagd. Had ze ook niet gaf mijn moeder aan zus aan, maar Steelzus vond het zo'n leuke klok. Leuk he mam...Leuk he..? Leuk klokje he..Leuk toch, dat klokje?
En nog andere prullaria. Leuk he mam...Uiteraard graag door mijn moeder in cash te betalen. Dan is het onzichtbaar op de betaalrekeningen, maar onderhands wel geregeld.
Wilde even pinnen voor mijn moeder dan hoefde mijn andere zus dat volgens afspraak die week erop niet te doen en als dat nodig was boodschappen halen. En de energierekening bekijken en checken wat nu de standen waren en kijken of ik daarin rare dingen ontdek. Plus nakijken of de thermosstaat op de Prins Berhard-hoogte (27 graden) stond. Ik liep al snel zonder vest in mijn T-shirt rond daar, want man man man subtropisch binnen.
Loeiwarm in huis, maar ze had boven alles maar half open hoor. Nou mam, dat is een ander verhaal dan uit. Aan is aan en dus vragen die kachels gas. En zet jij beneden 'm op 21 de hele dag door, dan loopt de meter fluks op met alle kachels open, ook half.
De meterstanden dus maar genoteerd, voor een nulmeting.
Dus die bijna maandelijkse energierekening van 500 euro lijkt te kloppen.
Nu vergelijk ik dit met mijn huis, waar ik het bijna nooit meer verwarm dan 18 graden en vaker 17. Maar kleed me dan ook binnen daar wel op en wil ook graag de kosten zo laag mogelijk houden, bewust. En heb radiatoren uit staan in kamers waar ik niet ben.
Mijn moeder lijkt het allemaal niet meer zo te willen snappen. Of vindt het wel makkelijk dat een ander dit oppakt. Bewust onbewaam.
Net als dit hele gedoe met mijn steelzus. Moeder geeft aan dat zus toch niet luistert, ook niet nadat mijn broer haar heeft geconfronteerd met haar gedrag, traantje en terugbetalen, maar ach...hij zit weer ver weg en niemand ziet het, dus gaat ze ze gewoon door met afromen, maar dan nu niet met een pinpas, (want ze weet de nieuwe code niet) van mijn moeder in de hand, maar ongevraagd dingen kopen en daar dan geld voor vragen. En dan een beetje zo inspelen op de vergeetachtigheid van mijn moeder, dat ze het wederom voor elkaar krijgt; een beetje voor smoeders en veel beetjes voor haarzelf.
Volgens mijn moeder moesten wij (de kinderen) dan maar met zus praten. Zij 'kon' dit niet meer aan. (Ik haaaaat dit gedrag).
Praten? Mam....wanneer geef je haar nou eens een ontzettend schop onder haar kont en gooit haar en haar spulletjes de deur uit?
Tsja, kind...ik hou niet van ruzie. (He mam...ik wel hoor!!! Heerlijk...een dag niet geruzied is een dag niet geleefd)
Of;
variant 2:
Heb het gezegd hoor, dat dit de laatste keer was. Dat het nu ophoudt. (Jajajajajaja...mam; dit hoor ik al iedere maand). Het houdt niet op!!! Niet zolang jij haar de kans geeft.
En dan komt zuslief weer aanpoepen met oh leuk klokje, oh lekkere dingetjes bij de koffie, die alleen zuslief blieft en die mijn moeder dan maar weer betaalt, cash, want ze houdt niet van ruzie.
Vertelde mijn moeder ook dat steelzus tegen ons kinderen en haar kennissen vertelt dat mijn moeder toch wel aan het dementeren is. Dat het slecht gaat met haar. Dat ze echt hulp nodig heeft met van alles en nog wat.
Oh ja? Of het nu een beetje begon door te dringen wat voor ziek spelletje er met haar werd gespeeld.
Zou mijn moeder en mijn steelzus wel flink door elkaar willen rammelen. Wordt nou toch eens wakker en zie wat jullie giftige relatie tot gevolg heeft!
Alle aandacht van mijn moeder gaat naar het 'niet ruzie krijgen' en 'oh als kind toch nog eens een eigen leven krijgt' en de rest hangt er maar bij. Niet een maandje, maar al tientallen jaren. Alles draait om haar.
Ook niet lekker genieten van de tijd die ze nog heeft.
En dan ook nog als Hoe Zwaar haar leven was....dat het leven met mijn vader wel zo moeilijk was en zo zwaar (beste man is nu al tien jaar dood) dat ze eigenlijk een lintje verdient. Alsof er zij de enige vrouw in de hele wereld is, die zoiets meemaakte. Zo zwaar. Zo niet voor te stellen...(He..mam, nooit bedacht dat jullie kinderen daar ook mee zijn opgegroeid????).
(Newsflash....wel hoor! Je bent niet uniek in je leed.)
Hoe mijn steelzus en mijn HeelZwaarLeven moeder alleen maar naar henzelf kijken en oh oh oh oh, geef nou toch eens een bevestiging dat WIJ het echt zwaar hebben en we daarom niet daadkrachtig zijn en ons alles maar overkomt. Maar halfzacht, halfcorrupt en heel fout. Ik ben er wel klaar mee! Opzouten met je aandachtpikkerij. Passief of actief.
Klaar met mensen die zich erop laten voorstaan dat alleen ZIJ weten wat verlies is, wat lijden is en wat een zwaar leven hebben is. Oftwel; JIJ hebt niets te klagen eigenlijk. Jij mag niet eens gezien worden. Mijn lijden is het allergrootst. En allerbelangrijkst.
Wij zijn nummertje 1 in Zwaar (volgens mij ben ik de zwaarste..in gewicht weliswaar, maar goed dat is een andere spel).
Moeilijk, moeilijk moeilijk.
Gewoon nul Joie de Vivre. Nul!! En ik denk dat ik heel bang ben, dat ik daar ook veel op lijk of zo doe (of ga doen). Dat lijdzame, dat....we wachten maar af.
Kom maar door Brigitte:
6 opmerkingen:
O, wat is dit allemaal herkennend.
Mijn zus precies zo.
En toen mijn moeder was gestorven, lag ik met blinde darmontsteking in het ziekenhuis.
Toen heeft ze binnen een week alles leeg geroofd.
Kreeg ik op de laatste dag nog een foto of ik wat van de “overige” spullen wilde hebben.
Werkelijk ze hebben een kop als een olifant en nog dikker.
O, ja ze was van mening dat mijn moeder had gezegd dat zei alles mocht verdelen en de sieraden waren voor haar.
Ik ben er ziek van geweest.
Nu ben ik er een beetje mee verzoend, maar toch blijft het zeer doen.
Ik hoef haar niet meer.
Zelfs dingen die ik mijn moeder heb gegeven, heeft ze ingepikt.
Bâh, bâh en nog eens bâh!!!!
Wat een zware dag.
Zou best kunnen dat ze die klokjes e.d. gewoon bij de kringloop haalt (of Action o.i.d), en dan tegen je moeder een veel hoger bedrag in cash noemt zodat ze dat kan incasseren. OF ze heeft een shop verslaving en leeft zich zo uit.
Je moeder zuigt heel veel energie, zo te horen. De martelares. Goed dat je daar inzicht in hebt. Dit soort mensen zijn enorm moeilijk om mee om te gaan, zeker als er een nauwe familieband is. Wil je die zo nauw houden? Puur gebaseerd op je blogs klinkt het alsof ze jou emotioneel misbruikt heeft en nog steeds doet. Met als alibi de passiviteit.
-JennyL
Jee, wat naar en irritant. Ik wou dat je haar een beetje kon lospulken uit jouw eigen ziel. Jij bent haar niet en jij kunt jouw eigen keuzes maken, sterker nog: dat doe je al heel lang.
Wat een vervelend gedoe toch steeds. Advies geven is lastig en je weet vast zelf heel goed wat je wel en niet moet doen. Ik zou zelf denk ik afstand nemen van beiden en mijn stelende zus vertellen dat ik haar helemaal niet meer wil zien en moeders nog af en toe kort bezoeken en je dan beperken tot praten over koetjes en kalfjes. Maar vanaf de zijlijn is het altijd makkelijk praten, ook dat weet ik uit ervaring. In mijn kleine familie is het ook niet allemaal koek en ei, helaas.
Is het een idee om eens langs te gaan bij gratis rechtshulp-spreekuur in jouw gemeente en het verhaal te vertellen. Vaak hebben zij een verrassende kijk op de zaak en kunnen tips geven.
Een reactie posten