Hoorde een interessante podcast. Over mensen die een bijna-dood ervaring hebben gehad. Hoe was dat en wat 'zagen' ze. En was dat wel echt of gewoon gebrek aan zuurstof in je brein? Gesprekken geleid door Coen Verbraak.
Heb daar zelf ook ervaring mee. Als kind was ik levensbedreigend ziek door een gemiste blindedarmontsteking, daardoor een abces en een buikvliesontsteking en achteraf zei de arts dat als ik een half uur later in het ziekenhuis was, ik het niet had gered. Huisarts zag het niet, mijn ouders vonden dat ik me niet moest aanstellen en gewoon s, vervangende huisarts zag het wel.
Herinner me nog heel levendig dat ik in het ziekenhuis boven mijn bed zweefde, zag mijzelf liggen, om het hoekje vloog (of zoiets) en daar mijn moeder en oma zag. Die kon ik vanuit mijn bed niet zien zitten, waar zij zaten was in een gang om de hoek. Mijn moeder werd door mijn oma aangespoord om nu maar eens wel te huilen om haar dochter, want het was echt heel erg.
En toen was ik weer terug.
Kennelijk mijn tijd nog niet, want ik overleefde en in plaats van de aangegeven zes weken opname, mocht ik na drie weken weer naar huis om aan te sterken voor de volgende operatie. Daar was het feest direct over want mijn vader liet me even fijntjes weten dat nu alle aandacht voorbij was. Ik hoefde me niet meer aan te stellen.
Alle aandacht?
Aanstellen; ik lag toch echt 3 weken voor pampus. En daarna moest ik nog een keer opgenomen worden toen alles rustig in de buik was, om die blindedarm te laten verwijderen. Nog een keer aanstellen.
Ik snapte er niets van, want in die tijd mochten er alleen volwassenen op bezoek komen. Dus dat was, naast dat ik een lange tijd zeer hoge koorts had, nogal weinig aandacht. Geen broertjes op bezoek. In een vreemde omgeving, vreemde mensen om je heen en doodziek en elke dag injecties met een mega-grote en dikke naald in mijn bovenbeen door Nurse Ratchett. Omdat ik vrijwel niet mocht drinken kon ik die hele grote dikke pillen niet doorslikken. Dus dan maar lekker prikken zei ze.
Ja, toen al een aanstellertje en aandachttrekker. Daarna nooit meer. Had mijn lesje geleerd. En was extra alert op mensen die niet echt waren.
8 opmerkingen:
Voor ieder kind was het in die tijd moeilijk, een ziekenhuisopname. Helemaal alleen, ziek en met vreemde mensen in een vreemde omgeving. Jouw verhaal is nog duizend keer zo erg. Wat een afschuwelijke reacties. Wat een afschuwelijke ervaring voor jou. Ik ben heel lang in het bestuur geweest van de Vereniging Kind en Ziekenhuis. Die club probeerde er voor te zorgen dat geen enkel kind alleen hoefde te zijn in het ziekenhuis.
Heb je die ervaring ooit aan iemand kunnen vertellen?
Wat een traumatische ervaring.
Ik zou er alsnog voor in therapie gaan geloof ik!
Was er vroeger thuis ooit wel eens iets veilig en aangenaam?
Wel zijn de interviews van Coen Verbraak mooi.
Marina
Ik vind een bijna dood ervaring fascineren en heb het boek eindeloos bewustzijn van Pim van Lommel in mijn kast staan. Ik hoop dat het echt bestaat.
Wat een drama moet dat voor jou als kind zijn geweest. Jee, ouders waren in die tijd vaak keihard. Mijn moeders gezegde was ook altijd...ziek, weet je wie er ziek zijn, mensen die in het ziekenhuis liggen die zijn pas ziek. Dat van jou gaat wel weer over..grrrrrr willemien
Mijn onmiddellijke reactie is,,Ach meisje,wat zal jij je alleen gevoeld hebben,,En wat heb jij een veerkracht.
Wat gingen je ouders weinig liefdevol met je om. En dan twee keer geopereerd worden en weken in het ziekenhuis.
Ik ben als kind één keer opgenomen geweest in het ziekenhuis. Ik was 5 jaar en mijn amandelen werden geknipt. In die tijd moest je daarvoor nog een nachtje blijven. Mijn moeder had me eerlijk gezegd dat ik keelpijn zou hebben na de operatie. En dat ik een nacht moest blijven. Toen ik na de operatie wakker werd vond ik het heel jammer dat mijn moeder er niet was. Later hoorde ik dat mijn ouders er waren bij het bezoekuur maar de narcose was nog niet uitgewerkt. En in die tijd mocht je absoluut niet blijven na het bezoekuur. De zuster was lief en gaf me een waterijsje. Er was nog een kind op mijn kamer. Ze had dezelfde ingreep gehad. Ze huilde heel veel en moest overgeven. Dat maakte op mij meer indruk dat mijn eigen situatie.
De andere dag kwamen mijn ouders mij halen. Thuis waren opa en oma er ook en ze hadden roomijs meegebracht. Dat was op een gewone doordeweekse dag heel uitzonderlijk. Ook kwam de juffrouw van de kleuterschool langs. Ik kreeg een doosje waskrijt. Ik vond dat het net was alsof ik jarig was.
Ik word er gewoon triest van, van jouw verhaal :(
Een reactie posten