Uplifting

Grappig; in de lift op het werkstation stond een lift-vullend bouw-apparaat. Zo'n ding waar ze mee omhoog kunnen om bij het dak iets te fixen. Met bouwer erop. Die achteruit de lift uitreed met grote buis aan de achterkant en daardoor het gehele halletje versperde voor de lift. En de poortjes gingen niet open. Oh...kan ik beter even weer terug, zei de man op de bouwlift? En zijn maat kwam er ook aan. Ook met bouwding. Enfin, na wat manoeuvreren konden de passagiers de lift in. 

Vond het vermakelijk en snap ook wel dat die bouwers de lift nodig hebben. Ik eigenlijk niet, maar was lui. En stond helemaal vast in dat kleine voorportaal.

Image by Michal Jarmoluk from Pixabay

Nu eens extra op mijzelf gelet. Op tijd iets te drinken nemen, op tijd toiletpauze, op tijd lunchpauze. Op tijd opruimen, inpakken en wegwezen. Mok omwassen, vertrouwelijk papier in de speciale papierbak, kijken of ik vandaag gedaan heb wat moest (en meer nog zelfs) en nee, niet blijven treuzelen zodat de leidinggevende de kans grijpt om alweer ''even iets uit te leggen of te laten zien" om 16.58 uur en ik dan toch weer mijn trein mis en ergens tegen 19.00 uur thuis ben.

Voldaan gevoel en ja, ik had natuurlijk iemand in moeten boeken voor een afspraak, maar ik vond directe hulp voor een acuut probleem toch iets meer bij mij passen. Komt mijn kennis van de sociale kaart van pas en mijn ervaringsdeskundigheid met financiële ellende waar alle instanties je van het kastje naar de muur verwijzen en echte concrete hulp waar iemand direct mee uit de voeten kan? 

Hoop dat cliënt daar snel wordt aangemeld voor de Voedselbank en zijn nood even wat minder is.

Ja, wij kunnen iedereen helpen. Dat betekent eigenlijk (in mijn ogen):

Ja, wij krijgen voor iedere aanmelding betaald. Dus hoe meer afspraken ik inboek, hoe beter. Maar acute nood? Goh...nou sterkte he...over een weekje of drie ben je aan de beurt. 

Geen geld meer voor boodschappen? Wat naar zeg. 

Om zelf niet een toeschouwer te blijven, sprak ik de dakloze bij onze supermarkt aan, die daar al een tijdje staat (de vorige zie ik alleen de weekenden). Hij trilde enorm, dacht direct dat hij misschien wel Parkinson kon hebben. Dat gaf hij aan en verder, geen gehoorapparaten in, verstond ik zijn Engels niet zo goed. Hij had een plek om te slapen gaf hij aan en verkocht de daklozenkrant. Geen geld voor medicatie.

Bij terugkomst uit de supermarkt gaf ik hem mijn flesje vers sap en volkoren (haha denk aan zijn gezondheid) krentenbollen. Mijn schuldgevoel weer afgekocht.