Maar dat totaalplaatje dat levert dus niet automatisch een geluksgevoel op. En andersom hoeft het ook niet te betekenen dat als je niets van dat alles hebt, je dus ongelukkig bent.
De pyramide van Maslov geldt nog steeds. Maar als alle basisbehoeften zijn vervuld, maar niet die van het gezien weten, geliefd voelen, dan voelt dat net zo schraal als dat er geen eten in huis is. Je ziel wordt niet gevoed.
Je verbonden voelen met anderen, je partner, je familie, broers, zussen, neven, nichten of je zelfgemaakte familie van goede vrienden en kennissen of in verbondenheid met je kerkgenootschap, de moskee, de buurt, je vereniging of de dansschool, de volkstuinvereniging, dat is wat het leven sjeu (ik leen het woord maar even) geeft. Alweer; weten dat je gezien wordt.
Maar ook niet bang hoeven zijn. Voor je man, voor je familie, voor je werkgever, voor het leven.
En dan is wederkerigheid ook belangrijk. Kijk ook naar anderen. Probeer wat jij nodig hebt, ook aan anderen te geven. Zeg eens Goedemorgen tegen iemand op straat (wel in de ochtend he).
En neem niet zomaar aan dat je er morgen nog bent.
Oh ja...en voor mijzelf: Are you a (wo)man or a mouse?? Dit in het kader van nog steeds geen bevestigingsbrief voor een afspraak met wie en waar en wanneer.
Ben geen muis en ook niet te aardig, uit mijn Salestijd weet ik dat ik de grootste deals kan binnenslepen, maar wel angstig dat mijn geldkraan hierdoor straks accuut dichtgedraaid wordt. Dus weten ze goed hoe ze je klem hebben zitten.
Dus toch een muis? Of een realistische muis?
Kom; als er gezegd word dat ik een brief krijg met alle details van de uitnodiging, dan is dat hun verantwoording. Daar hoef ik nu niet voor een tweede keer over na te bellen of die brief nog komt. Ik doe het niet. Nee, nee, nee en nog eens nee. NEE!
Zo dan. Geen muizenissen meer, maar even lekker een budgetboodschapje in de buurt doen en een heerlijk recept van mijn dochter uitproberen. Wil me niet laten leven door mijn angst in financiele nood te komen.
Maar, eerlijk is eerlijk, ik merk het wel degelijk aan mijn lichaam. Spanning, stress, uitkijken naar de postbode (die elke dag steeds later zijn rondje lijkt te doen).
Ga toch eens leven!
4 opmerkingen:
Daarom was de overgang naar AOW zo vrijmakend voor mij. Afhankelijk zijn van andermans wil(lekeur) is onzekerheid. Maar ik hoop voor jou dat alles op zijn pootjes terecht komt. Hoe ouder je wordt, des te coulanter ze vaak zijn, wetend dat de arbeidsmarkt niet erg op ouderen zitten te springen. Ach joh, hebben die grijze haren en zakkende lichaamsdelen toch nog een voordeel....
Het is niet jouw verantwoordelijkheid ja, maar ik snap je spanning heel goed.
Je zit gewoon in een vervelende afhankelijkheid en ben niet in de positie dat snel te veranderen.
Ik krijg nog steeds een knoop in mijn maag als ik dat UWV logo zie in de brievenbus, terwijl ze me al jaren met rust laten en het meestal gewoon post over vakantiegeld is of zo.
Tegenwoordig krijg ik alles via mijn overheid, vind ik net zo vervelend.
Ik zou in mei opgeroepen worden voor een gesprek. Nee, ik hoefde zelf geen actie te ondernemen, het werd gemeld in het systeem en dan kwam het goed. Nu, bijna oktober, nog niets gehoord. Wel een loopbaancoach die me iedere keer vraagt of ik al iets gehoord heb, en waar ik dus de zenuwen van krijg. Telkens geef ik hetzelfde antwoord 'nee, ik hoefde niets te doen dus ik wacht het af'. 'Ze' zullen het wel druk hebben. Groet, Gerda
Wordt er misschien een digitale brief bedoeld?
Een reactie posten