Verbeteren

Mijn projectje - werk de "nieuwe" Coaxkabel weer netjes weg - kostte wel wat denk- en vooral doe-werk.

Denken kan ik heel goed, doen wat minder. Althans; nee, dat klopt niet. Ik kan niet uuuuuren achter elkaar bezig blijven. Of ik word afgeleid door iets anders, of ik ben het zat of moe. Weggelekte energie. Of ik ben het gewoon beu. En zou willen dat iemand het voor me deed. Hahah! Kabouters bestaan niet, dus doooooorgaan.

Dus besloot ik om het project in stukjes te hakken. En me vooral niet door mijzelf te laten opjagen. Of aan een bepaalde graad van Perfectie te moeten voldoen. En zo vorderde dit Projectje alras heel snel.

Juist door op tijd iets compleet anders te gaan doen (even in de zon zitten en een boek lezen) en daarna weer - met timer - verder te gaan. En vooral dingen On the Fly te doen. In het kader van als het niet gaat zoals het moet, moet het zoals het gaat.

Vroeger bij ons thuis werd mijn moeder al heel erg chagrijnig als mijn vader ook maar probeerde op die manier zijn klussen te doen. Nee...niet goed, niet netjes, niet opgeruimd, niet af...Hij was ook geen klusser, maar ja...in Nederland lijkt iedereen een geboren klusser te moeten zijn. Wat grappig is, want van vrienden in andere landen hoor ik dat die daar gewoon iemand voor inhuren.

Och...kon mijn moeder (toen) gewoon maar de troep de troep laten. Accepteren dat het niet perfect ging. Dan was het allemaal veel ontspannender voor haar en voor mijn vader geweest. Maar als er maar een vorkje scheef lag in de vork- en messenla of oh nog erger...er eentje kwijt was...dan was het weer de hele avond mis. Wie was nu weer zo'n sukkel geweest dat er een vork kwijt was. Wij natuurlijk (wij= haar kinderen) of mijn vader, of haar moeder, want wij waren allemaal sloddervossen, dom, onoplettend. Allemaal over een vork. Of soms nog dommer over een schilmesje. Koop je nu per 2 bij de Action voor een dubbeltje.

Pas nu of eigenlijk toen mijn vader het huis uit ging door zijn ziekte,  geeft ze me door dat ze het huishouden nu vaak maar met de Franse Slag doet, want er is toch niemand die het ziet. En ze heeft ook nog een hulp in de huishouding dus het is meer de Turks-Franse slag.
Waar wij vroeger als kinderen al wisten welke dag er wat gedaan moest worden (alleen door mijn moeder, niemand hoefde te helpen, wij deden het toch niet zoals zij het wilde en dat had ook weer te maken met het feit dat zij vroeger toen zij een jong kind was alles zelf moest doen en haar moeder heel lui was), heeft ze dat strakke stramien nu gelukkig losgelaten.

Weet zeker dat heel veel perfectionisten enorm gaan lachen als ze mijn kabelproject bekijken. Want hier nog een stukje draad te zien en daar en he...dit kan.. Maar die laat ik gewoon lekker lachen, want dat is sowieso gezond. En ik ben tevreden dat het me gelukt is. Zonder stress.

Heb zin in een afspraak met mijn zoon later. En hoop dat ik van mijn koudwatervrees afkom om spontaan even langs te gaan.

Omdat het niet spontaan is - moet ik plannen. Ook financieel.
Omdat ik denk dat hij te druk is; hij zegt tenminste altijd dat hij weer een volle agenda heeft;
Omdat ik denk dat ik daar niet bij hoor, die agenda - niks meer te vertellen;
Omdat ik niet in zijn stad durf te zijn;
Omdat ik denk dat ik de ex werkgever tegen het lijf loop;
Omdat ik denk dat de bus langs mijn voormalige werkplek rijdt en ik dan weer terug in de tijd word geslingerd.
Omdat ik vind dat hij een auto heeft en dus makkelijker 'spontaan' langs kan komen.

En verzin zo nog maar wat onzinnige dingen.

Maar genoeg: we gaan elkaar weer even zien. Kijk ernaar uit en niet - zoals voorheen - met angst en beven dat er kritiek geuit gaat worden. Mag, want als hij dat zo voelt, dan IS dat voor hem zo. Ik moet vandaag het woordje "maar" in de la leggen en alleen maar goed luisteren. En genieten van zijn gezelschap. Heb mijn dochter een handje geholpen door een tijdje op te passen op haar kind. En wel te durven en kunnen reizen (ok...op haar kosten). Nu dus (wat meer) aandacht aan mijn zoon. Gewoon door er te zijn.

Enfin...in de genietstand!