Er is genoeg

Angstig leven omdat ik bang ben dat er een eind komt aan mijn spaargeld, een eind komt aan dat ik hier kan blijven wonen, een eind komt aan 'relatieve' vrijheid...al die angst en alle tijd en energie die dat kost. Zo jammer. Van alle tijd en zorgen die in het uitwerken van die angstgevoelens gaan zitten en die ik daardoor niet kan stoppen in juist lichte zaken. En zaken die energie geven in plaats van slurpen.

Want ik ben er nog steeds. Met wat minder spaargeld, ik woon hier nog steeds, kan nog steeds elke maand de huur betalen. En ik kan ook nog steeds - ook al heb ik veel minder heel veel minder inkomsten - aan de goede doelen doneren die ik belangrijk vind om te ondersteunen. En - wat ik al eerder schreef - heb nog steeds overgewicht, dus kan nog steeds eten en zelfs teveel eten.

Ik zou heel precies kunnen uitrekenen wanneer de spaarpot echt leeg is, maar dan hou ik geen rekening met het leven. Wat soms onverwachtse wendingen maakt. Soms omhoog, soms omlaag, zelfs opzij, maar als het maar in beweging blijft.

En zolang ik die beweging ook maar echt blijf voelen en zien, dan leef ik. In plaats van in de overlevingsstand te staan en geen ruimte daardoor te hebben om terug te veren en te kijken naar zoveel dingen die nog steeds stromen, goed zijn en goed blijven.

Er is genoeg.

Zoveel genoeg dat ik vanochtend vroeg alweer een zak met kleding aan de stoeprand kon zetten. Kleding die ik al een tijd nooit meer draag. Als in een jaartje of vijf.  Of die er hangt in de hoop dat ik die ooit weer zou gaan dragen. Geef maar door aan een ander. Maak ruimte.

Fijn om op maandag weer dat rondje Bless your House te doen. Het ruikt overal weer lekker 'schoon'.

Ondertussen op tijd gepauzeerd en genoten van een kopje koffie in een mooi kopje. Gewoon omdat het kan. Haha...ik zou bijna zeggen; omdat je dat waard bent.
En ondertussen verder breien aan het mini-truitje, op naald 2,5 haha..een patroon uit de Libelle van zeker 25 jaar geleden.

Ik ben zo blij dat ik weer zin heb om iets te breien, iets met mijn handen te doen. En dat ik het kan en weer snap. Want toen ik pas thuis zat leek het wel alsof er kortsluiting in mijn brein was. Ik verstond het Engels niet meer van de BBC, snapte niks meer van breien om van de rest van alles wat het leven leuker maakt maar te zwijgen.

In het weekend kwam ik een buurtgenoot tegen. En altijd als ik vraag hoe het met haar is, klaagt ze. Altijd. Nou is het ook rot als je constant pijn hebt aan je heupen of knieen, maar het gaat in zo'n gesprekje altijd daarover. Als ze aangeeft dat ze op haar kleinkinderen past, maar eigenlijk niks kan want ze loopt met krukken, is dat ook niets wat haar vreugde brengt. Alleen maar pijn en gedoe. Ik hoor haar nooit zeggen wat een schat van een kleinkind ze heeft. Nooit. Hoe ik ook probeer het gesprek daarheen te sturen.

Oh...wat word ik daar naar van. Zo'n heel zwaaaaaaaaaaaaaaaar leven. En vraag me af of ik ook zo in elkaar zit. Want zo zonnig voelde ik me de afgelopen tijd niet.  Oh nee...ik praatte helemaal niet meer. Verstopte me het liefst uit schaamte.

Gaat het hier ook constant over mijn navelstaardigere gezeik?

Is dat bang zijn voor 'niet genoeg hebben of krijgen' een dingetje. Tsja...dat weet ik wel zeker. Daar hoef je niet voor doorgeleerd te hebben. Of een LOI diploma coach voor te hebben ontvangen.

Niet alleen op gebied van financieen, maar op meerdere gebieden geldt die 'angst'. Soms terecht, maar meestal komt niet uit waar ik me druk/bang/angstig/zenuwachtig over maak. Inderdaad, dat aloude "Een mens lijdt het meest, door het lijden wat hij vreest, doch wat nooit op komt dagen" etc...daar kon ik zo model voor hebben gestaan.

Ga eens leven met als mantra dat er genoeg is. Van alles. Geld, tijd, liefde, aandacht. Dan wordt het - schat ik in - des te makkelijker om er veel van weg te geven. Want op de een of andere manier komt het dan ook weer terug. En zo niet; er is genoeg. Toch?

Foto van Pixabay