Want ik ben er nog steeds. Met wat minder spaargeld, ik woon hier nog steeds, kan nog steeds elke maand de huur betalen. En ik kan ook nog steeds - ook al heb ik veel minder heel veel minder inkomsten - aan de goede doelen doneren die ik belangrijk vind om te ondersteunen. En - wat ik al eerder schreef - heb nog steeds overgewicht, dus kan nog steeds eten en zelfs teveel eten.
Ik zou heel precies kunnen uitrekenen wanneer de spaarpot echt leeg is, maar dan hou ik geen rekening met het leven. Wat soms onverwachtse wendingen maakt. Soms omhoog, soms omlaag, zelfs opzij, maar als het maar in beweging blijft.
En zolang ik die beweging ook maar echt blijf voelen en zien, dan leef ik. In plaats van in de overlevingsstand te staan en geen ruimte daardoor te hebben om terug te veren en te kijken naar zoveel dingen die nog steeds stromen, goed zijn en goed blijven.
Er is genoeg.
Zoveel genoeg dat ik vanochtend vroeg alweer een zak met kleding aan de stoeprand kon zetten. Kleding die ik al een tijd nooit meer draag. Als in een jaartje of vijf. Of die er hangt in de hoop dat ik die ooit weer zou gaan dragen. Geef maar door aan een ander. Maak ruimte.
Fijn om op maandag weer dat rondje Bless your House te doen. Het ruikt overal weer lekker 'schoon'.
Ondertussen op tijd gepauzeerd en genoten van een kopje koffie in een mooi kopje. Gewoon omdat het kan. Haha...ik zou bijna zeggen; omdat je dat waard bent.
En ondertussen verder breien aan het mini-truitje, op naald 2,5 haha..een patroon uit de Libelle van zeker 25 jaar geleden.
Ik ben zo blij dat ik weer zin heb om iets te breien, iets met mijn handen te doen. En dat ik het kan en weer snap. Want toen ik pas thuis zat leek het wel alsof er kortsluiting in mijn brein was. Ik verstond het Engels niet meer van de BBC, snapte niks meer van breien om van de rest van alles wat het leven leuker maakt maar te zwijgen.
In het weekend kwam ik een buurtgenoot tegen. En altijd als ik vraag hoe het met haar is, klaagt ze. Altijd. Nou is het ook rot als je constant pijn hebt aan je heupen of knieen, maar het gaat in zo'n gesprekje altijd daarover. Als ze aangeeft dat ze op haar kleinkinderen past, maar eigenlijk niks kan want ze loopt met krukken, is dat ook niets wat haar vreugde brengt. Alleen maar pijn en gedoe. Ik hoor haar nooit zeggen wat een schat van een kleinkind ze heeft. Nooit. Hoe ik ook probeer het gesprek daarheen te sturen.
Oh...wat word ik daar naar van. Zo'n heel zwaaaaaaaaaaaaaaaar leven. En vraag me af of ik ook zo in elkaar zit. Want zo zonnig voelde ik me de afgelopen tijd niet. Oh nee...ik praatte helemaal niet meer. Verstopte me het liefst uit schaamte.
Gaat het hier ook constant over mijn navelstaardigere gezeik?
Is dat bang zijn voor 'niet genoeg hebben of krijgen' een dingetje. Tsja...dat weet ik wel zeker. Daar hoef je niet voor doorgeleerd te hebben. Of een LOI diploma coach voor te hebben ontvangen.
Niet alleen op gebied van financieen, maar op meerdere gebieden geldt die 'angst'. Soms terecht, maar meestal komt niet uit waar ik me druk/bang/angstig/zenuwachtig over maak. Inderdaad, dat aloude "Een mens lijdt het meest, door het lijden wat hij vreest, doch wat nooit op komt dagen" etc...daar kon ik zo model voor hebben gestaan.
Ga eens leven met als mantra dat er genoeg is. Van alles. Geld, tijd, liefde, aandacht. Dan wordt het - schat ik in - des te makkelijker om er veel van weg te geven. Want op de een of andere manier komt het dan ook weer terug. En zo niet; er is genoeg. Toch?
Foto van Pixabay
9 opmerkingen:
Je hebt gelijk.
Maar er zijn periodes dat die mantra's voelen alsof je jezelf voor de gek houdt...
Die vrouw op straat neemt je vraag wel erg letterlijk. Mocht je de volgende keer vragen hoe gaat het met je kleinkind[eren] dan krijg je waarschijnlijk daar alles over te horen.
Ach lieverd, je klinkt voor mij niet als een navelstaardirige zeikerd die energie kost...ik kom nog steeds vrijwillig hier lezen omdat je me als persoon boeit...ja je hebt het soms zwaar, dat zeg je ook(en dat mag ook), maar je humor en je vreugdes deel je ook!
Brei-ze!
Groet,Greet
Het is fijn voor jou dat je het "gezeik" van je af kan schrijven als dat je helpt. Ik lees er wel door of omheen en zie de lichtpuntjes.
Vooral hoe je kan genieten van de kleine leuke dingen en je kleinkinderen en kinderen
Zolang je maar niet continu navelstaarderig zeikt (daar schiet je namelijk niets mee op), blijven we heus wel lezen hoor.
Zeiken hier? Ik lees dit stuk als een positief blog
Ik herken die angst. Ik doe het al lange tijd met een minimum inkomen en de angst zit altijd in je achterhoofd. Ik lees hier nog niet zo lang mee en ik weet niet wat je overkomen is, maar ik ben blij dat het goed met je gaat. Hartelijke groet, Judy
Ik denk dat die angst altijd wel zal blijven. Maar het houdt je ook scherp. En dat is goed. Maar je waardeert het leven ook. Je geniet van de kleine dingen. En van je kinderen en kleinkinderen.
En dat kan ook niet iedereen zeggen.
Liefs Joanne
Jouw schrijfsels zijn stuk voor stuk positief te noemen en dat was in het verleden wel anders. Volgens mij ben je heus een gelukkig mens, met misschien niet veel geld, (heb jij geen recht op huurtoeslag?) en met nog wat dingen waar je niet zo tevreden mee bent, maar dat geldt toch voor iedereen?
Gewoon lekker leven en doen wat je kunt en genieten van je kids, kleindochter en van de kleine dingen! Knuffel!
Een reactie posten