vrijdag 28 september 2018

Heleen van Royen - inspiratiebron

Om wat rustiger te worden in mijn hoofd en zaken vooral te kunnen relativeren, gekeken naar de documentaire van Heleen van Royen over haar moeder die steeds dementer aan het worden is (Het doet zo'n zeer) en ben tegelijkertijd haar Sexdagboek aan het lezen, wat in dezelfde tijd is geschreven.

En dat is best ingewikkeld. Al begrijp ik dat Van Royen net als iedereen meerdere kanten en interesses en rollen heeft. En in elke rol laat je een ander stuk van jezelf zien. Ik denk dat ook al schrijf ik openhartig, ik toch niet een compleet beeld laat zien alhier. Bepaalde zaken hou ik toch liever voor mijzelf en uiteraard zijn daar ook de minder fraaie kanten van mijn persoonlijkheid bij.

In de rol van dochter van is ze meelevend en betrokken. Wat ik ook zie is dat ze in wat haar moeder overkomt, haar voorland ziet. Ouder worden, gebrekkig, afhankelijk en ziek.

In haar Sexdagboek (seks met een x komt sexier over vindt ze) legt ze haar seksleven een jaar lang vast met haar veel jongere partner Bart. En schrijft ze openhartig dat ze zich ook afvraagt hoelang zij nog aantrekkelijk voor hem blijft. Ze schelen 21 jaar en hij is gedurende het dagboek gelukkig de 2 in zijn leeftijd kwijtgeraakt schrijft ze.

Het is voornamelijk verslaglegging, geen gevoels/emotie-dagboek, alhoewel wat verderop in het boek je daar wel meer over leest. Ik lees vrijwel nergens hoe ze dichter tot hem komt of meer van hem houdt. Alleen welke standjes, wanneer en met wat als extra stimulator.
Het zou door een man geschreven kunnen zijn. En misschien is dat ook wel de missie van haar boek wat ze ook schrijft; gelijkwaardigheid op alle vlakken. Wordt er niet heel opgewonden van, juist omdat het een nogal droge opsomming is.

Ze is een prachtige vrouw om te zien vind ik, petit en alles in de juist proporties. Alleen haar stem kan me niet zo bekoren. Ze is tamelijk exhibitionistisch, wat niet mijn stijl is - al bewonder ik haar wel hierom. Haar durf. Lees dat ze als kadootje zichzelf nieuwe borsten gaf, nadat ze een soort theezakjes had, toen ze vijftig werd. Wat ik toen van haar zag op een bijeenkomst van schrijvers, was kennelijk met een goede BH gedaan, ik vermoed met die van een BH-makende vriendin. Maar bloot ziet dat er anders uit en ben je heel visueel ingesteld en zeker met een veel jongere man die dat ook is, dan snap ik dat je pronte borsten wil/moet. Ha..zou ik ook wel willen.

Maar bij mij mag er wel een onsje of wat vanaf. Zou ook fijn voor mijn rug en schouders zijn. En ja...maak er dan maar een leuke vorm in als je toch bezig bent. Maar goed: dream on. En ook over die vriend/minnaar/man uberhaupt mannelijke interesse.

Haar dagboek is prettig te lezen en af en toe gooit ze er ook een fantasietje voor de lezers tussendoor. Als ze bijvoorbeeld 3 dagen geen seks heeft gehad om op te schrijven. Uiteraard ook even gekeken naar het hoe en wat van haar favoriete speeltje die een andere techniek heeft dan de standaard speeltjes (niet trillen maar zuigen). Er gaat wel een heel assortiment batterijen doorheen en bij nood hebben ze wel eens de afstandsbediening van de tv opengemaakt om daar de batterijen uit te halen. Blij dat mijn vingers altijd voorhanden zijn en ik niet verslaafd ben aan het gevoel wat een stimulator kan geven.

Oplaadbare Heleen, oplaadbare batterijen!

Haar documentaire over haar moeder zit dicht op de huid. Je ziet dat ze verschillende pogingen doet om goed om te kunnen gaan met de diverse aspecten van de ziekte van haar moeder, maar dat haar moeder uiteindelijk toch naar een verpleeghuis moet omdat ze echt veel zorg nodig heeft vooral na haar heup-operatie.  Het lijkt mij voor die moeder uitermate verwarrend geweest (ook met een 'goed' hoofd) al die verhuizingen in korte tijd en dan ook nog een ziekenhuisopname voor een nieuwe heup.

En dan eindig je in een kamer met een hoog bed, nog wel je eigen bank en schilderijen, maar alweer kleiner is je omgeving geworden.

Ja, dat relativeert mijn fanclub-angst enorm. En een drupje Schots water. Heb gelukkig redelijk kunnen slapen, dat scheelt ook hoe ik voel als ik wakker word in de ochtend. Me voorgenomen om vooral goed voor mijzelf te zorgen vandaag. Niet weer in de verlammende angst te schieten - want buiten dat het verlamt (denk aan Konijn op de weg in het licht van de koplampen) - heb ik er weinig aan. En snap maar al te goed dat het ook niet nodig is. En ik de fanclub daarmee teveel macht geef.


Foto van Pixabay (lief he!!)


Ik HOEF niet de hele dag stand-by te staan, mocht er iemand van de fanclub bellen. Mijn agenda open te houden, mocht ik toch iets moeten gaan doen in de vorm van op komen draven.

Kom...nog een lekker kopje koffie nemen en genieten van de zon in mijn tuin. De lieve berichten van dochter en zoon. Het koppie van mijn kleindochter. Gewoon dat ik leef eigenlijk.

En zo gewoon is dat niet.



















4 opmerkingen:

Bertiebo zei

Wat schrijf je weer een heldere analyse. Overigens laat ik beide boeken aan me voorbij gaan. Het boek over haar moeder omdat ik zo'n boek vijftien jaar na de dood van mijn moeder, nog niet aankan

Anoniem zei

Gelijk heb je.

Judy zei

Ik moet eerlijk zeggen dat ik geen fan ben van Heleen van Royen, ik vind haar een koud persoon, wat ik zo van haar zie op tv af en toe. Maar misschien heb ik het mis. Ik lees haar boeken dus niet.

Katrien zei

Leuke schrijfstijl heb je. Kom hier via Bettie (Bertiebo) even buurten.