Oh lekker zeg die (rol) koekjes. Kan best. (Nee)
Heerlijke verse broodjes. Kan best (Nee)
Dat IJs is in de aanbieding. Dat MOET ik natuurlijk meenemen (hahahah...wie houden we voor de gek!)
Oh..Haribo in de aanbieding; heerlijk. Een kinderhand is snel gevuld zeg maar. En die van mij iets minder snel. Maar het maakt me blij. Wel een kwartiertje.
Door te luisteren naar Brene Brown haar luisterboek - De kracht van Kwetsbaarheid -, die daarin diverse manieren aangeeft waarop we onszelf verdoven in tijden van stress - druk zijn, veel werken, veel activiteiten op een dag doen, telkens maar uitgaan (weglopen van je pijn), heel veel sporten, constant online zijn, een paar glaasjes wijn, sigaretten, eten, sex etc - dempen we onze emoties. En dit is vaak zulk ingeslepen gedrag dat je het pas ziet, als een ander je erop wijst.
Of - als je het kan - je jezelf door de ogen van een ander ziet. Ik herken dat gedrag bij anderen bliksemssnel, alleen bij mijzelf duurt het veul langer. Iets met balk en splinter.
Foto van Pixabay
Natuurlijk staat er niemand met een pistool naast mijn boodschappenmandje zodat ik mijn Drugs of choice wel MOET kopen. Ik doe het allemaal zelf. En het brengt even verlichting. Dat mag toch...mag toch best, even wat lekkers. Het leidt af. Van de schaamte. Van de angst.
En toch is dat dempen niet de beste methode. Want - zo heb ik inderdaad gemerkt - het dempt ook de mooie gevoelens.
En juist daar niet meer bij kunnen, de mooie dingen in mijn leven, echt voelen en leven; dat wil ik niet meer. Dat is een schrale manier van leven.
4 opmerkingen:
Moeilijk hoor. Maar ook goed dat je het nu herkent.
Je nooit alles ontzeggen Cellie, dat houdt geen enkel mens vol.
Ik vind je echt super-wijs, echter waarom zou je geen lekker broodje mogen eten? Is toch juist gezond, en dan lekker beleg erop, of gerookte zalm, of eitje of ... ik krijg nu al trek en ik hoef niks te dempen.
Bovendien jezelf niets gunnen is ook een vorm van dempen.
Marijke.
Mijn demp-gedrag is lezen, uren achter elkaar tot ver na middernacht. Inmiddels weet ik dat, en als ik merk dat ik weer helemaal verdwaal in allerlei niet-eens-zo-goede boeken, ik blijkbaar ergens een probleem heb dat ik weiger onder ogen te zien. MAAR ik heb ook gemerkt dat ik eigenlijk heel goed weet wat het probleem is, en meestal ook wat ik eraan moet doen. Als ik dat recht in de ogen zie en er echt wat aan doe, is het leven beter voor mij (niet noodzakelijkerwijs leuker).
Siebrie
Een reactie posten