De arts van dit programma vertelde dat 95% van zijn clienten in de loop van de tijd weer terugvalt tot het oude gewicht en ook dus gedrag (of eigenlijk andersom).
Ook de man waar het in deze aflevering over ging dreigde tot die 95% te gaan behoren. Hij was al 90 kg in een jaar afgevallen, maar was nog steeds extreem dik en moest nog wel meer dan 100 kg eraf zien te lijnen. Maar toen kwam de klad erin. Hij ging zelf bedenken dat hij eigenlijk best wel een ander dieet kon volgen, hield zichzelf eigenlijk voor de gek (oh...dat kan ik ook zo goed: aha...gember is goed voor je => gemberkoekjes zijn dus prima. Een blokje chocolade is niet het HELE blok) en at allerlei dingen die hem niet echt hielpen - vooral niet na een maagverkleining - om af te vallen.
Ze klonken goed - hij had gehoord dat vegetarisch eten beter is voor je hart - maar in zijn geval hadden ze een ander effect, juist doordat hij een verkleinde maag had. En nog zo'n 100 kg moest afvallen om op een gezond gewicht te komen. Dus hij was nog zeker wel een jaar bezig met het naar zijn streefgewicht toe werken. En dan begon het eigenlijk pas. Op gewicht blijven.
Foto van Pixabay
En zijn nieuwe manier van eten was ook wel makkelijker inpasbaar in zijn gezinsleven. Dan kon hij gewoon eten wat zijn kinderen en vrouw ook aten. Brood en Koolhydraten dus. Niet wat de arts hem voorschreef.
Maar wat hem uiteindelijk de das omdeed was zijn zelfbeeld. Toen hij boven de 300 kg woog, was hij als mens en man onzichtbaar. Hij was gewoon altijd "die dikkerd". Zonder persoonlijkheid leek het wel. Hij viel al genoeg op door zijn omvang. En tegelijkertijd was hij ook alleen maar Die Dikke.
Nu hij 'dunner' was, werden er dingen van hem gevraagd. En verwacht. Dingen die het gewone leven van je vraagt. Bewegen, met je kinderen dingen doen, een sociaal leven en in zijn geval ook een baan. Hij had gelukkig een vrouw die kostwinnaar was.
Als je zo dik bent, heb je een perfecte manier om onzichtbaar te zijn. Je kan niks...en niemand verwacht ook iets van je. Dat is een heel erg 'rustig' leven.
Toen ik ooit bijna 40 kg was afgevallen, vond ik het heel ingewikkeld dat mensen die mij voor het eerst zagen, me als een gewoon persoon zagen. Zonder zelf aangevroten handicap. In mijn hoofd voelde ik me nog net zo onzichtbaar als voorheen. Annie die het tassie vast mag houden. Maar nu werden er wel dingen van me verwacht. Op basis van hoe ik eruit zag. Ik herkende die vrouw niet in de spiegel.
Is het daarom veiliger om weer terug te keren naar dik(ker) zijn? Waar het leven voorspelbaar was. Want zelfs een onveilige situatie is herkenbaar en wordt vaak verkozen boven nieuw en misschien wel prettig. Of liefdevol zelfs.
Weer genoeg stof om over na te denken. Wel grappig dat ik tijdens mijn therapie sessies het hierover had, maar er kennelijk maar tot laagje 1 werd gedolven. Meer tijd en kennis was er niet.
Ook precies wat deze man aangaf nu hij door de arts naar een therapeut werd gestuurd. Dat hij soms schrikt van wat er allemaal opgegraven wordt als ze aan laag 2, 3, 4 en nog meer toekomen. Welke beerput trek je open? Over het waarom en hoe werken overlevingsmechanismen, ook al zijn ze zeer slecht voor je.
Vanochtend de timer gezet en lekker in de voortuin gewerkt tot hij afging. Ik waaide wel zowat weg en onkruid opvegen hoefde bijna niet. Lekker om met je hoofd in de wind buiten te zijn. Kopje koffie en daarna nog een keer tot de timer ging.
Nu dwing ik mijzelf om even een blokje om te gaan. Kom! Makkelijk toch, want volgens mijn eigen theorie ben ik onzichtbaar. haha!!!
8 opmerkingen:
Als ik mensen vertel wat ik weeg, zijn ze verbaasd, hadden me lichter geschat, zelfs verpleegkundigen. Manier van kleden en je houding doen al veel. En als je, zoals ik, door ziekte overgewicht hebt, kun je er ook een bevestiging van je nog- bestaan in zien.
Ik ben ook uit mijn verschoning gewaaid terwijl ik in de windhoek zat te wieden. Ogen ook meteen gezandstraald. Maar wel lekker doorgewerkt in de schaduw. Het lijkt wel zomer vandaag.
Zeker genoeg om over na te denken, deze week weer begonnen met bewust eten, na een roekeloze zomer. Maar eraan zit het zo, maar eraf pfff... Ik weet als ik echt wil lukt het me, ook al blijven er altijd weer valkuilen, een ervan is nee-zeggen. Groetjes
Echt zo knap hoe jij je bij elkaar hebt geraapt! En zo goed bezig. Die timer is wel een hulpmiddeltje, lekker handig!
Het is trouwens ook wel eens andersom hoe mensen denken. Ik ben vanaf mijn 30e aan het lijnen. Soms viel ik wel eens 12 tot 15 kilo af wat ik dan soms wel 2 jaar vasthield en dan zeiden mensen, dat wat molliger zijn hoort gewoon bij je. Maar ja, zij kenden me niet slank voor die tijd.. Wat Vlasje zegt herken ik ook.. Ik ben kennelijk zwaarder dan ik eruit zie ;-)
We zijn net uien, laag voor laag.
Interessant programma! Het is bizar hoe het werkt, je uiterlijk, je zelfbeeld, je gedrag daarop...
Toen ik fobisch was, 24 uur per dag, voelde ik me vreselijk maar ik hoefde ook niets meer. Niet meer naar schoonfamilie waar ik gek van werd, niet meer naar werk die veel te zwaar was, ik hoefde niets meer tegen mijn zin te doen. Ik hoefde ook geen beslissing te nemen over mijn relatie want ja, ik was fobisch. Volgens mij is dat wel een beetje hetzelfde als 300 kilo wegen. Ongelofelijk klote maar wel veilig.
Je hebt me wat geleerd. Ik wist het niet van dat onzichtbaar zijn.
Bijzondere insteek, alsof met dik zijn de hersens verdwijnen.
Een reactie posten