The only gay in the village

In ons geval, de enige Afro-Afrikaan van het dorp.

Waren dolblij dat we een huis met een tuin toegewezen kregen. Niet in de stad, maar in een dorpje een paar kilometer verderop. Waar ook mijn werkgever was gevestigd. Niet omdat dat van oudsher zo was, maar op een bedrijventerrein met veel meer ruimte dus ook ruimte voor de drukkerijen. Dus woonden ook veel werknemers daar. En nog in de tijd dat deze werkgever een vinger in de woningaanwijzingpap had bij de gemeente.

Enfin...wij verhuizen, heel fijn want we woonden in een flatje met maar één slaapkamer en een kind.

Maar hoe mijn ex het gevoel kreeg dat hij overal aangegaapt werd in onze woonplaats, dat kon ik eigenlijk pas begrijpen toen ik met hem naar zijn thuisland ging en daar de enige Ubruni was. En zo ook na werd geroepen...He...witte!!! En dan zo'n hele stoet kinderen achter je aan lopend.

En dat voelt vreemd hoor. Daar staan we sta ik niet genoeg bij stil. Las van het weekend het verhaal van een Afro-Amerikaanse soldaat die in WOII meehielp aan de bevrijding van Europa, maar omdat in de USA er toen nog rassenscheiding was, dat voor hem een andere ervaring was. Als tweederangs mens.

Pas in Parijs werd hij als bevrijder gezien en als een meetellend volwaardige man. Moest nog tot de jaren zestig duren voordat hij in zijn eigen land dat officieel ook werd.