Titel van de nieuwe serie met Dawn French op BBC First op de dinsdagavonden.
Dawn was enorm afgevallen een aantal jaren terug en wij deelden hetzelfde figuur (en meer dingen), dus was benieuwd hoe het nu met haar gaat.
Niet meer zo enorm slank als voorheen, maar ook niet zo opgeblazen als ze de laatste jaren in haar huwelijk met Lenny Henry was.
Ook wel herkenbaar. En waar alle pondjes henen gaan.
Kijken in ieder geval; erg grappig. In een radio-interview is ze nogal loslippig over haar dorpsgenoten en vrienden en realiseert zich niet dat er niet geknipt is in het interview en dus iedere de 'naakte' waarheid hoort. Nou ja, haar waarheid. Want misschien is ze zelf ook niet zo 'eerlijk'.
Hoe brei je dat nou weer recht?
Verder miste ik op een haar na de pakketbezorger. Zat boven op Het Gemak en kon niet zo snel afknijpen, zoals mannen dat schijnen te kunnen, toen ik de voordeurbel hoorde. Ging de bel nog een keer en ik was al halverwege de trap gelukkig. Toch stond de bezorger al bijna met zijn vinger op de deurbel bij de buren...
Neeeeeeeeeeeeeeeeee...ben toch thuis!!
Ontving een werkelijk gigantisch pakket van een vrouw die ik al heel wat jaartjes virtueel ken, maar waar ik een tijdje terug een hele fijne ontmoeting in het echt mee had.
Was het hier opeens Kerstmis in juli. Lekker een kerstpakket uitpakken midden in de zomer. Niet weten wat er allemaal voor leuke dingen inzitten en iedere keer als een kind zo blij met weer een verrassing!
When you look at old photos, Cellie, it's obvious isn't it? You were good-looking back then. Really good-looking. Yet somehow, at the time, you didn't quite believe it.
Cellie, learn from yesterday, because today you're even better looking than you were then. Way better. You're smarter, too. Funnier. Wiser. More compassionate. Less serious. And you're totally sauntering!
Nu ver weg ergens vakantie vieren voor veel mensen geen optie is deze zomer vanwege Covid-19, is het ontspannend om te kijken hoe anderen dat wel doen. Of deden, want al eerder opgenomen.
Ontspannen op een luxe jacht. Met bediening. Elke avond een heerlijk diner.
Een geheel andere wereld. Even varen bij Sint Maarten. Feestje aan de wal. Cocktail erbij. Zou ik zomaar aan kunnen wennen.
Realiteit hier is dat ik heerlijk het gras heb gemaaid. De kantjes er weer af heb gelopen en ook nog even snel wat in de voortuin heb kunnen kuisen. De was wapperde razend snel droog gisteren, dus ook weer blij. Altijd blij van schone was. Vooral in de ochtend aan de lijn, in de middag in de kast. Geheel gratis gedroogd.
En in de avond een soepje gegeten. Had van vorig jaar van Offerfeest nog een groot stuk bot met vlees in de vriezer, - een bijna moordwapen - dus vond dat dit echt echt echt maar eens opgemaakt moest worden. Maar hoe dan? Het paste niet eens in de allergrootste soeppan. Blij dat ik veel medische series gekeken heb. Dat ik snap waar een gewricht zit en hoe ik dat door kan snijden. Twee stukken bot daarna, maar wel in een pan van 20 liter passend. Nu heel veel bakjes met soep of basissoep in de vriezer. Kan ik weer iets anders van maken.
Merk dat ik vrij gesloten ben. Over wat er echt speelt in mijn leven. Ook naar mijn kinderen. Wil ze liever niet belasten met mijn 'dingetjes'. Weet dat ik ook moeilijk nieuwe mensen toelaat. Omdat ik dat eigenlijk niet verdien speelt de riedel in mijn hoofd. Maar ook omdat ik niet weet of ze mijn vertrouwen niet gaan beschamen. Of dat het later als een Ouwe Koe nog een keer uit de sloot wordt gehaald. Of mijn verhaal door wordt verteld aan derden.
Te vaak teleurgesteld. Misschien eigenlijk wel in mijzelf. Of alweer te hoge verwachtingen van de vriendschap, die misschien niet verder ging dan het niveau van kennissen. Dat ik mijzelf ook niet zo'n goede vriendin, zus of tante vind. En me dus niet kan voorstellen waarom een ander mij uberhaupt leuk genoeg vindt om mee op te trekken. Vooral als ik lees dat sommigen Beste Vriendinnen hebben. Die status heb ik nooit gehaald. (Zie je wel...).
Dus trek trok ik me terug om dat te 'testen'. En uiteraard krijg ik dan altijd gelijk. Dat het heel lang stil aan de overkant blijft. Wat zeg ik? Mijn zus vond een betere zus (die eigenlijk volgens een vage DNA-test een achter-achter-achternichtje is, maar dat bomt niet) en daar paradeert ze overal mee op Feestboek. Ik ben wederom onzichtbaar.
Die tactiek (terugtrekken in je hol) leerde ik thuis. Maar ik heb ook geleerd dat het een vrij zinloze tactiek is. Want wat levert het uiteindelijk op?
Beter voor mij is het om wel aan te durven een veilig aantal mensen, die ik vertrouw, te vertellen wat er in mij omgaat. Dat doe ik hier ook al, maar dat is vrij anoniem. En redelijk veilig. En lang niet alles. Uiteraard. Of in de juiste chronologische volgorde.
Wat ik wel heb geleerd, door met vrienden daarover te praten, dat er in elke familie wel zaken zijn die het daglicht niet verdragen. Zaken waar je later misschien nog een leuk liedje over kan maken. Of een leuke comedy. Maar die op het moment dat het speelt helemaal niet zo om te lachen zijn. Want jij moet ermee omgaan.
Waarom zijn bepaalde zaken schaamtevol? Omdat dit in onze cultuur zo bepaald is? Vanuit je religie? Vanuit familie-waarden? Omdat je hebt geleerd daar nooit over te spreken omdat het een schande is? Dat doet 'men' niet? Men hangt geen vuile was buiten? Of veegt alles onder het kleed?
Waar verkopen ze die kleden trouwens?
Ikzelf was een wonderkind. Al 6 maanden na de trouwdag geboren en hoefde niet eens in de couveuse!
Eerst een bezoek bij mijn zoon omdat hij verjaarde. Gevraagd of het goed was dat ik wat eerder kwam dan zijn vrienden, dan kon ik toch redelijk Corona-proof zijn verjaardag meemaken. Hij had wel lekker alle ramen tegen elkaar openstaan, voor de ventilatie.
Leuk te horen, toen zijn jeugdvriend me zag dat ik vroeger die moeder was, waar ze allemaal mochten 'hangen'. En dat zonder loungebank (want die waren in de jaren 00 nog niet in de mode).
Bus terug gemist, dus had direct mijn half uur lopen te pakken om een heel eind verder de bus richting mijn durpje te pakken. Scheelt ook weer OV-kosten. En in mijn woonplaats ook al een stukje met de fiets gegaan tot ik al wat verder was.
En dan in de avond Zomergasten. De mysterieuze gesloten Inez Weski. Die heel duidelijk de regie had en hield deze avond en naar mijn mening drie maten te groot is voor Janine Abbring. Die maar bleef peuteren, maar niets meer uit haar kreeg dan Mw Weski zelf kwijt wilde.
Briljante zin om ook eens te gebruiken: "Dat ga ik niet zeggen, daar heb ik mijn redenen voor."
Interessante fragmenten die wel degelijk wat over haar zelf vertelden. Iemand ook gekeken?
Er zijn al films over gemaakt. Stel dat je niet meer kan liegen en dus altijd precies zegt wat je denkt. Had het hier van de week over tijdens een zeer prettige ontmoeting.
Doe ik dat? Altijd eerlijk zijn.
Soms is eerlijkheid ook wel heel hard. Als een ander heel erg zijn best heeft gedaan op iets en het ziet er in mijn ogen niet mooi uit, is het dan belangrijk om mijn mening hierover te geven? Ik zit toch niet bij Idols in de jury. Om mensen af te kraken als amusement.
Soms is het ook ingewikkeld om eerlijk te zijn. Als een ander je juist vraagt om 'eerlijk' te zijn. Zeg het maar gewoon wat je echt denkt.
Wil die ander dan echt wel de naakte waarheid horen? Want de vraag stellen is ook het antwoord moeten aanvaarden. Buiten dat die ander ook moet snappen dat het alleen maar mijn mening is, niet eens de waarheid, want soms zitten er meerdere waarheden in een antwoord opgesloten.
Hoe zou het zijn als je altijd 'eerlijk' bent? Kan dat altijd? Nu ben ik zelf nogal diplomatiek, behalve tegen mensen die ik vertrouw en die mij kennen en ook snappen dat ik ze niet kwaad gezind ben. Maar dan nog is het vaak "Kill the messenger".
Keek naar een aflevering van Poirot en daar begon het met de dood van een Russische Schaakmeester.
Ah...schaken. Dat spel heb ik nog steeds niet onder de knie. Nu deed ik wel pogingen om het te leren, enige jaren terug, maar iedere keer eindigde het hetzelfde. Na een paar zetten was ik 'af'.
Schaakmat.
Ook al had ik nog zoveel lagen kleding extra aangetrokken.
Zat naar een programma over piloten en hun werk bij Easy Jet te kijken en daar zag ik iets wat ik zelf ook heb gezien.
In het Nederlands heet het Sint Elmsvuur, maar de meesten kennen dit als St. Elmo's Fire. Van de gelijknamige film.
Het is een lichtverschijnsel. Dit verschijnsel treedt op wanneer grote ladingsverschillen worden opgebouwd voordat de ontlading komt. Dan kan het gebeuren dat voorwerpen bij de grond zo sterk geladen worden, dat er (positief) geladen vonken uit weglekken. Dit kan bij uitstekende voorwerpen gebeuren zoals antennes en scheepsmasten. Dit verschijnsel heeft een groen- of blauw-wit-achtige kleur.
(Bron; Wikipedia)
Zat toen in de cockpit bij mijn zoon op weg naar Spanje en ik werd er door hem op gewezen. Bij de neus van het vliegtuig verschenen allerlei electrische stralen, net als onweer, maar dat was het niet.
Fascinerend, vooral omdat we in het donker vlogen en het daardoor extra goed te zien was. Passagiers zien dit niet. Een groenige/blauwe kleur. Heel bijzonder dat ik dit mocht meemaken. Alweer jaren terug, maar moest er door dat tv-programma even aan terugdenken.
Oh ja, in de jaren tachtig hoorde je altijd wel ergens een saxofoon klinken in een liedje. Altijd.
Zag echt een enorme dikzak in mijn Chinese Roos. Hij/Zij wentelde zich met genoegen door al het stuifmeel tot de hommel geel kleurde van al die zaligheid. Heerlijk om te zien. Dat er in mijn tuin zoveel plezier wordt gemaakt.
Fijne uitzending van Zomergasten. Al had het relatief weinig kijkers. Wel een urgente boodschap.
Genoot dus van wat Typhoon te zeggen had. Over hoe hij in het leven staat. Wat hij mij kan leren.
Jammer dat zijn filmkeus niet te bekijken is via NPO start. Maar ja, die zal vast nog wel een keertje ergens getoond worden.
Gisteren was ik rond 15.00 uur al ruim in de vakantiestemming, want toen waren buren al aan de BBQ. Gelukkig had ik mijn was toen al van de droogmolen gehaald. En opgeruimd. Mijn bed netjes van schone slopen voorzien. En in de ochtend de Bless the House ronde gedaan.
En de cocktail was heerlijk trouwens, met veel ijsblokjes. Ook een zomervakantiegevoel.
Wat een mazzel! Op zaterdagochtend schijnt de zon volop en is de lucht heerlijk blauw.
Snel naar de winkel, waar de Corona protocollen bijna onzichtbaar lijken. Niemand wacht nog op 1,5 meter afstand op zijn karretje. Worden ook niet meer schoongemaakt en de spray voor je handen doet het ook al niet meer. Allemaal haast en Corona?? Dat is toch voor dikke ouwe toch al zieke mensen? Wij krijgen dat niet.
Enfin. Thuisgekomen lekkere koffie gemaakt. Had in de bibliotheek een dik maandblad meegenomen en nieuwe boeken, al ging het uitzoeken van boeken nog steeds niet heel ontspannen, maar wel beter. Neem er maar een paar mee in plaats van hele stapels en bracht een boek terug wat me totaal niet kon boeien. Te chicklit-achtig.
Dus verse koffie, maandblad en nog een uit te lezen boek ernaast. Kortere broek aangeschoten, haar opgestoken. Goh...voelt wel heel erg 'vakantie-achtig'.
Ok...vakantie in eigen land dan, want al snel betrekt het, voel ik wat spetters en is het behoorlijk donker in plaats van lekker blauw en zonnig.
Netflixen?
Af kijken wat ik te laat vond af lopen op tv - die film 20th Century Women
Boek is al uit. Wat een interessant boek en wat bof ik dat ik juist die meenam.
Maakte een marinade die ik op het blog van Zuinig met Tante Dora las, met schillen van citrusvruchten en gekneusde jeneverbessen. Kon ik op zondag een alcoholvrije cocktail maken. En die cocktail deed me terugdenken aan de fijne dagen, zittend aan een strakblauw zwembad in de tuin van een lieve vriendin en haar man, die mij een glaasje (ok..GROTE bel) inschonk van wat haar zus Verfrissend noemt. En dat was het ook. Errug verfripsend.
Zondag dan; nieuwe poging tot het opwekken van een vakantiegevoel.
Moest even aan Irma denken. De doventolk die tijdens alle Corona-persconferenties van Rutten zo'n grote en mooie en ook opvallende rol speelde. Deze film had ook doventolkenhumor. Erg fijn.
Was toen ik bijna in slaap viel, toch maar mijn bed uitgestommeld, want die komeet Neowise, zo las ik, zou pas over 800 jaar weer zichtbaar zijn en zo lang wachten haalde ik denk ik niet. En nu zou het vrijwel perfect weer zijn. Kijken dus!
Zag wel een ambulance in de straat. En bedacht waarom zo laat en voor wie? En schoot in de gedachte dat als mij wat zou overkomen, niemand een ambulance voor me belt. Dat de buren pas in aktie komen als er teveel vliegen zijn. Tuurde en keek. Was dat een komeet? Of dat? Of die?
Alors...
Toen ik sterretjes begon te ziet toch maar mijn bed ingedoken en ik werd heel vroeg wakker, deed een plas en sliep weer in en schoot heel laat wakker. Maar dat hindert niks, want...dat hoort bij vakantiegevoel. Voor mij. En aangezien er toch niemand op mij wacht, was het ook helemaal niet erg. Ga eerst maar lekker de dag beginnen. En geniet van alles wat er nog steeds kan. Niet zo calvinistisch dat elk uur nuttig besteed moet worden. Rommel wat in de tuin. Lees wat in een tijdschrift. En online.
Zondagmiddag alweer een F1, nu die van Hongarije. Waarin iedereen smachtend wacht op regen, die in de verte aanwezig lijkt. Finse Bottas die Max op blijft jagen. Spannend. Bottas heeft technisch gezien een betere auto. Hamilton wacht al ergens bij de finishvlag. Champagne is allang opgedronken. Max eindigt toch als tweede!! Genoten van deze race.
Genieten van mijn Bonny St. Klaar-met-drank-cocktail. Ook heel verfrissend inderdaad, al zit ik nog wel op dat nieuwe gebit te wachten wat ze erbij kreeg.
Ik werk alle draadjes ondertussen weg van een vest wat ik in elkaar aan het zetten ben. Is het breien al een klus, al die losse eindjes wegwerken helemaal! En dan nog een beetje netjes ook graag. Maar ja...het houdt me van de straat.
Alhoewel ik eigenlijk veel meer op straat zou moeten zijn. Veel meer. Dus toch nog maar de fiets gepakt en een eindje gaan fietsen.
Een Griekse salade met heel veel verse spullen erin. Hoppaaa...
Wilde de film wel afkijken, maar mijn lijf gaf aan dat het wilde slapen. Dus maar later via NPOstart afgekeken. Prachtig. Raar dat ik na een tijdje toch wakker werd en de slaap niet meer kon vatten. Dus maar langdurig me met een luisterboek vermaakt.
De film werd uitgezonden via NPO en heet 20th Century Women.
Speelt eind jaren 70 en gaat over hoe een alleenstaande gescheiden al wat oudere (55) moeder haar 15-jarige zoon zo goed mogelijk opvoedt in veranderende tijden. Ze roept daarbij de hulp in van haar omgeving.
Iedereen rookt (nog). Er hangt een economische crisis in de lucht. Niemand heeft nog toegang tot internet, laat staan een mobiele telefoon of smartphone en al kijkende dacht ik hoe mijn leven er rond die tijd uitzag.
In de omschrijving staat: Een ode aan de mensen die ons opvoeden en de jaren die ons vormen.
Blij dat ik toch nog maar even mijn postzegelgrasveldje heb gemaaid. Ik hield mezelf voor dat binnen een half uurtje het wel weer gepiept zou zijn. Doe het gewoon. Hup...Pak die grasmaaier, je bladhark, het knippertje voor de kantjes (loop ze er deze keer niet af). Doe het. En ook heerlijk dat ik de was buiten kon hangen en aan het eind van de middag mijn bed er weer mee kon opmaken, want lievelingshoes (met stippen).
Tevreden dat mijn moeder en gezelschap precies die week naar het eiland van de Schapen zijn geweest, waarop er ook nog zon was (naast wat regen, maar dat waaide over) en niet de week waarop het weer even herfst leek. Mooie foto's. Blije moeder, die dacht dat ze daar zeker nooit meer zou komen. Die zichzelf dat dan ook niet gunt en niet over haar zelfopgelegde beperkingen durft te stappen.
Dat alles laat mij weer naar mijzelf kijken. Want ik vind dat ik ook wel dit soort gedrag vertoon. Vooral nu met Corona en de periode van de Intelligente (hoe praat je dingen mooier? Intelligent?) Lockdown.
Dingen niet doen uit 'angst'. Nou ja...angst. Is het angst? Bang om te gaan zweten, een beetje ongemak voelen. Me niet comfortabel voelen. Oh ja, misschien ook me wel angstig en alleen, altijd weer alleen te voelen. Piekeren. Maar eigenlijk wel snappen dat de som van dat ongemak en het plezier van wel ergens heen gaan, dingen ervaren, onder de mensen komen nog altijd positief uitkomt.
Jemig..zit dat dus in de familie? Oh nee..geadopteerde familie heeft dat ook. Is het dan 'aangeleerd'?
Aangepraat?
Afgekeken?
Spring er gewoon in. Doe een Leap of Faith. Het ergste wat me kan gebeuren is dat ik op mijn bek ga. En ik weet al hoe dat voelt. De kunst is telkens weer op te staan. Niet blijven liggen (tenzij je lichamelijk niet meer kan opstaan; het gaat eigenlijk over het proces in je hoofd).
Zo voelde het. Of ik de Russische meneer Oblomov nadeed. Kon maar niet de zin vinden om uit bed te komen. En het regende ook nog. Nu had ik een tijdje naar een luisterboek geluisterd toen ik veel te vroeg wakker schoot.
Dan 'schat' ik altijd in hoe laat/vroeg het is en geef mijzelf 10 punten (leuk om de dag mee te beginnen, een tien) als ik het goed heb. Vandaag een 9. Het was nog vroeger dan ik dacht.
Anyway...ik hoorde dus iets over Oblomov in dat luisterboek.
Altijd weer een beginpunt om er meer erover te willen weten dan wat ik oppervlakkig weet. Is een boek van 540 bladzijden. Dus mocht ik nog wat te lezen zoeken dan is dat een tip.
Verschillende kleine klusjes gedaan, naast de administratie. Die nog steeds klopt. Hoezee. Kleine klusjes ook fijn om te doen. Dan is het maar weer gedaan. Al ziet niemand het uiteraard. Maar ik voel in ieder geval geen beugel meer uit mijn bh ergens prikken. Of erger me aan een gaatje in een shirt. Nu gerepareerd, dan groeit het niet nog groter en moet ik iets anders bedenken aan hoe met een gaatje in mijn shirt om te gaan. (Borduren, een stukje vlieseline erachter, etc).
Maar al met al een dag met een groot Oblomov thema. Of Mieke Telkamp - Waarheen, waarvoor?
Gelukkig moest ik erg lachen om een tante die mijn schoonzoon constant "Bo" noemt. Waarop mijn dochter zei dat dit natuurlijk van Bohammed komt.
Zie zojuist (zojuuuuuuuuuuuuist) dat Blogger niet heeft gepubliceerd, alhoewel deze al voor vanochtend vroeg klaar stond. Lekker dan.
Ondertussen heb ik vanochtend toch maar wel mijn bed afgehaald en daarmee het Witte Was seizoen weer voor geopend verklaard. Dacht eerst nog 'morgen', maar na het douchen bedacht ik; Niet morgen maar nu! En dan straks lekker een vers schoon bed. En wie weet kan ik het nog wel buiten laten wapperen.
Opeens krijgen ze een seintje: uitvliegen maar en dan zie je duizenden vliegende mieren. Ze komen niet ver hoor, maar zijn wel duidelijk aanwezig.
Gelukkig duurt dit nooit lang. Hooguit een dag. Of anderhalve dag.
Eergisteren nog speciaal mijn bed uitgegaan om te kijken of ik Neowise kon zien. Zelfs mijn iphone kompas app aangezet. Moest ik toch aan de voorkant zijn van mijn huis om daar uit een raam die kant uit te kijken, waar Neowise te zien zou zijn. Richting Noordnoordwest. Helaas, pindakaas. Ik zag niets. Nog niet donker genoeg. En van die lantarenpalen in mijn zicht.
Misschien nog een keer een poging wagen. Jullie iets gezien?
Voel me trouwens momenteel helemaal geen 'arm wijf'; omdat ik allebei mijn kinderen heb gezien. De ene keer bij hem thuis en hij maakte superverse bonenkoffie voor me. Was goed om elkaar te zien, voor het eerst zat ik weer in de bus richting zijn stad. Lekker in de stromende regen. Maandenlang er niet geweest. Uberhaupt ergens geweest. Maar was goed dit bezoekje. Te praten over de impact van Corona. Op zijn werk, op zijn salaris en op zijn leven. En op het mijne.
En mijn dochter en kleindochter gezien. Niet alleen gezien maar ook mee gespeeld en gesproken. Kon kleindochter de Zweedse klompjes aan die haar moeder op dezelfde leeftijd had. Smelt.
Kennen jullie die uitdrukking 'om op te vreten'. Nou...ik heb kleinkindhonger!
Well, Cellie, enlightenment is kind of like flying for the first time without wings.
Of course, there's the exhilaration, the happiness, and the intoxicating sense of freedom that's almost indescribable.
But there's also the subtle shock at what you now see as the inevitability of your accomplishment. The wonderment of how you hadn't seen this so clearly before, mingled with acceptance. And the dim recognition that it's part of some distant agreement you once made.
And, at last, as you come to your senses and finally think to gaze below, upon the tiny jewel you've called home for so long, you're struck with a jolt as you see it so magically and effortlessly suspended—floating—in space, and realize, for the first time, that even there you were flying all along.
Gisteren kon ik weer in mijn postzegeltuintje bezig zijn. Zonder weggeregend te worden. En merkte hoe fijn en rustgevend het was. Niet uren achter elkaar beulen hoor. Daar ben ik sowieso niet van, want dan heeft iets anders mijn aandacht alweer. Blij dat toen mijn Gardena-stok afbrak, net bij het gedeelte waar je allerlei gereedschappen aan kan koppelen, ik hoppa, zo uit de schuur een nieuwe kon pakken. Had ik vorig jaar op zegeltjes van een supermarkt kunnen halen. En leek me wel slim toen. Ook al was de bestaande stok oud, maar nog prima.
Mijn rozen de uitgebloeide bloemen eraf snoeien, in de hoop dat er weer nieuwe knoppen komen. Door de regen en harde wind was er veel weg. Maar her en der zie ik nog wel knoppen.
Weer tussen de tegels alle aangewaaide zaadjes van vooral grassen weghalen. Dan ziet het er ook alweer verzorgd uit. En alles wat uitgebloeid is wegsnoeien om nieuwe groei te stimuleren.
Mijn Noord-Koreaanse buren lieten zien hoe goed zij hun grens bewaken. Alle takken van mijn Japanse (zouden ze ook wel de pest aan hebben, Japanners) Kers die overhingen afgehakt. Natuurlijk gewacht tot ik weg was en toen met bruut geweld even Koreaans gesnoeid. Zo te zien met een manchete.
Kan ik me heel druk om gaan maken, maar ze mogen dit natuurlijk, maar het gaat om de manier waarop. Gewoon nogal geniepig. De manier is om eerst te vragen of IK dit wil doen, omdat ze er last van hebben. Doe ik dan alsnog niets, dan mogen ze zelf aan de gang.
Want eerder snoeide ik al grote dikke takken, met een takkenzaag op een juist moment voor de boom en deze tak stond ook op het plan. Alles wat overhangt aan hun kant, weghalen. Maar bij hen is - net als bij De Grote Leider - nooit sprake van overleg. Zij doen gewoon wat ze willen, wanneer zij het willen. En meestal wachten ze daarmee tot ik niet thuis ben. Enfin; Pick your battles. Deze tak stond al in mijn agenda om flink gesnoeid te worden. Dus praktisch gezien scheelt dat mij werk.
Nu ga ik alleen de wond nog even netjes glad afzagen. Want op deze manier kan er eerder rot in de tak komen. En ga er ook wel iets van zeggen.
Maar het bijzondere is, dat ze dan opeens onze taal niet snappen.
Vanochtend de herhaling van Gardener's world gekeken op de BBC. Heerlijk programma. Ze lieten een vrouw zien die heel veel deed om water te bewaren voor drogere tijden, maar ook slimme beplantingen waardoor bijv. planten in kuipen minder snel uitdrogen. Leerzaam.
Vanmiddag verheug ik me op de tweede race van de F1. Weer in Oostenrijk. Gisteren bekeek ik de voorrondes om te bepalen wie vanuit welke positie start. Heel erg veel regen viel er, zodat het bijna werd afgelast.
Verstappen start vandaag op no. 2. Hoop dat zijn auto het langer uithoudt dan vorige week.
Nu schijnt de zon, dus ik ga mijn tweede kopje koffie heerlijk buiten in de zon drinken, met een geroosterde boterham met roerei erbij. Ideaal zondag-ontbijtje.
Gisteren met aandacht gekeken naar de laatste afleveringen van een detective op ware feiten gebaseerd op NPO2 "A Confession".
Over hoe een waarschijnlijke dader in een moment van 'oprechtheid' iets opbiecht, maar de politieambtenaar niet het juiste protocol volgt.
Hoe die man daardoor alles verliest bijna. En dan bedoel ik niet de moordenaar. Politieman was toch al lastig, dus mooie insteek om op die manier van hem af te komen.
Herkenbaar, dus daarom zo boeiend. Dat mensen die je eerst een toppertje vinden, nu meewerken aan je ondergang. Want zo zijn nou eenmaal de regels. Ik had de beste verkoopcijfers en toch werd ik eruit gewerkt. Want lastig.
Nog terug te kijken via NPO Start. Met Martin Freeman. Wel veel andere bekende gezichten. Ook met de dame die in toch een nieuwe te maken serie van The Crown The queen gaat spelen. Weer een heel andere rol en geheel anders dan die in Harry Potter.
En de acteur die de verdachte speelt is goed gecast. Je hebt een onmiddellijke antipathie tegen hem.
Iemand ook gekeken (of zin in het online te gaan zien)?
De eerste moedertjes-trainingen gaan allemaal over Persoonlijke ontwikkeling. Maar ik denk zelf voor sommige van mijn medecursisten nog iets te hoog gegrepen. Plus dat ze op de Pyramide van Maslov nog ergens op de eerste treden zitten. Bezig met overleven, met geldproblemen of (doordat ze nog echt heel jonge kinderen hebben op te voeden - in hun uppie) gedoe met de ex of het ontbreken van een partner en vooral de weinige speelruimte in een bijstandsuitkering. Heb ik het nog niet eens over de verplichtingen die voortvloeien uit het krijgen van een bijstandsuitkering. Daar wordt door de trainer nergens over gesproken. Nergens. Alsof we in LaLaLand wonen. Zo fijn, zo'n training!! Staan we allemaal straks in onze kracht.
De angst regeert. Dan werkt zo'n soort training toch voor geen meter. We zitten hier onder dwang. Vind ik. En heb al heel wat van dit soort trainingen meegemaakt, maar dan wel op vrijwillige basis. Omdat ik graag wilde groeien. En dingen anders wilde leren bekijken. Vooral mijzelf en mijn gedrag.
Leuk itempje leek de trainer wel eens inventariseren hoe de balans was in ons leven. Welk een open deur zeg!
Bij nummertje uno van deze balansopname was het direct al feest. Hoe staat het met onze financiele status?
Natuurlijk greep dit veel, te veel vrouwen direct bij de strot. Problemen met geld. En realiseerde me extra goed dat ik relatief in een luxe positie zit. Ik heb controle over mijn financieen. Ook nu het extreem weinig is. En dat komt alleen omdat ik me ervoor heb ingezet om schuldenloos te zijn omdat ik voorzag dat dit een nog groter probleem zou worden als mijn inkomsten nog meer zouden opdrogen. Wat dus ook gebeurde, steeds minder minder minder (quote Die Blonde nog maar eens).
Maar dus wel dingen opofferen. Mijn hele vakantiegeld storten in de schuld, geen vakanties, geen uitjes, heel lang geen nieuwe kleding en een strak budget. Jarenlang. En goed uitzoeken hoe zaken in elkaar zitten. Had dit al helemaal in Excel uitgewerkt. De dag dat ik geen schulden meer zou hebben. De dag dat het totaal van mijn schuld op NUL zou staan.
Daar keek ik naar uit. En ben uitermate trots op mijzelf dat dit nog steeds zo is. Want mijn inkomen is daarna alleen nog maar minder geworden. Maar dat kon ik pas heel goed nadat mijn kinderen niet meer thuis woonden en ik alleen voor mijzelf verantwoordelijk was.
Dan dondert het niet of je de hele week soep eet. Geen sociaal leven hebt. Bewust.
Met kinderen snap en weet ik dat dit een geheel ander verhaal is. Na de vakantie willen ze ook wel eens wat te vertellen hebben. Of een keertje leuke kleren die nieuw ruiken, zelf uitgezocht.
Een aantal cursisten vertelde, in tranen, dat ze naar de Voedselbank gaan toen iemand over haar problemen met geld sprak. Dat ze vrijwel niets overhield en heel creatief moest zijn om nog geld te hebben voor eten (ik zag nog wel opties; gebruik dat pakje sigaretten eens voor huishoudgeld). En adviseerden haar over haar schaamte heen te stappen en ook daar aan te kloppen.
Eigenlijk zou De Gemeente beter eerst een Budgettraining kunnen aanbieden. Wil ik die wel geven. Als ervaringsdeskundige en niet zeggen dat je dat ook bent omdat jouw ouders weinig geld hadden vroeger.
De positie van een kind is echt een andere dan die van een ouder die daarvoor verantwoordelijk is. Dus vind dat die vergelijking mank gaat.
En natuurlijk om uit te rafelen wie 'het' gedaan heeft. Er zijn drie seizoenen, al lees ik her en der dat het derde niet echt 'goed' is. Ik ben bij serie twee. Je kan ze los van elkaar bekijken.
Leuk om losse eindjes in mijn hoofd aan elkaar te knopen en te zien dat het klopt. Vanuit mijn cursus verhalen schrijven, jaren terug, leerde ik dat je nooit 'zomaar' over iets of iemand vertelt. Dat komt later terug of dan zie je later het verband.
Helaas kan ik geen filmpje plaatsen (vandaag, andere dagen wel), dus hier is de link naar de trailer:
Ook leuk om thuis te komen van een snelle boodschap tussen de buien door en dat het zo heerlijk naar 'schoon' ruikt. Had ik in de ochtend lekker mijn taak van de Flylady in de keuken gedaan.
Merk dat ik wel minder op Netflix zit dan nu zou kunnen. Ondanks de regen.
Dat ik wist dat mensen een heel laag inkomen hebben (zelf verteld en altijd over klagen) en dan toch altijd die nieuwe spullen. Hoe doen ze dat toch? Nieuwe gordijnen, kamerbreed, nieuwste tv, tablet.
Altijd het laatste model telefoon. Nieuwste model sneakers. Of weer een nieuw inktplaatje op hun lijf. Nagels die een luiaard niet zouden misstaan (behalve dan de kleuren of motiefjes). Of toch een auto. En uiteraard rook je nog, want dat is je enige pleziertje!
Zorg dat je bankrekening zo goed als leeg is en heb je een keer een financieel mazzeltje, op wat voor manier verkregen dan ook, dan zet je dit direct om in spullen. Die je uiteraard cash afrekent. Of gewoon op afbetaling. Voor 'maar' € 25,-- per maand kan je heel veel bestellen. Allemaal nieuw.
Je hebt nooit een buffer op papier, want dat kan tegen je gebruikt worden en daardoor kom je niet in aanmerking voor kwijtscheldingen, maar wel lekkere spullen. Wees een kale kip, maar laat je nooit plukken door instanties.
Wees geen braaf mens, maar pluk ze, voor ze jou kunnen plukken. En lach iedereen uit.
Mij dus zeker. Mevrouw Braafkaas.
Met die 'domme' buffer. Zichtbaar en traceerbaar. Oh ja...ik moest al drie jaar lang nog iets in reserve hebben staan voor een terugbetaling van teveel gekregen geld. Dat ligt kennelijk in het onderste laatje bij onze gemeente, maar erop wijzen..dan kijken ze je aan dat ze 'het echt wel in de smiezen hebben'..nee, u hoeft geen correspondentie op te sturen. Wij zoeken dat nog wel uit en komen erop terug". En de wet van Murphy geeft aan dat dit altijd ongelegen komt. Dus toch maar een buffer.
Die buffer geeft mij wel rust in het hoofd. Veel rust op financieel vlak. En als ik toch dingen nodig heb, dan wacht ik wel tot het echt nodig is, niet kopen omdat je je vakantiegeld binnen hebt en het eindelijk kan. Want is dat echt nodig?
Wat ook niet handig is, lekker uitgeven, want net gisteren de Inkomstenbelasting betaald. Dag vakantiegeld! Inkomstenbelasting betalen als je op bijstandsniveau zit? Ja dat kan. Van de ziektewet uitkering naar een ander systeem en dan betaal je kennelijk te weinig belasting.
Maar gewoon maar betalen wat van de Keizer is. Ik kan het gelukkig nog en ook de Gemeentelijke en de Waterschapsbelasting was prijs. En daar had ik dit jaar niet op begroot. Dus dat moet ik voor volgend jaar anders aanpakken.
Werd vanochtend wakker en toen zag ik de datum en realiseerde me dat een uitnodiging voor een sollicitatiegesprek er dus niet inzit. Want dat zou vandaag zijn zei de vacaturetekst. Op naar de volgende poging dus maar weer.
Ga ik toch een tatoeage laten zetten. Op mijn voorhoofd.
"Alle gelukkige gezinnen lijken op elkaar, elk ongelukkig gezin is ongelukkig op zijn eigen wijze".
De openingszin uit Anna Karenina van Tolstoi. Niet de minste.
Kom je uit een stabiele omgeving, fijne moeder (en/of allebei), fijne vader, lieve grootouders, die ook nog eens goed voor je zorgen, die je verteld hebben en laten voelen dat jij lief (mooi, goed etc) en liefde waard bent, dan is het ingewikkeld om je in te leven hoe het is als je anders opgroeit.
Onveilig.
Geen veilige of erg liefdevolle thuishaven. Geen veilige basis om op terug te kunnen vallen. Altijd op je hoede zijn. Altijd op eieren lopen. Altijd, want doe je dat niet, dan merk je dat. In gedrag van je ouders, in een klap voor je kop, in negeren, in schelden - de Koude Oorlog thuis. Waar geen van je ouders denkt aan wat dit voor impact op de kinderen heeft. Maar wel aan het plaatje naar de buitenwereld. Dus zwijgen over hoe het er echt aan toegaat. Mondje dicht.
Dat je die patronen meeneemt in je volwassen leven. Je partnerkeuze(s). Niet omdat je dom bent, maar omdat het nou eenmaal bekende patronen zijn en die je een 'veilig' gevoel geven. Dus he...die partner lijkt qua gedrag precies je vader. Kom je na een tijd pas achter. En je had je nog zo voorgenomen het helemaal anders te doen. Helemaal. Radiciaal anders. Of..misschien kan je deze man wel veranderen. Door jouw liefde. Nu zal het wel goedkomen. Goedkomen wat er thuis mis was. Jij maakt het verschil.
Bang bent dat je die patronen niet doorbroken hebt, maar ook weer doorgeeft aan jouw kinderen. Misschien juist daarom helemaal niet aan kinderen wil beginnen.
En oh wee als ook maar iets daarop lijkt - die bekende patronen van thuis - dan stijger je al. Want je wil zo graag die pijn voor jouw kinderen wegnemen. Dat het stopt bij jou.
Maar met een gat in je hart, kan je niet telkens eerst anderen maar helpen. Net als met een gat in een emmer, loopt je energie telkens weg. En valt er weinig aan te vullen, want dat gat repareer je niet. Je weet niet eens dat er een gat zit, want je denkt dat het normaal is om je zo te voelen. Dat alle emmers uit de fabriek komen met een gat erin.
Dat je misschien het wel verdient om niet echt gelukkig te zijn. Dat je niet eens de liefde van je kinderen of kind verdient en goed voor jezelf zorgen? Waarom? Hoe eerder ik weg ben, des te beter. Niemand heeft mij echt nodig (meer). Chronische ziekte? Mooi; kan ik er voortijdig tussenuit piepen door me gewoon geen moer aan de regels te houden.
En dan zie je in alles bewijs dat dit ook zo is, zonder dit ooit te hebben gevraagd. Aan je kind, aan je kinderen, aan de mensen die om je geven. Of zelfs aan mensen die niet om je geven.
Las een interview met Ronald Giphart. Dat hij het juist goed vindt dat kinderen zien als ouders elkaar kussen en liefdevol met elkaar omgaan. Net als ik vroeger, dacht hij dat andere ouders een toneelstukje opvoerden als ze dat deden als hij bij een vriendje speelde en dat zag. Ouder die lief zijn voor elkaar. Thuis nog nooit meegemaakt. Dat was zijn realiteit. Al het andere zal wel gespeeld zijn concludeerde hij met zijn kinderbrein.
Hoe ironisch dat het juist andersom is. Maar dat (her)kent een kind in een ongelukkig gezin niet.
Dat was gisteren snel afgelopen. De F1. Voor Verstappen althans. Zijn auto hield ermee op. Na al een kwartier. Nou ja, dan toch maar weer Mercedes aan kop. Teamgenoot van Verstappen, Albon is half Brits, half Thai, dus er zijn wel degelijk Aziatische racers.
Weer naar de markt geweest van de week. Want ik moest nogmaals een werkbroek voor mijn dochter aanpassen. Toen ze de andere kwam ophalen, had ze er nog eentje bij zich. Nog in de verpakking.
Dacht dat ik hoppa zo naar de Haberdashery kraam kon lopen, vorige keer stond hij op een hoekje, dichtbij een uitgang van het grote winkelcentrum, maar de markt was ook weer wat meer bevolkt met nog meer kramen, alles stond weer op 1 locatie en ik moest dus zoeken waar ze stonden. Natuurlijk aan de andere kant dan waar ik begonnen was te zoeken. Nu wist ik precies wat ik nodig had en hoeveel centimeter, dus snel klaar.
Had me ook voorgenomen dat ik nu WEL een kopje koffie zou drinken ergens. Ter opening van het zomerseizoen. Gewoon. Omdat het kan. Dus gedaan. Heerlijk. Ja, was een lekker kopje koffie. Blij dat ik me minder schichtig gedroeg.
Wilde ook nog een setje kaarten uitzoeken bij een winkel die altijd leuke aanbiedingen heeft. Maar daar hield niemand zich aan de 1,5 meter afstand. De rekken met kaarten stonden hutje aan mutje en de uitzoekers ook. Ik stond nog braaf te wachten. Toen was het mijn beurt. Kon niet direct iets vinden wat ik zocht of mooi vond en bovendien kwamen er nog meer mensen ook bij mijn rek kijken, alsof we niet niet 1,5 meter afstand hadden afgesproken. Zo dichtbij stonden ze dat ik de porieen van hun neus kon tellen.
En het was nog binnen ook. In een winkelcentrum. Dus dooooooooor..wegwezen daar en dan zoek ik wel elders. Plus dat ik er ook geen geduld voor had. En gelukkig wel wat gevonden. Waar het niet druk was. Nog in een kledingwinkel gekeken, maar alles is van plakplastic gemaakt lijkt het wel. Of ik heb gewoon een luxe smaak. Dan heb ik liever 1 goed kledingstuk van natuurlijk materiaal, wat ademt en ik het niet Spaans benauwd in krijg.
Fietste dus ook heel tevreden weer terug naar huis. Omdat ik een aantal dingen had gedaan die ik me voorgenomen had. Die alleen op die dag kunnen (marktdag). Wel harde wind op de terugweg, maar dat is dan weer goed voor de slappe beenspieren. Ter training. Maar geen regen en dat scheelt.
Thuisgekomen nog even rap de voortuin gesnoeid. Want de groenbak was nog niet geleegd. Kon dat tuinafval ook nog erbij. Goh...dat loopt allemaal lekker. Niet dat ik heel veel extra energie had, maar het voelde goed. En niet als een gek doorgaan tot het gaatje, maar doen wat nodig is en dan stoppen. Stop!
Het ziet er weer verzorgd uit. Dus tevreden. En zwaaide naar de vuilnisman, want die leegde mijn volle groenbak weer fijn.
Knipte ook het patroon (zelfgemaakt) uit het elastiek op de markt gekocht en uit de broek van mijn dochter, zorgvuldig erop lettend dat ik de broekzak en voering ervan niet doorknipte, zodat zij die nog kon gebruiken. Het regende en was kil, dus ideaal binnenwerk. Een gedeelte is al gespeld en geregen, nu nog de andere kant en dan kan ik het vandaag met de machine vaststikken en afwerken.
Nu zit de witte was in de machine, bed afgehaald en straks weer lekker schoon met fris beddegoed opmaken. Denk dat het een binnendrogertje wordt want constant kleine buitjes. Wel jammer, want niks ruikt zo lekker als buiten gedroogde was. Maar ik kijk wel. Niks moet.
Mega slecht geslapen. Het hele luisterboek over Patty (Brard) geluisterd. Denk je opeens heel wat anders bij de Pipo de clown boeven Snif en Snuifje.
Klein leventje, waar het hoogtepunt van de dag mijn rondje Bless the House lijkt. En de koffiepauze straks. Toch ben ik blij dat ik me vast kan houden aan die routines. Houden mijn huis op orde en nog meer mijn kop. En dat laatste is het belangrijkste. Dat ik niet terugval in de zwartheid, het donkere van een tijd terug. Nu heb ik weliswaar nog minder vooruitzichten, maar ik weet dat ik op mijn veerkracht mag vertrouwen. En dat 1 nacht minder goed slapen niet betekent dat ik altijd slecht slaap. Ook woorden hebben kracht. Vooral Altijd, Nooit, Verschrikkelijk - alles met een negatieve lading.
Blijf kijken naar wat er goed is, mooi is en fijn is. Ook al zijn dat soms speldenknopjes. Of juist heel erg groots.
Als het allemaal goed gaat krijg ik er nog een kleinkind bij ergens in oktober! DV. Of Inshallah zoals de schoonfamilie zegt. Dus vandaar die aanpassingen aan haar broeken die bij haar werkoutfit horen. Heeft haar groeiende buik de ruimte. Al 'draagt' ze op dezelfde manier als bij haar eerste kind. Je ziet er bijna niks van. Geen grote bult voorop.
Vandaag is het zover. Na uitstel door de Corona-maatregelen, kan dan eindelijk, een aangepast programma van de F1 van start. Vandaag in Oostenrijk.
Waar Verstappen vorig jaar en het jaar daarvoor als eerste over de streep reed. Zou hij dat dit jaar weer kunnen? Hij start vandaag op positie no. 3. Achter de beide auto's van Mercedes.
Mercedes, het merk waarvan de Duitse Ferrari rijder Michael Schumacher ooit zei: If I want to drive a Mercedes, I'll take a taxi!"
Hou van auto's, snelheid en van deze sport. En ik ben niet begonnen met kijken toen Max Verstappen mee ging doen. Al veel eerder keek ik met plezier. Voor velen onbegrijpelijk, maar ja, ieder zijn ding toch? Zijn er toevallig nog meer F1 fans onder mijn lezers? Of juist niet.
Niet allemaal tegelijk reageren hoor! (Vooruit; ik leef op van het idee dat wat ik schrijf ook gelezen wordt, dat ik gezien ben, meetel en helemaal blij met commentaar, bij voorkeur met een aardige pen geschreven).
Zo zoek ik naar vertier, vermaeck binnen mijn mogelijkheden. Me vrij voelen. Fuck al die regeltjes. Als een Max Verstappen juist in de regen op je best zijn. Maar ook snappen dat ik ook zon mag zien en hebben.
Nog een paar uurtjes dan weten wie de eerste race van dit seizoen op zijn (jammer dat er geen vrouwen racen in deze categorie) naam kan zetten.
Ging zelf trouwens maar weer eens polsen hoe het met mijn vrijwilligerswerk stond? Mochten we alweer? Zeker omdat ik binnen, zonder ventilatie, in een zaaltje zat voor die Moedertjestraining.
Nou misschien, maar dan nog niet direct komende week.
Oh nee...toch niet..er moet nogmaals over vergaderd worden. Nogmaals. Zucht.
Is niet zo fijn, zo lang (vanaf half maart) op standby staan. Dus ik denk dat ik maar eens deze maand uitroep tot Fekentie-maand. Als de training afgelopen is, dan even niks meer. Kunnen ze in augustus of zo weer op me rekenen. Als ze er dan al uit zijn met hun Corona-beleid.
En anders heb ik me voorgenomen zoek ik wat anders. Want zo lang niks doen bevalt me voor geen meter. En er is genoeg behoefte aan mijn kennis en ervaring op dit gebied.
Maak combinaties waar je nooit eerder aan zou denken. Trek die broek eens aan met hakken (hakken?????).
En belangrijker; wat niet prettig zit, waar je je niet fijn in voelt; doe dat weg. Mag. Echt. Kringloop is er misschien wel blij mee. Ook kleding waarvan je denkt dat je er wel ooit weer in past. Ooit.
Keek gisterenavond weer naar het leuke BBC make-over programma "You are what you wear" en weer een aantal leuke suggesties. Vaak zit een andere look ook in beter passende kleren. En kleur. Donkerblauw in plaats van zwart. En grappige schoenen. Of mooie tas.
cc BBC
Ja, moet je wel budget voor hebben, maar voor mij werkt het ook om te kijken naar accessoires; een sjaal, oorbellen (vooral oorbellen), sokken in een leuk motiefje. En een glimlach doet ook wonderen voor je outfit.
Merk dat door Corona en 'Blijf liever thuis' mijn outfitjes er nou niet echt leuk noch mooi uitzien. Alleen functioneel. Waardoor ik me ook zo voel. Saai.
Dus vandaar die opdracht. Ga eens shoppen in je kast.
No, you probably can't see it yet, but I can. Wheels are now turning that have never turned before. Winds are now howling that have never howled before. And players from every walk of life are being drawn into place as if in some hypnotic dance. All because of you, your dreams, and your divinely stubborn persistence.
If I wasn't the Universe, I don't think I'd believe it.
Hup, snel nog wat snoeien, dan lijkt het alsof ik de tuin aan de voorkant onder controle heb. Zag dat er een langdurige regenpartij aan zou komen, dus nu of nooit.
Was alleen vergeten dat het nog steeds behoorlijk hard waaide. Ok. Haar opsteken dus, want dat waaide telkens in mijn gezicht. Daarna waaide ik bij iedere keer dat ik moest bukken finaal uit mijn shirt. Het waaide zo over mijn rug. Niet omdat het zo los hing, maar gewoon omdat het windkracht veel was.
Gisteren had ik ook al een positief effect van veel wind. De was deed een zeilboot na en wapperde zowat van de droogmolen hup zo de kast in. Geweldig zeg! Windkracht 6 zie ik op de kaart. Zeilbotenweer!
Verder besloot ik om vooral me minder te ergeren tijdens mijn Moedertjestraining, maar werkelijk actief mee te doen. Kijken wat ik ervan mee kan nemen. Ja, ook hoe het niet moet, maar dat is zo'n negatieve insteek. Het is voor mij veel beter om in te zien dat we in hetzelfde zeilbootje zitten en ik juist gebruik kan en mag maken van de windkracht.
Kijk maar waar die windkracht je brengt. En stuur zelf genoeg bij, want ergens zie je toch wel land. Hoe ver weg dit ook nog lijkt. Als er zee is, is er altijd land. En wind.
