Gutsen

Later op de dag een afspraak bij de hoorboer, maar ik snotter en hoest nog, dus eerst maar even een thuistest doen. Maar één streepje dus negatief. Goed gewroet met het wattenstaafje en zorgvuldig de test verder uitgevoerd. 

Wat klinkt die timer hard zeg van mijn telefoon!! Ook nog even gebeld of het bezwaarlijk was dat ik met een verkouden hoofd daar kom, maar mijn behandelaar is ook verkouden (daar zou ik nou WEL moeite mee hebben) dus het heft elkaar op. Grappig hoe snel we de covidregels in de kast hebben gezet. 

Mijn energielevel kan wel wat hoger, dus ook vandaag een beetje bijtanken en oplaaddingen doen. Naast de administratie bijwerken en mijn tandartsrekening betalen. Mijn hele vergoeding is nu al op. Gelukkig heeft de ziektekostenverzekeraar al gestort, dus gelijk oversteken. Geen centje financiële pijn. Niet zeiken dus. 

Gisteren, met mondkapje op, wat kleine boodschappen gehaald en zag een soeppakket met 35% korting en nog in de bonus. Chinese tomatensoep. Wat een mini stukje gember erbij. 1 plakje! Gelukkig had ik thuis nog een groter stuk. Eigenlijk geen puf om te koken, maar het moest van mijzelf dus alles snijden en ach...het meeste werk was dat eigenlijk, die soep die maakt zich vanzelf. Lang leve de staafmixer. En de tweede dag smaakt zo'n soepje altijd nog lekkerder.

Lekker wel, al gaf ik er toch mijn eigen draai een beetje aan. De appels zouden voor de zoete smaak moeten zorgen, maar dat vond ik wel meevallen. En een heel klein uitje zat erbij, geen knoflook. 

Anyway; er staat een pan gezonde soep op het fornuis. Altijd fijn. 

Maar zelf een tussenstukje voor een mondkapje gehaakt, terwijl ik niet kan haken, want het kartonnen dingetje wat ik van de hoorboer kreeg begaf het en ik denk dat ik toch nog wel eens behoefte heb aan het dragen van een mondkapje zonder die elastieken om mijn oren met gehoorapparaten te hoeven hangen. Nu gaat het onder de oren door en vast aan twee knopen, vastgenaaid op dat stukje handwerk. Hahah...zo blijf ik van de straat natuurlijk al handwerkend.

Creatief met kurk, altijd van mij afgutsend uiteraard!

Hoopvol

 Any and all forms of separation, disconnects, divides, partings, breakups, and goodbyes, Cellie, are temporary. Very.

You'll be together far, far longer than you will ever be apart.

Forever and ever,

  The Universe

Leefstijlinflatie

Las deze term in een artikel over het hebben van een goede financiele huishouding. Niet van salaris naar salaris hoeven leven, maar een buffer hebben en bewust zijn van wat er kan veranderen waardoor ook je financiele situatie er anders uit komt te zien. Maar wel, door betere tijden, ook gestaag wat meer gaan uitgeven.

Met een contract op zak dat eind van het jaar klaar is en werkend in een bedrijf wat maar moet afwachten of het weer een termijn gegund is om te werken voor deze opdrachtgever, is mijn toekomst niet heel 'rustig' of kabbelend. 

Heb ook ervaren dat juist het wel hebben van een buffer(tje) alweer stress oplevert als je naar een minimum salaris terugvalt. Dan mag je eerst weer die buffer opeten en dan pas heb je recht op kwijtschelding van Gemeentelijke belastingen, Waterschapsbelastingen etc. Iets waarvan 'men' denkt dat je als arme luis dat automatisch 'krijgt'. 

Ook geen recht op potjes, want dan moet je eerst bij de uitgever van potjes weer met de billen bloot. 

Beloning krijgen alleen mensen die een kale kip zijn. Op papier.

En die instanties houden trouwens geheel andere rekenmethodes aan dan het Nibud. Grof gezegd mag je 1 maand (minimum)inkomen als buffer hebben. Niet heel realistisch. Gaat er in die maand de wasmachine en het fornuis kapot en moet ik de tandarts of de hoorapparaten betalen; weg buffer. Weg zelfredzaamheid. Weg rustig gevoel. 

Want dat geeft die buffer. 

Dus ben ik heel voorzichtig met het aangaan van nieuwe verplichtingen. Alleen de zaterdagkrant en dan nog met korting (daar zoek ik het altijd op uit) en dan nog kortlopend. Zodat ik er weer snel vanaf kan mocht het nodig zijn. 

Eigenlijk een beetje leven met de rem op uitgaven doen. Gaat je rem ook nog van kapot, dat constant en gas geven en op de rem trappen. Slecht voor het vehicle. Voor mij dus.

                                                                                Afbeelding van .7 akatsuki via Pixabay 

Dus wil ik graag wat relaxter omgaan met wat er wel kan en mag. Zonder de schaduw te voorvoelen van alweer misschien wellicht - kan het voorzichtiger - schrale jaren. 

Hoe is jullie ervaring hiermee?

Zonnig zondag

Dankbaar dat er nul dingen op de planning stonden dit weekend, want nog steeds snot all over. En dan ook nog die verschuiving van de tijd. Word meestal voor de wekker wakker en 'weet' dan ongeveer hoe laat het is. Nu wist ik helemaal niks meer. Alleen dat ik wel lekker had doorgeslapen. En alweer droomde over een voormalige lover. 

Lekker in mijn boek over de Cazalets gelezen in de tuin. Vervreemdend aktueel. Over schaarste na de (WOII) oorlog, opnieuw een balans vinden na jaren van onzekerheid. Relaties die vastlopen of vastliepen door de oorlog en afwezigheid. Mooi geschreven.

Beetje in de tuin gerommeld, met de nadruk op beetje, want niet al te veel energie. Genoten van de vogels, de merel, de roepieroepie, zoveel vogels hoor ik nu. Maar geen weekendboodschappen gedaan met een snothoofd. Dat lijkt me nogal asociaal voor iedereen die ik in de winkel ontmoet. Dus maar doen met de voorraad en dat is meer dan genoeg nog. Creatief met Kurk.

Kopje (gember)thee op zijn tijd. De schillen van de uitgeperste sinaasappels in de tuin verspreid; lijkt te werken tegen verse kattendrollen; die zie ik niet meer. Nou ja, niet meer dan een week terug. 

Fijn om naar de F1 te mogen kijken. Dan kijk ik via Viaplay maar met commentaar via F1 radio want stukken beter. Fijn dat het allemaal technisch kan die opties.

En Verstappen nog gewonnen ook in een nogal spannende race, vooral de laatste 10 rondes. 

Even de adrenaline weer laten wegstromen en dan weer een nieuwe werkweek op stapel. Op tijd naar bed, ook een beetje ter compensatie van de tijdverandering. En het snothoofd.

Kreeg eindelijk na drie maanden een salarisvoorstel. Joepieeeee...dan zit ik weer op niveau van 1995 qua salarishoogte. Wat een vooruitgang. Nu nog onderhandelen dat men ook mijn werkelijke reiskosten gaat betalen. En goed rekenen wat dit voor mijn toeslagen betekent. 

Vrijheid

Leuke postcast: De Saarpostcast, waar redactrice Els geheel NOT bon ton reageert op Maxima. Heerlijk. Mag haar graag.

De Saarpodcast

Altijd al gezegd wat die Els oppert in de eerste aflevering.  Dus kostelijk gelachen erom. Maar helaas is er ook een rubriek die heet 'Els Kankerminuutje". Letterlijk, want Els heeft kanker. En, zoals haar arts van 12 zei, "met uitzaainkjes". 

Nu ben ik extra dankbaar dat de test van mijn poep er goed uitkwam in het bevolkingsonderzoek deze week. En snap ook dat dit maar een momentopname is.

Dus NU wel in de tuin genieten van de zon, ondanks vol hoofd (no it'snot) en me niet zo lekker voelen. Mannengriepje denk ik.  

Vitamine D en buitenlucht doen vaak wonderen. Hoef helemaal niets (van mijzelf) dus geniet daar dan ook van. Een paar honderd kilometer verderop is de dagelijkse realiteit zo geheel anders. 

Was het ook nog Free the Nipple dag, dus zag in de Volkskrant dat men 2 gaten in een blouse had geknipt om de tepels te bevrijden. Ik dus met de schaar aan de gang...had ik 30 cm lager moeten knippen!! Waren mijn tepels nog niet bevrijd vandaag.

Afbeelding van Momentmal via Pixabay 

Snottebelle Macaronica

Even wat uurtjes met de kleinkinderen geweest deze week en in het OV zonder mondkapje en hoppaaaaa...Snot overal. Net maar een Covid-testje gedaan, maar die was negatief. Maar zag het al aankomen met het koud hebben als het buiten stralend weer is en een natte neus en wat rillerigheid.

Afbeelding van PublicDomainPictures via Pixabay

Hopen dat het snel weer over is. Op tijd slapen in ieder geval en hoop het weekend even in de zon te kunnen werken in de tuin. Blij dat ik gisteren een lekker paprika/courgette prutje had geroerbakt en er nog genoeg was om vandaag te eten. Vers en met veel vitamine C.

Mijn afgewaaide dakpan is eindelijk teruggelegd. Vroeger klommen ze van het dakbedrijf zo het dak op, maar dat mag denk ik arbotechnisch niet meer, dus er kwam een hoogwerker. Waar voorheen 1 mannetje genoeg was om het autootje te besturen en ook het dak op te klimmen, kwamen er nu 2. 

Toevallig zag en hoorde ik ze, omdat mijn werkkamer aan de voorkant van het huis is, waar de pan was afgewaaid. Toen ik later na mijn postrondje thuiskwam zag ik allemaal teleurgestelde kraaien op het dak rondom het voormalige gat. Daar konden ze zo lekker nestmateriaal uithalen. En waar was dat gat nou?

Ik riep nog 'Sorry', maar ze kouwden me lekker uit. Wat ik met de hoorapparaten in, keihard hoorde. Wat een heerlijk geluid!

En opladen maar!

Moest van mijzelf een uitje verzinnen, want dat was wel weer eens tijd. Tijd om leuke dingen te zien, meemaken en gewoon even ergens anders te zijn en daardoor oplaadtijd te krijgen. Ik moet eigenlijk net als mijn gehoorapparaten ook regelmatiger in de oplader. Dat doe ik te weinig. Dat opladen. Vind ik dan. Als ik lees over afspraken, bezoeken, naar een museum, bioscoop elke week dan is mijn leven nogal eenzaam en saai.

Dus ben naar een tentoonstelling geweest in Amsterdam in de Nieuwekerk. Maison Amsterdam, een ode aan modestad Amsterdam. Leuke en interessante tentoonstelling over mode. Mooie en minder mooie modellen stonden er. Zo heerlijk om naar te kijken en te bedenken hoe dat uit iemands creatieve brein komt. Maar ook vakwerk, weten hoe stoffen werken, vallen en mooie modellen kunnen maken. Mooi afgewerkt, hoge kwaliteit.  Klik op deze link om er meer over te lezen: Maison Amsterdam

Toen ik binnenkwam dreigde er een man op me te vallen. Een suppoost en een gast konden een mannelijke paspop nog net tegenhouden want die viel bijna van zijn hoge sokkel. Een oudere krasse dame riep hulp in en zei dat die 'meneer' de pop nog net kon redden van de val. Was toch echt een vrouw met superhoge Louboutins aan haar voeten, misschien wel in oorsprong een meneer, maar nu zeker niet meer. Was wel een gniffelmomentje. Voor mij dan.

Mooie jurk van Fong Leng en een prachtige rode wollen jas van Molenaar te zien. En herinner me mijn zweedse klompen met jeansstof uit de jaren 70. En hotpants, knalgroen. En plateauzolen. 

Daarna nog even oorbelletjes voor mijn oudste kleindochter gekocht in een winkel die er bij ons in het dorp niet meer is. Heerlijk, zoveel soorten oorbellen! Ben vast vroeger Ekster geweest. Zou ze wel allemaal willen! Oorbellen en lippenstift.

En daarna wilde ik gewoon weer naar huis. Zelfs met het supermooie terrasjes weer. Maar even geen zin om daar in mijn eentje te gaan zitten, bij alle setjes. Ondanks de stoere rode lippenstift he.. En wilde niet honderdduizend dingen op 1 dag doen, omdat ik er nou eenmaal toch was. 

Dus via andere route naar huis gegaan en alles zat mee qua aansluitingen, dus redelijk op tijd weer thuis. Kreeg ik het zowaar koud en moest een vest aantrekken. 

Koud? 

Koud??

Maar fijne oplaaddag. Maar merk dat ik nog wel wat langer aan de oplader mag liggen. Veul langer en regelmatiger.

Afbeelding van sumit kumar via Pixabay 

Wat doen jullie om weer op te laden?

Broekhoest

Oppassen op de kleindochters afgelopen weekend want hun vader moest onverwachts werken en had de kinderen dit weekend. Zijn moeder was ziek en dus werd ik te hulp geroepen. Prima; breng ze maar.

Vouwblaadjes ahoy!

Luiers nog genoeg in de kast dus kom maar door. Blij dat ik ze heb, want hij bracht ze zonder spullen of luiertas. Maar niet voor 1 gat te vangen (meer). En niet zeiken, want dat heeft toch geen zin. Lekker genieten van het mogen oppassen. 

Nul schermtijd. Grote plus!

Lekker naar een speeltuintje in de buurt. Kennelijk sliep iedereen uit, want er was niemand. Daarna ging het regenen dus goed besluit om voor het middagslaapje te gaan. Even wat eten. Jongste speelde hamster. Alle druiven in de wangzak. En daarna vouwen, knippen (oma...het haar van de Barbie ook. Is stom. Kort is leuker) tekenen. Spelen. En voor ik het wist werden ze alweer opgehaald. Uiteraard niet heel erg op tijd, maar ook daar had ik al rekening mee gehouden. Kinderen allebei wat snotterig.

Toen F1 kijken, maar dat liep minder fortuinlijk af voor Max en zijn team. En dan was het alweer bijna avond. Tijd om dingen af te ronden. Lunchpakket te maken voor de dag op kantoor en verder ver vooruit te kijken en strategische besluiten te nemen wat betreft werk. 

Een 'gezellig' etentje na werktijd staat er op het programma binnenkort, ergens in de rimboe als je geen auto hebt, waar ik dan eerst 1,5 uur voor moet reizen en daarna weer 1,5 uur terug met het OV. Heb ik daar wel echt zin in? Nou, eerlijk gezegd helemaal niet. Maar hoort er een beetje bij dat socializen. Kennelijk. De reiskosten mag ik denk ik zelf ophoesten. Een opeens opkomende aanval van broekhoest voorwenden? 

Afbeelding van Wilfried Pohnke via Pixabay 

Wat zouden jullie doen? Het is geen verplichting he...gewoon onder het mom van oude (heel veel) en nieuwe collega's en de baas bij elkaar komen. Oh ja, de volgende dag moet ik gewoon weer werken. Voel me nogal sukkelig dat ik zo enorm voel dat ik hier totaal geen zin in heb, maar het als een moetje ervaar. Moetje...ben je fucking 60+ en dan nog steeds dingen doen omdat het 'heurt' of omdat je 'erbij' wil horen. Of niet wil afwijken van de norm.

Bah!...stop daar nou eens mee! 

Sto(o)m

Even wat drukke dagen gehad. Sowieso met HORENDE oren. Veel geluiden die lekker op de achtergrond bleven, komen nu keihard binnen.

Maar moest van de week eerst op kantoor zijn en had afgesproken in de avond naar mijn dochter te gaan, want die moest de volgende dag heel vroeg met oudste kleindochter in ziekenhuis aanwezig zijn voor ingreepje en narcose. Vooruit, omgekeerde volgorde natuurlijk. Dus eerst die narcose en dan die ingreep. Maar beide ouders aanwezig want op de terugweg naar huis moest er iemand naast kind zitten om haar in de gaten te houden en dan geen gelegenheid om jongste naar het KDV te brengen in de ochtend. Of ik dat kon doen.

Dus eerst met de trein vanuit werk in de spits en dan nog met de bus en fiets naar huis. Daar even snel wat eten, de route bepalen en daarna weer doorrrrrrr naar de woonplaats van dochter met de bus en de trein en de bus. En een schone onderbroek.

Bij mijn dochter geslapen dus - heerlijk bed zeg! - en supervroeg wakker en jongste even vermaken met ontbijtje, lekker aankleden nog een beetje spelen en daarna hoppa naar het kinderdagverblijf gebracht. De zon was net op dus nog best frips buiten. Daarna door naar een tramhalte, met de trein en daarna nog met de streekbus en toen kon ook ik aan mijn werkdag beginnen. Nee...eerst maar koffie maken. Want even bijtrekken en dan door naar de werkkamer.

Oh ja..vroeger deed ik dat ook allemaal. Kinderen naar de oppas brengen of eerst naar school en daarna naar mijn werk. Dat was alleen wel in mijn eigen stad dus op de fiets was mogelijk. 

Dus aan het einde van de zeer drukke werkdag waar alweer collega Snauw een snauw gaf over iets wat helemaal haar niet betrof, was ik wel een beetje afgeknoedeld. Kreeg nog een groot stuk zelfgemaakte quiche mee van mijn dochter dus daarmee was het avondeten ook weer geregeld. Want de puf was een beetje op om nog iets te maken. 

Wel superblij te horen dat kleindochter alweer in loop van de ochtend in de uitslaapkamer lag wakker te worden en alles goed was gegaan. Wel slapjes en misselijk nog, maar dat was te verwachten. Zo lief hoe ze gisteren met haar zusje op haar bed zat voor te lezen. Op haar manier dan voorlezen. 

Behoefte om even stoom af te blazen, maar weet niet bij wie eigenlijk momenteel want die zijn ook allemaal druk en belast met zware zaken dus dan maar even zo. Dat blaast ook. 

Afbeelding van Erich Westendarp via Pixabay 

Kijk dan!

 

The reason most people don't recognize the miracles that are performed on their behalf, is because there's just so bloomin' many of them. Like this very moment… And this one… And this one… Ahhh-h-h-h,   The Universe

Monster

Prachtige film gezien op tv. Kon er helemaal in wegduiken en heel ontroerend verhaal vond ik. Geen zoetsappig einde, al leek het sprookjes-achtig, maar heel heel fijn.

Man...dat was even janken. Maar nodig kennelijk. Die jongen ook zo'n talent. En dat gezicht van hem.

Kent iemand deze film?

Was

Had direct zin in de dag toen ik wakker werd. 

Hoppa....direct bed afhalen, alles (de bonte was dan, ik was wit en bont altijd apart) in de wasmachine en dan het vooruitzicht dat ik de was straks lekker buiten ging ophangen. Ik had er tijd voor, het was droog buiten en meer dan genoeg wapper. Lekker. 

Simpel dat ik van zoiets eenvoudigs een beetje gelukkig word, maar ben er blij mee. Want dit alles is gewoon gratis voor de grijp!

Boodschappen gehaald met mijn bejaardentrolley; kan lekker veel in, ook zware dingen en hou er geen lange armen a la Bokito aan over. Thuisgekomen alles opgeruimd in de voorraad- en koelkast en daarna de was.

Eerst de droogmolen uit de schuur halen. Daar stond hij opgeslagen tijdens de natte en koude winter. Paal in het gat doen (wat kwetteren die vogels keihard ondertussen, vooral die ene merel!), de was meenemen van boven in wasmand en knijpermand erbij en op en neer en heen en weer. Ophangen maar.

Daarna mocht ik van mijzelf buiten een kopje koffie nemen. Even wat uit de weekendkrant lezen. Heerlijk wegvlucht magazine over mode. Fijn!

Heerlijk was dat. Alsof er niets ergs in de wereld aan de hand is. Of in mijn nabijheid. Natuurlijk weet ik wel beter. Maar vandaag doen we even alsof Ignorance Bliss is.

Dan nog even langs de bibliotheek en ja hoor, deel 4 van mijn serie lag gewoon op de plank. Mee jij! Pakte nog een leuk boek, maar daar moest ik € 1,50 extra voor betalen. Dan wacht ik nog wel een half jaartje tot de nieuwigheid eraf is. Boek wat twee jaar geleden nieuw nieuw nieuw was en hetzelfde euvel had en me toen nogal wat kopzorgen gaf, want systeem van de bieb kon dat niet verwerken, dat boek nam ik nu 'normaal' mee. 

Maar beperk mijzelf door niet een hele grote stapel mee te zeulen, want ik lees nog steeds in een veel lager tempo dan voorheen. En wil geen stress door nog te lezen boeken voor de inleverdatum. Maar zo werkt het ook prima. 

Keek nog even bij een boekwinkel voor een leuk boekje voor ene kleindochter die binnenkort een kleine ingreep in het ziekenhuis moet ondergaan, maar kwam de winkel uit met een potloodje met een eenhoorn erop. Hahah...en dan nog erbij zeggen dat het niet voor mijzelf was. 

Leuk om te constateren dat ik veel zag, veel leuke dingen, maar me tegelijkertijd afvroeg of dat me nou echt echt blijer zou maken. Ja, 5 minuten denk ik en dan is de nieuwigheid er al weer af. 

Lezen in de zon in mijn tuin is wel altijd heerlijk. Al was de wind wel erg hard. De was was daardoor snel kurkdroog en woei bijna van de droogmolen af. Lekker hoor. Mijn eerste buiten gedroogde was. 

Straks nog even mijn bed opmaken voor een heerlijk voldaan gevoel. Stofzuigen ook nog even doen. 

Heb trouwens her en der wat citrusschillen- en afval gegooid en nu beduidend minder nieuwe kattendrollen in de tuin. Dus schillen niet in de groenbak, maar in de tuin mieteren. Over citrusvruchten gesproken. Een flesje verse jus bij de ene supermarkt is 20% duurder dan de andere. Dezelfde sinaasappelen en hetzelfde apparaat. 

Af en toe neem ik een flesje mee, voor dat luxe gevoel van een glaasje verse jus, zonder conserveringsmiddelen. Een heel net sinaasappelen zou dan weer teveel zijn. En even terugdenkend aan hoe verwend ik werd door een lieve vriendin toen ik bij haar logeerde. 

Het voelde als, het voelde als een echte eerste lentedag.

Rust!!

Ingelaste oppasdienst dit weekend. Niet echt fan, want moet echt wel opladen nu met die oren die werkelijk ALLES horen, maar goed...wel leuk om de twee dametjes te zien en oh jee...te HOREN! Doe ik het nog voor de ex-schoonzoon ook. Maar ja...het blijven wel MIJN kleinkinderen dus toch weer een zacht ei. Het dreigt lekker weer te worden, dus speeltuintje here we come!

Van de week maar in de middag naar huis gegaan om daar te werken, want ik moest een heel groot aantal adressen telefonisch benaderen en ik hoorde werkelijk niets door de oortjes en handsfree bellen geeft weer overlast voor de collega's en geen afgesloten kamers. Headset is ook een rampje, die moet ik soort van achter mijn oren zetten om wat te horen, dus zit niet fijn en staat debiel, dus daar moet ik ook een oplossing voor vinden. Plus dat ik knettergek dreigde te worden door alle nieuwe geluiden om mij heen in de kantoortuin. Plus stemmen van collega's die gewoon hard praten (ook zonder versterking al te horen).

Sowieso...kantoortuin. Van met 3 collega's in een verder leeg gebouw naar met heel veel mensen er zitten. Wilde die dingen echt ter plekke uit mijn oren rukken. Nein nein nein....niet zoveel geluid tegelijkertijd!

Dan is kunnen thuiswerken een zegening. Behalve mijn printer-geluid. Wat een klere-herrie!!!

Alleen moet ik weer zelf mijn koffie halen (en maken), maar betere kwaliteit en in een fijne mok. Geen papieren bekertje waar er dagelijks tientallen van weggegooid worden. En grappig te zien dat het halen van koffie voor sommigen een dankbaar uitje is. 

Een loopje en even weg van de werkplek. Dubbel plezier. Koffie-automaten zijn heeeeeeel ver weg.

Wat wel heel fijn is om weer te kunnen horen; de merels in de tuin, de mussen op de daken, de meeuwen in de lucht, de koolmeesjes in de boom. En die Poelifinario!

Hamsteren, the sequel

Las her en der dat 'overal' de zonnebloemolie op was. En er gehamsterd werd. Omdat er geschreven is dat veel zonnebloemolie uit Oekraine komt. Er er in een land in oorlog misschien wel niet eens gezaaid, laat staan geoogst kan worden.

Net als de bloem. Niet de zonnebloem, maar tarwebloem. Dat wordt kennelijk ook gehamsterd, want in mijn supermarkt waren de schappen leeg. 

In de andere supermarkt in het winkelcentrumpje ook. Geen olie, geen bloem.

Tenzij iemand grote bakplannen heeft natuurlijk. Mega-veel oliebollen frituren. Moet je eigenlijk ook nog wc-papier gaan hamsteren. 

Jullie iets gemerkt van schaarste van deze producten?

Afbeelding van Bruno /Germany via Pixabay

Oerend hard

Het testen met gehoor-apparaten is begonnen. 

Alle geluiden klinken nu, in het begin, OEREND HARD. Omdat ik dat natuurlijk ook al heel lang, te lang, niet meer gewend was te horen. Goed te horen. Zoals normale mensen. 

Zat qua gehoor (en andere zaken denk ik ook) op de grote stille heide en zelfs de schapen hoorde ik amper. Ruiken wel.

Toen ik een uitgebreide instructie, testen en uitleg had gehad en zelf proberen die dingen in en aan en om de oren te doen en nog een paar keer, stond ik buiten. 

Whahaaaa....wat praat die vrouw hard in haar telefoon aan de overkant! Wat maakt mijn tas veel geluid, wat hoor ik de auto's keihard. Wat maakt mijn sleutel veel kabaal als ik de fiets van het slot af haal! Wat een geluid dat openslaande slot! Wind waait echt wel knetterhard qua geluid. Wist ik veel! En jemig, al die vogels!!!! Moet dat zo knalhard fluiten allemaal?

De fietstocht naar huis vond ik heel vermoeiend. Niet door het fietsen, maar door de indrukken van al die nieuwe geluiden. Brommers...knetterhard. Fietste langs een bouwplaats...boren; loeihard...

Koffie!! Maar dan wel gewoon thuis. Even rust aan mijn kop.

Wat hoor ik dat water hard in de koffiekan lopen en de waterkoker..man man man....ook al zo'n indringend geluid. Kopje neerzetten. TSJAAAAAAAK! Kledeng!! Water uit de kraan klinkt alsof ik onderaan een waterval sta.

Hoor de buren plassen...

Leesbril opzetten; KEIHARD geluid..

Lopen over mijn (te) oude zeil..kraak kraak kraak kraak kraak. Jemig de Pemig zeg!

En shit zeg; daar hoor ik de Noord-Koreaanse buurvrouw ook weer keihard praten in de tuin, op volume van die nieuwslezeres. Nog harder. Die is misschien ook wel doof. Zou ik ook zo luid praten? 

Even op je hoofd krabben.....KEIHARD schuurpapiergeluid. 

Typen; lijkt de type-les bij Schoevers wel! Op een handmachine op de maat van de afgespeelde langspeelplaat.

Stemmen: wat krast dat rode potlood hard!

Krant omslaan.....wat een lawaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaai! Kraak kraak kraak.

Gelukkig zit er een functie op dat ik de apparaten op een soort snooze optie kan zetten en wat minder omgevingsgeluiden binnenkrijgen. Gaan we allemaal testen. En natuurlijk kan ik ze ook gewoon uit doen; lekker rustig!

Keihard lachen om iets......auwwww...dat komt ook keihard binnen. Wohahahahahaaaaa! Die lach van mij. Zo hard???!

Snijden van groenten....pffffffew.

Het eten van die groenten...je eigen eetgeluiden vijfmiljoen keer harder...HOOORbaar kauwen...Ieks.

Herkenbaar?

Anansi

Liep een zeer grote spin door de keuken, zo'n lekkere zwarte met dikke poten. Maar ik moest echt weg, dus kon hem/haar niet even buiten zetten. Dus vroeg maar of de spin goed op het huis wilde letten als ik weg was.

Dag Spin, tot later.

The repair shop

 

Een BBC programma waar ik altijd vrolijk van word is The repair shop. Mensen die hun oude spulletjes brengen die gerepareerd of opgeknapt moeten worden, maar waarvan ze vrezen dat het al te ver heen is, te oud of onmogelijk. 

Het team maakt er altijd weer iets moois van, vaak met hoge emotionele waarde. 

Feel Good TV!

Zachte krachten

Fijne tegenhanger voor de boze krachten die vanaf je beeldscherm of krant je wereld in rollen. En bijna niet meer te ontlopen zijn. 

Een bezoekje met dochter en kleindochter aan de Ikea. Gewoon spontaan want dochter belde of ik zin had om even mee te gaan.

Had afgesproken bij een vriendin eind van de middag en zo lief dat mijn dochter me daar helemaal met de auto heen bracht. Heel eind om voor haar. Ook leuk dat mijn vriendin mijn kleinkinderen kon bewonderen, de ene was net wakker en de ander was benieuwd wie die mevrouw was, al had ik haar een foto van honderd jaar geleden laten zien, toen die vriendin op kraambezoek was. En ja, die baby is je moeder.

Haha...zo leuk dat koppie. 

Gezellige avond gehad bij vriendin en haar man. Ook haar dochter kwam nog even aanwippen, dus ook leuk om haar weer te zien en even te spreken.

Laat thuis, maar dat hinderde niks; geen verplichtingen de volgende dag. Wel op tijd eruit want ik wilde eerste uitzending (herhaling van vrijdag) van Gardener's World op de BBC graag zien. Heerlijk programma. 

Afbeelding van Sergio Cerrato - Italia via Pixabay 

In de tuin gewerkt, zonder jas. Zag dat mijn bak(je) violen helemaal verpieterd eruit zag. Dus even reanimeren. Lekker verstand op nul en blik op oneindig in de tuin. Daarna nog even boek in de brievenbus van de bieb gedumpt en stukje gefietst. Tijd geleden dat ik zo veel activiteit had in een weekend. 

Opoe. 

Podcastparade

 Als ik niet in slaap kan komen, of als ik te vroeg wakker ben, dan luister ik graag naar een podcast. 

Viel me op dat Gijs Groenteman er heel veel maakt of aan meewerkt. Zo luister ik naar:

Met Groenteman in de kast; mooie interviews

Weer een dag; met Marcel van Roosmalen, elke ochtend zeer vroeg online, bijna live.

Teun en Gijs vertellen alles; met Teun van de Keuken. De grachtengordel-elite noemen zichzelf spottend

De Kamer van Klok; Volkskrant podcast

De podcast over Harry Bannink

Op Winterreise met Oliemans en Groenteman; van het concertgebouw

En nog veel meer.

En grappig is dat hij in de podcast Teun en Gijs Vertellen Alles, altijd even met zijn moeder, Hanneke belt. 

Moest in het begin aan zijn nogal lijzige stem wennen, maar nu kan ik hem goed hebben. Luisteren jullie wel eens naar een podcast en zo ja, welke?

Op bezoek bij Koffietijd

Nep

Was een beetje verbaasd toen een collega me vertelde dat die hele oorlog 'daar' hem niet boeide, noch bezighield. Niet zozeer dat hij dat zo ervaart - dat kan natuurlijk, we hoeven niet allemaal zaken hetzelfde te ervaren - maar omdat ik van iemand die in deze tak van sport werkt, hoopte (ook dat zijn uiteraard maar slechts mijn eigen verwachtingen en invullingen) toch enige maatschappelijke betrokkenheid. Of iets van empathie. 

Maar onze clienten zijn ook gewoon 'business'. Is mijn ervaring. En er is weinig ervaringsdeskundigheid. Meer een soort van dedain en ongeloof hoe 'dom' clienten hahah nu toch weer doen. Het doet me af en toe echt een beetje verdriet om een collega te horen snauwen door de telefoon. Joh...dimmen even zou ik dan willen roepen, maar ik ben daar niemand van autoriteit. Alles wat ik wel zie, dat zie ik kennelijk totaal verkeerd. (Oh...heb ik toch echt wel 40 jaar werk-ervaring, dus denk het niet he!) 

Totdat iemand me vertelde dat een grote caseload ook best kunstmatig in stand kan worden gehouden. Door dossiers niet af te sluiten. Dat was wel een eye-opener. Net zoals horen hoeveel personeelswisselingen er hier zijn geweest. Dat zegt ook iets. Wat zeg ik; het is veelzeggend! Ik schrok ervan dat dit als een soort van running gag werd afgedaan. 

Of misschien ben ik wel een watje, juist door die ervaringsdeskundigheid. Dat ik weet hoe kut het voelt om zo vast te zitten. Geen uitweg te zien. Je waardigheid kwijt te zijn. Door die financiele stress niet meer helder te kunnen denken. Te verzuipen waar iedereen bij toekijkt en vooral de officiële kanalen waar alles lang duurt en volgens vaste protocollen moet. Geen eten op vrijdag? Goh...jammer; ik werk parttime. Bel maandag nog maar weer eens.

Dan is het enige wat ik wel kan doen in mijn werk, om dat wel te zijn. Empathisch, niet grappen ten koste van de waardigheid van een client, maar accepteren dat zijn/haar werkelijkheid zo ervaren wordt door hem/haar.  Op dat moment. En natuurlijk ben ik niet heiliger dan de Paus. Zijn er zaken die spelen die nogal komisch overkomen kan ik daar goed de humor van inzien en juist dat helpt wel om de werkdruk te kunnen verdragen, dus misschien leg ik wel op alle slakken zout. Behalve op de mijne.

De reden waarom ik hier zit wordt me duidelijker. Niet om targets te halen. Maar kan best zijn dat dit als zeer naief wordt gezien. Dat het ook maar gewoon werk is. En de meeste mensen toch niet te helpen zijn. Of geholpen willen worden. 

Wenkies

Met het ouder worden, lijkt het wel of mijn wenkbrauwkleur steeds lichter is geworden. Sommige haren zijn zelf wit (en keihard en recht naar voren groeiend!). Nu geven wenkbrauwen wel uitdrukking aan je gezicht en dus me gaan verdiepen in hoe ik dat voor elkaar krijg (behalve interessant kijken!).

Gewoon inkleuren dus!

Mooi he!! En subtiel ook.

Mazzel

Wat een mazzel dat ik naar de tandarts ben geweest. De afspraak kon nakomen en betalen (straks) en pas over een half jaar weer verwacht wordt. Dan zie ik dan wel weer hoe ik dit doe met mijn werk (want dan waarschijnlijk op kantoor constant). Geen zorgen over maken nu al dus. 

Wat een mazzel dat ik de sleutel van mijn kettingslot kwijt was geraakt onderweg (hangt aan de ring met de sleutel van mijn vaste slot) en dat ik die op de terugweg op het fietspad zag liggen! Plastic bovenkant was afgebroken. Grappig dat ik tijdens het boren en schrapen en weet ik veel bedacht hoe ik dit ging oplossen. Reserve-sleutel opzoeken thuis, kopietje maken of laten maken. En erop vertrouwen dat mijn fiets met maar 1 slot op slot, niet aan een nietje vastgezet er toch nog zou staan. Mazzel dat dit lekker afleidt.

Mazzel dat ik mijzelf nu de kosten van een verdoving gun bij de tandarts. 

Wat een mazzel dat ik koffie kan drinken met een nog verdoofde mond. Slabbertje bij de hand houden!

Wat een mazzel dat ik de auto van het dakreparatiebedrijf al vroeg in de ochtend in de straat zag staan. Die afgewaaide dakpan wordt binnenkort weer gerepareerd en dan kan ik kijken hoe ik de natte plekken in de badkamer aanpak.

Oh ja...mazzel dat het droog is buiten!

Mazzel dat ik bij dat alarm van 12.00 uur op de eerste maandag van de maand me totaal geen zorgen hoef te maken, noch hoef te denken waar hier dan in Godsnaam schuilkelders zijn. Iemand een idee?

Wat een mazzel dat dit de enige zorgjes zijn die ik heb.

Nou ja, behalve wat dingen over mijn werk. Maar wat een mazzel dat ik werk heb! En geen Participizza-wet uitkering. 

Inventing Anna gekeken

Keek op Netflix naar deze korte mini-serie, waar ik de afleveringen toch wel erg lang van vond. Hadden ze ietwat compacter kunnen maken.

Hoe kan het dan dat iedereen zo in de leugens trapte van deze jonge vrouw. Verblind door het goede verhaal, de durf en de brutaliteit van haar? Of omdat niemand durfde te zeggen dat De Koning(in) geen kleren aan heeft?

Ze kwam op bijna geen enkel moment empathisch - nee, op geen enkel moment - over. Was alleen maar bezig met haar Masterplan en wie ze daarvoor kon gebruiken/inzetten/nodig had. 

Dit soort mensen zullen er altijd zijn. Net als mensen die daar blind intrappen. Of verblind. Anna vindt dit soort mensen erg dom en dus hun eigen schuld als ze door haar gedupeerd zijn. De arrogantie, maar ook nul-empathisch vermogen van deze dame is huiveringwekkend. 

Takkewijf

Op weg naar de supermarkt zag ik dat iemand bezig was met een gebroken, hele dikke tak, van een Kersenboom eraf te zagen en in kleine mootjes te hakselen. Wat een mooie takken, op de terugweg maar vragen of ik er eentje mocht hebben. 

Met de supermarktboodschappen in mijn bejaardenboodschappenwagentje (zo noemden mijn kinderen dat Ikea-ding al 20 jaar geleden) liep ik terug, zag mooie takken ook bij de bloemist en hoera! Er lag nog 1 minitakje op straat bij de Hakselaar. De rest was al weggehakseld.

Maar die ene tak betaal je bij de bloemist zo 6 euro voor. Ik had 'm gratis! Blij mee. Thuisgekomen, de tuindeur lekker open, de weekendkrant werd ik niet vrolijker van, dus laat maar even liggen, tak bijgesnoeid en wat een beauty! Alle potten en vazen van de kringloop trouwens, jaren terug al. En nu zijn die kleuren opeens 'hot'. 

Ben blij dat ik nog steeds in staat ben om te kijken wat er allemaal wel kan en mag. In vrijheid. Laat ik vooral dat laatste goed beseffen. Ik kan neuzelen over een gratis tak. 

Mijn dochter is binnenkort jarig. Ze viert het niet zei ze, gaat zelfs vasten (nog wat in te halen gaf ze aan) en de kinderen zijn bij hun vader dan, dus even gezellig samen koffiedrinken zit er niet in. Maar die verbondenheid zit 'm in andere dingen hoop ik. Dat ze dat voelt. 

Lang

 

So what if it takes a long time, Cellie? So what if it's already taken longer than you thought? So what if it will still take longer? The day will nevertheless arrive, as it always does, when all your prior efforts, determination, and persistence will seem a paltry price indeed as you are lifted irrevocably higher, as if by chariots of fire, into realms previously unimagined, and then you'll think to yourself, "Wow, that was fast." I can hear the music now,   The Universe

Nodig

Begon de dag voor mijn doen al goed. Badkamer gedeeltelijk gesopt en mijzelf daarna ook. Ruikt allemaal weer lekker fris. En op tijd opgestaan dus. Daarna de administratie bijgewerkt, mijn declaratie voor de afgelopen maand aangemaakt en alle stukken verzameld en toen was het nog niet eens koffiepauze (ja, u mag nu gaan lachen). De afvoer in de keuken even flink doorgespoeld met soda en heet water. 

In de tuin gewerkt (blijven die katten schijten?) en genoten van het buiten kunnen zijn en de vrijheid dat dit kan. 

En wat nu dan? 

ER UIT!!!!!

Stukje fietsen, even langs de bouwmarkt, maar met niks weer naar buiten gekomen. Kijken is ook al fijn. En weten dat ik niets echt echt werkelijk nodig heb. Misschien zou willen, maar dat is andere koek.

Onderstaande met dank aan Elly:

Schoonheid

Wil naar mooie beelden uit BinnensteBuiten kijken, vogels spotten met die vrouw met verrekijker of een mooi interieur. Even wegdromen van de werkelijkheid. Of lekkere recepten. En een kok die zichtbaar geniet van wat hij kookt.

Dus gaat de tv alleen aan als er wat zachts te zien is. Of juist keihard in de vorm van Toren-C humor of zo. En anders iets Netflixen. Of gewoon een boek lezen.

Blij dat ik nog een zelfgemaakt soepje in de vriezer had. Vries die per portie in in zo'n kwarkbakje met deksel. Past precies in mijn soepkom.

De shows van Lubach beginnen allemaal voor mij te laat. Dan moet ik - van mijn innerlijke slaapboekhouder - al in bed liggen. Slapen hoeft niet perse direct, maar nog even wat lezen en dan op tijd slapen. Gelukkig valt vrijwel alles achteraf te bekijken en is het niks, dan is het helemaal zo klaar. Doet me allemaal teveel denken aan dansen op de vulkaan.

Heb veel behoefte aan mooie dingen zien, lieve mensen om me heen, zelf een liever mens zijn, zachte kinderwangetjes..alles wat er toe doet en vreugde geeft. 

Afbeelding van Miguel Á. Padriñán via Pixabay 

Even zitten

Kantoordag. Had gehoopt dat de manager er zou zijn, maar die had het weekend laten weten van niet. Hou bewust mijn laptop dicht het weekend. Dus zag het toen ik al achter een (wilde schrijven mijn, maar dat heb ik niet) bureau zat. Geen probleem; ook leuk om weer wat nieuwe gezichten te leren kennen. En de mores van kantoor. Wie is de top-aap. Of denkt dat hij dat is.

Of...wie toch die zachte stinkscheten laat!

Had ook verwacht dat het poepiedruk zou zijn in het gebouw, maar er was nog steeds een grote echo te horen. Behalve bij de burelen van de politieke partijen, die waren nogal druk bezig. Ouderwets vergaderen. 

Toen ik me bedacht dat mijn einde werktijd gewoon 'normaal' mag zijn, dus inpakken en wegwezen, want iedereen was alweer weg, terwijl ik er toch echt als eerste binnenrolde, was het prettig een trein een half uurtje vroeger, nipt te halen. De klok bij het station die klopt niet; loopt achter, maar alsnog op tijd. 

En een zitplaats! Joehei! Instappen bij de Eerste Klas en dan doorstromen naar een zitplaats in de Tweede. Ook in de bus naar mijn woonplaats een zitplaats. Wat geweldig.

En thuis hoefde ik alleen maar op te warmen en wat komkommer als garnituur bij mijn eten toe te voegen. Lekker en dat ontspant ook. Even geen verplichtingen. Alleen de afwas doen, keuken netjes maken en klaar.

Vanochtend toen ik op de bus stond te wachten, bedacht ik dat ik daar nog wel een mondkapje moet dragen. Had ik ze net dit weekend even uit de jas gehaald die ik droeg. Gelukkig heb ik nog een voorraad in de tas mee waar Sywert jaloers op zou worden, dus geen probleem. Alleen even grabbelen waar die krengen waren.