Was een beetje verbaasd toen een collega me vertelde dat die hele oorlog 'daar' hem niet boeide, noch bezighield. Niet zozeer dat hij dat zo ervaart - dat kan natuurlijk, we hoeven niet allemaal zaken hetzelfde te ervaren - maar omdat ik van iemand die in deze tak van sport werkt, hoopte (ook dat zijn uiteraard maar slechts mijn eigen verwachtingen en invullingen) toch enige maatschappelijke betrokkenheid. Of iets van empathie.
Maar onze clienten zijn ook gewoon 'business'. Is mijn ervaring. En er is weinig ervaringsdeskundigheid. Meer een soort van dedain en ongeloof hoe 'dom' clienten hahah nu toch weer doen. Het doet me af en toe echt een beetje verdriet om een collega te horen snauwen door de telefoon. Joh...dimmen even zou ik dan willen roepen, maar ik ben daar niemand van autoriteit. Alles wat ik wel zie, dat zie ik kennelijk totaal verkeerd. (Oh...heb ik toch echt wel 40 jaar werk-ervaring, dus denk het niet he!)
Totdat iemand me vertelde dat een grote caseload ook best kunstmatig in stand kan worden gehouden. Door dossiers niet af te sluiten. Dat was wel een eye-opener. Net zoals horen hoeveel personeelswisselingen er hier zijn geweest. Dat zegt ook iets. Wat zeg ik; het is veelzeggend! Ik schrok ervan dat dit als een soort van running gag werd afgedaan.
Of misschien ben ik wel een watje, juist door die ervaringsdeskundigheid. Dat ik weet hoe kut het voelt om zo vast te zitten. Geen uitweg te zien. Je waardigheid kwijt te zijn. Door die financiele stress niet meer helder te kunnen denken. Te verzuipen waar iedereen bij toekijkt en vooral de officiële kanalen waar alles lang duurt en volgens vaste protocollen moet. Geen eten op vrijdag? Goh...jammer; ik werk parttime. Bel maandag nog maar weer eens.
Dan is het enige wat ik wel kan doen in mijn werk, om dat wel te zijn. Empathisch, niet grappen ten koste van de waardigheid van een client, maar accepteren dat zijn/haar werkelijkheid zo ervaren wordt door hem/haar. Op dat moment. En natuurlijk ben ik niet heiliger dan de Paus. Zijn er zaken die spelen die nogal komisch overkomen kan ik daar goed de humor van inzien en juist dat helpt wel om de werkdruk te kunnen verdragen, dus misschien leg ik wel op alle slakken zout. Behalve op de mijne.
De reden waarom ik hier zit wordt me duidelijker. Niet om targets te halen. Maar kan best zijn dat dit als zeer naief wordt gezien. Dat het ook maar gewoon werk is. En de meeste mensen toch niet te helpen zijn. Of geholpen willen worden.
5 opmerkingen:
En hoe waardevol een begeleider met emphatie is ervaart mijn dochter wekelijks. Zo heeft zij door een jobcoach met empathie nu een baan gevonden die haar past als een handschoen. Hij kwam op haar pad toen zijn met subsidie bij een brasserie werkte als spoelmedewerkster, door de werkdruk en ook door weinig begrip voor haar beperking op de werkvloer ging het niet goed. Hij stelde haar de vraag , wat zou jij nu eigenlijk het liefst doen als het over werk gaat. Tja, haar grote liefde zijn paarden, maar zij wist ook wel dat werk op dat gebied vinden zo goed als onmogelijk is. Maar hoe zou je het dan vinden om met koeien te werken ? opperde de jobcoach. En toen zij daar positief op reageerde , ging hij op zoek naar een passende werkgever en nu werkt zij al ruim 2 jaar op een melkveebedrijf als melkster en daarnaast leert zij allerlei andere vaardigheden, trekker rijden, land afzetten, quad rijden en het jongvee begeleiden. Dus hoop ik dat diegene die mensen moeten begeleiden bij wat voor traject dan ook dit met veel empathie blijven doen, want zij kunnen levens van mensen die anders misschien blijven doormodderen wel degelijk helpem. En er zijn er genoeg net als mijn dochter die echt geholpen willen worden om niet alleen passende baan te vinden , beter te kunnen omgaan met financien etc. een mooiere toekomst geven. Chapeau voor iedereen die zich daar voor inzet.
De mensen hebben geluk,als ze jou aan de telefoon krijgen. Triest toch,dat empathie niet normaal is
Een beetje vriendelijkheid doet al wonderen.
Ik snap er niks van. Hoe worden die mensen in 's hemelsnaam geselecteerd dan.
Bertie, ze moeten werk en worden daar gedumpt. Enig talent is kennelijk niet nodig, en enige menslievendheid al helemaal niet. Selectieprocedure: beschikbaar? niet duur? aanstellen maar.
Een reactie posten