Kwam uit mijn werk halverwege de dag en liep op de automatische piloot naar de uitgang van het station om de bus te pakken. Uitgang afgesloten, er werd verwezen naar een andere. En daar ook weer naar een andere uitgang. Zag door de ramen al veel ambulances staan en politie. Er was iets aan de hand.
Kon er online niets over vinden, maar het was dan ook net gebeurd, lees ik nu en ik ben blij dat ik er niet bij was. Iemand van het dak gesprongen. Zag dat er grote schermen werden opgehouden door hulpverleners.
Hoe je erbij komt om dat juist op die plek daar te doen? Hoe kom je op dat dak.
Stomme gedachten. Voegt niets toe. Waarschijnlijk ten einde raad of psychotisch.
Maar zat nogal in mijn hoofd bij iemand die ik vrijdag aan de telefoon had en die om hulp vroeg, want zou dakloos worden. Met kind.
Was blij dat ik een beetje her en der kan informeren waar deze client kan aankloppen, maar laat op de dag zit alle opvang vol. Wat client ook aangaf. Want gevraagd om terug te bellen.Alles vol. En uit schaamte zo laat pas aankloppen voor hulp.
En stoorde me eraan dat de informatie die mijn leidinggevende nodig had om aan wat touwtjes te trekken (volgens hem dan), onderop zijn stapel belandde en toen ik nogmaals vroeg wat de status was er nog helemaal niets mee gedaan was en tsja...hadden "we" dan eea niet eerder kunnen oppakken was toen zijn commentaar. Jemig; ik pak altijd alles direct en snel en ook nog eens goed op. Wat een rotopmerking. Of hij niet ziet hoe druk het is. Nee, hoe druk ik het heb.
Pffffff....oh ja natuurlijk frustratie bij mij ook omdat alles wat er op mijn lijstje aan vragen/eisen aan hem nog helemaal niets mee was gedaan. Prio nul zo lijkt het. Dat raffelde hij ook ook aan het eind van de dag even af. En alweer omdat ik hem daar nogmaals op wees.
Had toen al zelf het hele rondje sociale kaart gebeld en al mijn contacten daar terwijl dat niet echt mijn werk is.
Maar dus geen contact meer kunnen krijgen met die hulpvrager na het weekend en dan vraag ik me echt af hoe dit verder is gegaan.
Pieker iets te veel merk ik. En maak lange dagen. En dan heb ik gewoon een dak boven mijn hoofd en nul schulden.
3 opmerkingen:
Dat lijkt me ook heel moeilijk en zeker voor een empatisch persoon. Wat een frustratie. Sterkte hoor.
Daar zou je een heel weekend over kunnen malen. Niet doen, al weet ik dat zoiets niet gemakkelijk is. Frustratie op frustatie, maar blijf goed op jezelf passen. Sterkte
Wat vreselijk dat er niemand is die je kan helpen als je aan de grond zit. Ik schrik hier van. Heel erg.
Een reactie posten