Inspirerende zwijmel

Was aan het zoeken naar inspiratie. Tussen alle formulieren van mijn fanclub en opeens bedacht ik dat het in mijn hoofd zit.

De inspiratie, maar ook waar Donna over zingt. Ik hoef me niet als een lam naar de slachtbank te laten voeren (zo voelt dat dan he..). En ik ben niet alleen. Niet echt.

Maar zing lekker mee met Donna.

Yes, I do know how I survive!!!

En kijk eens wie in haar backing koortje meezongen. Niet de minsten!

Het is bijna een passend Paaslied als ik de tekst hoor:

"State Of Independence"

State of life, may I live, may I love
Coming out the sky, I name me a name
Coming out silver word for what it is
It is very nature of the sound, the game

Shablamidi, shablamida
Shablamidi, shablamida
Shablamidi, shablamida

Siamese, Indonese, to Tibet treat the life
As a game, if you please (hey)
Coming up Caribee such a freedom
Derives from a meditative state
Movin' on, believe that's it, call it magic
Third world, it is, I only guessed it

Shablamidi, shablamida
Shablamidi, shablamida
Shablamidi, shablamida

Shablimidi, shablamida
Shablimidi, shablamida
Shablimidi, shablamida

Shot to the soul the flame of Oroladian
(the) essence of the word
The state of independence

Sounds like a signal from you
Bring me to meet your sound
And I will bring you to my heart

Love, like a signal you call
Touching my body, my soul
Bring to me, you to meet me here

Home, be the temple of your heart
Home, be the body of your love
Just like holy water to my lips
(hey, hey)

Yes, I do know how I survive
Yes, I do know why I'm alive
To love and be with you
Day by day by day by day

Time, time again, it is said
We will hear, we will see
See it all in His wisdom hear

His truth will abound the land
This truth will abound the land
This state of independence shall be
This state of independence shall be

Say, yeah -e-yay, yeah-e-yo
Yeah-e-yay, yeah-e-yo...
Be the sound of higher
Love today
Yeah-e-yeah (hey, hey)

Time, time again, it is said
We will hear, we will see
See it all in His wisdom hear

His truth will abound the land
This truth will abound the land
This state of independence shall be
This state of independence shall be
This state of independence shall be
This state of independence shall be
This state of independence shall be...

Fijne Paasdagen!

Wees meer als Sharon Stone

Sliep redelijk, nog wel een keer wakker, maar ik kon mezelf toespreken dat ik gewoon weer verder ging slapen en nee...geen tripje naar de wc. Niet nodig. Slapen!!

Vanochtend direct mijn innerlijke to-do lijst gemaakt, wat moest er vandaag gedaan worden.

Mijn A-team opgetrommeld; me, myself and I en aan de slag met diverse varkentjes die ik moet wassen. 

Medicatie geregeld - gebeld en klaar. Vanmiddag kan ik dat al ophalen. 

Formulieren invullen - Mijn timer gezet en ingevuld wat ik in die tijd kon invullen. Klaar voor vandaag. Klaar, niet meer tijd in investeren!! Morgen weer een rondje.

Bellen wat is inlevertermijn - ook maar weer straks doen. NEE: Burgerlijk ongehoorzaam zijn en ook eens die feestdagen voor me laten werken. Wees eens meer als Sharon Stone op het politiebureau!!

Kreeg van mijn woningbouwvereniging een algemene brief, die naar alle bewoners is gestuurd neem ik aan,  over hoe een tuin eruit hoort te zien. Serious??

"De tegels zijn heel en liggen netjes in de tuin"
"Uw buren mogen geen last hebben van alle planten"
"De boom moet op minstens 2 meter van de erfgrens staan"

Pfff.... Sommige struiken en bomen stonden al in mijn tuin toen ik er kwam wonen, staan niet echt op de aangegeven afstanden. Ik zaag en snoei me al te pletter om de tuin in toom te houden. Sommige buren zeuren over alles en overleggen nooit over het plaatsen van een schutting. Die staat er opeens.
Ik merk dat ik me opwind over zo'n brief en dat ik me aangesproken voel hierdoor.

Maar dat is nergens voor nodig. Dus hou daar mee op, nu! en laat die brief maar lekker waaien in de oud-papierbak.

Ga nog even nagenieten van het feit dat je gisteren energie had om iets moois te bekijken. Dat je je niet liet afhouden door angstige gevoelens, maar bent gegaan. En hebt genoten. Nog niet voluit (want waarom niet een heerlijk kopje koffie ergens?), maar dat moet ik ook nog leren. Want ben ik blij dat Bertiebo me wees op dat Playmobil van Marten en Oopjen. Daar kan ik met een glimlach naar kijken.

Alles wat me doet glimlachen (oh die filmpjes van kleindochter, haar lieve krullenkopje en hoe ze me doet denken aan mijn dochter toen ze die leeftijd had) dat werkt zo veel keren beter dan ingaan op angstige gevoelens. Want dat zijn maar gevoelens en die spoelen zo weer weg.

Je bent er nog steeds. Misschien wel passend in deze dagen, dat je je, net als Sharon, niet in je kruis moet laten grijpen.  Alleen als je dat lekker vindt natuurlijk.

Met € 1,50 kom je toch wel een eind.

Kocht een tijdje terug een aantal losse bus-kaartjes omdat de plaatselijke aanbieder van busvervoer een aantal nieuwe lijnen had geopend (en er tegelijkertijd ook een aantal had opgeheven, maar dat vergeten we maar even). Je kon voor maar € 1,50 per stuk een aantal kaartjes per adres bestellen. Beperkt geldig, maar wel leuk om - nou ja...dat is dan weer mijn sport - er dan maximaal op te reizen. Zo ver en zo veel mogelijk.

Toen ik die brief van de fanclub ontving kreeg ik zo'n idee dat zeer binnenkort mijn 'vrijheid' ingeperkt gaat worden. Misschien moet ik wel leren solliciteren of hoe ik een CV moet opstellen of hoe ik in een lift een gesprekje voer over mijn kwaliteiten. Van dat soort ongein.

Dus bedacht dat het een goed plan was om deze week toch nog maar weer eens gebruik te gaan maken van dat kaartje en van mijn museumjaarkaart. Nu ik nog 'vrij' was. Las al bij Bertiebo over de tentoonstelling High Society in het Rijksmuseum en wilde daar wel henen.

Nu mijn energiepeil nog opkrikken.

Gelukkig had ik alles klaargelegd en uitgezocht welke bussen ik kon nemen om naar het Rijksmuseum te gaan. Dat was niet zo ingewikkeld. Meestal maak ik het in mijn hoofd ingewikkelder dan het werkelijk is.

Jemig; wat was het al druk. Natuurlijk helemaal vergeten dat het dit weekend Paasweekend is. Mijn dochter vertelde al hoe druk het op haar werk was hierdoor, dus ik had beter kunnen weten. Maar ook dat ik merk dat ik een stuk minder goed tegen drukke plekken en mensenmassa's kan.

Wat een rij stond er onder het Rijks. En toch was ik niet heel erg laat, maar ook niet super-vroeg. Dat lukt me gewoon erg slecht; heel vroeg op te staan en klaar voor de dag te zijn.

Ik had heel even de neiging om door de drukte de moed op te geven en naar huis te gaan, maar ik vermande mezelf en uiteindelijk kon ik door de toegangscontrole. Slecht aangegeven vind ik altijd in het Rijks. En nogal rommelig. Waarom niet, zoals bij andere musea, een aparte rij voor museumjaarkaarten. Ik weet dat ik geen ticket hoef te kopen, maar alleen die kaart hoef te laten scannen en dan nog voel ik me altijd een sukkeltje in het Rijks. En moest ik nog bijbetalen voor deze tentoonstelling? Ik vroeg het aan een medewerker en die vertelde me dat ik zo kon doorlopen.

Ook vond ik het tamelijk ingewikkeld die speciale tentoonstelling snel te vinden. Ik wilde eigenlijk alleen die tentoonstelling zien. De rest dat kwam nog wel een keer. Gelukkig liep er een partijtje wat oudere dames voor me die datzelfde probleem hadden (waar is die tentoonstelling nou??) en die werd net de weg gewezen. Drie keer links en dan door een lamellengordijn en dan immer gerade aus.

Hehe...Kwam uit bij het einde van de tentoonstelling met als eerste doek die super Italiaanse bella Donna mevrouw Casati met haar mooie honden. Dus zoals gewoonlijk begon ik aan het einde en eindigde ik aan het begin.

Het was indrukwekkend al die meer dan manshoge portretten. Ook viel opeens het licht overal uit. Later las ik dat er alweer een stroomstoring in het centrum was rond die tijd. Gelukkig duurde het heel kort daar, maar het was wel grappig. Opeens alles donker overal.

En ik denk dat ik nog wel een keertje terug wil. Misschien als het minder druk is. Dat is het fijne van een Museumjaarkaart (verjaardagskado van mijn kinderen), je kan zo in en uit lopen en dan heb je niet het gevoel dat je je dure entreekaartje er toch echt wel uit wil halen dus sleep je je maar door de zalen.

Toen wilde ik alleen nog maar naar de museumshop want wilde voor het kleinkind die Playmobil poppetjes van Marten en Oopjen kopen voor als ze wat ouder is. Kreeg ik er nog een mooie kaart bij ook. Wat leuk!
Het restaurant durfde ik niet in. Te druk, te veel voor de mooie mensen en ik was al tamelijk gespannen merkte ik.

Eerst maar even een doosje fruitstukjes bij de Albert Heijn op het Museumplein gehaald en dat op een bankje opgegeten, terwijl er een lagere schoolklas op het gras speelde. Nou ja...selfies maakte a la Kim Kardashian. Gelukkig hadden ze nog allemaal gewone kontjes.

Toen de bus terug genomen, overgestapt en doorgereden tot het eindpunt van die andere bus en ik zag uit mijn ooghoek mijn ex-werkgever voor zijn pand staan. Brrrrrrrr....ik zou het liefst doen wat kinderen op schoolreisje doen aan het eind. Onder de bank me verstoppen.

Toen een andere bus gepakt en naar dat GeelBlauwe warenhuis gereden en daar gratis koffie gedronken, even een plaspauze en voor een euro wel 4 blauwe afwasborstels aangeschaft. Verder niks..oh ja...nog 1 zwart lijstje want ik had een serie van 3 etsen gemaakt. Eentje lag er nog in de grenen lijst te wachten op een hippere omlijsting. Timer gezet op mijn telefoon want de bus komt maar 1 x per uur daar.

En toen was het ballonnetje leeg. Had nog een keer heen en weer en op en neer kunnen bussen, maar ik vond het wel prima zo. Voor die € 1,50 had ik zeker wel 10 maal de waarde gebruikt.

Goed is toch niet goed genoeg

Van de week de uitslag van mijn bloedwaarden gekregen in verband met mijn diabetescontrole. Die waren beter ten opzichte van 2 maanden geleden. Mijn bloeddruk was nog steeds binnen de normen, gewoon normaal gelukkig (he...iets wat normaal is joehoe!!). Ik ben wat afgevallen (dat gaat enorm langzaam, maar het gaat wel).

Het was prettig om door die cijfers bevestigd te krijgen dat structureel meer bewegen, beter op mijn voeding te letten en op de stresscontrole in mijn leven,  zijn vruchten afdraagt.

Mijn praktijkbegeleidster was dan ook enorm tevreden. En toch vond de huisarts het nodig dat ik er nog een pilletje bij ging slikken.

Wa?

Als beloning juist niet minder medicatie en een forse aanmoediging om door te gaan met zelf mijn verantwoording blijven nemen voor mijn gezondheid en er alles aan te doen wat in mijn mogelijkheden ligt, maar nog een pilletje erbij??

Dus ik bedankte.

Geen extra pillen erbij, maar juist laten zien dat ik het belangrijk vind om er zoveel mogelijk zelf aan te doen.

En over 3 maanden weer meten is weten.

Komt er net vandaag een brief van mijn fanclub binnen. Of ik nog wel recht heb op mijn ziektewet-uitkering. Dus vult u maar Een Dik Pak formulieren in dan bepalen WIJ wel of u in staat bent om te werken.

Alleen al het zien van die enveloppe met hun logo verhoogt de bloeddruk;
En wat nu?
Moet ik zo'n Arjan Lubach-kom-tot-een-besluitboom maken.... Stel dat a....dan b? Stel dat a niet...dan c?? Stel dat....

Het is het gevoel afhankelijk van de mening/diagnose van anderen te zijn. Er er geen drol aan te kunnen doen. Niet zelfstandig (meer) te zijn.

Maar is dat werkelijk zo?

Foto van Pixabay

En ook: denk nou eens goed na over hoe je de afgelopen tijd/jaren altijd keurig binnen de lijntjes hebt gelopen en wat je dat opgeleverd heeft.

(Nep)Collecteren kan je leren

Was mijn lijf gewend aan op een bepaalde tijd vanzelf wakker te worden, vaak nog voor de wekker - ja mensen; ik hoef niks, maar toch zet ik door de weeks graag de wekker - gisteren was ik juist extra vroeg wakker en vandaag op de 'oude tijd'. En toch kon ik mijn heerlijke bed nog niet uitkomen. Een bepaalde dufheid. Uiteindelijk toch maar wel en dan echt bewust de dag beginnen.

Dat begint al met zachtheid voor mijzelf. Niet boos zijn omdat het 'laat' is (en wat is laat???), maar gewoon opnoemen wat ik vandaag zou willen doen. Rondje schoonmaken - Bless the House - ,  een was draaien, mijn haar wassen en vooral genieten van het feit dat het buiten zacht genoeg is om heerlijk in de tuin te zijn. En van de tuin te leren dat er een tijd is dat alles weer gaat groeien. En bloeien.

Het is een klein leven, er gebeurt weinig opwindends en toch is het voor nu goed. Want in die kleinheid schuilt ook zachtheid. En daar moet/wil ik nog alles over leren. Dat die interne kritische stem voorgoed stilvalt.

Oh...aparte ervaring net en geheel goed naar mijn intuitie geluisterd vind ik. En een waarschuwing voor iedereen die 'geeft' aan de deur.

Kwam net een 'keurige' heer aan de deur, met direct zijn pas van de Goede Doelen stichting, onder mijn neus drukkend. ANBI goedgekeurd. Ook met grote koeienletters. En direct nog een keer zijn id pas van zijn stichting. Dat alleen al, wekte mijn argwaan. Toen kwam er een lang en breed verhaal over een eenmalige gift van maar € 7,-- en een bundeltje kaarten die je bij iedere Ramsj voor een Euro totaal kan kopen. Beetje vaag verhaal allemaal. Het ging dus niet over het goede doel, - daar hoorde ik niks over - maar dat het een echt legitiem goed doel was en dat ik echt nergens mijn bankrekening hoefde af te geven.
Met je bankrekeningnummer kan niemand wat trouwens. Maar daar kwam ook weer een lang verhaal over.

Heb "neen" gezegd aan de deur en ben direct gaan googlen op wat er deze week/maand bij onze gemeente aan collectes wordt gedaan. Niet te vinden. Niet dit 'Goede Doel'.

Dus; bij twijfel niet inhalen. En zeker niet denken dat het 'maar' zeven euro is. Stel dat deze 'nette' heer bij 30 adressen een 'vooruit we doen mee' krijgt te horen en zeven euro incasseert. Heeft hij in een dagje collecteren mijn ziektegeld voor een week illegaal verdiend. Zou ik straks ook een zelfgemaakt gelamineerd fantasiepasje (komt zo uit de printer hoor) gaan maken en mijn week-inkomen eens gaan verhogen???

Blij dat ik nog altijd kritisch ben. En vertrouw op mijn buikgevoel. Buik zat!

Net een lekkere witlofsalade gemaakt. De zon schijnt nog steeds, dus in plaats van nu binnen klusjes te doen, pak ik het moment en ga een beetje buiten rommelen. Dat is ook bewegen toch?

Morgen en overmorgen voorspelt men regen, dus nogmaals Carpe Diem!

Vroege hommels door de zomertijd

Op Netflix kan je naast series en films ook documentaires kijken en dat is prettig.

Keek naar een documentaire over mensen die verslaafd zijn aan eten. En een intensieve therapie gingen doen. Om van dat gedrag, die verslaving, af te komen. Intern bij het instituut en daar moesten ze niet alleen de controle over hun eetgedrag opgeven, maar ook alleen maar eten wat hen door een dieetist werd voorgeschreven. Gezond eten in gezonde porties. Er zaten mensen die veel aten, maar dat weer uitkotsten, veel eten, heel veel eten, mensen die anorexia hadden en tegelijk ook veel aten. Heel veel verschillende zaken die onder de noemer Eetverslaving vallen.

Direct viel dus hun eerste buffer weg. Emoties dempen en weg-eten met voedsel. Wat die emoties precies waren of zijn, daarvan waren de meeste deelnemers zich niet eens bewust.

Vond het confronterend. Vooral toen het ging over de triggers die dit veroorzaakten; wat ligt er aan de basis van dit gedrag. Maar ook; wanneer neem je dan je eigen verantwoording. Je kan niet je hele leven de schuld blijven leggen bij je opvoeding, anderen, de omgeving etc. Hoe fijn het misschien ook is om in de slachtofferrol te blijven hangen.

Ik was vanochtend juist vroeger wakker dan normaal, dus ik kon de eerste ronde van de F1 live zien, want het was in Melbourne en dan beginnen ze op onze tijd 07.00 uur. Wat eigenlijk dus 06.00 uur is.
En nu toch maar in mijn nachtkleding op de bank. Kop thee erbij. Fijn begin van de dag zo. Max op no. 6. Niet slecht.

Wetend dat mijn dochter die dag haar werkdag al om 05.30 uur moest beginnen. Dus dat is dan helemaal even aanpakken, want dan hakt dat uur minder slapen er wel in. Ik had het gewoon heel luxe met mijn F1 dingetje.

En daarna even lekker her en der in de tuin wat klusjes - zeer kleine klusjes hoor  - gedaan. Heerlijk om gewoon buiten te zijn. En de groenbak alweer bijna tot de nok toe vol zit. Overal het longkruid op zien komen. Zag ook nog ontzettende dikke en grote hommel. Superhommel. Dus verwees hem naar wat bloemen in de tuin. Een kerstroos die bloeit, de blauwe bloemetjes van de Maagdenpalm. Het longkruid.

Foto van Pixabay

Gelukkig vandaag nog geen hogedrukspuiten gehoord, maar ik denk dat dit niet lang meer duurt. Het tuinseizoen is geopend immers.

Het groene monster zwijmel

Aangezien ik mijzelf erop betrap dat ik vaak, regelmatig en dinsdag jaloerse gevoelens ervaar, onderstaande song uitgekozen.

En waar ben ik dan jaloers op zoal? En wat een oppervlakkig persoon maakt mij dat. Het kleuterschoolniveau amper ontstegen. Het zijn vaak dingen die ik 'voor- de voordeurzaken' noem. Want alles wat er zich in het hoofd van die persoon of binnenskamers afspeelt, daar heb ik uiteraard geen weet van. Dus weet ik dat het nutteloos en contraproductief is om jaloers te zijn en dan toch voel ik dat soms.

Kende deze vooral in de uitvoering van Roxy Music, maar ik vind bovenstaande wel heel erg mooi uitgevoerd. Om jaloers op te worden hahah!!

Het origineel is van John Lennon, dus die plak ik er ook nog maar even bij:

Gladgestreken

In de jaren negentig woonde er een Australische collega tijdelijk een half jaartje in Nederland. Toen hij weer voorgoed terugging gaf hij mij zijn hier gekochte strijkijzer, want die had hij thuis ook al. Een beetje zwaar om mee te nemen.

Nu merkte ik dat hij - de strijkbout dus -  minder snel warm werd en stoom afgeven deed hij al jaren niet meer. Maar zelfs als ik het strijkijzer op stand 'linnen' zette, werd hij maar lauw warm. Zou ik mij vergissen in de telefoon of het strijkijzer, dan was mijn oor nog onverbrand.

Nu was er een actie dat als je je oude strijkbout inleverde, 20% korting kreeg op een nieuw. Dat was mooi, want hoef ik niet zelf mijn strijkijzer naar de recycle-unit te brengen en bovendien heb ik de wet: nieuw erin, oud eruit - goed toegepast. En ik bliefde ook niet een heel duur ding, want ik strijk immers alleen slopen.
Al was zoonlief het weekend even hier en hij moest een overhemd strijken, dus er wordt ook nog wel eens - niet door mij, hij kan dat veel beter - ook nog wel eens een overhemd gestreken.

Thuisgekomen gisteren direct een proefrit gemaakt; ik had toch nog wat slopen liggen om te strijken en oh...zalig he..

Zo is alles weer gladgestreken. En mijn bui ook. Want bedacht dat om een ander resultaat te krijgen, ik iets anders moest doen. Denken was niet genoeg. En dan ook nog heel ander schoeisel aan dan normaal hahah. Mijn groene laarsjes...Die had ik zeker al 4 jaar niet meer aangedurfd. De laatste keer liep ik aan beide hielen mega grote blaren op. Dus meed de laarsjes. Terwijl ze zo leuk zijn. Met zo'n lekkere pittige hak. Bijna alsof ik mijzelf ook niks leuks meer gunde. Laat dat '"bijna" maar zitten.

Dus als eerste mijn strijkijzer vernieuwd. (Het was overal gelukkig redelijk rustig) Toen ook nog even wat kledingzaken ingelopen. Jemig...een sjaal van € 70,--!! Mooi hoor, maar gewoon een stukje omzoomde stof.
Maar eerlijk is eerlijk; wel leuk om even wat inspiratie op te doen. Wat is er in de mode deze lente.
Ik denk een blij gezicht nog het meest voor mij. Blij en tevreden.

Niet dat ik nu opeens koop-drift heb, maar het is leuk om met andere ogen naar wat ik al heb te kunnen kijken. Hoe zaken anders combineren waardoor het voor jezelf toch weer nieuw lijkt. En dat kan ik goed.

Toen de V&D nog bestond liep ik vaak binnen om vooral te snuffelen bij de sjaals en handschoenen. En dan was het een sport om te wachten op de opruiming en zo heb ik menige sjaal voor € 5,-- gekocht. Omdat het de laatste was of de laatste dag van de opruiming. En sjaals daar doe ik heeeul lang mee. Wel altijd in kleuren die me opfleuren.

Vandaag werd ik wakker en ik was nog steeds moe. Maar toch maar de dag beginnen en mezelf toespreken dat ik eerst maar eens lekker ga douchen. Daarna zien we wel weer. Dan ruik ik naar een lavendelbosje. En ik hoef nergens naar toe, dus laat wakker is helemaal niet erg.

Zag nog een leuke vacature, waar ik - gezien mijn achtergrond (huisje, kruisje etc) - uitstekend geschikt voor zou zijn, maar ja....ben ik weer te klein!!

Kruisdragers gezocht! Volgende donderdag is het dan eindelijk zover! The Passion 2018 in Amsterdam Zuid-oost. En jij kunt erbij zijn in een hele bijzondere rol, namelijk als kruisdrager! Er zijn nog enkele plaatsen vrij gekomen en jij kunt die plek invullen. Ben jij: - Beschikbaar op maandag 26 maart en donderdag 29 maart vanaf 18.15 uur? - Tussen de 1.80 - 1.85 meter?

Prikkelig gestemd

Prikkelig, omdat ik gisterenochtend eerst wat buisjes bloed moest laten vollopen om mijn glucosegehalte in mijn bloed over een langere periode te bepalen en dus geprikt moest worden. Volgende week een afspraak om de uitslag te horen en ik hoop toch zo dat ik niet het standaard protocol krijg van hoppa.....nog meer medicijnen mevrouwtje, want u bent niet in staat om het zelf te doen. Ook dat niet. Loser!!

Ik had mijn stembiljet al in mijn tas gedaan, want ik zou toch langs een stemlokaal lopen en dan hadden we dat alvast gedaan. Ook de leesbril erbij, voor het geval ik het niet kon lezen.

Je moet maar voorbereid zijn he.

Het is het een beetje grauw vandaag, net als gisteren en het regent hier (nog) licht, dus moet de zin maar weer zoeken. Ergens in de tenen denk ik.

Dus gisterenochtend  eerst een kopje koffie in een mooi kopje. Zo leuk dat Pourquoi Pas me op dat idee bracht. Als in de zin dat je jezelf mag verwennen. Zoals koffie in een mooi kopje en niet in een mok met een stuk eraf. Dat soort mokken heb ik trouwens allemaal al de deur uitgedaan. Maak een klein feestje van simpele dingen. Dat kan zij heel goed.

Kijk ik de kunst een beetje af. Spiegelen heet dat.

Kocht het weekend trouwens wel paaseitjes, maar die heb ik afgegeven aan de Voedselbank. Leek me heerlijk om met Pasen verwend te worden als je elke week elk dubbeltje om moet draaien, vooral als je ook nog eens kinderen hebt.

Verder moet wil ik af van het nuttig willen invullen van mijn tijd. Als ik soms her en der lees dat sommige vrouwen maar spaarzaam hebben gewerkt en dat ook prima vinden - zonder schuldgevoel van het leven genieten -  dan mag ik met zo'n 38 jaar op de teller toch ook wel eens ontspannen? En ik 'moet' nog zeker 10 of misschien wel 12 jaar werken. En misschien wil ik dat - en nu kan ik dat niet eens stresskip die ik ben - helemaal ook niet meer.

Maar daar wil ik nu niet over uitwijden.

Was fijn om even in de tuin te zijn. En verder een beetje borduren aan een kussen wat ik heel saai vind, dus borduur ik er wat kleur op. Nooit eerder gedaan, ik hou eigenlijk niet van borduren, maar het is heeeeeel rustgevend.

Mis een auto voor de deur; dat als ik zin heb; hup zo ergens heen kan gaan. Maar ben realist genoeg om te beseffen dat een auto geen slimme keus zou zijn in mijn financiele situatie. Want de auto loopt niet op water en ook al gebruik ik de auto niet, toch kost hij nog steeds elke maand geld. En dan die 'onverwachte' reparaties...brrrrrrr...
Wel prettig; niet goed. Dat anderen in dezelfde situatie wel die keus maken moeten zij weten. Ik heb toch liever wat geld achter de hand mocht het systeem mij uitkotsen of even niet sociaal zijn.

Mijn arm is aan een kant nu voorzien van een mooie nogal grote bloeduitstorting. Het prikken was even zoeken (de een kan dat beter dan de ander) en uiteindelijk toch maar de rest uit de andere arm getapt. Daar is alleen een klein prikgaatje te zien.

Vanochtend eerst maar mijn haar gewassen en daarna de witte was in de machine gedaan. Dat voelt altijd weer prettig. Wassen en schoonhouden. Gisteren was trouwens een opdracht van de Flylady om de onderste plank van de kledingkast eens uit te mesten. Veel mensen hebben daar hun schoenen staan kennelijk. Ik niet; dat lijkt me niet zo fris. Schoenen staan beneden in de meterkast en in een schoenenkastje aan de muur. Maar dus wel andere troep bewaard, dus alles eruit en kijken wat er allemaal ligt. Wat kan er weg? In de vuilnisbak of voor de Kringloop. Dat ruimt weer lekker op. En ook direct weggooien, want anders dan ga ik denken...maar misschien heb ik dat nog wel nodig als ik over 35 jaar ga papierknippen!

Soms loop ik tegen de muren aan van frustratie over de kleinheid van mijn leven momenteel. Ik hou het zelf ook klein. Ga er niet op uit, want stel dat ik al mijn centen opmaak. Durf er niet op uit, want stel dat mijn energie alweer halverwege op is. Of dat ik weer van mijn fiets afval. Dus fiets ik niet. Na de laatste val heb ik een week hoofdpijn gehad en dat heb ik vrijwel nooit (meer). Dus daar ook weer bezorgd over. En ergens is er nog een stemmetje dat me toefluistert dat ik helemaal geen leuke dingen verdien. Je werkt niet eens, je doet de hele dag geen bal, alleen als je nuttig bent, dan verdien je wat. Niet zomaar. Nooit zomaar. En jij al helemaal niet.

Las dat wat je tegen je zelf zegt,  zich in je brein met een tien-voudige snelheid constant herhaald. Dus ik heb niet eens anderen nodig om mijzelf naar beneden te halen. Dat doe ik zelf wel. Soms voel ik me een bodemloze put die nooit gedempt kan worden. Bodemloos als in ik zou zoveel willen, maar dat mag en kan allemaal niet (meer). Maar is dat echt zo, of denk ik dat alleen maar?

Foto van Pixabay

En hoe stom het ook klinkt, zelfs een man die me behandelt alsof ik niet belangrijk ben en te stom om voor de duvel te dansen, die me expres negeert, die mis ik. En zijn hond. Gevaarlijke gedachten, want zo'n type man voegt niets toe. Vult alleen wat op. Maar vervult niets. Breekt me juist af. Ook al is zo'n soort man dus voor mij nog zo vertrouwd vooral door zijn onbetrouwbaarheid; niet meer mee omgaan. Hij heeft duidelijk laten zien hoe belangrijk ik voor hem ben. En daden spreken meer dan woorden.

Dus moet ik die negatieve gedachten afbreken en doorbreken. Een kopje heerlijke koffie maken, zo direct als de was klaar is de was ophangen, misschien juist wel even ergens heen (lopen??). En beseffen hoe goed ik het heb.

Elke dag te eten, een veilig huis, een warm bed en twee leuke en lieve gezonde stabiele kinderen, die enorm fijne volwassenen zijn geworden.
Geen schulden, elke maand kon ik alle vaste lasten nog steeds betalen. Hoe fijn is dat! Besef dat nou eens! Ik ben zoveel sterker en veerkrachtiger dan ik mezelf vertel. Ga het dan ook eens geloven.

Lente!!!! Althans op de kalender

Was vandaag een beetje mijn ritme kwijt. Wat voor ritme dan? Nou...gewoon dat je zin hebt in de dag en lekker aanpruttelt.

Ik pruttelde wel, maar niet aan. Zou ik naar de kapper gaan? Nee....geen enkele zin an. Ergens henen?? Nee...la maar.

Dus maar kijken hoe ik toch weer 'aan' kon gaan staan.  Toen zag ik overal online dat het vandaag officieel het begin van de lente is.

Joehoe....de Lente!! Moest het ijs nog uit mijn mini-vijver bikken, maar het is Lente.

Dus toch maar naar buiten, al was het alleen maar om een stapel oude kranten weg te gooien. En even doorlopen naar het minimarktje, waar een hele leuke plantenkraam staat. En daar, wat ik bij Gardener's World zag wat voorjaarsbloeiers gekocht om die bij mijn zelfgestekte skimia-struikje in een andere grotere pot te zetten. Instant colour. Het idee alleen al maakte me vrolijker.

En nog fijner dat ik, toen ik thuis kwam, ongemerkt een uurtje in de tuin heb aan geprutteld. Lekker buiten, in de middagzon, een beetje schuiven met wat potten, wat planten in een andere pot gedaan en zo stond ik opeens 'aan'. 

Simpel toch?

En dan net - de post komt hier meestal heel laat - zomaar een boek in de brievenbus. Dat ik juist niet achter de geraniums moet kruipen. Met een lieve kaart erbij. 

Dat vinden wij niet gewoon, dat vinden wij heeeeeel bijzonder!!! 

Dank je Bertie

Vechten tegen de bierkaai?

Het valt mij op - ook door wat anderen soms over mij opmerken, in het echt of op dit blog - dat ik me vaak tekort gedaan voel. Door 'de overheid', door mannen, door vrienden, door familie, door het weer, de Albert Heijn, de politiek. Verzin het maar.

Soms word ik dan een zuur mens genoemd.

Alsof ik mij alles persoonlijk aantrek. Maar ook; alsof ik er wat aan kan doen. Of eigenlijk; moet doen. Of zou moeten doen.

Is dat wel zo?

Zijn sommige zaken gewoon niet een kwestie van pech hebben, een kwestie van zo gaat dat, een kwestie van wrong place, wrong time. Maar ook; joh....laat eens gaan!!! Sta niet altijd in de 'vecht' modus.

En, zoals mijn vriendin me dit weekend ook al terecht aangaf, heb ik wel goed bedacht of het wel de moeite waard is om iets te gaan bevechten. Is het niet veel rustgevender om zaken op zijn beloop te laten gaan en betalen wat des Keizers is.

Zit er onder dat gevoel van tekort gedaan voelen niet een enorme drang van bevestiging vragen en nodig hebben. Dat ik dus wel leuk ben, wel aardig, wel lief, wel mooi, wel slank (uhm..), wel een goede moeder, wel een goede vriendin, een goed mens, een nuttig lid van de samenleving, een goede werknemer, wel een goede zus....en vult u verder maar in. (En dat is heel veel!). En heeft dit alles dan niet te maken met weinig oprechte zelf-acceptatie. Omdat ik al vroeg leerde dat ik liefde moet verdienen (ervoor moet vechten, mijn best doen, aardig en lief en netjes zijn).

Dus dat ik altijd het goede doe, altijd bezig ben nuttig te zijn, altijd in de weer ben en blijf mijn gelijk te krijgen of mijn recht, slecht tegen onrechtvaardigheid kan, is dat omdat ik bang ben dat iemand mijn schaduwkanten(ja...meerdere kanten dus) ontdekt. Of ik die zelf ontdek. En als die ontdekt zijn, dat het dan nogal logisch is dat ik niet in de top tien sta van leuke mensen waar iedereen graag bij wil zijn.

En ja....is dat dan uberhaupt een streven, om in een top tien te verschijnen? Misschien is positie no. 11 wel veel leuker!

Het is al erg genoeg dat mijn grootste minpunt mijn twee pluspunten zijn. Zo zichtbaar voor de grote buitenwereld. Dat ik altijd bezig ben om daar iets aan te doen, want stel dat ik zou zeggen dat ik accepteer hoe ik eruit zie, zoals ik eruit zie. Dat niet goed genoeg, wel goed genoeg zou zijn.

Het zou fijn zijn als ik in mijn constante gedachtenrondrit dat 'vechten' eens kon laten. Dingen en vooral overtuigingen los durf te laten zodat er plek en energie vrijkomt voor andere dingen.

Lastig dat ik bij andere mensen wel snel de vinger op hun zere plek kan leggen, maar in mijn eigen geval niet eens een vinger vind. Laat staan een plek. Terwijl het overal zeer doet.

Foto van Pixabay

Vandaag maar een rustig dagje ervan gemaakt. In het kader van gisteren was het voor mij alweer druk genoeg. Wel leuk druk. Erg leuk.

Toch nog wel een was gedaan (jahaaaaa), opgehangen en verder mijn huis geblessed, heel even wat in de tuin gedaan, maar jemig.....steenkoud en alles is stijf bevroren. Kreeg direct een traan-oog van de kou.

Ik ga vanavond lekker niks doen, op de bank in een dekentje gewikkeld wat opgenomen serie's bekijken.

Gezien de feiten

Amai....gezien de feiten, heb ik een heerlijke, bijna zonder reiskosten, reisdag gehad. Met als hoogtepunt een afspraak met mijn vriendin in haar mooie stad. We hadden elkaar te lang niet gezien.

Geweldig heerlijk koud maar droog weer met een zonnetje, die op alle grachten van haar stad scheen. En heerlijk bij kunnen praten. Of eigenlijk.....wat was er nog veel om alsnog over te praten. En wat bewonder ik haar.

En dat allemaal door mijn gratis boekenweekgeschenkje. Waar heel veel mensen in de trein mee reisden, want ik zag meerdere mensen erin lezen en ermee inloggen op diverse stations.

Nog even in een grote stad naar de wc geweest, wat op zich een relatief duur wc-bezoekje was, maar ach....niet zeiken. Daarna weer de andere kant op gereisd en tsja...ik heb nou eenmaal een zwak voor water en pontjes, het pontje op het IJ genomen en weer terug. Nog net de laatste zonnestralen aan de overkant kunnen meepikken. 

Natuurlijk had ik van Groningen naar Limburg ermee kunnen reizen, maar ik weet ook dat ik dan de rest van de week moet bijkomen van het overgekookt zijn. 

En zo was vandaag  heel erg plezant om in de taal van het boekje te blijven. 

Lucky zwijmel

Omdat ik las dat ik een boek gewonnen heb, dacht ik aan Lucky Star van Madonna. Kennelijk stond het al in de sterren.

Het is vrolijk en opwekkend om de zaterdag prettig mee te beginnen. Of even terug te denken aan de jaren 80 waar Madonna haar carriere begon. En ik trouwde, kinderen kreeg, verschillende keren van werkgever wisselde, we verhuisden naar een andere kant van het land. Allemaal geluk dat het op mijn pad kwam. En ik mijn kansen greep.

Zalig he....tv-tip! Goed Volk

Vanavond op NPO3 de documentaires die ik al eerder op de Belg zag van de tv-kok Jeroen Meus.

Hij bezoekt gemeenschappen die meestal gesloten blijven voor buitenstaanders en uiteraard kookt hij ook samen met hen. Heel erg de moeite waard. Al was het alleen al om Jeroen!

Wat hij over dit programma in een interview in de Volkskrant zegt, dat was ook precies wat mij is bijgebleven van die 4 broers die een simpel en sober leven samen hadden op hun familieboerderij.

Mijn laptop gaf vanochtend een enorm kabaal. Denk aan het maandelijkse alarm op maandag om 12.00 uur.

Niets hielp dan het ding maar op een harde manier uit te zetten. Bij nazoeken via mijn smartphone denk ik dat het de fan is, dus even kijken of ik dat zelf kan fixen. En anders moet hij naar de winkel ter reparatie. En ook kijken of ik met de stofzuiger de fan kan uitzuigen van teveel stof.  Leuk klusje/uitdaging.

Dacht ook direct en dat vond ik wel opmerkelijk van mijzelf: Tsja...je hebt de laptop bijna 4 jaar en in al die 4 jaar is er niets ernstigs gebeurd, dus waarom niet? In de grote boekhoudwereld is een laptop na 3 jaar 'afgeschreven' - boekhoudkundig dan en in mijn boekhouding moet en heb ik dus ook rekening ermee gehouden dat hij aan vervanging toe is. Elk jaar dat dit niet nodig is, is meegenomen uiteraard.
Ik vond het uitermate prettig dat  ik niet in de stress schoot. Dat dit niet mijn eerste reactie was. Applaus voor mijzelf.

Vanochtend de luxaflex bij het keukenraam een stuk schoongemaakt. Het finetunen moet daarna gebeuren, maar hoe heerlijk dat ik energie heb om dit te willen doen. Project Luxaflex bij de tuinkant heb ik officieel afgesloten (met medaille hahah).

Grappig te lezen dat ik volgens een slaap-test een Beer ben. Wat voor beer staat er niet bij - IJsbeer, bruine beer, mastubeer, wasbeer.... Het is vandaag de dag van de slaap. En dan denk ik wel aan vriendinnen van me die uitermate slecht slapen. Waar in bed kruipen in de avond, inslapen en daarna met de zon wakker worden helemaal niet zo vanzelfsprekend is.

Verder was het bij het programma Koffietijd vanochtend Vagina-dag en als follow up hebben ze bedacht om bij het dochter-programma om 17.00 uur het Piemel-dag te noemen.

Vagina is een normale term, maar Piemel.....jemig zeg. Dat zegt een jongetje van 5 tegen zijn Pielemuis. Of juf Ank inderdaad. What's wrong met Penis???  Oh en nog grappiger; de mannenarts heet Plas.

Anyway; als je tijd hebt kijk dan vanavond of op uitzending gemist later. Zalig he!



'De dikke week die we doorbrachten bij de broers heeft mij wezenlijk veranderd. Ik heb veel van ze geleerd, vooral van Etienne, de filosoof van het stel. Ik vroeg Etienne of hij gelukkig was en kreeg een bot antwoord. 'Cette question n'a aucune importance', deze vraag doet er niet toe. Het leven is het leven, zei hij, en elke dag moet je proberen te zien zoals een kip dat doet: als een nieuwe dag. Ik leef van nature heel planmatig en zou in paniek kunnen raken als ik in mijn agenda kijk en zie wat ik dit jaar allemaal nog moet doen, maar dankzij de broers gebeurt dat niet meer. Ik ben me meer gaan terugtrekken, om bewuster bij de dag te leven. Als het ooit eens minder goed met mij gaat, is hun boerderij de plek waar ik naartoe zou willen.'

Droomland en Dreamschool

Wat een heerlijke zonnige ochtend. De tuindeur staat wagenwijd open, de wasmachine draait en ik ga zo mijn tweede kopje koffie eens lekker in de zon opdrinken. Vanmiddag verwachten 'ze' al weer regen, dus ik pak mijn moment. En zo nog even fijn in de tuin wroeten. Nu ik energie heb en het droog is.

Altijd goed om na te denken of ik nu die administratie moet gaan doen of liever even in de zon wil zitten (of werken). Niet dat ik een voorstander ben van uitstelgedrag, maar wel van effectief gedrag. En voor mij is het enorm effectief zoveel mogelijk zon te pakken. Heel goed voor het humeur! Buiten zijn is heerlijk. Hoe vaak zat ik niet ergens op een kantoor achter de ramen (bij mijn vorige werk waren er niet eens ramen!) te kijken hoe de dag voorbijgleed en ging ik in het donker weer naar huis.

Als het dan vanmiddag inderdaad weer regent, dan pak ik die administratie (lees Belastingen en kwijtscheldingsvoorwaarden) er wel weer bij. En alweer; niet uuuuuuuuuuren zitten blokken, maar effectief en kort. Zodat mijn hoofd niet overkookt.

Oh...ook leuk voor het humeur: aan de overkant zie ik een hele smakelijke blonde klussen-meneer ergens in een tuin aan het werk. Kan me nog herinneren dat ik ooit heel lang naar hem heb staan kijken, zo'n prachtig exemplaar. En nog handig ook. Fijn om over te dromen.

Zag bij Dreamschool de leerlingen les krijgen over hoe het brein reageert op bepaalde prikkels. Zo interessant. Zag ook de vliezen waar Kliefje last van had omdat ze drooggelegd waren. Hoe mooi zit alles in elkaar. Maar ook hoe kwetsbaar.

Kijk met heel veel belangstelling naar Dreamschool. Hoe ga je om met leerlingen die in de klas constant op hun (dure) mobieltjes kijken of zelfs in slaap vallen in jouw les. Die hele pauzes staan te roken in hun jassen van rond de €400,-- met dikke politiek niet correcte bontkraag. Of gewoon niet komen, te laat komen en alles en iedereen de schuld geven dat zij iets niet kunnen of mogen. Snel op hun teentjes zijn getrapt. Hoe geduldig ben je, hoe begripvol, maar ook en ik denk dat dit enorm belangrijk is, hoe consequent blijf je. Duidelijk maken dat als je kiest voor bepaald gedrag er wel degelijk een consequentie aan vast zit.

Als ik dit soort programma's zie dan zie ik ook direct die gastdocenten die de klik niet krijgen. Omdat ze denken dat wat zij doen of hun kennis zo 'leuk' of zo bijzonder is, of gewoon omdat ze een BN-er zijn, dat dit al genoeg is om de aandacht vast te kunnen houden. Of simpelweg omdat het intellectuele niveau van hun leerlingen lager is dan ze gewend zijn. Of zich echt helemaal niets kunnen voorstellen van hun voortraject.

Maar dit zijn nu eenmaal leerlingen die al een heel circuit achter zich hebben van teleurstellingen, van mislukking en afwijzing. Zelfs van hun eigen ouders en/of familie. Dus wie ben jij nou om mij te gaan vertellen dat ik ook zo succesvol zou kunnen zijn, want jij kon dat ook. Ja, jij met je gouden lepel in je mond geboren. Met ouders die gewoon er voor je waren. Er is gewoonweg geen 'gevoel' tussen de gastdocent en leerlingen.

Wel bij gastdocenten die heel interessant kunnen vertellen en vooral aansluiting hebben bij hun wereld of bij gastdocenten die zich even kwetsbaar durven opstellen als de leerlingen zijn. Die uit eenzelfde situatie wel een uitweg vonden. Heel mooi.

Datzelfde gevoel wat die leerlingen hebben, die weinig aansluiting voelen of begrip ontvangen, dat ervaar ik ook wel eens. Als volwassenen vrouw die van een redelijk modaal zelfstandig verdiend inkomen naar bijstandsniveau is gegaan. En waarvan sommigen mensen dan ter bemoediging zeggen dat ik vooral veel leuke dingen moet doen. Net als zij doen. Lekker een avondje uit of naar een musical of gezellig een keertje ergens uit eten. Of naar een andere stad.

Zelfs bij bijeenkomsten  - die ik zelf organiseerde - van mensen die hun baan waren verloren en waar we samen gingen bedenken en uitvoeren hoe we zelf weer terug in het arbeidstraject konden komen - was er soms geen benul van wat het nou echt betekent als je geen cent te makken hebt. Dat je als je bijstand krijgt niet eens een paar euro over hebt voor een kop koffie en je daarom dus maar niet meer wekelijks komt.

Geen benul omdat je een echtgenoot/partner hebt die nog wel een baan heeft en je afbetaalde huis op een plek staat waar de groenteboer, groentejuwelier heet. Omdat de bank jou een fijne oprotpremie heeft meegegeven waar je nog jarenlang op kan teren. En je denkt dat het overal zo gaat, zoals bij de bank. Omdat jouw bedrijf een goede CAO had en je dus een afvloeiregeling hebt gehad. En je dus niet onderaan de pyramide van Maslov aan het rommelen bent, maar nog steeds ergens bovenin en geen contact/feeling hebt voor mensen die ieder dubbeltje moeten omkeren.

Dat die mensen gewoon niet zich kunnen voorstellen dat reizen geld kost, zelfs even naar een stad verderop, dat uitgaan geld kost en dat leuke dingen doen meestal ook inhoudt dat je geld moet uitgeven. En dat ik voorzichtig moet zijn met 'zomaar' dat soort activiteiten doen. En zeker niet wekelijks. Want dat is een te grote aanslag op mijn budget.

Ik doe het wel, maar dan 'slim'. Door inderdaad met een boekenweekgeschenk 'gratis' te treinen. En toevallig (nou nee...niet toevallig, maar uitgedacht) dat boek ook nog 'gratis' te hebben aangeschaft waarmee ik in aanmerking kwam voor dat geschenk. Dat ik eerst nog wel naar een station moet reizen...dat moet dan maar, maar af ten toe - en niet bij iedereen - voel ik een soort van onbegrip. Die paar euro...dat kan toch best??

Het zou fijn zijn als ik van mijn fiets-trauma (hahaha....trauma!!!) af ben; dat ik weer gewoon net als ik altijd heb gedaan op de fiets stap en niet denk dat ik eraf val, omval of niet meer op kan stappen. Dat ik meer vertrouwen in mijn lijf heb.

Want met fiets vergroot ik mijn actie-radius. Kan ik straks weer naar een tuincentrum fietsen. Of een doe-het-zelf zaak. Of de Kringloop.

Kortom; veel te dromen maar nog meer te doen.

Eindelijk Thuis

Op dinsdagen heb ik als vaste prik staan, dat ik mijn administratie bijwerk, nakijk en update. Dat klinkt heel interessant, maar meestal ben ik er niet langer dan een kwartiertje mee bezig. Want kennelijk heb ik de zaken goed in de smiezen. En dat is iets waar ik heel blij mee ben. Dat geeft rust en dat is heel fijn.

Voor vandaag een extra taak qua administratie. Kijken naar de Inkomstenbelasting. En aanvullen wat er al vooraf ingevuld stond. En nog wat aanvulzaken qua giften. Zijn het allemaal Anbi's en is alles daarvan te reproduceren.

Je kan er maar druk mee zijn.

Liet mij een beetje afleiden door een opgenomen tv programma te bekijken over adoptie-kinderen die met hun adoptie-ouder(s) naar hun land van afkomst terugreizen. En ze leefden nog lang en gelukkig na afloop van het programma. Alle hindernissen uit de weg geruimd.

Eindelijk Thuis

Wat daartussen zat/zit, dat wordt slechts een klein beetje uit de doeken gedaan in dat programma. En ik merkte dat ik in tranen op de bank zat te kijken. Die vrouw, beide vrouwen trouwens - moeder en dochter, kwamen me maar al te bekend voor. Hun verhalen. Hun uitgangspunten en hun leven nu. Hun ongemakkelijkheid bij en met elkaar was van hun lichaamstaal te lezen. Voor mij althans. En ja, misschien ook wel omdat er een camera op hen gericht stond. Maar alle triggers gingen moeiteloos af. En dan ben ik zelf niet eens geadopteerd. (Al vroeg ik me dat wel eens af, haha...want ik vond mezelf zo anders).

Maar ook hoe het is als je een Orchidee in een Nederlandse vensterbank zet. En alleen maar Nederlandse potgrond geeft. En zelfs de Orchidee gewoon Margriet noemt. En die Orchidee zich als een Margriet moet gedragen.

En het gat in het hart van de Orchidee, die eerste paar jaar, wegmoffelt onder de deken van vooral dankbaar zijn dat je nu hier leeft. En eruit ziet als Hollands Welvaren.

Voor de boze buitenwereld blijf je altijd 'anders'. Ook al heb je nog zo'n Hollandse naam en opvoeding gekregen.

Of dat alle aandacht naar het adoptiekind gaat en de eigen of andere kinderen het maar een beetje moeten uitzoeken in hun pot in de vensterbank. Wat altijd zo is als er iemand in de familie is die altijd alle aandacht nodig heeft. Of opeist. Of ze nou Orchidee zijn of Viooltje.

Dus hoog tijd om mijn eigen potgrond te verversen, een grotere pot op te eisen en hoe ze het zo mooi in Belgie zeggen - fier te zijn op wie ik ben. Ook in de schaduw bloeien planten namelijk.

Genoeg regen weer gehad zou ik denken voor vandaag.

Om mijn brein te kalmeren heb ik een stapeltje slopen gestreken. De repeterende bewegingen zijn rustgevend. En ik hou van gestreken slopen. Vroeger nooit hoor...alles hup uit de droger rechttrekken en in de kast. Goed genoeg, want al druk zat.

Temptation Island voor dikke mensen

Bovenstaand format was een ideetje van de Belgische Philippe Geubels (oh wat errug...schreef dus eerst zijn naam op de Duitse manier...ook foute humor).
Zet wat mensen met Obesitas op Temptation Island met allemaal lekkere dingen en dan mogen ze er niet van eten. Geweldig toch! Ik moest hier hardop om lachen en zag mijzelf al voor me. "En neen, mevrouw Citroen, u mag ook niet de chocola van die gespierde man aflikken!"

In zijn programma "Taboe" spreekt hij met en over mensen en maakt grappen over mensen met bijvoorbeeld een handicap, of homo's en in de aflevering van gisteren, over en vooral met mensen met Obesitas.

Wilde dit graag zien. Hoe integer gaat hij om met mensen zoals ik. En hoe kan ik daarmee omgaan. Kan ik lachen om zijn gevoel voor humor. Als het over mij gaat?

Kon er smakelijk om lachen. En weer even zien hoe anderen mij zien. Want hoe 'vriendelijk' mensen om me heen zeggen dat het wel meevalt of nog erger...dat ik zo aaaaaaaaaaaaaaardig ben. Voor de buitenwereld ben ik een vrouw met Obesitas.

Mijn grote verdwijntruc is altijd geweest dat ik nog eerder dan anderen, een grap maak over mijn lijf. Dan hebben we dat maar vast gehad en zo neem ik de wind uit de zeilen van eventuele pesters. Al jong geleerd.

Nu klinkt dat zieliger dan het is; het is een manier van in het leven staan. Humor is zeker een kenmerk van mij. Vooral harde humor en politiek incorrect. Niet alleen over mijn lijf ook over andere zaken. En misschien zou ik dat ook hebben - dat gevoel voor foute humor - als ik in een slanker lijf zat.

Ik herken dat gevoel voor humor heel erg terug in dat van mijn dochter. Hoe ze niet alleen maar Koetiekoetiekoetie naar haar schattige en pittige dochter doet, maar me ook foto's stuurt met onderschrift dat ze nu ontzettend chagerijnig kijkt. Van die foto's die een ideale wereld als Feestboek nooit toont. Waar ze overigens nog nul foto's van haar kind heeft geplaatst.

Vanochtend mijn rondje Bless the House gedaan. En de was en die ook weer opgehangen. Wat keukenkastje gekuisd en gesopt. Allemaal rete-interessant.

Las een interessant artikel over Ouderenzorg en de verschillen in diverse gemeentes. Dat je beter in Heemstede kan wonen dan in Stadskanaal en dat er in feite sprake is van rechtsongelijkheid in Nederland op dat gebied.

Pffff....moet ik me daar nu al druk over maken?

Dan test ik liever mijn uitstelvermogen door niet aan die ene man te likken op dat eiland. En mijn beide behoeften onmiddellijk te bevredigen. Ha!

De ongenode gast

Nam van de week 2 BBC programma's op over tuinieren en die zijn altijd zo inspirerend en niet gesponsord, zoals de meeste tuinierprogramma's alhier, dus geen grote volwassen struiken en hoppa een traytje violen en klaar is je tuin. Maar nadenken over wat kan er, hoe kan je dat voor elkaar krijgen en veel aandacht voor hergebruik van wat je al hebt al planten en struiken in je tuin.

Het tuinseizoen begon weer door Gardener's World (vind ik althans) en wat heerlijk om die goede oude Monty en zijn 2 honden weer te zien. En wat is zijn jongste hond gegroeid.

En ook keek ik naar The Instant Gardener met wederom een hele smakelijke tuinman:

Gisteren en vandaag nog even een tijdje in de tuin gewerkt. Heb nog niet het energiepeil wat ik zou willen en wat nodig is voor mijn tuin, maar ach, iedere dag een beetje, geeft ook resultaat. En ik ben buiten, wat gewoon altijd heel prettig voelt. 

Wat prettig om te zien was dat er in The Instant Gardener een tuin was met een droogmolen. Daarvan werd niet gezegd  'weg met dat lelijke ding', maar begrepen dat het gebruikt werd voor de was, dat de tuin ook gebruikt werd daarvoor en voor voetbalpartijtjes voor haar kinderen en dus niet een tuin met alleen maar tere bloemetjes. 

Maar wat leuk weer. En nogmaals; hoe heerlijk lijkt het me als je zo naar het tuincentrum kan en daar alles kan inkopen wat nodig is om je ideale tuin te maken. Goed tuinhek, mooie plantenaarde, zakken mest. En van die mannetjes in de buurt of in je leven die het zware werk doen. Hoppa, nieuw terras leggen, nieuw tuinhek. Even een nieuw straatje aanleggen. En dat je planten niet direct worden aangevroten door de slakken en je met niets eindigt. 

Toen ik de badkamerdeur open deed, moest ik even lachen...Ik had van de week toch geschreven dat een goed hulpmiddel tegen muizen in huis een kat zou zijn. Nou, kennelijk heeft het universum geluisterd, want opeens zat er een kat in mijn badkamer. Op de eerste verdieping. Door het badkamerraampje naar binnen geslipt. 

Wel grappig, maar toch niet echt de bedoeling. Zag dat de kat probeerde weer omhoog naar het raampje te springen, maar dat mislukte (uiteraard). Dus ik zei tegen de kat dat we gezellig via de voordeur weer naar buiten gingen en na wat pogingen om de kat onder mijn arm te nemen en hij of zij vrolijk de ene kamer na de andere kamer in rende, heb ik hem toch maar opgepakt. Omdat ik gewoon rustig bleef, bleef de kat denk ik ook rustig. Dus ben niet gekrabt of gebeten of wat dan ook. Gelukkig slipte hij niet naar zolder. 

Maar wel een beetje lastig, want ik vind het heerlijk om na het douchen mijn raampje wagenwijd open te zetten, lekker luchten. En nu denk ik dat ik dat de komende tijd maar even niet meer moet doen. Niet wagenwijd in ieder geval. Of heeft iemand daar nog slimme ideeen over?

Stel dat de kat de smaak te pakken heeft. Zijn witte moeder zag ik van de week ook al op het dak van de huizen bij mij aan de overkant lopen. Mijn kinderen noemen die kat altijd Wodka, ik weet ook niet waarom, maar hij loopt al meer dan 12 jaar hier in de buurt. En er wordt slecht voor 'm gezorgd. Magere kat, met dunne plekken in zijn vacht. Een buurvrouw van het rijtje vertelde dat ze al eens geklaagd had en hem af en toe bijvoerde. Maar de eigenaar zorgt al niet eens goed voor zijn kinderen, laat staan zijn huisdier. Dus het zal hem aan zijn reet roesten of zijn katten opeens bij mensen binnenklimmen.

En de kat kan er niks aan doen, die is gewoon een kat.

Ook maar eens mijn boekenbonnen verzilverd. Een tijdje terug naar een lezing van Tommy Wieringa geweest en lag daar een fraaie stapel met zijn nieuwste boek door de plaatselijke boekhandel georganiseerd wat je dan kon kopen MET handtekening van de schrijver. Ik dacht toen al dat ik geduld moest hebben. (En oh ja...dat ik voor zoiets toch te stom was). Ik wist dat ik binnenkort genoeg enquetes online had ingevuld om voor een boekenbon in aanmerking te komen en ik had er al eentje in mijn mandje staan. Dus die handtekening...ach...Nu heb ik dat boek gratis. Wie niet rijk is moet creatief zijn. En ik mag blij zijn dat ik dat kan. En anders teken ik zijn hand er nog wel in.

En bovendien ook een gratis kaartje voor een treinreis aanstaande zondag, want ik krijg in verband met de boekenweek ook nog het boekenweekgeschenk erbij. Waarmee je de 18e gratis met de trein mag reizen. Hoe fijn is dat!! Nu nog een doel bedenken. Had al aan een vriendin gevraagd of ze het leuk vindt me te ontmoeten. Hoop dat ze tijd en vooral zin heeft.  De afgelopen jaren kwamen die gratis boekenweekreisjes eigenlijk nooit goed uit de verf. Door mijn eigen gedachten over wat ik allemaal mag meemaken dan he...

De schroef die ik gratis bij de Ikea uitzocht om mijn eetkamerstoel te repareren, past. Het was wel nog even een gedoe om de oude schroef, die afgebroken was, eruit te krijgen, maar uiteindelijk gelukt. 

En ik heb me toch laten verleiden in de Ikea door een paar van mijn grenen (= jaren 90 stijl) schilderijlijstjes, om te ruilen voor de nu trendy zwarte lijstjes. Wel de allergoedkoopste, om te kijken of het wat lijkt. En verrek....andere lijst; ander gezicht! En ik dacht direct aan de kapper. Ander kapsel (omlijsting), ander gezicht. 

Mmmm...daar moet ik ook nog steeds naar toe. En heb daar nog steeds zo geen zin in. Het kapperspotje is gevuld hoor, maar de zin niet.

Gelukkig had ik gisteren nog wel inspiratie om een lekkere groenten/tomatensoep te maken, dus die hoef ik zo direct alleen nog maar op te warmen. Gemaakt zonder pakjes, zakjes of weet ik veel wat. Wel heb ik gisteren heel bewust de ene supermarkt vermeden waar ze de gevaarlijke chocoladerepen in de aanbieding hadden, want mijn vlees is nog steeds te zwak bij Lekker en aaaaaaaanbieding. Dus dan maar op deze manier even om die verleiding heen zeilen. Waar ik trots op ben dat ik tot op heden nog geen enkel paas-eitje heb gegeten. Dat mag wel met Pasen, maar ik weet ook dat zodra ze in huis zijn, ik van allerlei smoezen verzin om er toch maar eentje te proeven. Of twee, of drie. Of vijftien.

Die andere ongenode gast heb ik nog geen sporen van teruggezien. Hopelijk blijft hij/zij weg. Had ik opeens twee 'huis' dieren.

Vrolijke Vrije Vogel zwijmel

Zo leuk om bij heel veel blogs te lezen over de lente. De lente die nu echt komt. En wat ik nog vrolijker vind, is dat ik dat ook echt en daadwerkelijk voel.

En dat vind ik al heel bijzonder. Want te lang voelde ik minimaal en wilde ik eigenlijk niks meer voelen. Of verlangen naar iets. Of dacht dat ik dat niet waard was, om iets te mogen.

Kreeg inspiratie bij Melody en haar filmtunes en dacht aan hoe heerlijk het me leek om op deze manier door de straat te hupsen!

Kom maar door Lente.

Sex met Midas

Via de app van de luisterbibliotheek kon je deze maand, ook zonder dat je een bibliotheekabonnement hebt,  een boek van Midas Dekkers uploaden en beluisteren.

Fijn om mee in slaap te vallen en ook als ik weer eens midden in de nacht toch wakker ben geworden, om verder mee in te dommelen.

Dan is het niet zo vreemd, dat als ik zijn stem de hele nacht in mijn oor hoor (nou ja..totdat de timer de app uitzet) ik wilde dromen van/met/over de man krijg. Als bioloog weet hij gelukkig uitstekend hoe een vrouwelijk lichaam in elkaar zit, dus ik hoefde hem niets uit te leggen.

Had al een hele tijd op mijn 'zou ik nog wel willen doen' lijstje een bezoekje aan de Ikea staan. Ik had een paar maanden terug, nou meer dan 3/4 jaar terug eigenlijk iets gekocht wat niet de juiste maat had. Gelukkig bewaar ik altijd de bonnen dus retourneren is geen probleem. En deze week brak een schroef van een eetkamerstoel, dus daar wilde ik ook een nieuwe schroef voor halen. Stoelen zijn denk ik zo'n 20 jaar oud, zo oud dat ze binnenkort weer geheel trendy zijn!

Maar de energie om met 3 bussen te reizen en dan ook nog eens met de hele zooi te sjouwen, die had ik 3/4 jaar niet. En ik had last van boosheid. Boos omdat "iedereen" met een auto zijn spullen haalt bij de Ikea en ik de enige ben die met de bus komt. (Niet waar hoor, maar zo denk ik dan). En oh ja...geduld om te wachten bij de klantenservice. Of eigenlijk moed. De vlammen sloegen me al uit bij de gedachte aan zoiets simpels.

Door Midas werd ik een beetje vreemd wakker. Alsof ik nog ergens anders was. En toch wilde ik vandaag wat gaan doen. En had ook nog vage plannen om naar die nieuwe tentoonstelling in het Rijksmuseum te gaan.

Die manshoge portretten van The Rich and Famous door de eeuwen heen.

Gelukkig had ik dat plan niet uitgevoerd, want ik las dat ik dan het museum weer uitgestuurd zou zijn in verband met een stroomstoring. Ik ga nog wel een andere keer, door de week, want het weekend is het sowieso altijd druk.

Grote stroomstoring in centrum Amsterdam

Het liep allemaal best wel soepel bij de klantenservice. Kreeg direct mijn geld teruggestort en ook nog advies over de schroef. En nam wat losse schroeven mee uit hun wand met diverse modellen schroeven en bouten en Ikea-dingen als optie. Gewoon gratis.

En begon daar ook mijn dag met een gratis kopje koffie op de klantenkaart. Dat was fijn wachten.

Daarna een rondje door de ingerichte kamers. Ik hoor iedereen altijd klagen over hoe vervelend de Ikea is, maar ik hou daarvan. Ideeen opdoen. Niet dat ik direct alles ga aanschaffen, maar hoe kan ik, met wat ik thuis al heb, zo'n sfeer creeeren. En ook om blij te zijn met wat ik heb. Of dingen net wat anders neer te zetten. Of weer een andere kleur toe te voegen. Of inderdaad bij sommige interieurs te denken 'blij dat ik dat niet mooi hoef te vinden, niet mijn smaak'.

Daarna even pauze gehouden, want je ziet zoooooooooooooveel. Een heerlijke zalmschotel en alweer een gratis kopje koffie erbij. Ik was trots erop dat ik geen frites en balletjes nam of lekkere taart of broodjes. Maar bewust gezonde vis en sla.

Alleen even een momentje dat als je denkt...mmmm...nog een kopje koffie, dat als je alleen bent, je plek ook direct weg is. Of je moet met tassen en al weer gaan sjouwen. La maar.

Toen naar beneden waar ik de zaken kon halen in de juiste maat en nadacht over wel of niet een tafeltje. Niet dus. Want is het echt wel zo leuk en had ik niet een ander Doe-Het-Zelf projectje in mijn hoofd? Wat veel budgetvriendelijker is? En dus nam ik wat voorbeeld laminaathoutjes mee. Ook dat mocht gratis.
Ook de kinderstoel liet ik staan. Die wil ik nog wel aanschaffen voor als het kleinkind hier komt, maar de realiteit is, dat ze niet zo vaak komt, dus is die stoel wel echt nu nodig en dat het gewoon ook te onhandig was om nu met de bus mee te sjouwen. Dus niet doen.

Dat dacht ik eigenlijk heel vaak: Heeeee...leuk. Maar niet doen. En zo bleef ik budgetneutraal bezig vandaag. Want ik leverde wat in en ik kocht wat zaken terug met gesloten beurs. En goed opletten op de bustijden, want die komt maar 1 x per uur langs. Dus die wilde ik niet missen.

Beetje moe nu, maar wel voldaan, want missie geslaagd.

Muis was ook uithuizig trouwens. Geen sporen gezien vanochtend.

Van luis naar muis in huis

In mijn gootsteenkastje zag ik muizenkeutels. Eerst dacht ik nog dat het lijnzaadjes waren, van mijn lijnzaadcrackers, zaadjes die van mijn bordje waren afgevallen, maar toen ik ook zag dat een blauw schoonmaakdoekje aangeknaagd was, toen wist ik dat dit niet vanzelf gebeurt, het aanknagen. En zelf had ik niet zo'n honger dat ik aan mijn schoonmaakdoekjes begon.

Dus alles uit dat kastje gehaald (na eerst te hebben geroepen dat ik eraan kom...dan konden ze nog weglopen hahah) en direct ook maar heel veel weggegooid. Wat maar weer bewijst dat ik toch wel een familielid van dat knaagdier ben, de hamster. Een pak nieuwe schoonmaaksponsjes, met zo'n groen achterkantje, daar hadden ze (ik ga er maar vanuit dat er meer zijn) ook lekker uitgeknaagd, net als een andere spons. Wat me niet smakelijk lijkt, dat doekje dat zou ik nog snappen om in hun nestje te stoppen, maar een sponsje?? Alles schoongemaakt. De achterwand van mijn gootsteenkastje wijkt, dus ze hoeven niet eens een gaatje te maken....de deur staat wagenwijd open!

Enfin.

Online ook maar eens gezocht wat ik eraan kan doen. Want nog nooit muizen gehad en ik moet zeggen dat mijn keuken in het verleden er wel eens minder netjes bij heeft gelegen. Maar met die paar dagen grote kou, zou het natuurlijk kunnen zijn dat de muizen dachten...dan maar naar binnen!

In ieder geval in de kast bij de tuindeur de vetbolletjes en nog een netje pinda's maar in een trommel gedaan. En voor de rest heb ik in de keuken geen losse etenswaren liggen. Alles zit in weckpotten of glazen voorraadpotten. En ik heb een metalen broodtrommel, waar ik roggebrood of koolhydraatarmere cracker in bewaar. Daar knagen ze ook niet doorheen. En een open half pak koekjes, dat bestaat hier niet. Het is of dicht of leeg.

Muntolie schijnt te helpen om het minder aantrekkelijk te maken. Een kat ook. Slangenpoep houden ze ook niet van.

Heb in ieder geval wat takjes munt in mijn gootsteenkastje gehangen.

En ben vanmiddag een eind gaan wandelen met een doel. Want vermoedde dat ze bij een dierenwinkel ook bestrijdingsmiddelen verkopen. Hoe tegenstrijdig ook. Maar in mijn wijk zit geen dierenwinkel en dus moest ik een eind lopen (ja...of met de bus, maar ik dacht juist dat ik mijzelf voor de gek kon houden door dit in mijn dagelijkse loopje mee te nemen). En wat heerlijk dat het zulk fijn weer was. Nu ik thuis ben regent het weer.

En gisteren had ik ook opeens zomaar de geest om verder te lopen dan 'normaal'. Moest een boek inleveren en bedacht dat ik die 10 cent boete per dag te laat dan maar moest accepteren, want in de ochtend helemaal geen puf. En al helemaal niet om te fietsen. En toch..en toch kriebelde het een beetje. En ging ik op pad alhoewel ik me in de ochtend nog een leeg ballonnetje voelde. Ik sprak met mezelf af dat ik als ik het niet meer trok met de bus terug zou kunnen. Maar dat was niet nodig.
Yeah..boek ingeleverd, stuk gelopen en 2 nieuwe boeken mee terug. En wel een beetje moe, maar toch weer gedaan. In beweging gekomen.

Of zoals een vriendin mij op een kaart liet weten: Hinfallen, Aufstehen, Krone richten, Weitergehen.

En zo is het maar net.

Erin geluizenmoederd

In de recentste uitzending van de luizenmoeder kreeg juf Helma een pakje met hazelnootgebakjes mee, als blijk van waardering, maar een opmerkende kijker zag de 35% korting sticker. Dat alleen al maakte het tragi-komisch.

Van de week stond ik samen met mijn dochter en kleindochter bij het graf van mijn vader, waar ook zijn ouders, mijn opa en oma dus, in liggen. Het was superdruk op de parkeerplaats en vaag herinnerde ik me dat die dag ook de crematie van Mies Bouwman aldaar zou zijn. Dat verklaarde de drukte.

Ik was toch weer even geraakt door zijn graf te zien. Door in vogelvlucht zijn leven voorbij te zien flitsen en hoe dat eindigde, opgesloten in Alzheimer. Ik voelde nog even zijn hand in mijn hand, hoe hij maar liep en liep en liep en nergens heen ging. Maar manisch van de ene kant van zijn afdeling liep en weer terug.

Mijn vader was dol op hazelnootgebakjes. Op zijn afscheid was er geen koffie met cake, maar met hazelnootgebakjes, zoals een broer van me voorstelde. Perfect gekozen.

Nu las ik dat een grote supermarktketen als stunt die hazelnootgebakjes deze week 35% afprijst. Net als in de serie.

En al die zaken triggerde een vreetbui. Want net als mijn vader ben ook ik dol op hazelnootgebakjes. En op korting. En de verleiding van "ja, maar nu is het veel goedkoper". Dan zegt mijn brein kennelijk dat het nu WEL mag. Want met korting.

Oh ja...en dan ook nog mijn moeder die bakken geld uitgeeft aan nutteloze zaken en dan altijd met een enorme tas (die je kado krijgt bij zo'n cosmetica-keten als je voor een bepaald minimum bedrag besteld) met cremepjes, lotions, lippenbalsem, dingen die je rimpels verminderen, voetcreme, handcreme, navelcreme, weet ik veel wat voor lichaamsdelen een cremepje kunnen gebruiken. .

Allemaal zaken die ik eigenlijk niet gebruik. Of zo weinig dat ik het nooit opkrijg. "Ja, ik krijg er altijd 1 kado"......wat niet waar is. Maar kennelijk is dat haar verslaving. Kopen in de aanbieding, maar dan nog steeds kopen en veel, want nu is er geen echtgenoot die vindt dat ze dat niet nodig heeft.

Misschien heb ik meer van mijn ouders dan ik wil toegeven.

Dus geef ik ze meestal weg aan vrienden, maar wat moet een mens met zoveel tubetjes. En tassen en toilettassen? En tasjes met een dingetje erin. De Kringloop wordt binnenkort weer blij van me. Want ik ben juist bezig om zo min mogelijk te hamsteren. Dingen extra te hebben, just in case. En altijd geeft ze het op een manier dat ik vrijwel geen ruimte krijg (of neem) om te zeggen dat ik het niet wil of nodig heb. Ik weet dat ik dat moet gaan vertellen, want ik wordt er gek van. Al die spullen.

Ben ook uitermate voorzichtig mijn kinderen mijn keuzes op te dringen. Want zo voelt het. Er wordt niet gevraagd aan mij of ik daar behoefte aan heb en of ik het wil. Het staat klaar en hier; wees er maar weer blij mee.

En dan op het einde van ons bezoek mijn zus die me vroeg of ik bijvoorbeeld 1 keer in de maand de computer aan mijn moeder wilde uitleggen. Of bijhouden. Want zij deed al heel veel. En ik kon dat best wel doen.
Dus ik zei tegen mijn moeder, die ernaast stond een beetje schaapachtig te kijken, of ze dat ding uberhaupt nog wel leuk vindt - die hele computer-,  want ik blijf het uitleggen en nu was haar excuus dat ze winterhanden had en er niet 'achter' had kunnen zitten. En dat ik geen behoefte had aan een dag kwijt zijn voor niks. Want ik woon niet om de hoek, de rest van de broers en zussen wel. En dat ze best mocht zeggen dat die hele computer haar eigenlijk niet interesseerde.

Dochterlief suggereerde een tablet...veel makkelijker, maar ik voorzie daar hetzelfde. Mijn moeder wil het wel hebben, maar gebruikt het niet, te bang om iets fout te doen. Dat met 1 druk op de returnknop de hele straat ontploft.

Dus bijna verzeilde ik in een discussie over wie het meeste deed voor onze moeder en ik zag me alle standaard antwoorden geven, maar ook dat ik helemaal, helemaal geen zin had in dit gezeik. Ik wilde naar huis, onder een deken liggen en verder niks.

En oh ja...bij de Appie...waar ik dus naar toe ging toen ik thuis was, als een echte junk, waren die gebakjes helemaal niet afgeprijsd - misschien wel bij de kassa, maar ik zag geen sticker!, ook niet gekocht, maar wel andere zooi en dat moest ik met een rotnacht met nog net niet spugen, bekopen. Eigen schuld natuurlijk. Wel ben ik blij dat ik kon stoppen tijdens de vreterij, maar toen had ik al meer dan goed voor me is naar binnen gestouwd.
Vreetbui om gevoelens te dempen dus.

Dus vanochtend voelde ik me als een leeggelopen ballonnetje. En moest ik even de oppepperij uit mijn tenen halen. Eerst de was maar in de machine en daarna koffie in een mooi kopje (met dank aan Pourquoi Pas voor de inspiratie).

Vandaag maar weer gewoon verder gaan met gezondere keuzes en snappen hoe het mechanisme van Triggers werkt.

Kwijlen

Beetje slecht geslapen, maar ach....er zijn ergere dingen. En dus werd ik nog voor de wekker vanzelf wakker - een wekker die ik op een iets vroegere tijd had gezet - en begon de eerste maandag van de maand Maart.

Zoals gewoonlijk door mijn rondje Bless the House weer te doen. Even bewust standaard opruimen en schoonmaken. Door het bijhouden van mijn huishoudelijke werkjes, blijft het overzichtelijk en niet een verschrikkelijk onoverzichtelijke taak die zo groot is dat het verlammend werkt. Voor mij.

En het was zulk zonnig weer vanochtend, de zon scheen precies op de ramen aan de tuinkant, dat ik de geest kreeg om ook maar even de ramen te doen. En dat niet als straf-exercitie te zien, maar iets wat ik mijzelf mag gunnen. Lekkere schone ramen. En huppa...ook maar aan de voorkant als we toch een emmertje sop hebben.

Daarna een eetkamerstoel buiten gezet, hip bijzettafeltje erbij en heerlijk in de zon een kopje koffie gedronken. Mijn eerste buiten van dit jaar!  Dus zou ik het oppimpen heb ik mijn eerste koffie op een terrasje al binnen.

Ook nog maar weer een eind gewandeld. Al het ijs in de sloten is aan het smelten. Alleen de vogels kunnen nog schaatsen momenteel. Valt me alweer op dat op alle sloten dikke takken liggen. Niet echt iets wat schaatsliefhebbers doen lijkt me. Nu voelt mijn winterjas veel te warm. Het zweet brak me uit.

Daarna via het winkelcentrumpje een pittstop voor een klein kadootje voor dochterlief. Ze is van de week jarig. Heb nog iets anders voor haar in mijn hoofd, maar dat hoor ik nog wel van haar of ze dat leuk vindt. Toen ik terugliep zag ik een groooooooooooooooot reclamebord van de supermarkt. NUUUUUUUU 2 pakken koffie of 2 pakken Tony Cho...(verslavende chocoladesoort zonder slaven gemaakt) voor maar € 4,--.

En als de hond van Pavlov begon ik direct te kwijlen. Ooooooooooooooooooooooooh...zo lekker en nu zo 'goedkoop'.....koop maar, toe maar...koop die chocola. Dan leg ik het wel in de voorraadkast. Om te bewaren.

Hahahahahahaha...yeah...right.

En dan weet ik dat ik die echt niet tot de Pasen kan laten liggen. Of tot morgen for that matter. Die MOET op. En die gaan op. Vooral die met zout en caramel. Of eigenlijk alleen die met zout en caramel.

Dus is het verstandiger om deze fijne aanbieding maar te negeren (pun intended) en alleen die koffie te halen. Want die drink je dagelijks en daar kan ik wel maat houden.

Ik bekijk hun reclamefolder eigenlijk altijd pas het weekend, als ik 'grote' boodschappen ga doen en ook in het kader van wat ik niet zie, daar kan ik ook niet naar verlangen. Of over kwijlen. Of mezelf voorhouden dat het zo'n goede aanbieding is, dat ik wel gek zou zijn om deze te laten liggen.

Sturm & Drang

Had me al een paar dagen op mijn weekendtractatie verheugd; geroosterd (koolhydraat-armer) brood met roerei. Heel simpel, maar ik vind het heerlijk. Knapperig brood en dan zachte ei-emulsie erop. Met wat kruiden.

Gisteren dacht ik nog 'zou ik het nu maken' maar ik kon mijn verlangen uitstellen en maakte dit vandaag, zondag. Zo eenvoudig en zo lekker.

Nam ik me ook voor om het vandaag zo ontspannen mogelijk te houden. Eerst haar wassen, lekker douchen en dan maar zien hoe de dag verloopt. En me niet te laten verleiden tot het MOETEN van leuke dingen. Ik moet niks! En poepen heb ik al gedaan. Dus het enige moeten van vandaag is ook al doorgespoeld.

Mijn harde schijf van mijn recorder geformatteerd, want hij bleef maar aangeven dat het geheugen vol was, wat niet zo is. En dat hielp. Wel alles weg, maar wat ik al eerder schreef...alles is weer op te zoeken en ook wel weer eens prettig; minder druk om 'alles' te willen zien.

Had nog 3 afleveringen staan van Hard Sun, maar ik merkte dat ik niet zo goed kon tegen dat rauwe geweld. Veel bloed en daar ben ik kennelijk niet meer zo van gediend. Dus weg ermee.
En Vera die zie ik dan wel weer eens, meestal komen ze op de Nederlandse tv iets later. Had nog 2 afleveringen opgenomen staan van de Belg.

Kon je je hoofd maar even formateren. Alles weer schoon en op de juiste plek en niet dat oude zooi nog ruimte inneemt. Niet meer nodig, al genoeg mee beleefd; weg ermee!

Gisterenmiddag voelde ik een onrustig gevoel opkomen. Dat ik een hele zaterdag niets anders had gedaan dan de was en wat boodschappen in de buurt. Saai!!!!! Geen grootste dingen gedaan, niet uit geweest, geen musea gezien, geen vriendin met een wijntje ontmoet.....helemaal niks.
En was dat erg??

Dus haalde ik mijn pan uit de kast, pakte de broccolli-stelen uit de koelkastla, preitje erbij en toch ook nog maar een uitje voor de smaak en mmm...misschien zijn wat blokjes selderijknol ook wel lekker en maakte een soep van dit alles. Ooit leerde ik dat je ook de stelen van de broccolli kan eten.
Even de staafmixer na een uurtje erdoor en je hebt een gebonden soepje van restjes. Ik sneed er nog een groen pepertje bij en het laatste groen van die prei voor garnering en smaak en het was heerlijk!
Met een schep Griekse yoghurt erop.

Warm en heerlijk.

En die drang was ook direct weg. Nou ja...bijna.

Komt nu weer even opzetten; om vrijwel onmiddellijk weer vergeten te zijn door een heftige hoestbui veroorzaakt door een gezond ongezouten nootje. Haha....zo kan je natuurlijk ook uit je bui komen! Maar eigenlijk is dat wel het geheim; ga iets heel anders doen! Vooral doen....denken is moeilijker.

En dat telkens 'weg willen lopen' dat is ook maar het verleggen van zaken.

Ik hoef niks te beleven. Al wil ik het hele weekend in huis blijven. Ook goed. Al wil ik dat niet.
Ik post sowieso nooit wat op Fakebook, of andere sociale media, dus daar hoef ik niet te bewijzen dat ook ik een opwindend leven heb.

Zie dat mijn zoon voor zijn werk zo'n 8000 kilometer verderop zit en mijn dochter was met haar halfbroertjes en zusjes wat leuks aan het doen. Fijn. Dat soort berichten doen me goed. En besef maar al te goed dat er genoeg mensen zijn waarvan hun kinderen het moeilijk hebben en zij daardoor ook. Of hun relatie met hun kinderen minder prettig verloopt dan ze zouden willen. Des te meer reden om dankbaar te zijn voor kennelijk doodgewone zaken die helemaal niet zo gewoon zijn.

Ben op Netflix een nieuwe serie aan het kijken Berlin 56. De eerste aflevering was al veelbelovend.

Vandaag ook maar eens kleurige kleding aangetrokken; goed voor het humeur. En bijpassende oorbellen. Een een make-upje erbij. All dressed up and no where to go. Hahah! En mijn haar in een schuine vlecht gedaan. Gewoon omdat het kan.

Tijd voor een opwekkend soepje!!

Krabben als het jeukt zwijmel

Heerlijk, een Karel in mijn leven. Carolientje lijkt me ook fijn, voor onderweg, maar om nou in het openbaar te krabben waar het jeukt is ook weer zoiets.

En dus kwam ik als vanzelf op onderstaande klassieker uit, nog van voor mijn tijd, maar nog steeds geinig!

Formatteren, resetten en nog maar wat ICT termen

Mijn digitale recorder voor mijn tv had moeite om opgenomen programma's te wissen en uiteraard gaf hij van de week aan dat de harddisk te vol was, alhoewel dat nog niet zo was.

Regelmatig wis ik bestanden, maar nu had ik flink wat programma's staan om op te nemen en nog om te bekijken. Vreemd toch...zoveel vrije tijd en geen 'tijd' om tv te kijken.

Vaak neem ik commerciele programma's op zodat ik de reclame's niet hoef te bekijken en dan is een uur opname concreet maar 35 minuten. De rest is reclame. En dan nog; als het niet interessant is dan is het direct weg ermee.

Maar goed; ik moest aan de bak en getver...ik weet dat ik het kan, maar heb er wel een hekel aan. De frequenties van het systeem bleken sinds de laatste keer veranderd te zijn; even online nakijken en alweer gevonden. Dus mijn aantekeningen even aanpassen.

Nu wiste het systeem 1 opgenomen programma en voor de rest was het wel weer klaar - de wisfunctie doet het dus niet goed genoeg - , daarom weet ik dat ik dan niet alleen de fabrieksettings terug moet zetten, maar ook alle opgenomen programma's in 1 keer moet wissen. Is niet erg. Lekker fris opnieuw beginnen.

Niets is permanent. En permanent bij de kapper al helemaal niet. Moet je ook iedere 6 maanden weer opnieuw laten doen.

En ach...alles is weer te traceren. Of niet. Ook niet erg.

Mijn hoofd raakt er wel een beetje van over de kook merk ik, kan de hele ochtend alleen maar denken aan dat ik het probleem moet oplossen en dus moet ik mijzelf ernstig toespreken. Rustig!!! Als het nu niet lukt; morgen weer een dag. Lees nog een keer rustig alle online aanwijzingen goed door. Volg die nauwkeurig op. En adem in.....en ook weer uit.

Nu moet ik bewust even heel wat anders gaan doen.

Zag vanochtend een opgenomen BBC programma over het herinrichten van kleine tuinen. Zo leuk. En dan gaat het kriebelen, al zegt de realist in mij onmiddellijk dat ik daar totaal geen middelen voor heb, zelfs mijn tuinschep is kapot en 'even' een straatje leggen...hahah....met wat??
En toch heb ik het allemaal gedaan. Met een jonger lijf weliswaar. En mijn tuin is nu, zoals alle wintertuinen nog kaal en alle zomerbloeiers zitten nog in de grond verstopt.

copyright Gardeners's World - volgende week begin het weer!

En zei een leraar op mijn opleiding voor coaching me niet ooit dat ik GROOT moet denken. Dat ik daarmee mijn kont verwarde dat is mijn probleem.

Dus tekende ik een ontwerp, een wens...en wie weet krijg ik dit tuinseizoen heilige inspiratie (en win ik de Staatloterij). Oh wat heerlijk lijkt me dat, niet nadenken over de kosten, maar gewoon kunnen doen wat je al heel lang wil en dan zo'n team van BinnensteBuiten in jouw al perfecte tuin, toch nog voor een paar duizend euro wat struikjes erbij planten. Leuker...huh??? Het was al heel leuk en kon je dat niet zelf bedenken.

Het grootste wat ik vandaag doe, is mijn groenbak in de tuin terugzetten nadat hij geleegd is. Geheel geformatteerd.

Humberto Tan-code

Tan moet weg. Tan-tijd is over.

Het raakte me, hem in zijn eigen show te zien en horen vertellen dat er over hem besloten is. Tegen zijn zin, maar dat hij het besluit wel respecteerde. Dat hoor je te zeggen en ik hoorde het mijzelf ook nog zeggen, "in goed overleg" want dat fluisteren je advocaten je in. Dat deze zin het  'juiste' is om te zeggen.

Natuurlijk zeg je niet dat je manager een hufter is. Die het zo bekokstoofd heeft dat jij weg moet. En mindere goden mogen blijven. Want die slijmen beter.

Ben zelf ook een aantal keren ontslagen - door de crisis of door managementsproblemen en voelde in die 1,5 minuut van Tan, precies hoe even de wereld voor je verandert. Hetzelfde gevoel als toen ik van de week met mijn fiets onderuit ging.

Bam!!!!

En in beide gevallen toch weer doorgegaan. Met fietsen en met leven.

En dan is het alweer Maart. Blij dat mijn huur is afgeschreven en verder alle vaste lasten zijn betaald. Ook de jaarlijkse zaken, zoals verzekeringen zijn betaald. En gisteren kreeg ik nog een aankondiging van factuur over een stukje Eigen Bijdrage zorgkosten 2017, maar daar had ik ook al rekening mee gehouden. Iedere keer als ik zorgkosten maak, dan begroot ik ze mee in mijn tabblad 'onvoorzien'. Al vallen ze niet echt meer onder de term onvoorzien, want ik weet van te voren al dat ik medicijnen moet betalen en bloedprikken. In feite zou onvoorzien zijn als ik geen Eigen Bijdrage heb.

Zo; administratie weer gedaan en in mijn To-Do lijst voor volgende week staat kijken of ik in aanmerking kom voor vrijstellingen van Gemeentelijke en Waterbelastingen. Heb ze wel meebegroot, maar het zou fijn zijn als ik ze niet hoef te betalen.

Besloten om deze week me verder even niet meer druk te maken om dit soort zaken, want ik merk dat ik in een wat mindere goed nadenkweek zit. Misschien ben ik wel op mijn (achter)hoofd gevallen?

Het weer voelt vandaag veel kouder dan gisteren, simpel omdat er weinig zon is en een harde wind. Het is guur, grijs en waaierig buiten. In mijn tuin is er van alles en nog wat omgewaaid en weggeblazen. Straks maar even oprapen. Of morgen. Geen urgentie. Noch haast.