Groene zeep dakloosgevoel

Wat ruikt dat heerlijk ouderwets schoon; soppen met Groene Zeep. Had het kuipje al een tijd geleden ingeslagen, maar gisteren met dat druilerige weer een lekker sopje gemaakt en een gedeelte van mijn luxaflex in de keuken ermee geboend.
En de keukenvloer.

Heerlijk. Ambachtelijk schoongemaakt.

Had me, toen ik het weerbericht las - de hele dag regen en kou - , al voorgenomen om er gisteren een bijtankdag van te maken. Geen verplichtingen buitenshuis, een mooie Flow lag te wachten om doorgelezen te worden, breiwerkje verder breien, wat Netflixen en al vroeg, heel vroeg,  wat waxinelichtjes aan.

Was inderdaad een fijne rustige dag. Even de boze buitenwereld buiten houden. Tot ik in de avond het programma van Beau zag en zijn project met 5 daklozen in Rotterdam.

Een keurige dame van ongeveer mijn leeftijd, die alles kwijt was geraakt. En nu op straat moest leven.

Dat raakte me, ik merkte het direct; dat appelleerde aan mijn grootste angsten. Alles kwijtraken en op straat eindigen.
Zat onder mijn dekentje, met een aantal waxinelichtjes aan en de kachel ietsje hoger, veilig in mijn huis bang te wezen voor iets wat, tsja...wat misschien ooit kan gebeuren, maar voorlopig niet.
Dus kalmeer maar weer, adem rustig in en weer uit en kijk vooral naar wat er nu allemaal wel goed gaat.

Je maakt alle post open, je hebt nergens schulden, je hebt een mini-buffertje en beseft goed dat al deze zaken uitermate belangrijk zijn om controle te blijven houden. Je budgetteert nu al voor volgend jaar, je weet wanneer je bepaalde zaken moet regelen, regelt het dan ook en zakt niet terug in moedeloosheid of geen overzicht meer hebben want teveel gedoe. Of je gaan compensatie shoppen en geeft daardoor teveel geld uit. Niks van dit alles. Wees trots op deze kunde en kennis. Dat helpt Splinter door de Winter.

Foto van Pixabay

Wat me ook raakte in deze vrouw is haar trots. Dat ze eerst weer haar leven op orde wilde hebben en dan het pas vertellen aan familie wat er allemaal gebeurd is. Enorm herkenbaar. Maar ook...de denkfout die ze hiermee maakt. Want soms kan je niet meer alleen dingen regelen. Heb je mensen om je heen nodig die je juist verder helpen. Of je een andere denkwijze laten zien. Maar ook dat veel mensen het juist fijn vinden om je te mogen en kunnen helpen. Niet om je eronder te houden of later iets te hebben om je mee om de oren te slaan, maar omdat het een oergevoel is. Een ander helpen of bijstaan. Dat maakt ons mens.

Oh ja, en om het even af te maken, daarvoor nog 'Verslaafd' gezien. Een jonge vrouw die in haar puberteit om 'onbekende reden' opeens mateloos gaat eten, een maagomleiding laat doen, enorm afslankt en dan haar eetverslaving moeiteloos omruilt voor een andere verslaving; alcohol en drugs. Iets wat vrij bekend is. Dat als je niet de oorzaken aanpakt van het overeten, je wel iets anders zoekt. En ja hoor, vanaf NU zou alles anders zijn, ZIJ viel nooit meer terug. Ze was de auto nog niet uit of ze scoorde alweer haar Demping van emotie pakketje. En viel als een blok terug.

Maar die Beau. Wat vind ik hem een sympathieke kerel. En natuurlijk snap ik dat het televisie is, entertainment. Dat die programma's kijkers moeten trekken die vooral opnemen wat er in de reclameblokken wordt gespuid. Jahaaaa....dat snap ik. Kan toch niet de hele dag VPRO hebben aanstaan.

Vanochtend dus alweer een sopje gemaakt en op de Flylady methode wederom een stukje van de luxaflex schoongemaakt. Belangrijk voor mij is het om niet door te gaan tot het gaatje of te denken in termen "niet goed genoeg". En elke dag een beetje doen, maakt ook dat de klus straks weer gedaan is.

Trouwens: niemand die erover klaagt of het ziet.

Nieuw nieuw nieuw

Mijn tab waaronder ik 'Verhalen' in de openbaarheid gooi. Uiteraard met copyright bij mij.

Enjoy. 

Of niet.

Woontrends

De schrootjeswand die mijn vader begin jaren 70 op een wand monteerde in mijn ouderlijk huis (en lelijk bruin beitste, maar toen ook helemaal hip, alles was donkerbruin toen) kan ik demonteren en op mijn eigen wand timmeren, want helemaal trendy. Oh ja...wel even die beits eraf schrapen, want blond hout is nu The bomb. Blond?

Net als een oerlelijk roze damesstoeltje wat mijn oma in haar slaapkamer had staan. Fluweel en franjes. Zo'n boudoirstoeltje.

En dan als topperrrrrrrr.....wat ik zelf thuis altijd leluk vond..want de smaak van mijn ouders, accessoires met messing, brons en koper. Wat mijn Oma graag poetste met een oude onderbroek en Brasso. (Ruik die geur nog!)
Een lamp die zo laag hing, zo'n schipperslamp aan een ketting, dat vrijwel iedereen zijn hoofd tegen die lamp heeft gestoten. Jaar in, jaar uit.

Oh ja...ik wacht nog op het doorgeefluik van keuken naar huiskamer. Trend 2019??

Maar nu dus al die zaken weer trendy. Oh ja...en dat Oma en mijn moeder dan een hele vensterbank met plantjes hadden...Ook weer hip. Alleen noem je het nu geen plantjes, maar "Urban Jungle" En bloeiende planten verboden, want niet hip. Alleen groen. Of groenig. Desnoods van plastic.

Grappig toch hoe alles weer gerecycled wordt en met een ander sausje als "nieuw" wordt gepresenteerd.

En ook dat is niet nieuw.

Nu met de regen krijg ik vanzelf en geheel gratis Mos op de muren. Hip! En die grassen kruipen inderdaad overal doorheen in mijn minituintje. Ben ik ongewenst trendy.

Eerste

Doen wat bij mij past, wat mij rust geeft en vooral wat me mijn levenslust teruggeeft.

Wat ik al eerder schreef is dat niet constant van alles een 'gevecht' maken. Er is een verschil tussen moeten en willen.

Wat ook een goede insteek is, is naar het eindresultaat kijken. Wat levert dat 'vechten' op. En wat levert niet vechten maar gewoon doorgaan met leven op. Of zoals de Engelsen zo mooi uitdrukken en wat een broer van mij me ook al schreef:  Pick your battles.

Nogmaals: terugkijkend naar hoe lang ik al in de vechtstand sta en dus stresshormonen blijf aanmaken, of het nou over het niet betalen van kinder-alimentatie is, onrechtvaardigheid op mijn werk, in de familie; ik heb geleerd dat ik onderscheid moet maken tussen 'de moeite waard' en pfffffffffffffffffffffff. Soms heeft dat te maken met kale kippen en daar niet van kunnen plukken, soms te maken met wat de impact is op mijn kinderen, soms met wat dingen met mij doen. Wat levert het mij of de mijnen op.

Of wat die goede oude kale Dr. Phil jaren terug al vroeg: Wil je je gelijk of je geluk.

Waar ik enorm van heb genoten is gisteren Max Verstappen alweer in Mexico de F1 zien winnen. Heel erg mooi gedaan. Kijk al jarenlang naar de F1 races. Waarom weet ik niet, maar alles hoeft niet tot in den treuren geanalyseerd te worden. Ik vind het mooi, leuk en fascinerend. Een geheel andere wereld even.

©2018 Peter J Fox

Het was gisteren nog maar 17,5 graden in mijn huiskamer dus in de avond de verwarming toch maar even aangedaan. Nog niet eens superhoog hoor, dat is niet nodig, maar een graadje meer en dan voelt het alweer behagelijker. Nu is het slechts 16,5 graden en ik twijfel of ik overdag de kachel wel aan wil en mag doen. Misschien ben ik wel te zunig. Maar ik wil perse geen onaangename verrassingen ontvangen vanwege een te hoge energie-rekening. OK: eerlijk gezegd...is dit onzin. Ik verbruik heel weinig en krijg ieder jaar nog geld terug. Dus ga NU de verwarming wat hoger zetten!!!NU! (Gedaan).

Had gisteren een lekker pittig wortelsoepje gemaakt, dus dat is ook altijd hartverwarmend. Hoef ik een paar dagen niet na te denken over wat ik ga eten.

Vandaag met enige tegenzin (maar dan MAAK je maar zin..hahaha, ik wilde eigenlijk niet eens mijn bed uitkomen, het lag zo heerlijk warm (en veilig)) toch maar mijn rondje Bless the House gedaan en dan is het eindresultaat toch altijd weer een tevreden gevoel. Dus blijf ik het maar doen. Ondertussen koffie gezet, opgenomen Koffietijd bekeken en veel doorgespoeld, want niet echt mijn interesse. Nog een taak gedaan wat ik voor vandaag op mijn To Do lijst heb staan, dus in feite ben ik voor de rest van de dag 'klaar'.

Of vrij!

Oh nee...nog een taak gedaan die de andere tak van de fanclub me gaf. Ook maar direct afgevinkt.

De scholen zijn weer begonnen hier, na de herfstvakantie. Ik zie kinderen fietsen met handschoenen aan, dus het zal wel koud aanvoelen buiten. Gelukkig heb ik die stomme winterjas nog steeds, dus hoef geen nieuwe aan te schaffen. Begin vorig jaar stond ik voor het kantoor van een heel fraai exemplaar van een advocaat, die mijn zaak bekeek en tot mijn schrik zei na het doorlezen van de stukken,  dat hij geen trek meer had in dit soort rotzaken. Teveel gezeik. Ik keek hem in zijn mooie donkerbruine ogen en vroeg hem of hij zich kon voorstellen wat dit dan voor mij betekende?  Daar te werken. En te horen dat ik geen hulp kon verwachten.

Enfin, bij het verlaten van zijn dure pand, bleef ik met de mouw van mijn jas haken in het fraaie rooster van zijn zware eikenhouten voordeur. Winkelhaak!!
Gelukkig werd ik toen niet alleen genaaid door de werkgever, maar kon ik zelf ook goed naaien en repareerde de winkelhaak vrijwel onzichtbaar.

Van mijn broer in het hoge Noorden kreeg ik vanochtend een foto dat het daar sneeuwde. En dat hij verwacht dat dit de komende 6 a 7 maanden zo doorgaat. Ha! Zeuren wij over waterkou.

Kom op: even naar buiten; trotseer de waterkou. Kom! Kan je gelijk op de terugweg je klikko weer van de stoeprand leeg ophalen.

Zelf gedaan

Mooi artikel lees ik in de Volkskrant van 26 oktober jl. over hoe het nu gaat met de vriendin van Joost Zwagerman, die zelfmoord pleegde. Zij was toen 3 maanden zwanger van hun kind. Het gaat goed met haar, heel goed en dat is prachtig te lezen.

Iets waar ik bang voor ben, een situatie waarvan ik hoop dat ik daar niet voor kom te staan; zo diep te zijn weggezonken in een depressie dat de rust van de dood zeer aantrekkelijk lijkt. Dat niets me nog raakt van waarde in het leven. Wat zij ook zegt in dat interview - dat je nergens meer vreugde aan ontleent.

Toen ik hoorde dat de presentator van het boekenprogramma van de VPRO een tijd terug plotseling uit het leven was gestapt als gevolg van een depressie, snoerde dat me zowat de adem. In een opwelling? En die man die had zowat het mooiste beroep van de wereld.

Het is te makkelijk om te zeggen dat 'je nog zoveel hebt om voor te leven'. Dat voel je op die momenten niet meer, daar kan je niet meer bijkomen. De depressie is te zwaar.
En dat snapt een gezond persoon maar moeilijk. Dat begrijp ik ook. Want Joost had een vriendin, een kind in de maak, 3 kinderen uit een eerder huwelijk, prachtige boeken om hem heen. Alles om voor te leven toch?

En in een opwelling een einde aan je leven maken? Ik denk dat je donders goed beseft dat dit een eenrichtingsverkeersgebied is. Je komt meestal niet meer terug. Of je moet op tijd worden gevonden en een methode hebben gekozen die nog omkeerbaar is.

Komiek Robin Williams zei het al:

En toch heeft ook hij voor die permanente oplossing gekozen. Niemand om te bellen of erover te praten.

Toen ik bij een telefonische hulplijn als vrijwilliger werkte hadden we vrijwel iedere shift wel iemand die daaraan dacht of met de gedachte speelde.  Of soms al de pillen had genomen en niet alleen wilde vertrekken. Ook vaste bellers die ieder gesprek begonnen dat ze doooohooooood wilden.
Goed dat er nu 0900-0113 bestaat.

Maar het is natuurlijk niet iets wat je zomaar even met een kopje koffie erbij bespreekt op een zonnige zondagochtend. Dat je je zo afgestompt voelt, zo ongezien of angstig of paniekerig dat de dood voor je gevoel een eind aan al die dingen maakt. En daardoor die optie aantrekkelijk wordt. Rust, rust aan je hoofd.

Ooit vertelde een Amerikaanse lover me dat zijn vader zelfmoord had gepleegd en hij, als kind, hem vond. Wat dat met hem deed kon hij niet goed uitleggen. Wel dat hij zich later nooit meer aan iemand kon binden. Want als zelfs je eigen vader jou niet de moeite waard vindt om voor te blijven leven beredeneerde hij in zijn kinderbrein, dan was hij niet echt de moeite waard. Hij bleef van oppervlakkige relatie naar oppervlakkig relatie hoppen. Heb altijd onthouden wat voor impact dit op een kind heeft. Altijd.

Een collega die uiteindelijk die stap nam, nadat ik als enige op mijn werk zag dat hij in een psychose raakte, met hem bij huisartsen en GGZ heb geleurd en dag lang en hij uiteindelijk werd opgenomen, maandenlang. Dat iedereen geraakt werd door zijn besluit. Maar dat ik het bijna snapte, want ik had zijn flat gezien. Een eenzaam hol. Zijn werk was alles en dat zou hem nu ook afgenomen worden, want niet goed genoeg en snel genoeg hersteld. Wie was hij nu nog?

Nog jarenlang heb ik me schuldig gevoeld, dat ik meer had kunnen omzien naar hem.
Zij zegt in het interview dat ze leerde dat geen schuldgevoel te noemen, maar zelfverwijt. Want je bent niet schuldig aan wat er is gebeurd. Ook weer mooi om te leren.

Nooit heb ik kalmerende pillen willen hebben, of slaaptabletten. Te goed bewust van wat die verleiding voor mij betekent of liever gezegd kan betekenen. Ik ben nooit tot aan die rand gereisd.
Maar snap heel goed dat het zou kunnen.

In het interview lees ik dat de vriendin van Joost Zwagerman aangeeft dat hij het kennelijk met zijn therapeut daar nooit over had, zijn doodsverlangen. Dat weet ik niet of dat klopt, maar ik weet wel dat de vragenlijst die ik moest invullen ook een vraag had of ik daar wel eens over dacht. En die vulde ik naar waarheid in. En dat vond ik al 'breaking'. Voor mij. Er is nooit op ingegaan. Nooit.

Wat ze verder nog zegt over hoe hij zich op het einde moet hebben gevoeld is dat het heel vervreemdend moet zijn als je niets meer herkent van hoe je altijd was. Wat hou je dan nog over.

Die kwam even binnen, want die situatie herken ik maar al te goed.

Onderstaand stuk vond ik ook prachtig:

Er is ontzettend veel geschreven over Joosts daad. ‘Een verschrikkelijke vergissing’, schreef de een, ‘Joost zou het niet eens zijn geweest met de zelfmoord van Joost’, een ander. Schrijver David van Reybrouck, een vriend van Joost en jouw ex-vriend, schreef: ‘Joost zou zich nu al beklaagd hebben over zijn dood.’ Bijna iedereen ging ervan uit dat het een opwelling was. Wat denk jij?

 ‘Ik vond dat wel een goede opmerking van David, Joost zou zich absoluut hebben beklaagd. Ik denk ook dat het een opwelling was. En tegelijkertijd denk ik dat het plan allang klaarlag, ook al wist ik er niets van. Mei Li Vos heeft daar iets moois over gezegd na de zelfmoord van haar broer: het plan ligt in een laatje dat heel lang dichtzit en op een dag gebeurt er iets en dan wordt dat laatje opeens opengetrokken. Dat kan zijn na een opeenstapeling van kleine dingen: slecht geslapen, een column die niet lukt. Ja, ik weet het, dat is tegenstrijdig: een impulsieve daad en een klaarliggend plan. 

Vroeger had ik duidelijkere ideeën over zelfmoord. Ik was het hartgrondig met Joost eens dat het tegengehouden moet worden, no matter what. Maar de theorie is anders dan de praktijk, en ik weet niets meer zeker. Er is geen sluitend verhaal, er is geen logica, alleen willekeur. Dat is sowieso een les die ik heb geleerd in deze tijd waarin iedereen zegt: als je maar positief bent, kun je alles van je leven maken. Nou, er valt niet zoveel te maken. Het is vooral een kwestie van pech of geluk en willekeur.’

Ben blij dat ik wel voel en zie dat het een prachtige zondagochtend is. De zon schijnt, de koffie is heerlijk (opgeklopte sojamelk met extra sterke koffie), geroosterde 35% afgeprijsde rozijnensneetjes smaken net zo goed als die van 100% aan de prijs en een ontzettend mooi tijdschrift (de Flow) die ik zomaar in de brievenbus met de post van een lieve vriendin kreeg!! Zomaar.

Dus snap ik dat al die kleine lieve dingen (en oh ja...dan heb ik het nog niet eens over het allerliefste kleine ding, mijn pittige kleinkind!) en ook de grote, die 2 geweldig fijne kinderen van mij, vriendschap die opeens ontstond en mensen die mij wel zien, heel heilzaam zijn. Ik zie het, ik voel het en het verwarmd me. Door regelmatig terug te lezen besef ik dat telkens weer.

Wanderlust

Och...had ik daar maar meer van. Van Wanderlust!

Schijnt helemaal The Bomb te zijn in Duitsland. Wandelen.

Maar Wanderlust is ook een hele leuke serie op Netflix. Nou ja leuk. Niet komisch, maar wel fijn om naar te kijken. Met regelmatig grimlachjes-momenten. En ook aangevend hoe gecompliceerd het is om meerdere mensen te betrekken in je liefdesleven, ook al ben je daar naar alle partijen open over.

Gisterenavond ging ik uit eten met mijn dochter, schoonzoon en pittige kleindochter. Ze kwamen me lekker thuis ophalen in de regen en ik kreeg als eerste van schoonzoon een enorme bos bloemen.

Wat lief!!

Had ik met mijn verjaardag ook al een enorme bos bloemen van een vriendin gekregen en daar zo van genoten, nu mag er weer een boeket staan. Mijn dochter vertelde dat het een beetje herfstachtig was, met besjes en bladeren en in herfsttinten. Prachtig. Al vind ik de gedachte erachter nog prachtiger. Dat mijn dochter me zei dat ik dat waard was. Wow...laat ik dat vooral goed onthouden.

Uit eten met een peuter is altijd weer interessant. Die had natuurlijk thuis al haar maaltijd gekregen, want zo lang wachten op eten geeft alleen maar een hangerige zeurpeuter (zou ik ook zijn trouwens), dus zij kreeg een bordje met wat kleine hapjes, maar at ze niks ook geen man overboord. En op een gegeven moment wilde ze toch wel ook meelopen naar het buffet, net als papa en mama. Dus aan het handje, bord in de andere hand en och...dat wilde ik wel de hele avond doen, dat kleine lieve handje in mijn hand en dan verrukt kijken naar alles wat een volwassene al niet meer ziet.

Ze houdt enorm van bewegen, van lopen en ontdekken. Heerlijk. Moest ik direct denken aan een oud Duits lied van Schubert:

Was erg gezellig om met elkaar te zijn en ben ook weer keurig thuisgebracht. Mijn dochter appte dat kleinkind thuisgekomen al bijna sliep en zij ook want ze was al wakker vanaf 04.30 uur in verband met haar werk. Kanjer.

En vandaag weer een drukke dag voor haar. Wat heb ik een geweldig lieve betrokken dochter. En Schoonzoon, kleindochter en zoon. Zomaar gratis.

Hoera: Helemaal trendy want ik heb "moderne tijd" ziektes!!

Laat dat "Hoera" maar zitten.

Lees een artikel in de Volkskrant dat Burn-out, Obesitas en Diabetes 2 allemaal ziektes van deze moderne tijd zijn. Er staat nog net niet dat ze allemaal je eigen schuld zijn. Maar dat is wel de teneur regelmatig in dit soort artikelen. Het staat er wel wat genuanceerder gelukkig, maar is wel de trend.

Het maakbare leven waarin als je dus niets maakt van je leven, het je niet lukt die ziektes de baas te worden, je niet hard genoeg je best doet; het je eigen stomme schuld is. Looser!

Neem toch ook een maagverkleining! Overal lees je dat mensen dan in ieder geval van hun Obesitas afkomen en vaak ook van hun Diabetes. Zie je wel; je hebt het zelf in de hand (ja, dat koekje duh). Wat zo'n operatie en omlegging en verbouwing van je lijf op de lange termijn doet, daar is nog weinig over bekend.

Foto van Pixabay

En Burn-out...joh...ik heb een training gedaan van 3 uur en toen was het over! En als ik het kan...dan kan iedereen het *en oh ja...koop mijn boek of doe mijn training van maar een paar duizend euro.

Neem nu maar een kalmerend kopje trendy filterkoffie, in een mooi kopje, voorverwarmd. Kalmeer mijn brein en kijk hoe ik vooral weer in balans kom. Daar krijg ik van de fanclub geen tijd meer voor. Maar daar moet ik mij maar even niets van aantrekken.

Heerlijk geslapen onder mijn warmere Herfstdekbed in mijn qua kleuren herfst/winterhoes. Kleine genoegens, groot resultaat.

FLY

Elke dag doe ik de (huishoudelijke) taak die Flylady me opdraagt in de 'ruimte' waar ze deze week ons (extra) laat opruimen, schoonmaken en met liefde deze ruimte bezien. Soms ben ik zelf deze ruimte. Finally Loving Yourself.

Moest ik van de week de stapel met kleren in mijn slaapkamer opruimen.

Maar: ik heb al heel wat jaren GEEN stapel met kleren meer in mijn kamer. Alles is of in de was, of in de kast. Dus mijn slaapkamer is met recht een slaapkamer geworden. Geen hol waar je alles maar even tijdelijk ingooit of opslaat. Tussen 2 wassen en opruimen door. Ook alweer een tijd geleden heb ik mijn bureau, computer en de hele reutemeut die daar stond, weggehaald. Niet meer nodig en geeft onrust. Wat Flylady goed doet is je laten inzien dat je in ieder geval die kamer een rustige kamer laat zijn. Bureau heb ik ook niet meer opnieuw opgezet en ombouw is nu onderdeel van een kast in de 'hobbykamer'.

Een schoner en opgeruimder huis heb gekregen met dank aan de goede lessen van de Flylady en dat gaf me een fijn gevoel. Ik kan dus wel degelijk veranderen. Ben niet een dikke vette lelijke slome sloddervos. Om maar een zinnetje van vroeger te herhalen.

Toen ik gisteren de dag overdacht, was ik blij dat ik kon opmerken dat ik aardig wat had kunnen doen (voor mij dan he). Mocht tevreden zijn over de dag. En toch werd ik in de nacht wakker, kon niet in slaap komen, zelfs mijn zomerdekbed voelde nog te warm. Had net die avond mijn boek uitgelezen, erg mooi boek over hoogbejaarde zussen, dus weer naar beneden, nieuw boek halen, want ik weet dat als ik ga lezen ik vanzelf slaperig word. Oh..alweer een boek over zussen. Zal wel een dingetje zijn.

Dat lukte, dat in slaap vallen na een flink aantal pagina's lezen.

Dus ietsje later wakker dan normaal, maar hoppa direct de witte was lekker in de machine. Bed afgehaald en straks opmaken met toch maar mijn herfstdekbed want het schijnt kouder te worden. Koffie pruttelt, dus kom op; begin weer een nieuwe dag!

Je bent gezond, bent vrij en heb twee lieve kinderen en een schattig kleinkind. Je bent rijker dan je denkt!

Mijn dochter gaf me van de week nog een tip door dat alles, op maar 1 dag,  € 1,-- zou zijn bij Flying Tiger, omdat ze die dag 10 jaar bestaan. Je mocht maximaal 5 items kiezen. Ik appte dat ik geen zin had om naar die winkel te gaan (sowieso doelloos shoppen) en was blij dat ik geen zin had of plannen, want zag de lange rijen in de krant vermeld. Sommigen stonden 4 uur in de rij om 5 items voor € 1,-- te bemachtigen. En vrijwel niks in die winkel is heel erg duur. Wel leuk dat moet ik toegeven. Maar om nou 4 uur daarvoor te wachten? En frutsels en dingen heb ik wel genoeg.

Wij willen niet naar de circus

Zo: vanochtend als eerste mijn eigen kikker maar doorgeslikt.

Omdat ik antwoord had ontvangen van de fanclub op mijn vragen zag ik. Dat antwoord was wederom net zo onbevredigend als te verwachten was. Dat mijn persoonlijke Klukkluk daar geen verstand van had!!

Grappig; want de arbeidsdeskundige gaf me als advies dat maar met Klukkluk op te nemen. Maar het antwoord van Klukkluk was dat ik het maar aan dat andere eiland moest vragen waar ik nu naar aan het dobberen ben. Niet omdat ik naar dat eiland wil, maar omdat het moet. En ik wil niet naar dat circus.

Maar daar heb je nog helemaal geen eigen Klukkluk en krijgt die ook niet, want daar gaat helemaal alles online. Ik had mijzelf denk ik al rijker gerekend, als in meer tijd -  en moest dus die ontzettende slijmerige kikker doorslikken en doorgaan met de formulierenkermis. Het is zoals het is en doooooooorrrr.

Als eerste vandaag.

Kikker doorgeslikt!

Timer gaat net af.

Tijd voor koffie en weten dat het rotste karwei, waar ik het meest tegenop zag, alweer gedaan is. Heerlijk toch.

You are always on my mind....

En dat wil ik liever niet, want dat bepaalt mijn gevoel over de dag zo. Of liever gezegd: ik laat toe dat het mijn gevoel zo beinvloedt.

Toch werkt het zo. Had ik net gisteren mijn correspondentie naar de fanclub, naar mijn eigen klukkluk van mijn fanclubafdeling verzonden, bedacht ik dat het Herfstvakantie is. En dat dit lid van de fanclub misschien wel met vakantie is. De daagjes moeten toch op voor het einde van het jaar tenslotte.

Oh bummer de bummer....misschien moet ik dan nog wel een week of misschien wel twee weken op antwoord wachten en en en... STOP!!!

In ieder geval is de betaling wel weer hervat en met terugwerkende kracht. Maar nergens staat er in de correspondentie iets van "oeps...onze fout!" Jammer voor de slapeloze nachten.

Voel me soms zo'n bodemloze put. Wanneer vul ik mijzelf eens genoeg met fijne gevoelens, heelt dat gat in die bodem en is dat bang zijn voor wat misschien niet eens komen gaat of misschien wel en dan overleef ik dat ook wel weer nou eens afgelopen.

Wat fijn en goed dat ik dan net de laatste nieuwsbrief van So Chicken lees. Over hoe om te gaan met een onzekere toekomst. Kan geen toeval zijn he.. :)

En wat Het Universum me meldt:

One's ability to succeed, Cellie, is always proportional to one's willingness to fail.

Besides, all failures are temporary, all tigers are paper, and life is a many splendored thing.

Go for it, Cellie - 

Dus toch maar uit bed gekropen. Dat bed, dat warme hol, is schijnveiligheid. En begin gewoon maar aan de dag. En wel onder de douche gaan, zorg goed voor je lichaam.

De koffie pruttelt, het kopje staat voor te verwarmen (oude truc ooit geleerd van Motormania Man).

En een  heel leuk vooruitzicht voor eind van de week. Dat neemt mijn dochter en haar man me mee uit eten, nog voor mijn verjaardag.

Inderdaad, de zon is vandaag gewoon weer opgegaan (ook al zit er dikke bewolking voor), ik mocht gezond, verlaat weliswaar, mijn bed uit kunnen lopen, ik zie de laatste overgebleven roos uit mijn verjaardagsboeket voor me staan op tafel en mijn kopje koffie mag in ik rust opdrinken. In een veilig huis.

Ontspan! Ontspan! Oh ja, haal die schouders eens onder je oren vandaan. Helpt ook denk ik.

En lach vandaag vooral voluit om het leven.

Maandag - de kop is er weer af

Had vannacht nog de wekker gezet om te kijken naar de sterren van de Orioniden. Die zouden tussen 05.00 en 06.00 uur het best zichtbaar zijn. Maar het was helaas totaal bewolkt dus niets te zien. Realiseerde me wel dat ik het dan wel niet zie, maar ze zijn er wel. Dus toen maar weer in bed gestapt en gelukkig verder kunnen slapen.

Eerst, omdat routines mij helpen en dat al jarenlang, mijn rondje Bless the House gedaan op deze maandagochtend. Alles is weer stofvrij beneden en van de week ga ik boven wel aan de gang. Wat ook belangrijk is, om de balans te behouden of te verkrijgen, is niet te lang doorgaan. Dus alle activiteiten in dat rondje mag ik maximaal 10 minuten achter elkaar doen van The Flylady. Voor mij werkt dat dan. Misschien dat een ander helemaal opknapt van juist uren achter elkaar lekker poetsen en boenen. Ik niet.

En dan pauze genomen met een lekker kopje verse filterkoffie. En een stukje Koffietijd gekeken wat ik opneem, zodat ik de reclames en saaie stukken direct kan doorspoelen. Dat is nog eens efficient tv-kijken. Ik hou van Loretta haar opgewektheid, haar vrolijke lach en haar lieve gezicht. En gewoon even niks aan het hoofd. Vanochtend was die heerlijke personal trainer op bezoek, die van de Albert Heijn reclames.

De was is inmiddels ook klaar. Oh ja, die had ik nadat ik gedouched had aangezet. Dus de was ophangen. Dat voelt ook altijd alsof ik iets nuttigs heb gedaan. Yeah me. Toch maar wel buiten opgehangen. Het kan nog, het waait een beetje dus met wat zon erbij waarschijnlijk eind van de dag droog.

Daarna moet ik vandaag ook weer met de fanclub aan de slag. Maar dat kan ik wel aan. En zijn al die MOET VANDAAG gedaan worden achter de rug, dan hoef ik niets meer en mag ik van alles.

Beter voor mijn lijf zorgen. Voor mij eigenlijk. Niet terugvallen in oud gedrag. Niet gevoelens blijven dempen met eten. Wegkruipen in mijn huis. Me weer onzichtbaar voelen. Naar buiten gaan. Gewoon weer wandelen. Doelloos of met een doel. Ga door de bladeren schoppen. Doe maar...mag allemaal.

Zo, nu eerst dat fanclub klusje afwerken. Of het zijn er eigenlijk twee. Getver.

Kom op!!
Je kan het.
Slik door die kikker!

Foto van Pixabay

Ole OV

Een 'traditie' is dat ik meestal een goedkoop OV kaartje koop en daar dan een dagje mee door Nederland reis. Bezoek ergens een museum en/of een stad en ben een dagje 'uit', relatief goedkoop qua reiskosten. Helaas waren de kaartjes van de Albert Heijn actie al uitverkocht.

Nu las ik dat de NS komende week overal aan het werk is en bepaalde reizen langer duren of je met de bus moet en bovendien is het Herfstvakantie komende week dus nog drukker dan normaal.

Had vorige week mijn kaartje al klaarliggen en die verliep komende week, maar had er de kracht niet voor zoals de bekende zanger G Joling op zijn T-shirtjes in glitter laat borduren, om eerder erop uit te gaan.

Dus schopte ik mezelf toch maar de weg op eind van de week. Ga nou maar en wie weet is het wel een goed plan om dan eens - voor het eerst dit jaar - de zee te zien. Ergens.

Had een kaartje waar je met alle vormen van OV gratis kon reizen die dag, dus koos dan ook een stad uit waar veel van die vormen aanwezig waren. Ik ging met de bus, de trein, de tram en liep door een verschrikkelijk lelijk en depressief makend winkelcentrumpje om op een boulevard uit te komen met een beroemde pier.

Heerlijk! Een hele tijd in de zon op een bankje gezeten. Niks anders gedaan dan zitten en genieten van dat ik mag zitten en zomaar op een boulevard bij de zee zijn. Had een thermosflesje koffie bij me, dus genoot van de koffie. Maar eerlijk gezegd vond ik het wel een hoog pretparkgehalte hebben aldaar. Dus verder reizen maar. Nu de bus terug, dan zie je weer eens wat anders. Op een station naar de wc gaan is megaduur geworden. Voor € 0,70 mag het daar. Maar ja, als je moet, dan moet je.

Twijfelde nog even welke richting ik op zou reizen maar besloot naar Rotjeknor te reizen. En omdat ik eigenlijk niet van te voren al 'goede' plannen had gemaakt - welke tram gaat naar welk museum - deed ik nu de route Tropenmuseum live. Per ongeluk. Omdat ik ik spontaan in een tram stapte en me wilde laten verrassen. Tsja...niet zo'n verrassing eerlijk gezegd. Verrassend vond ik de conductrice in de tram met zo'n diepe doorrookte stem. Dat soort stemmen kent men ook niet meer in 2040.

Ondertussen kreeg ik een appje of ik tijd had om mijn zus te komen helpen dit weekend. Had dit beloofd - de hulp -  en ik vind het altijd belangrijk om geen loze beloftes te doen, vooral omdat ze vrij veel tegenslag heeft gehad de laatste tijd, dus stond er een afspraak voor de volgende dag. Nog even dacht ik dat ik dat kaartje van vandaag beter de volgende dag had kunnen gebruiken, maar goed...ik was in ieder geval bij de zee geweest. Niet zeiken nu!

Altijd grappig vind ik mensen kijken op een station. Vrouwen op hakken die daar zo lelijk op lopen. Wel de looks, maar niet de savoir ..nog wat. Lopen als een eend. Met je voeten naar buiten gekeerd. Op die hakken.
Of dames in de trein die er uitzien als door een ringetje te halen, maar een gezicht als een oorwurm hebben. Zo'n Sanne Wallis de Vries mond.

In plaats van toch nog ergens een museum of de stad in te duiken kon ik alleen maar denken aan de dag van morgen. Of ik genoeg energie daarvoor had. Toch nog weer even wat verder gereisd met de trein, daar een pitstop bij het Zweedse warenhuis om wat voor de volgende dag te kopen voor haar. Waar ze hopelijk wat aan had. Nou ja, ik gunde haar gewoon een fijn gevoel. Een beter leven en weten dat ze op mensen kan terugvallen. Zoiets.

Rustig koffie gedronken. Trein terug. Twee bussen nog terug. En toen dacht ik dat ik de kosten er wel ruim uit had en legde mijn spullen voor de volgende dag klaar. Boor/schroefmachine opladen en mee. Koffie en wat te eten klaarzetten. Staat er nog genoeg op mijn OV card?

De reis heen verliep met wat hobbels. Lange vertraging onderweg, zo grappig als je het bord met jouw trein telkens van tijd ziet veranderen. Nog later en later. Gelukkig kan ik goed 'wachten'. Dacht terug aan de tijd dat ik ooit 3 dagen in Afrika op een bus stond te wachten hahaha..En wist ik ook dat er geen andere trein die richting opging en een Sprinter nemen geen zin had, want te lang onderweg. Megadrukke en overvolle trein. Mensen die moesten staan in de gangpaden. Gelukkig had ik in haar woonplaats vrij snel een bus haar richting op.

Geholpen met wat meubels in elkaar zetten, opruimen, dingen uit de berging ophalen, dingen weggooien,  kledingkasten indelen (nou ja...aangeven en opvouwen indelen deed ze zelf). Heeeeel veel kleding. Enorm veel kleding. En dat was nog maar de helft van wat ze had vertelde ze.

En dat deed me beseffen dat ik daarin andere keuzes maak. Ik investeer minimaal in kleding (met restwaarde nul) en ik vind dat ook minder belangrijk. Daardoor is mijn buffer waarschijnlijk wel groter.

Was blij dat ik koffie en lunch had meegenomen, want er was verder niks; ook dat had ik al van te voren ingecalculeerd.

Begin van de avond weer naar huis. Gelukkig haalde ik met nog 30 seconden op de klok nog net de Intercity huiswaarts. En onderweg kreeg ik een appje dat zus bij moeders verzorgd werd met een hapje en een drankje en al lekker in bed lag uit te rusten.

Bummer.
Dat zou ik nou ook wel willen. Dat de butler thuis mijn bed al heeft voorverwarmd, in de oven staat mijn avondeten klaar en de sloffen hoef ik maar aan te schuiven.
En tegelijkertijd ook niet hoor. (Alleen die butler mag blijven in bed) Ben blij dat ik een grote meid ben en me niet als kind laat behandelen of gezien word. Daar kan ik het alleen met die zus moeilijk over hebben. Is ook niet de tijd noch de plaats.

Bloemenbuurt

Momenteel is er elke dag een korte reportage over een wijk of gebied in Nederland te zien op NPO2. Nu over de Bloemenbuurt.

Mijn grootouders hebben daar in de buurt - dus niet de Bloemenbuurt, maar wel in de wijk waar de Bloemenbuurt onder valt,  jarenlang gewoond, toen het nog niet een wijk was waar iedereen een pittbull heeft en met een sigarettenmaker in de voortuin zit. Zij woonden in het wat 'nettere' gedeelte. De hele wijk was opgezet om vooral veel arbeiders die bij de Spoorwegen werkten, woonruimte te bieden. Later verhuisden ze naar een andere wijk van de stad.

Mijn Opa werkte inderdaad bij 'Het Spoor', zoals vrijwel iedereen in die wijk.

Ik herinner me alleen maar hele saaie bezoekjes en een lang eind lopen naar hun huis. En altijd langs die stinkfabriek, die chemische geurtjes maakte. Als de wind verkeerd stond dan rook je die fabriek de hele weg lang naar Opa en Oma. Dat paste wel bij de stemming. Stinkend saai. Een voorkamer, waar niemand ooit zat, want voor het 'nette' en de achterkamer waar ik me niets van herinner.

Beide grootouders waren nogal emotioneel geremd. Geen knuffels, geen leuke dingen met de kleinkinderen doen. En stukje bij beetje worden de beelden die ik heb over mijn Opa en Oma ingekleurd. En begrijp ik iets beter hoe ze in elkaar steken als ik de verhalen over vroeger en de impact van de oorlog hoor.

En krijg een beeld over de rangen en standen in die tijd. Arbeiders in de ene wijk en beter opgeleiden in de andere kant van de stad. Grappig dat juist die weg waar zij woonden nu heel geliefd is bij Hoger opgeleiden.

Foto van Pixabay

Don Quichote

Altijd maar vechten tegen de ambtelijke molens. Of molens die onrechtvaardig zijn. En zeker molens die glashard liegen. Wat levert me dat op. Gerechtigheid?

Voel me in ieder geval geen mak lam dat zich naar de slachtbank laat voeren. Maar uiteindelijk gaat het lammetje toch dood.
Wel voel ik me onvrij, gestressed en alle tijd die ik noodzakelijkerwijs wel moet stoppen in het uitzoeken van dit soort 'akkefietjes' gaat af van mijn herstelproces. Sterker nog heeft een negatief effect hierop.

Is het niet eens tijd om de windmolens, de windmolens te laten zijn. Fuck them. En hallo tijd voor mij.

Raak steeds meer op de hoogte hoe bepaalde organisaties in elkaar zitten. Dat de fanclub is opgebouwd uit allerlei eilandjes die informatie beheren, maar niet noodzakelijkerwijs die informatie met elkaar delen.
Dat het heel erg helpt om dat te snappen. Dat het een systeem is die de werkgelegenheid voor de fanclub zelf enorm in stand houdt. Maar er niet op is gericht om hun clienten tot ondersteuning te zijn.

Dus; ga ik in bezwaar tegen het officiele besluit om mij uit de ziektewet te gooien?  Met als argument  van de fanclub een ijskoude rekenformule. Dus geen enkel menselijk gevoel. Alleen die rekenformule. Die uiteraard is opgelegd door de regering. De fanclub doet dan ook trouw wat de regering hen opdraagt.

Moet en is het beter voor mijn gemoedsrust om die vecht-stand los te laten? Om me met de stroom mee te laten voeren in plaats van ertegen in te blijven zwemmen? Wie weet waar ik daardoor uitkom?

Realiseer me dat ik al heel lang in de Vechtstand sta. Mijn hoofd en daardoor ook mijn lijf. Is dat wel gezond?

Moet ik niet eens lekker gaan - zoals ze bij Mijn Vertrek ooit zeiden - Floaten.

Kanwelwaarzijn

Zo, zit u er klaar voor?

Wederom een onnavolgbare aflevering van Kanniewaarzijn, maar dat is het helaas wel. Want weer live contact met de fanclub.

Dat begon al goed; mijn trein stond minutenlang stil op een station voor het station waar ik moest uitstappen. Nee toch? Maar goed; adem in en probeer ook weer uit te ademen in deze supervolle uitpuilende volgestouwde met rolkoffers en touristen-trein.

Gelukkig was ik nog wel op tijd op het kantoor van de fanclub. Meld me netjes op tijd bij de balie, maar daar is in het Grote Afspraken Boek geen afspraak te vinden. Hahah....ook dat is 'normaal'.
Als ik hun eigen brief overhandig, dan vinden ze de afspraak 'opeens' wel.

Dan word ik verwezen naar een setje stoelen die zo onhandig zijn qua design dat er een takelwagen nodig is om me uit te hijsen vrees ik, dus ik blijf liever staan. Dan leef je ook nog langer las ik. Als je staand werkt.

Mij was doorgegeven dat ik tijdens dit bezoek kon regelen dat mijn stopgezette uitkering weer werd betaald en ook nog met terugwerkende kracht. Dat kon niet tijdens een telefoongesprek met een medewerker x, ook al gaf hij aan dat het door de fanclub zelf kwam dat ik kennelijk 'opeens' verhuisd was naar Lutjebroek op Korte Dijk. Maar deze dame, op deze afspraak kon dat allemaal rechtzetten.

Als we naar het zweetkamertje lopen zegt ze nog dat het wel een gedoe was allemaal, met die brieven.

Nou, gedoe, mevrouw.  Dat is een understatement. Want door dit 'gedoe' hebben jullie mijn uitkering stopgezet.

Oh?

Daar bent u niet van op de hoogte, mevrouw?

Apart, want mij is verteld, door medewerker x,  dat ik het met u moet opnemen om mijn uitkering weer te laten voorzetten en ook met terugwerkende kracht.  Per direct.
En niet gehinderd door de haargroei op mijn tanden, leg ik mijn verhaal uit en het kan mij ook niet schelen dat ze me halverwege onderbreekt dat ze dit soort dingen niet regelt. En bijna me wil wegwuiven als een toch wel lastige client. Ik wil dat ze het hele verhaal tot zich neemt. En in actie komt. Voor mij.

Ja, maar daar ga ik helemaal niet over. Ik heb daar geen machtiging voor om dat te regelen. Maar ze zou de informatie doorsturen naar mijn re-integratie contactpersoon. Iemand die ik meer dan een jaar geleden een keertje 10 minuten zag. En een keertje per email verzocht om mijn reiskosten te regelen.
Waarop er - uiteraard - ook niets gebeurde.

Kanniewaarzijn? Nou...bij de fanclub wel.

Dan breng ik ook nog maar weer eens mijn betaling van de reiskosten op tafel. Voor de meesten een bedragje waar ze paar tijdschriften voor kopen. Voor mij een paar keer boodschappen doen. En een principekwestie.

Merk dat de medewerkster niet zo blij is, want dit gaat allemaal van haar tijd af om mij mede te delen dat ik uit de ziektewet wordt geplaatst, want ik heb nog voldoende verdiencapaciteit volgens het rapport van de bedrijfsarts en volgens  de conclusie van haar, de arbeidsdeskundige. Dus einde Ziektewet.

En dit uit de ziektewet plaatsen heeft eigenlijk niet zoveel te maken met weer hersteld zijn, maar alleen maar met de technische mogelijkheid om meer dan 65% te kunnen verdienen als een gezond persoon zou kunnen verdienen met een vergelijkbare opleiding of ervaring. Kijkend naar wat ik de laatste 2 jaar als inkomen heb gehad.
Dit was het inkomen wat nog onder bijstandsniveau lag, dus ja...dat is een makkie natuurlijk, want niemand mag in Nederland onder bijstandsniveau betaald worden.
In theorie.

En in het kader van wij moeten 'slechts de wet uitvoeren' en tsja....of u nu beweert dat u nog helemaal niet 100% hersteld bent en ook de bedrijfsarts aangeeft dat er een aantal beperkingen zijn als u weer moet werken, dat maakt niks uit.

Ze geeft ook aan dat dit raar is, maar ja...zij kan daar ook niets aan doen. Het is de wetgeving.

Ik vraag haar of ze haar werk eigenlijk wel prettig vindt om te doen. En daar krijg ik een zeer besmuikt vreemd klinkend "oh ja hoor". als antwoord op.

Volgende station voor mij is dan de WW of de Bijstand. Of hahaah....toch nog bevredigend leuk werk.

Voorlopig ben ik maar naar een station verderop gereisd en heb daar een paar keer de heen- en weerpont genomen. Geheel gratis. Fijn de wind in mijn haar en ook geheel gratis een zonnetje erbij.

Heerlijk op een bankje gezeten en gekeken naar de zon op het water. En me gerealiseerd dat ik me gek kan laten maken door bovenstaande. Kan. Kan ook niet. Kan me ook, nu, op dat bankje zittend, vrij voelen. (Totdat de huur weer moet worden betaald en de andere vaste lasten hahah).

En thuisgekomen toch maar wel juridisch advies ingewonnen. Want ik als individu, doe er niet toe bij een logge organisatie als mijn fanclub met diverse informatiestromen, die als eilandjes bestaan binnen de club. Zonder bruggen.

En wat helemaal de klapperrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr is: kwam er net een digitaal bericht binnen via het portaal van de fanclub. Dat de uitkering weer hervat is, met terugwerkende kracht.

Geadresseerd op het foute adres in Lutjebroek op Korte Dijk!!  Wel goed voor de lachspieren.

Kanniewaarzijn.

Zomaar Zonnige Zomerse Zaterdag

Om me beter te voelen, maar direct een witte was in de machine gegooid zodat die straks in de zon kan wapperen en ik de heerlijke geur van vers gedroogd wasgoed kan ruiken.

Zo niet te versmaden. En geheel gratis.

Lekkere koffie gemaakt. Zo direct eens kijken wat er aan boodschappen nodig is en vooral niet wanhopen. En kijken naar die grote bos rozen voor mijn neus. Verse bloemen. Als symbool voor aandacht.

Net plofte de zaterdagkrant (goedkoop abonnement, binnenkort afgelopen) op de mat. Hij werd door een bezorger gebracht in een auto, een kekke en grote Alfa Romeo. Dat vond ik zo grappig en niet passen bij het vak van krantenbezorger (oude fiets, grote fietstassen en blij met de bijverdiensten) dat ik in de lach schoot.

Het schijnt zomers warm te worden vandaag. Nog een dagje zonder sokken. Heerlijk. Alleen in de avond merk je dat het killer is en vooral vochtiger dan in de zomer. Maar niet proberen naar het strand te gaan, want daar zit half Nederland nu vermoed ik. Trouwens; moet mijn reisgeld voor volgende week 'bewaren'.

Merkte vanochtend dat ik mijn tanden moest scheren. Heel goed alvast voor volgende week. Bovendien kreeg ik her en der goede adviezen. Die hou ik zeker in beraad. Nobody fucks with Frank de Grave.

Metamorfose

Van een dikke kleurloze rups naar een prachtige vlinder. Wanneer gebeurt dat nou eens? Of ben ik al lang die vlinder en denk ik nog steeds als een dikke rups? Rupsje-nooit-goed-genoeg.

Prachtige muziek vond ik.

Mooie wensen kreeg ik voor mijn verjaardag gisteren en nog vandaag van jullie. Mensen die ik niet ken, of juist ken door mijn blog, zeiden en deden de liefste dingen. Dat doet me zo enorm goed.

Vond het wel een beetje diva-gedrag om op mijn blog te melden dat ik jarig was, zo van...jaaaaaa, u kunt nu reageren!! Doe het dan!! Maar beter zo, dan dat ik de rest van de maand loop te mokken omdat boehoehoe niemand reageert of dit onthouden heeft. Duh...zo belangrijk ben ik niet en alsof ik zelf de datums van iedereen waar ik lees in mijn geheugen gegrift heb staan. Ook maar gewoon op de kalender genoteerd. Papier is geduldig immers.

In de ochtend stond er een aardige man voor de deur, dat was de bezorger van een enorme grote (echt: GROTE) bos gemengde rozen. Van een lieve vriendin en haar man. Wat is dat een heerlijk gevoel. Dat er een bos bloemen voor me wordt bezorgd maar bovendien dat er iemand aan me denkt.

Prachtige warme en zonnige dag gisteren, alsof het zomer was en ik vond dat ik niet zo aan huis gekluisterd moest blijven, maar de wijde wereld in. Hoppa....doe maar. Ga maar. Je hebt nog een kaartje waarmee je gratis kan bussen.

Dus koos ik ervoor om twee dingen te doen die ik heel lang niet deed, vermeed in feite, omdat me dat aan de ex-werkgever deed denken, ik bang was dat tsja...wat en waarvoor eigenlijk? Dat de aarde zou opensplitsen en mij verzwelgen? Ga die angst maar eens in de bek kijken. Vooral nu op de eerste dag van mijn nieuwe levensjaar. Je bent er oud genoeg voor tenslotte.

Dus had ik bedacht om met de bus langs het werkadres te rijden en dan ook te kijken naar het pand, waar meestal wel iemand voor de deur hangt. Dus niet onder de banken wegkruipen. Niemand nu; zal je net zien. Hahah...net comedy.

Daarna wilde ik heel graag voor het eerst dit jaar naar de zee. Het strand. Misschien wel een bakje kibbeling eten. Of in ieder geval naar de boulevard. Ingecheckt op station want dat is sneller en goedkoper dan met de bus en het gratis kaartje was niet voor lijnen die daar rijden. Trein vertraging. Trein nog meer vertraging. Uitgecheckt (later even kijken online of dit allemaal correct is gebeurd) en dus maar plan B. Maar ook die trein reed niet of met dikke vertraging. Plan C, de bus dus maar. Die reed 'normaal'. Dan kon ik vanaf die plek weer de trein pakken naar plan B.

Zie je het voor je. Hoe ik al op het station gestrand was. Wel strand inderdaad haha!. Gelukkig hadden we plan C nog. Na een pitstop op de wc bij dat Zweedse Warenhuis en een gratis kopje Groene Thee even rondgekeken bij vooral de peuter-dingen. Niet de hele winkel doorgesjokt. Dat trok ik niet.  Maar zo leuk voor kleindochter al die minispulletjes. Lekker van die grote rollen papier en tekenen maar. Ik keek meer naar wat ik al in huis had en hoe ik voor haar een plekje kan maken om te spelen. Met dat ene Duplo setje wat ik heb. :)

Enfin op station richting plan A. Trein ging niet. Trein was vertraagd, trein was nog meer vertraagd. Weer uitgecheckt. Dus toen maar weer een bus (met nog de meeste treinreizigers die ook naar A moesten)  richting plan A genomen, dan kon ik daar misschien nog wel iets van overstappen of ...

Toen was de energie wel bijna op roodstand en wist ik dat ik beter naar huis kon gaan, om weer aan de oplader te gaan liggen. Dat strand dat is er nog wel even. Inmiddels wel twee keer langs het pand gereden. En ik leef nog steeds. (Natuurlijk). Door dat maar vaak genoeg te voelen en te ervaren hoop ik dat dat gevoel en de paniek en de schaamte slijt.

De avond heel ontspannen doorgebracht.

Fladder lekker door zeg ik tegen mijzelf. En geloof ook erin dat ik mag fladderen.

Vanochtend kwam mijn zoon nog even langs. En regelde online het kado van hem en mijn broer voor mij. Ik mag een weekend naar mijn broer in het land van Sibelius en mijn zoon brengt of haalt me.

Met enige schroom vertelde ik hem kort het verhaal over de fanclub en het eerste wat hij zei is of ik dan wel rondkwam. Maar daar vertelde ik het niet voor. Meer dat ik 'open' wil zijn over wat er in mijn wereld speelt, wat invloed op me heeft. Maar niet als bedel-gesprek.

He...de was is klaar, ik kan op 12 oktober nog steeds een was lekker buiten hangen en zeker weten dat ik aan het eind van de middag een droge was heb. Heerlijk!

De reden dat ik dit alles ook beschrijf en opschrijf is dat ik er veel aan heb om terug te lezen als ik me niet zo prettig voel. Als ik denk dat er NOOIT, of die ander - ALTIJD...dan hoef ik maar te lezen om te beseffen dat er wel degelijk veel zaken zijn die anderen die niet hebben of maar in kleine mate van hebben.

En dan ben ik wat zorgvuldiger met mijzelf om die dag te laten verknallen door een gedachtenstroom.

Verjaring

Herkenbaar die kop bij de column van Sylvia Witteman van eergisteren in de Volkskrant over je verjaardag vieren als je ietwat ouder bent. Helaas geen moeder op bezoek die gezellig taart komt eten.

Maar niet gemiept, vandaag ben ik jarig. Alle bedrijven waar ik ooit mijn geboortedatum af moest geven hebben me al gefeliciteerd en geven extra extra korting. Alleen NU geldig. Ga zo direct bij de banketbakker of de Albert Heijn 1 gebakje halen en het vieren. Kinderen moeten werken, maar ik ben al gebeld heel vroeg.
Grappig is dat mensen niet onthouden dat je jarig bent als Feestboek ze dat niet laten weten. Zo diep gaat die interesse. Heb nog steeds zo'n ouderwetse WC-kalender en was altijd heel trouw in het opsturen van kaartjes naar familie. Tot ik merkte dat ik niets terugkreeg of een lullig appje via Feestboek. Met bezoek net zo. Ik liep met jonge kinderen in buggy's en draagzakken verjaardagen af en kreeg dat niet terug. Te ver weg.

Dus gisterenavond me voorgenomen om vanochtend lekker mijn haar te wassen, te fohnen (doe ik meestal niet) en iets aan te trekken waar ik me prettig en feestelijk in voel. Met kekke oorbellen werkt dat altijd fijn. Geen nieuwe outfit of zo, maar gelukkig heb ik dat niet nodig om me prettig te voelen. Wel straks nog even een lakje over mijn nagels gooien. En zoals Theo Maassen in zijn conference over UniTED ooit zei: doe er dan ook make-up op!

Het kado van mijn zoon en broer heb ik al gehoord wat dat is en dat is enorm leuk. Iets om naar uit te kijken en dat geeft de burger moed. Is elke week en maand hetzelfde dan vlak ik helemaal uit.

Grappig toch; geen inkomen en voorlopig weet ik niet of ik dat krijg en toch redelijk tevreden. En ja, bij vlagen paniek. Maar de zwaarden van Damocles zijn allemaal op mijn nek terechtgekomen en toch niet gebroken. Mijn hoofd zit er nog op. Dankzij goed inzicht in mijn financiele plaatje. En weten dat er mensen zijn die om me geven. En heel goed de tering naar de nering kunnen zetten.

Kreeg gisteren nog een heel mooi aanbod van Flow. Heel mooi. En toch heb ik het niet gedaan. Geen extra vaste lasten erbij nemen nu.

Gisteren eind van de dag nog even op de fiets naar de bibliotheek geweest en daar de Flow en de jubileum Linda  geheel gratis gelezen. Hoe fijn is dat. Dat ik,  hoe idioot ik ook nog steeds denk over op- en afstappen en eraf donderen, toch fiets en daardoor gratis bij een bibliotheek kan komen. Mijn wereld weer vergroot.

Denken in mogelijkheden, hoe klein ze ook zijn.

En blijven kijken naar wat er wel goed is en goed gaat. Al is dat soms, ook op deze dag, moeilijk. Maar ik doe het wel en blijf het doen.

Zo; koffie is klaar en ik ga genieten van mijn stukje gebak. (Jaja...nog afgeprijsd ook). Even een kaarsje zoeken en dan Happy Birthday to me zingen.

Klerezooi

Zo; vandaag voorgenomen een hele dag NIET me met de fanclubperikelen bezig te houden. Ik ben gisteren nog wel gebeld, veel later dan afgesproken - het schemerde al -  en een onbevredigend gesprek wederom. Neen, geen voortzetting van de uitkering voorlopig, ook al is het door een fout van de fanclub. Het hoe of waarom daar schrijf ik een andere keer nog wel over.

Het maakt me niet blij, het triggert zaken en ik merk dat ik dan de hele dag alleen maar aan het uitzoeken ben hoe wat waar en nog meer dingen. En ben mezelf bang aan het maken dat ik straks toch echt onder die brug zit in die oude tv-doos (die ik ook al niet meer heb want bij oud papier gedaan jaren terug).

Je zou bijna zeggen dat ik dit als werk doe. Laagbetaald.

Had een plan om ergens heen te gaan, maar gezien het feit dat ik voorlopig geen inkomen heb, lijkt me nu doelloos met het OV te reizen of geld uitgeven niet handig. Ook niet naar plekken gaan waar ik word verleid om geld uit te geven.

Dus als goed begin maar de laatste al bruine banaan verwerkt in bananenpannenkoekjes en een kop lekkere zwarte hete koffie. De zon schijnt, de tuindeur staat al open, hoe fijn is dat! En gewoon gratis!

Blijf de goede dingen zien. En voel dat je niet alleen bent.

Ooit werkte ik als vrijwilliger bij een landelijke telefonische hulpdienst die 24 uur per dag bereikbaar was. Daar belde elke dag een keurige man op die in bekakt ABN altijd begon dat het zo'n Klerezooi was, Klerezooi, Klerezooi, hij wilde ze allemaal wel een rang voor hun kop geven. Klerezooi.

En dan daarna kwam het echte gesprek, waarin hij ontzettend eenzaam was in zijn grote huis in de duurste gemeente van Nederland. Zo eenzaam dat hij er het liefst een eind aan wilde maken. Van hem leerde ik dat je klimop altijd heel goed en diep moet en mag snoeien. Ontzettende boeiende gesprekken. Leuker dan met Luier-Henk.

Wat ik nodig heb nu zijn twee zachte armen om me heen (nooit gehad haha!), keihard lachen om dingen (nieuwe aflevering van The Good Place en op aanraden van Min of Meer ben ik naar Sisters aan het kijken ook heel fijn), op Youtube volg ik Loes en die is ook zo raak meestal.

Dat zijn de meeste Loesen trouwens :)

Slecht slapen heeft wel een voordeel. Heb mijn verhalenboek van Haruki Murakami uit. Prachtig. Tokidoki!!

Training Day

Alleerst wil ik iedereen bedanken voor de fijne reacties op mijn blog. Dat doet me enorm goed. Zo voel ik me niet zo alleen. Of een domme sukkel.

Kon ik gisteren niet even weggaan, niet eens een boodschapje doen of zo, want er zou een pakketje worden geleverd, afzender onbekend. Ook bij het online checken wanneer het dan wel zou worden aangeleverd, stond er nog steeds 'afzender onbekend'. Ze hadden dit het weekend al geprobeerd aan te bieden, maar toen was ik gezellig met mijn zoon even ergens een kop koffie drinken en bijpraten.

Ondertussen werd de aflevertijd ook nog even veranderd. Van in de ochtend tot vroege middag, tot ergens in de middag. Kon ik dus de hele dag zitten wachten. Op wat?? Ik dacht nog gematigd optimistisch dat het misschien iets voor mijn verjaardag zou zijn, maar ik had niets besteld. Nou dat was wel heel gematigd optimistisch.

Bleek dus een aangetekende brief van de fanclub te zijn, geen leuk pakketje. De uitnodiging voor de afspraak ergens volgende week. Het logo en de naam van de afzender stond gewoon op de voorkant. De postbezorger of het sorteercentrum was te lui om dit te noteren op het "u bent niet thuis" briefje.

Maar wat me opviel dat er in het hele stuk NERGENS een alinea was opgenomen dat de eerste pogingen van de fanclub mij een brief te sturen waren fout gegaan omdat de fanclub zelf mijn adres heeft veranderd. De medewerker met wie ik heb gesproken heeft dat helemaal nergens genoteerd in die brief die de dag na mijn telefoongesprek met hem is verzonden.

De reden waardoor ik dus geen informatie heb ontvangen waar ik moest zijn en hoe laat en met wie. De reden waarom de fanclub besloot mijn uitkering stop te zetten.

Er staat alleen maar een zinnetje in die brief dat ik niet ben verschenen en ik dat mag uitleggen op die afspraak.

Seriously?

Als je me erg kwaad wil maken, dan moet je halve waarheden opschrijven. En/of je werk niet goed doen. Waarmee je de fanclub of jouzelf vrij pleit van ook maar enige aansprakelijkheid voor de gang van zaken. Ze denken zeker dat ik vergeetachtig ben. Oh ja...dat ben ik ook. En gestressed. En onzeker. En bang.
Maar niet dom!

Kanniewaarzijn, maar is toch echt waar.

Wat ik anderen die met de fanclub of andere instanties te maken hebben wil meegeven is dat je altijd, altijd zelf aantekeningen maakt van de gang van zaken en telefoongesprekken en alles bewaard. Alles. En noteer met wie je spreekt. Vraag door. Vage afspraken tellen niet. Wat spreek je concreet af.
Eigenlijk zou je ook nog gesprekken die je voert moeten opnemen - doen zij ook want dat wordt altijd vrolijk gemeld dat 'dit gesprek kan worden opgenomen voor trainingsmogelijkheden'.

Ik ben ook in training. Dus.

Stel nou dat je veel minder snapt van dit soort administratieve procedures en je krijgt hier ook mee te maken. Hoe verwarrend is het dan. En hoe stressvol. Alweer iets wat je niet snapt en je kennelijk 'overvalt'.

En hela hola, door het stoppen van je toch al kleine uitkering (ik zit op bijstandsniveau) kan je als je niet een reservepotje hebt, direct in de problemen komen. Nog meer stress. Dus net - doe ik al jarenlang op dinsdag - de administratie bijgewerkt en 'gelukkig' komen de vaste lasten vrijwel allemaal aan het eind van de maand. Alles is dus betaald tot op heden en geen roodstand of achterstand. Hoera!!!

As we speak, heeft de fanclub nog officieel van mij 8 minuten de tijd om binnen die 24 uur terug te bellen. Hahahaha!!!!!!

En al die tijd - die 24 uur - zit ik met gespitste oren of ik de telefoon wel hoor. Of hij goed genoeg opgeladen is. Of ik pen en papier bij de hand heb om notities te maken. Sta ik niet te lang te douchen, want zo gaat die telefoon natuurlijk. Om gestoord van te worden. En ik hoop niet dat ik in een soort van dwangmatig/neurotisch gedoe afzak. Nee, nee, nee!! Stop daarmee. Zo direct gaat mijn telefoon op stil en MOET ik van mijzelf wat anders doen. Dan de hele dag me met die fanclubperikelen bezighouden.

Toen de brief gisteren was afgeleverd, ben ik maar even heerlijk wat snoeiwerk gaan doen. Met mijn handen werken en direct resultaat zien. Om uit de modus van stress te komen. Ik merkte dat dit al weer aardig aan het opbouwen was. Maar blijf het heel ingewikkeld vinden. Want nu zit ik dus alweer in de 'wacht' modus, want ik zou binnen 24 uur teruggebeld worden.

Heb me al voorgenomen om in ieder geval zelf alles op papier te zetten en op te sturen. Iets wat ik leerde uit mijn werkzame leven. Dat soms mondelinge afspraken 'vergeten' worden en er uiteraard geen getuige van is, dus wie kan bewijzen dat eea wel degelijk is afgesproken.

Zo kwam ik er ooit na een aantal jaren achter dat mijn ingehouden pensioengeld nooit was gestort in een pensioenfonds. Heel hard onderhandeld dat ik graag pensioenopbouw wilde hebben als onderdeel van mijn salarispakket en ook graag nog voor de andere collega's. Na een aantal jaren gaf mijn werkgever aan dat het akkoord was. En dan kom je erachter dat de beste man er niets mee gedaan heeft. Bewust hufterig gedrag, want wel elke maand ingehouden op mijn bruto salaris.

Dus een belofte alleen heeft weinig waarde. "Wij maken het in orde" zegt niks. Kalmeert alleen de lastige client even. 24 uur.

SNAFU nog steeds

Wat ben ik blij en tevreden erover dat ik dit weekend in de grote stad was (eind gelopen naar de bushaltes verderop dus weer wat OV-geld uitgespaard haha, want ik moest alweer van mijzelf mijn wereld vergroten en aan mijn zoon vroeg of hij zin en tijd had om even ergens koffie te drinken. Eet ik wel de hele week omeletten.

Het voelt niet fijn dat iedereen voor mij betaald. Dus het was heerlijk om zelf dit rondje te betalen. En hoera voor de Albert Heijn zegels.

Heb inmiddels ook wel door dat hoe meer ik me zorgen maak over de centjes, hoe 'groter' dit wordt. Laat ik het een beetje los(ser) en vertrouw ik op mijn goede financiele inzicht en overzicht, dan wordt/voelt alles wat luchtiger.

Goed te horen hoe mijn zoon over 'de toekomst' nadenkt, maar ook terdege beseft dat morgen alles anders kan zijn. Door een nieuwe financiele crisis, door ziekte, door een werkgever die andere ideeen heeft, de economie. En dat hij zelf dus moet nadenken hoe hij zo financieel onafhankelijk mogelijk wordt. Ook goed te horen dat mijn broer hem daarbij bijstaat.

Was zo blij dat ik voorstelde om elkaar weer even te zien en dat dit 'gewoon' luchtig was en niet zwaar en moeilijk en ingewikkeld en weet ik veel. God..wat hou ik toch van die jongen!

Ook fijn om gisterenochtend relatief vroeg op te staan voor een zondag, om live de F1 in Japan te bekijken en hoera, Verstappen op positie 3. Dat was een plezant begin van de dag. Ook weer even iets anders doen dan de gebruikelijke routine.

Truitje is af wat ik aan het breien was op mini-naaldjes voor het kleinkind van een vriend van me, knoopjes er opgenaaid. Dus nu kan ik een volgend truitje voor een vriendin van mijn dochter maken die een kind verwacht. Haha...zo komt Splinter wel door de Winter. Heel langzaam dan he...

Verder een lijst gemaakt met dingen die ik nog wil doen. Vooral veel regelzaken, maar ook een aantal dingen waar ik uiteindelijk, na het geregel, plezier van heb. Regeren is vooruitzien tenslotte.

Heb vanochtend eerst een script geschreven met daarin wat ik tegen de fanclub wilde zeggen. Hoe en de feiten en dat ik excuses wil in verband met overschrijding van mijn privacy. Gewoon dus uitschrijven. Letterlijk.

Dat was een goed idee, dat script, want zo vergeet ik geen belangrijke zaken, kon het van te voren, met alles uit mijn dossier, aanscherpen en toelichten en werd zo ook niet overvallen door het moment.
Ik weet dat ik goed ben in dit soort dingen. Dat ik ook een duidelijke telefoonstem heb (jaaaaaa...call center werk he..hahah) en dat ik weet dat ik mijn zenuwen uitstekend in bedwang heb als ik zo'n belletje doe.

Tevens een grote valkuil, want zo lijk ik dus helemaal niet bang, paniekerig of niet in staat om te werken. Men spreekt met een vrij normaal overkomend persoon. Geen jankerd of haperig sprekend. Ook niet schreeuwend (zo niet mijn stijl!). Maar wel to the point.

Dus dat schreef ik ook nog bij mijn script. Het effect van dit alles op mijn herstelproces. Kut met Peren dus.

Slecht slapen, veel verkeerd voedsel willen eten (aka dempingsgedrag), niet naar buiten willen, of helemaal niks meer willen, geen licht meer zien aan het eind van de tunnel, niet eens een tunnel zien. Waarheen waarvoor nergens voor, hef mij maar op.

En oh ja...zo uitermate vervelend dat ik niet onder behandeling ben bij een zielenknijper, want mijn geld is op. Of valt er nog wel iets te knijpen? Ben ik in staat om hieruit te komen. Ga ik straks mijn nieuwe levensjaar met nieuw elan in?

De fanclub medewerker gaf aan dat hij het in orde gaat maken. Dit vind ik nogal vaag, dus wat hij daarmee bedoelt en hoe lang duurt dit in orde maken dan? Uiteindelijk werd er toegezegd dat ik hierover wordt teruggebeld door de desbetreffende afdeling, vooral toen ik stond op excuses. Ga nog wel even bedenken hoe ik dit wil uitwerken. Vooral het effect op mijn herstel.


Dus uiteindelijk is het noch immer: SNAFU

Oh ja: SNAFU  - komt vanuit WOII waarin soldaten de lamlendigheid weergaven in deze afkorting. Situation Normal - All Fucked Up.

FUBAR - Fucked Up beyond all Repair.

Kanniewaarzijn, hoofdstuk zoveel en nog meer

Verleden week werd ik gebeld door een medewerker van de fanclub.

Hij begon over het feit dat ik niet was komen opdraven op een afspraak, waar eerder over gebeld was, maar wat ik slecht kon verstaan, niets ervan kon noteren, want had geen pen en papier bij de hand, maaaar...dat hinderde allemaal niet mevrouw, want er zou nog een brief volgen met de details. Waar, wat en met wie. En al snel beeindigde de medewerker het gesprek voor ik goed en wel iets kon onthouden of opslaan in mijn duffe brein.

En nee, terugbellen op een ander tijdstip is heel ingewikkeld. Een brief sturen ook bleek.

Nu had ik al eerder een slechte ervaring met de fanclub en de edele kunst van het brieven versturen en toen had ik wel de optie om alles te noteren, dus belde toch maar netjes de dag voor de afspraak waar die brief met details bleef. Enfin...als trouwe lezer weet u hoe of wat en anders mag u hier (klik op de link) Link naar nog meer fanclubnieuws even teruglezen.

Dus ik vertelde dat ik wederom geen brief had ontvangen en derhalve niet wist wie wat en waar en daarom niet was verschenen op die afspraak.

Oh...dat was wel vervelend inderdaad dat ik geen brief had ontvangen.
Vroeg aan de medewerker of die brieven - want de eerste brief had ik ook nog steeds niet ontvangen - dan wel naar het juiste adres zijn verzonden.

Ja hoor, een adres in Lutjebroek op Korte Dijk.

Maar meneer, ik woon helemaal niet in Lutjebroek op Korte Dijk.

Aha.

Ben u onlangs verhuisd naar Lutjebroek op Korte Dijk?

Nee, ik woon hier al twintig jaar of langer.

Dat verklaart dan dat u geen brief heeft ontvangen. Heel vervelend. De medewerker - dat moet ik wel toegeven - maakte zijn excuses en kon in mijn dossier zien dat ik inderdaad niet in Lutjebroek op Korte Dijk woon.

Hij ging dit noteren en nodigde me voor een nieuwe datum uit. Ik schreef driftig mee en vroeg tot tweemaal toe of ik het juist had opgeschreven en legde ook uit wat dit met mij doet. Het maakt dat mijn 'senuwe' op scherp staan. Ik voel me zo gespannen, de hele periode tussen telefoongesprek en de niet ontvangen brief, die nu dus ergens met MIJN gegevens in Lutjebroek op Korte Dijk ligt. De uitnodiging voor dit nieuwe gesprek is overigens nog steeds niet ontvangen. Maar die zal dan ook wel in Lutjebroek op Korte Dijk liggen.

Hoezo prive gegevens bedenk ik me nu pas. Elk lullig blogje hier moet een verklaring afgegeven dat het blog goed omgaat met de gegevens van de lezers, maar de fanclub stuurt een brief met MIJN naam en details zo maar naar iemand in Lutjebroek op Korte Dijk.

Er stond een bericht voor mij klaar in Mijn Overheid dus ik opende dat gisteren. Het algoritme van de fanclub volgend, vermoedde ik dat het mijn betalingsspecificatie over die week was.

Maar hela hola.....wat een leuke verrassing.

Het was een digitaal bericht - dan kan het wel supersnel - dat mijn uitkering per direct gestopt werd!

Want ik was niet op die afspraak komen opdagen. Heel apart want ik had toch echt met die medewerker van de fanclub doorgenomen waarom dat zo was en dat het het resultaat was van de foutieve adressering van de fanclub. Al een tweede maal zelfs. Dat gaf de medewerker aan mij door met excuses. Nog een dag voordat deze mededeling werd gemaakt waarin ik 'op mijn donder' kreeg. Kanniewaarzijn en toch is het zo. Deze informatiestromen hebben elkaar dan kennelijk gekruisd of zijn nog onderweg naar elkaar. Of stromen gewoon vrolijk naast elkaar.

Gelukkig ben ik nog secretaresse genoeg om alles te noteren zoals naam, tijd en broekmaat van de medewerker aan wie ik eea heb doorgegeven en wie mij belde voor een nieuwe afspraak.

Maar alweer is dit de waanzin - de kanniewaarzijn factor - van de fanclub. Want ook dit bericht is geadresseerd aan het adres in Lutjebroek op Korte Dijk. Waar ik niet woon. Nooit gewoond heb en ook nooit heb doorgegeven als adres; de specificatie van de week ervoor staat gewoon op mijn correcte adres.

Denkend aan de Fanclub dan zie ik meerdere informatiestromen traag door oneindige informatiebrijen door de fanclubgebouwen gaan.

Dus ik weet dat ik maandag wederom kan gaan bellen, want anders heb ik geen inkomen. En sowieso heb ik dat niet de komende week en misschien ook nog wel de week erop want het duurt natuurlijk wel weer even voordat medewerker X van de informatiestroom 'Uitbetalen" hiervan op de hoogte is.

Kanniewaarzijn!

Stapje verder

Gisteren was het prachtig zacht en zonnig weer. (Vandaag wordt ook zo'n dag zo te zien) En toch merken dat ik over een hobbeltje moet om naar buiten te gaan. Alsof ik 'daar niet bij mag horen'. Genieten; dat is voor leuke mensen. Niemand hoeft me te zien.

Gelukkig kon ik mijzelf motiveren om mij van mijzelf niks aan te trekken en eens een grote uitdaging aan te gaan.

Ga maar eens kijken of je verder dan het Verpleeghuis durft te fietsen. Dat verpleeghuis ligt aan een grote weg en aan die grote weg ligt een eind verderop aan de ene kant 'het winkelhart' wat ik vermijd met de fiets en aan de andere kant 'haha...ook een soort van winkelhart" Maar dan met een tuincentrum en veel meubelzaken etc. Oh ja..dat noemen ze de meubelboulevard. Alsof het leuk is daar te flaneren.

Ik bedacht een heel ingewikkelde heenreis in plaats van gewoon Immer Gerade Aus te rijden. Een soort van vermijding van plekken waar ik zou moeten afstappen. Overal waar ik wist waar een stoplicht stond, reed ik om. Haha...kwam ik ergens achter het verpleeghuis terecht, fietspad bordjes volgend en opeens was het fietspad op. Zo sukkelig geregeld daar. Bij terugweg ook aan de voorkant slecht geregeld trouwens. Alsof de rode verf voor het fietspad op was en oh ja...nu bekijken jullie het maar...

Dus afstappen alsnog. Gelukkig vond ik een hoge stoep om mijn rechtervoet op te zetten en kon ik naar rechts overhellend afstappen (ziet u het voor u???). Dan kan ik mijn linkervoet dus wel over de fiets krijgen.

Nou...laat ik dan nu maar The Full Monty doen en zo reed ik door naar de Meubelboulevard. Ooit zag ik bij de Trendhopper een te schattig kussentje in de vorm van een eekhoorntje met aan de achterkant nepbont, maar zoooo zacht om te aaien. Een soort knuffel voor volwassenen. Ik heb denk ik wel 5 x met dat kussen in mijn handen gestaan vorig jaar of misschien was het al twee jaar geleden, maar ik mocht het niet kopen van mijzelf. Dan koop ik wel iets voor mijn dochter of zoon.

Zelfs niet als ik dacht dat mijn kleindochter het wel leuk zou vinden (goed excuus he?), zo'n aaibaar kussen. Nou...die winkel in en helemaal niks geen Eekhoorntjes. Allemaal andere kussens, heel veeeeeel soorten kussens, genoeg kussens om een kleine stad mee te voorzien, potjes, vazen, dingen, frummels...wel leuk om naar te kijken, om inspiratie op te doen, maar ik hoef niks. Oh ja...ik dacht ook nog...ik doe hier wel inspiratie op en dan kan ik kijken of ik zoiets bij een Kringloop kan scoren of in de eigen kast. Of zelf maken. Of het gewoon laten en niks in mijn hol slepen.

Daarna nog bij een paar goedkopere winkels naar binnen gestruind om daar naar de goedkopere versies van die accessoires te kijken, maar ik moest mezelf zowat over de drempel sleuren, want eigenlijk al teveel gezien en moe. En toen maar weer gekeken wat de slimste route naar huis was en het tuincentrum ben ik helemaal maar niet meer aan begonnen. Ik moest ook nog naar huis fietsen en wat energie overhouden. Het gonsde aardig in mijn hoofd.

Deed wel bijna een 'Treesje', denkend dat ik na de brug zou uitkomen, halverwege een fietspad en dan toch voor de brug eindigen MET stoplichten en ook nog een stuk waar je vrij stijl omhoog moest klimmen (dus omvalgevaar dacht mijn bange hart), maar kom op..doortrappen, en moet je afstappen, dan stap je maar af. Je kan het!!!

Maar zo tevreden dat ik net iets verder durfde te fietsen dan meestal. Op het bordje zag ik staan dat het 5 km was. Dus dan zou ik 10 km hebben gefietst. Lijkt me toch wel iets minder (opgezocht: 3,7 km enkele reis), maar ach...het gaat erom dat ik mezelf weer wat verder heb gepushed dan de comfortzone. Jippie Jaja Jippie a Jeee.

Slecht geslapen, weet niet precies waarom, maar merk wel dat ik me daar geen zorgen over ga maken en het ook niet helemaal ga analyseren. Het is gewoon zo. Nou en.

Wat altijd helpt om me op gang te krijgen is iets huishoudelijks te doen waar ik plezier in heb. Dus hoppa...bed afgehaald en de wasmachine aangezet. Kan het nog even buiten drogen straks. Dat ruikt toch wel het allerlekkerst.

Kop koffie gemaakt, ruikt ook heerlijk. 

En dankbaar zijn dat ik niet geheel overvallen raak door angsten en die dan wil/moet bedwingen door allerlei dwangmatige handelingen te moeten doen van mijzelf, om toch maar op de een of andere manier het gevoel van controle te hebben. 

Terwijl je weet dat je hele (werk)leven uit de klauwen is gelopen en niets nog is zoals jij het wil. En zelfs dat - wat wil ik dan - weet ik niet meer. 

En moet ik mezelf afvragen of ook dat erg is. Bosjes vrouwen van mijn leeftijd werken niet of zijn gestopt toen er kinderen kwamen of hebben de helft aan het aantal werkjaren staan. 

Zo; genoeg gesemeld; ga de zon opzoeken!

Poesjes

Zo schattig is die serie Poesjes van de VPRO. Een stel poesjes woont in een poppenhuis en beleeft daar allemaal avonturen. De combinatie poesjes en poppenhuis is bijna onweerstaanbaar voor mij.

Online nog te bekijken en binnenkort volgt er een tweede seizoen. Het is een kinderserie, maar vaak zijn die het leukst om te bekijken. Als een kind zo blij. En meestal van de VPRO.

Foto VPRO

Dan is de verleiding om zelf een kat te nemen groot, om me minder eenzaam te voelen, iets te hebben om mee te kroelen en toch doe ik het niet. Heb dat al eerder uitgelegd, dat ik heb gezien hoe moeilijk het is als je niet eens de dierenarts kan betalen als er wat gebeurt met je kat of huisdier. Dan vind ik dat ik me verantwoordelijk moet gedragen en niet voor mijn eigen ego een kat moet nemen.

Gelukkig lopen hier een aantal buurtkatten altijd in mijn tuin te genieten van mijn vijvertje of gewoon lekker in de zon liggen op het terras. Of nieuwsgierig aan planten te snuffelen. En soms laten ze zich aaien. Heb ik toch een beetje een deeltijdkat.

Smoeders

En zoals altijd komt er vanuit het Universum (ok...u kunt nu lachen of wegklikken) weer een passend citaat op paniek en angsten:

Altijd fijn om zaken te relativeren.

Sometimes, Cellie, instead of running from something scary in your life, it's easier to learn not to be scared of it.

Let it stay. Pull up a chair. Share some iced tea. 

Tallyho,

   The Universe

Las dat de moeder van de schrijfster waar ik een tijdje terug een boekpresentatie van bijwoonde, haar uitgever aanklaagt en via een kort geding eist dat haar boek uit de handel wordt genomen. Want dat zou een verkeerd beeld geven van de familie en haarzelf. Datzelfde deed ze al jaren eerder, toen Mizee een roman uitbracht, die haar ook niet zinde. 

Ik schreef haar al dat dit de reden geweest is dat Maarten 't Hart pas na de dood van zijn moeder een boek over haar schreef. 

Je kan natuurlijk wachten tot na haar dood, maar soms moet je dan wel lang wachten tot jij jouw visie op je jeugd kan geven. Uit respect of uit angst voor diezelfde familie. 

Doet me denken aan die witz over dat echtpaar van beide 99 die gaat scheiden. Waarom ze nu nog gaan scheiden op deze leeftijd? "We hebben gewacht tot de kinderen dood waren".

Toen ik bij mijn moeder was, vertelde ik haar dat ik het moeilijk vond dat ze me al die tijd dat ik thuis zit en me niet lekker voel (tsja...beestje bij zijn naam noemen is een makke binnen onze familie) nooit eens langs is geweest en toen ging ze uitgebreid uitleggen hoe dat dan kwam. Dus niet zeggen dat dat rot voor me is inderdaad.

Het is zo druk op de weg naar mijn huis. En dan is ze bang dat ze verkeerd rijdt of de afslag mist. Ze heeft een zus wonen ergens onder de Maasstad en daar rijdt ze dan wel heen. Rond de drukste knooppunten en wegen van Nederland. Dus dat snap ik niet. Maar ja, zei ze, dat is een rechte weg. 

Dat ze ook met de trein zou kunnen komen of met iemand meerijden...dat kwam niet in haar op en al helemaal dat het me verdriet deed. Maar goed, er kwam iemand langs tijdens dat gesprek en die had al haar zorg nodig, dus liet ik het maar erbij. 

Daar moet ik het later als de rust is weergekeerd nog maar een keer over hebben. Niet over dat niet op bezoek komen, maar over wat het met me doet. 

En ondertussen in mijn eigen leven kijken hoe ik dat dan doe naar mijn eigen kinderen. Wat voor soort moeder ben ik dan, met mijn kritiek op die van mij. Want ik weet dat dit zelfde gedrag ook bij mij voorkomt. Vind ik zelf dan. Ben blij dat ik het met mijn zoon daar over heb kunnen hebben. En nu moet ik dat ook nog blijvend laten zien en niet alleen praten. 

Belde ik hem van de week nog even op, stond hij alweer in de startblokken om te gaan werken. Zwaai ik wel even naar boven als hij overvliegt.

Om met een vrolijke noot te eindigen. Ik keek gisteren naar De Roelvinkjes in de bijstand en die twee zonen waren zo wereldvreemd en tot op het bot verwend dat ze niet wisten dat je tegenwoordig in de bus niet met cash kan betalen, maar of met pin of met een OV-card. Hadden zich dus helemaal niet verdiept in leven zonder auto. Nou...dan nemen we maar een taxi!