vrijdag 23 augustus 2019

Huisbezoek

Dat was nog eens een aangenaam huisbezoek.


Afbeelding van Free-Photos via Pixabay 


Nee, niet van diegenen die tellen hoeveel tandenborstels er in de badkamer in het rekje staan, maar van een dame die ik jaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaren terug via het bloggen heb leren kennen en nu een zeer dikgewaardeerde vriendin is.

Luisterde ademloos naar haar verhalen. En gun haar oprecht wat adempauze.

Maakte me weer extra bewust van het feit hoe goed het momenteel met me gaat en dat ik me kan verheugen op dit huisbezoek. Nog niet zo lang geleden was dat allemaal geheel anders, verheugde ik me alleen op slapen, op de donkere nacht. Niets hoeven voelen, zien, horen en meemaken.

En nu kan ik nog steeds nagenieten van de mooie rozen die ze meebracht.

Mijn dochter was van de week even met haar dochter bij haar oma (volgt u het nog) langs geweest zei ze. En ze liet een foto zien waarin haar dochter mijn moeder (haar overgrootmoeder) i-pad instructies gaf. Komisch gezicht.

En dan hoorde ik daarna dat de oma van mijn schoonzoon is overleden. En hij niet meer op tijd voor de begrafenis kan zijn, want die is direct de volgende dag al. En zo snel een vlucht regelen is ook niet zo simpel te regelen. Het moet allemaal maar kunnen met thuis en werk.

Dus ben ik dankbaar dat ik misschien wel een handje kan helpen op wat voor front dan ook, maar in ieder geval oppassen. Hoorde in de gesprekken met mijn vriendin alweer dat eenzaamheid zo'n niet onderkend probleem is. Of eigenlijk het niet gezien zijn. Zelfs door familie.

Vroeger in mijn kerkgemeente zeiden ze graag: Laten we omzien naar elkaar en keken dan het liefst zo ver mogelijk weg om naar de medemens. Wat er onder hun neus gebeurde of in eigen land dat was kennelijk onzichtbaar. Of was minder prestigieus.

Toch begint ieder omzien bij je naaste. Familie en vrienden. Buren. Die stille vrouw achter haar rollator die je altijd passeert op weg naar je werk. Zeg gewoon eens Goedemorgen!

Ben nu een aantal dagen op huisbezoek bij mijn kleinkind zodat er opvang is in het weekend en nog wat tijd erna,  - dus even geen blogs - want even naar het buitenland voor een begrafenis daar ben je zomaar een week zoet mee. Maar alweer dankbaar dat ik het kan doen.

Dus nog snel de was buiten hangen, kan het drogen met dit mooie weer, uitzoeken hoe ik naar het Kinderdagverblijf moet lopen of met tram en bus en weer terug. Kleindochter zit allang niet meer in een buggy dus lopen kost meer tijd met kind aan de hand. Maar ach...tijd zat, geen haast. Als ik me dat maar blijf inprenten, dan is het allemaal ontspannen.

Moest nog wel weer de code van mijn koffertje opzoeken in de krochten van mijn Whatsapp verkeer. Want wel ergens opgeschreven, maar kon niet meer vinden waar of in welk boekje. Herkenbaar??
En herkenbaar dat er duizenden notitieboekjes her en der liggen?









5 opmerkingen:

Bertiebo zei

Hoewel de reden niet fijn is, wens ik je toch een fijne tijd met je kleindochter. Veel plezier!

Anoniem zei

Tegenwoordig gooi ik die in Google Keep

Nietzomaarzooo zei

Handig(er)!

Mevrouw W. zei

Fijn voor je dochter en schoonzoon dat je kunt komen oppassen. Hopelijk hebben kleindochter en jij een hele gezellige week samen.

Iris Papilio zei

Oh je moet eens kijken wat hier op mijn bureau ligt. Steeds van plan het anders te doen, maar wil niet lukken ;-)
Geniet van je kleindochter!