Ingekakt

Gisteren bloed laten prikken voor de controle van mijn diabetes. En een buisje ochtend urine ingeleverd. Daar hebben ze bij onze huisarts handige containers voor waar je dat buisje op kan zetten en het zich volzuigt met urine, zonder geknoei of dat je met je handen eraan moet komen. Dat haal ik altijd een paar dagen voordat ik het in moet leveren op.

Het is wel een minicontainertje, want uiteindelijk zijn er maar een paar druppeltjes nodig om te kijken of er eiwit in mijn urine zit. Dus nam ik het lege plastic grotere emmertje van mini-tomaatjes - wel eerst checken of er geen gaatjes onderin zitten en schoongemaakt - en nadat ik alle hygiene regels had opgevolgd deed het daarin als container nummertje 1.

Prikken ging allemaal heel fijn, geen blauwe plek, mijn aderen waren makkelijk te vinden en de naald ging als een mes in warme boter. Geen centje pijn. Goede prikster.

Toch had ik het gevoel met het inleveren van die lichaamsvloeistoffen ik ook mijn energie voor die dag had ingeleverd. Had een heel plan gemaakt van te voren wat ik zou gaan doen en waar ik ging kijken, maar alles liep anders en ik merkte enige frustratiestress. Plan A stortte al in want de bussen zou ik niet meer halen, plan B...laat ook maar zitten. Dus doe maar plan C dan.

Alweer moest ik mijzelf hardop toespreken (kom maar door overhemd met extra lange mouwen) dat het ook allemaal anders mocht en kon. Niet erg. Ontspan. Laat maar waaien. Verandering van plannen. Wees flexibel. En ja, doe dat dutje dan maar en ja...zet ook de verwarming harder want ik kreeg nu wel last van die 16 graden in de huiskamer. Anders nooit hoor.

Kort verhaal lang gemaakt; ik rolde pas eind van de middag uit bed. Bleef in pyama en dik vest en vanochtend - na een onrustige nacht met allerlei ingebeelde (whatsapp) berichten van mannen en andere mensen uit het verleden - ook laat wakker. Nogal zweterig dus in de nacht nog van nachtkleding gewisseld.

Niet erg. Ga douchen. Spoel alles van je af letterlijk en wees blij dat je wakker mocht worden. Een dak boven je hoofd, de koffie loopt door en dus ook nog eens eten en drinken genoeg.

Uit mijn keukenraam zag ik een echtpaar van mijn leeftijd hand in hand lopen en toen kreeg ik ook nog een sentimentele 'wil ik ook' golf over mij heen. Gelukkig werd het ook weer eb in de keuken.

Even weer de moed uit mijn schoenen halen kennelijk.

Oh gelukkig; nu loopt er een paar langs mijn raam waarvan de man altijd zo hard en agressief praat tijdens het uitlaten van hun hond en de vrouw 2 meter in een gebogen houding achter hem loopt, dat ik weer geheel blij ben dat ik niet in zo'n relatie hoef te zitten.

Ieder voordeel hep zijn nadeel uiteindelijk.