Opeens onderdeel van een percentage op een statistiek van het RIVM. Schoonvader van mijn dochter opgenomen met een longontsteking, getest op Corona en positief bevonden.
Naar omstandigheden gaat het redelijk. Niet op de IC. Maar wel iedereen ongerust natuurlijk.
Weet niet zoveel andere woorden of zinnen te schrijven. Behalve dat ik hoop dat het hem snel beter gaat. En zijn familie die ook mijn familie is (geworden) ook.
Mijn grote buitenpot die fungeert als regenton is leeg. Het heeft al weken niet meer goed geregend. Ook niet in de nacht. Verleden week een mini-buitje, maar dat zette ook geen zoden aan de dijk.
Dus blij met het geluid van regen op mijn zolder, ok..slaapkamerraam toen ik wakker werd. Wel zacht. Maar dan dringt het lekker langzaam de bodem in.
Snap wel dat het voor veel mensen minder fijn is, regen. Want niet zomaar even naar buiten kunnen, eerst regenkleding aan of een plu mee. Met blote voeten en een shirtje de tuin is, kan nu niet. Dus de kinderen in de tuin laten spelen kan wat minder zorgeloos. Snap ik allemaal. Misschien dat alleen (wij) tuinliefhebbers blij zijn met regen. Of regenliefhebbers.
Hoorde van mijn dochter dat haar schoonvader ziek thuis was met een longontsteking en nu is opgenomen. Lage zuurstofwaardes in zijn bloed. Getest wordt op Corona. En schoonmoeder ook ziek. Komt het wel erg dichtbij. Ik heb mijn dochter al vanaf februari niet meer gezien, dus ook geen handdruk, dus voor mijzelf ben ik niet zo bang. Wel voor de mijnen.
Echt zo 'grappig' dat sommige mensen echt denken dat dit virus hun huisje wel voorbij zal gaan. Want ze wonen ergens waar 'het' weinig is. Of houden zich netjes aan de regels. Of ze zijn geen man. Of zijn supergezond. Of eten heel verantwoord. Of fietsen ergens waar het virus niet is. Of lopen tegen de wind in.
Dit virus houdt zich niet aan regels. En het aloude gezegde dat je soms maar één handdruk verwijderd bent van een bekend persoon is in deze context te vertalen naar 'bekende ziekte'.
Begon goed; had mijn wekker gezet want wilde voordat de horde de supermarkt zou bestormen mijn boodschappen doen en daar ook een Oranje tompouce halen. Om daar helemaal voor naar de HEMA te fietsen vond ik nogal zinloos. Plus dat ik op sommige Koningsdagen erachter kwam dat ook de HEMA dicht was. Of de Tompoucen op.
Maar er was helemaal niets te koop wat ook maar een zweempje Oranje had. Ja, wortels, maar die had ik al in mijn karretje. Het hele vak van de Oranje dingen was leeg bij de Appie. Leeg! Beetje teleurstellend.
En ik liep nog wel langs de bakker op weg naar de AH en daar stond een rij alsof het oorlog was en het brood op de bon. Bleek dat natuurlijk ook voor Oranje gebak te zijn. In de rij (tot buiten aan toe) voor een taartje. Wel netjes allemaal met 1,5 meter ertussen. Keurige lui.
Gelukkig was ik niet voor 1 gat te vangen en liep ook nog maar even de andere supermarkt in. Daar hadden ze nog genoeg keus. En liep ik waarschijnlijk Corona op want de cassiere zat lekker te hoesten achter de kassa, achter haar scherm, maar niet in een elleboog of zakdoek. Hoera! Had ik nou maar dat duurdere taartje bij de bakker gekocht.
Thuis gekomen, netjes eerst handen wassen, onderweg tegen mijzelf zeggend dat ik NIET aan mijn gezicht moest komen, boodschappen opruimen en weer handen wassen en toen pas de de witte was aangezet. Wil niet van huis zijn als de wasmachine draait. Is zo eenzaam voor de wasmachine.
Had mijn kleindochter een mini oranje shirtje gestuurd voor Koningsdag. Hoopte dat het er op tijd was. Als kind, of eigenlijk voor mijn kinderen was het altijd een leuke feestelijke dag. Koninginnedag dan. En later gingen mijn kinderen graag met vrienden naar Amsterdam. Feesten! En dan eind van de dag een belletje of ik ze op kon halen, want de treinen gingen niet, of ze waren zo moehoe.
Maar zo druk als ze vertelden dat het was. Dat je over de hoofden kon lopen, niet voor- of achteruit kon. Je je door de massa moest laten voortstuwen. Nee..niet mijn ding.
Maar zo'n Oranje Tompouce. Dat heurt. Plus een Oranjebittertje. Of twee. Dus om 16.00 uur met mede-Nederlanders (nogmaals) getoost op de Koning. Je moet een beetje traditie koesteren. Al zat er geen 5 in de klok. Volgend jaar hopelijk weer van de Hema, die zijn toch wel de beste (vind ik).
Maakte broodje falafal met zelfgemaakte knoflooksaus. Dat had ik al een hele lange tijd niet meer gegeten of gemaakt maar lekker zeg!! Alle vampieren blijven uit de buurt voorlopig. En die 1,5 meter afstand houden haal ik makkelijk.
Hoogtepunt van de tv-kijkweek lijkt het wel. Zo klein is mijn wereld geworden dat ik me bijna een hele week verheug hierop.
Is deze Geert ook weer een Geile Geert. Het leek er heel erg op hoe hij maar al te graag even over de billen wreef van de vrouw met de strakste broeken van Nederland. Waar de andere kandidate gewoon bij staat. Lekker dan. Zou mijn vent niet wezen.
En Geert-Jan, die niet kan kiezen. Maar uiteindelijk dan toch wel de knoop door moet hakken (door het format van het programma) en een keus maakt. Of deze dame echt bij hem past, daar twijfel ik nog een beetje over, ik vind haar te gereserveerd en netjes voor hem, maar ik zie natuurlijk alleen wat het programma ons wil laten zien. Maar haar bankje is niet geschikt om er met zo'n grote vent samen op te zitten. Niet eens alleen, want ik heb ook jaren zo'n bankje gehad. De goedkoopste van Ikea. Staat leuk; zit tot een kwartiertje lekker. Toen ik begin jaren tachtig op kamers ging wonen had een student in mijn studentenhuis er ook al eentje. Een klassieker.
En dan Jan, die gekozen heeft en ik hoop dat degene die over is gebleven snapt dat ze een man met 4 jonge kinderen heeft uitgekozen. Wat dat in de praktijk betekent. Om het weekend je nieuwe liefde delen met zijn kinderen.
Och, die superjonge dame, die zo snel alweer haar muurtje optrok. Die gun ik een leuke vent die om de hoek woont, zodat ze daar geen afwijzing op kan baseren. Maar zo jong nog en dan al 'wanhopig'. Nog jaren de tijd om iemand te vinden. Lijkt me. Nu moest ze met Yvon nog een keer door de grote stapel brieven.
Oh..vergeet ik die Bastiaan. Waar 2 vrouwen enorm hun best doen om zijn aandacht te vangen. Wat een raar programma toch. Kiest hij toch voor de vrouw die de week ervoor nog met een vriendin aan de telefoon was en zichzelf echt niet daar zag wonen. Hij zag dat ook niet want een langeafstandsrelatie vond hij maar niets. En dan toch die keus. Tsja..als er geen bloed in je hersens zit; is het moeilijk denken.
Kijkt er iemand van jullie ook?
Vandaag Koningsdag. Anders dan 'normaal' al deed ik de laatste jaren nooit meer uitbundig aan aubades en op kleedjes zitten en spullen verkopen. Maar wel leuk om even een rondje door het dorp te lopen. Te kijken of er net dat ene dingetje te koop is. Voor een leuk prijsje.
En hoe heeft Maxima haar dochters nu weer verkleed. Nog steeds lelijk zodat Mama nog steeds de Mooiste van het land is?
Compleet ander weer gisteren in vergelijking met vrijdag. Vrijdag was de lucht blauw en de zon scheen alsof het al zomer was. Het was heerlijk warm in die zon.
Was toen ook voor het eerst naar een winkelcentrum verderop gefietst, want vond dat ik mijn wereld toch wel erg klein hield. Ik moest naar het Kruidvat (nou ja...moest. Het was een kwestie van mijn vitamine-voorraad willen aanvullen, voordat het laatste tablet aanbrak. Had ik ook online kunnen doen) en dat vond ik nogal eng, want die winkels zijn vrijwel overal waar ik kom druk, vol en met nogal smalle gangpaden, dus hoe ik daar in Godsnaam 1,5 meter afstand tot mensen kon houden? Maar niet miepen, gaan! En dan merk je het vanzelf wel. Dan kon ik altijd nog ter plekke besluiten dat ik me niet prettig daar voel en de rotzooi online bestellen. Maar pak die fiets en ga!!
Het viel me heel erg mee. De winkel had zijn best gedaan om alles wat overzichtelijker te maken. Pijlen op de vloer voor de looprichting en als je binnenkwam duidelijke instructies hoeveel mensen er binnen konden zijn en dat je een mandje moest gebruiken (dat deed ik altijd al, maar nu snapte ik waarom. Konden ze tellen hoeveel mandjes = gelijk aan aantal bezoekers).
Heb bewondering voor al die mensen die de winkels bemand houden. Dat het 'gewone' leven ook daar door kan gaan. Terwijl zij met heel veel mensen contact hebben en niet weten of die een besmetting meenemen.
Alles wat voorheen 'gewoon' was, bekijk ik met andere ogen. Ook de noodzaak tot eruit moeten. Of nee, willen. Is dat echt nodig? En dat willen is voornamelijk egocentrisch. Dus laat dan maar. Beperk mijzelf nog steeds tot de echt noodzakelijke dingen. En blijf dus ook veel thuis.
Werd wakker van een geluidje. Kon ik niet thuisbrengen, maar dacht na en toen wist ik het. Het geluid van een schroefboormachine. Buren verderop hebben hun haag eruit laten halen (oh hoe heerlijk...'laten halen') en dan volgde nu natuurlijk het zetten van een schutting. Plank voor plank schroefde het klusbedrijf de schuttingdelen aan de dwarsbalken, die ze eerder die dag hadden neergezet. Met een juiste afstand tussen de balken en niet zoals die schutting van mijn Noord-Koreaanse buren (die zonder overleg met mij er op een dag opeens stond; fait accompli.) van waaibomenhout gemaakt en met veel te grote afstand tussen de palen.Die ook ongeimpregneerd of geverfd zo hoppa de grond in zijn geslagen. Planken schots en scheef, met soms de ene plank met schroeven in het midden van een balk en de andere ergens op het randje. Dus natuurlijk dat die planken het begeven na een tijdje.
Maar ik dwaal af.
Heerlijk de was buiten gehangen. Geen zon, maar genoeg wind om het toch droog te krijgen. En een tevreden gevoel als ik die was zo zie. Tsja...geen gezicht in een tuin waarschijnlijk. Zie ook dat weinig. Een buiten hangende was. Past niet echt in een tegeltuin. Met 2 potten. Of in een druk huishouden, want toen ik fulltime werkte en nog kinderen thuis had, was ik de koning te rijk met een wasdroger! Sportkleren op tijd droog, jeans van kinderen, lievelingsshirt van zoon of dochter. Kon allemaal. Maar nu die noodzaak tot snel en direct er niet meer is, heb ik dus al jaren geen droger meer en dat bevalt nog steeds goed. Tot het niet meer bevalt (omdat ik misschien ooit zelf die was niet meer kan ophangen, of ik toch sneller schone lakens nodig heb om wat voor reden dan ook) en dan kan ik altijd besluiten er weer wel een aan te schaffen. Want een winterjas drogen in een droger gaat zo lekker met 3 tennisballen erbij die de boel fluffy houden. Of iets anders groot en dik.
En gisteren totaal geen zin om me in de massa te begeven. Moest ik echt wel boodschappen gaan doen? Of 'dacht' ik dat alleen maar. Of wilde ik dat. Nou ja, was sowieso te laat wakker om nog 'vroeg' bij de winkels te zijn. Dus switch maar naar een ander plan dan.
Heerlijke koffie gemaakt. En wat fijn toch dat zulke 'normale' dingen gewoon nog kunnen. Het is geen oorlog hier, er is nog steeds overvloed aan luxe zaken, tuincentra hebben het druk en ook lijkt het dat heel Nederland de achterstallige klussen thuis aan het uitvoeren is. Kan allemaal, doen ze ook allemaal.
Dus in de tuin gewerkt. Geen grootste dingen verricht hoor. Op de vierkante meter werk. En dan nog denk ik voor velen onzichtbaar. Maar het grappige is; Velen komen hier nooit, dus die hoeven ook geen commentaar te leveren. Ook de 'velen' in mijn hoofd dus niet.
Online even naar Cold Feet gekeken. Fijne serie.
En uiteindelijk niet de deur (nou ja, niet de voordeur) uit geweest. Want was het echt echt nodig?
Ik bleef thuis.
Oh ja...en de herhaling op BBC2 gekeken van The Great British Sewing Bee. Een programma over zelf kleding naaien, maar van een zelfde niveau als The Great British Bake off etc.. Grappig dat deze aflevering dus ook online te vinden is; zie hieronder.
Kreeg een aankondiging van de komende huurverhoging en had de verwachting dat ook dit jaar die weer 0,00% zou zijn, omdat mijn inkomen er nou niet bepaald op vooruit is gegaan en omdat vorig jaar de huur om die reden ook niet was verhoogd.
Helaas was het toch een huurverhoging. En je kon op de site kijken van de Woningbouwvereniging waarom, ook in deze tijd, men wel huurverhogingen uitvoert. Dus dat bezwaar maken eigenlijk weinig zin had stond er nog bij. Dat maken we zelf wel uit.
Er is niets aan mijn woning verbeterd. De keuken van 26 jaar geleden, die nog prima functioneert, zit er nog netjes in en ook de badkamer is bijna weer trendy, zo lang (zo oud als dit huis is) zit hij er al in. Maar heb niets te klagen daarover. Alleen dat mijn huur nu relatief hoog is voor mijn inkomen wat nu zo laag is.
Via mijn vrijwilligerswerk had ik een client die vorig jaar een aanvraag - via mijn Stichting - had gedaan tot huurbevriezing in verband met een inkomen onder de sociale minimumgrens. Dus met dat idee in mijn achterhoofd ben ik gaan googelen of ik daar misschien ook voor in aanmerking kom, want niet in actie komen is zeker weten dat er niets verandert voor mij. En de woningbouwvereniging weet mijn exacte inkomen ook niet, alleen een indicatie dat het 2 jaar geleden tussen twee bepaalde bedragen lag, een bedrag wat zij van de Belastingdienst doorkrijgt.
Enfin. Via de site van de Woonbond kon ik een berekening doen. Had ik net aangifte gedaan van mijn inkomstenbelasting 2019 en wist ik dus mijn Inkomen 2019 wat de Belastingdienst hanteert om door te geven aan die Woningbouwvereniging. En ik viel in de categorie 'heul laag inkomen' dus kon een poging wagen om een brief te schrijven met het verzoek van huurbevriezing. Of zelfs huurverlaging (waarvan ik denk dat ik daar helemaal niet op hoef te rekenen, maar wederom; niet aangevraagd of aangekaart...dan gebeurt er sowieso niets). Ja, dan moet je wederom met de billen bloot, maar ach, dat moet dan maar.
Brief aangemaakt, op de post gedaan en ik ben benieuwd. Mocht het op negatief nieuws uitdraaien, tsja...ook niets aan de hand, want ik had in mijn begroting al een verhoging staan van 1% per 1 juli. Maar het scheelt natuurlijk wel voor de volgende jaren. Want een verhoging volgend jaar van misschien weer 'maar 1%' is op basis van de het hogere bedrag. En zo stijgt de huur voor ik het weet naar een bedrag boven de sociale huurgrens. Waardoor ik geen huurtoeslag meer krijg.
Blij dat ik direct in actie ben gekomen. Niet de brief op een stapeltje heb gelegd en de actie uitstelde. Dit soort dingen direct regelen. Ook al zijn ze onaangenaam. En kosten ze tijd. Doen!!
Grappig om te herleiden (nou ja, dat denk ik dan he..) hoe het programma Zondag met Lubach aan zijn informatie komt en welke stukken bijna letterlijk gebruikt worden.
Nu heeft hij de wijsheid niet in pacht, maar mag graag doen alsof hij dat wel heeft. En ik kijk met plezier naar zijn programma hoor. En af en toe balanceert hij op het randje van arrogant (voor mij dan he...).
Maar het is maar een mening. En hoe hij aan zijn 'feiten' komt...tsja? Net als wij kennelijk. Veel lezen her en der en ik denk dat zijn vriendje Alexander Klopping daar ook wel een grote toeleverancier van is.
Las toevallig een Belgisch stuk over hoe virussen overspringen van mens naar dier (Zoonose) en allerlei termen en vergelijkingen die in dit stuk verzameld door Blendle (van diezelfde Alexander K.) werden afgelopen uitzending ook gebruikt. En voorbeelden over dieren die op en naast elkaar zitten in kooien.
Hee...Alexander, nog interessante stukjes over Corona verzameld??
Nou...kijk deze eens. Is toch een Belgische krant dus die leest tv-kijkend Nederland toch niet.
Handig man! Scheelt mij weer uitzoeken.
Wat voor beest?
Pangolin.
Lopende Dennenappel.
Viel mij wel op dat, het was gisteren warm en minder winderig en ook nog woensdagmiddag, dus altijd al meer mensen 'vrij', het een stuk drukker was dan normaal op straat rond die tijd. Ik moest een brief posten en liep meteen maar een ommetje, maar veel meer auto's en fietsen en bij het winkelcentrum (waar de brievenbus staat) ook veel meer winkelende mensen. Alsof 'we' het zat waren, die regel "blijf thuis". Waar ik dan natuurlijk ook niet aan meedeed met mijn brievenbus-ommetje.
Dus wie weet waren ze allemaal wel iets nuttigs aan het doen. Of vonden ze dat - net als ik - zelf van wel. Dat het nuttig was.
Maar het zat zijn is te snappen als je met jonge kinderen op een flatje 3-hoog achter woont, zonder tuin waar je toch buiten kan spelen. Of buiten kan zijn.
En alle leuke feestdagen ook binnendagen zijn geworden. Koningsdag, zonder kleedje buiten om je speelgoed op te verkopen. Geen musical aan het eind van je schooljaar. Op een mooie Pinksterdag niet door het park slenteren. En geen festivals om naar uit te kijken. En die behanger kwam ook al niet opdagen.
Nog wat langer volhouden om vooral zoveel mogelijk thuis te blijven en binnen de 1,5 meter maatschappij te leven. Voor mij niet zo'n opgave, want ik leef alleen. Geen kinderen om naar school te brengen en halen. En ik vind het prettig dat de overheid de tijd neemt om met het virus te kunnen omgaan. Niet de zorg weer te laten pieken. Die mensen verdienen straks als eerste een tijdje vakantie.
Gelukkig mogen jonge kinderen weer naar school. Denk dat het fijn is om weer structuur te krijgen en voor de ouders idem. Want voor de klas staan is toch echt een vak en dat doe je niet zo maar even 'erbij'.
Stuurde mijn kleindochter gisteren weer een verhaaltje over Kikker op (videootje) en toen kreeg ik een live bericht terug. Zat ze lekker stukje mango te eten en ondertussen blij naar mij te kijken en te praten. Had ze, zo zag ik ook, een mooie mural gemaakt. Nou ja...haar moeder was er wat minder blij mee, maar goed, alleen bij Oma heeft ze zo'n hele grote papierrol tot beschikking. Met tekentafeltje.
Heerlijk om op die manier toch contact te houden. Dan ben ik echt blij dat ik in deze tijd leef, want nog maar een korte tijd terug was dat allemaal niet mogelijk. Ik moest als kind naar mijn Oma op de step om daar bij hun telefoon te komen zodat Oma de dokter voor mijn broertje die gevallen was, kon bellen. Was best nog een eindje steppen hoor!
Was tevreden dat ik gisteren de dag begon met een ommetje. Kreeg inspiratie door het blog van Marlou en vond dat ik mijzelf nu maar eens uit moest laten. Het was nog vroeg, de kans op tegenliggers was klein dus ga maar. Het mag, dus doe het dan ook.
En ook ik zag 'wit'.
Het waaide wel hard, dus mijn roze kersenbloesem zal eind van de week wel eraf gewaaid zijn. Altijd maar een klein weekje plezier ervan.
Gisteren, maandag, was het de Bless Your House dag. Altijd fijn om daardoor structuur te houden (en ooit tijden terug te krijgen) in wat er in huis moet gebeuren. En ook altijd saai dat het voldoening geeft als al die kleine taken weer gedaan zijn. Ook al denk ik soms: Huh...moet dat nu alweer? (Ben dus geen ideale huisvrouw). Maar ik heb geleerd dat juist door die routine, door iets regelmatig na te kijken, schoon te maken en nog een keertje kritisch kijken of er niets weg kan, ik een veel luchtiger huishouden heb dan voorheen. En beter behapbaar.
Naast die vaste maandag-taak ook altijd de taak van de ruimte/kamer waar Flylady die week in opruimt, schoonmaakt en kritisch naar kijkt. Vooral veel wegdoen. En ik verschoon op maandag meestal mijn bed (behalve op Feestdagen, dan 'rust' ik. Ja..u kunt nu lachen want ik rust de hele week al volgens sommigen, maar toen ik nog werk had, hielp Flylady me ook door de week en deed ik al die taken gewoon in de avond).
Dus ook de witte was wapperde vrolijk buiten. En dan eind begin van de middag (ging heel snel, want het waait behoorlijk) weer binnenhalen en niet in de wasmand laten zitten, - heel oude valkuil - maar direct opruimen. En waar nodig ook even strijken (dat wil ik zelf graag. Ik word blij van stapeltjes gestreken slopen). Nu kan ik dat allemaal makkelijk, want ik woon alleen, dus geen mand met strijkgoed van 10 personen. Al heb ik toen mijn kinderen nog thuis woonden ze allebei laten zien hoe strijken en wassen werkt en hadden ze iets heeeeel hard nodig, dan wisten ze hoe de wasmachine (en toen ook nog de droger) werkt en hoe je een broek kan strijken. Zeker omdat ik fulltime werkte en ik het vanuit de emancipatie-gedachte ook wel belangrijk vond dat ze niet dachten dat het huishouden vanzelf wel liep en moeders alles doet.
Waar ik heel lang totaal nul en zero en totaal geen motivatie meer toe had, was dagelijks solliciteren. Alsof ik een blokkade in mijn hoofd had opgeworpen. Vooral na dat badinerende gesprek over dat ik een traininkje zou moeten volgen. (Waar ik tot op heden alweer niets over hoorde) Om in mijn kracht te komen staan. Ook al konden de gesprekpartner eigenlijk nul vinkjes aanvinken dat ik voor die training in aanmerking kom.
En ik snap en weet dat ik MOET solliciteren (ook al komt het nog zo zinloos over). Het moet. Dus pak het weer op en zorg ervoor dat ook die administratie op orde is en blijft. Zet je over je innerlijke walging heen en doe het gewoon. Dus gedaan.
Echt ingewikkeld hoe ik constant mijzelf moet blijven motiveren. Geen mensen zien momenteel of even met iemand in het echt praten, heeft meer effect dan ik kon inschatten.
Wat ik wel heb bedacht is om mijn kleindochter een boek voor te lezen en dan elke dag een stukje op te sturen online. Ben ik er toch een beetje bij. Voor ze haar brommerrijbewijs haalt. Leuk om te doen en ik hoorde dat zij het ook heel erg leuk vindt om te zien en horen. Inclusief rare stemmetjes van Oma. Maar die had deze Oma altijd al. (In haar hoofd).
Nog even een bezoekje gebracht aan het Twents Museum. Een schetsje gemaakt (shit...gummetje gumt niet meer goed) van een Pangolin. Peter de Pangolin wel te verstaan. Moet ik eigenlijk een dummy hebben. Maar nu nog maar even niet winkelen. En eerst maar wat schetsen maken. En een verhaaltje. Veel te ambitieus weer allemaal. Maar ach, dat maakt momenteel ook niks uit.
Keek ook nog op Netflix naar de 1e aflevering van de miniserie Unorthodox. Over een jonge orthodox-Joodse vrouw die haar huwelijk ontvlucht en in Berlijn een ander leven treft. Heel fijn om te kijken.
Oh..en leuke aflevering van Mom bekeken. Met een geweldig leuk woord: Gluckschmertz.
Alles komt goed. In het Italiaans dan. Een (harte)kreet uit het door het Covid 19 virus zwaar getroffen land.
Iets wat ik eigenlijk ook altijd zeg. Dat alles goed komt. Op wat voor manier dan ook. Op een dag sta ik weer in een volle bus. Of loop ik op een druk station, zonder dat er 1,5 meter tussen mij en mijn medepassagiers zit.
Wanneer dat zo is weet ik niet. Ik ben helaas niet in het bezit van een glazen bol. Of noem mijzelf trendwatcher.
Maar dat de zaken die voorheen zo normaal waren, ooit weer terugkomen en ik me dan (weer) erger dat mensen niet even wat afstand houden, want allemaal zo druk. Ja, die tijden zullen er weer komen. Of misschien niet en moeten we leren omgaan met een langere tijd afstand houden van elkaar. Of met een mondkapje op naar buiten. Al dan niet van een oude bh gemaakt. Met een koffiefilter in de cup.
In mijn kleine cocon lijkt het alsof er niets aan de hand is. Kan ik doen alsof er niets veranderd is en de buitenwereld buiten houden. Maar ik ben onderdeel van een groter geheel. Een gezin, een familie, vrienden, een stad, een land en wereld. Die wel geraakt zijn door deze crisis. Of geraakt gaan worden. Hun inkomen kwijt raken en ik weet hoe ingewikkeld en zwaar het is om van een hoger inkomen terug te vallen opeens, naar een veel lager inkomen. Dat doe je niet even in een maandje. En is andere koek als je toch al weinig gewend was. En niemand kan voorspellen hoe lang deze onzekere tijden duren. Een paar maanden de broekriem aantrekken is andere koek dan een paar jaar.
Dus kan ik het niet maken om zelfgenoegzaam blij te zijn hoe goed ik door deze tijd kom en hoe fijn het is dat het zo rustig is en zo stil, vind ik. Of dat ik zo goed weet hoe je van een laag inkomen rond moet komen. Zo fijn! Doe als ik. Dan komt het goed.
Dan schaam ik me. Dat vind ik nogal egocentrisch gedacht, dat ik het zo 'goed' heb en weinig empathisch voor alle mensen die of nu keihard werken in de zorg bijvoorbeeld of zich enorme zorgen maken over hun toekomst. Of gezondheid. En financiele toekomst.
Gisteren regende het hier. Op buienradar leek het alsof wij in een flinke bui zaten, maar mijn regenopvang-pot bleef vrijwel leeg. Wel rook het heerlijk buiten. De natuur snakte naar regen. Blij dat ik in de middag nog even snel mijn postzegel gras had gemaaid. Ziet het er weer verzorgder uit. De madeliefjes liet ik staan. Mooi voor de insecten en gewoon; mooi.
Op de Belg keek ik gisteren met veel plezier naar de film over Koningin Victoria en haar Indiase raadsman of eigenlijk leraar of munshi, Abdul Karim.
Een film gebaseerd op ware feiten, maar uiteraard wel wat geromantiseerd. Ideale kost om even bij weg te dromen. Kennelijk heb ik daar nu veel behoefte aan. En ik zal wel niet de enige zijn. En aangezien ik ook nog interesse heb in kostuumhistorie, was dit een fijne film. Oog voor details.
In 1887 kwam Karim Abdul uit India naar Engeland ter gelegenheid van The Golden Jubilee van Koningin Victoria. Hij klom snel op van bediende tot vertrouweling van de Koningin. Zeer tot ongenoegen van de rest van de hofhouding.
Jaren daarvoor had ze ook al een vertrouweling gehad, John Brown, die niet erg in de smaak viel, maar Abdul Karim was nog minder populair bij de hofhouding.
Altijd interessant vind ik het om iets te lezen of te zien en op basis daarvan weer verder te zoeken naar de rest van het verhaal. En zo weer op nieuwe feiten, verhalen en foto's te stuiten. Altijd fijn.
Kent iemand deze film of dit verhaal. Er is ook een boek over geschreven "Victoria & Abdul" door Shrabani Basu.
Als de bieb weer open is, dan lijkt me dat een interessant boek om te lenen/lezen.
Gisteren zapte ik nog even over de tv kanalen voordat ik toch maar naar bed ging. En kwam terecht op BBC waar er een documentaire van David Attenborough werd getoond over een wonderlijk dier.
Schubben en toch een zoogdier.
Met uitroeien bedreigd want door zijn uiterlijk bedacht men magische krachten aan die schubben. En daardoor wordt hij overal waar hij leeft bejaagd. Het meest gestroopte dier op aarde helaas.
In het Engels noemen ze hem Pangolin. Ik keek de docu niet helemaal uit, want was toch wel een beetje slaperig. Was gisteren direct uit bed gestapt toen ik wakker werd en als allereerste taak administratieve zaken afgewerkt. (Nou ja, behalve dan daarvoor nog de Flylady taak in de badkamer gedaan; was er toch).
En af kunnen strepen. Zo dan. Nog voor de koffie alles klaar en onder controle.
Toen ik in bed lag (met op de trap lopend telkens die naam herhalend, omdat ik dacht dat die anders uit mijn geheugen zou schieten. Pangolin, Pangolin, Pangolin. Een half brood, een half brood (deed me dus direct aan een kinderserie denken waarin een kind ook alles vergeet en het advies krijgt dat de hele weg naar de bakker hardop te zeggen en bij de bakker aankomt en dan maar krentebollen meeneemt).
Enfin; die Pangolin dus.
Wat ik als eerste googelde was dat juist deze dieren ervan verdacht worden het Corona-virus op mensen te hebben overgebracht.
Omdat in sommige Aziatische landen de schubben van deze dieren zeer geliefd zijn om medicijnen van te maken of men deze dieren als delicatesse beziet en ze op zeer grote schaal illegaal worden verhandeld en gedood. Of hun embryo's. Wat gaan we toch harteloos om met het leven op deze aarde. Wat nou rentmeesters.
Maar ik zag het stukje wat je ook in de video ziet. Zo schattig hoe die Pangolin loopt. En dat koppie. Och. En hoe hij zich net als een egel als een bal oprolt bij gevaar. Alleen die schubben zie je dan. Hij eet mieren. Vandaar zijn lange kleverige tong.
In het Nederlands noemen we hem Schubdier. Minder fraai dan Pangolin. Ook in het frans noemen ze hem Le Pangolin. Prachtige naam.
Peter the Pangolin. In mijn hoofd maakte ik al een sprookje voor mijn kleindochter erover. En dat geeft weer energie. Fantaseren, creatief bezig blijven en vooral naar de mooie zaken van het leven te blijven kijken.
Jullie wel eens van een Pangolin gehoord?
Nawoord: Lees dat zondagavond om 19.35 deze documentaire op NPO2 te zien is. Kan ik 'm zelf ook zien.
Ben een fan van de Amerikaanse serie Mom, momenteel te zien op Veronica. Vooral die moeder. Dat ze soms dingen doet waarvan je denkt...doe dat nou niet. Of zeg dat nou niet. Verpest het nou niet; het ging net zo goed. En haar 'foute' gevoel voor humor.
Was er van de week een aflevering waar ik wel even recht van overeind ging zitten. Want ergens zei iemand dat ze misschien wel last had van ADD. Omdat ze zo snel afgeleid was, terwijl anderen met gemak een examen konden doen. En halen. Zich konden concentreren en blijven concentreren. Terwijl zij toch niet dom was.
Maar later, toen ze toch hulp zocht bij een therapeut en hij haar vertelde dat zij misschien wel baat had gehad bij haar ADD met haar zeer moeilijke jeugd.
Omdat ze in staat was 'weg te vluchten in haar hoofd. De emoties daardoor niet te hoeven voelen of te ondergaan'. Want 'Mom' was als jong kind weggedaan, in tehuizen gezeten en daarna in 12 pleeggezinnen gewoond. Met negatief effect.
Maar dat wegvluchten vanuit de werkelijkheid in verslavingen of in je hoofd, wegdromen. Vooral bij moeilijke dingen.
In de periode dat ik bij een psycholoog liep, heb ik vaak gedacht en ook zelf online testen gedaan voor ADD. Nooit met haar besproken, want ik vond dat ik al zoveel tijd in beslag nam. Zou 'dat' er ook nog bijkomen en we waren, voor mijn gevoel, nog maar net aan het topje van de IJsberg begonnen.
En jemig...ook DAT nog erbij. Nee nee nee...Ik wilde daar niet aan en ik kon dat ook niet aan. Het heeft me nogal wat slapeloze nachten gekost. Wat nogal ironisch is voor iets wat alleen in mijn eigen hoofd bestond.
Oh ja, dat mijn vader een labeltje had vooral graag benadrukt door mijn moeder, na zijn dood nog veel harder - alles kwam daardoor. Niet haar schuld (en zo schuift zij vrolijk alle verantwoording van zich af). Dat feit, hoe er daarmee omgegaan wordt/werd, maakte me eerlijk gezegd heel benauwd.
.
Meer sessies dan standaard werden er trouwens ook niet vergoed. En zij kwam maar niet tot de kern vond ik. Alsof ik zelf telkens dingen moest aandragen. (Komt natuurlijk omdat ik ADD heb hahaha)
Waar ik wel smakelijk om moest lachen is dat toen 'Mom' haar labeltje eenmaal had, ze daar ook echt alles aan op hing. Alles. Wat volgens de therapeut ook wel weer slachtoffergedrag was. En onnodig. Ook uit die rol mocht ze stappen.
Dus geef mijn ADD-vermoedens maar aan Maarten. Wat zou het nog toevoegen? Dat ik niet helemaal jofel ben? Dat wordt al van jongs af aan gezegd, dus ook al geen Breaking News. Zo'n etiket mag trouwens alleen door een psychiater worden opgeplakt en dat ben ik zeker niet. Duss..
Bevredigend gevoel als een deadline ruim gehaald is. Voor de aanvraag kwijtschelding van Waterschapsbelastingen was er een verzoek tot aanvullende informatie. Bankafschriften en informatie over de hoogte van de huur en ziektekosten.
Dus prettig dat alles ging zoals het moest (internet lag er bijvoorbeeld niet eruit omdat een aantal gekkies zendmasten in de fik steken) en had geen problemen met hoe ik de afschriften en de rest van de informatie moest uploaden. Belangrijkste is dat het me geen extra stress kost. Nou ja, een klein beetje, om eerlijk te zijn. Ook omdat ik het vergaren van de informatie bewust in stukken opdeelde en iedere keer strak de vinger aan mijn eigen pols hield.
Kreeg ook een uurtje erna de bevestiging binnen dat het ontvangen was, dus helemaal goed. Nu hoop ik dat mijn berekening klopt dat ik dit jaar wel kwijtschelding krijg. Want daarvoor mag je niet teveel 'vermogen' hebben en de rekenmethode werd mij pas bekend toen ik vorig jaar geweigerd werd. Denk je dat je de regels snapt, zijn ze toch weer anders bij ook een overheidsinstelling.
Jammer de bammer als je net in de periode dat je een overzicht moet aanleveren extra geld hebt ontvangen juist omdat je al jaren van een minimum inkomen moet rondkomen en een potje aanboort waar je recht op hebt. Ook mijn bezwaarschrift op de afwijzing werd afgewezen. Dit zijn de regels.
Al eerder schreef ik ook dat het raar is dat er met twee maten wordt gemeten over hoe 'arm' je bent of mag zijn. Want vorig jaar kreeg ik wel kwijtschelding voor de gemeentelijke belastingen.
Daar moet ik ook nog informatie voor aanleveren, maar die is vrijwel dezelfde als voor de Waterschapsbelasting, alleen iets uitgebreider, dus alles staat klaar. En nog even goed doorlezen voordat ik alles upload en zeker weten dat ik de juiste informatie doorstuur. En dan mag ik weer 'vrij spelen'.
Met 1,5 afstand tot iedereen houden dan wel te verstaan. Het nieuwe 'normaal'. Ben erg benieuwd wat we op 21 april te horen krijgen. Maar dat het nog lang niet terug naar normaal is, dat is wel duidelijk.
Heb geen baan, dus kan die ook niet verliezen.
Hoef dus ook niet met het OV naar mijn werk, waardoor ik risico loop mensen met Corona tegen te komen.
Kom uberhaupt weinig mensen tegen, want ook mijn vrijwilligerswerk is tijdelijk gestopt.
Weet goed hoe het is als ik veel thuis ben.
Ik heb tenminste nog een huis en een thuis. Maar geen afbetaald huis, dus geheel niet financieel onafhankelijk.
Zit aan de onderkant van de maatschappij qua aanzien en inkomsten dus lager kan ook al niet.
Zit al in het systeem van onze gemeente, dus ik hoef niet de lange onzekere weg te bewandelen om zaken aan te vragen en akkoord te krijgen. De situatie is al SNAFU.
Heb al een tijd geleden moeten leren om mijn uitgaven aan te passen aan mijn lagere inkomsten. Die iedere ronde nog lager werden. De inkomsten wel te verstaan. Het schrappen en schrapen is al gedaan. En ik voel nog steeds dat waar ik nu ben, niet uit eigen keus is, maar dat ik er wel mee om kan gaan. Het moet wel, maar het scheelt enorm als ik niet iedere dag vervloek en mijn lot me boos en opstandig maakt. Het is zoals het is.
Heb geen partner waarmee ik misschien wel ruzie maak, na 4 weken thuiswerken en op elkaars lip zitten.
Mijn kinderen zijn en wonen zelfstandig, dus geen kind thuis die ik moet lesgeven.
Of kinderen thuis die niet snappen dat ze nu zo'n ander leven hebben door de Intelligente Lockdown.
Zit niet te wachten op een behandeling bij de GGZ die nu niets kan doen vanwege Corona
Wacht ook niet op een behandeling bij een arts of ziekenhuis die door Corona is uitgesteld.
Mocht slapen in een vers opgemaakt bed. Frisse lakens, dekbedhoes en vers gestreken slopen.
Volgens mij heb ik dit onderstaande oude Chinese verhaal al eens eerder geplaatst, maar het helpt mij altijd om alles te bekijken bij hoe de zaken er nu, vandaag, voorstaan. Morgen kan alles weer compleet anders zijn. (Is er misschien wel een doorbraak in de zoektocht naar het hoe en wat van het Corona Covid-19 virus).
Op een dag liepen drie van een boer zijn paarden weg. Zomaar de bergen in. Iedereen in het dorp kwam naar de boer en leefde mee. “Wat erg voor je”, “Wat vervelend” ,”Je zult wel balen”. Maar de boer zei “Ik weet niet of het goed of slecht is dat mijn paarden zijn weggelopen”.
Na een week kwamen de drie paarden weer terug bij de boer en ze hadden zeven wilde paarden meegenomen uit de bergen. De dorpelingen waren erg blij voor de boer en feliciteerden hem met dit geluk. De boer zei “Ik weet niet of het goed of slecht is dat ik nu zeven wilde paarden erbij heb”.
Twee dagen later ging de zoon van de boer de wilde paarden temmen. Toen hij op het derde paard zat, steigerde deze zo wild, dat de zoon van het paard viel en beide benen brak. Weer kwamen de dorpelingen langs om mee te leven met de boer. Ze vonden het vreselijk wat er met zijn zoon was gebeurd. De boer zei “Ik weet niet of het goed of slecht is dat mijn zoon van het paard is gevallen”.
Twee weken later kwam China in oorlog en werden alle jonge mannen opgeroepen om in het leger te komen. Ook in het dorp van de boer kwamen de soldaten langs om de jongens op te halen. Toen ze bij de boer kwamen en zagen dat zijn zoon twee benen had gebroken, lieten ze de zoon thuis bij de boer. De dorpelingen waren weer helemaal blij voor de boer, maar de boer zei alleen “Ik weet niet of het goed of slecht is dat mijn zoon niet in het leger hoeft”.
Daar ben ik tamelijk goed in. Wegdromen. Of mezelf helemaal ergens in verliezen. Wat mijn interesse heeft. En mijn interesse is vrij breed.
Een interessante documentairereeks op Netflix - Keek naar het wonderbaarlijke Tiger King;
Lezen
Luisteren naar een Luisterboek: de Frida Klein serie.
Blogs lezen.
Discussies op Fora volgen;
Breiwerk in elkaar naaien en alle losse eindjes vastmaken (kon ik dat maar eens in het echte leven).
Lezen over hoe je mondkapjes kan maken en nadenken of dat uberhaupt wel handig is. En nog meer lezen daarover.
Krant lezen.
Kranten online lezen via Topics.
Wegdromen bij een Indiana Jones film
Had mijzelf toestemming gegeven om dit alles te mogen, want het was een Feestdag - Tweede Paasdag en aangezien het advies nog steeds is 'Blijf Thuis' was dit geen straf. Niemand gezien, niemand gesproken, alleen me, myself and I. En totaal niet nuttig bezig geweest.
Vandaag weer een 'normale' dag dus wat dingen op de To Do lijst. Concrete zaken; dus op tijd wakker en aan de slag.
Was gisteren trouwens een stuk kouder. Was blij dat ik de afgelopen tijd flink genoten heb van de warme zon en de buitenlucht. In de tuin kan ik ook flink wegdromen. Hoe ik het zou willen hebben.
In het weekend haalde ik de 3 Geraniumplantjes van de logeerkamer, die ik had overgehouden gedurende de winter. Opnieuw in een pot verse aarde gedaan en hopen dat de warmte van de zon ze zou stimuleren om nogmaals te gaan bloeien en uitgroeien. En op tijd wat Pokon.
Gisterenavond zette ik ze - omdat er een veel koudere nacht en dag werd verwacht - toch maar op een beschutte plek in een tuin/rommelkast.
Was trouwens gisteren heerlijk rommelen en niets dringends hoeven doen. Kon wel, maar ik deed het bewust niet. Nu even niet!
Kreeg van mijn broer de link door van het live Youtube concert gisteren, speciaal voor Pasen vanuit de Dome van Milaan. Indrukkend, de leegheid. En zijn stem. En weten hoeveel slachtoffers juist in die streek zijn gevallen.
Naast de verbondenheid van miljoenen kijkers op hetzelfde moment. Vond het wel van humor getuigen om een blinde zanger te laten zingen dat hij eerst blind was maar nu kon zien. Geen Paaswonder gebeurd helaas, want hij bleef blind.
Vond het daarna wel tijd voor een Italiaans - wat de zus van mijn vriendin in Duitsland altijd noemt - verfrissend drankje. Speciaal voor Pasen vond ik. Wie wat bewaart heeft wat.
Daarna verstand op nul en blik op oneindig en genoten van Boer zoekt Vrouw. (Of man in dit geval).
En blij dat ik niet mee hoef te doen met concurreren met andere kandidaten die de boer ook 'even lief' vindt. Allemaal in een kort tijdsbestek moeten besluiten.
En wij dan zeiken over gearrangeerde huwelijken.
Ga zo eens kijken of de Geraniums zich nog senang voelen en blijf verder thuis. Wat zijn jullie plannen?
Toen ik een kind was, was Pasen een belangrijke Feestdag. We gingen uiteraard (want kerkelijk, Protestants) met het gezin allemaal naar de kerk om 10.00 uur en daarvoor moest mijn moeder ervoor zorgen dat iedereen op tijd aanwezig was voor het Paasontbijt, gewassen en netjes aangekleed en dan (met gemor en gezanik) ook nog voor iedereen een gekookt ei bij dat ontbijt. En er stond ook altijd een pak Matzes op tafel. Toen had je alleen nog van die grote. Zo groot als een ontbijtbordje. Oh zo lekker met roomboter en suiker. Matzes was wel echt een Paasding.
En allemaal een plakje van de Paasstol (die met Kerst, Kerststol heette en straks bij Pinksteren Pinksterstol. Allemaal hetzelfde recept, de zakjes poedersuiker liggen apart in de doos erbij), de roomboter moest zacht zijn, zodat wij geen gaten in ons brood smeerden met keiharde boter. De rest van het jaar was het gewoon margarine, altijd van Blue Band. Dat was toen normaal. Margarine was beter dan Roomboter. Vond men.
Vond het altijd leuk om het schaaltje waarin de roomboter zat (later diverse schaaltjes, want groot gezin) te versieren met een heet gemaakt theelepeltje. Dan maakte ik bloemen erop.
En graag allemaal op ons Paasbest naar de kerk, dus ook in Nieuwe kleren. Of gekregen nieuwe kleren vroeger dan. Kan me niet herinneren dat ik met mijn moeder een jurk ging kopen. Die kreeg ik altijd van een ouder (rijk! dat moest er altijd even bijgezegd worden) nichtje en daar moest ik dan altijd heel blij mee zijn. Als kind snapte ik niet waarom; ik wilde net als meisjes op school iets uit de winkel. Wat iedereen had. Zo'n leren rokje met van die knopen aan de voorkant. Of van suede.
Of tante had wat genaaid. Ze kon heel goed naaien, maar had geen smaak voor wat een kind leuk vindt of uberhaupt wat er in de mode was. Maar ja, ik moest dat dan wel dragen, vooral als we op bezoek gingen bij Opa en Oma waar die tante toen nog woonde, zodat ze kon zien dat ik het leuk vond. Niet dus, maar goed in die tijd had je niet zo veel te willen en te zeggen als kind. Wij waren maar snotneuzen en moesten blij zijn met wat we hadden.
Toen ik later zusjes erbij kreeg (Scharrelzusjes zou Daniel Ahrends zeggen) maakte ik jurkjes voor hen. Van lieve bloemetjesstof. Want mijn moeder hield nog steeds niet van naar de stad gaan en wat leuks kopen. En ik vlocht hun mooie lange haar, want daar had mijn moeder ook geen kaas van gegeten. Ik mocht als kind geen lang haar hebben, want zo lastig en - in mijn herinnering - kreeg ik hetzelfde bloempotkapsel als mijn broers. Bij dezelfde kapper. Kort en dus stom (vond ik). Pas toen ik een jaartje of 10 was mocht ik eindelijk mijn haar laten groeien. Meestal los met een staart bovenop met een elastiekje met van die balletjes eromheen.
Nu pas zie ik hoeveel werk mijn moeder had aan het op tijd al die kinderen klaar en gekleed krijgen en dan ook nog allemaal naar de kerk, en uiteraard moest dan ook de vaat nog zijn afgewassen met de hand, en daarna door naar Opa en Oma en in de middag naar de andere Oma en Opa op bezoek. Zo was de hele Pasen al ingedeeld.
Op je Paasbest. Zouden mensen nog begrijpen waar die uitdrukking vandaan komt? Van de eerste Oma en Opa konden wij trouwens altijd nog wel een leuk chocolade Paashaasje of zoiets met een mandje met eieren verwachten. Dat was altijd een fijne verrassing. Och...dat had ik zo graag voor mijn kleinkind willen doen! Of hier in de tuin Paaseieren verstoppen.
Heb vanochtend trouwens een lekker Paas-ontbijtje gemaakt. Ook al ben ik alleen. Vind het belangrijk om toch vast te houden aan deze bijzondere dagen. Dus mijn gele bord, gele mok of kopje, (uit de voorraad) een geel servetje in het ontbijtmandje. Ja...geel is voor mij de kleur die bij Pasen hoort. Van dat ei. Dat Paasei. Symbool voor nieuwe leven natuurlijk.
Had donderdagochtend al vroeg al mijn Paasboodschappen (wat afbakcroissants en een stol (Kerst, Paas of Pinksteren) gehaald, dus blij dat ik nergens meer heen hoef. Mag het ook niet van mijzelf. Er is meer dan genoeg!
Perfect zacht gekookt eitje gemaakt, koffie in zo'n schattig hotelkoffie-potje gedaan en nu realiseer ik me dat ik geen Jus d'orange had ingeschonken, want meestal drink ik dat niet. Nou ja...morgen weer een dag.
Fijn om contact met mijn kinderen te hebben. Ook al is het online. En met wat vrienden. Ook online.
En blij met mijn proefabonnement (wat helaas binnenkort afloopt) op een krant, zodat ik een dikke zaterdagkrant vanochtend buiten kon lezen. Hoe luxe is dat.
Dat mijn zorgen zo gering zijn ook.
Beseffen dat dit voor veel andere families juist nu vandaag op Pasen zo anders gevoeld wordt. Door verlies van geliefden, door het verlies van inkomen, door onzekerheid over de toekomst, in een kleine ruimte thuis moeten werken en tegelijkertijd je kinderen onderwijzen. Je woonplek, waarvan het onzeker is of je die kan blijven betalen nu je geen inkomen meer hebt. Of je misschien heel eenzaam voelen, omdat je niet de technieken beheerst of in huis heb om snel met anderen te communiceren.
Laat ik vooral dankbaar zijn dat ik me daar allemaal geen zorgen over hoef te maken. En snap en weet dat alles zo weer anders eruit kan zien. Ook voor mij.
En stil staan bij wat voor mij de boodschap van Pasen is. Dat het Licht overwint. Altijd.
Misschien ben ik wel een heel simpel mens; ik word nog steeds blij en tevreden als ik een witte was buiten zie wapperen. En aan het eind van de dag (of soms al na een paar uurtjes) die was weer in mijn kast kan en mag opruimen. Dat ik een tuin(tje) heb waarin dat kan, dat ik fit genoeg ben om een was op te hangen en op te ruimen. En dan de bonus van een heerlijke buiten-gedroogde waslucht.
Even niet aan Corona gerelateerde zaken denken (al snap en weet ik maar al te goed - een leeg luchtruim boven me alleen al herinnert me hieraan) en simpelweg blij zijn met de tevredenheid.
Heb natuurlijk wel het soort leven wat nu heel veel lijkt op het pre-Corona tijdperk. Een vrij kleine sociale kring en vrijwel alleen door mijn vrijwilligerswerk kwam ik onder de mensen. Dus het kost mij weinig moeite om me aan te passen en vooral thuis te blijven.
Maar voel nu wel dat ik contact met echte mensen mis. Dat ik mijn kinderen niet even kan zien of omhelzen. Mijn kleindochter knuffelen of aan het lachen maken. Of een vriendin opzoeken. Met Pasen alleen zijn.
Waar ik niet blij van werd was dat iemand in de buurt al dagen aan het tegelen is en dan ook nog die tegels aan het versnijden is met zo'n apparaat waarvan ik eerst dacht dat het een jochie van 16 met zijn brommertje was. Dezelfde geur buiten en heel veel stof dus dan is buiten zitten in de zon even niet zo genieten. Maar gelukkig kunnen we nog bloggen. En had ik de was allang weer van de lijn gehaald voordat hij wakker was en aan de slag ging.
Maar dan harder!! En zonder absaughaube!
Dus dan denk ik maar even eraan dat ik verdraagzamer moet zijn, vooral in deze dagen en wie weet is hij dolblij dat hij eindelijk aan die tegels toekomt.
Op deze Goede Vrijdag is het mogelijk om de Mattheus Passion te beluisteren. Via een CD, via YouTube, zing 'm zelf. Of luister naar The Passion, gisterenavond in een alternatieve versie op tv. Vandaag nog online terug te kijken.
Helaas kunnen we vanwege Corona niet echt samen een concert bijwonen, maar de muziek blijft altijd. Net als de boodschap (vind ik; geloof ik).
Trouwens heel erg bijzonder dat het zulk warm weer is. En het bijna zomers lijkt. Blote voeten, zonder jas in de tuin kunnen zitten. In de middag ergens een barbeque ruiken. Weer mieren zien lopen tussen de tegels. Blij zijn met die ene bijzondere tulp die weer opgekomen is. Kreeg ik ooit van mijn dochter.
Moest wat zaken opsturen in verband met een verzoek tot kwijtschelding van Gemeentelijke Belastingen. Wat grappig is, want mijn inkomen (een van de zaken die ze navragen) komt ook vanuit diezelfde gemeente en vorig jaar ook kwijtschelding ontvangen en sindsdien geen verandering in inkomen noch vermogen.
Maar goed; wat ik voor mijn clienten op mijn vrijwilligerswerk doe, nu maar weer eens voor mijzelf uitgezocht en ik had me al voorgenomen om dit jaar alles digitaal aan te leveren. Want dat scheelt printen, printerinkt en porto-kosten. En een grote enveloppe die ik moet kopen, plus printpapier.
Maar dan moest ik dus nog wel een aantal documenten digitaal maken en als pdf opslaan. Krijg je bij het UWV alles via je portaal digitaal aangeleverd, bij de gemeente geloven ze nog in papier. Nu was ik even vergeten hoe ik ook alweer moest scannen met mijn combi-printer en ik kon online niet zo snel vinden hoe of wat. Dus heb ik mijn timer maar gezet. Zo lang had ik de tijd om het goed uit te zoeken en ook daadwerkelijk vandaag een gedeelte van dat scanwerk te hebben gedaan. Ik had al mapjes gemaakt onder de map 2020, submap Belastingen, submap bijlagen en dan kon ik al die gescande PDF-documenten daarheen schuiven. Het lijkt wel een administratie-kantoor hier! En goed de deadline in de gaten houden.
Verbaasde mijzelf dat ik dat allemaal kon doen, dat het lukte en dat ik, zoals de zaken er nu voor staan, geheel niet hoef te stressen. Wat ik vorige jaren altijd wel deed. Dus dat is al pure winst. Hoe minder stressmomenten des te beter.
Elke dag weer een tijdje eraan werken en tegelijkertijd ook voor de aanvraag van de Waterschapsbelasting, want die vroegen ook om meer informatie, die gedeeltelijk dezelfde is. Dus één keer scannen, twee keer plezier ervan. En dat ik nu alvast een mooie basis heb voor eventueel volgend jaar. Weer wat geleerd in het kader van ervaringsdeskundige.
Hier in de buurt zijn mensen hun tuin aan het verbouwen, nieuwe tegels en dus lekker de hele dag dat gebonk van zo'n hamer op tegels. En de gemeente bedacht dat het ook fijn was om nu ook een stuk betegeling te vervangen. Met van die trilmachines erbij. Dahag vogelgeluiden.
Maar ik mag niet echt klagen vind ik, want dit alles is maar tijdelijk en die tuin is ooit weer klaar. En ik zou willen dat ik dat in mijn tuin kon. Die tegels en de energie had. Voorlopig ben ik al blij als ik de kantjes eraf loop. Van het grasveldje. Blij zijn dat ik een grasveldje heb, want dan kan ik buiten zijn. Is toch echt anders als je in een flat 6 hoog woont en je kinderen les moet geven en ook nog iets van werk hoort te doen. En moet zorgen dat je elkaar de hersens niet inslaat aan het eind van deze periode.
Nee, niets te klagen!
Hoop dat we deze periode - blijf zoveel mogelijk thuis - goed vol blijven houden. Dan lopen de IC's niet extra vol en houdt vooral het zorgpersoneel het uit. Lijkt me zo zwaar voor ze. Dan is een kantoorbaantje een eitje. Een paaseitje zelfs.
En ook nog heel mooi deze week; die volle maan. Die scheen zo helder en leek zo dichtbij door mijn slaapkamerraam dat het wel een spotlicht leek. Ook gezien?
Zo'n goedwillende met zorg geklede dame, immer met een backup van een man of partner die ervoor zorgt dat zij in een groot vrijstaand huis in het dorpje vlakbij de kust kunnen wonen en de ambitie om 'iets' met mensen te doen. Paar uurtjes in de week. Zei haar man ook al.
Zo enig! Oh enig!
Lekker uitzoeken wat mensen in hun kracht zet. Zo'n mooi traject. Geweldig, net als de huishoudster die ondertussen jouw rommel schoonmaakt en de traiteur die iedere avond voor een uiteraard gezonde maaltijd zorgt. En anders brengt de boodschappenservice alles tot in de keuken.
Heerlijk op zoek naar zingeving. Yoga hebben we al gedaan en die sessie op Bali viel toch een beetje tegen, want allemaal jongelui. Alleen al haar taalgebruik doet me met grote vreze vrezen.
Leuk een training geven aan mensen in de bijstand welke kleur jurk ze moeten aandoen als ze onverhoopt uitgenodigd worden voor een gesprek. Om er krachtig uit te zien. Waar je die jurk in Godsnaam dan van moet betalen? Dat één jurk van haar voor jou een maand eten betekent. En dat je die lijn...van die jurk, niet door kan trekken, want voor de rest heb je alleen nog maar broeken die al een jaartje of zes oud zijn. Vier truien voor de winter. Heel krachtig! Tief toch op!
Altijd zie ik in dit soort dames hun ogen het ongeloof als ik meld geen auto te hebben. Geen eigen vervoer? Gut...moet je dan met de bus? Poepoe.
Dat je van een bijstandsuitkering niet echt een auto kan rijden, dat rekensommetje is kennelijk nog nooit gemaakt of beter gezegd heeft zij nooit hoeven maken. Maar ook wat dit inhoudt, van een heel laag inkomen moeten leven. Ik kan er razend om worden, maar kennelijk is dat kwartje echt bij velen niet gevallen. Wat het nou echt betekent om van een minimum rond te moeten komen. Nadenken of je wel 'even' naar je dochter en kleinkind kan reizen. Of naar je moeder. Nu hoef ik helemaal niet te daarover denken, want het mag even niet, maar dat terzijde.
Niet even de stad in en ergens zomaar koffie drinken. (Ja, met je eigen thermosfles in de fietstas, dan kan dat wel). Of lunchen. Of even een boek kopen over een interessant onderwerp. Of fijn even een weekendje weg.
Nee...wij gaan u in uw kracht zetten. Dan komt het echt goed. Als je je vraag maar aan het Universum stelt. Wie vraagt die krijgt.
Groot denken.
Het enige wat groot aan mij is, is mijn kont mevrouw.
Nergens Ervaringsdeskundigentips voor hoe je de tering naar de nering kan zetten in de bijstand. Maar ook hoe je toch ook leuke dingen kan blijven doen. Die niks of weinig kosten. Bezuinigen, verstandig omgaan met je inkomen. En ondertussen niet wanhopen, maar blijven kijken naar de dingen die er echt toe doen. En misschien erover nadenken dat het zo kan zijn dat je niet meer aan een betaalde baan komt. En hoe je dan je tijd toch nog zinnig invult. Maar ook af van het idee dat je alleen meetelt als je betaalde arbeid verricht.
Nee joh....een training! Bij mijn bureau. En daar gaan we u leren te denken als een ondernemer. Wat zegt u...u heeft een eigen bedrijf gehad ooit. Mwoah...Wat zegt u, u trainde zelf mensen..Alle vakjes bij "is deze training nodig" met 'neen' worden ingevuld en dan toch het advies:
Eerst die training doen. Bij mijn bureautje. Wat uw gemeente betaalt. Zo goed voor u. En mijn bureautje. En de keesmanager. Want wij zijn allemaal bezig voor u. Fijn toch! Een win-win situatie!
We schudden een hand, we lezen de krant en alles blijft voor u bij het oude. Maar wij kunnen onze vinkjes weer zetten en onze targets zijn gehaald.
Ik krijg net als Youp van t' Hek opeens zware zweefteven-allergie. Vooral als ik na 4 weken nadat die training zou gaan beginnen en ik zelf maar eens informeerde hoe wat en waarom niet, ik eindelijk een teken van leven van het bureautje krijg. Oh...had u niks van ons gehoord...oh Gottegottegot...heb hier ook zoveel namen staan he. En pffffffff...ik had ook helemaal geen informasie van de Kees-manager over u ontvangen. Dus zat maar te wachten.
Lekker pro-actief mevrouw Zweefteef!
Wat apart zeg mevrouw Zweefteef, dat u geen gegevens van mij had, want ik gaf tijdens dat orienterend gesprekje toch echt mijn gegevens door en zag iemand die noteren.
Alsof een uitkering ontvangen ook betekent dat je een randdebiel bent die als allerlaatste geinformeerd hoeft te worden. Een niks en een nobody. Dan gaan we weer naar rechts en oh nee, nu weer linksom. Foto nu niet rechtsboven in op uw CV, maar nu heurt t links.
Of dat onveilig voor u voelt?? Dat herkent dit soort types geheel niet. Uberhaupt onderaan de Pyramide van Maslov zitten niet.
Maandag, de dag dat ik mijn rondje Bless the House doe. Het geeft houvast en een fijn gevoel als al die taken (voor sommigen taakjes) weer gedaan zijn. Niet versloffen. Want daar ben ik toch wel een beetje beducht voor. Dat alles versloft, verstoft en ik ook zelf afglij in een eenzame grijze oude vrouw zonder kat-bestaan.
Dus nog in bed liggend, bedenken wat ik allemaal wil doen vandaag. Eerst maar poepen, dat lijkt zo gewoon, maar als dat niet zo gaat zoals normaal, is dat ook alweer een dingetje. Eerlijk gezegd ben ik altijd even dankbaar dat die gewone dingen, gewoon normaal verlopen.
Bed afhalen, beddengoed in de wasmachine. Buiten de droogmolen schoonmaken, want de hele winter (welke??) heb ik die niet gebruikt en stond het ding ingeklapt in het gras. En alweer word ik tevreden als ik mijn dekbedhoes en kussenslopen en nog wat kleingoed zie hangen. Buiten. Wapperend in de wind. Kost niks. Ja, wat moeite om het op te hangen, maar geen elektriciteit om te drogen.
Gewone handelingen in een ongewone tijd. Schrok gisteren van het maandelijkse landelijke alarm om 12.00 uur. Klinkt zo misplaatst nu.
Alles is stil, behalve als ik hardop praat. Het voelt als terug in de tijd zijn. De tijd van een overspannen brein, van op mijn tenen lopen om maar niet om te vallen (tsja..ik was eigenlijk al omgevallen), eenvoudige breipatronen niet meer begrijpen, geen Engels meer kunnen verstaan. Bang zijn dat ik compleet bonkers was geworden. En het nooit meer goed zou komen. Niet goed kunnen slapen. Piekeren als een malle.
Gelukkig heb ik wel wat geleerd van die periode. Dat ik wel mag piekeren, maar niet de hele dag lang. En dat goed slapen heel belangrijk is. Goed voor mijzelf zorgen mag. Maar daar heb ik nog steeds lessen in te leren. Want nog steeds vind ik mijzelf niet het allerbelangrijkste, laat staan het leukste mens. Maar dat hoeft ook helemaal niet. Als ik maar begrijp dat ik niet een eenling ben.
Begrijp dat ik onderdeel ben van een boom. De familie-boom of in groter verband getrokken, de mensenboom, met wortels en takken en veel zijtakken. En soms vallen er wat takken af. En groeien er weer wat kleine twijgjes bij. Met in de Lente altijd weer de belofte van een nieuwe start. Hoe zwaar de winter ook was.
Lees ik nog op de valreep dat de Britse premier op de IC is opgenomen. Dat zijn slechte berichten. Wens hem het beste. Net als iedereen die met Covid-19 te maken krijgt.
Och hoe heerlijk. Dat het gisteren zo warm was dat ik geen sokken aandeed, maar gewoon lekker op blote voeten in de tuin kon zitten. Nou ja, in slippers dan wel. Maar voelt zo zomers. Vrij. Blote voeten.
Zo iets simpels; ben blij dat ik daar al tevreden over kan zijn. In deze vreemde stille week.
In de voortuin vindt de Japanse Sierkers dat het wel tijd is om haar roze bloesems aan de wereld te tonen. Ook al weer prachtig. Hoef ik niks voor te doen. Ieder jaar in april - het ene jaar vroeg zoals nu en het andere jaar later, ooit een keer met Koninginnedag - maar altijd indrukwekkend.
Heb dit jaar nog geen enkel paas-eitje op en er gezien de huidige Covid 19 ontwikkelingen ook nog niet echt bij stil gestaan. Dat het ook weer Pasen gaat worden. Wel heb ik een aantal kleine takjes van mijn Japanse Sierkers-boom geknipt om in een vaasje binnen te mogen pronken.
Vorig jaar dacht ik hoe leuk het zou zijn als mijn kleindochter misschien wel samen met mij paaseieren ging schilderen. Dat kan nu niet. Hoop volgend jaar.
Met die blote voeten zag ik ook dat ze hoognodig door de verzorgings-straat mochten. Dus ook maar gedaan. Misschien doe ik nog wel sokken in bed aan met extra creme voor de droge hielen.
Raar toch; maak me druk over droge hielen. First world problems!
Beangstigend hoe 'gezonde' mensen redeneren in dit soort vreemde tijden. Dat het Covid-19 virus alleen Brabantse obese bejaarden treft van ver boven de 80. Daarmee redeneren zij dan ook dat het een 'ver van hun bed show' is. En blijft. Want zij zijn gezond. En jong(er). Survival of the fittest.
Daarnaast nog een discussie of je wel die obese bejaarde moet behandelen. Als hij/zij toch dood gaat. Want te dik. Dus.. En sowieso toch dood na 2 jaar.
En een fijne xenofobe discussie over al die buitenlanders die hier naar toe zijn gehaald om te werken. Die gaan ons natuurlijk besmetten met God weet wat. Lekker he die verse asperges en groenten. Wie zorgen ervoor dat die op ons bordje komen?
Grenzen dicht!
Dan nog een heel onfrisse discussie of die dikzakken nu dan eindelijk eens aan hun dikheid of eigenlijk hun domheid gaan werken. Want ze kosten ons eigenlijk alleen maar geld. Ligt er weer zo'n dikzak in een IC-bed waar eigenlijk mijn dunne moeder had kunnen liggen.
Stoor me verder ook aan een soort van zelfgenoegzaamheid die sommigen in hun verhalen naar voren laten komen. Dat zij heel goed weten dat de mens op de verkeerde weg is (maar zij niet uiteraard) en dat nu echt alles anders gaat worden.
Mijn ex-man zei dan altijd - in zijn buien van zelfgenoegzaamheid - 'Mark it on the wall'. En dan gaf ik hem een potlood.
Waarschijnlijk dat ik daarom niet zo goed tegen die 'I told you so' houding kan. En het achterover geleun in die houding. Zelfgenoegzaamheid, betweters...brrrrr. Grote hekel aan mensen die zo'n levenshouding hebben. Of mensen die mij inpeperen dat zij pas echt weten wat 'lijden' is. Fijn. Haal ik mijn potloodje wel weer erbij.
Zag net een vliegtuigstreep in de blauwe lucht. Een abnormaal uitzicht momenteel. Werd er bijna blij van, want weer wat activiteit.
Zoals veel momenteel niet normaal is. Ben nog steeds niet naar de winkels geweest. Of uberhaupt verder dan de achtertuin. Maar prima en ver genoeg. Eigenlijk verbazingwekkend hoe creatief ik kan zijn met weinig boodschappen in huis. Nou ja, voor mij weinig boodschappen. Als ik de neiging krijg om toch maar wel 'even' te gaan, dan bedenk ik of het echt echt nodig is. En ga ik niet.
Zag trouwens al een paar vlinders, een fel gele en een Citroenvlinder. En nog heel veel andere insecten die allemaal tevoorschijn komen door het warmere weer. Prachtig.
Ga ik nog maar een kop lekkere zondag-koffie maken en genieten van het feit dat ik buiten kan zijn. En niet op 12-hoog met een balkon op het noorden zit.
Genieten in mijn eigen tuin. Met ruim 1,5 afstand. Heel ruim. En me niet gek laten maken door noeste werkers alom. Als ik de hele dag wil niksen (de krant lezen) dan kan dat.
Fijn als er een kanaal is waar je met een glimlach bij kan inslapen.
of deze:
Toch berichten lezen over jonge kinderen, zelfs een baby van 6 weken die het virus heeft en opgenomen moest worden, die doen mij geen goed. Dan denk ik aan mijn eigen kleindochter, die al eerder opgenomen moest worden met benauwdheidsklachten (vorig jaar, toen speelde Covid-19 nog niet hier). Toen er nog ruimte en aandacht was in een ziekenhuis, gewoon om de hoek.
Toch maar wel een beertje voor het keukenraam gezet donderdag. Omdat ik mijn zachte kant ruimte wil geven en kinderen in de buurt graag iets leuks wil laten zien. Misschien wel het kind in mij. Dus staat het beertje wat 34 jaar geleden bij mijn dochter in haar bedje lag voor mijn raam.
Mooi gezongen en een lied van optimisme vond ik ook bij Radio Oranje. En ik hou van de melodie. Het zingen begint vanaf 7.30 als het ietwat teveel gepraat is. Of je slaat het helemaal over en zingt zelf wat. Kan ook.
Hoorde dat mijn zoon bij wat vrienden had geinformeerd of ze nog vuurwerkbrillen en/of mondkapjes thuis hadden liggen en die bij een ziekenhuis afgeleverd, nadat hij had gevraagd of ze daar behoefte aan hadden. Graag! Dan ben ik trots op hoe hij in het leven staat.
Verder gisteren naar een mooie aflevering van Endeavour gekeken op de Belg. Fijne serie.
Nog meer inspiratie voor een haiku? Kom maar door dan. Alles om even uit de Corona-invloedssfeer te komen.
Alle inzenders enorm bedankt! Merk dat mijn schouders zo'n beetje ter hoogte van mijn oren zitten, dus ik wil vandaag perse ontspanning vinden. En dit soort denkwerkjes helpen.
Er ligt nog een stapeltje te strijken slopen. Ook goed. Koelkast is al helemaal uitgesopt. Maar zit nog teveel in mijn hoofd merk ik. En werd vanochtend wakker met een regenbui op mijn ramen en een donkere lucht. Was het toch al later dan ik dacht dus wel redelijk geslapen.
Maar die zwarte hond uitlaten; dat mag hij lekker zelf doen. En dan meteen maar wegblijven.
