Was er van de week een aflevering waar ik wel even recht van overeind ging zitten. Want ergens zei iemand dat ze misschien wel last had van ADD. Omdat ze zo snel afgeleid was, terwijl anderen met gemak een examen konden doen. En halen. Zich konden concentreren en blijven concentreren. Terwijl zij toch niet dom was.
Maar later, toen ze toch hulp zocht bij een therapeut en hij haar vertelde dat zij misschien wel baat had gehad bij haar ADD met haar zeer moeilijke jeugd.
Omdat ze in staat was 'weg te vluchten in haar hoofd. De emoties daardoor niet te hoeven voelen of te ondergaan'. Want 'Mom' was als jong kind weggedaan, in tehuizen gezeten en daarna in 12 pleeggezinnen gewoond. Met negatief effect.
Maar dat wegvluchten vanuit de werkelijkheid in verslavingen of in je hoofd, wegdromen. Vooral bij moeilijke dingen.
In de periode dat ik bij een psycholoog liep, heb ik vaak gedacht en ook zelf online testen gedaan voor ADD. Nooit met haar besproken, want ik vond dat ik al zoveel tijd in beslag nam. Zou 'dat' er ook nog bijkomen en we waren, voor mijn gevoel, nog maar net aan het topje van de IJsberg begonnen.
En jemig...ook DAT nog erbij. Nee nee nee...Ik wilde daar niet aan en ik kon dat ook niet aan. Het heeft me nogal wat slapeloze nachten gekost. Wat nogal ironisch is voor iets wat alleen in mijn eigen hoofd bestond.
Oh ja, dat mijn vader een labeltje had vooral graag benadrukt door mijn moeder, na zijn dood nog veel harder - alles kwam daardoor. Niet haar schuld (en zo schuift zij vrolijk alle verantwoording van zich af). Dat feit, hoe er daarmee omgegaan wordt/werd, maakte me eerlijk gezegd heel benauwd.
.
Meer sessies dan standaard werden er trouwens ook niet vergoed. En zij kwam maar niet tot de kern vond ik. Alsof ik zelf telkens dingen moest aandragen. (Komt natuurlijk omdat ik ADD heb hahaha)
Waar ik wel smakelijk om moest lachen is dat toen 'Mom' haar labeltje eenmaal had, ze daar ook echt alles aan op hing. Alles. Wat volgens de therapeut ook wel weer slachtoffergedrag was. En onnodig. Ook uit die rol mocht ze stappen.
Dus geef mijn ADD-vermoedens maar aan Maarten. Wat zou het nog toevoegen? Dat ik niet helemaal jofel ben? Dat wordt al van jongs af aan gezegd, dus ook al geen Breaking News. Zo'n etiket mag trouwens alleen door een psychiater worden opgeplakt en dat ben ik zeker niet. Duss..
8 opmerkingen:
Wegvluchten in je hoofd kan heerlijk zijn. Het heeft me gered in de maanden,dat ik alleen maar stil op de bank kon liggen.
Ik moet maar eens naar die Mom gaan kijken. Als ik tijd heb, hahaha. Als je het trouwens voor je zelf weet, hoef je toch ook geen officieel label meer. Jij bent slim genoeg voor je eigen diagnose lijkt me. En jofel ben je ook hoor!
soms komen je oplossingen zo maar aanwaaien door anderen :-)
ik vind dat wel gaaf..
als je het nu voor jezelf weet is supertof toch :-)
Het etiket verklaart wel dingen, maar van jezelf weten wat je triggers en valkuilen zijn, helpt altijd.
Haha, ik snap je.
Ik heb aan mijn psych wel bepaalde vermoedens besproken. Autisme, hechtingsstoornis, persoonlijkheidsstoornis.
Maar wat bleek? Ik ben volkomen normaal.
Nu kan ik toch anders, minder kritisch en veroordelend naar mezelf kijken.
Oh, ja - comedyseries (net als kinderboeken trouwens) geven vaak ZO'N goede blik op de dingen!
Ik ben als student eens naar een studentenpsycholoog geweest, zo'n serie van 10 sessies, omdat ik tegen overspannenheid aanliep of gewoon niet verder kon met leren, ontwikkelen, etc. De psycholoog die de intake deed, was een toffe, daar had ik echt een klik mee. En daarna kreeg ik een andere voor de sessies..... Die me bij de vijfde sessie vroeg of ik het wel zag zitten met haar als psycholoog. Nee, natuurlijk, maar ik durfde dat niet te zeggen, want mijn onvermogen voor mezelf op te komen was onderdeel van het probleem waarvoor ik bij de psycholoog zat! Zij droeg ook geen gespreksonderwerpen aan, stuurde helemaal niets, ik moest alles aandragen, en ook dat was een probleem; we hebben wel eens de hele sessie zitten zwijgen. Ik ben daar heel boos over geworden (in stilte uiteraard) en heb me goed ontwikkeld buíten die sessies.
Ja MOM is zo een leuke serie. Dat je van zoveel ellende een comedy serie kan maken en nog later die vriend in de rolstoel. Die vriendinnen zijn ook top. Blijkt dat je echt overal grappen over kan maken zelfs over je eigen leven. En dat kan jij. liefs
Een reactie posten