Op je Paasbest

Toen ik een kind was, was Pasen een belangrijke Feestdag. We gingen uiteraard (want kerkelijk, Protestants) met het gezin allemaal naar de kerk om 10.00 uur en daarvoor moest mijn moeder ervoor zorgen dat iedereen op tijd aanwezig was voor het Paasontbijt, gewassen en netjes aangekleed en dan (met gemor en gezanik) ook nog voor iedereen een gekookt ei bij dat ontbijt. En er stond ook altijd een pak Matzes op tafel. Toen had je alleen nog van die grote. Zo groot als een ontbijtbordje. Oh zo lekker met roomboter en suiker. Matzes was wel echt een Paasding.

En allemaal een plakje van de Paasstol (die met Kerst, Kerststol heette en straks bij Pinksteren Pinksterstol. Allemaal hetzelfde recept, de zakjes poedersuiker liggen apart in de doos erbij), de roomboter moest zacht zijn, zodat wij geen gaten in ons brood smeerden met keiharde boter. De rest van het jaar was het gewoon margarine, altijd van Blue Band. Dat was toen normaal. Margarine was beter dan Roomboter. Vond men.
Vond het altijd leuk om het schaaltje waarin de roomboter zat (later diverse schaaltjes, want groot gezin) te versieren met een heet gemaakt theelepeltje. Dan maakte ik bloemen erop.

En graag allemaal op ons Paasbest naar de kerk, dus ook in Nieuwe kleren. Of gekregen nieuwe kleren vroeger dan. Kan me niet herinneren dat ik met mijn moeder een jurk ging kopen. Die kreeg ik altijd van een ouder (rijk! dat moest er altijd even bijgezegd worden) nichtje en daar moest ik dan altijd heel blij mee zijn. Als kind snapte ik niet waarom; ik wilde net als meisjes op school iets uit de winkel. Wat iedereen had. Zo'n leren rokje met van die knopen aan de voorkant. Of van suede.

Of  tante had wat genaaid. Ze kon heel goed naaien, maar had geen smaak voor wat een kind leuk vindt of uberhaupt wat er in de mode was. Maar ja, ik moest dat dan wel dragen, vooral als we op bezoek gingen bij Opa en Oma waar die tante toen nog woonde, zodat ze kon zien dat ik het leuk vond. Niet dus, maar goed in die tijd had je niet zo veel te willen en te zeggen als kind. Wij waren maar snotneuzen en moesten blij zijn met wat we hadden.

Toen ik later zusjes erbij kreeg (Scharrelzusjes zou Daniel Ahrends zeggen) maakte ik jurkjes voor hen. Van lieve bloemetjesstof. Want mijn moeder hield nog steeds niet van naar de stad gaan en wat leuks kopen. En ik vlocht hun mooie lange haar, want daar had mijn moeder ook geen kaas van gegeten. Ik mocht als kind geen lang haar hebben, want zo lastig en - in mijn herinnering - kreeg ik hetzelfde bloempotkapsel als mijn broers. Bij dezelfde kapper. Kort en dus stom (vond ik). Pas toen ik een jaartje of 10 was mocht ik eindelijk mijn haar laten groeien. Meestal los met een staart bovenop met een elastiekje met van die balletjes eromheen.

Nu pas zie ik hoeveel werk mijn moeder had aan het op tijd al die kinderen klaar en gekleed krijgen en dan ook nog allemaal naar de kerk, en uiteraard moest dan ook de vaat nog zijn afgewassen met de hand,  en daarna door naar Opa en Oma en in de middag naar de andere Oma en Opa op bezoek. Zo was de hele Pasen al ingedeeld.

Op je Paasbest. Zouden mensen nog begrijpen waar die uitdrukking vandaan komt? Van de eerste Oma en Opa konden wij trouwens altijd nog wel een leuk chocolade Paashaasje of zoiets met een mandje met eieren verwachten. Dat was altijd een fijne verrassing. Och...dat had ik zo graag voor mijn kleinkind willen doen! Of hier in de tuin Paaseieren verstoppen.

Heb vanochtend trouwens een lekker Paas-ontbijtje gemaakt. Ook al ben ik alleen. Vind het belangrijk om toch vast te houden aan deze bijzondere dagen. Dus mijn gele bord, gele mok of kopje, (uit de voorraad) een geel servetje in het ontbijtmandje. Ja...geel is voor mij de kleur die bij Pasen hoort. Van dat ei. Dat Paasei. Symbool voor nieuwe leven natuurlijk.

Had donderdagochtend al vroeg al mijn Paasboodschappen (wat afbakcroissants en een stol (Kerst, Paas of Pinksteren) gehaald, dus blij dat ik nergens meer heen hoef. Mag het ook niet van mijzelf. Er is meer dan genoeg!
Perfect zacht gekookt eitje gemaakt, koffie in zo'n schattig hotelkoffie-potje gedaan en nu realiseer ik me dat ik geen Jus d'orange had ingeschonken, want meestal drink ik dat niet. Nou ja...morgen weer een dag.

Fijn om contact met mijn kinderen te hebben. Ook al is het online. En met wat vrienden. Ook online.

En blij met mijn proefabonnement (wat helaas binnenkort afloopt) op een krant, zodat ik een dikke zaterdagkrant vanochtend buiten kon lezen. Hoe luxe is dat.

Dat mijn zorgen zo gering zijn ook.

Beseffen dat dit voor veel andere families juist nu vandaag op Pasen zo anders gevoeld wordt. Door verlies van geliefden, door het verlies van inkomen, door onzekerheid over de toekomst, in een kleine ruimte thuis moeten werken en tegelijkertijd je kinderen onderwijzen. Je woonplek, waarvan het onzeker is of je die kan blijven betalen nu je geen inkomen meer hebt. Of je misschien heel eenzaam voelen, omdat je niet de technieken beheerst of in huis heb om snel met anderen te communiceren.

Laat ik vooral dankbaar zijn dat ik me daar allemaal geen zorgen over hoef te maken. En snap en weet dat alles zo weer anders eruit kan zien. Ook voor mij.

En stil staan bij wat voor mij de boodschap van Pasen is. Dat het Licht overwint. Altijd.