Het zelfgenoegzame daftige dames-virus

Zo'n goedwillende met zorg geklede dame, immer met een backup van een man of partner die ervoor zorgt dat zij in een groot vrijstaand huis in het dorpje vlakbij de kust kunnen wonen en de ambitie om 'iets' met mensen te doen. Paar uurtjes in de week. Zei haar man ook al.

Zo enig! Oh enig!

Lekker uitzoeken wat mensen in hun kracht zet. Zo'n mooi traject. Geweldig, net als de huishoudster die ondertussen jouw rommel schoonmaakt en de traiteur die iedere avond voor een uiteraard gezonde maaltijd zorgt. En anders brengt de boodschappenservice alles tot in de keuken.

Heerlijk op zoek naar zingeving. Yoga hebben we al gedaan en die sessie op Bali viel toch een beetje tegen, want allemaal jongelui. Alleen al haar taalgebruik doet me met grote vreze vrezen.

Leuk een training geven aan mensen in de bijstand welke kleur jurk ze moeten aandoen als ze onverhoopt uitgenodigd worden voor een gesprek. Om er krachtig uit te zien. Waar je die jurk in Godsnaam dan van moet betalen? Dat één jurk van haar voor jou een maand eten betekent. En dat je die lijn...van die jurk, niet door kan trekken, want voor de rest heb je alleen nog maar broeken die al een jaartje of zes oud zijn. Vier truien voor de winter. Heel krachtig! Tief toch op!

Altijd zie ik in dit soort dames hun ogen het ongeloof als ik meld geen auto te hebben. Geen eigen vervoer? Gut...moet je dan met de bus? Poepoe.

Dat je van een bijstandsuitkering niet echt een auto kan rijden, dat rekensommetje is kennelijk nog nooit gemaakt of beter gezegd heeft zij nooit hoeven maken. Maar ook wat dit inhoudt, van een heel laag inkomen moeten leven. Ik kan er razend om worden, maar kennelijk is dat kwartje echt bij velen niet gevallen. Wat het nou echt betekent om van een minimum rond te moeten komen. Nadenken of je wel 'even' naar je dochter en kleinkind kan reizen. Of naar je moeder. Nu hoef ik helemaal niet te daarover denken, want het mag even niet, maar dat terzijde.

Niet even de stad in en ergens zomaar koffie drinken. (Ja, met je eigen thermosfles in de fietstas, dan kan dat wel). Of lunchen. Of even een boek kopen over een interessant onderwerp. Of fijn even een weekendje weg.

Nee...wij gaan u in uw kracht zetten. Dan komt het echt goed. Als je je vraag maar aan het Universum stelt. Wie vraagt die krijgt.
Groot denken.
Het enige wat groot aan mij is, is mijn kont mevrouw.

Nergens Ervaringsdeskundigentips voor hoe je de tering naar de nering kan zetten in de bijstand. Maar ook hoe je toch ook leuke dingen kan blijven doen. Die niks of weinig kosten. Bezuinigen, verstandig omgaan met je inkomen. En ondertussen niet wanhopen, maar blijven kijken naar de dingen die er echt toe doen. En misschien erover nadenken dat het zo kan zijn dat je niet meer aan een betaalde baan komt. En hoe je dan je tijd toch nog zinnig invult. Maar ook af van het idee dat je alleen meetelt als je betaalde arbeid verricht.

Nee joh....een training! Bij mijn bureau. En daar gaan we u leren te denken als een ondernemer. Wat zegt u...u heeft een eigen bedrijf gehad ooit. Mwoah...Wat zegt u, u trainde zelf mensen..Alle vakjes bij "is deze training nodig" met 'neen' worden ingevuld en dan toch het advies:

Eerst die training doen. Bij mijn bureautje. Wat uw gemeente betaalt. Zo goed voor u. En mijn bureautje. En de keesmanager. Want wij zijn allemaal bezig voor u. Fijn toch! Een win-win situatie!

We schudden een hand, we lezen de krant en alles blijft voor u bij het oude. Maar wij kunnen onze vinkjes weer zetten en onze targets zijn gehaald.

Ik krijg net als Youp van t' Hek opeens zware zweefteven-allergie. Vooral als ik na 4 weken nadat die training zou gaan beginnen en ik zelf maar eens informeerde hoe wat en waarom niet, ik eindelijk een teken van leven van het bureautje krijg. Oh...had u niks van ons gehoord...oh Gottegottegot...heb hier ook zoveel namen staan he. En pffffffff...ik had ook helemaal geen informasie van de Kees-manager over u ontvangen. Dus zat maar te wachten.

Lekker pro-actief mevrouw Zweefteef!

Wat apart zeg mevrouw Zweefteef, dat u geen gegevens van mij had, want ik gaf tijdens dat orienterend gesprekje toch echt mijn gegevens door en zag iemand die noteren.

Alsof een uitkering ontvangen ook betekent dat je een randdebiel bent die als allerlaatste geinformeerd hoeft te worden. Een niks en een nobody. Dan gaan we weer naar rechts en oh nee, nu weer linksom. Foto nu niet rechtsboven in op uw CV, maar nu heurt t links.

Of dat onveilig voor u voelt?? Dat herkent dit soort types geheel niet. Uberhaupt onderaan de Pyramide van Maslov zitten niet.