Bofbips

Eigenlijk ben ik een enorme bofkont.

Heb geen baan, dus kan die ook niet verliezen.
Hoef dus ook niet met het OV naar mijn werk, waardoor ik risico loop mensen met Corona tegen te komen.
Kom uberhaupt weinig mensen tegen, want ook mijn vrijwilligerswerk is tijdelijk gestopt.
Weet goed hoe het is als ik veel thuis ben.
Ik heb tenminste nog een huis en een thuis. Maar geen afbetaald huis, dus geheel niet financieel onafhankelijk.
Zit aan de onderkant van de maatschappij qua aanzien en inkomsten dus lager kan ook al niet.
Zit al in het systeem van onze gemeente, dus ik hoef niet de lange onzekere weg te bewandelen om zaken aan te vragen en akkoord te krijgen. De situatie is al SNAFU.
Heb al een tijd geleden moeten leren om mijn uitgaven aan te passen aan mijn lagere inkomsten. Die iedere ronde nog lager werden. De inkomsten wel te verstaan. Het schrappen en schrapen is al gedaan. En ik voel nog steeds dat waar ik nu ben, niet uit eigen keus is, maar dat ik er wel mee om kan gaan. Het moet wel, maar het scheelt enorm als ik niet iedere dag vervloek en mijn lot me boos en opstandig maakt. Het is zoals het is.
Heb geen partner waarmee ik misschien wel ruzie maak, na 4 weken thuiswerken en op elkaars lip zitten.
Mijn kinderen zijn en wonen zelfstandig, dus geen kind thuis die ik moet lesgeven.
Of kinderen thuis die niet snappen dat ze nu zo'n ander leven hebben door de Intelligente Lockdown.
Zit niet te wachten op een behandeling bij de GGZ die nu niets kan doen vanwege Corona
Wacht ook niet op een behandeling bij een arts of ziekenhuis die door Corona is uitgesteld.
Mocht slapen in een vers opgemaakt bed. Frisse lakens, dekbedhoes en vers gestreken slopen.


Volgens mij heb ik dit onderstaande oude Chinese verhaal al eens eerder geplaatst, maar het helpt mij altijd om alles te bekijken bij hoe de zaken er nu, vandaag, voorstaan. Morgen kan alles weer compleet anders zijn. (Is er misschien wel een doorbraak in de zoektocht naar het hoe en wat van het Corona Covid-19 virus).

Afbeelding van ErikaWittlieb via Pixabay 

Op een dag liepen drie van een boer zijn paarden weg. Zomaar de bergen in. Iedereen in het dorp kwam naar de boer en leefde mee. “Wat erg voor je”, “Wat vervelend” ,”Je zult wel balen”. Maar de boer zei “Ik weet niet of het goed of slecht is dat mijn paarden zijn weggelopen”. 

Na een week kwamen de drie paarden weer terug bij de boer en ze hadden zeven wilde paarden meegenomen uit de bergen. De dorpelingen waren erg blij voor de boer en feliciteerden hem met dit geluk. De boer zei “Ik weet niet of het goed of slecht is dat ik nu zeven wilde paarden erbij heb”. 

Twee dagen later ging de zoon van de boer de wilde paarden temmen. Toen hij op het derde paard zat, steigerde deze zo wild, dat de zoon van het paard viel en beide benen brak. Weer kwamen de dorpelingen langs om mee te leven met de boer. Ze vonden het vreselijk wat er met zijn zoon was gebeurd. De boer zei “Ik weet niet of het goed of slecht is dat mijn zoon van het paard is gevallen”. 

Twee weken later kwam China in oorlog en werden alle jonge mannen opgeroepen om in het leger te komen. Ook in het dorp van de boer kwamen de soldaten langs om de jongens op te halen. Toen ze bij de boer kwamen en zagen dat zijn zoon twee benen had gebroken, lieten ze de zoon thuis bij de boer. De dorpelingen waren weer helemaal blij voor de boer, maar de boer zei alleen “Ik weet niet of het goed of slecht is dat mijn zoon niet in het leger hoeft”.