Bonkers

Maandag, de dag dat ik mijn rondje Bless the House doe. Het geeft houvast en een fijn gevoel als al die taken (voor sommigen taakjes) weer gedaan zijn.  Niet versloffen. Want daar ben ik toch wel een beetje beducht voor. Dat alles versloft, verstoft en ik ook zelf afglij in een eenzame grijze oude vrouw zonder kat-bestaan.

Dus nog in bed liggend, bedenken wat ik allemaal wil doen vandaag. Eerst maar poepen, dat lijkt zo gewoon, maar als dat niet zo gaat zoals normaal, is dat ook alweer een dingetje. Eerlijk gezegd ben ik altijd even dankbaar dat die gewone dingen, gewoon normaal verlopen.

Bed afhalen, beddengoed in de wasmachine. Buiten de droogmolen schoonmaken, want de hele winter (welke??) heb ik die niet gebruikt en stond het ding ingeklapt in het gras. En alweer word ik tevreden als ik mijn dekbedhoes en kussenslopen en nog wat kleingoed zie hangen. Buiten. Wapperend in de wind. Kost niks. Ja, wat moeite om het op te hangen, maar geen elektriciteit om te drogen.

Gewone handelingen in een ongewone tijd. Schrok gisteren van het maandelijkse landelijke alarm om 12.00 uur. Klinkt zo misplaatst nu.

Alles is stil, behalve als ik hardop praat. Het voelt als terug in de tijd zijn. De tijd van een overspannen brein, van op mijn tenen lopen om maar niet om te vallen (tsja..ik was eigenlijk al omgevallen), eenvoudige breipatronen niet meer begrijpen, geen Engels meer kunnen verstaan. Bang zijn dat ik compleet bonkers was geworden. En het nooit meer goed zou komen. Niet goed kunnen slapen. Piekeren als een malle.

Gelukkig heb ik wel wat geleerd van die periode. Dat ik wel mag piekeren, maar niet de hele dag lang. En dat goed slapen heel belangrijk is. Goed voor mijzelf zorgen mag. Maar daar heb ik nog steeds lessen in te leren. Want nog steeds vind ik mijzelf niet het allerbelangrijkste, laat staan het leukste mens. Maar dat hoeft ook helemaal niet. Als ik maar begrijp dat ik niet een eenling ben.

Begrijp dat ik onderdeel ben van een boom. De familie-boom of in groter verband getrokken, de mensenboom, met wortels en takken en veel zijtakken. En soms vallen er wat takken af. En groeien er weer wat kleine twijgjes bij. Met in de Lente altijd weer de belofte van een nieuwe start. Hoe zwaar de winter ook was.

Afbeelding van Mona El Falaky via Pixabay

Lees ik nog op de valreep dat de Britse premier op de IC is opgenomen. Dat zijn slechte berichten. Wens hem het beste. Net als iedereen die met Covid-19 te maken krijgt.