Nog niets veranderd in C all Center land. Waar ik inderdaad ook ervoor moest zorgen dat mijn computer opgestart was, alle systemen up en running waren, maar mijn werkuren pas telden op het moment dat ik belde.
Dat je daarvoor dus al een tijdje aanwezig moest zijn onbetaald. Tsja....dat hoorde er gewoon bij. En ben je niet even blij daarmee....dan is daar het gat van de deur. Voor jou tien anderen. Wat zeg ik...honderden!!
Weet bijna zeker dat die oude werkgever ook zijn graantjes meepikt van deze Corona-pandemie. En zijn wagenpark weer lekker kan vergroten. Over de rug van werkzoekenden die weinig andere opties nog hebben. Zo wordt het ook gebracht in werkzoekendenland: als je niks kan (vinden), is er altijd nog het C allcenter.
Op BBC First is was een paar maanden terug op zondagavond (en andere avonden in de herhaling) Jonathan Creek te zien.
Keek dit vroeger al, toen de actrice Carolyn Quentin nog zijn partner speelde, altijd op de Beeb. En nu die nieuwe serie met dezelfde smakelijke hoofdrolspeler, Alan Davies. Ook altijd fijn in QI te bekijken een kennisquiz die ook al jaren draait op de BBC.
De muziek die bij deze serie hoort is een klassieker.
Grappig genoeg is dat thema ook te horen op Netflix bij Ratched. Zo komt alles weer bij elkaar. Want die oorspronkelijke vriendin van Jonathan - Maddy - , die speelde ook in de serie Men Behaving Badly, met Martin Clunes.
Eigenlijk mijn tv-wereld uit de jaren 90 terug kijkend. Jong, gescheiden en 2 kinderen en een drukke baan in een internationaal opererend IT bedrijf.
En nu zag ik dat deze oude serie van de week (woensdag sorry, donderdag om 21.00 uur) weer terugkomt! Yeah...
Lekker een stuk gefietst. Omdat het moest. Hahah...nou ja, moest. Ik bood zelf aan om voor mijn werk wat op te halen omdat ik toch in de buurt woon en waarom moeilijk doen als het zo ook kan. Gelukkig heb ik fietstassen op de dienstfiets. En was het droog weer.
En even lekker de hort op. Was al heel lang niet meer verder dan mijn eigen mini-wijk geweest. Voorzichtig en ook een kwestie van geen zin hebben in gedoe.
Maar fijn dus. Even iets anders zien. Andere route terug genomen. Nog meer andere zaken zien. Zo lijkt het bijna alsof ik een zeer interessant leven heb. Een zakelijk uitje.
Was gedaan. Even een klein boodschapje in het winkelcentrum (zie hieronder) en bij de andere supermarkt kocht ik een bosje tulpen. Die had ik wel verdiend vond ik en met een diepte-investering van wel € 3,-- haalde ik nog meer lente in huis. En iets waar ik naar kan kijken en blij van word. Goed voor de stemming!
In de zon in de tuin een stuk gelezen, zalig met een zonne(lees)bril op. En ook weer verder gewerkt aan tuinklussen. Voornamelijk snoeien. Zonder jas in februari buiten kunnen zijn.
En een paar bruine bananen riepen mij vanaf de fruitschaal om wat met ze te doen - behalve weggooien - dus bedacht daar een bananenbrood mee te maken naar een recept van Miljuschka en een beetje van mijzelf. Alleen had ik geen cakevorm meer en alle vormen die ik wel had waren echt te groot, dus bij de supermarkt gekeken naar een langwerpige cakevorm waar ik een week geleden nog mee in mijn handen stond en dacht...ach..doe maar niet. Had ooit wel een vorm, maar die was roestig en niet zo smakelijk meer om in te bakken.
Natuurlijk was die vorm nu weg. Dus haalde een vierkante vorm. Ook grappig. Wil iemand een blok bananenbrood? (In het Engels klinkt het grappiger trouwens). Right.
Blij met jullie opmerkingen bij mijn blog van gisteren. Had ik even nodig; wat goede opbouwende kritiek. Dank!
Als ik weet dat er zaken zijn waar ik onrustig door ben, of onzeker in ieder geval triggert het iets, dan merk ik dat aan mijn slaappatroon. (En aan de neiging om te willen snaaien). Ben heel blij dat ik meestal weer goed doorslaap. En met de wekker wakker wordt. Maar die nachten waarin het malen toch gewoon doorgaat, dan dus midden in de nacht (uurtje of drie) wakker en dan moet ik mijzelf toch weer proberen in de relaxstand te krijgen.
Fijn voor mij is dan een luisterboek. Dat kan je instellen op hoelang dit 'aan' blijft, zodat ik niet in de ochtend wakker word bij hoofdstuk laatste. En dan hoop ik dat ik voor die ingestelde tijd toch weer indommel.
Wat lastig is, is dat er niemand is die even naar me kan luisteren op dat moment. En dan zegt dat ik me druk maak om niks. Of gewoon een arm om me heen doet en me kalmeert. Nou laat dat laatste maar zitten; die optie is onbekend. Dus moet ik alle middelen inzetten die ik ken om mijzelf weer rustig te krijgen. Want stress maakt meer kapot dan je lief is. Slecht voor mijn lijf en vooral mijn hoofd.
Dus lekker warm douchen. Genieten van de geur van doucheschuim. Welbewust. Niet bang worden door de economische aller slechtste cijfers in mijn regio en snappen dat dit het gevolg is van het dichtgooien van veel sectoren. Zal mijn gemeente daarom gaan bezuinigen op de dienst die mijn bedrijf levert? Dat denk ik niet, want wettelijk verplicht, maar er zullen zeker bezuinigingen komen. Of lastenverzwaringen.
Het zijn gewoon onzekere tijden en baanzekerheid is er niet. Nog steeds niet. Kon ik maar wat meer bij de dag leven en niet teveel vooruit denken.
En door een simpele opmerking ("ja, wat doe jij eigenlijk de hele dag?") van iemand die niet eens mijn leidinggevende is, me onzeker voelen. Of mijn inzet wel gezien wordt. (Moeilijk als ik de hele dag thuis werk). De kwaliteiten die ik toevoeg. Dat ik niet in de positie ben om daar wat van te zeggen. Dat de manier van vragen niet fijn overkomt op mij. Bang dat ik straks toch weer zonder baan kom te zitten.
Daarvoor ben ik iets teveel murw geslagen de laatste werkjaren denk ik. Weg met jou! Jij die de vinger op de zere plek durft te leggen en niet wegkijkt. Of kritiek hebt op de directie voor een antisemitische opmerking. Weg met jou! En de ervaring ook dat er niemand van het personeel is die me steunt. Allemaal bange schijterds. Dat doet wat met me kennelijk. Dat er helemaal alleen voorstaan. Telkens weer.
Alle zeilen bijzetten dus om die stemming ver achter mij te laten. Bovendien krijg ik wel van mijn direct leidinggevende complimenten. Dat ze zo blij met me is. Dus daar gaat het om tenslotte. Dat ik wat ik doen moet, goed doe.
Laat het malen maar aan die grote windmolens over vandaag. Het heeft geen enkele zin en levert mij niets op. Misschien eerst maar een grote hoeveelheid koffie.
Na werktijd besloot ik nog een extra ommetje te maken want het zakje met oude batterijen wilde ik mijn huis uitwerken. Oude batterijen die uit de diverse opslagdozen van mijn zoon kwamen.
Bij het winkelcentrum staat een soort portaal waar je diverse soorten klein afval in kwijt kan. Batterijen, maar ook een vak voor oude telefoons, lampen etc. Goed geregeld.
Oeps...dat hele ding is weggehaald. Niets van gemerkt. Of misschien doe ik te weinig boodschappen en kom daar niet dagelijks meer. Een rondje om het winkelcentrum gaf ook niet een andere plek aan. Spoorloos verdwenen.
Waar ik nu met mijn batterijen terecht kan? En oude ledlamp of spaarlamp?
De website geeft geen uitsluitsel. Dus maar even een mailtje gestuurd.
Wel goed voor mijn eigen batterij dat extra rondje.
Zo blij met een tuin. Dat ik daardoor 'de natuur' kan ervaren op momenten dat ik daar behoefte aan heb en op een manier hoe ik het graag wil. Dat ik dus niet me door een meute hoef heen te worstelen. Of het vervelend vind dat iedereen naar dat bijzondere plekje is gekomen. Mijn plekje! Haha...dus niet. De natuur is openbaar. Meestal.
Heb geen eigen auto dus kan niet naar een rustige plek toerijden. Maar dit - de tuin - kan wel.
Zag een moedige krokus, sneeuwklokjes en de maagdenpalm bloeit met paarse bloemetjes. Hoorde van mijn zoon hoe mooi hij een Magnolia vindt. Wat leuk! Ik ook, maar tot op heden is het me niet gelukt die in de tuin te laten groeien. Het was de tijd nog niet denk ik. Komt nog wel een keer. Of niet. Ook goed.
De roos flink gesnoeid. Ik weet dat deze roos juist door flink te snoeien straks weer mooie takken maakt, met rozen. Veel meer dan voorheen. En de clematis ook gesnoeid. Ook geleerd dat hij dan pas weer goed gaat groeien. En bloeien.
En wat een mooie preek op de zondag:
Een lekker schoon bed en ik ben er weer klaar voor. Simpele genoegens, geen wilde plannen, exotische ontmoetingen of zoiets. Maar blij met een beetje spierpijn door in de tuin bezig te zijn, in de zon een kop koffie kunnen drinken en dankbaar zijn dat dit kan.
Na braaf op zaterdagochtend nogal vroeg de boodschappen te hebben gedaan, ging de zon echt schijnen. En dan lijkt de wereld direct anders. Sowieso lijken de ramen enorm smerig. Opeens. Combinatie van lage zon en alle gesmolten sneeuw natuurlijk. Sneeuw! Vorige week nog.. En koud dus daardoor.
Maar die komen nog wel die ramen. Eerst een stoel buiten zetten, gezicht insmeren en genieten van de zon. Natuurlijk ook kijken wat er in de tuin 'moet'.
Oh nee...verkeerd taalgebruik. Mag!
Beetje rommelen in de tuin, de grasjes tussen de tegels uitpeuteren en de ontkiemde plantjes. Het gras is lang, maar dat gaat ook wel weer goed komen.
Tussendoor de ramen en vensterbank even schoongemaakt. Lekker werkje, want je hebt direct eer van je werk. En schoonmaken werkt op meerdere vlakken positief door.
Mijn zoon kwam langs om eindelijk na honderd jaar zijn spullen die hier nog opgeslagen stonden in verhuisdozen, eens uit te pluizen. Hij zei al dat hij verwacht dat er veel direct weg kan. Dus een flink aantal dozen en zakken voor de Kringloop, een aantal voor oud papier en 1 doosje met zaken die hij mee naar huis nam.
Zijn vriendin kwam ook nog langs en ontzettend gezellig. Mensen in huis. Lieve mensen ook nog eens.
Mooi te horen hoe mijn zoon een goede (half)broer wil zijn voor de tweede leg van mijn ex. Vooral voor keuzes die met schooladvies en opties te maken hebben. En hoe kan hij zijn broertje voorbereiden op moeilijke keuzes die hij moet maken omtrent foute vrienden of gezelschap.
Trots op mijn zoon, hoe hij zich ook sociaal ontwikkeld heeft tot een goed mens. Die niet alleen praat, maar ook doet. Mijn dochter idem. Het hart op de juiste plek.
Had mijn groenten al gesneden en schoongemaakt om ze daarna te kunnen wokken, maar bedacht dat ik nog niet eens even een ommetje had gemaakt. Maar ik WIL helemaal geen ommetje. Stom. Doelloos lopen. Nee...GAAAN! Nu.
Toen bedacht ik dat ik ondertussen, zoals veel van mijn lezers al eerder aanraden, naar een podcast of muziekje kon luisteren. Al lopende.
Dus deed de oortjes van mijn zakelijke telefoon in mijn eigen telefoon (de oortjes die ik heb zijn nogal waardeloos en verlies ik telkens), schoenen aan, jas aan en gaaaaaaaan. Oh ja..eerst Podcast opzoeken om te beluisteren. De Krokante Leesmap dit keer.
Verloor ook deze oortjes tientallen malen en bedacht dan dat die draadloze oortjes echt niets voor mij zouden zijn. Uit je oor is direct kwijt. Of met Ductape vastplakken. Zo dwalen mijn gedachten alweer lekker af, maar Marcel en zijn clubje was aardig op dreef.
Zo hoorde ik dat Noortje van de Krokante Leesmap was afgewezen om een luisterboek in te spreken voor blinden en toen reageerde iemand in de uitzending, dat hij haar wel zag zitten als luisterstem. En zo kwamen ze op Vincent Bijlo, de Nationale Blinde zeg maar en die vond hij helemaal niets. Hij buit zijn handicap teveel uit. Vrijwel alle blinden zagen dat zo. Hij was ook blind.
Lekker droogkloterig allemaal en voor ik het wist stond ik voor de voordeur en kon het weekend beginnen.
Het zal vast nog wel een aantal keren in de herhaling gaan, maar op woensdagavond zag ik de eerste aflevering van een korte miniserie van vier over de impact van de vergiftiging op de Russische vader en dochter Skripal in een rustig Brits plaatsje.
Waar gebeurd en nog niet eens zo lang geleden, in 2018. Maar wat hebben de Russen toch met vergiftigen?
Bijna alle sneeuw is ontdooid en weg en daarmee onthuld het ook weer wat eronder lag. In mijn geval, op mijn stoepje, midden op die stoep een dikke hondendrol (laat ik maar aannemen dat het van een hond was). Baasje had denk ik geen zin om dat op te ruimen.
Hoorde dat al van mijn broer in het hoge noorden. Dat daar in het voorjaar ook alle bevroren hondendrollen weer te voorschijn komen van onder de dikke laag sneeuw en ijs.
Pakte na mijn ommetje mijn sneeuwschuiver, een ouderwets ijzeren loeizwaar ding, maar wel met een lekker glad oppervlakte en schepte het geheel in de goot. Klaar!
Dan kunnen voetgangers in ieder geval weer normaal mijn huis passeren, zonder in een drol te stappen.
Dit was dan ook direct het hoogtepunt van mijn dag, want veel andere spannende zaken gebeuren er niet.
Las dat de Deen zich te koop heeft gezet en verkocht is aan diverse andere grootgrutters. Jammer. Vond het een fijne supermarkt met een iets ander assortiment dan de Albert Heijn, die een van de overnemers is. Neem aan dat er hier geen twee dezelfde supermarkten in ons winkelcentrum komen, dus dan is de keus of de Dekamarkt of de Vomar. Of ze verhuren het pand aan een andere winkelier dat kan ook natuurlijk.
Dus gisteren na werktijd naar de supermarkt (moest daar sowieso nog even zijn en ook in het kader van een ommetje moest ik nog naar buiten) en er hing een soort van mistroostige sfeer onder het personeel.
Lekker in deze onzekere tijden dat je dan misschien ook nog wel je baan kwijtraakt.
Veel gehoord via mijn werk. Dat mensen doordat ze (door Corona) hun inkomen kwijt raakten of wachten op het akkoord van een uitkering een beetje knel zitten qua cashflow.
Ben momenteel een boek aan het lezen wat ik oppikte uit een buurtbieb. Zo'n klein kastje in een voortuin waar je een boek kan uithalen of kan brengen. Gewoon gratis. Zo leuk.
Mooi boek van een schrijfster die ik vooral ken als onderdeel van een duo. Over een minder mooi thema. Hoe een huwelijk uit elkaar spat. Nou, niet echt spat, maar hoe ze uit elkaar groeien.
Haren gewassen met een lekker ruikende shampoo. Gebruik ik niet te vaak en sowieso was ik niet elke dag mijn haar, dat is voor mijn haar en hoofdhuid beter. Maar lekker die geur.
En douchen, zalig warm water en ook dat met een geur uit een Kerstkado van Rituals van mijn zoon gekregen. Even alles met aandacht doen. Dat kan op een vrije dag tenslotte.
En dankbaar dat het kan. Dat ik de kraan opendraai en er komt gewoon warm water uit.
Maakte van havermout, volkoren bloem en een eitje Valentijns pannenkoekjes. In een mini-koekenpannetje, fijn als je maar 1 eitje wil bakken. Met honing maakte ik een hartje op de pannenkoek. Feest(je).
Verder niks bijzonders gedaan, nou ja een paar sokken gestopt, er zat een klein gaatje in en zonde om dan dat hele paar weg te mieteren. Vind ik.
Geniet van de narcissen die binnen in bloei komen. Dat gaat ook gewoon door, zonder dat er ook maar 1 druppeltje water bij hoeft.
Blij dat het minder koud wordt, dan hoef ik niet meer zo hard te stoken. Voor mijn doen hard dan he..maar stoken is wel belangrijk, want wil natuurlijk niet dat er iets knapt in de leidingen doordat het te koud is. Dus zelfs in de zolderkamer de kachel aangedaan. En mijn slaapkamer.
Maakte heerlijke boerenkool met zoete aardappel. Dat kan ik niet voor 1 persoon maken, dus of invriezen of morgen een heerlijk makkelijk dagje, want schaaltje in de oven zetten en klaar.
Had me eigenlijk voorgenomen om niet naar de supermarkt te gaan gisteren. Genoeg in huis nog. Maar mijn dochter vroeg me of ik nog een paar van die pannenzegels had, ze kwam er 6 digitaal tekort. Ik had ze old school gespaard. Dus opgeplakt en had een heel velletje vol voor haar. Maar ja...hoe zijn die zegels dan op tijd bij haar.
Dus besloot toch maar naar de supermarkt te glibberen (ben echt een bange schijterd om onderuit te gaan, op een stom stukje bevroren stoep of zo. Meer dat ik dan daardoor een ander tot last ben met een gebroken pols of iets anders dan mijn ego) en eerst nog gebeld of ze dat item op voorraad hadden en ja dat was zo en hoera, had ik de laatste ook nog te pakken. Als ik wat voor mijn kinderen kan doen, dan stap ik zo over mijn 'angsten' heen. Of loop als een grote Pinguïn richting supermarkt.
Op de Belg was de film Fargo te zien. Van de Coen Brothers. In een landschap wat nu herkenbaar is. Sneeuw, sneeuw, sneeuw en nog meer sneeuw.
En af een toe een een lijk. Dat steekt "mooi" af in die witte wereld.
Speelt zich af in Minnesota, waar het altijd nogal koud is. Lange winters. Omschreven als Siberië maar dan met familie-restaurantjes. En veel mensen van Zweedse afkomst. Wat te horen is in hun taalgebruik/accent. Lees trouwens dat de meeste sneeuw in die film kunstsneeuw was, want het was bij uitzondering een winter waarin er weinig sneeuw viel.
Keek die film toen hij in Nederland net uit was in de bioscoop. Met de consultant die voor een half jaartje uit Australië over was gekomen om in het softwarebedrijf waar ik toen werkzaam was, te werken aan onze producten. Ik regelde alles omtrent zijn verblijf en och...toen ik zijn paspoortfoto zag, was het een man met een grote - nu heel trendy - baard. Brrr...baard!
Weet nog goed toen ik hem zag in het kantoor. Wat hij aan had tot en met zijn schoenen aan toe. En dat hoofd...zonder baard. Dooooooooing. Alsof ze ergens een stekker instaken en ik elektrisch geladen werd.
Wist ook dat hij een vrouw en kinderen thuis had, dus vond ook dat ik hier niets mee kon. Die elektriciteitsspanning. Niet samen met hem ontladen in ieder geval.
Lang verhaal, volgens mij heb ik dat al honderd keer hier verteld hahah...of zo voelt het en wie zit er nou op brave verhalen te wachten. Smeuiigheid; dat is wat men wil horen. Wilde nachten. (Die verhalen heb ik ook wel, maar niet met hem in de hoofdrol)
Enfin; we trokken veel met elkaar op. Wel braaf in gezinsverband, altijd met de kinderen erbij, dus vozen op de bank dat hoorde niet tot de opties. Sowieso. Hij at hier vaak, genoot van de BBC, vertelde me dat de acteur die Dame Edna speelt een verre oom van hem is. En hij nodigde me uit voor een concert in Utrecht. Maar dat ging niet door want de zangeres van de band werd ziek. Dus toen maar iets anders in die stad gedaan, want had mijn kinderen bij mijn ouders kunnen stallen (het was herfstvakantie toen geloof ik). Liepen we dus op die heel oude gracht en zag hij dat er een bioscoop was. Waar Fargo draaide. Wat een kwelling. Naast elkaar zitten, in het donker en dan van jezelf niks mogen.
Dus zie ik die film of lees ik erover, dan denk ik even terug aan hoe fijn het was. Maar ook hoe ik vond dat ik niks kon en mocht doen wat niet door de beugel kon met hem. Al draaide mijn fantasie wel overuren hoor.
Toch een beetje een Valentijnsverhaal, al was er geen Happy Ending (nope zelfs dat niet).
And now for something completely different:
Wat ook handig is, om eens op een andere plek in je huiskamer te gaan zitten als je een ander effect wil. En verder te lezen, iets waar ik het geduld kennelijk niet voor heb momenteel. Of de tijd voor maak. Lastig dat werken; dat kost zoveel vrije tijd!
Chinees Nieuwjaar is gisteren begonnen en dit jaar is het het Jaar van de Os.
Niet dat ik een "Os" ben, ik ben een Gouden Rat (dat boekje "Hoe word ik een Rat" heb ik eigenlijk niet nodig), maar wel altijd interessant om te weten hoe miljarden mensen feest vieren en wat hun tradities zijn. Er is meer in de wereld dan de Elfstedentochtkoorts tenslotte.
Een Chinese traditie is in ieder geval om voor het nieuwe jaar je hele huis op te ruimen en schoon te maken. Dat lijkt me een fijne traditie. Helemaal schoon een nieuw jaar in en de 'troep' van het vorige jaar laat je achter je.
Mijn kinderen zijn allebei in al China geweest. De ene regelmatig vanwege zijn werk. De ander mocht mee met de ene (volgt u het nog hahah) en stond onder andere ergens superhoog in een gebouw met een glazen plafond. Brrrr..
Aan mijn ommetjes te zien kom ik niet verder dan een rondje van 1,5 km van mijn huis momenteel (Ok..het is glad omdat het heeft gesneeuwd en die gesmolten sneeuw is opgevroren en ik werk overdag). Dan is het nog ver naar China. En de Chinees in het winkelcentrum zit er ook niet meer.
Dus een verandering van omgeving zit voornamelijk in mijn hoofd. Door weg te dromen met een boek. Een film. Iets maken. Ben dankbaar dat ik niet zo onrustig ben dat ik perse van buitenaf entertainment nodig heb. Of andere mensen MOET zien.
Niet dat ik dat niet leuk of zelfs heerlijk zou vinden, maar ik accepteer dat het nu er even niet inzit. De enige die mij tegenspreekt ben ik zelf. En daar luister ik niet naar.
Mijn schaaltje wat ik met water gevuld voor de vogels buiten had staan had een bevroren inhoud in de ochtend. Dus als eerste snel schoon water erin gedaan en in de loop van de dag even kijken of het nog onbevroren is. Wel tot een paar keer toe verversen bleek. Want nu vriest het ook stevig overdag. Na een paar uurtjes alweer bevroren. Logisch natuurlijk.
Dus af en toe weer even verversen.
Bij de plaatselijke supermarkten is er niets te koop qua vetbolletjes of zoiets. Dus was blij dat ik nog wat had liggen maar nu ook op. In een schaaltje strooide ik nu maar wat pompoenpitten die ik voor eigen gebruik had gedroogd en wat rozijnen (dat las ik ergens).
Wel grappig te zien dat de koolmezen heel slim wel het pindakaaspotje weten te vinden en ook nog de uitgedroogde zonnebloemen. De rest zijn allemaal nogal domme vogels.
Ooit - in de Krijttijd - werkte ik samen met een groot automatiseringsbedrijf en zij werkten met SAP. SAP is ERP software. Dat noemde men in de wandelgangen "Slowing Down All Processes!" Meer een handicap dus dan een hulp.
Dus kondigt mijn bedrijf blij een nieuw nieuw nieuw systeem aan, voorzien van de modernste technische snufjes en ook nog op maat gemaakt, dan denk ik weer aan wat de gebruikers van die systemen meestal verzuchten. Of gewoon uberhaupt dat we zuchten. Want gebruikersvriendelijk en logisch zijn die systemen meestal niet. En nooit gemaakt door ervaringsdeskundigen.
Heb in mijn tijd toch al heel wat systemen meegemaakt. CRM systemen, ERP systemen, rapportage systemen voor de directie, rapportage systemen ten behoeve van klanttevredenheid, rapportagesystemen ten behoeve van het kunnen factureren van uren; you name it I heb ermee gewerkt.
Nog maar niet te spreken over al die consultants die gewoon inwonend waren. Onderdeel van het meubilair. En dan maakten ze meestal ook nog een schlemiel van het bedrijf verantwoordelijk voor de bloedspoedzaken.
Maar natuurlijk rete-duur die consultants. Uurtje Factuurtje.
Krijg ik denk ik binnenkort ook een online seminar over hoe dat nieuw nieuw nieuwe systeem te gebruiken. Grappig; want men was vergeten dat ik in het oude systeem ook toegang moest krijgen om wat zaken in te rapporteren.
Enfin; we gaan het zien. Ik ben er klaar voor.
Ondertussen hier een paar kleine lekkages. Volgens de dak reparateur veroorzaakt doordat er stuifsneeuw onder de dakpannen is gewaaid en dat ging smelten (van de week scheen de zon uitbundig) dan gaat het lekken. Gelukkig merkte ik dat het niet een constante stroom van water was, dus vond het zelf al geen bloedspoed. Maar wel gemeld bij mijn woningbouwvereniging, want nadat men weer het dak op mag (met dit weer geen dakreparaties, wat ik helemaal snap) graag wel even ernaar kijken. Dus een afspraak staat genoteerd.
Fijn toch.
Sapperdeflap!
Jullie nog schade door het weer? Of een ander systeem? Of bij het schaatsen?
Omdat afgelopen maandag door de sneeuw er in het hele land geen ochtendkranten werden bezorgd, gaven sommige kranten gratis toegang online.
En las ik in Trouw een recensie van een nieuw begonnen serie van de BBC op de NPO. Op vrijdagavonden, maar eigenlijk voor mij op een tijdstip (23.20 uur) dat ik al in bed lig. Maar gelukkig hebben we NPOstart nog. Kan je het online bekijken. Op een tijdstip wat beter uitkomt.
The Nest, korte serie.
Interessante serie over een koppel die alles voor elkaar heeft, behalve een eigen kind. En dan in zee gaat met een partij die misschien niet is wat ze denken wat ze is. Of hopen. Of niet zien, blind door hun verlangen naar een kind.
De cabaretier Daniel Arends zei ooit: Kinderen....kinderen die krijg je niet, die moet je kopen. Voor diegenen die geschokt afhaken: hij is geadopteerd (dus mag daar zeker grappen over maken).
Lees online hoe het programma "Dit was het Nieuws" wordt gemaakt. Al 250 afleveringen! En hoe de redactie heel wat A4-tjes aan grappige teksten aanlevert, waar er dan velen toch van sneuvelen.
Kill your darlings heet dat in de schrijverswereld.
Zo houd je alleen de essentie en de scherpste opmerkingen (zou zo moeten zijn) over.
Lees dat er van de 600 ingeleverde grappen er al negentig procent af viel voor de redactievergadering. Dat zijn flink wat Darlings.
Het 'erin' blijven van een grap is van veel factoren afhankelijk. Als iedereen erom lacht, dan hoeft het niet zo te zijn dat de grap gebruikt gaat worden. Soms begrijpt alleen de hele redactie de grap. Is het teveel inside humor. Het is satire.
Kijk, dat begrijp ik. Soms, nou ja, eigenlijk altijd heb ik direct een reactie op iets klaar, maar begrijpen mensen mijn gevoel voor droge sarcastische humor totaal niet.
Het ergste is dat je dan dingen moet gaan uitleggen. Dan is het moment al voorbij. Humor is vaak ook vluchtig. Op het moment leuk. Een uurtje later snap je niet waarom het leuk was.
Na mijn werkdag direct de Timberlands, jas, muts en handschoenen aan en hoppa, ondanks de harde wind en lichte sneeuw, even een ommetje doen. Zag nog een auto in de bocht waar ik liep, gevaarlijk slippen, maar hij kwam iets te hard aanrijden en in een bocht nooit remmen. Dus liep daarna niet te dicht bij de weg, druk want einde werkdag.
Alles tintelt en gelukkig stook ik het binnen niet heel warm dus dan is de overgang ook minder heftig.
Het paadje wat ik gisteren sneeuwvrij maakte was vandaag onzichtbaar. Dus maar weer gedaan, want stond tot over mijn enkels (gelukkig hoge schoenen) in de sneeuw.
Fijn dat ik soep maakte het weekend. Opwarmen en klaar. Of nog iets erbij verzinnen, maar zo is het ook goed.
Iemand bekend met de uitdrukking Kill your Darlings?
Zondagochtend nog vroeg; ik kijk uit het raam, maar zie niets. Raam is helemaal wit opgevroren. Andere kant is er wel uitzicht; daar staat de wind kennelijk niet op en ik zie dat alles is ondergesneeuwd. En het sneeuwt nog steeds maar dan wel vlokken die op dieet zijn gezet. Maar niet miepen; sneeuw!
Had de avond voor de te verwachten Siberische toestand de ramen boven toch maar echt dichtgedaan in plaats van het gebruikelijke kiertje, dus dat maakte dat het al minder frips voelde in de ochtend. Maar die enorme kou? Tsja...ooit stond ik in Moskou, komend uit Afrika voor een overstap, in een vestje en daar in Moskou was het toen -20, dus dat was tamelijk fris.
Leuk om kinderen te zien spelen in de sneeuw. Doe maar lekker, want hoe vaak gaan we dat nog meemaken (tenzij we hierna langdurig in een kleine IJstijd terecht komen hahah, zal je net zien).
Over 2 dagen zeikt iedereen weer, want alles ligt plat aan Openbaar Vervoer en toen ik zaterdag boodschappen ging doen was er niets aan zout te koop.
En dan mijn ommetje (en die app heb ik ook, maar die stimuleert niks extra). Bovenaan lijstjes komen, de beste zijn... Ik weet en snap dat bewegen goed is. Voor mijn lijf en ook voor mijn brein. Eerst goed aankleden. Met die sneeuw de Timberlands van mijn dochter aan. Nog een vest over mijn dunne trui, muts op, sjaal om, de gevoerde handschoenen die ik in Finland kocht aan en ga maar. Krijg de voordeur nog net open, want de wind heeft de sneeuw hoog opgewaaid. En waait nog steeds hard, maar de witheid trekt. Lekkerrrrrr.
Ook al loop ik geen uren hoor.
Denk even terug hoe normaal die kou was toen ik in Finland was. Elke winter. En die winter duurt lang.
In dit bericht een paar steden/landen genoemd waar ik geweest ben. Ooit. Alsof ik interessant ben. Name dropping. Hahaha....kijk ik in mijn Ommetjes app hoe groot mijn wereld nu is, dan is die toch wel heul klein.
Ondertussen maakte ik ook nog een pittige gooi maar erin wat er in de koelkast ligt aan groenten en zo voorts van een groot stuk schapenvlees met bot, nog een kadootje van het slachtfeest en voor de geboorte van mijn nieuwe kleindochter is er ook wat voor mij in de vriezer gelegd, maar dat moet ik nog steeds ophalen. Die soep ging in de allergrootste pan, dus kan de hele straat wel soep serveren. Vries in ieder geval wel wat in om weg te geven aan wat mensen.
Keek naar Miss Marple, Okkupert en maakte mijn bed lekker fris en schoon op. Deed een was. Hing die op. Dus eigenlijk best wel wat dingen gedaan. Voor mijn doen dan. En voor een zondag.
Hoorde dat de school van mijn kleindochter dichtblijft vanwege de sneeuw. Haar moeder moest zondag gewoon werken. Ook al reed er geen OV. Gelukkig wilde iemand haar brengen en halen.
Ik rol mijn bed uit en ben direct op mijn werkplek. Hoe luxe!
Hoe komen jullie op je werk? Of naar afspraken waar je echt moet zijn vandaag?
Als er iets niet werkt, zoals het uitgelegd is via een online training, of zoals ik het heb opgeslagen want maak altijd braaf aantekeningen, dan ga ik als eerste aan mijzelf twijfelen. Of ik niet toch al dement aan het worden ben, ik te simpel ben voor deze klus.
Gelukkig heb ik wel in de loop der jaren geleerd dat het ook heel goed kan dat de software waarmee ik werk, nog niet goed is ingesteld op mij als gebruiker.
Of dat ik nog zaken niet heb gehoord. Omdat ze vergeten zijn dat dit ook bij de procedure hoort.
Of dat er gewoon nog gaten zitten in de werkwijze. Die ik wel zie, maar de rest kennelijk niet en dan toch als eerst denken dat het aan mij ligt. Ophouden daarmee Citroen!!!
Dan is het zo'n opluchting om bij het checken bij het software contact dat het klopt dat ik dat niet zie, want het staat er nog niet bij. Of ik heb er nog geen rechten voor. En dat direct geregeld wordt. Deze software man is wel snel. Bij andere zaken zit ik soms dagen te wachten. Ik kan daar niks mee, dat loopt via mijn manager, maar frusterend is het wel.
Dat heb je als je ergens nieuw komt werken en ook nog eens in een heel nieuw project. Al doende leer je en leert het bedrijf.
Dus moet ik mijzelf bij de les blijven houden: Het is niet dat jij het niet snapt. Het is er gewoon nog niet. Dus relax. RELAX!!
Toch slaap ik slechter, twijfelde zelfs of ik misschien gewoon moet gaan solliciteren of ik wel op mijn plek ben - ook bij gebrek aan collega's en feedback. Een nieuwe baan in Corona-stijl vind ik toch wel heel erg eenzaam en ingewikkeld.
Dus moet ik van mijzelf vooral in de weekenden de batterij zien op te laden. Hoe weet ik soms even niet, want zelfs een eenvoudige weekendkrantje is niet te koop. Althans niet de krant die ik graag lees. Wel die voor in de kattenbak.
En meer keus geeft het winkelcentrum om de hoek nu niet. Dus laa maar.
Moet ook opletten niet te gaan troost-eten of troostkopen. Dat lost niks op. Blijf verstandig. (Getver...altijd dat!).
Dus zo eerst maar een goedgezet kopje filterkoffie. Goedgezet is met zorg gemaakt.
Hoorde dus vannacht Met het Oog op morgen, overmorgen en de hele vorige week zowat. En de Podcast van Aaf en Marc Marie, maar die vind ik toch tamelijk grachtengordel. Probeerde nog te luisteren naar de podcast van de man van Aaf, Gijs Groenteman, maar ik kan gewoon niet tegen die stem van hem. Dus kan zijn stukjes beter lezen, dan aanhoren. Jammer dat hij niet de warme stem van zijn moeder heeft geerfd.
Een dingetje waar ze het over hadden waren de Horizontale Bloemen die ze bij het programma Koffietijd altijd hebben. Daar ligt altijd op hun grote tafel een bosje in een schaal, waarvan ik ook altijd dacht; die moeten ze nog even in een vaas zetten. Want geen water te zien en horizontaal is nogal uhm...een tegenstrijdige ligging voor een bloem. Maar kennelijk denkt de hoofdstyliste daar anders over. Hier de link met reactie van Loretta: Horizontaal?
Mag graag kijken naar make-over rubrieken online. Vooral als vrouwen al jarenlang hetzelfde, meestal lange kapsel hebben en het altijd hetzelfde dragen (meestal in een staart).
Nu begreep ik dat de Lange Bob hip is. Dat noemt men de Lob. Laat dat nou net de stand van mijn kapsel zijn. Want eerst een korte bob, maar doordat de kappers dicht zijn vanwege de Corona maatregelen, nu uitgegroeid tot een Lob.
Bewust gekozen voor een coupe die kan uitgroeien. Want ik ging al nooit heel vaak naar de kapper omdat dit toen niet paste in mijn budget met een uitkering op bijstandsniveau. Maar ook gewoon vaak niet zo'n zin en dat had te maken met niet goed in mijn vel zitten. Terwijl ik vrijwel altijd weer blij van de kapper vandaan kom. Hoe fijn is het aangeraakt te worden, gezien te worden en een opgefrist hoofd te hebben.
Die keus voor die coupe komt nu goed uit. Heb ik een hippe Lob. Als het maar geen slob wordt. Begrijp dat de kappers nog wel eventjes dichtblijven.
Heb nu dus geen enkele zorg over mijn kapsel. Ook verf ik al een flink aantal jaren mijn haar niet meer (dat deed ik zelf altijd) en omdat vooral bij mijn slapen het steeds vaker 'moest' bedacht ik hoe het eruit zou zien als het grijs zou zijn. Nou grijs, ik denk aan mijn ene oma en opa die allebei prachtig wit haar hadden. Het andere setje daarvan weet ik dat mijn Oma nog lang kleur in haar haar hield, maar nooit spierwit is geweest. Een beetje onbestendige kleur.
Mijn moeder heeft dat ook en die gooit er bij de kapper nog graag een spoeling in. Niet een keiharde kleur, maar een waasje zeg maar. Vaak passen die harde donkere kleuren niet meer bij de kleur van je gezicht als je wat ouder bent. Dan zie je er ook direct zo streng uit. Nogal onnatuurlijk. Maar zo'n tussenfase, Peper noch zout, dat is ook niet echt plezant. En kijk uit voor de beige broek. Met vouw!
Zag trouwens een filmpje van mijzelf voor het haar verven trendy werd en wat had ik donker haar! Niet zwart, maar wel prachtig. Jammer dat je dat dan zelf nooit zo ziet. Pas achteraf.
In de serie "Het geheim van de meester" maakten ze een schilderij van Tadema na. En kwamen tot de ontdekking dat een van zijn grondstoffen voor een donkere kleur, mummie was. Mummie als in uit Egypte. Hoe dan?
Fascinerend. Dat 'men' dat dus gewoon deed een eeuwtje geleden. Een gemummificeerd lijk tot poeder vermalen want dan kreeg je zo'n fraaie kleur.
Moet je eens voorstellen dat wij dat nu zouden doen. Gut...mijn bruin is op. Even naar de begraafplaats!
De mensheid zit vreemd in elkaar.
Weet dat om bepaalde kleuren te kunnen krijgen, wij van alles en nog wat vermalen of mengen om die kleur te krijgen. Luizen, kristallen, stenen, ei. Eigenlijk alles kan gebruikt worden. Maar mummies? Dat was nieuw voor me.
Zo interessant weer.
Een tijdje terug was er een tentoonstelling in Nederland, maar toen 'had ik de kracht er niet voor' om te reizen en in mijn eentje daarheen te gaan. Jammer, want interessante schilder.
Als ik mijn 'vrije dag' heb, de dag waarop ik niet werk, dan wil ik ook echt helemaal niets met werk doen of eraan denken. Jammer dat ik dan toch naar mijn prive emailadres een mailtje gestuurd krijg, maar ik parkeer die fijn. Naar de werkdag. Er loopt geen bloed uit tenslotte. En ja, dat betekent dat ik 'm toch even heb ingezien. Hahah...betrapt!
Grote instinker, vooral nu ik thuiswerk en de werkplek in een paar seconden bereikt is, om toch even ernaar te kijken, even te checken of er al bericht is vanuit een software applicatie of ...
Nee..
Step away from the vehicle!!
Moet wel enorm wennen aan de traagheid waarmee sommige zaken gaan. Ook natuurlijk omdat veel partijen zich ermee moeten bemoeien vanuit de ambtenarij en we weten allemaal dat die een ander tempo hebben dan in de commerciële wereld.
Ten eerste heb ik een functie helemaal onderaan de ladder. Ook qua salaris. Ik ben geen manager, hoef alleen maar uit te voeren. Dat ik wel graag meedenk, vooral over nieuwe processen of procedures en zie dat er zaken verkeerd zijn aangeleverd. Tsja; dat zit er gewoon ingestampt. Ons ben kritisch. Maar heb ook geleerd dat die kritiek niet altijd gewaardeerd wordt gegeven door iemand in en op mijn positie. Behalve als erom gevraagd wordt. Sowieso vind ik dat ik mijn waarde nog eerst moet bewijzen. Dus kijk enorm de kat uit de boom.
Dit alles, nog niet een helder beeld van hoe een werkdag eruit ziet, hoe gevuld die is met werk, komend vanuit omgevingen waarin ik constant bezig was en nu soms lang gewoon niets, wachten op...dat maakt me een beetje onzeker. Over mijn toekomst in die functie. Ben ik echt wel nodig? Sta ik na het einde van mijn tijdelijke contract niet weer bij dat virtuele kutkantoortje voor een aanvraag uitkering. Moet ik nu dan al weer om me heen kijken?
In mijn financiële budget voor dit jaar, heb ik daar ernstig rekening mee gehouden. Dat het ophoudt en ik, net als bij Ganzenborden, terug bij AF ben. Dus daarom hou ik ook nog allerlei bordjes draaiende om zo snel mogelijk vanuit AF weer verder te kunnen. Lekker vaag he. In ieder geval niet los gaan met geld omdat ik nu werk. En het wat meer kan. Er meer kan.
Maar door de economische omstandigheden veroorzaakt ook door Corona is alles omtrent werk nog onzekerder. Er komt een stuwmeer aan werkzoekenden bij.
Zit ik toch over werk te schrijven. Niet doen. Hou op!
Ik zit gewoon in een enorm kleine wereld nu. Thuiswerken lijkt fijn, geen reistijd en je zou zelfs in je pyjama kunnen werken (not; komt er opeens een verzoekje via Teams binnen en ben je in beeld met je Konijnenoutfit). Maar merk dat het gevoel van verbonden zijn met een bedrijf ook gaat via medewerkers. Feedback krijgen. Even hangen bij de koffie automaat. Even vragen hoe je weekend was (boring en stil hahah). Noppes. Nada.
Oh...even een kop koffie nemen. Met zorg gezet, met de hand, maar met een waterkoker die heerlijk snel het water kookt. Zo blij mee!
Dus het gaat wel lekker, met fijne dagen op het werk ertussen, dat alles op rolletjes loopt, maar die rolletjes zijn er nog niet elke dag. Ik snap en weet dat die vanzelf komen. Dat ik niet verantwoordelijk ben voor die rolletjes, want die worden door andere partijen aangeleverd. Ook het volume van de werkzaamheden zal gaan oplopen, maar voel me bijna schuldig als ik tussendoor even de was ophang.
Dus uiteindelijk toch werkzaken. Een heel blogje vol zelfs. Dus nu maar even iets geheel anders doen.
Voordat mijn werkdag begon snel de kliko aan de stoeprand een eindje verderop gezet. Klein gevalletje nu nog maar, die verrijdbare vuilnisbak, want voor een kleiner exemplaar ingeruild, dus nu gewoon vol en ik had nog extra opgeruimd, dus dat ook erin gepropt. Schiet dan snel mijn namaak-crocs (dubbel zo erg dus??) aan, die ik altijd gebruik als ik in de tuin werk en heen lopend ging het prima, maar het viel me op dat een regio taxi extreem langzaam reed. Oh. Aha..het is glad dus. Heel glad. Blij dat het me op de heenweg minder opviel en dat ik niet fysiek op mijn werk hoef te zijn. Maar thuis werk.
Op het journaal zie ik dat er zelfs gewaarschuwd wordt door de ANWB om niet de weg op te gaan als dat niet hoeft.
Lekker productief dagje werken. Dat doet me goed. Dat het zo 'lekker' ging. En dan na de werkdag hoppa zo de keuken induiken om iets te eten te maken, met aandacht en eerst gekeken wat het eerste 'op moet'. Oh ja..gehakt in de aanbieding gekocht en niet in de vriezer gestopt, dus nu iets van maken.
Ouderwetse gehaktballen (die kunnen wel straks in de vriezer) en lekkere rode kool.
Behalve de buurvrouw die ik even kort zag bij het binnenhalen van de vuilnisbak op rolletjes, zag ik niemand. Spreken deed ik wel een aantal mensen, maar dan beroepsmatig. Telt dat ook? Bij alles wat ik deed bedacht ik hoe ik zelf benaderd zou willen worden. Op welke toon en met wat voor insteek.
Dan komen al die jaren ervaring als vrijwilliger voor een telefonische hulplijn, werken voor een c allcenter, mijn laatste vrijwilligersplek en mijn werk in de Sales goed van pas. En mijn ervaringsdeskundigheid.
Als ik een kat was, zou ik spinnen denk ik.
Ik ben immers niet Ali Cyaankali. Nou ja, behalve in het weekend dan.
Nog even lekker terug in bed gekropen want was wel erg vroeg wakker, zeker voor een zondag. En de wereld zag buiten wit, wit en koud. Althans wat ik aan de voorkant zag, want de ramen in mijn slaapkamer waren witbevroren. Was dankbaar dat ik niet eruit hoefde en besef hoe luxe dit is. Mensen die vandaag naar hun werk moeten, die niet kunnen thuiswerken.
Luisterde naar een podcast over de geheimzinnige dood van Mathilde Willink. Dat dit alweer in 1977 was en ik me nog goed kon herinneren hoe ik in de Viva (toen een nieuw uitgegeven tijdschrift en gericht op emancipatie en sexuele gelijkheid en vooruit hippe mode ook, maar zeker niet oppervlakkig zoals het nu is) reportages las over Fong Leng en natuurlijk haar. Zag Mathilde op tv en verwonderde me over haar accent. Maar meer dan 40 jaar geleden al. Jemig....ik word oud!
Door de podcast nog even verder gaan graven over wat er bekend is over haar, maar uiteraard ook over de schilder, waarvan ik al menig werk in musea zag. Aaah..museums.
Maakte bananenpannenkoekjes, want een overrijpe banaan, maar die mislukte een beetje. De eerste was meer een soort van scrambled bananenpannenkoekje, de tweede bijna goed en de laatste lukte. Waren maar kleine exemplaren, maar smaken deden ze goed. Toch wil het oog ook wat. Althans mijn oog.
Keek naar de Nationale herdenking van de Holocaust. Indrukwekkend. Ook omdat er zo weinig mensen bij aanwezig mochten zijn, bijna symbolisch wat het effect was van de Holocaust. Bevreemdend ook te weten dat een paar wijken verderop in die stad, er een veiligheidsrisico gebied is aangewezen om relschoppers te kunnen fouilleren. Die rellen onder het mom van 'wij zijn onze vrijheid kwijt'.
Net zo bevreemdend als de schilderijen van Willink konden zijn.
Kocht zaterdag voor een diepte-investering van wel € 3,-- een voorschotje op de lente. Twee bakjes mini-narcissen. Die ik zondagmiddag opsplitste in allerlei glazen vazen en vaasjes en nu mijn wintertafereeltje op het mahoniehouten kastje hebben verdreven. Leek me leuk om straks Februari mee te begroeten. Lentebollen.
Prachtige muziek bij Witteman. Echt een bijzonder programma.
Ben ik ondertussen gewoon door mijn proeftijd gerold op mijn werk. Gerold...dat is teveel beweging. Maar goed; die horde is ook weer genomen.
